We zijn er klaar voor

Vroeg op voor de oliebollen camapagne.

Eerst de haard aan om wat warmte in huis te brengen zodat het beslag later goed zou gaan rijzen.

En het werkte.

Als het deeg in de bakken zit halen we keuken leeg en hangen zwart plastic in de doorgang tussen kamer en keuken om de rest van het huis bakluvht vrij te houden.

Zo tegen half elf de eerste proefbol in de olie. De bakker kijkt tevreden dus het zal wel goed zijn.

Er staat deeg klaar voor ongeveer 100 bollen want we gaan vanmiddag op drie adressen oliebollen afleveren. 

Ook bij de oudere dame van het koor. Zij heeft haar kinderen uit Dubai en Engeland op visite en gistermiddag hadden we een gezamenlijke, heel gezellige lunch/middag aan de kust. En toen de vraag kwam wat de Nederlanders voor tradities hebben op New years eve wilden ze die traditionele Nederlandsebollen natuurlijk ook wel proberen.

Het duurt je zeker wat te lang hè?

Hoezo?

Maar dit is het resultaat.

Vervolgens nog een uurtje de keuken uitmesten en dat is meteen dan ook de jaarlijkse grote beurt.

Rest ons nog een ding voordat we het nieuwe jaar induiken.

Met groeten Ton

Ontgroening

De mens en de boom.

Iedereen wil groen, maar dan niet te dichtbij. De rijdende rechter heeft er zijn handen vol aan.

Ook in Spanje is er veel gedoe rond bomen. Zo stonden langs de doorgaande weg naar het dorp een eeuwenoude eik en er tegenover een grote Eucalyptus. Samen vormden ze een mooie groene boog over de weg. Maar die zijn inmiddels gekapt vanwege een Engelsman die zijn uitzicht te beperkt vond. En die bomen stonden er al vet voordat de man geboren was laat staan dat ze duidelijk zichtbaar waren toen hij het huis kocht.

Anyway. De reden waarom Manolo zijn schaduw heeft weggedaan is voor mij onbegrijpelijk. Zeker ook omdat het huis het hele jaar leeg staat.

Ook onderstaand huis had tot een jaar of drie geleden een paar oude Pijnbomen. Het afdak is er voor in de plaats gekomen.

Onderstaande Palm werd weggehaald omdat hij aangetast zou zijn door de Palmkever. En dat zou kunnen maarrrrrrrr aan de kroon is nog niks te zien. Maar de bewoners krijgen wel het voordeel van de twijfel.

En dan deze gelige boom die langs ons kronkelweggetje staat.

Die ziet er niets voor niets zo ziekelijk uit.

In de stam is een diepe vore gezaagd waardoor de sapstroom onderbroken is en de boom dus langzaam afsterft. Het kan zijn dat ze het kleine stukje land in gebruik gaan nemen maar anders zou ik zeggen dat niemand last van de boom heeft.

Gisteravond dineerden we bij vrienden en kregen het over tuinen en tuinieren, maar ook hoe vaak er niet wordt getuinierd.

Als wij ons huis ooit verkopen denk ik dat de nieuwe bewoners als eerste een bulldozer inhuren om de tuin te egaliseren en een zwembad te gaan graven, zei Rick.

Ach, zei de vriend, mijn mooie stadstuin in België werd na de verkoop leeggehaald en vervolgens bestraat.

De tijden van ontgroening zijn duidelijk nog niet afgelopen.

Met groeten Ton 

Jammer

Wat de maker van dit beeld wilde uitdrukken? Geen idee. Ook al heet het Puertos de Vista.

Maar ik zag er meteen een lenswolk in want had ik niet ooit een foto gemaakt van een gelijkende wolk?

Het was een tijdje zoeken in het foto archief want ik doe niet echt aan rubriceren maar uiteindelijk had ik hem. 

Anyway. Toen ik nog eens goed naar bovenstaande foto keek zag ik dat het huis van Manolo er ook opstond. Nu is dat niet zo gek want het staat in de richting waar ik regelmatig foto’s maak. Soms van de zonsopgang of met de immense rookwolken van een grote natuurbrand die achter de bergen opbollen.

Vanmorgen vroeg hoorden we al het gebrul van kettingzagen dus speurde ik de avocado boomgaard  af waar er gesnoeid werd maar zag geen blaadje bewegen in het bos.

En dan vind ik altijd bijzonder hoe het brein werkt want ik hoorde toch echt dat er dikke takken werden doorgezaagd maar kijk dan niet verder dan mijn neus lang is.

Wat later toen we buiten aan de koffie zaten viel mijn oog op het huis van Manolo.

Zijn alle bomen rechts van het huis omgezaagd.

En zo zag het er een paar weken geleden nog uit.

Ik zeg: jammer.

Met groeten Ton 

Overgeven

Niet alleen de lezers van mijn blog wens ik liefdevolle dagen toe. De hele wereld kan wel wat liefde gebruiken. Bij deze dus.

Nu is deze tijd ook geschikt om te bezinnen. Zo kwam ik vorige week deze minstens 1700 jaar oude tekst tegen en hij blijkt zeer wel op de huidige tijd te passen. 

Pas dus op aan welke macht we ons overgeven.

De machten wilden de mens misleiden omdat ze zagen dat hij verwant is aan het waarachtig goede. Zij ontnamen aan wat goed is zijn naam en gaven die aan het niet-goede om de mensen met die naam te misleiden en hen te binden aan het niet-goede. 

En ach, wat zijn ze toch aardig voor de mensen! Bij wijze van gunst mag men zich in hun valse goedheid schikken. Maar ze wisten wat ze deden. Ze wilden de vrije mens gevangen nemen en voor eeuwig tot hun slaaf maken.

Met groeten Ton 

Werk aan de winkel

Op zeven plekken aan de doorgaande weg worden scherpe bochten aangepast. De helling van de bergwand wordt glooiender gemaakt en de binnenbocht wordt afgegraven. Daardoor wordt het zicht vergroot. De werkzaamheden worden gedaan om de zware lange vrachtwagens die uit de steengroeve komen meer ruimte te geven.

Dit is de eerste bocht die werd aangepakt. Het maakt een groot verschil.

Dit is de tweede plek. Zichtbaar vanaf ons terras. Het lijkt maar een miniem verschilletje zo rechts van de bocht, maar in werkelijkheid is er gauw drie meter afgehakt.

Tot onze verbazing werd de bocht aan het begin van ons weggetje ook onder handen genomen. Dat gaat een groot verschil maken met het de weg oprijden want het zicht is hier beperkt en het is altijd een beetje geluk hebben dat er geen auto’s de bocht omkomen.

Hier waren ze net begonnen, maar na een gesprek met de verkeersregelaar werd duidelijk dat het werk niet afgemaakt kan worden vanwege een waterput of iets dergelijks.

Dit is de volgende dag en er is een meter of twee meer ruimte gemaakt. Hier is het witte waterhuisje te zien.

Vandaag een flinke klus geklaard. 

Vrienden hadden met het noodweer flink wat schade door een modderstroom die dwars door hun tuin ging. Voor vandaag hadden ze zeven mannen uitgenodigd om te helpen om de hard geworden modder die achter de muur achterbleef weg te graven. 

Rick bracht me om half negen weg en ging zelf door naar de kust om zijn maandelijks trainingsronde te maken van Torrox Costa naar Torre del Mar en terug.

Achter mij is de stroomgeul van het water te zien waar de modder en stenen doorgespoeld zijn. Ik maakte daar een stapelsteen muur en kon op die plek al een flink deel van de aarde kwijt. 

De andere mannen schepten op een andere plek aarde weg. En met zeven man schiet dat echt lekker op.

Hier is de klus geklaard en was het tijd voor een drankje.

Er is niet alleen hard gewerkt hoor. Er was tijd genoeg voor grappen en praatjes. Ook werden we tussendoor rijkelijk voorzien van versnaperingen. 

Daarna gingen we met z’n allen lunchen. En dat was ook zeer genoeglijk.

Kortom: leuke dag en ik weet zeker dat ik vannacht heerlijk tevreden in mijn bedje zal liggen knorren.

Met groeten Ton

Tevreden met mezelf

Met de gast weer in Nederland voelt het huis wel wat leeg aan. Maar dat kennen we.

Gelukkig was er nog een koorrepetitie met aansluitend een diner.

Een half uur van de repetitie werd besteed aan het concert. Wat was de oorzaak van de toch wel wat zwakke opvoering? 

Er kwamen best wat redenen. Van té veel liedjes in het concert tot te weinig kerstliederen en niet voldoende meezingers voor het publiek. Nou ja. Maak daar maar soep van. 

Vervolgens hadden we een leuke repetitie.

En het heeft ook voordelen om met de dirigent samen te wonen. 

Zo kregen we een doos met zelfgebakken koekjes die inmiddels soldaat zijn gemaakt. En een pot met pate en marmelade. Die laatste twee worden pas na de feestdagen aangebroken want de komende week is het een week van uiteten.

