Annus mirabilis

Juist omdat we in het buitenland zijn doen we soms heel erg Nederlands. En het lijkt mij een menselijke trek om dat te doen. Een hang naar geborgenheid of heimwee naar vroeger. Misschien ook wel gewoon lekker vasthouden aan wat je kent. 

Dus bakte ik natuurlijk oliebollen en gaf er een aantal aan onze Engelse buren die ons weer wat van hun typisch Britse Christmaspudding gaven.

Anyway.

Vanmorgen eerst de kachel aan om warmte te maken zodat het beslag lekker zou kunnen gaan rijzen.

En dan bakken.

Mag ik ook wat baas? Ik zit er klaar voor.

Vorig jaar was het heel wat drukker in de keuken en dan merk je goed wat gezelschap met een mens doet. Maar een partner en een hondje zijn ook niet mis.

Bakkie leeg.

54 Bollen als resultaat.

Al een jaar of vijf eten we op de laatste dag van het jaar alleen maar oliebollen en al snoepend namen we het afgelopen jaar door.

Wat zijn de hoogtepunten?

De dagen dat we gasten ontvingen in Los Zuecos. Het was leuk en dierbaar en zeker in het licht van de Corona, later in het jaar, doen beseffen hoe belangrijk menselijk contact is.

Dat we goed door dit toch wat bijzondere jaar zijn gerold. De dingen die we vorig jaar hadden bedacht voor 2020 zijn door Corona slechts ten dele vervuld, zoals zangles en het dirigeren van het Spaanse koor door Rick. Maar  juist door die Corona kon Rick het eerste jaar van de dirigenten opleiding volgen en werkte hij door ons langdurige verblijf in het noorden bijna twee keer zoveel als gepland. Daarnaast kreeg hij ook nog eens de zorgbonus van de overheid.

Voor mij is het vele werken in het hospice het hoogtepunt. Het sleepte mij door de Intelligente Lockdown en omdat ik er zo vaak was, verdiepte de relatie zich met de gasten, waarvan sommigen langdurig verbleven en met de collega vrijwilligers. 

Een ander hoogtepunt is, misschien wat ongebruikelijk, dat we beiden het virus hebben opgelopen. Het heeft ons doen besluiten om daarna toch naar Spanje te reizen en met die keuze zijn we nog steeds heel tevreden.

Ook onverwacht is de komst van onze inmiddels al helemaal in de roedel opgenomen Leo. Het vroeg wel wat aanpassing maar wat is het fijn om weer een huisdier te hebben.

Hoogtepunten.....tja, wat nog meer. Nou dat we met de uitdagingen die het virus ook op ons had, we er samen het beste van hebben gemaakt. 

In Spanje wordt weinig privaat vuurwerk afgestoken en in het buitengebied al bijna helemaal niet. 

Wij? Wij steken nooit iets af en houden het bij de vuurpijlen van Moeder Natuur.

Want heeft zij niet de mooiste pijlen op haar boog?

Met groeten Ton

Prikkelbaar

Tja als ik te weinig prikkels krijg word ik prikkelbaar. Te veel tijd om te zimmen en dan ga ik klagen en zeuren.

Er is niks op tv, waarom zou ik eten? Ik proef toch niks, het waait te hard, het leven is zinloos (en dat is het ook, ik geef er zin aan, als ik niet zit te zeuren tenminste).

Zit je in een existentiële crisis, wilde Rick weten.

Nou uh nee, maar ik vind het gewoon saai. Ik weet het: het is een oordeel, maar daarmee was er niks te bloggen. 

Dus wat deed ik de afgelopen week?

Ontelbare keren swiffelen want wat er zitten heel veel haren op een hond die nu allemaal gewisseld worden voor het winterdek.

En dan te weten dat ik een uur eerder dezelfde hoeveelheid had. Het lijkt trouwens inmiddels wat af te nemen.

De kerstdag was om voordat we het wisten. Heerlijk weer en ik deed niets anders dan wat lezen, puzzelen en in de zon zitten. Het kerstdinner, hachee had ik al eerder gemaakt, bestond verder uit rode kool en gebakken aardappels. Uiteraard smeuïg gemaakt met Helmann’s mayonaise.

Waarom er trouwens maar een kerstdag is in Spanje weet ik niet. Maar echt erg vind ik het niet, want zaterdag was weer lekker gewoon zaterdag en kon ik nog wat plantjes kopen. 

