Wel een verschil

Afgelopen week was het jaarlijkse feestje van de gardenclub. Nu wordt dat normaal gesproken in augustus gehouden maar vanwege omstandigheden werd het naar september verplaatst. En dat zorgde er dus voor dat wij deze keer van de partij konden zijn

Heel genoeglijk was het. Zet mij met een glaasje wijn en wat gelijkgestemden bij elkaar en ik ben in mijn element. 

De man op de foto is zo ongeveer de clubvraagbaak voor het vermeerderen van planten. Dus een interessant gesprek over zaaien en stekken.

Wel was hij onder de indruk van de door mij meegebrachte zaailing van de Aloe ferrox. Die gaf ik als aardigheidje aan het echtpaar dat hun huis en tuin hadden opengesteld voor het feest.

Bijvangst is dat een van de tuinclubleden graag wil zingen in het koor. Ik hoorde dat terloops toen ik naar de dranktafel liep en haakte daar meteen op in want mannen! daar heb je er nooit genoeg van. Nou in een koor dan he. Dus haalde ik direct Rick er bij en het is geregeld. Mike komt maandag.

Ook Rick vermaakte zich uitstekend. In een van de gesprekken kwam de Rodepalmkever ter sprake. Die kever legt haar eitjes in de stam van de dadelpalm en de uitkomende rupsen eten dan het hele zachte hart van de stam op. Einde verhaal voor de palm. 

Veel tuinclubleden hebben palmen rond het huis dus het is wel iets dat leeft. 

Je kunt de palm behandelen met gif waardoor de eitjes niet uitkomen maar dat is niet alleen duur, het moet ook nog eens elk jaar herhaald worden.

Maar Ton heeft een emmer, bracht Rick in, en daar zitten feromonen in die de kevers lokken.

Dus moest ik er snel bij komen om een en ander toe te lichten. Uitkomst: ik maakte in een emmer wat gaten aan de zijkant en spande aan de buitenkant een gaas. De feromonen in de emmer, die je moet kopen in de agrarische winkel, lokken de kevers en die klimmen dan langs het gaas naar het gat in de emmer en vallen naar binnen.

We brachten de emmer vrijdagmiddag inclusief feromonen naar betreffende persoon en na een uur of twee kregen we al bericht: de eerste kever gevangen.

Anyway. 

Hieronder een foto van een ander feestje. Een feestje van twintig jaar geleden. We kregen hem gisteren toegestuurd onder de noemer: uit de oude doos.

Nu is de kwaliteit niet geweldig maar wat jong nog.


Met groeten Ton

Op honk

We zijn terug. En dat is ook weer fijn.

De B&B eigenaren kwamen woensdag rond 02.00 uur thuis. Wij lagen toen al in Morpheus armen. Wel had Rick een briefje klaargelegd dat wij ‘s morgens Bas zouden uitlaten. Zo tegen tien uur kwam het spul uit bed.

“ O wat is bamboe mooi geworden en wat het ziet het zwembad er netjes uit.”

Graag gedaan en met Bas was het leuk dus: we willen dit nog wel eens doen.

Iedereen blij. Wel kregen we een standje dat we de voorraden hadden aangevuld.

De ruimte die we in Los Zuecos achterlieten is tijdens onze afwezigheid gewoon ingenomen.

Ratten: schreef de buurman. Er lopen ratten in jullie tuin.

Nou dat kan kloppen want die zijn er nu eenmaal op het platteland. Maar wanneer heb je er last van? 

We zien er ook wel eens over de pergola lopen maar van nesten of gangen eigenlijk geen spoor. En in huis hebben we ze nog nooit gezien.

Maar omdat de buurman sprak over tientallen legde ik toch maar rattengif (eigenlijk verboden maar ik had nog wat) op strategische plaatsen. De blokjes  knoopte ik vast aan een stuk metaaldraad zodat ze het gif los moeten knagen.

Goed: de eerste lading is inmiddels opgegeten zodoende knoopte ik vanmiddag een nieuwe hoeveelheid aan de draad.

Ook werd er aan aan mijn epifytische cactus geknibbeld. Lijken me geen ratten maar wat dan wel? Nu zou je een deel van je opbrengst moeten delen met de dieren maar a.u.b.niet van mijn cactus.

Dus hing ik het mandje op.

Maar ff afwachten wat wat er gaat gebeuren want dieren zijn slim. Zeker als als het om iets lekkers gaat.

