Ik kon het niet meer opbrengen

Zo zag de lucht er zondagavond uit. Laaghangende bewolking vanwege de staartjes van Gabrielle. Regenen deed het trouwens niet, dat gebeurde pas vanmorgen rond een uur of zeven. Vijf mm. Niet echt heel veel maar net lekker om alles fris te laten ruiken en…..de kop is eraf.

Ik hoorde het zo links en rechts: ik begin nu wel moe te worden hoor. Ik heb last van spierpijn. Ik heb blaren.

En ik had alleen wat last van vermoeidheid. Ik ben dan ook heel blij met de nieuwe wandelschoenen die ik nog vlak voor de Nijmeegse kocht.

Ook de laaste dag was prachtig ook al blijkt dat we dag vier altijd dezelfde route lopen. Het duurt soms wat lang voordat ik dit soort dingen doorheb.

De lucht betrok gedurende de dag. Eigenlijk best fijn.

Waarschijnlijk heb ik deze boom tegen rots eerder laten zien maar het is dan ook wel een mooie compositie.

Ook zondag een flinke klim. Hier een pauze op het hoogste punt; 1086 meter.

Daarna weer langzaam afdalen.

De wolken hangen prachtig boven de bergen.

Zo tegen 15.30 in het dorp waar we de gezamenlijke maaltijd hadden bij Hotel Balcon de Cómpeta.

In buffet vorm. Nou, dit vult de gebruikte calorieën wel weer aan.

Om 17.00 uur haalde Rick me op. Hij was ‘s middags naar de kust gereden om te lunchen met de oudere dame van het koor.

Ik schreef geen blog meer gisteravond. Eerst deed ik een korte verlate siesta. Daarna zat ik anderhalf uur te bellen met de Italiaanse vriendin en daarna? Was het donker en ik probeer voor een betere nachtrust na 21.00 uur niet meer op een beeldscherm te kijken. Zelfs al staat dat op lage lichtintensiteit en is de kleur zachtgeel.

Niet dat ik al veel verschil merk trouwens.

Met groeten Ton

Hoe blijft het plakken?

Dag drie alweer. We startten in Canillas de Albaida. In dezelfde rivier als vorig jaar maar nu liepen we eerst stroomafwaarts voordat we een hele flinke klim het dal uit hadden.

Eenmaal boven hadden we wel het idee op een hoogvlakte te staan. Dat was trouwens heerlijk want het waaide er een beetje en het was beslist een graad of vijf warmer dan gisteren. Zweten dus.

In de schaduw van een paar ouwe kurkeiken stond de koffietent.

Ja, daar blijf ik gewoon van onder de indruk.

Tijdens deze pauze zagen we ook de groep met de kortste afstand. Dat komt omdat wij een grote rondtrekkende beweging maakten. Ik kende een van de wandelaars via de toneelclub.

Hoe is het met je been?

Uh, nou uh, goed.

Maar we hoorden dat je een wond aan je been had opgelopen.

O maar, dat was de andere Ton.

Zo krijg je dus praatjes in de wereld. Maar ik was wel geraakt door de oprechte bezorgdheid die er in had geklonken.

En verder. Het was een prachtige tocht. Helemaal mijn landschap. Omdat sommige delen van de paden best breed waren konden we gezellig keuvelen en dat deden we. Ik had echt leuke gesprekken met de medewandelaars.

Dit deel van het natuurpark is wat woester. Diepere dalen die ook wat smaller zijn/lijken en soms meer het idee hebben van een kloof.

Altijd indrukwekkend om te zien hoe de wanden begroeid zijn. Hoe blijft het plakken?

Op de terugweg was het afdalen soms behoorlijk steil maar dat is hier al achter de rug. We lopen hier langs een arroyo. Een rivierbed waar alleen tijdens regenval water stroomt.

Dit is een rivier, dezelfde die we in het begin overstaken maar dan stroomopwaarts. Een rivier voert het hele jaar water.

