Zus heeft inmiddels twee dagen geleden een stap terug in de tijd gemaakt. Van zomers Spanje naar voorjaarsachtig Nederland.
De rijping van de aardbeien verliep dusdanig langzaam dat er slechts vier weliswaar prachtige gave en heerlijk zoete vruchten te verdelen waren tussen zus, Rick en mij. Ieder precies drie een derde aardbei want waar het voedsel betreft zijn we tot op de gram nauwkeurig .
Weer samen hoefden we volgende zomerkoninkjes slechts tussen elkaar te delen, dacht ik, maar dat viel tegen.
Overal zijn kapers op de kust. In dit geval in de vorm van mieren en beddenpissers. Hele gaten vraten ze. Zo gauw er enige kleur te bekennen viel, vielen de horden er op aan.
Wel las ik vorige week een artikel over ‘beestjes in de composthoop’. Zijn er veel beddenpissers betekent dat dat er veel onverteerd materiaal is of dat de composthoop te droog is. Tja, met het droge Spaanse klimaat gaat de vertering door gebrek aan water langzaam en is er dus ‘onverteerd materiaal’ voldoende. Tja en dan zijn een paar sappig zoete aardbeien een ware delicatesse.
Uiteraard sneed ik de aangevreten plekken weg en aten we de goede delen met smaak op. We kunnen niet al te kieskeurig zijn als we willen ‘eten van het land’, zoals Rick dan zegt.
Van de bijen hebben we niets te vrezen want die zijn slechts geïnteresseerd in nectar en dat zit er voldoende in de bloemen van de Aloë vera.
Het lijkt soms wel of ze vastgeplakt zitten in de bloem.
We beginnen de druk van de Rome wandeling te voelen. Er moet meer gewandeld worden maar met guests in the house komt dat er niet van. Dus gisteren maar meteen 20 km met een behoorlijk hoogte verschil gedaan. We liepen trouwens niet in file zoals op sommige andere, bekendere bergen. Evenwel best pittig maar zonder al teveel gedoe, dus die zevenheuveltjes doen we in juli er gewoon even tussendoor. Voor de Alpen en Apennijnen is er wel meer training nodig.
Eindelijk weer eens een paar wolken voor een mooie zonsondergang.
Wat wonen we hier toch mooi en met de uitslag van de exitpolls was ik ook tevreden.
Wie ook lekker gaat is de Passieflora. Waar normaal gesproken nieuw geplante planten een jaar of drie staan te kwarren gaat Passie er met grote kracht tegenaan. Na een dag of vier zag ik al de eerste nieuwe vrucht. Daarna gebeurde er even niets omdat ik een groot deel van de nieuwe bloemen had weg geknipt zodat de plant haar energie in groei kon steken. Dat wegknippen doe ik maar een keer en inmiddels zijn er nieuwe uitlopers aan het ontstaan en krioelt het van de bloemknoppen waarvan de eerste zijn uitgebloeid.
Maar zijn ze ook bestoven?
Ik las dat ze vooral bestoven worden door houtbijen en die zitten hier voldoende.
Omdat er op de berg eigenlijk helemaal niet zoveel gebeurt gaat het leven nogal langzaam. Heerlijk langzaam en als het zo langzaam gaat zie je zelfs de kleinste dingen.
Het lijkt wel of die uitgebloeide knoppen dikker worden.
Toch maar eens inspecteren. Blaadjes openduwen en ja.
Een piepklein vruchtje. Ongeveer een centimeter groot.
Voor Sopraan M: de aardpeertjes.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten