Vergelijken: Nederland - Spanje

Ik weet het: vergelijken maakt een mens niet gelukkig en toch doen we het.
Spanje of Nederland?
De weersvoorspelling vermeldde vandaag: in de middag opklaringen, aan de kust de meeste kans.
Nu vind ik dat we aan de kust wonen ook al is het strand 4 km bij ons vandaan.
Omdat het niet koud was ging Rick lekker buiten zitten. Wachtend op de zon die achter de wolken vandaan zou komen, maar hij zag dat de opklaring echter tergend langzaam dichterbij kwam. Om een uur of vier stond hij op en zei: ' Kom we gaan naar het strand want daar moet de zon inmiddels schijnen".
In de auto naar Egmond aan Zee en daar heerlijk op een terras in de zon gezeten.
Bleek het daar vanaf 12 uur al zonnig te zijn. Daarvan hadden we wel een beetje de balen.
De kust is vanaf ons huis niet te zien in verband met alle bomen die in en om ons dorp staan. Dat is wel mooi maar niet handig, want dat kostte ons 4 uur extra zon (die we hier toch al niet al teveel te zien de laatste tijd)

Dat maakt Spanje vandaag de winnaar want: Casa los Zuecos ligt op 500 meter hoogte en vandaar af  heb je een geweldig uitzicht op de kust en kun je duidelijk zien of daar de zon schijnt.

Want ook in Spanje is het soms boven land bewolkt en aan de kust zonnig en we gaan natuurlijk, allemaal voor de zon.

Met groeten Ton

Potjes

Ik heb het al eens eerder gezegd: als je iets nieuws gaat doen komen er allerlei dingen op je pad die daarmee te maken hebben.
Omdat ik volgend jaar ga starten met een moestuin komen er nu allerlei dingen voorbij die daarbij passen: een website met recepten uit Spanje, een buurvrouw biedt me appels aan omdat haar boom barstensvol zit en  mijn zus vroeg of ik maandag meega bramen zoeken in het duin "leuk om alvast te leren vruchten inmaken".
Dus nu heb ik vanmiddag een half uurtje bij de glascontainer gezeten, 5 mensen gevraagd, 5 leuke gesprekjes en 17 jampotjes
In ieder geval genoeg voor de bramen.

Met groeten Ton

Kleding kopen

Gistermiddag was ik even in Alkmaar en daar zag ik iets wat mij aan vroeger deed denken.
Voor sommige winkels staan dan mannen verveeld te wachten tot hun vrouwen weer naar buiten komen.
Als mijn vader nieuwe kleren nodig had dan zei hij altijd tegen mijn moeder "Haal maar wat, je weet wat ik mooi vind." Maar daar trapte ze niet in en dan ging hij toch mee. In de stad aangekomen stopte hij dan en zei steevast "Zeg eerst eens waar we heengaan want ik zet geen stap teveel"
Het lijkt een echt mannending om niet te willen shoppen voor kleding.
Is dit bij homo's wellicht anders? Nee dus.
Want vanmorgen tijdens het wandelen met de hond zegt Rick " Zeg, kan jij niet een een paar shirts halen?"
Nou dan lopen we toch even naar de winkel, zei ik nog in mijn onschuld.
Nou uh, dat is niet de bedoeling. Je weet dat ik niet van winkelen houd.
Het voelt alsof er een nieuwe periode in onze relatie is aangebroken de, ik koop kleding voor mijn man periode.
Als hij me nu maar niet 'moeder' gaat noemen.

Met groeten Ton

To do

Laats las ik dat als je een 'to do' lijstje maakt er na een week al dingen geschrapt kunnen worden omdat die achterhaald zijn.

Vanwege mijn knie operatie kon het sportschool abonnement een maand stopgezet worden. Maar 1 augustus ga ik weer voor het eerst spinnen. Nu moet ik op die dag met de hond naar de dierenarts, precies tijdens de spinning.
Rick heeft een afspraak gemaakt met een consultant van een bemiddelingsbureau maar komt nu in de knel met het aantal uren dat hij werkt.
Als we naar Spanje gaan, gaat de hond altijd naar de buren. Maar de volgende vakantie zijn de buren gelijktijdig weg. Dus hebben we Egbert ergens anders ondergebracht. Komt de buurvrouw vorige week vertellen dat hun reis niet doorgaat en dat ze op Egbert willen passen. Nu heb ik liever dat de hond bij hen is maar hoe vertel ik dat aan de andere oppassers?

En wat gebeurt er vandaag?
De dierenarts belde op om de afspraak naar dinsdag te verzetten.
De consultant belde Rick om de afspraak een maand uit te stellen en de andere oppassers spraken me aan om te zeggen dat er een probleem was en ze Egbert niet kunnen opvangen.
En het was ook nog zonnig vandaag.

Met groeten Ton

Voordelen.

Het voordeel van wonen in een buurt waar je contact hebt met de buren is dat  je geregeld dingen krijgt. De buurman heeft een groententuin en als hij te veel heeft krijgen wij regelmatig bonen, sla, andijvie aalbessen of bloemkool.
Een ander voordeel is dat je ook eens wat kan weggeven.
Omdat ik het besluit heb genomen om de achtertuin om te vormen tot moestuin zijn alle planten die erin staan overbodig. Vandaag was voor het eerst in dagen weer eens mooi weer, lekker om te beginnen met inventariseren. Wat  wil ik nog gebruiken, wat kan er verplant worden en wat niet.
Vervolgens de buren uitgenodigd om te kijken wat zij willen hebben met als gevolg dat de meeste struiken en planten labels hebben gekregen met namen wie welke plant krijgt.
Extra voordeel is dat ze ze zelf komen uitspitten.
Scheelt mij veel werk.

Met groeten Ton

Ik blijf er bij....

Natuurlijk is ook in mijn omgeving de gebeurtenis in Noorwegen het gesprek van de dag.
De wereld is slecht, zegt de een. De maatschappij is ziek, roept een ander. Het komt door internet,
heb ik ook een paar keer gehoord en zo heeft iedereen zijn idee en ik ? Ik heb er een paar: de wereld is niet slecht, de maatschappij niet, internet niet en de mens ook niet. Er zijn alleen mensen die dingen doen die we slecht noemen. En in verhouding tot de wereldbevolking zijn het er maar een paar ook al hebben die wel een grote impact met hun acties.
Ik houd liever het idee van vrijdag voor de geest toen ik bij de intocht was van de vierdaagse en zo blij werd van de sfeer en de gemoedelijkheid. Natuurlijk had ook daar iemand kunnen zijn met - laten we zeggen- scheefgegroeide ideeën, maar ik wil niet in een wereld leven waar dit soort zaken steeds door mijn hoofd spoken. Misschien naief.
Vandaag ging ik weer op pad om voor de Regenboogboom wat dingen te regelen. Dat maakt me gelukkiger dan te denken dat de wereld of de mens slecht is.
Wat me wel bezig houdt: zouden er mensen zijn geweest die een gesprek met die gozer gehad hebben om hem op andere gedachten te brengen?

Met groeten Ton

Seccarum instantium

Vanmiddag vertelde ik mijn moeder over JK Rowling en dat zij als bijstandsvrouw tot een van de rijkste vrouwen is geworden. Dat ze een van de meest succesvolle boekenreeksen heeft geschreven en daarmee miljoenen kinderen aan het lezen heeft gekregen. Over de strijd tussen het goed en kwaad en dat het goede natuurlijk overwint. Over de kracht en uitwerking van het toveren. De vriendschap tussen de hoofdrolspelers.
Ik liet mezelf even helemaal gaan maar ja we gaan vanavond dan ook de laatste Harry Potterfilm zien.
Hoe heerlijk zou het zijn als ik mijn toverstaf kon pakken en Seccarum instantium kon roepen.
Om vervolgens droog naar Alkmaar te fietsen.

Met groeten Ton

Onbenoembare toekomst

Laatst vroeg iemand me waarom ik zoveel lees. Vandaag kreeg ik opnieuw antwoord.
Want het is heerlijk om te lezen dat ik niet de enige ben met 'rare' gedachten. Gedachten die gewoonweg niet passen in het alledaagse bestaan. Maar ook om op papier mijn eigen, diep weggestopte gedachten te lezen en ze met een schok te herinneren.

Andrew Sullivan schrijft in het NRC "Wanneer ik als kleine jongen aan de toekomst dacht, was alles zwart. Ik was niet ongelukkig of neerslachtig. Ik was een vrolijke jongen en speelde even blijmoedig met mijn vriendenclub op de lagere school als in mijn eentje op dagen dat ik het bos in de omgeving van het dorp waar ik woonde, in trok. Maar als ik aan de verre toekomst dacht, wat ik zou doen en worden als volwassene, was alles blanco. Ik wist gewoon niet hoe en waar ik zou leven. Ik wist maar één ding: ik zou niet kunnen worden als mijn vader. Ergens diep van binnen wist ik eigenlijk toen al, dat een huwelijk als dat van mijn ouders voor mij niet was weggelegd."

Ik zocht en vond als kind altijd gebruiksvoorwerpen en nam die dan mee naar huis. Dit was mijn manier om een 'uitzet' bij elkaar te krijgen. Verloren zakdoeken en sjaals, maar ook een zakmes of een afgedankte tas. Alles wat ik maar dacht te kunnen gebruiken 'voor als ik later .... '. Op de puntjes kwamen woorden die toen, voor mij, niet in te vullen waren.
In gedachten stond ik er alleen voor.
Later toen ik ouder was en meer wist over "hoe het hoorde' zei ik dat ik met mijn buurmeisje wilde trouwen. Maar toen raapte ik al geen spullen meer op van de straat.

Uiteindelijk is het onbenoembare, benoembaar en dus mogelijk geworden  en ben ik alweer 12 jaar 'gewoon' getrouwd.

Met groeten Ton

Zo fris als een hoentje

Om half drie stond ik langs de Via Gladiola. Wat een feest kan het menszijn zijn. Zoveel mensen dicht opeen geplakt en men bleef rustig, beleefd, behulpzaam, inschikkelijk en zeer enthousiast naar de binnenkomende wandelaars.
Achter mij was een studentenhuis waar een groot spandoek hing met de woorden: single soldiers-here. De aanwezige dames vestigden daar de aandacht op door de militairen luidkeels toe te schreeuwen. Dit werd zeer gewaardeerd door de pelotons, zekerde de buitenlandse.
Om vier uur kwam mijn kanjer binnen. 4 keer 40 Zonder blaren of ongemakken. (hij was dan ook wel volledig in de watten gelegd door H en T in Arnhem) Opgewekt nam hij de gladiolen in ontvangst. Vervolgens nog een paar honderd meter voor de medaille en dan is het ineens weer afgelopen.
Als je ziet hoeveel mensen er lopen voor een stichting, een vereniging of een goed doel wordt al het leed en ellende dat dagelijks in de media over ons wordt uitgestort wel weer een beetje gerelativeerd.


Met groeten Ton

Aandacht

H.J.A Hofland schrijft in het NRC "Daarna kwam de comerciële tv, met een nieuwe fase in de strijd om de aandacht. Zou je nu, met niets anders dan de ervaring van dertig jaar geleden naar een reclameblok kijken, dan zou je kunnen denken dat er een gekkenhuis is losgebroken. Het gedrag dat je destijds alleen van een halvegare verwachtte, is tot norm geworden. Tot zover deze kant van de zich nog steeds verder verbreidende gewoonte: het trekken van aandacht." Waarna hij verder nog zegt dat deze aandachttrekkerij in alle nerven van het dagelijks leven doordringt en dat deze tijdsgeest ons voorschrijf onszelf te profileren. En dat is precies wat ik zie als ik kijk naar de programma's over
de Nijmeegse 4 daagse.
Nadat Rick er 20 kilometer had opzitten belde hij me vanmorgen. Het lopen gaat nog steeds zonder problemen en hij was vanaf de start opgelopen met een dame uit Katwijk. Hij had leuke gesprekken met haar en dan gaat de tijd heel snel. 'Maar je loopt wel mee he! volgend jaar? Want ik mis je.'
(Lief he? Eigenlijk ben ik het leukst.)
Ik heb gezegd dat ik dat graag doe maar (vorig jaar was ik uitgeloot en dit jaar moge duidelijk zijn) op voorwaarde dat we opvallend gekleed gaan want: ik wil wel op TV komen. En de meeste mensen die je ziet in de programma's over de 4 daagse zijn mensen met blauw haar, opvallend gekleurde kleding, rare hoedjes, vlaggen of wandelend voor een goed doel.
Ik  ben blijkbaar ook besmet met de tijdgeest.

Met groeten Ton

Noord- Bakkum

De knie is nagenoeg hersteld dus was het vandaag tijd om te kijken of ik zonder problemen de auto kan besturen. En omdat ik vanmorgen een liedje van Conny Vandenbosch hoorde over een huis waarin ze vroeger had gewoond leek het mij een leuk idee om eens in de omgeving te kijken waar ik ben opgegroeid.
Mijn ouders zijn daar ongeveer 15 jaar geleden vandaan gegaan en ik ben er daarna nauwelijks meer geweest.
Wel heb ik een wens om nog eens te verhuizen naar het platteland. Een huis met veel grond om mijn eigen stukje natuur te maken. Eigenlijk zoals ik mij dat herinner van vroeger, lekker veel ruimte om me heen. Buren die minstens 500 meter bij me vandaan wonen met een vrij uitzicht op de dorpen verderweg. Eigenlijk wil ik dan terug naar Noord-Bakkum .... maar nu moet ik zeggen: wilde.
In mijn gedachten was het mooi en ruim en.. nou ja, eigenlijk zoals het hoorde te zijn. Nu vond ik het lelijk, rommelig, onverzorgd en armoedig.
En ik begrijp dat het een gebied is waar geld wordt verdiend met het telen van bloembollen en niet met mooi zijn.
Natuurlijk zag ik ook dat er dingen zijn veranderd. Veel grote nieuwe schuren, kassen en hoge hagen die caravanstalingen aan het oog onttrekken. (is dat nu "de verrommeling van het landschap" waar men wel over spreekt?) Het vrije uitzicht op dorpen als Heiloo en Limmen is daarmee verloren gegaan.
Het was wel goed om eens terug te gaan. Ik heb nu weer een realistisch beeld hoe het er daar uitziet . Van mijn jeugdherinneringen wist ik al dat het verledentijd was maar de plaatjes die erbij horen zijn dat nu ook.
En mijn stukje natuur dan? Daarvoor richt ik mijn blik op Spanje.

Met groeten Ton

Ik ben het eigenlijk nu al zat

Na eindeloos zappen was ik de tv al zat voordat Harrie Potter begon. Daarna wilde ik ook nog het 4 daagse verslag zien, je weet maar nooit of Rick in beeld zou komen. Kortom pas om 24.00 lag ik in bed met het herkenbare gevoel van vroeger: als je een avond tv kijkt ben je totaal uitgeput.
Vandaag gaat hij alleen aan voor de 4 daagse.
Iets anders: gaat de hond op de baas lijken of de baas op de hond. Als we niet thuis zijn ligt Egbert altijd in zijn kooi. Lekker veilig en hij hoeft alleen de kooi te bewaken. En ik? Ik checkte of de poort en achterdeur opslot zaten en deed- iets wat we nooit doen- de voordeur op het nachtslot. Lekker veilig en ik heb heerlijk geslapen.
Omdat vandaag een vriendin komt eten heb ik toch het huis netjes opgeruimd. Voor haar ga ik courgettesoep en een curry met spinazie en kikkererwten maken.
We gaan buiten eten- het is tenslotte zomer-en  ik steek de terrashaard aan- het blijft wel een Nederlandse zomer.
Eigenlijk voel ik mij het prettigst als alles zijn gewone gangetje gaat.
Nog 3 dagen.

Met groeten Ton

4 Dagen om het zat te worden

De muziekinstalatie staat op 10 met de de CD van de monnikken van Chevetogne, ik heb brussels lof in huis gehaald en de tv van zolder gehaald, kast deuren blijven openstaan en de vaat staat vuil op het aanrecht. Allemaal dingen waar Rick geen fan van is.
Wat is er aan de hand. Rick is naar vrienden in Arnhem om vanaf morgen de Nijmegse 4 daagse te lopen. 160 kilometer in 4 dagen.
Vrijdag haal ik hem op. Hij voldaan van het wandelen en ik... zat van de monnikken, de tv, de rommel en het alleen zijn.
Zeer verhelderend.

Met groeten Ton

Moeder

Mijn moeder is behoorlijk dement en om haar niet ongerust te maken, had ik niet verteld dat ik aan mijn knie geopereerd moest worden.
Dit had ik natuurlijk ook even aan mijn zus moeten melden want zij had het haar namelijk wel verteld.
Vanavond ging ik bij mijn moeder op visite en direct bij binnenkomst vroeg ze al hoe het met mij ging. Dat is vreemd want die betrokkenheid heeft ze niet meer, gewoon weg omdat ze alles vergeet.
Dit had ze blijkbaar goed opgeslagen. Waarschijnlijk omdat het gevoel van bezorgdheid, om haar 3 jongens met hemofilie al heel oud is.
Het kon vroeger namelijk dodelijk zijn als je b.v een maagbloeding kreeg of, op zijn minst kritiek zijn als je amandelen geknipt moesten worden ( dingen die mijn broers hadden ) of heel pijnlijk kon zijn als je was gevallen en een bloeding in je gewricht had.
Kortom alles wat een moeder niet wil voor haar kind.
Daarom kon ik ook goed begrijpen dat mijn ouders heel boos op mij waren toen ik een tepelpiercing had laten zetten en daarna 3 dagen in het ziekenhuis moest blijven om het bloeden te stoppen. Ik wilde dat prive houden maar de ziekenhuis opname belette dat.
Vanavond zag ik aan haar dat deze oude en bekende zorgen nog duidelijk aanwezig waren.
Misschien ook goed want het prikkelt wel weer haar gedachten. Ze was merkbaar meer betrokken en alert dan anders.
En hoe oud ik ook ben, ik vind het fijn om te merken dat ze bezorgd om mij is. Tenslotte blijf ik een kind van mijn moeder zolang ze leeft.

Met groeten Ton

Beschaafd

Niet iedereen is altijd even positief. Toen ik een paar weken geleden aan iemand vertelde dat ik zing bij mannenkoor Blair kreeg ik de volgende opmerking. "Zeker weer zo'n club waar geen vrouwen mogen komen zodat mannen lekker kunnen boeren, winden en vunzige moppen vertellen."
Gisteravond was de jaarafsluiting. Zoals elk jaar bij een van de leden in de tuin. Het weer liet enigzins te wensen over maar er was een afdak met straallampen dus we zaten er warmpjes bij.
Koffie en thee met heerlijke soesjes om mee te beginnen.
Daarna deed de voorzitter zijn toespraakjes om enkele leden te bedanken. Een extra bedankje is er altijd voor iemand die speciaal voor Blair wijn haalt uit Frankrijk. Daaraan was dan ook geen gebrek. En dan zitten daar 20 mannen gezellig te keuvelen.
En wat doen mensen die elkaar kennen van een koor: zingen.
Het bracht mij in gedachten even terug naar Taxco, een stadje in Mexico. Ik was daar op vakantie en zat 's avonds te eten in een restaurant waar ook een hele groep mannen zat. Ze zaten uitgebreid te eten en op een gegeven moment werd er een toespraakje gehouden en na een bescheiden applaus begon er een man te zingen. Enkele vielen een beetje beschroomd bij maar ineens werd het serieus en zong iedereen uit volle borst mee. Er werden een stuk of vijf liederen gezongen en ik vond het prachtig.
Vannacht lag ik om half 3, volkomen gelukkig in bed na een gezellige
en volkomen beschaafde avond.
De eerlijkheid gebied mij wel te zeggen dat ik in de auto, op weg naar huis een boer moest laten
want ik had wel iets te veel gedronken.

Met groeten Ton

Ervaringsdeskundige

Het gebeurt niet elke week, maar regelmatig vragen mensen aan mij of een bepaalde man homo is.
In een eerder blog heb ik al eens gemeld dat mijn gaydar niet al te best is.
In een weekblad stond een test. Daar moest je van 30 foto's zeggen wie er homoseksueel was. Ik had 6 personen geselecteerd waar van bleek dat ik er een goed had maar de andere vijf bleken zelfs de enige vijf hetero's uit de test te zijn.
Vandaag belde een kennis. Ze startte het gesprek een beetje onwennig. Wat bleek. Ze is aan het daten en nu had ze een leuke man ontmoet maar, na veel beschrijving kwam het hoge woord er uit: hij is nogal vrouwelijk.....En of ik nu kan zeggen of de goede man homo is.
Ik zeg altijd dat je wel denkt dat je het kan zien maar het nooit met zekerheid kan zeggen. De enige zekerheid is er naar te vragen en... dat je dan niet altijd een eerlijk antwoord krijgt.
'Maar als ik dat vraag is een eventuele relatie toch uitgesloten'.
Tsja.
Misschien een belangrijker vraag: wil je dat een relatie eerlijk is? Dan moet je daar direkt mee beginnen en je twijfels uitspreken. Twijfel is het tegenovergestelde van vertrouwen en vertrouwen is een van de pijlers van een relatie.


Met groeten Ton

Snertweer.

Mijn zus heeft haar kampeerweekend geannuleerd. Mijn broer en schoonzus zijn vandaag naar Oostenrijk vertrokken maar - voor het eerst in jaren - niet met de caravan.
Vanwege de wind werd de polderbaan gesloten en was er geen lawaai, ook wel eens prettig.
Nadat ik de kachel op 23 graden had gezet heb ik chocolade melk gemaakt en ben ik lekker op de bank gaan zitten met boeken over de aanleg van groentetuinen. Normaal gesproken ga je in het najaar pas bedenken wat je in het volgend tuinjaar gaat doen. Maar vandaag was er het uitgelezen moment voor. Ik heb gelezen over indeling, bemesting, peulen en erwten, zaaitijden en ook wat over Rudolf Steiner.
Kortom. het was herfst vandaag en ik heb me er niet aan gestoord. Zelfs het uitlaten van de hond maakte het leuk omdat ik daarna weer lekker in mijn eigen warme coconnetje kon kruipen.
Ik moest nog wel even nadenken wat we vanavond eten.
En al was de verleiding groot het gaat toch pindasoep worden.

Met groeten Ton

Ballotage

Het was gisteravond de laatste repetitie van het seizoen voor dubbelkwartet Nootzaak.
Meteen ook de avond waarop wij en de andere leden konden uitspreken of we de samenwerking zien zitten.
Als een bestaande club van vijf personen ineens wordt uitgebreid met twee nieuwe leden veranderd dat wel de verhoudingen.
En omdat we tenslotte allemaal onze ideeen hebben hoe het er zou moeten uitzien, heeft iedereen in het kort gezegd wat er gezegd moest worden om helderheid te krijgen.
En er is niets wat onoverkomelijk is om de samenwerking prettig te laten verlopen.
Dus zijn we nu officieel lid van Dubbelkwartet Nootzaak.

Met groeten van Ton

Natte krant

Omdat Egbert schurft heeft heb ik hem met een speciale shampoo behandeld maar daar had hij niet veel trek in. Hij kende deze behandeling nog van een paar jaar geleden.
Gelukig is hij zeer gehoorzaam dus als ik roep dat hij moet komen, komt hij. Je kan aan zijn hele snuit zien dat hij niet wil maar dat hij de baas moet gehoorzamen. Hij talmt en draalt maar... uiteindelijk gehoorzaamd hij. Dat maakt me eigenlijk altijd een beetje wee in het hart.
Nadat ik hem, steeds met een hoge stem toesprekend, had ingesmeerd ging hij rustig in de zon liggen. Niets aan de hand.
Toen ik hem een half uur later wilde uitlaten reageerde hij eerst niet. Vreemd, want hij wil altijd graag wandelen. Nog een keer roepen en ja hoor hij kwam overeind maar niet normaal. Zijn achterlijf leek wel verlamd. Ik schrok me bijna dood. Gelukkig is de overbuurman dierenarts en die kwam meteen even kijken. Hij constateerde een shok van het geneesmiddel. Ik kreeg het advies om hem met schoon water af te spoelen en binnen op zijn mand te leggen. Hij stelde me wel gerust door te zeggen dat het niet dodelijk was en dat de reaktie met een paar uur zou verminderen. Zo niet, kon ik weer contact met hem opnemen.
Het is inderdaad volledig weggetrokken en morgen heb ik een afspraak met onze dierenarts.
Ik denk altijd van mezelf dat ik redelijk nuchter ben waar het Egbert betreft maar.... ik was even volledig in paniek. "Als hij maar niet doodgaat".
Ook weer duidelijk. Ik houd meer van de hond dan ik wil toegeven.

Met groeten Ton

Eg- te stres- Bert

De vorige vakantie heeft Egbert bij een buurvrouw gelogeerd die een paard heeft. Nou is Egbert voor veel grote dieren bang, dus ook voor paarden. Buurvrouw ging elke middag, met haar hond en de onze naar de manege. Hij had het daar heel erg naar zijn zin, zei ze, en speelde met de andere honden, maar in de paardenbox heb ik hem niet gezien.
Ook had hij een zak met hondenbrokken ontdekt en had daar zoveel van gegeten dat hij 's nachts op twee plekken in huis had gepoept.
Beide zaken kunnen stressvol zijn voor een hond.
En al heb ik geen idee wat er in een hondenkoppie omgaat maar Egbert heeft schurft en volgens de dierenarts kan dat door stres komen.
Er komt nog meer stres aan want nu moet hij elke 5de dag gewassen worden met een geneesmiddel.

Met groeten Ton

Dipje

Vorige week in het ziekenhuis is me wel helder geworden dat ik me overal kan thuisvoelen. Ik heb me niet verveeld vanwege allerlei nieuwe indrukken, niet onrustig gevoeld, niet ongemakkelijk etc.
Vrijdag naar huis, heerlijk. Een kwispelende hond bij thuiskomst. Lekker in mijn eigen bed naast mijn eigen man. Allerlei soorten aandacht. Bezoekers met bloemen en versnaperingen. Wat wil en mens nog meer. En toch..... Thuis gekomen merkte ik pas hoe zo'n operatie -zelfs een kleine- er behoorlijk heeft ingejast en voelde ik de beperkingen. Ook is thuis alles zoals het was, dus eigenlijk ook wel weer een beetje gewoon. Logisch want het gewone dagelijkse ritme is hier niet veranderd.
Als ik mezelf niet prettig voel ben ik geneigd om negatieve dingen wat uit te vergroten.
Ik had per abuis een hele nare link op Facebook gezet en werd daarop aangesproken met het verzoek deze link te verwijderen. Geen probleem -goed zelfs-maar ik ga mezelf dan op mijn kop zitten geven. Zie je wel dat gez..k met  Facebook. Het liefst wil ik er dan maar direkt mee stoppen. Dit is wat ik van mezelf ken omdat dat mijn primaire reaktie is.
Ik heb dan een paar dagen nodig om mezelf weer te in de nek te grijpen, met wat hulp van Rick, die me dan een kleine schop onder mijn kont geeft.

Met groeten Ton

Geen bezoek

Soms heb je van die intens gelukkige momenten en ze komen op de meest onverwachte momenten of plaatsen en zijn niet af te dwingen.
Gisteren waren Rick en ik 12 getrouwd. We hebben samen in een restaurant gegeten in de hal van het UMC. Normaal gesproken zouden we een chineesje pakken maar die zit hier niet. We hebben lekker gegeten en gezellig gekeuveld. Onder andere wat er leuk of minder  leuk was aan de afgelopen jaren. Zouden we nu op nieuw de beslissing nemen om samen te gaan? Ja. Helemaal goed.
Vanmorgen naar een van de binnen tuinen gelopen en lekker in de zon gezeten. Een beetje dagdromen en staren naar vissen in de vijver. Het is altijd een beetje bevreemdend om een stukje natuur te zien in een verder volledig ge-urbaniseerde omgeving. Hier nog versterkt doordat alle buitenmuren wit betegeld zijn.
Ineens werd ik me volledig bewust van alle warmte, liefde en zorg die in het gebouw aanwezig waren. Ik was gelukkig en vervuld van dankbaarheid.
Dankbaar voor mijn man Rick, voor de zorg in Nederland, voor alle aandacht, voor alle bezoekers die toch van behoorlijk ver moesten komen, voor de bloemen en de kaarten en  vanmorgen nog voor een leuk gesprek met de maatschappelijkwerker van de Van Crevelt kliniek.
Toen ik weer terug op mijn kamer kwam heb ik een gesprek aangeknoopt met de 17 jarige patiente die al een paar dagen tegenover me ligt. Vier dagen lang heb ik me geirriteerd aan haar gedrag en nu, nu had ik een leuk gesprek met haar.
Als je gelukkig bent kan je niet geirriteerd zijn want je kunt als mens slechts een emotie tegelijk hebben.
Gelukkig ben ik nu gelukkig, ook al krijg ik geen bezoek vandaag.

Met groeten Ton

Actieradius

Voor de ortopeden ben ik sinds ze gisteren ontslagen. Ik mag zonder krukken lopen en, na melding aan de verpleging de afdeling af.
Meteen gebruik van gemaakt en door verschillende gangen en coridors gelopen. Lekkere bankjes in de zon ontdekt en een balkon waar ik buiten kan zitten. Na drie kwartier weer op de afdeling.

's Middags met  mijn zus en zwager de kunst bekeken die in het atrium staat. In het restaurant wat gedronken, gesnoept en gekletst. Na drie kwartier weer op de afdeling. Waarom precies na drie kwartier? Dan gaat het alarm van het infuus af omdat de accu leeg is.
Door een ziekenhuis wandelen met een piepend infuus trekt de aandacht  van elke verpleegkundige. Het voordeel is dat ik nu wel weet hoe ik het alarm kan uitzetten,
zeker als hij 's nachts aanslaat.

