Bitter

Het is hier heerlijk, is het meest verstuurde bericht van buuf naar het hoge noorden. En dat zelfs ondanks het wat instabiele weer. Af en toe wat wolkenvelden en de temperaturen liggen wat lager dan de afgelopen weken.

Zo werd er dinsdag aan het einde van de middag om pannekoeken gezeurd vanwege de regen.

Welke regen? Vroeg ik.

Nou die vanavond gaat vallen.

En er viel regen. Zes millimeter.

Gisteren zaten we relaxed in het groen rond het huis en ontstond er een lichte kleur op het gezicht van buuf. Maar vandaag was er genoeg gerelaxed en wilde ze wat doen. 

Vanmorgen eerst naar Cómpeta. Rick had daar een vergadering met het koorcommitee. Buuf en ik gingen voor een rondje winkelen. Dat is sowieso niet Rick’s hobby, maar ik vind het zo nu en dan wel te doen. Zeker met een gast want het dorpje is best aardig en er zijn ook leuke kleine winkeltjes.

Maar ook zijn er rustige plekjes om te zitten.

Ach, riep ik naar buuf: het is toch verschrikkelijk. De jeugd zit maar op dat scherm te turen.

Nadat de vergadering was afgelopen trakteerde buuf ons op een lunch. Zoals altijd heerlijk en gezellig.

Dank.

Eenmaal thuis wilde ze een klusje.

Dat werd snijden.

Ik kreeg een hele zak bittere sinaasappels en die wilde ik verwerken tot marmelade.

Nu is dat best veel werk, zeker het fijn snijden van de schil

Het hield ons een stief half uurtje bezig. Intussen stond de pan met het vruchtvlees rustig te zimmeren op het vuur. Dat kan vervolgens een nacht staan waardoor de pectine goed uit de vezels kan trekken.
Morgenochtend het geheel opnieuw aan de kook brengen en daarna zeven. Dan de suiker en de schillen toevoegen en nog een uurtje laten pruttelen.

En dan ben ik wel nieuwsgierig naar wat het verschil is tussen de bittere- en de zoetesinaasappelmarmelade.

Met groeten Ton 

Spragen

Boek snel een ticket en kom hier naar toe, zeiden we tegen buuf nadat ze had gezegd dat ze depri werd van het sombere Nederlandse weer. 

Het is hier altijd heerlijk, zeiden we opschepperig.

En geboekt werd er vorige week dinsdag. Maar sindsdien kwam er een staartje van Eowyn over. 

Wind, wolken en wat verdwaalde regen.

Vervolgens Herminia met een berg zeer dichte mist en wat later met een halve storm en drie mm regen.

We begonnen ons wat ongerust te maken voor buuf.

Vannacht storm en vanmorgen zwaar bewolkt met regen maar tegen de tijd dat we op het vliegveld aankwamen was het half bewolkt met mooie opklaringen.

Op weg terug naar Los Zuecos genoten we van een menu del dia in El Cruce. Zoals altijd heerlijk eten zonder poespas.

En aansluitend nog ff spragen in het zonnetje.

So far so good. 

Wel moet storm Ivo nog langskomen. 

Met groeten Ton 

Fred Weasley

Dank voor de tips in zake de fret die waarschijnlijk een wezel is. 

Deed me meteen denken aan Fred Weasley uit de Harry Potter films

We zagen vorig weekend dus een soort eekhoorntje huppen, maar zou die de oorzaak van de doorgeknaagde draadjes in de auto zijn? Het beestje was in ieder geval veel te klein voor een fret of bunzing.

Vanmorgen inspecteerde ik de auto opnieuw, maar zag niks verontrustends.

Toch laat het ons natuurlijk niet los. 

Nog maar weer eens op internet en in mijn Wildlifeboek gekeken. En het zou zomaar kunnen dat dat kleine ‘eekhoorntje’ een wezel is. Het kleinste roofzoogdier ter wereld. De vrouwtjes wegen zo rond de 35 gram. En ja, ze vinden visolie in de isolatielaag van kabels errug lekker om over het isolatiemateriaal van de motorkap maar niet te spreken.

Een klassiekertje.

We doen een daggie solidair. Het is winderig, koud en bewolkt met kans op regen. Dat laatste is niet erg, maar de vreugde is wel wat gedempt.

