Hoe lang dat proces gaat duren is niet bekend en omdat Rick en ik tot half november nog slechts drie weken in Nederland verblijven zou het best nog wel de laatste keer kunnen zijn dat ik hem met een heldere geest heb gesproken.
We komen beiden uit hetzelfde dorp maar vriendschap ontstond er pas nadat hij en zijn vrouw 35 jaar geleden mijn buren werden in Egmond. Van het begin af aan spraken we over de zin van het leven, zelfontplooiing, bewust zijn etcetera. We lazen boeken van Neale Walsh, Eckhart Tolle, Deepack Chopra, Byron Katie, Haemin Sunim, Rinze Terluin, Stine Jenzen. Maar ook de cursussen van Landmark Education zorgden voor een behoorlijke boost van de zelfkennis.
Juist in de tijden waarin hij zich nu bevindt zegt hij mooie dingen. “ Omdat het lijkt alsof al dat geleerde nu op zijn plaats valt, of ik het nu pas echt begrijp.”
Zo spraken we over kanker waarvan veel mensen zeggen dat het een K ziekte is. Maar is sterven aan Cystic fibrosis dan minder erg? Of is het een pretje om hartfalen te hebben?
Nee, zei hij. Hetzelfde geldt voor mijn leeftijd. Het is eerlijk noch oneerlijk om te sterven nu ik 57 ben. Of zelfs dat ík ziek ben. Wie zou er anders in mijn plaats moeten gaan? Of op welke leeftijd? Laat al die toegevoegde waarden weg. Ze maken je alleen maar boos en gefrustreerd. Ze voeden het gevoel dat het leven oneerlijk is waardoor er geen ruimte is om verdriet te gaan voelen. Verdriet zorgt ervoor dat ik duidelijk ervaar wat me gelukkig maakte, wat waardevol in mijn leven was, waar ik dankbaar voor was en wat ik zal missen. Het zorgt voor rust en vrede in mijn hart.
De toegevoegde waarden verhinderen dat je kunt genieten van al het moois dat de wereld biedt. De overweldigende liefde en steun die je juist in deze periode van je leven van je medemensen krijgt. Ik durf zelfs te zeggen dat mijn ziekte de mooiste ervaring is die me in mijn leven is overkomen.
En met zo’n gesprek zijn drie uren zo voorbij en heb ik een berg inspiratie en energie gekregen.
Hij bracht me naar het station om met de trein terug te gaan naar Den Helder en als hij wegrijdt is zwaaien toch net even anders.
Eerst maar even de OV-kaart aanvullen. Breekt mijn bankpas in twee stukken.
En nu? Even vragen in de stationskiosk.
Nou, dat weet ik niet hoor meneer. Heeft u cashgeld?
Nee.
Dan zou ik al ik u was gewoon zwart rijden.
Oeps, en dan helemaal naar Den Helder en door de poortjes sluipen.
Om het probleem op te knippen en wat uit te stellen nam ik de sprinter om één halte verder te reizen en om meteen aan de conducteur te vragen wat ik zou kunnen doen.
Als u in de sneltrein naar Den Helder stapt waarschuwt u de conducteur en legt u uit wat het probleem is. Hij kan dan een kaartje uitschrijven met een machtiging om het reisbedrag van uw rekening te halen.
Dat deed ik.
Wacht u maar even hier dan sluit ik de deuren, zei hij.
Dat deed ik ook en dacht aan de keer dat we in Japan de weg kwijt waren en de politie ons met een dienstauto naar de goede plek brachten.
Weet u, zei hij, gaat u maar zitten en houd u mij in de gaten dan zal ik u in Den Helder door de poortjes laten.
En dat deed hij.
Met groeten Ton
4 opmerkingen:
Wat een troostrijk verhaal over je vriend. Om zo naar het einde toe te leven is sterk en waardig. Maar wat zal hij ook gemist worden. Uit deel twee van je blog blijkt ook maar weer eens dat wie goed doet, goed ontmoet.
Hoi Emie, Klopt. Als het voor mij zo ver is zou ik er ook graag zo naar kijken. In de hospices en de palliatieve thuiszorg heb ik grote verschillen gezien in de wijze waarop mensen met het naderend einde omgaan. Degenen die er op dezelfde wijze over denken als mijn vriend ervaren geen of weinig strijd in de laatste fase. Gelukkig leeft hij nog maar in de toekomst zal hij zeker gemist worden. Wat deel 2 betreft: dank. Met groeten Ton
Indrukwekkend verhaal over je vriend. Sterk om zo met ziekte en naderend einde om te gaan.
Hoi Jeanne, Hij zou voor velen een voorbeeld kunnen zijn. Met groeten Ton
Een reactie posten