Koud

Wat was het koud vannacht. 

De eigenaar van de minshuku zat gistermiddag al te klagen dat het zo koud was en toen raakte het kwik de 25 graden echt nog wel aan.

Maar gedurende de avond voelde je het koud worden en omdat de huizen totaal niet geïsoleerd zijn leek het wel of de warmte uit je lijf werd getrokken.

We lagen dan ook al om 8 uur onder de dekens van de minsuku waar ik later ook nog mijn roze fleece dekentje overheen deed. 

Vanmorgen slopen we in alle stilte om zes uur de deur uit met onze fleece truien aan. Gelukkig was het eerste stuk een beetje vals plat dus werden we snel warm.

We hebben vandaag maar een tempel waar we dertig km voor lopen en dat is meteen het eindpunt want we willen daar ook slapen. 

Dé route bestaat niet, er zijn veel alternatieven voor bepaalde stukken. Zo kan je via de weg en door tunnels of je kiest voor een trail die je over de berg leidt. 

Wij zijn niet zo van die klimmers en omdat er vandaag twee stukken met een behoorlijke klim zouden zijn, kozen we ervoor om het eerste stuk via de tunnel te gaan. 

Voor die tunnels hadden we van te voren wel onze bedenkingen. Ervaringsdeskundigen hadden ons gezegd dat het niet prettig lopen is en dat er veel verkeer zou zijn. Het is ons tot nog toe heel erg meegevallen. We vinden het eigenlijk vrij rustig op de wegen, uitgezonderd de ochtend spits, en de mensen rijden heel voorzichtig. Ook zijn de wegen waar je overheen mag lopen natuurlijk geen snelwegen.

Na de tunnel kwam de klim. Die klim moet iedereen doen omdat er tot februari 2017 stukken bos worden gekapt. 

Het eerste stuk is lang en steil. Als henro wordt je geacht niet te klagen. Dat is mislukt al moet ik wel zeggen dat het lijkt alsof ik iets milder aan het worden ben bij het uiten van mijn ongenoegen. Voorzichtiger kan ik het niet omschrijven.

Dit is het trapje aan het begin van het pad.

Maar na een kilometer of twee bleven we redelijk op hetzelfde niveau lopen waardoor we konden genieten van de frisse boslucht en soms van het uitzicht.

Als we in Spanje uit het vliegtuig stappen ruiken we altijd de typisch Spaanse geur van warmte vermengt met de geur van kruiden. In Japan hebben we nog niet zo'n geur ontdekt. Of ruikt Japan naar het ontbreken van geur? Wat we wel ruiken is de geur van bloesem. Een bloesem waar ik in eerdere blogs al over schreef namelijk die van de Eleagnus. Een sterke zeewind en droogte bestendige struik die in het najaar met onbetekenende vuilwitte bloempjes bloeit maar die heerlijk geurt. Ze groeien in Nederland,  we hebben er een paar in Spanje staan en hier op Shikoku staan ze dus ook. Gewoon in het bos en best wel veel.

Het is hier nogal een vochtig klimaat en dat resulteert in veel soorten mos. Veel bekende soorten maar dit blauwe is nieuw voor me. Ik denk niet dat ik dit soort in de nieuw aan te leggen Oosterse tuin bij De Klompen kan gaan laten groeien.

Spanjaarden eten laat vergeleken met Nederlanders. Nederlanders eten laat vergeleken met Japanners. Zo tussen elf en twaalf wordt er al gegeten. Dat vinden wij als wandelaars met een grote behoefte aan calorieën niet zo erg dus zat Rick al om 12 uur aan de rijst met kerrie en ik aan de ramen. Ramen is een soep met veel noedels, wat vlees en groenten en soms een rauw ei. Vandaag zat dat rauwe ei er niet in maar wel vis-cake. Dat at ik gewoon op maar zal niet tot mijn favoriete voedsel gaan behoren. Dit wil niet zeggen dat ik niet lekker heb gegeten, het was namelijk heerlijk en, niet onbelangrijk: meer dan voldoende.

We aten in een tentje langs de weg. Wat je hier nog ziet is dat er ook van die lage tafels staan maar alle gasten zaten vanmiddag gewoon aan de hoge tafels.

Lopen we vanmiddag een beetje op de automatische piloot onze laatste kilometers weg te werken als we worden aangesproken door een oud vrouwtje. Ze praat wat Japans tegen ons en drukt ons ieder een muntje van 100 Yen in de hand. We zijn beiden geraakt en besluiten het geld als extra in de collectebus te doen en voor haar te bidden.