Tijd voor een binnenklusje: Sinaasappelmarmelade maken.

Ik kreeg van de bazen van Bas een hele zak sinaasappels. Dat is altijd leuk, maar omdat ze volledig biologisch geteeld zijn, zijn ze wel vatbaarder voor schimmel.

Inmaken is dan een goede optie om er lang van te genieten en ik vind dat bittere heel lekker.

Maar wat een gepriegel. 

Nu zijn er veel verschillende manieren om marmelade te maken. En natuurlijk koos ik een eenvoudige. 

Schil er af raspen. De rest van de schil wegsnijden, pitten verwijderen en dan alles in de pan samen met een berg suiker. Uurtje koken en in potten doen.

Tja, maar zo makkelijk was het nou weer niet. 

Het was niet bitter en het geleerde slechts weinig.

Nog maar eens naar andere recepten gekeken. 

Die zeggen dat je beslist wat van de witte binnenschil moet gebruiken voor het bitter en de pectine.

Dus maakte ik nog eens tien sinaasappels schoon waarvan ik de schil, inclusief het witte deel, in kleine stukjes sneed en toevoegde aan het eerste deel van de jam. 

Nu vind ik de smaak goed en is het ook mooi dik geworden maarrrrrrr het ziet er niet mooi uit. Niet helder doorzichtig. 

Voor eigengebruik in de yoghurt is het geen probleem, maar zou het geschikt zijn voor de B&B?

De pijnboomprocessierusp is terug. 

Een aantal jaren hadden we niet of nauwelijks last van nesten in de pijnbomen. Maar er zitten nu wel een stuk of tien van die donsbollen in de bomen.

We hebben besloten om ze te laten zitten. Goed voor de mezen.

Met groeten Ton

Vierendelen

Na het aanvreten van de auto moest er actie worden ondernomen.

Eigenlijk weet ik niet wat een knaagdier aantrekt om in een auto aan het isolatiemateriaal van de motorkap te gaan knagen en en passant de draadjes van het licht door te bijten. Wil ie een nest bouwen? Verveling? Tandjes aanscherpen. Is het gewoon lekker en bevredigt het beest de kauw behoefte. Of is het gewoon warmte van de motor.

Nader onderzoek vanmorgen. Er lagen een paar kleine stukjes isolatiemateriaal op de oprit vlakbij de houtopslag. Is ze daar een nest aan het maken?

Het leek me verstandig om al het hout, nu toch al bijna de helft is verstookt, in het linker houthok te stapelen.

Nadat het rechter hok leeg was en ik niks vond wat op nest leek, zelfs geen enkele keutel, haalde ik de tegels weg die op de grond liggen maar ook daaronder niks. 

De afgelopen jaren zagen we zeer regelmatig een bunzing langs het raam sluipen maar het afgelopen jaar eigenlijk niet meer.

Afgelopen weekend zagen daar en tegen een soort mini eekhoorntje voorbijhuppelen terwijl we aan de ochtend koffie zaten en waren daar beiden wel enthousiast van. 

Leuk he, al die natuur rond het huis. Nu denken we dat aan die natuur ook wat nadelen kleven maar wie was er het eerst?

Komende dagen maar eens langs de ferreteria (ijzerwarenhandel) leuk woord als je fretten wil verjagen, te gaan of zij iets hebben. Er zijn bijvoorbeeld apparaatjes die ultrasonoor geluid maken waar ze een hekel aan hebben.

Als Rick zangles geeft moet/wil ik graag buiten zijn en met het mooie weer en de gisteren verkregen planten was dat uurtje verpozen geen probleem.

Wel een beetje pech. Was ik gisteren heel blij met mijn ietwat gehaast opgeraapte amaryllisbollen zag ik dat de meesten nauwelijks wortels hadden en het hart er nogal wat rottig uitzag.

Tja, en op de verjaardag van wijlen mijn bollenkwekende vader zocht ik maar eens op het www of er nog iets met die dingen viel aan te vangen.

En ja: vierendelen. Wel zorgen dat er aan elk stuk een deel van de bolbodem zit waar de nieuwe wortels uit komen. Daarna de kwarten even laten drogen en vervolgens planten.

