Het schiet al weer op

Alsof er geen dagen waren waar ik in ledigheid op de bank lag en toch het idee had geen tijd te hebben om een blog te schrijven.

Goed. Een week voorbij met hortus en hospice. 

Zo wilde ik gistermiddag iets eerder naar het hospice fietsen omdat er wat later een bui zou kunnen vallen. Met net toen ik de voordeur achter me dichttrok kletterde de regen zwaar op het dak van het atrium. Dus maar even wachten.

Vanmiddag draaiden we een dienst in de hortus. 

Nu spreken we altijd uit hoeveel bezoekers we willen ontvangen. En met het weer van vandaag dachten we dat 30 bezoekers haalbaar zou zijn.

En dat leek te gaan lukken want in de eerste 20 minuten hadden we al negen bezoekers. 

Ha, dat gaat goed.

En toen bleef het angstig stil. Een uur lang niemand.

En ineens hoorden we praten. Kwam er een group van acht personen aan. Dat tikt lekker aan.

“We komen de verjaardag van oma hier vieren.” En naast het betalen van de entree wilden ze allemaal eerst koffie en thee.

Toen werd er een beetje gesmoesd met elkaar en kwam een van de mensen vragen of ze de zelfgemaakte taart mochten aansnijden en opeten.

Natuurlijk. Ze hadden alles zelf meegenomen, bordjes, bestek, slagroom en taart.

Maar of wij een foto wilden maken. 

Geen probleem. 

Willen jullie dan ook een stuk taart.

Ja graag.

Het werd heel genoeglijk.

Zeker nadat de tuin was bezichtigd en er nog tijd was voor een wijntje.

Uiteindelijk waren er 23 bezoekers maar die zorgden wel voor een goede verkoop van plantjes en horeca.

Ook was er nog een mevrouw die heel enthousiast kwam melden dat er een wilde orchidee in de Japanse tuin stond. 

Kortom: een leuke middag.

Ook zongen we twee donderdagen mee in het koor van Sopraan en Bas. Altijd leuk en inspirerend want het levert onder andere ideeën op voor nieuwe muziek. We combineerden het met een bezoek aan hun nieuwe huis.


Tussendoor lunchten we met schoonzus en barbecueden we met onze oud overburen uit het ooit ‘leukste straatje’ van Heiloo.

Met het naderen van onze terugreis, ook al duurt dat nog drie weken, ben ik begonnen met het verzamelen van zaden en stekjes uit de hortus. Nu we een serre hebben in Spanje komen er een paar soorten planten in zicht die ik daar goed zou kunnen houden.

Twee soorten Drimiopsis, twee soorten Ledebouria en de zaden van Encephalartos. De laatste zijn zaden van een palm en het getuigd van groot geduld en optimisme om deze zaden te laten kiemen. Als het al lukt zal ik de palm nooit groter zien dan enkelhoogte. En dan moet ik ook nog eens honderd jaar worden.

Met groeten Ton