Sinds we de nieuwe glazen voordeur en hordeur hebben zijn we al een paar keer tegen die hor aangelopen. Gelukkig leidde dat niet tot schade en dat willen we ook niet want de hordeur kostte 350 euro.

Je kijkt dwars door het gaas heen.

Dus knutselde ik vanmiddag een paar draden in het gaas.

Nu is het goed te zien als de hordeur gesloten is.

Met groeten Ton

Verdronken

We zijn aan het afronden. Nou ja, nog een hele dag maar toch.

De voorraden zijn weer aangevuld want dat is het nadeel: wij kunnen slecht met voorraad omgaan. En zelfs dat is eufemistisch, we kunnen er helemaal niet mee omgaan. Dus aten we elke dag een ijsje, koekjes bij de koffie en thee om van zakjes chips en pinda’s maar niet te spreken.

Afronden. Zo zag het bamboe bosje er uit.

Na twaalf uur peuteren, zagen en knippen is dit het resultaat. Lucht in de tent.

Ik moest wel drie keer met een lading afval naar de vuilcontainers en daarnaast nam ik vier zakken met blaadjes mee naar Los Zuecos. Daar gaf ik vanmorgen de tuin water.

Om de eigenaren niet te laten schrikken bij thuiskomst heb ik het hier bij gelaten. Ik ben tevreden met het resultaat maar in mijn eigen tuin zou het er nog luchtiger uitzien. 

Bas heeft Rick geadopteerd als baas. Heerlijke rustige en gehoorzame hond ook al vinden wij een labrador wat te braaf. Op het saaie af. 

Elke dag wordt het zwembad met een schepnetje van blaadjes en wespen ontdaan. En ik ben eigenlijk geschokt hoeveel dode beestjes er dagelijks op het water drijven.

Hoofdzakelijk wespen maar ook mieren, vliegen, vlinders, libellen en zelfs een verdronken gekko. En dit is slechts van één zwembadje van de duizenden in Andalusië.


Met groeten Ton 

Bassie

Of de lezers Bassie ook nog zouden komen te zien? Maar natuurlijk. Alleen waren er de eerste dag dat we in de B&B verbleven nog gasten en dan zit Bas in een afgesloten deel van de tuin.

Maar toen de gasten en de eigenaren waren vertrokken werd het ‘ons’ verblijf en namen we de boel over.

Eerst het gras besproeien. Dat doet Rick graag want net als van het watergeven in de Hortus wordt hij er zen van.

Ik begon met het opknappen van het bamboebos. Dat wordt een meerdaagse klus.

En Bas is helemaal blij want mag zonder aanwezige gasten overal lekker vrij rondlopen. Nou uh, dat  wil zeggen: hij gaat niet verder dan vijf meter bij ons vandaan.

En dan die lekkere takken die voor het oprapen liggen.

Dit is de hoogste berg van de provincie: de Maroma. Ook al zitten we hemelsbreed maar een kilometer of acht van Los Zuceos hebben we er hier wel een totaal ander zicht op.

De B&B is in Canillas de Albaida gelegen en dat is ook waar de oudere dame van het koor woont. Vorige week maakten we daarom al een paar afspraken om haar te helpen met wat klussen. Zo ontstopte ik de afvoer van het condenswater van de airco. Ook sleepten we de vriezer een etage naar beneden en voerden we een berg overbodige oude spullen af. Een deel naar de containers, een deel is bestemd voor de tweedehands winkel en wij mochten een tafeltje en een set met boortjes meenemen.

Morgen komt de dame in kwestie lunchen en bespreken we nog een opruimsessie.

Vanmiddag reden we terug naar Los Zuecos om daar de tuin te inspecteren en om wat waterwerken te installeren want er is regen voorspeld. En ja: ook al is het nog niet in overtuigende hoeveelheden, het regent.

Met groeten Ton 

Kleine serie

Dat we hier aankwamen zag ik het meteen. Er zat een bloem aan te komen op een van de cactussen die ik een jaar of drie geleden uit de vuilcontainers viste.

Wel een gigantische bloemstengel voor zo’n klein cactusje.

Wat een moois maakt moeder natuur toch.

We kunnen er maar een dag van genieten omdat we de volgende dag een week gaan oppassen op Bassie. Nu bloeien cactussen sowieso maar een dag of twee maar toch. Een dag is wel errug kort. 

