Geen straf en zeker ook omdat we getrakteerd werden op een zonnetje en daarmee een mooie zonsondergang.
Elk jaar ben ik een beetje opgewonden als moeder aarde door het gruis van Swift-Tuttle suist en meestal kijk ik een paar avonden/ nachten.
Vorig jaar zag ik de vallende sterren in Spanje, lui liggend in het warme water van het zwembad.
Dit jaar vanaf Texel dat gelukkig vrij donker is. Maar jammer genoeg waren de afgelopen dagen wat bewolkt en was er echt niets te zien.
Niet mopperen, zei ik steeds tegen mezelf, je kan niet elk jaar de hoofdprijs hebben. En wat zei mijn moeder dan: misschien is het morgen wél helder.
Dus na die mooie zonsondergang was het nog ongeveer anderhalf uur wachten voordat ik met vrienden naar de waddendijk toog. Ik had een opblaasmatrasje geregeld zodat we lekker comfortabel konden liggen. En wat een schouwspel. Omdat we elk een andere kant opkeken hebben we, denk ik, alle sterren die er vielen wel zien vallen.
Vamiddag naar het strand voor een flinke wandeling.
Tekening op kwal.
Wie heeft die schelpen op een rijtje gelegd?
Het waaide nogal.
Brandend zand en nergens water. Het zou de Sahara kunnen zijn.
Met groeten Ton
6 opmerkingen:
Mooie foto's Ton, vooral de laatste
Maar de link met Gert Timmerman komt niet binnen bij mij.......
Hoi Aart, dank voor het compliment. Maar Gert heeft toch echt een hit gehad met Brandend zand. Met groeten Ton
Volgens mij was dat Anneke Grönloh Ton. Gert was meer van duiven op de dam dacht ik.
Hoi Aart, ik kan niet anders zeggen dan: ff googelen. Gert Timmerman Brandend Zand. Is op zijn minst net zo smartelijk als de hit van Anneke. Met groeten Ton
Erg mooie foto's!
Een reactie posten