Een stevige wandeling was het en zo links en rechts bespeurde ik wel wat klachten over vermoeidheid, stijve spieren en een sporadische blaar. Van het laatste heb ik tot nu toe geen last.

Fingers crossed.

Met groeten Ton

Salares

Vanmorgen reden we met de auto naar het beginpunt: Salares. Een piepklein dorpje tegen de flanken van de Maroma. Een leuk dorpje naar het schijnt. Met een bloeiend sociaal leven. Er hing nog veel versiering van het dorpsfeest van afgelopen weekend.

Voordat we aan de wandeling konden beginnen moesten we dit oude bruggetje over. Zeer recent gerestaureerd.

Helemaal mijn wandeling. Smalle paadjes door half open bos met van die prachtige uitstekende rotsen.

En dan die oude knoestige eiken. Lyrisch kan ik er van worden.

Maar ook hoger op de berg bleef het prachtig met altijd op de achtergrond de hoogste berg van de omgeving. Grijs en ongenaakbaar. Ook al is dat laatste niet het geval. Zij is zelfs vrij eenvoudig te beklimmen.

Een broodnodige stop. Het was veel warmer vandaag en…..ook stonden er 400 hoogtemeters extra op het menu. 1200 in totaal.

De weg waar we ongeveer een kilometer over liepen wordt gebetonneeerd. Het oppervlak was al gladgeschoren en op strategische punten lag al betonijzer en randafwerking.

Wat we hier zien vind ik dan weer zo echt Spaans. Iets waar ik heel blij van word. De boom blijft midden in de weg staan.

Ook heerlijk: wederom een riviertje met water.

Zo tegen drie uur terug in Salares waar we eerst met de groep een biertje dronken.

En om vier uur terug in Cómpeta. Dit bouwseltje stelt een cortijo voor. Een klein huisje dat vaak in de campo werd gebouwd om te verblijven tijdens de oogst van druiven, amandelen of olijven.

Het standbeeld van de ezel en het jongetje is van een rotonde gehaald die vervangen diende te worden. Nu dus op de plek waar je het dorp binnenkomt.

Kortom: een fijne dag met leuke gesprekken.

Met groeten Ton

Verwoed

In januari schreef ik me direct in nadat ik de aankondiging in de mail kreeg. De Cómpeta vierdaagse. En….die begon vandaag met heerlijke temperaturen. Veel lager dan de eerste twee keren dat ik meedeed.

Na een kwartiertje wandelen zakten we vanuit Cómpeta al af naar de Rio de la Llanada de Turvilla. En er stroomde nog water door. Niet heel veel maar meer dan genoeg voor een frisse koele atmosfeer en met zo’n lekkere overdaad aan sappig groen. Iets wat toch schaars is in Zuid-Spanje.

Het is best krap zo langs de rivier en we moesten er dan ook minstens een keer of tien overheen springen. En dat ging bij de meesten goed maar er zijn ook natte voeten gehaald.

Ja, jij hebt het makkelijk met die lange benen, werd me nageroepen, want je komt uit het land met de langste mensen ter wereld. Een voordeeltje voor de Nederlanders.

Iets minder leuk zijn de braamstruiken die langs het water groeien en je je heel gemakkelijk aan schraapte.

Ik draag dan ook altijd een lange broek tijdens dit soort wandelingen maar ik was de enige in ons gezelschap.

Een van de mannen prikte een spatader aan toen we langs een bamboe bosje moesten. Die stokken zijn echt megascherp. Het bloed spoot eruit en de gids moest er dan ook bijkomen voor EHBO. Nooit aan gedacht natuurlijk maar ze droeg toch echt een een verband doos mee.

Hier werd het al wat lieflijker en was er ook meteen ruimte voor de koffiestop.

Ik kan niet anders zeggen dat het allemaal goed verzorgd is en strak georganiseerd.

Hier lopen we inmiddels al weer hoger in het dal over Acequia’s. Dat zijn stenen waterkanalen waar rivierwater door wordt geleid voor irrigatie. Het rooster ligt er natuurlijk voor het gemak van de wandelaars want er wordt veel gewandeld hier. Het gebied rond Cómpeta staat bekend om zijn mooie wandelingen.

Tegenwoordig liggen er heel vaak buizen en slangen in de kanalen . Das makkelijker en er wordt minder water verspild.

Dit loopt wat minder fijn en wat verder lag er aan de linkerkant ook nog een flink ravijn.

O, er zit zelfs rijm in.

Tijdens de pauze werd er verwoed op de phones gekeken.

Daarmee was het groene deel van de wandeling voorbij en liepen we een uur door een gebied dat een aantal jaren geleden is verbrand. Er werd gezegd dat de branden, vier in een jaar, zouden zijn aangestoken.

In dit soort landschap voel ik me altijd wat verweesd en verloren.

Gelukkig zijn er ook nog wat overlevers die zich verwoed aan het leven vasthouden. Het is niet goed te zien maar van de stam is het onderste deel helemaal zwart geblakerd.

Eenmaal terug in het dorp nog wat nagepraat onder het genot van een Clara. Een biertje gemengd met 7UP.

Met groeten Ton

Gevlekte Hyena

Het leven glijdt voorbij. Ik tutter wat rond huis en tuin. En zo langzamerhand beginnen de klusjes wat groter te worden nu de temperaturen lager liggen.

Zo begon ik met het opruimen van het houthok zodat de nieuwe voorraad, vier kubieke meter, er eind oktober netjes in opgestapeld kan worden. Ik zaagde aanmaakhoutjes en kliefde dunne takken die ik in het voorjaar van verschillende bomen snoeide. Er staan 13 kratjes met fijne houtjes.

De laatste grote houtblokken haal ik er komende dagen uit zodat ik de muren kan schilderen.

Het heeft wat gespetterd de afgelopen dagen en bedoel ik ook; gespetterd. De auto zag er dan ook eerder uit als een gevlekte hyena dan als een witte Panda. Gisterochtend poetste ik hem lekker schoon.

Vanmorgen gaf ik mezelf een schop onder mijn achterste en deed een klus waar ik me eigenlijk al sinds de serre klaar is aan ergerde.

Ik maakte geen ‘voor’ foto maar zo ziet de doorgang langs de serre er nu uit.

Ik groef eerst een laagje aarde weg, knipte vervolgens worteldoek op maat en harkte grind weg op plaatsen waar een dikke laag ligt en strooide dat op het doek.

Natuurlijk was het werk pas af nadat ik een palm in het hoekje had gezet.

Ook al is het relatief koel. Na dit klusje moest ik eerst even rusten en ‘opdrogen’.

In Heiloo hadden we dezelfde ervaring als nu met de serre. Heb je een serre kan je het huis eigenlijk wel afbreken. We bivakkeren er bijna de hele dag.

Met groeten Ton

Oeijoeioeiiiiii

Mistig was het gisterochtend. En wat fris met 23 graden maar precies goed om eindelijk wat substantieels in de tuin te doen.

De Acacia werd onderhanden genomen. Dat was meer omdat Rick de afstervende tak die het dal in stak zo lelijk vond. De boom sterft langzaam, nou langzaam, af vanwege een schimmelinfectie. Maar we willen de restanten zo lang mogelijk laten staan omdat de schaduw er zo heerlijk is.

Eerst maar proberen met de kleine trap maar daar kon ik alleen de laagste takken mee bereiken.

Voor de veiligheid van onze heilig verklaarde sinaasappelboom die pal onder de Acacia staat is het verstandiger om de boel in kleine takjes af te zagen.

Vervolgens de lange ladder gepakt. Daar ben ik dan niet al te blij mee want ik moest er best hoog op gaan staan en dan een 100 meter diepe dal instaren is genoeg om Rick op te dragen om de ladder goed vast te houden.

Het wordt er niet mooier op maar we denken dat ie er nog wel een jaartje mee door kan. Hopend dat de scheut die er naast staat volgend jaar al net voldoende schaduw geeft om er onder te kunnen zitten. Nou Rick dan hè want het is zijn favoriete plek.

