Het meest levend voel ik mij als in mijn omgeving iemand is gestorven. Ik ben me dan zeer bewust van het feit dat ik nog leef. Ben daar dan blij om en dankbaar voor. Dit bewust zijn kan ik niet constant vast houden simpel weg omdat ik, gelukkig, niet elke dag geconfronteerd word met die dekselse dood.
Vandaag had ik een andere belangrijke rede om me levend te voelen en dat is omdat mijn jongste zus Sara zag. Eigenlijk is elke dag waard om gevierd te worden maar als je zus 50 wordt sta je daar wel even extra stil bij. Zeker omdat een van mijn oudere broers stief toen hij 46 jaar was. Sindsdien hecht ik er waarde aan dat we allemaal 50 jaar zouden worden en met mijn jongste zus als laatste is dit vervuld.
Nu ga ik ervoor dat we allemaal 60 worden. Waarom? Omdat mijn andere broer stierf vlak voordat hij 60 werd.. Niet als wedstrijd maar om het leven te vieren en dankbaar te zijn.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten