Van camping via Alzey naar camping.

8 kilometer 13946 Stappen.

Wanneer is er een rustdag?

Stond er in een reactie van eergister te lezen.

Nee hoor voorlopig geen rustdag, helemaal niet nodig, zijn mijn eerste gedachten. Zelfs niet toen Rick gisteravond voorstelde om een dag extra op de camping te blijven. Maar toen ik vanmorgen pas tegen zevenen wakker werd, was daarmee de beslissing genomen: rust.

En eigenlijk is dat af en toe echt nodig. De geest reist nu eenmaal langzamer dan het lijf, tijdens zo’n pelgrimstocht waar elke dag veel gebeurt. Voordat je een gebeurtenis hebt verwerkt, opgeslagen en er van hebt nagenoten, eist het volgende de aandacht al weer op.

Als voorbeeld. Na de tip over Maps.me ging ik daarmee aan de slag. We hadden een goede WIFI verbinding dus ik kon het programma inclusief kaarten zonder gedoe op mijn Ipad downloaden. Maar dan nog gebruiken. Inmiddels is het dan eigenlijk gewoon tijd om te gaan slapen dus bleef Maps liggen. 

Gebruik bleef daarom moeizaam want we wisten gewoon niet hoe het werkte, tel daarbij op dat een Ipad onhandig is tijdens het lopen.

Nu, rond een uur of twaalf, koffie en taart soldaat gemaakt zijn, zijn maps en kaarten op mijn telefoon gezet en kunnen we er mee werken. De juiste kaarten voor de komende weken zijn gedownload, dankzij Rick want die gaat over de route.

Gisteravond realiseerde ik me: en dan zijn we in Rome en is het over maar heb ik het dan ‘bewust’ meegemaakt, zei Rick me vanmorgen. Daarom dacht ik dat een rustdag ook echt nodig was.

Maar hoe breng je en rustdag door? Een gevoelige stuit heb ik al van het zitten op de grond en het gehang in de tent. Of is dat laatste nog een van de charmes die ik moet ontdekken?

We besluiten de stad in te gaan. Dat is vier km lopen, geen probleem. Eerst wat eten score;bij de supermarkt, dan koffie en taart op een terras, wat rondlopen en op een bankje op een plein zitten.

Bij het langs lopen zag ik al dat het brons van het paard op sommige plekken koperkleurig glom. Van het half uur dat we er zaten zijn er wel een stuk of tien kinderen en volwassen op het beest geklommen. Leuk stadje trouwens dat Alzey.

We slenterden wat verder en kwamen langs het kerkbureau. Daar was het een gezellige drukte voor het gebouw. Er was een vrijwilligersmarkt van de gezamenlijke kerken. We kregen een broodje in de vorm van een vis, als symbool van kern van de Christelijke boodschap. Ook kregen we een stempel voor in het paspoort en, zei de dame van het dekanaat, gewoon in elk dorp bij het Pfarbüro vragen voor een slaapplaats.

Op de weg terug naar de camping haalden we eerst wat te eten voor vandaag en morgen want in Duitsland zijn er niet veel winkels open op zondag . Zeker niet in de kleine dorpjes waar we met onze pittoreske Maps.me wandeling doorheen gaan.

De rest van de dag deed ik een siësta, bladerde ik door het NRC, waste ik wat kleding omdat het toch niet ging regenen, maakte ik een sudoku en dutte wat op een bankje in de zon.

Zo’n rustdag betekent eigenlijk ook meteen dat ik het pelgrimsgevoel kwijt ben. Geen rugzak om, meteen uit de wandel routine, maar ook: wat gaan we nu doen? Vooral dat laatste is nogal aanwezig. De vorige vier weken hoefde ik mijn mooie hoofdje daar niet over te breken: lopen.

Het betekent dat we vandaag de vijfde week ingaan. 

Hoe lang lijkt het wel niet geleden dat we monchoutaart aten op Huisduinen en dat we werden uitgezwaaid? Maanden terug. En toch zijn er maar vier weken verstreken. Wel weken die boordevol nieuwe ervaringen en ontmoetingen zaten en ons dankbaar stemmen.

Met groeten Ton