In de ban van de ring

Zowel Rick als ik zijn nu officieel uit het bestuur van het koor. Maar Rick zou nog wel de kopieën verzorgen voor de eerste repetitie van het seizoen.

We besloten om het nuttige met het aangename te verenigen en vroegen of de oude dame van het koor mee wilde voor een lunch bij de Chinees aan de boulevard.

En ja, dat wilde ze. Graag zelfs. We haalden haar op want ze vind het inmiddels vervelend om met de auto naar de drukke kust te moeten rijden en hoe zit het dan met parkeren? 

En ja, parkeren is lastig in augustus. Nadat ik Rick en de dame zo dicht mogelijk bij het restaurant had afgezet zocht ik een minuut of tien naar een parkeer plek. Vervolgens moest ik een kwartier lopen voordat ik weer bij de chinees aankwam. 

Maar we zaten er heerlijk in de schaduw met een verkoelend briesje van zee. Zoals altijd smaakte het voortreffelijk en we keuvelden zo een uur of twee weg.

Daarna zetten we de dame weer af en zagen voor de eerste keer hoe ze gebruik maakte van de recent geïnstalleerde traplift.

The Queen on her throne.

Vanmorgen opnieuw op pad voor een rubberen ringetje voor de hogedrukspuit.

Nu had ik de slang plus het spuitpistool in de achterbak liggen, maar omdat ik de auto bij de LIDL parkeerde en de ijzerwarenhandel dan nog 500 meter verder is bedacht ik ter plekke dat ik dat pistool beter van de slang kon loskoppelen. 

He? Dacht ik na het zien van precies zo’n zelfde aansluitding: Dat ontbrekende ringetje zit op een andere plek dan ik dacht.

Het ringetje dat ik dacht nodig te hebben is bij de rode pijl maar het moet een nog kleiner ringetje zijn bij de gele pijl.

Nou ja. Ik op pad maar na twee winkels niks passends gevonden. Kortom, ik ga terug naar de eerste ijzerwarenhandel want die hadden wel een ruime voorraad aan diverse ringen dus misschien hebben ze toch de goede.

Anders op zoek naar een duikwinkel.  Hetty, dank voor de tip.

Wel kocht ik een nieuwe zaag want de Acacia heeft dode takken in de kruin.

Dat zat er aan te komen want een paar jaar geleden zag ik schimmelvorming ontstaan op zaagsnedes en dat is een teken voor een langzame maar zekere dood.

Voor en 

na de amputatie. 

Er zitten meer takken in die eraf moeten maar dat vereist de lange ladder en daar was het me toch nog ietwat te warm voor.

We leven in hoop dat de boom het nog een paar jaar volhoudt totdat de jonge scheut/scheuten wat meer schaduw gaat/gaan geven. Binnen de gele cirkel ziet het minikroontje er veelbelovend uit.

Fingers crossed dat die nieuwe scheuten niet aangetast zijn door de schimmel.

Mer groeten Ton 

Groargrumpff

Er mist een rubberen ringetje. Daardoor spuit er water uit de aansluiting en werkt de hogedrukspuit niet goed. 

Natuurlijk heb ik er dan de pest in. Niets vervelender dan dat spullen niet werken op momenten die ik daarvoor heb bedacht. Dat dat ringetje weg was ontdekte ik nadat ik op het www had gezocht. 

En ja hoor: had ik geen actieve herinneringen aan zo’n klein rubberen ringetje dat op het oprijpad lag vlak voordat we naar Nederland vertrokken? En had alter ego Malle Pietje toen niet gedacht wat ie met zo’n ringetje zou kunnen doen? Maar toch tot de conclusie was gekomen dat hij al rommel zat had in de voorraadkist met onbruikbare spullen. Laat maar liggen was toen de gemakzuchtige conclusie.

En nu dus gebakken peren want de ijzerwarenhandel waar we het hogedrukmonster kochten had weliswaar honderd soorten en maten rubberen ringetjes maar niet de goede en nee: ze konden ze niet bestellen. 

Dan ontstaat er bij mij hoge druk.