Zo rond een uur of drie bij de tempel waar we de rituelen doen en waar we kunnen slapen. Niet echt op het tempelterrein maar in een garage honderd meter verder.  

Met groeten Ton

Wat we wensten vandaag.

Tempel 37 Iwamotoji

Vrede

Dankten we de mensen die ons ossetai gaven en vroegen we sterkte voor de buurvrouw.

Nijmeegse vierdaagse

Geslapen als twee diep dankbare ossen.

We wilden tijdens deze tocht ervaren hoe het is om 'te zijn' met wat er op het pad komt. Dus ook met armoedige of helemaal geen slaapplaatsen. Daarom sliepen we op een gesloten camping,  in een rusthut en langs de kademuur van het strand. Natuurlijk vonden we dat spannend en waar ik dan het meest last van heb is dat je ergens slaapt waar je geen expliciete toestemming voor hebt gekregen. Dus een beetje illegaal en wellicht niet welkom.

Maar al die kakkerlakken, daar hadden we beiden geen zin in. Dat is een stap te ver. Daar moet nog meer voor opgegeven worden. 

Vanmorgen om zes uur de dame bedankt die ons binnenliet en gingen op pad. Opnieuw heerlijk zonnig weer, wel een stuk kouder dan gisterochtend maar dat is voor wandelen wel lekker.

We lopen ongeveer 12 kilometer langs een inham van de zee. Prachtig, met de zondagsrust en de belofte van de nieuwe dag nog in de lucht.

Als we drie uur hebben gelopen komen we langs een rusthut en gaan even zitten. Mooie hut. Hier zou je wel kunnen slapen, zei Rick.

Ja, de eerste hut die we tegenkomen waar een verhoogde vloer in zit, groot genoeg om op te liggen.

We kijken ook in de logboeken. We slaan een willekeurige bladzijde open en lezen het volgende bericht:

Kijk Yvonne, dat is toch wel weer leuk.

Na een paar minuten stoppen er ook twee Japanse henro. We knikken vriendelijk en de dame vraagt waar we vandaan komen.

Als wij Horranda zeggen begint ze te lachen en zegt iets wat we eerst niet kunnen thuis brengen. Dan trekt ze haar witte hesje uit en beginnen wij ook te lachen.

Heeft ze zeven keer de Nijmeegse vierdaagse gelopen.

Om half een zijn we bij Bekakku tempel vijf met een prachtig uitzicht op zee. Het is een beetje zoeken hoe de tempel in elkaar zit. Zo zoeken we naar de Nokyocho, de plaats waar ze de stempel in het boek zetten als bewijs dat je de tempel hebt bezocht. Een aardige man bracht ons er heen omdat het buiten het tempelcomplex lag.

De dame die in het kantoor zat, en dit is echt de eerste keer, was eigenlijk heel onaardig, en weigerde om ook maar een vraag te beantwoorden. Een pelgrim die achter Rick stond te wachten vond dat waarschijnlijk ook en gaf hem twee mandarijnen als ossettai.

Omdat we inmiddels drie nachten gratis hebben geslapen en dito drie nachten minimaal aan persoonlijke hygiene hebben gedaan was het tijd voor een minshuku.

Inmiddels zijn we weer helemaal fris, is de was gedaan, heeft de eigenaar ons met de auto naar het stadje gebracht, hebben we heerlijk gegeten en zitten nu op het kiezelstrand over de zee te staren.

Met groeten Ton

De wens die we vandaag hebben uitgesproken

Tempel 5 Bekakku Daizenji

Een wens tot bijstand om het juiste levenspad van liefde, vrede en vreugde te houden.

Dat nooit meer

Het voordeel van veel wandelen is dat je van vermoeidheid goed slaapt. Het nadeel van veel wandelen is dat je kokende, rusteloze voeten krijgt. 

Vanmorgen wed ik wakker van een ritselend geluid. Het gedver, toch weer geen beesten he? En ineens hoor ik: plop. Zit er een dikke bobbel op mijn slaapmatje. Het ding blijft kuren vertonen. Is er een van de compartimenten kapot en hij moet nog ongeveer zeven weken mee.

En dit is het ontbijt van vandaag

Het gaat hier soms anders toe dan je verwacht van een geregeld en keurig land. De weg wordt verbreed. Maar slechts over een afstand van honderd meter. Daarna is de weg weer gewoon zo smal dat twee auto's elkaar niet kunnen passeren. Je kunt zie dat dit een proces is van jaren want sommige van de verbrede stukken zijn al jaren gelen aangelegd.