De pot met het witte etiket is echte Britse bittere marmelade. Heerlijk vind ik het en bijkomend voordeel is dat Rick niet van bitter houdt.

De man aan wie Rick zangles geeft, maakte deze zeer persoonlijke kaart voor Rick. Rick als strenge leraar, met zweep. De zanger in zwart kostuum met rode accenten, zoals afgesproken voor het concert. 

Het gezamenlijke dinner na de repetitie was niet alleen geslaagd qua eten, maar ook qua gezelligheid. Er werd na het dessert nog wel een half uur gezongen. Van een hilarisch gezongen en door een alt gedirigeerde Bohemian Rhapsody tot Tulpen uit Amsterdam. Het ietwat scabreuze lied dat werd gezongen door een oud militair zorgde eerst voor wat besmuikt gelag maar dat werd allengs steeds uitbundiger. Tja, met de Britten is het goed feesten.

Gisteravond had ik de jaarafsluiting van de toneellessen. De afgelopen weken kreeg ieder die dat wilde een monoloog die we dan gister zouden kunnen opvoeren voor alle studenten.

Natuurlijk wilde ik dat doen want vind het nu eenmaal niet erg om op een podium te staan. Wel was ik zoals gewoonlijk bere nerveus en eenmaal op het toneel voelde ik zweet langs mijn oksels lopen. Nou ja, dat heb ik al mijn hele leven maar dat wil niet zeggen dat het me verlamt.

Helemaal verrast kreeg ik een daverend applaus en dat maakte me dan wel even verlegen.

Het was een afwisselende avond met zeer uiteenlopende onderwerpen in de monologen.

Nu is de helft van de spelers Nederlands/Vlaams en de andere helft Engels sprekend waaronder Duitsers en een Italiaan. Beide groepen kregen dezelfde monologen en wat heel leuk was om dan de verschillen te zien in interpretatie.

Daarna doken we de bar in waar het ook zeer genoeglijk was. Wat napraten onder het genot van een glaasje of twee bubbels en versgebakken brood met hemelse olijfolie. Ach en wat is dan twee uur?

Zo tegen elf uur was ik thuis waar ik ondanks de adrenaline toch meteen insliep. Was beslist heel tevreden met mezelf en dat was alweer een tijdje niet gebeurd.

Vandaag eerst maar boodschappen doen en eindelijk weer eens zelf koken. Ook wel weer fijn.

Met groeten Ton

Missed a spot

Zondagochtend deden we rustig aan.

Vlak na de middag vertrokken we richting Málaga. Prachtig weer was het.

Het was druk in de stad en onrustig. Dat laatste had te maken met de Marathon die er werd gehouden. Duizenden flesjes water lagen er langs de kanten van de weg om over bananenschillen maar niet te spreken. Nou ja, wij kregen ook nog een flesje water en een banaan. Mazzeltje.

In de haven lag deze replica en dat vind ik toch leuker dan zo’n dertien etages hoog cruiseschip dat het zicht op de stad volledig wegneemt.

Calle Larios. Hét hoogtepunt van de kerstversiering. Jammer genoeg moest Damian om 18.00 uur op het vliegveld zijn dus zouden we lichtjes niet zien branden.

De kathedraal. Die moest bezichtigd worden en dat deed ie alleen.

Wel werd er een kaarsje opgestoken voor ons.

Koffie en taart. Daar krijgen we geen/wel genoeg van.

Ook bezochten we het fort. Ondanks dat er een behoorlijk aantal bezoekers was, hing er een rustgevende atmosfeer. Mooie doorgangetjes en alles netjes onderhouden.

Weelderige beplanting. Een beetje jaloers werd ik er van maar zo vlak aan de kust is het klimaat zoveel aangenamer en gematigder dan 10 km het binnenland in op 500 meter hoogte.

Prachtig zicht op de haven. Er is goedkeuring om een hoge hoteltoren te bouwen. Waar precies weet ik niet maar wel hier in de haven.

Op de weg terug naar de auto waren de meeste straten alweer schoon en de dranghekken opgeruimd. 

Missed a spot.

En dan zijn we weer alleen. Het waren bijzonder genoeglijke en relaxte dagen. Zeker bijzonder omdat we Damian eigenlijk nog maar zo kort kennen en dan is vier dagen samen op een berg doorbrengen eigenlijk best een uitdaging. Maar het was meer dan leuk en hij is opnieuw uitgenodigd.

Met groeten Ton

Acceptatie

Zaterdag, de dag van het kerstconcert.