Anyway. Bij aankomst in Spanje zag het terras er zo uit. Het kon dus wel een schoonmaakbeurtje gebruiken maar dat stelden we uit omdat er regen verwacht werd met kans op hagel en windstoten. 

En vannacht onweerde het als een gek en viel er zelfs regen. Dat laatste in beduidend mindere mate dan het onweer en de wind. Met dit resultaat.

Dus zocht ik de spullen bij elkaar om de boel eens ff lekker te kuisen. Maar dat werd het niet.

Morgen maar eens aan de kust bij een paar ijzerwarenhandels proberen zo’n ringetje te scoren.

Niet beters voor het humeur dan wat tutten met planten.

De Payrusplantjes hebben de overtocht goed doorstaan en groeiden de laatste dagen zelfs al boven de rand van het bakje uit.

Tijd voor nieuwe huisvesting.

Een ijsemmer van Coca Cola doet dienst als voorlopig onderkomen.

En met het herstelde goede humeur op naar het dal waar we waren uitgenodigd bij vrienden voor een Indonesische lunch met rendang. En dat was niet alleen bijzonder lekker maar ook heel gezellig om na een paar maanden bij te praten.

Na de eerste hete dag hier is het wat aan het afkoelen. Vandaag was het zeer aangenaam bewolkt met een zachte bries en een temperatuur van 28 graden.

Meteen na aankomst verleende ik Eerste Waterhulp Bij Droogte.

De transparente heeft veel verdorde blaadjes en de groene hangen slap.

Zo zag de struik er vanmorgen uit. Een stuk prettiger en verdere schade blijft achterwege.

Met groeten Ton 

Overgang

We zijn weer in de zuidelijke residentie aangekomen.

Een leuke vlucht vanwege een spraakzame Hoornse buurman en dan gaat het snel. Wel jammer dat we op Málaga een dik half uur op de koffer moesten wachten. Daarmee kwamen we pas na het vallen van de avond in Los Zuecos aan. Natuurlijk eerst een rondje dor de tuin. Ha, dat was een typefoutje dat eigenlijk wel gepast is want wat zag het er dor uit. 

Nu is dat eigenlijk altijd zo in de zomer want in Spanje staat de tuin in zomerrust net als dat in het noorden in de winter het geval is. Maar nu stonden er toch wat planten zeer armetierig bij en de oorzaak ontdekte ik pas nadat ik watersysteem aanzette. Een groot gat in een van de hoofdslangen zorgde ervoor dat er geen druk in het systeem kwam waardoor er uit de kleine slangetjes geen water kwam. 

Euvel verholpen.

In huis was het warm. 27 Graden en ondanks dat we alle ramen en deuren met een hor open hadden gezet bleef het zo warm. 

Gelukkig sliepen we goed.

Rick was vroeger op dan ik en was al begonnen met het vegen van de oprit.

Hier geen ‘voor’ foto maar de hopen zeggen genoeg.

Zo zag het Acaciaterras er uit. Het grind was nog nauwelijks te zien.

Maar dit is het resultaat na een kwartiertje rustig aan werken. Want mijn hemel wat is het benauwd.

Gisteren viel er een buitje en dat is heerlijk natuurlijk maar heeft beslist ook een nadeeltje.

Vanmorgen eerst naar de kust om de voorraden aan te vullen. Als we langs het huis van de Deense buren rijden zie ik dat de vijgenboom boordevol vruchten hangt. Ehennnn…..ze zijn er niet. Nu heeft een van de buren, het is een gedeeld bezit met twee broers en een vriend, me een aantal jaar geleden gezegd dat ik zoveel vijgen mag plukken als ik wil omdat zij er echt niets mee doen. Maar de laatste twee jaren waren de vijgen totaal verdroogd of verrot op het moment dat wij aankwamen. 

Nu is er nog voldoende te doen op en rond de woning maar de prioriteit ligt toch echt bij de vijgen.

4,9 Kilo in de pannen samen met sinaasappelrasp en citroensap.

Nadat de staafmixer er puree van heeft gedraaid.

En dan de potjes vullen. 

Twaalf stuks. En een beetje. 

Nu zitten we heerlijk in de schaduw en is er een beetje wind vanuit het dal. De bijeneters en de zwaluwen vliegen door het zwerk en de cicaden tsjirpen dat een lieve lust is.

We zijn weer thuis.

Met groeten Ton

Mazzel

Driedubbel zelfs.

Wat gaan we eten? De vraag van bijna elke dag.

Spinazie werd het nadat we eigenlijk tot de conclusie waren gekomen dat we dat dat wel vaak hadden gegeten gedurende ons verblijf hier.

Maar het werden spruitjes. Een van onze favorieten. En het paste ook bij het wat herfstige karakter van get weer.

Volgens mij liggen ze eerder in de schappen dan vorig jaar. En…ze smaakten heerlijk.

Ga je ook nog wat aan de planten in de binnentuin doen?

Eigenlijk niet zo’n zin in maar ik wou groen dus moet je er ook wat aan doen.

Geen voor foto maar de blauwe regen is weer in het fatsoen gebracht en toen zag ik tevens dat de braam die ook tegen het hek staat vruchten droeg.

Die gaan morgen in de yoghurt.

Onderwijl schrobde Rick het balkon schoon.

Nu naar buuf want daar gaan we kaasfonduen.

Met groeten Ton

We gaan de klus niet afzien.

De buren zijn gezamenlijk de daken van de schuurtjes aan het vervangen. Ze waren al begonnen toen we eind juni aankwamen. Het is vakantietijd en het werk werd/wordt in een rustig tempo en met plezier gedaan.

Het knapt op.

Vorig jaar zag het er nog zo uit.

We kregen vanmiddag een lunch aangeboden door Rick’s broer en schoonzus. Nog vanwege ons huwelijksfeest. Lekker in een strandtent op Huisduinen met uitzicht op een onstuimige schuimkoppige zee.

Heerlijk was het. Dank daarvoor.

Vanwege dat stormachtige karakter van het weer besloten we om ons vanmiddag met het naderende vertrek bezig te houden. Niet alleen vanwege het weer, maar ook omdat we de komende dagen veel in hortus en hospice werken en Rick nog een vergadering van de VVE heeft.

De spullen die mee teruggaan hoopten zich trouwens de afgelopen weken al op op het bed. 

Niet alles paste in de rode koffer dus er moest wel wat geprioriteerd worden. De wandelspullen moeten mee voor de Vierdaagse van Cómpeta maar onder andere een dekbedovertrek en kerstverlichting blijven achter. We dachten dat het wel weer eens leuk zou zijn om kerst en oud- en nieuw in Spanje te vieren.

Deze planten gaan ook mee. Wel in een aparte tas want ze zijn me goud waard.

Ach en als de wijzers toch op vertrek staan dan ook maar de Eleagnus snoeien.

Een centimeter of dertig haalde ik eraf.

Dan zijn ze volgend jaar juni wel weer wat uitgelopen.

Met groeten Ton 

Opaatjes

Damian kwam gisteren een daggie Den Helder doen. Dat kon nog net voordat wij weer naar het heerlijke zuiden vertrekken.

Natuurlijk werd er gewandeld. Lekker overzichtelijk over de dijk in de richting van Huisduinen. 

Altijd leuk als er een gast is die we nog van alles kunnen vertellen over onze woonplaats.

En de vuurtoren Lange Jaap is dan altijd een van de vaste hoogtepunten. Het is de hoogste gietijzeren vuurtoren van Nederland en ondanks de scheuren in de platen staat hij nog steeds fier overeind. Wel is een bezoek aan de toren niet meer mogelijk in verband met instortingsgevaar.

Nu is het Nederlands van Damian meer dan goed, maar kan je soms wel horen dat hij ‘niet van hier is’ Lange Jaap werd dan ook Lange Jap.

Oei, dat is wat anders, riepen wij in koor.

De lunch namen we in Nogal Wiedus met uitzicht op zee en De Razende bol.

Tja en toen moest het dagprogramma aangepast worden, want Damian wilde toch echt even naar het strand

en pootje baden.

Vervolgens door de stad terug lopen voor een bezoek aan de Hortus.

Weliswaar een stuk kleiner dan de Botanische tuinen in Utrecht maar, ook door de Japanse tuin indrukwekkend.

Bijna alle foto’s op het blog zijn van de hand van de gast. En dan kijk je ook door andere ogen naar wat voor ons gewoon is.

De cactuskas.

De palmenkas.

En dan via de winkelstraat met een stop bij de ijsboer naar Willemsoord. 

Wat is het hier overal rustig, zei Damian, geen vliegtuigen en zo weinig mensen. Heerlijk.

En dat is wat ook wij zo waarderen aan dit puntje van Noord-Holland.

Bij een volgend bezoek gaan we ook naar het marine- en reddingsmuseum. Nu beperkten we ons tot een rondje over het terrein.

Met leeg droogdok 

en een vol droogdok. Maar toen waren we het wel een beetje zat. 

Op naar huis voor de maaltijd.

Met wijn. Zelfs Rick wilde wel een slokje.

We hadden de afgelopen dagen een tasje met wat aardigheden gevuld. Een potje laurierblaadjes uit de hortus, een flesje bier van Texel, een helderse broeder (een krentenbrood met kaneel) een stuk Spaanse zeep en naar aanleiding van de wat afwijkende uitspraak kochten we in de hortus nog snel stiekem een gehaakte versie van de vuurtoren.

En dan is het zo half negen en moest er worden teruggereisd naar Utrecht.

Leuke dag weer samen.


En dan die opaatjes? Die lagen vandaag hoofdzakelijk op de bank uit te rusten.

Met groeten Ton

Planthart

Met alleen een balkonnetje komt mijn planthart niet tot zijn recht.

Natuurlijk zou ik de plant kunnen kopen. Zeker in Spanje, maar zelf opkweken is leuker en…….goedkoper.

Vorig jaar vroeg ik aan de hortulanus of de Cyperus payrus wel eens zaad produceerde.

Yep, dat deed ze maar op het moment dat ik het vroeg zaten er geen zaden aan de plant.

Meteen nadat we eind juni in Nederland waren vroeg ik bij afwezigheid van de hortulanus aan de nieuwe bedrijfsleider of ik mocht kijken of de papyrus bloeide en al zaden had.

Waarom zo moeilijk, vroeg hij, er staan al zaailingen onder de plant.

Dus toog ik met een plantschepje naar de kas. En ja hoor, allemaal kleine plantjes. Helemaal blij schepte ik er een stuk of tien uit en potte ze thuis op.

Maar het oog was niet overtuigd dat het de goede zaailingen waren.

En na een week werd dat duidelijk.

Van de plantjes zijn de stelen rond en zijn de blaadjes van het parapluutje plat. Een parapluplantje, Cyperus alternifolius dus en dat is wat anders dan de ‘echte’ papyrus.

Zodoende schudde ik bij de eerstvolgende hortusdienst eens flink aan de uitgebloeide bloemen van de papyrusplant.

En ja. Een stuk of twintig minuscule zwarte zaadjes die ik thuis direct op vochtige aarde strooide. Maar na week of twee was er niet een zaadje gekiemd.

Ik struinde nog eens het internet af naar tips en tricks. ‘Het beste resultaat wordt bereikt als het water in de kweekbak een milimeter onder het niveau van de aarde staat.’ 

Poging twee. Opnieuw schudden aan de bloemen voor zaadjes en die vervolgens op de zeer natte aarde gestrooid.

En hop: zeven dagen later was dit op 10 augustus het resultaat.

Een stuk of vijf groene minisprietjes.

Nu lijkt het erop of ik de hele week voor het kweekbakje heb gezeten om de groei te volgen maar dat is niet zo. Zowel Rick als ik waren druk in hortus en hospice waar er vanwege vakanties behoorlijk wat gaten in de werkroosters zaten.

Maar dit is het resultaat vandaag. En er is hier al te zien dat de plantjes driekantige stelen beginnen te krijgen. 

En dit is hopelijk het eindresultaat.

Het is een moerasplant en heeft veel water nodig. Ze gaan in Spanje dan ook beslist niet in de tuin maar in een grote pot op het terras.


Moeten ze de overtocht naar het hete zuiden wel goed doorstaan natuurlijk.

Met groeten Ton

‘Gezichtjes’

Ook donderdag waren we een daggie op pad.

Eerst voor een controle van de Dupuytren-hand in het ziekenhuis in Alkmaar. Zag er heel goed uit volgens de dokter.

Daarna liepen we naar onze voormalige woonplaats Heiloo voor een bezoek aan mijn schoonzus. Dat was niet alleen fijn om weer eens flink bij te praten maar we genoten ook van een heerlijke lunch.

En verder. Op naar Santpoort-Zuid. 

Ooit werkte ik een jaar als leerling-kok in het Procinciaal Ziekenhuis. 

Hier de hoofdpoort. 

Het was een ziekenhuis voor psychiatrische patienten. 

Een gevleugelde uitspraak van mijn moeder was ‘er lopen er meer omheen dan dat er in zitten’ en dan bedoelde ze in haar ogen getikte mensen.

En ik moet zeggen, ook al werkte ik er met plezier, wat natuurlijk iets over mezelf zegt, het ging er inderdaad nogal onconventioneel toe in de keuken.

Het is het ziekenhuis waar ik twee Keulse potten kocht. Het pathologisch museumpje werd opgedoekt en de spullen ervan werden verkocht. Ik liet mijn oog vallen op twee potten waar hersenen op sterk water in werden bewaard. Uiteraard zonder de inhoud.

Ze zijn mijn hele leven meeverhuisd en staan nu in Spanje.

Anyway. We gingen op visite bij een vriendin die een hart operatie had ondergaan en een week in een zorghotel verbleef. 

Rick zocht de route op via Maps en off we went.

Zo kwamen we door dit aangenaam koele bospad waar de achtertuinen op uitkwamen van wat nu niet direct sociale huurwoningen waren.

Uiteindelijk kwamen we direct achter de hoofdpoort van de eerste foto uit. Daar stond een modern gebouw dat dienst doet als residentie voor senioren en twee kamers die dienst doen als zorghotel.

Het was er prachtig en ook heel luxe. 

Niet alleen goed om te zien dat de vriendin goed werd verzorgd: het ging gelukkig al weer een stuk beter met haar. We keuvelden er heerlijk een uurtje en luisterden nog naar een stukje van het concert dat we in Spanje gaven waarbij we alle drie even geëmotioneerd raakten.

Zo rond zeven uur kwamen we weer in het Helderse aan. En daarmee waren we wel even uitgereisd.

Tijd voor een paar rustiger dagen ook al zaten die vol met hortus en hospice. Ook daar is het in de vakantietijd lastiger om de roosters gevuld te krijgen en wij? Wij hebben niet veel andere activiteiten en de werkzaamheden geven ons veel vervulling.

In de Hortus staan we altijd in de entree. We verkopen daar toegangsbewijzen en er is ook eenvoudige horeca. We slepen dan met koffie en taart. Ook is er een winkelhoekje waar planten en snuisterijtjes te koop zijn. En er zijn soms hele leuke snuisterijtjes.

Die snuisterijen worden vaak geschonken.

Zo zat ik vrijdag met een kopje koffie een beetje voor me uit te staren.

Zie ik ineens twee ‘gezichtjes’. En toen dacht ik meteen aan het blog Bertiebo die vaak ‘gezichtjes’ plaatst.

Misschien ben ik wat naïef maar ik zag toch echt twee ogen een neus en een mondje. Weliswaar was dat neusje slechts een klein rond kuiltje maar toch.

Maar de volgend dag toen ik opnieuw naar die gezichtjes keek zag ik toch echt wat anders. 

Heb je het eenmaal gezien kan je het nooit meer ont-zien. Dus toen ik Rick attendeerde op de vazen die ze ook heel grappig vond besloten we om ze kopen.

Met groeten Ton