Zouden ze hier geen onteigeningswetten hebben? Misschien maar goed ook.

Ook opvallend is dat in dit keurige land veel rommelige erven zijn. En dan zo rommelig dat het wel vuilnisbelten lijken. Malle Pietje schrikt er zelfs van.

Als we aan de laatste tien kilometer van vandaag zijn zien we al van verre een man staan die duidelijk met ons wil praten. Hij roept ons toe: Waar komen jullie vandaan? In het Engels, weliswaar met een sterk accent maar dat kan ook komen omdat hij nog maar twee tanden heeft. We verstaan elkaar goed en hij wil van alles weten. Hoe weten jullie van de Henro? Hoe lang is het vliegen vanuit Horranda? Hoe lang blijven jullie en doen jullie alle tempels? 

Als we vertellen dat we niet alleen de 88 tempels doen maar ook de extra 20 is ie helemaal verrast.

Soms merken we dat mensen vriendelijk zijn vanuit beleeftheid. Dat is al heel prettig reizen maar sommigen zijn oprecht enthousiast en geïnteresseerd.

Niet iedereeneemt het leven even serieus.

Als we bijna bij de laatste van de drie tempels komen die we vandaag bezoeken zien we ineens de hele kustlijn die we de afgelopen dagen hebben gelopen. Helemaal rechts is Kaap Muroto.

Als we geen vaste slaapplaats hebben kijken we de laatste kilometers uit naar een rustige geschikte plek. Die vinden we. Met het uitzicht ongeveer als op de foto. 

Vlakbij een toiletgebouw en een restaurant MET INTERNET op 200 meter. Helemaal prachtig en Rick was helemaal in zijn nopjes: dan hebben we morgen de opgaande zon op onze snoet.

Die euforie ging snel over toen het begon te schemeren want toen kropen er honderden kakkerlakken uit de afwateringsgoten. 

Nu had ik al eens kakkerlakken in mijn klamboe maar dit waren er wel heel veel. Hier hadden we geen zin in. 

Maar nu?

Terug naar de bewoonde wereld en dan maar kijken of we nog iets kunnen vinden.

Rick zoekt nog maar weer eens in de lijst met alternatieve plaatsen. Staat er iets in over een restingplace in een bejaardenhuis. Maar resting is iets anders sleeping.

Nadat we het hadden gevonden werden we zonder omhaal binnen gelaten en we hangen inmiddels in de huiskamer op een bank. We slapen op de vloer waar ik wel eerst plastic opleg want het tapijt is wat vlekkerig. We zijn bang dat het een huiskamer is waar overdag dementerende mensen verblijven.

Het is wel een tijdje terug dat we lekker op een bank hebben gezeten alleen daarvoor is het hier al heerlijk.

Met groeten Ton

Wat we vandaag gewenst hebben

Tempel 34 Tanemaji

Samen een heel lang en gezond leven

Tempel 35 Kiyotakiji

Dat alles goed komt met een oudste dochter

Tempel 36 Shoryuji

Een leven met rijkdom voor iedereen

Eindelijk

Vrijdag 28 oktober

De afgelopen week waren we droog en heel gelukkig. Vandaag waren we heel nat en gelukkig.

Wat hebben we heerlijk liggen knorren vannacht. De klamboe is wellicht de beste investering die we hebben kunnen doen voor Shikoku. Want wat een muggenellende. 

Je let even niet op en je hebt drie beten te pakken op één plek. Je elleboog b.v. of op de knobbel van je enkel. Zelfs toiletbezoek levert soms een brandende plek op waar je die beslist niet wilt hebben.

Anyway. De weersvoorspelling lijken hier redelijk te kloppen dus keken we niet uit naar vandaag want al een week is aangekondigd dat het zou gaan regenen. We waren dan ook aangenaam verrast dat het vanmorgen droog was. 

Om kwart over zes op pad. Het ontbijt konden we pas na een uurtje wandelen kopen bij de Lawson's. En we nemen dan o.a. een gefrituurd stukje kip. Heerlijk.

Dus eerst nog een tempel bezoeken met een prachtige tuin. 

Daarna door naar de tweede tempel van de dag, daarvoor moesten we wel een stukje klimmen maar kregen we, zeker ik, een beloning in de vorm van de botanische tuin waar we als pelgrims gratis doorheen mochten en we de prachtigste bonzais zagen.