Daarna verplantte ik de agave zaailingen. De gardenclub probeert altijd wat plantjes te verkopen waarvan de opbrengst is voor de drankjes bij het kerstdinner. 

Oei. Ik had geen potgrond meer. Wat nu?

Gelukkig is de aarde in de tuin de afgelopen jaren veel beter geworden door de grote hoeveelheid organische stoffen die ik heb aangebracht. Die aarde is inmiddels goed genoeg om te gebruiken voor het oppotten van plantjes. 

Ongeveer twintig potjes heb ik. 

Ze hebben de belofte om uit te groeien tot onderstaande planten.

Maar ik schat dat dat nog een jaar of dertig duurt. Gelukkig bloeien ze wel eerder.

Met groeten Ton 

Knipperlicht

We combineerden een lunch met vrienden met de maandelijkse wandeltraining.

En wel wandelwol om je tenen doen he.

Maar de wandelwol is bijna op. Tot ik me opeens herinnerde dat ik ooit gekleurde vilt wol van mijn zus kreeg. In kleur.

Zou ik dat niet kunnen gebruiken? Het is echt zijdezacht.

Paars werd het vandaag.

Om tien uur met de auto naar de kust. Kregen we een melding dat het rechter knipperlicht het niet deed.

Ok, dan gaan we op de terugweg meteen even langs onze garageman.

Ach. Wat valt er nou nog te melden over een wandeling die we al tig keren wandelden?

Nou, dit dus. Er werd aan de boulevard druk gewerkt in een gezamenlijke tuin van een appartementencomplex. 

Kijk, dan ben ik op mijn hoede. Is er nog iets bruikbaars.

En ja: een hele berg uitgegraven Amaryllisbollen. Daar kan ik niet aan voorbij dus daar dook ik direct op. Wel om te constateren dat de meeste bollen doorgesneden waren bij het uitgraven. 

Maar ik heb een paar hele exemplaren in mijn rugzak weten te proppen.

De lunch was zeer genoeglijk en lekker. We spraken af in de veredelde snackbar Colibri en zaten er twee uur. Dat maakte wel dat we enigszins verstijfd aan de terugtocht begonnen.

Van de vrienden kregen we nog een bos irisplanten met witte bloemen en twee potjes met planten. En met al die planten en bollen zat het kleine rugzakje wel vol.

Op de terugweg langs de garageman. 

Meteen nadat de motorkap open stond riep hij al: oei, de draden zijn doorgeknaagd. Dan heb je waarschijnlijk een fret of marter rond je huis.

En ja, die zien we wel eens voorbij het grote raam lopen.

Je kunt eventueel wat rattengif onder de motorkap leggen, kregen we als tip.

Dit is de oogst van de dag naast: geen blaren.

Morgen maar planten. De aarde is nog zacht en vochtig, want maandagmacht viel er 9 mm regen.

Met groeten Ton

Het kan verkeren

De bijeenkomst van de gardenclub was in de olijfoliefabriek van Cómpeta. La Reciproca.

We kregen de rondleiding door de bedrijfsleider, Sharon. Veel info ook al moet ik zeggen dat ik bij het biologische van de aangeleverde olijven wel wat vraagtekens had. Er worden namelijk wel chemische bestrijdingsmiddelen gebruikt, maar die zouden niet meer in de olie terug te vinden zijn. Het zou kunnen en ach: overal zit rotzooi in tegenwoordig.

De fabriek is een coöperatie en je moet lid zijn om je olijven er te laten persen, maar ook particulieren kunnen hun oogst er brengen maar dat kost 30 euro per aangeleverde hoeveelheid.

De foto laat een deel van de opslagtanks zien die beangstigend leeg zijn. In gemiddelde jaren wordt er ongeveer 800.000 tot 1.000.000 liter olie geperst maar dit jaar slechts 50.000. 

Het had voor het grootste deel te maken met de droogte. Er wordt dan ook wel met argusogen naar de klimaatverandering gekeken vertelde Sharon. Een andere oorzaak was ook dat er tijdens de bloei een calima was en veel wind. In harde wind kunnen de bijen slecht vliegen en het stof van de calima zorgde er voor dat de stampers van de bloemen verstopt raakten.