Een breedbeeldfoto van de werkzaamheden van de afgelopen tijd. De nieuwste plantjes zijn de paarsbladige, Tradescantia pallida, Pelargonium, Spaanse margrieten, Phormium en Callistemum. De laatste drie zijn niet te zien, maar je kunt niet alles hebben in deze wereld.

Helemaal tevreden.

Ja, ik weet het: ik ben zuinig en nee: ik spoel geen koffiefilterzakjes uit om ze nogmaals te gebruiken. 

Omdat ik hier in Spanje alleen maar van die gebleekte witte filters zie die eindeloos langzaam verteren tot compost, neem ik de laatse keren steeds ongebleekte mee uit Nederland. Maar hoeveel neem je er dan mee? Tja, dat hangt af van hoe lang we hier blijven. 

Ja en dan wikt de mens en beschikt COVID.

We lieten de retourtickets naar Nederland van 14 december ongebruikt en daarmee kom ik nu dus in de problemen met die filterzakjes.

Omdat Rick geen koffie drinkt zet ik normaal gesproken een filter op een beker en zet een mok voor mezelf. Dat drie keer per dag. 

Malle Pietje moest er aan te pas komen voor een oplossing ook al denk ik niet dat die voldoende is om het tot maart vol te houden.

Een klein theezeefje en een gefileerd filterzakje. Dat is een filterzakje dat eigenlijk alleen bestaat uit een van de twee kanten. Net voldoende om een beker sterke koffie te zetten. Maar dan moet ik wel voorzichtig zijn en in kleine beetjes opgieten. Dat lukt dus niet altijd.

De snijplank is dan mijn uitkomst want die kan ik ff lekker snel afspoelen. 

Dat moest sowieso gebeuren want ik had de groenten gesneden voor ‘roostergroente’ en die snijd ik altijd uren van tevoren en laat ik wat drogen zodat ze  in de oven lekker knapperig worden.

Waar ik al een tijdje mijn bedenkingen over had is het stoken van de kachel. 

De as zou mooi wit moeten zijn net als de wanden van de stookruimte. Wel mag er tijdens het aansteken wat zwart ontstaan omdat zowel de ruimte als de verbrandingsgassen nog niet heet genoeg zijn. Dat moet zich snel herstellen en dat deed het naar mijn idee net iets te laat en te weinig.

Dan is het www een bron van informatie: de Zwitserse manier. 

Normaal gesproken leg ik een aanmaakblokje neer en stapel daarop een piramide van kleine houtjes waarna ik het blokje aansteek. Gaat als een tierelier maar wel met wat roet en soms dus zelfs een beslagen ruit.

De Zwitserse manier werkt precies andersom. Grotere houtstukken op de grond en daarboven een piramide van kleine stokjes en als sluitstuk, helemaal bovenop, een aanmaak blokje.

Geweldig. Geen rook, geen roet en schone ruiten. Het gaat wellicht iets langzamer in het begin, maar met vijf minuten is daar niets meer van te zien. 

Met groeten Ton

Steenbokskeerkring

Niet alleen voor de lezers van het blog. Eigenlijk wens ik de hele mensheid goeds toe. En minder Kerststress. Maar daar heeft Corona wellicht voor gezorgd. 

Geen vraag of de gescheiden ouders wel of niet samen uitgenodigd gaan worden. En nee, niet weer jouw moeder met haar gezeur. Geen: wat moet ik koken? Geen vraag waar je iedereen moet plaatsen. Ook geen gevecht om het laatste hertenbiefstukje bij de slager of die cantharellen bij de super.

Wij zitten samen op de berg en eten hachee. Kijken s’avonds een Kerstfilm en zitten overdag buiten in de zon terwijl ik dan waarschijnlijk wat in de tuin tut. Ook wel fijn is dat er in Spanje maar één kerstdag is. Daarmee lijkt het misschien wel eerder 2021 waarin we hopelijk de virusperikelen achter ons kunnen laten.

Met groeten Ton

Het is nooit klaar

en dat is maar goed ook

Vroeger, toen ik nog werkte had ik een collega wier vader al in de tachtig was. 

Hij is altijd in de tuin bezig, vertelde ze eens. Is hij voor klaar met veranderen begint hij achter opnieuw. De vijver heeft al op drie verschillende plaatsen gelegen.