Eenmaal in de tempel kwamen we twee pelgrims tegen die we al eerder een paar keer hadden ontmoet. Altijd leuk om ervaringen te delen.

We kregen daar trouwens thee aangeboden en we hadden toen ook nog wat gesprekjes met Japanse pelgrims. En ja, ineens gingen de sluizen van de hemel open en  zag het wit van het water. 

Iedereen wilde die arme wandelpelgrims helpen met paraplu's, plastic zakken voor om de schoenen en nog maar wat thee om de ergste van de bui voorbij te laten gaan.

Het bleef regenen soms hard en soms een miezer maar ik heb een paar keer mijn sokken en de binnenzooltjes van mijn schoenen uitgeknepen om het vervelende soppende gevoel even kwijt te zijn.

Je moet het niet steeds over het eten hebben hoor. Ze zullen wel denken dat we daar de hele dag mee bezig zijn. Gaf Rick gisteren commentaar.

Tja, maar eten is ook best belangrijk. Ten eerste gebruiken we een berg calorieën. Ten tweede is het eten me hier een potje heerlijk en ten derde ziet het er prachtig uit. En vandaag kwam daar ook nog bij dat het heerlijk uitrusten is op een warme droge plek.

Het laatste deel vandaag was een beetje saai, langs een drukke weg waar de auto's vies water lieten opspatten, door industrieachtig gebied met wapperden poncho's om het natte lijf. 

Maar het is goed dat het gaat waaien want dan waait het regengebied over, zei ik. En gelijk had ik want de regen werd steeds minder. Uiteindelijk moesten we nog met een pont over maar toen was het al droog. 

Bij de derde tempel vroegen we of we konden slapen en dat kon. Dus zitten we nu lekker samen in een ruime kamer. De schoenen hebben we drooggedept met een handdoek en staan nu in de wind van de ventilator in de hoop dat ze morgen redelijk droog zijn. 

Met groeten Ton

Wat we vandaag gewenst hebben.

Tempel 30 Zenrakuji

Voor een gezond lang leven

Tempel 31 Chikurinji

Gezondheid, liefde en transformatie voor de wereld

Tempel 32 Zenjibuji

Dat zij beiden hun opleidingen mogen behalen

Tempel 33 Sekkeiji

Voor gezondheid

Donderdag 27 oktober

Dat moet je even corigeren hoor, zei Rick. Het is dus meneer Hagimori en niet Hagimoro zoals ik gisteren schreef. En iedereen wil tenslotte met de goede naam aangesproken worden.

Meneer was heel enthousiast over de pelgrimsroute en alles wat daar bijhoort. Wat de communicatie wel wat moeizaam maakte was het fijt dat wij te weinig Japans spreken en hij geen woord Engels. Toch verbaasd het je hoeveel je dan toch nog van elkaar begrijpt.

We hebben er heerlijk geslapen en vanmorgen kregen we nog een paar laatste tips mee en gingen al voor zessen op pad.

Man man, wat treffen we het met het weer. Wel moet vermeld worden dat het morgen de hele dag gaat regenen maar dan hebben we weer verschillende tempels op het menu.

Hier zitten we om zeven uur, in de zon op de kademuur met ons ontbijt. Kan het mooier?

Wat zijn wij bevoorrecht en dankbaar en genieten er met volle teugen van.

De eerste twee uur liepen we dus weer langs de oceaan en dat is al een feest. Daarna werd  het met de omgeving wel wat minder en liepen we door de aanrijroutes van een stad. Distributie bedrijven, megastores, gokhallen en bedrijfshallen. Maar het bezoek aan de eerste tempel maakte dat weer helemaal goed.

Wat een rust en sereniteit op die complexen het enige geluid is van vogels een paar biddende mensen en het prachtige geluid van de bel. Die luidde ik vandaag speciaal voor vriend Ton die geopereerd wordt.

Daarna liepen we voornamenlijk door agrarisch gebied niet echt interresant maar wel afwisselend met water dat door kanaaltjes kolkte, rivieren, rijstvelden en kassen met orchideeen.

O ja. Putdeksels zijn hier prachtig. Je kan tenslotte niet de hele dag met je hoofd in de wolken lopen.

Tempel twee had weer prachtige tuinen en......voor het eerst spraken we de hartsoetra keurig gelijk uit.