Ik schreef in een vorig blog dat er dit jaar veel regen was gevallen. Je zou dus denken dat er voldoende olijven zouden zijn. Maar de regen van oktober was te laat om meer oogst te krijgen. De vruchten zijn dan al bijna rijp. De regen werkte zelfs in het nadeel, omdat de bomen ineens veel vocht opnamen waardoor de vruchten relatief nat waren en dat is nadelig voor het persingsproces.

De regio’s rond Jaen, Granada, Sevilla en Cordoba hadden dit jaar wel een redelijke oogst, omdat daar de regen precies op de goede tijd viel.

Natuurlijk kregen we olie te proeven en ja die smaakte echt veel beter dan de olie uit de supermarkt.

Ik kocht een blik van 5 liter. Daar kan ik wel een half jaartje mee vooruit.

En zoals altijd wordt er een ‘numbersboard’ gedaan. De opbrengst is voor de drank bij het kerstdinner.

Jo won de prijs.

Met groeten Ton 

Bohemian Rhapsody

Er gebeuren ook leuke dingen.

Ik was eerst wat sceptisch over Rick’s goedkeuring om Bohemian Rhapsody van Queen op het repertoire van het koor toe te laten. 

Wat vreselijk. Je krijgt het nooit gelijk en het wordt nooit zo mooi als het origineel. Zeker ook omdat het zo moeilijk is, fulmineerde ik. Geef mij maar lekker gedragen klassiek.

Ik bezocht in mijn onbezonnen jaren een concert van Queen in De Groenoordhallen in Leiden en heb nog steeds dit T-shirt.

Afgelopen maandag was het zover. Nadat Rick had gezegd dat we met de Rhapsody zouden beginnen klonk er instemmend gemompel.

Tja. Wat kan ik nu nog zeggen? Het klonk niet alleen bijna meteen mooi, maar ik werd er eigenlijk helemaal blij van. 

Dus oefende ik afgelopen week regelmatig en begin ik de baslijn en de woorden al redelijk uit het hoofd te kennen.

Vandaag kregen we een lunch aangeboden omdat we op Bas hadden gepast.

Heerlijk gegeten bij het Thais restaurant in Nerja waarna we nog een wandeling naar het centrum maakten voor een ijsje. Ook al werd het ijsje een kopje koffie omdat er een hele lange rij voor de ijstent stond.

De landpunt die we hier zien is ook vanuit ons huis te zien.

Zo aan de kust is het zomaar een graad of vijf warmer dan boven op de berg waar al een paar dagen het overdag slechts een graad of tien is.

Met groeten Ton

Jutezakken

Eind november belde vrienden.

We hebben gordijnen gekocht maar die zijn te lang. Zou jij ze kunnen inkorten?

Geen probleem, antwoordde ik.

Totdat ik ze zag en direct mijn moeder hoorde die over mijn schouder meekeek.

Oei, ze zijn nogal los geweven. Een beetje als jutezakken. Ik ben bang dat ze behoorlijk uithangen.

Maar we namen keurig de maat op en ik nam alles mee naar huis.

Er zat behoorlijk verschil in lengte, maar toen Rick en ik de korte wat uitrekten waren ze even lang. 

Volgens mij kunnen de vrienden ze beter eerst ophangen en dan pas over een paar weken inkorten.

Na overleg besloten we dat ik met grove steken een brede zoom zou maken en dat ze ongeveer vijf centimeter boven de vloer zouden hangen. Zo zouden ze met de feestdagen in ieder geval in een warm aangeklede woonkamer zitten.

Vanmiddag waren we er voor een lunch en wat bleek?

Ze hingen inmiddels vet op de vloer.

Nog een paar weken wachten en dan maar eens ‘voor het echie’.

 Met groeten Ton

Slagwerk

En dan zitten we ineens bij een ander kacheltje.

We passen weer een week op Bassie. De eerste twee dagen was het prettig weer en bivakkeerden we lekker buiten maar sinds gisteren is het instabiel. 

Vannacht regende het. Ik werd er wakker van. Nu houd ik er niet van om ‘s nachts wakker te worden maar als het vanwege regen is, is het net te doen. 

Een ander huis heeft andere geluiden en zo maakten de vallende druppels een behoorlijk kabaal op een kunststof afdakje. 

Niet aan ergeren, dacht ik meteen. Maak maar een liedje van het getik. En dat deed ik.

Toch lag ik een paar uur wakker.

Zo hoorde ik duidelijk een tambourkorps in het getik. Soms vielen de druppels onregelmatig om dan langzaamaan te synchroniseren en ik het als mooi slagwerk herkende. Afhankelijk van hoe hard het regende liep de snelheid van de vallende druppels op van marstempo naar snelwandelen tot aan joggen toe. 

Ach, het hield me bezig en is het niet goed voor het land?

Vooruitlopend op de regen installeerde ik gistermiddag de waterwerken bij Los Zuecos. Ik vroeg wel eerst permissie aan de huurders die tot mei in het huis van de buren verblijven. 

Geen probleem. Zeker met de droogte hier is dat een goed initiatief, zei de tijdelijke buurman. Kijk: een man naar mijn hart.

Toch was afgelopen jaar uiteindelijk best nat. 609 Millimeter viel er op ons perceel en dat is bijna het dubbele van het gemiddelde van de afgelopen tien jaar. Vooral toe te schrijven aan het noodweer van oktober (170 mm) en november (100mm)

Anyway.

Vanmorgen eerst de nieuwsgierigheid bevredigen en naar ons huis om te zien hoeveel water er in de regenmeter zat. 31 Millimeter. Daarna de boel opruimen ook al is het voor een paar dagen want donderdag staat er opnieuw nattigheid in de voorspelling.

Met groeten Ton 

Obsessief

Het is een milde vorm van obsessief gedrag. Elke keer als ik langs de nieuwe grote groene watertank loop, klop ik er een paar keer op. Heerlijk dat donkere volle geluid. En de wetenschap dat we een paar weken vooruit kunnen. Water: een groot goed in droog Andalusië.

Zo ook vorige week. Maar met met eerste klopje hoorde ik het: hij is niet vol. Dus snel de trap gehaald en in het depot gekeken. De vlotter hing naar beneden terwijl het waterniveau ongeveer een kwart lager stond. Oei, wat nu?

Eerst maar eens langs de slangen lopen, ongeveer driehonderd meter, om te kijken of er een lek te zien was.

Niets.

Snel naar het hokje waar de watermeters zitten. Daar zagen we dat de meter, zij het langzaam, draaide. En dat betekent dat er ergens water wordt gebruikt.

Nu zijn de Engelse buren niet in Spanje en bij ons werd geen water gebruikt. Hellup: het lekt ergens.

De kraan in het meterhuisje dichtgedraaid om verder waterverlies tegen te gaan.

Maar goed. 

Dat probleem lag dus al bijna een week op de schouders, maar met de midwinterfeesten wilden we daar niet mee bezig zijn dus dat werd vanmorgen.

Nogmaals de slangen nagelopen met een wat kritischere blik. Na de slangen wat te hebben bewogen zag ik toch dat een paar koppelingen lekten. Tijd om die te vervangen dus toog ik naar de ijzerwaren handel voor mooie koperen koppelingen.

Tja en toen kwam de aap uit de mouw: een van de slangen iets lager op de helling zat zo los dat waardoor het water niet langer in het depot liep maar gewoon ergens op de berg. 

Na een uurtje klungelen, ik verving vier koppelingen, is de klus geklaard en stroomt het water weer in het vat. Zoals de bedoeling is.

Rick stelde voor om meteen een extra afsluiter te installeren en dat doe ik dan natuurlijk.

Gisteren deed ik de nieuwjaarsduik in El Morche. Een makkie met het belachelijk warme weer en dito water. 

Er was een groep van ongeveer 50 mensen samengekomen waarvan de helft ‘de duik’ deed. Daarna zeer genoeglijk samenzijn met een berg hapjes, iedereen moest wat meenemen, en een drankje.

Jammer genoeg nog geen foto’s doorgestuurd gekregen, maar wie weet morgen.

Oudejaarsavond zaten we samen met drie vrienden bij elkaar om het oude jaar af te sluiten en het nieuwe te verwelkomen. Nu kon de avond daar al niet mee stuk, maar er viel ook nog eens zes millimeter regen. 

Met groeten Ton