Zondagmiddag gingen we naar een meditatie concert. Altijd leuk een concert. Toch?
Iets met klankschalen.
Allemaal keurig georganiseerd, vriendelijke ontvangst en relaxte sfeer. Niks mis mee.
Alleen denk ik niet dat het voor ons is. Op de grond hangen en ohhhhmmmm zingen. En dat minstens tien minuten per lied. Dan te weten dat ik nogal snel verveeld raak. Bij een gewoon lied vind ik al vaak bij een derde couplet: volgens mij is het wel genoeg.
Iedereen mocht doen wat hij of zij wilde doen. Of dat nu wel of niet meezingen was of dansen of liggen, met ogen open of dicht. Natuurlijk zonder elkaar overlast te bezorgen. En dat was ook helemaal geen probleem.
Ik was het probleem want mijn hemel: ik vond het niks. Dat gezang niet en dat sommigen helemaal in een soort van trance raakten ook niet. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg hoorde ik wijlen mijn moeder steeds zeggen.
Deed ik in het begin soms mijn ogen nog wel eens open, hield ik ze later steeds gesloten. Dat was om niet geïrriteerd te raken of om mijn brein nog meer voedsel te geven om oordelen aan te maken.
Dan zijn vijf kwartieren best heel lang.
Maar werd je er rustig van, wilde Rick nog weten nadat we in de auto terug de berg opreden.
Een soort van, maar stel dat ik vannacht heerlijk aan een stuk doorslaap ga ik beslist elke week naar zo’n sessie.
Ik was gewoon om 04.15 wakker.
De dag na mijn verjaardag wilde ik Pastelles de Nata trakteren op het koor.
Dus al vroeg met het proces begonnen want natuurlijk willen we er dan zelf eerst wel een proeven bij de koffie.
Bakken vraagt precisie en ik weet niet wat ik nou anders deed dan vorige keren maar het werd een drama. Ik kreeg de gebakjes niet uit de vormpjes omdat de vulling over de deegranden was gelopen.
Tja, er werden geen Pastelles uitgedeeld.
Volgens de Engelsen was King Alfred langs geweest want die liet de cake aanbakken.
Rick bestelde originele Pastelles bakjes en ik verwachtte daar veel van. Dus gisterochtend nieuwe kans.
Foei, het zelfde probleem als in de oude vormpjes. En dat gaat ten koste van mijn immer zonnige humeur. Wel bleef ik rustig genoeg om na te denken.
Als ik nu de vulling in een pannetje tegen de kook aanbreng wordt het wat dikker waardoor het dan in het begin van het bakproces niet zo makkelijk over het deegrandje loopt. En ja, dat werkte goed.
Wel is te zien dat het deeg nog steeds niet zo hoog is al het vormpje en dat is wel de bedoeling. Daarom ga ik de volgende keer eens zelf bladerdeeg maken.
Anyway, ik bakte er veertig en die vonden gretig aftrek.
We konden gisteravond weer eens genieten van een prachtige avondroodshow.
Met groeten Ton