Op ons afscheidsfeestje werd er een lied gezongen waarin stond dat ik, ja ik die nogal snel verveeld is: Ton's geduld is op bij tempel vier. Maar ik kan niet anders zeggen dat het heel prettig is om die rituelen te doen. Het zijn echt rustpunten in de dag maar het uitspreken van de persoonlijke wensen raakt ons dieper.

Van de wasjes ben ik ook nog niet zat. Maar dat heeft een andere oorzaak. Ik hoef hier niet elke dag te wassen. Het wordt voor ons gedaan of we gaan naar een coin laundry waar we alle troep van drie dagen ingooien en met anderhalf uur is het schoon en droog. 

En dan het zoeken naar onze roestplek. We zouden gratis kunnen slapen in de volgende tempel maar we gaan al als een speer en ik leek vandaag wel wat te voelen in mijn scheenbeen. Tendinitis? Dus niet haasten en we hebben tijd genoeg.

Een kilometer of twee voor de tempel is een rusthut. Die vonden we en leek ons geschikt om in te slapen ook al was er geen toilet. We zaten er misschien vijf minuten toen de postbode kwam aanscheuren op zijn brommertje en het oprijpad naast de hut omhoog ging. "Als ie terug komt vraag ik hem of er ook nog iets anders is" riep Rick terwijl hij achter de man aanliep. Blijkt er bij het constructiebedrijf dat daar gevestigd is, een prachtig gebouwtje staat met drie kamers voor henro. En daar zitten we nu.

We slapen gescheiden, dat wel maar er is een douche, toilet, frisdrankautomaat en wij brachten zelf onze niet te missen yogurt en bananen mee.

Met groeten Ton

De wensen die wij uitspraken

Tempel 28 Dainichiji

Geluk en gezondheid voor de kinderen

En voor een geslaagde operatie van vriend Ton 

Tempel 29 Kokubunji

Dat het goed komt met de kleinkinderen

58 1958

Woensdag 26 oktober

Vandaag vier ik achtenvijftigste verjaardag dus geboren in 1958. En ik ben blij dat ik leef.

Mijn verjaardagskado bestond uit een overnachting in de minsuku van gisteren. Ja, zei Rick, zo heb ik ook profijt van je kado. En dat was ook zo want we hebben heerlijk geslapen.

Ook het ontbijt vanmorgen was uitgebreid en heerlijk met rijst, fruit, salade, tofu een gedroogd en gebakken stukje vis en thee. Wel met wat gedroogde hele visjes waar ik me kranig doorheen worstelde maar waar ik minder last van had dan van het gebakken ei met een heel errug slap dooier.

Ook kregen we nog een onigiri, een bal rijst met vulling, mee als lunch.

Vandaag was het wederom glorieus weer. We wandelden in alle rust langs de oceaan die glansde in de zon. De belofte van de dag hing nog in de lucht. Een beetje als een zondagmorgen.

De route langs de 88 tempels, gaat vooral over geasfalteerde wegen, wel voor 90 procent. Van tevoren had ik mijn twijfels over het wandelplezier want ik ga liever door de natuur. Maar de wegen zijn hier over het algemeen vrij rustig en met de oceaan aan een kant en de overweldigende groene bergen aan de andere kant valt dat streepje asfalt wat mij betreft helemaal weg.

En bij een vrjaardag hoort.......taart.

Dus scoorden we bij de bakker deze heerlijke gebakjes die we wilden oppeuzelen in een rusthut die we na een paar honderd meter zouden tegenkomen. Maar dat duurde te lang dus bij het eerste bankje dat we zagen werden ze soldaat gemaakt. De hete koffie die we later uit een automaat haalden smaakte er niet minder om ook al had de cominatie van koffie en taart wel wat toegevoegd. Maar waar het voedsel betreft zijn we beiden van: nu meteen direct.

Het gaat veel over voedsel. De eerste dagen vonden we het lastig om restaurants te vinden. Hoe herken je die dingen als je de tekens niet kan lezen. In de eigen cultuur herken je ze niet alleen aan de namen maar ook aan de uitstraling. Inmiddels kijken we hier naar doeken die voor de ingang hangen.

Zo vonden we een een restaurant met dit uitzicht

En deze maaltijd.

Een paar jaar geleden heeft de Japanse overheid een campagne gedaan om meer touristen naar de eilanden te trekken. Dat is niet gelukt, zei de amerikaanse man die hier zes jaar woont. 

En als ik het bekijk wordt er niets gedaan om het de westerse tourist naar de zin te maken. Nou is dat ook niet altijd perse nodig. Je gaat tenslotte naar een land omdat het je aantrekt zoals het daar is. 