Loopt Rick misschien een uur na het nemen van de foto langs het raam ligt de bloem afgeknapt op het marmer. Waarschijnlijk is de bloem te zwaar voor het minuscule aanhechtingspunt.

Nou ja, dan maar op het tafeltje naast mijn leesstoel.

En nu? Nu passen we op Bassie. Bassie is de hond van een van de zangeressen van het koor. Zij en haar man runnen een B&B en vonden het fijner als wij dan in hun huis verblijven. En dat is geen straf.

Wat een luxe.

De vraag was om al op de avond voordat ze  naar Nederland vertrekken om te komen. Dan gaan we lekker uit eten en kunnen we jullie rustig uitleggen hoe alles werkt. 

Dus hebben we op de foto’s nog heerlijk een paar uurtjes vakantie.

Morgen het echte werk. En heb ik natuurlijk om een paar tuinklusjes gevraagd.

Met groeten Ton

Roken

De rubberenringsaga is tot een einde gebracht.

Gistermiddag nadat we de eerste koorrepetitie en aansluitende borrel achter de rug hadden, brachten we een nieuw bezoek aan de ijzerwarenhandel.

Ja, hoor meneer, die ringetjes hebben we en warempel: ik kreeg gratis een passende ring mee naar huis.

Vanmorgen eerst maar eens proberen.

Gr#oA*Rrghhhh.

Ik kreeg het aansluitstuk niet vastgeklikt in het apparaat. Ringetje te dik.

Niet bij de pakken neerzitten Pietje, dacht ik snel voordat ik in de mopper en boosheidmode schiet.

Wat kan je doen?

Met een scherp mes een randje van het ringetje afsnijden. En ja, dat maakte het verschil. Apparaat werkt zoals het hoort.

Ben je nu niet blij, vroeg Rick.

Nou uh nee.

Waarom niet?

Omdat het met te veel gedoe gepaard ging.

Anyway. 

We maakten vervolgens eindelijk het terras schoon.

En aansluitend tutte ik de rest van de dag met planten. 

Ik denk dat het wel een jaar of vier geleden is dat ik aan een dame van het koor vroeg of ze zaden van die prachtige purperkleurige Acaia die in de tuin stond voor me wilde verzamelen. Nu zijn dat van die dingen die een mens vraagt maar vervolgens meteen weer vergeet.

Ik was dan ook verrast dat de betreffende zangeres me vlak voordat we naar het noorden afreisden me een zakje met zaadjes gaf.

Het duurde wel lang maar dat kwam omdat er maar geen zaden aan de boom kwamen, verontschuldigde ze zich. Tot dit jaar.

Heel blij mee want het is een bijzondere boom.

Vooral vanwege de bladkleur samen met het geel van de bloemen.

Dus dook ik het internet op voor info.

Zaden van Australische inheemse planten ontkiemen het best als ze met heet water worden overgoten. Stratificeren heet dat en het bootst de natuurlijke omstandigheden na. In dit geval een bosbrand waar de zaden een korte hitte doorstaan en daarna pas ontkiemen.

Maar toen ik nog eens specifiek naar de Acacia zocht stond er nog een tip. Rook.

Na een bosbrand zitten er in de verbrande aarde stoffen die er voor zorgen dat de zaden nog beter kiemen. En in het artikel zat een link waar je rookaroma kon bestellen.

Tja, denk ik dan: dat maak ik zelf wel.

Dus pakte ik uit de borders een paar flinke handen acaciablaadjes, stopte die in een pot en stak ze in brand. Na een halve minuut de pot afdekken en het vuurtje langzaam uitlaten gaan. Er ontstaat dan een dikke rook die in de pot blijft hangen.

Nadat alles weer was afgekoeld, sproeide ik er water over. Wat later goed doorroeren en de vervolgens het water door een zeef gieten.

Stap een is gedaan. Het ruikt heerlijk trouwens. Naar rookworst en gerookte paling en zalm.

De zaadjes in een glas en overgieten met heet water. Een nacht laten staan en als het goed is zie je er witte puntje uit komen.

Sommige zaden doen niets en zijn dan niet goed.

Hier zitten de kleinnoodjes veilig in de aarde en die besproeide ik met het rookwater.

Ook al is de officiële naam Acacia baileyana ‘Purpurea’ zal hij bij ons waarschijnlijk de Jo en Tomboom gaan heten.

Moeten er natuurlijk wel zaden opkomen.

Met groeten Ton