Rick wilde het graag wat rustig aan doen dus vertrokken de gast en ik naar Torrox Costa voor een wandeling langs strand en boulevard.

We begonnen bij de vuurtoren. Die was jammer genoeg gesloten want er is een kleine tentoonstelling over de geschiedenis. Op dit stukje kust zijn ook Romeinse overblijfselen van een villa en garumbakken opgegraven maar op de foto ziet dat er uit als wat gestapelde stenen.

Wat heb je aan een foto zonder dat er iemand opstaat?

Tja, daar heb je eigenlijk wel gelijk in.

Anyway, na de wandeling natuurlijk de snoeperette in. Of is het een taarterette?

Het smaakte in ieder geval heerlijk.

Vanaf de kust genomen. Het dorp Torrox met de puntige berg, El Lucero, op de achtergrond.

Na de regen ziet het landschap er sappig groen uit. Zeker met de bloei van de zeer invasieve gele klaver.

Zo tegen 19.00 uur naar Cómpeta voor wat inzingen en peptalk.

Ik ben dan al de hele dag nerveus maar Rick heeft nergens last van.

Ik hoef niks te anders te doen dan met het stokje te zwaaien. Jullie moeten zingen.

En dan het concert in de kerk. Een beetje gemixt was het. Rick moest een lied afbreken vanwege het instorten van het koor. 

Wat er nou eigenlijk gebeurde weet niemand, maar ineens leek iedereen de weg kwijt en daarna duurde het toch wel even voordat de rust en de zekerheid weer terug was

Oei, dat doet toch altijd een beetje zeer, maar tijdens andere liederen was er echt een prachtige klank en samenzang. 

Een voordeel van een bevriende fotograaf.

Een traditie inmiddels: tapas eten na het concert. 

Heel gezellig en natuurlijk werd er uitgebreid geboomd over ‘The mishap’.

We denken dat we nooit zo vaak op de foto zijn gezet als met deze gast.

Zo tegen 24.00 uur thuis waar we nog te onrustig waren om te gaan slapen. Dat werd zo rond twee uur voor mij en voor Rick pas tegen drie uur.

Ik kon het niet van me afzetten, zei hij.

Inmiddels zijn beide kanten van het concert geaccepteerd.

Met groeten Ton

Volle dagen

Wandelmaatjes willen wandelen. 

Op naar het lekkerste taartrestaurant. 

Het weer is weer helemaal zoals het weer meestal is in december: helder, fris en zonnig. Een beetje wintersportachtig. Zeker als je ook nog de geur van houtkachel of het in de brand gestoken olijfboomsnoeisel ruikt. 

We liepen heen en terug met zijn vieren want dit leuke hondje, dat reageerde op de naam Lola, had ons geadopteerd. 

Neehee, we nemen echt geen hondje meer maar wat te doen met zo’n zwervertje?

Snel een foto gemaakt en op de Facebook pagina van Cómpeta gezet of iemand haar mistte.

Eén chocoladetaartje om te delen. Meer dan genoeg want wat een calorieenbom.

Ik op mijn best: knoeien met water.

Er was hier een grote machine aan het werk om de dichte begroeiing langs de rivier weg te halen. We konden trouwens zien dat er een gigantische hoeveelheid water door het dal heeft gestroomd tijdens de laatste twee noodweer situaties.

Bijna op dezelfde plek waar Lola met ons mee ging lopen, liep ze via een wildpaadje/wildwissel de berg op. Wellicht is het toch dat ze daar een thuis heeft. Via FB kwam er in ieder geval niet een reactie.

Goed dat we samen maar een taartje hadden genomen want nu hadden we na de wandeling eigenlijk best trek.

Na de lunch was de generale repetitie voor het Kerstconcert in de kerk. Alvast een spoiler: de generale ging net iets té goed.

De gast wilde daarna ook nog graag naar de Ermita de San Antonio. Een heerlijke rustige plek net aan de rand van het dorp waar ik trouwens regelmatig zit te wachten totdat Rick klaar is met de de zangles die hij geeft. 

Meestal zitten er dan ook wat Spanjaarden op de hartmanstoeltjes waar ik dan soms ook een eenvoudig gesprek mee voer.

Nee, dit is niet Antonio maar Jesus op de ezel. Dit beeld heeft hier zijn thuisplek en komt alleen tijdens de Paasprocessies naar buiten.

Vervolgens lekker naar huis waar we tevreden van deze dag heerlijk op de bank gingen hangen.

Met groeten Ton