Het is gelukt. De sinaasappelboom is niet beschadigd. Dat in tegenstelling tot de jonge Acaciascheut waar we al drie jaar voorzichtig mee omgaan en die we prefereren boven de dikkere scheut die zo dicht tegen de oude boom staat.

Oeijoeihoeiiii. Afgebroken op dertig centimeter hoogte.

Gisteravond dineerden we met de baasjes van Bas. Kregen we nog vanwege het oppassen in Juni. Heerlijk en gezellig in restaurant Cerezo in Canillas de Albaida. Wel met de vraag of we in januari opnieuw op Bas willen passen.

Tuurlijk.

Nu naar Salares voor een lunch met nieuwe kennissen.

Met groeten Ton

Jammer

Het zit erop.

Wat een leuke interessante, intensieve week.

Vandaag ben ik dan ook best moe. Van indrukken en inspanning. Vanmiddag tijdens de nazit van het koor zat ik gewoon een beetje te suffen en liet anderen praten. Vanavond vroeg naar bed denk ik.

De voorstelling bestond uit drie korte sketches die allemaal plaatsvonden op verschillende provisorische podia in de tuin. Het uitzicht maakt deel uit van de sfeer net als het vallen van de avond. Zeker omdat dan de hitte wegtrekt en er zo’n heerlijk zwoele avond overblijft. Zo kenmerkend voor deze tijd van het jaar.

Op de foto de gitarist die tijdens alle voorstellingen passende liedjes speelde en de drie acteurs.

Ik speelde in het laatste stuk dus dat zorgde er wel voor dat ik lang moest wachten voordat ik op ‘moest’.

Dit is het allerlaatste deel van het stuk. Mijn partner en ik lopen hier dansend het podium af. De vrouw in het wit die nog op het toneel staat kijkt ons beteuterd na.

En dan het ontspannende deel. De afterparty. Weer in gewone kleding allerlei complimentjes in ontvangst nemen en na kletsen met wijn en hapjes.

Eigenlijk gingen al mijn opvoeringen goed. En…..er zit altijd verschil in. Naarmate de week vorderde, werd het spel soepeler maar er ontstonden er ook wat meer slordigheidjes.

Wel had ik in de derde opvoering op zaterdag een korte black-out wat er voor zorgde dat ik gisteravond net wat meer nerveus was. Misschien wel mede daardoor ging het gisteravond het best.

Voor de laatste voorstelling bedankten we de regisseuse voor al het werk en tijd die ze in ons en in de organisatie had gestopt.

Ik weet natuurlijk niet hoe ik vanavond speel, zei ik tegen haar, maar mocht ik in je plannen voor volgende sessie passen; nou dan zou ik graag weer meedoen.

Met groeten Ton

Heb je weeën?

Aan de ene kant vliegt het voorbij. Aan de andere kant denk ik: nóg twee avonden.

De foto is van na de eerste avond. Ontspanning met een plastikje wijn.

Rick vroeg me of ik het niet veel vind om vier avonden achter elkaar hetzelfde te doen.

Eigenlijk wel. Ik ben namelijk snel verveeld. Na twee avonden denk ik: ik weet het nu wel. Terwijl dat natuurlijk niet zo is. Want de twee avonden dat we het stuk speelden was het heel anders. Niet alleen ons spel maar ook het publiek. En dat kan een wisselwerking zijn maar soms zit er veel verschil in hoe het publiek is samengesteld. Wat ik nu schrijf is voor een deel de info die we van de regisseuse krijgen maar mijn waarnemingen leken dat te beamen.

Anyway. Het is heel leuk om te doen. Wel ik ben ik echt nerveus. Als ik dan rustig op de bank zit thuis komt er ineens een golf van angst en moet ik een paar keer diep ademen om weer te ontspannen.

Dat deed ik gisteravond ook vlak voordat we op moesten. Heb je weeën, wilde mijn tegenspeelster weten toen ze me hoorde puffen.