Is hij dan niet tevreden met het resultaat?

Ja hoor maar zijn standaard uitdrukking is: als iets klaar is, verveelt het. 

Nou daar heb ik geen last van. Het is nooit klaar en......ik ben ook lang niet altijd tevreden met het resultaat. Goeie drijfveer om maar weer eens een stuk tuin te veranderen. Qua beplanting dan, de vorm is wat mij betreft goed.

Twee dingen die storen. De agave met de grote blauw grijze bladeren staat te veel naar voren en sluit daarmee de border af. Rick wil de irissen weg hebben. Ze bloeien mooi maar elf maanden per jaar zit je tegen rommelig en afgestorven bladeren te kijken.

Daar heeft ie een punt.

Dus toog ik de perken in.

Eerst de mulchlaag weghalen en daarna alle beplanting uitspitten. Aarde wat los vorken, de agave afzagen en naar achter verplaatsen. 

Dat verplaatsen gaat over ongeveer een halve meter en het maakt een groot verschil ook al is dat op een foto lastig te zien.

Voldoende voor vandaag want als je wat doet is het hier nog steeds heet.

Morgen gaat het huis verder versierd worden voor de midwinterfeesten, want op 21 december om 11.02 staat de zon loodrecht boven de Steenbokskeerkring en begint de astronomische winter. Hup, alles uit de kast om de de terugkeer van het licht te vieren.

Met groeten Ton

De oude Clara

Een tafeltje naar haar hart zou dit zijn. Dat hele gedoe met planten, zaaien en stekken heb ik beslist van haar. Had ik nu ook maar haar geduld.

Vandaag zou mijn moeder 94 jaar geworden zijn. Bewust zou ze het niet hebben meegemaakt, want de laatste jaren van haar leven wist ze het sowieso al niet meer. 

Ik had gedacht dat na haar dood het heel lang zou duren voordat ik de jaren dat ze aan dementie leed zou vergeten. Maar dat is niet het geval. Al vrij snel kwamen de gedachten, niet meer gevoed door haar voortschrijdende verval, aan mijn oude moeder terug. 

Wel als ik door oude foto’s blader en foto’s van haar zie waarop haar dementie steeds duidelijker wordt. Ik blader dan sneller door want kijk daar eigenlijk niet graag naar omdat ze me triest stemmen.

Maar vaak hoor ik nog de uitspraken van moeder en zolang ze me dierbaar zijn houd ik die in ere. Waar ze me niet meer aanspreken of dienen, gebruik ik een van haar meest uitgesproken zinnen: Dat doe je later maar als je op jezelf woont.

Na haar overlijden kwam er nog een klein erfenisje waar ik de houtkachel van kocht. Die staat inmiddels lekker hier in De Klompen in Spanje en verspreidt ook vanavond weer heerlijke warmte.

Met groeten Ton

Bloedend zorghart

Omdat ik het me soms zelf afvraag bij andere blogs: hoe zou het zijn met.......?

Een behoorlijk aantal van de projecten die ik onderneem of zei te gaan ondernemen lopen op niets uit. Andere gaan redelijk tot goed.

Het mini ecosysteem in het aquarium.

Zo zag die er 19 september uit. 

En zo vandaag. De plantjes  zijn goed gegroeid maar hebben veel afgestorven bladeren. Het evenwicht is er beslist nog niet. Tijdens de regens is er water in de bak gelopen. Omdat te verhelpen plakte ik een extra grote plaat plexiglas op de eerder gemaakte deksel. Maar ook toen vond het regenwater zijn weg het aquarium in. 

Nou het is toch ook een aquarium, zei Rick.
Het is nog steeds wat te nat en daarom heb ik het deksel er overdag af.

Toch vind ik het een leuk item waar ik elke dag met plezier langsloop.

Bergen met agaves sleep ik naar ons hol op de berg. Altijd zonder wortels en meestal met veel beschadigde bladeren. 

In augustus potte ik de stek op

en die staat nu in het nieuwe plantvak naast de Stephanotis. En kijk eens hoe mooi die in vijf maanden geworden is.

Dan de Aloë. Het zaailingetje dat ik eind oktober per ongeluk uit de aarde trok en snel weer terug duwde. Ik hoop dat het een overlever is, schreef ik toen op het blog. En een overlever is het.

Er kwamen in totaal zes zaden op, waarvan er in de loop van de tijd drie zijn doodgegaan. Ik weet niet precies wat er nu gebeurt maar van de drie plantjes, die anderhalve centimeter hoog zijn, begint er een bronskleurig te worden. Ik hoop dat dat genetisch is en niet een eerste teken van afsterven.

Van de planten die ik gisteren meenam uit de container nam de Tillandsia een aparte plaats in. Ik weet van dat soort planten eigenlijk niets. Dus op internet zoeken naar verzorging en behandeling.

Je kunt ze in het Spaanse klimaat eigenlijk gewoon aan een boom binden. Wel elke week een keer besproeien en ze willen veel zon.

De foto is gemaakt door het raam en daarmee zijn ook de kristallen, die ik in augustus bij de containers vond, zichtbaar. 

Maar tegen een muur kan ook, ze gebruiken tenslotte alleen wat vocht uit de atmosfeer. Gelukkig had Malle Piet ooit een stuk oud vermolmd hout meegenomen en daar maakte ik nu de Tillandsia aan vast en hing het geheel tegen de muur.

Of het er al jaren hangt.

Het lijkt wel een zwaluwnest, vond Rick. 

En wat zou ik het leuk vinden als er eindelijk eens zwaluwen hun huis tegen ons huis zouden metselen.

Bij de planten die ik gisteren meenam was ook een stuk stengel met een paar kleine half verdorde blaadjes en goed beschouwd lijkt het een verloren zaak. Toch nam ik het in een reflex mee omdat die blaadjes een ongewone vorm en kleur hadden en mijn zorghart inmiddels al bloedde bij zoveel ellende.

Dus die krijgt extra aandacht en een plaats in het zicht in een leuk potje dat dan weer in een macramé netje hangt. 

Het pindasnoer. Vorige week bond ik dat in de pijnboom maar vanwege de storm zag ik er niet een vogel.

Wel brak het draad vanwege het geschuur tegen een tak door de wind. Maar......ondanks dat de wind is gaan liggen zijn de pinda’s nog niet in trek.

En dan dat leuke postoeltje dat ik dacht te gaan opknappen.

Daarvoor denk ik de skills te missen die ze in The Repairshop wel hebben. Het staat nu in het houthok aanmaakhoutjes in bedwang te houden en ik ben bang dat het een eerste stap richting uitgang is. 

Net als de zon.

Het was vandaag een onverwacht bewolkte maar heerlijke dag.

Met groeten Ton

Waardeloze plaatjes

De lens van het fototoestel dat ik vorig jaar tijdens onze tocht naar Rome kocht doet het niet meer. Nou, de lens wil niet meer uitschuiven. Tja, is zo’n toestel van 250 euro het nog waard om gerepareerd te worden? Meestal zijn de reparatie kosten hoger dan de aanschaf. Dus zit ik nog wat te grommen over de wegwerp economie en maak mijn foto’s wel met de IPad.

Maar dan krijg ik dit.

Waardeloze plaatjes. Ik wilde de vette sprinkhaan op de stam van de kakiboom vereeuwigen. Ja en dan staat alles er scherp op behalve het vraatzuchtige beestje. Wat ik ook probeerde: dit was en bleef het resultaat. 

Anyway. Mijn dag kon niet stuk.

Zou jij iets van speculaas kunnen bakken, vroeg Rick vorige week. Ik heb ook al geen muizen of kikkers in mijn schoen gehad.

Ik denk het wel, ik heb tenslotte mijn diploma Brood- en Banketbakken, maar als ik het nu bak is het met de feestdagen natuurlijk al op.

Maar gisteravond werd de nood te hoog en maakte ik alvast amandelspijs van amandelen uit eigen tuin en een citroen uit de tuin van de buren. Hoe leuk is dat?

En vanmorgen draaide ik het deeg in elkaar. Fluitje van een cent met dit als resultaat. En nog weet ik zeker dat dit op is voordat het kerst is, maar ik kan nog zo’n zelfde koek maken met de amandelen die ik heb. 

Goed gelukt en van het restje deeg maakte ik koekjes. 

Die zijn voor mij want daar zit minder suiker in dan het gevulde spul. Mazzeltje voor Rick. Die weet dat trouwens nog niet maar leest het als verassing in het blog.

Nog leuker werd het toen ik vanmiddag opnieuw, zaterdag op de eerste lockdown vrije dag vond ik al een tiental verschillende soorten, een tweede portie vetplanten scoorde bij de containers. 

Ik zit nu wel te denken. Is er iemand die zijn collectie opschoont of is zijn er nieuwe bewoners gekomen die niet van vetplanten houden?  

In ieder geval kwamen er vandaag nog eens zeven soorten bij. Plus een struik, wat bolletjes en een luchtplant, Tillandsia aerathos. Die ligt in de rechter bovenhoek. 

Een paar maanden geleden kocht ik een Tillandsia voor in het aquariumproject en betaalde 5 euro voor een ieni mini stekje, die trouwens groeit als een tierelier. Als ik met dezelfde prijzen doorreken ligt er voor een euro of honderd.

Ook al zien sommige stekken en plantjes er wat gehavend uit met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gaan ze het allemaal redden. Weet dan weer niet of ze de hitte en verwaarlozing van de zomer overleven. Want ik mag toch aannemen dat we komende zomer wel weer eens naar Nederland kunnen gaan.

Met groeten Ton

Niet zo mooi

Die lockdowns wisselen elkaar per land af. Wij zijn blij dat we na vijf weken weer wat losser mochten en nu zit Nederland er in. En dat is niet zo mooi. Het is en blijft doorbijten maar ook dit gaat voorbij.

29 November hadden we het idee om dit terras te doorbreken door een plantvak met palmen. Maar palmen konden we vanwege de lockdown niet kopen.

Om toch al wat te doen verbouwde ik daarom dit bestaande vak om dat beter te laten passen bij het nieuwe palmenperk.

Maar ja, als dat klaar is en je nog steeds geen palmen mag kopen wat dan?

Dan pas ik toch gewoon ook alvast de rechterkant van het terras aan.

En ja eindelijk konden we zaterdag weer naar de kust en kocht ik twee Washingtonia palmen en hakte zondagochtend één gat.

En daar bleef het bij tot maandag.

De tweede Palm ging met een stuk minder energie in de grond. Dat had te maken met het feit dat op dit gedeelte tijdens de bouw van het huis een gat werd gegraven om het bouwpuin in te storten. Als tuinier vond ik het geen goed idee om die troep in mijn tuin te hebben dus werd het gat weer dicht gegooid en werd het puin in containers afgevoerd. Maar aan dat grote gat had ik nu dus een mazzeltje.

Na het zwaardere werk is er altijd de beloning van het tutten met de plantjes, de rand en het grind.

Rick roept dan steeds: ben je lekker aan het afstylen?

En dit is het resultaat. Inclusief de gemacraméeerde (is dit een woord?) planthangers die aan het balkon hangen.

Bijna helemaal tevreden met het resultaat. Want die steen vooraan ligt niet zo mooi. 

Ik weet het niet. Hij heeft al op 100 verschillende plaatsen en in tig posities gelegen. Maar als  ik hem weghaal is het net of het niet ‘af’ is. 

Vorige week was het nogal onstuimig en bewolkt weer. Maar vanaf vrijdag werd het een stuk beter en ook de nachten waren helder. Dat kwam me goed uit want van zondag op maandag waren de Geniniden te zien met wel tot 120 vallende sterren per uur. Toch was net de zondagnacht bewolkt en zag ik er niet een vallen. Niet zo mooi.

Tijdens het werk hoorde ik vandaag steeds een beetje een donker geluid. Het zou van een wild zwijn hebben kunnen zijn. Een beetje geknor maar toch ook wat knarserigs van een kraai.

Dat houdt me dan bezig, zeker omdat ik het steeds opnieuw hoorde dus keek ik veel naar de lucht en ja, ik zag twee grote kraaien. Maar dan wel heel grote kraaien. Snel een foto maken met de IPad, het fototoestel heeft de geest gegeven, maar de kwaliteit is te slecht om te publiceren. Op internet gezocht en het geluid van kraaien en raven beluisterd. En het zijn naar mijn bescheiden mening raven.

En dat er raven rondvliegen vind ik nou wel weer mooi.

Met groeten Ton

Lamentatie

Iemand, waarmee ik was verbonden door de bloedband, werkte niet met plezier bij haar laatste werkgever. Dat kan gebeuren. Maar ze werkte er ongeveer 30 jaar. De grieven die ze had kreeg ik elke dag te horen als we samen de Dollyroute met Egbert liepen. Nu is dat gejeremieer net te doen als het niet al te lang duurt maar er veranderde nooit iets. Ze sprak b.v. de verantwoordelijken niet aan of solliciteerde nooit naar een andere baan. Als er niets veranderd en er blijft maar geklaagd worden is dat geklaag eigenlijk alleen maar traumasharing. 

Traumasharing in de betekenis dat je dan eigenlijk heerlijke aandacht krijgt en steeds meer van je eigen gelijk doordrongen raakt en je jezelf kan wentelen in slachtofferschap. 

Op een keer sprak ik haar daarover aan en zei dat ze per wandeling vijf minuten mocht klagen en dat we daarna over leuke dingen zouden praten. Het is nooit meer ter sprake gekomen.

Anyway.

Ik las haar eerste boek. Dat was nog net te doen omdat het over een lang wandelpad ging en het is altijd leuk om te zien of er herkenning is of dat er zaken zijn die ik achteraf van mijn eigen wandelingen kan verklaren. 

Boek twee over een wandeling op IJsland kon ik gewoonweg niet uitlezen. Ten eerste ging het helemaal niet over een wandeling op IJsland maar is het boek een 1066, nou uh dat is wat overdreven maar toch nog een 485 bladzijden lange lamentatie. 

Als dit een vriendin was had ik de vriendschap al na drie pagina’s opgezegd. Even een opsomming: het is allemaal oneerlijk, mijn moeder accepteerde mijn man niet, het is altijd slecht weer, dingen overkomen mij waar ik niet goed over heb nagedacht, ik struikel over van alles, tijdens het wandelen doet mijn hele lichaam pijn etc, etc, etc. Als dan eindelijk de langverwachte wandeling op het eiland met het slechtste weer ter wereld aanbreekt is het slechts een trektocht van ongeveer vier dagen. Hoe errug kan het wezen?

Nee die Raynor Winn heeft met De Wilde Stilte mijn hart niet gewonnen.

Gisteren reden we naar de kust voor een broodje en haalde ik twee palmen op.

Vandaag zou ik die wel even planten............ maar ik ‘spitte’ slechts één plantgat en had daar mijn handen meer dan vol aan.

De spade die ik gebruikte bestond uit een pikhouweel, een hamer en een beitel.

Het was wat rotsachtig. 

Dan mis ik de lekkere Noord Hollandse zandgrond wel een beetje.

Morgen verder.

Met groeten Ton

Poeptransplantatie

Kennis, doe ermee wat je kunt.

Dokters van morgen ging afgelopen week onder andere over poeptransplantatie bij een man met schildklierproblemen. 

Leo heeft een vaste plek waar hij zijn behoeftes doet. Tegen het hek, op zo ongeveer de winderigste plek die je je maar kunt bedenken. En dat is zeker de afgelopen week met het laatste rondje zo tegen een uur of 23.00 best vervelend voor de baasjes. Daarbij komt dat het nogal wat tijd vraagt voor de kleine prins om te doen wat hij moet doen.

Kan dat niet anders?

Als ik nu eens halverwege de weg een tijdelijk hek maak zodat Leo niet verder kan lopen en dan op die plek zijn behoefte gaat doen.

Dat deed ik gisteren. Het resultaat? Leo ging er niet plassen, laat staan poepen.

Lang wachten, korter wachten. Nog een keer proberen. Niets. 

Het kwam er pas uit met de reguliere middagwandeling.

Wat nu? Overlegden we vanmorgen in bed.

Als ik nu eens een ouwe keutel neerleg bij de nieuwe plek, opperde Rick, dan hangt er in ieder geval zijn geurtje. Eigenlijk als een poeptransplantatie.

Ach en je doet alles voor je huisdier. Ook al is het voor een groot deel om het voor onszelf prettiger te maken.

We hadden natuurlijk wat langer de tijd kunnen nemen om Leo te laten wennen maar waarom zouden we niet van een beetje nudging gebruik maken.

Even naar de oude plek lopen.

Het monster ophalen.

Nog ff op de beste plek leggen.

Ondersteuning terugzetten.

Missie geslaagd. Iedereen blij en over een paar dagen kan het doek wel weer weg.

Met groeten Ton