Met groeten Ton

Hematologe

Je kan er op veel manieren naar kijken maar ik voel me een bevoorrecht mens.
Op zondag geboren en volgens de spreuken brengt dat geluk. Nou ja, homofiel en hemofiel. Ik dacht dan steeds, geluk? Een soort van dan, want van de 16 miljoen Nederlanders zijn er 1600 met hemofilie. Statistisch gezien zou daarvan 10% homo zijn. Dus als een van de 160 mensen in Nederland kan/ kon ik op twee manieren aids krijgen. Maar ik heb dat -toch geluk?- niet opgelopen.
Ik mocht vrijdagmorgen pas geopereerd worden als de laboratoriumuitslagen bekend waren van de stollingswaarde van mijn bloed. Die lieten zolang op zich wachten dat de orthopeed en de anesthesist gingen bellen naar het lab. Ze kregen daar geen voorrang. Vervolgens belde  de hematologe naar het lab en binnen 5 minuten was de uitslag er.
Vandaag kwamen de orthopeden kijken en vonden dat ik wel ontslagen kon worden.
"We bellen wel even met de hematologe van de Van Creveltkliniek dat u weg kunt."
Geen denken aan, zei ze, hij mag pas naar huis als ik denk dat er geen bloedingen meer ontstaan.
Ben ik nu bevoorrecht of niet?
Ik blijf lekker tot vrijdag, in de wetenschap dat hier iemand is die over mij waakt.

Met groeten Ton

De Dijk

Vroeger, toen ik 25 was, vroegen mijn vrienden mij mee te gaan naar De Dijk. Ze moesten nog wel wat op me inpraten want ik had een pest humeur die dag. Ik ben mee gegaan met het idee dat mijn humeur, met een biertje en muziek wel zou verbeteren.
Als verzachtende omstandigheid wil ik melden dat mijn voorkeur voor muziek klassiek is. Maar goed, op naar de kroeg.
Halverwege de eerste sessie had ik er al  tabak  van en riep, na elk nummer
luider en luider: PAUZE.
Na de pauze kwamen de mannen het podium weer op en, leuk als ik was, riep nog maar
eens: PAUZE
De muziek werd gestopt en Ruud zei" wil degene die steeds pauze roept naar het toilet gaan en zichzelf daar doorspoelen".
Wat wil ik hiermee zeggen: ten eerste had De dijk meer dan gelijk. Ten tweede dat ik met een sacherijnige kop thuis moet blijven en ten derde dat je met een sacherijnige kop overal over kan zeiken.
Dat laatste is wat er in het ziekenhuis gedaan wordt over het eten.
Het begint al 's morgens bij het invullen van het keuze menu. "Mij  benieuwen wat er vandaag weer opstaat, alweer geen gebakken piepers, hebben ze alleen maar kersen vla? Ik hoop niet dat het weer zo flauw is als gisteren.
Ik kan  niet anders zegen dan dat het eten zeer redelijk is. Natuurlijk ben ik de  beste kok die er is ..... anyway. Er zijn nu eenmaal beperkingen die het systeem met zich
meebrengt.
Vrijdag kregen we gebakken vis en patat. Dat wordt slap onder een deksel en daar is , tot op de dag van vandaag niets aan te  veranderen. Daar kan de kok dan ook niet de schuld van krijgen.
Misschien is het een idee om mensen die dat willen, net als in Spanje, de maaltijden door familie te laten verzorgen. Dan weten ze in ieder geval tegen wie ze klagen en weten de beklaagden dat de klagers altijd al klaagden.
Ik laat er  mijn eetlust niet door bederven.

Met groeten Ton

Mocht mogelijker wijze iemand van De Dijk dit lezen: ik bied bij deze alsnog mijn gemeende excuses aan. Ik gedroeg me als een echte asshole. Als band hebben jullie inmiddels bewezen, meer dan kwaliteit te hebben. Aan mij echter, op dat moment niet besteed.

Muizen

U heeft twee gewrichtsmuizen en ze moeten operatief verwijderd worden.
Twee sneetjes en ze drukken ze er zo uit,dacht ik nog, niet geremd door kennis van zaken. Maar toen ik gistermiddag weer bijkwam zag ik een potje staan met een hele familie. Ze hebben gedaan waar muizen bekend omstaan namelijk: vermenigvuldigen. Meer dan twintig waren het er. En die twee sneetjes zijn flinke japen geworden.
Dit is de enige tegenvaller.
Vergeleken met 5 jaar geleden is er wel het een en ander veranderd. Vroeger kwam de nachtzuster om 6 uur het zaallicht aanknippen. Stak een apparaat in je oor voor de temperatuur, wat overigens al een hele verbetering was met de kwikthermometer, zonder verschil te maken tussen slapende of wakkere patienten.
Nu komt de nachtzuster binnen: kijkt wie er wakker is en vraagt of ze de temperatuur, hartslag en zuurstofgehalte van het bloed mag meten.
En dan het ontbijt: dat wordt vanaf 8.30 geserveerd. Daarna komen er nog de vragen of ik nu wil badderen of later en of ik het bed nu verschoond wil hebben of later?
Ik word er helemaal vrolijk van en mag er nog tot vrijdag van genieten.

Met groeten Ton