Maar terrasjes zien we nauwelijks terwijl we langs plekjes komen waar je als tourist graag een uurtje wilt zitten dromen met uitzicht op de bulderende golven die stukslaan op de rotsen.

Hotels of andere soorten van verblijf aan de kust zien we ook niet. De stranden zijn volledig ongerept. Maar dat komt ook omdat er tsunami gevaar is, zei Rick

Mijn idee is dat het samenhangt aan de afkeer van zon/ bruin worden van de Japanse bevolking en zich dus ook niet kunnen voorstellen dat die gekke buitenlanders dat wel willen.

In ieder geval zijn we twee weken hier en kunnen alleen maar zeggen dat we er helemaal van genieten. Ik kan me voorstellen dat we heimwee krijgen naar de vriendelijkheid van de bevolking en het veilige gevoel dat je hier hebt. De eigenaresse van de minshuku zei trouwens wel dat ze tegenwoordig 's nachts de deuren van haar huis wel sluit.

De natuur is overweldigend en overal de rijkdom van veel water, dat overal schoon genoeg is om zo te drinken. Water hoef je dan ook niet te kopen of eindeloos mee te zeulen. Overal zijn bronnetjes of stroompjes waar we onze flessen kunnen vullen.

Wat ons wel opvalt is het armoedige. Overal zien we de gevolgen van een economie die al jaren niet goed draait waardoor het onderhoud van wegen e.d. maar ook particulier bezit achteruit gaat. 

Nu ik dit schrijf horen we muziek uit luidsprekers die over alles heen galmen: om twaalf uur en vijf uur. Ik vroeg een paar dagen geleden waar om we dat toch overal horen? Dat is een signaal voor brave kinderen om naar huis te gaan om te eten.

Vanavond slapen we bij meneer Hagimoro. Bij hem kan je gratis slapen als je in zijn hutjes verblijft maar tegen een vergoeding van 1000 yen kan je ook in zijn huis verblijven. Daar kan je wel gebruik maken van water en de wasmachine. Dat is het ons meer dan waard.

De man wilde wel heel graag al zijn kennis over de route in Rick's heilige routeboekje schrijven die daar een beetje upset van werd.

We aten ons dagelijks portie fruit en yoghurt op het strand met de ondergaande zon.

Hier is mijn verjaardag bijna ten einde maar voor mijn gevoel plak ik die Nederlandse zeven uur er nog lekker aanvast.

Met groeten Ton

Vandaag geen tempels

Hij gaat staan zeiken

Hoe heerlijk kan je slapen onder een sterrenhemel?

De melkweg was duidelijk zichtbaar toen we om half acht onze slaapzakken inkropen. Na een minuut of tien zagen we een beiden een grote vallende ster. Meestal zie ik ze vliege uh vallen maar deze keer was het vlak boven de rand van de muur, recht voor ons en zag Rick het ook.

Zo zag ons bivak er uit. Aan een kant de zee en aan de andere kant een parkeer terrein met een flinke haag er tussen in. Plastic hoefde ik niet te spannen want het weer was heerlijk rustig, warm en droog.

Maar wat gebeurt er toch allemaal op zo'n parkeer terrein s'nachts? Je zou verwachten niet zo veel omdat normale mensen liggen te slapen. Verschillende auto's komen dan even het terrein oprijden en gaan na een paar minuten weer weg. 

Er kwam een man aan en die liep naar de muur. Hij had ons niet gezien omdat wij achter de haag nogal in het donker lagen en dan zie je meteen aan de houding waarmee hij komt aanlopen dat ie gaat staan plassen. Hij gaat staan zeiken, zei ik op normale spreektoon tegen Rick waarop de man opkeek en net deed alsof ie alleen naar de zee wilde kijken en na een minuut nonchalant wegliep.

Gistermiddag hadden we heerlijk gegeten rond een uur of drie en daarna aten we niets meer. Vanmorgen waren de winkels nog allemaal gesloten dus gingen we nichter op pad. Dat gerust hoor.

Om zeven uur liepen we langs een supermarkt die bezig was te openen. Wij meteen naar binnen voor de onontbeerlijke yoghurt en bananen. Hele aardige dame hielp ons en voor haar winkel stond een bankje waar we de boel meteen gingen opeten. Komt ze na een paar minuten met een heus ontbijt aanzetten.

Een paar plakken zoete aardappel, een ei en iets ondefinieerbaars dat ik wel maar Rick niet opat. Het geheel geserveerd met eetstokjes en wasabimosterd. Later kwam er ook nog thee.

Toen zaten we ook wel provol want hadden onze twee bananen, mandarijnen en halve liter yoghurt daarvoor al op.

Wat later kwamen we de Duitse pelgrims weer tegen waar er een van stopt met wandelen en inmiddels op weg is naar zijn vriendin in Tokyo. Daarna liepen we samen op met Robert.

Hier staan we voor een Minshuku en de heren bellen of we hier kunnen slapen. Trouwens Robert besloot wat later om toch verder te lopen en ergens gratis proberen te slapen.

Voor tempel 27 hebben we een constructie bedacht. We slapen in de minshuku waar we onze bagage al hebben neergezet. We gaan twee stations verder met de trein en lopen vandaar heen en terug naar de tempel. Nemen vervolgens de trein terug, overnachten in de minshuku en lopen dan morgen de route verder zonder de klim te hoeven doen. Zo maken we het voor onszelf wel makkelijker zonder te smokkelen.

Op het perron stond deze vrouw. Niet groter dan 150 centimeter en krom. Dit is geen uitzondering maar zien we dagelijks meerder keren.

De trein. Oud maar keurig onderhouden, zonder enige vorm van grafity, de bekleding van de banken schoon en met een balkon aan de zijkant. 

De machinist/ conducteur, smetteloos in pak met witte handschoenen aan en een pet op.

De klim naar boven was natuurlijk weer prachtig. 

Er is me gevraagd wat voor soort bomen er hier groeien. We zien veel coniferen waarvan ik inmiddel bijna zeker weet dat die voor productie zijn. Maar er zijn ook stukken bos met een meer gevarieerdere  beplanting in verschillende leeftijden. Daar zie ik veel groenblijvende eiken tussen staan maar ook coniferen en zeker bij de tempelcomplexen staan soms eeuwen oude exemplaren.

De tuin bij deze tempel was prachtig.

Als je het tempelcomplex binnenkomt was je eerst je handen en spoel je je mond met water. Dit is een prachtig voorbeeld van het basin waar je het water uitschept.

Stukje Japanse tuin met koikarpers.

Nu zitten we heerlijk relaxed in ons tijdelijke onderkomen. De was wordt voor ons gedaan en het eten komt om half zeven op tafel.

Met groeten Ton

Wat we vandaag wensten

Tempel 27 Konomineji

Voor een goede gezondheid.

Voor vandaag extra steun en liefde voor het gezin van de buurman.

Mopperdemopper

Maandag 24 oktober

Ik kan nog van alles vertellen over de minshuku waar we gisteravond sliepen. Over hoe klein en laag alles is: de toiletpot met zijn elektrische verrassingen zoals brilverwarming, douche mogelijkheden voor de achterkant en de bij behorende föhn, de lage wastafel, de schuifdeuren in het huis, de tatamimatten op de vloer, sowieso lagen er overal matten en kleedjes, de lage tafeltjes, de kleine krukjes en dan overal slippers. Slippers voor in huis, slippers voor het toilet, slippers voor buiten, in ons geval voor gebruik onder het afdak waar de wasmachine stond. 

Slippers voor onze kamer.

De meeste huizen in Japan zijn van hout gemaakt en dit meer traditionele huis ook. Het was wel wat gehorig door de krakende vloeren en dunne wanden. De fijne houten schuifdeuren met geblindeerd glas zorgden ook niet echt voor optimale privacy. Maar alls was mooi ambachtelijk gemaakt en zorgvuldig onderhouden.

Hier liggen onze slaapmatten en dekens nog lekker op de vloer.

Zoals gezegd bracht de eigenaar ons vanmorgen naar de plaats waar hij ons gisteren had opgehaald.

We wandelden nog een kilometer of tien langs de Stille oceaan en toen rondden we kaap Muroto.

Ons ontbijt bestaat over het algemeen uit yoghurt met fruit en dat is met twee uur wandelen 'op'. Opeens zag ik een bord met Bar en besloten we naar binnen te gaan. Konden we daar ontbijten voor 250 yen. 

En ziet dit er niet prachtig uit voor € 2,50. De barvrouw keek wel heel raar op toen we dit buiten wilden opeten. Er zijn niet veel terrassen in Japan omdat ze niet zo van zon en bruin worden houden. Maar wij als Gai- jin, buitenlanders die de Japanse fijnheden toch niet kennen, mogen een beetje raar doen.

Nu begrijpen we ook waarom men hier zo slank is: als dit het normale portie is zou ik binnen een maand graatmager zijn. Zeker nu we zo veel calorieën verbranden met wandelen.

Later nog een stevige klim naar tempel 24. Om het ons wat gemakkelijker te maken lieten we onze rugzakken aan de voet van de berg achter. In Nederland beslist een verzoek tot plundering en diefstal maar in Japan kan dat nog gewoon. 

Ook voor tempel 26 was een behoorlijke klim noodzakelijk maar die deden we wel met rugzak omdat we via de andere kant van de berg naar beneden wilden. Dat ging niet lukken en we moesten toch dezelfde weg terug. Dat was wel even een mopperdemopper moment op zowel het boekje als de slechte bewijzering, onze onkunde van de Japanse taal en de onkunde van het engels van de Japanners. 

Nou ja, neem een snee brood, zei mijn moeder dan, je lijkt wel op Dik Trom. Die werd ook sacherijnig als ie honger had. In ieder geval kwamen we al heel snel een restaurant tegen waar we dit overheerlijke menu voorgeschoteld kregen.

Omdat het vandaag super heerlijk en zonnig weer was wilden we opnieuw proberen buiten te slapen. Op het moment dat ik dit schrijf zitten we nog op het strand om zodirect achter de betonnen wal, bescherming tegen tsunami's, ons nacht kwartier te maken.  

Met groeten Ton

Wat we vandaag gewenst hebben.

Tempel 24 Hotsumakiji

Dat het terreur geweld mag stoppen.

Voor een succesvol en tevreden business team.

Tempel 25 Shinshoji

Voor gezondheid voor een hele familie

Tempel 26 Kongohoji

Dat alles goed komt met een oudste dochter

Marathon

Heerlijk geslapen en om zes uur op pad.

We gaan vandaag van de prefectuur Tokushima naar Kochi. De eerste staat voor spiritueel ontwaken en de tweede voor ascetische training. De tempels liggen hier verder uit elkaar en ook vandaag stond er dertig kilometer op het programma. Kilometers maken dat kunnen we wel.

En we lopen met de Stille of Grote oceaan aan onze linkerkant en de uit het water hoog oprijzende bergen aan de rechterkant.

Na de regen van gisteren begonnen we de dag  met een zonnige zonsopkomst.

Dat zonnige duurde trouwens ook niet veel langer dan het maken van deze foto.

Maar Japan heeft een mooie kustlijn. Ik begreep ineens de ideeën van een Japanse tuin ook beter.

Hoe stukken rots, eilanden voorstellen en hoe Bonzaibomen gesnoeid worden. Maar ook hoe groepen Bonzaibomen de begroeiing van een eiland symboliseren.

Ach, je leerst nog eens wat.

De kustweg is prachtig en...... veel van hetzelfde. Water en bomen en daartussen een strook asfalt.

Kom, dacht ik, daar maak ik een mooi plaatje van voor het blog.

Maar dit is eigenlijk wat we zien.

35 Kilometer wilden we doen voordat we bij een mogelijk geschikte Henro hut zouden zijn. Dat werden er uiteindelijk 42 en dat zonder een hut tegen te komen.

Gelukkig ontmoetten we Mason. Een Amerikaan die hier al zes jaar woont. Hij had ontzettend last van zijn voeten en zocht een pelgrim om de pijn van zijn voeten af te leiden. Altijd leuk om van gedachten te wisselen. Het ging al snel over Trump maar ook over het Boeddhisme want dat was zijn studie gebied.

Toen ook bij de Couple rock geen geschikte plek was en we vervolgens nog eens vier km deden vond ik het wel welletjes. Een hele marathon hebben we gedaan en de rugzakken zijn inmiddels 13 kilo. Daar kwam ik achter toen er in een supermarkt een weegschaal stond. We zeulen gewoon teveel troep mee. En dat voor mij, die altijd roept dat een leeg huis een leeg hoofd is, dat ik weinig spullen heb en licht reis.

In ieder geval belde hij een minshuku. Dat is een hotel Japanse stijl. En dat is dan weer geweldig: ze haalden ons keurig op want het hotel lag zeven kilometer terug. En morgen zetten ze ons om zeven uur weer af op de plek waar ze ons vandaan haalden.

Nu zijn we lekker fris gedouched, zit de was in de machine, hebben we de thee op en eten zo direct ons fruit en yoghurt en dan zit onze zondag er al weer bijna op.

Met groeten Ton