De voorspellingen gingen beide dagen goed. Geen fouten in de tekst en de tweede avond spraken we luid genoeg. Dat laatste is echt wel een dingetje. Voor je gevoel moet je bijna schreeuwen terwijl het dan precies goed is voor het publiek om het goed te verstaan. En dat is zeker voor een openlucht optreden van belang.

Rick vinddt we heel veel moesten oefenen. En in mijn geval gaat het om een stukje van 15 minuten.

Ik kende de tekst volledig toen ik 26 augustus hier de eerste repetitie had met mijn tegenspeelsters. En dat viel niet mee. Op het moment dat je begint met acteren ben je daar mee bezig en is de tekst weg. Eigenlijk kan je maar een ding tegelijk. Tenminste: je moet de hersenen trainen om meerdere dingen samen te doen.

Dus trainde ik vervolgens voor de spiegel. Het is best confronterend om jezelf zo bezig te zien. Het leidt af. Wat zit mijn haar raar, of wat kijk ik ‘doods’, trek ik nou mijn bovenlip nou zo scheef als ik glimlach? En elke keer als ik dan zo’n gedachte had was de tekst weg.

Daarna maakte ik het nog wat moeilijker. Voor de spiegel en de IPad aan met een tv-programma. Bij voorkeur met iets wat de aandacht afleidt. Een hele goede is dan zo’n dating programma van jongeren op een paradijselijk eiland. Tja, mijn blik werd dan toch echt heel vaak getrokken naar die mooie strakke gespierde mannenlijven en daar werd ik kan ook weer onrustig van maar dat is dan weer een andere onrust. In ieder geval was dan de tekst even helemaal uit beeld. Het duurde soms wel even voordat ik me er van bewust werd dat ik dan gewoon naar de tv stond te kijken.

Nou ja.

In het stuk ben ik een verteller en die mag rechtstreeks naar het publiek kijken. Door de vierde wand kijken heet dat. En dat is best eng. Zeker de eerste avond want toen was Rick er en vijf vrienden.

In daglicht optreden met publiek, max 20 personen, is lastig. Lastiger dan in een zaal waar je door de verlichting als acteur in een donker gat staart.

Dan is het best wel weer een geluk dat ik het niet erg vind om in de belangstelling te staan.

Kortom: het is leuk, traint de hersenen en houd me van de straat.

En de in ontvangstname van het applaus.

Met groeten Ton

Onderdompeling

Het mangoseizoen is weer begonnen. Vorige week lagen de eerste vruchten langs de weg. Ik raapte ze op en nam ze naar huis. Het waren hele kleintjes die een beetje sponzig aanvoelden en naar niets roken. Daar hadden de wormen er een mazzeltje aan.

Gisteren had ik meer geluk. Bijna vier kilo aan vruchten waar ik twee en een halve kilo puree van overhield. Dat zit in de vriezer en verwerk ik verder als ik een nieuw portie fruit vind.

En dan deze roze beauty. Toen we weer op de berg aankwamen was er nog niets te zien van een aankomende bloem maar vanmorgen viel mijn blik erop.

Het is de week van onderdompeling in het toneel. De afgelopen drie avonden repetities en vanaf vandaag vier dagen uitvoeringen.

Hoe zenuwachtig kan een mens zijn? Geregeld knijpt de maag samen en moet ik mezelf, en die maag, aanmanen tot rust. Er staan geen levens op het spel hoor. Het gaat om wat tijdverdrijf waar elke avond twintig mensen naar komen kijken.

Maar gisteravond had ik een black out. Ik denk dat het dertig seconden duurde voordat de tekst me weer te binnen schoot. Daarna kreeg ik wel een compliment omdat ik niet liet zien dat ik de tekst kwijt was en gewoon een beetje relaxed stond te wezen. Zo voelde het trouwens helemaal niet want hoe koortsachtig waren de hersenen bezig om het goede deurtje te vinden.

Vanavond de eerste uitvoering en dan zit Rick in het publiek samen met drie vrienden. Wel een echte vuurdoop dus.

Met groeten Ton