Coprolieten

Het sluipt er langzaam in en het is er al een week.

Vorig jaar hadden we een drukke Goede week. Zo hadden we een excurie over de geschiedenis van processies, stonden we in Nerja een uur bij het formeren van een processie, en zagen we in Rio Gordo de Passie spelen. Dit jaar...... niks van dat alles. Zat eigenlijk een beetje te vegeteren.

Waarom vroeg ik me de afgelopen dagen af. En gisteren werd het duidelijk: ik wil niet naar Nederland. Ik wil eigenlijk gewoon lekker hier in Spanje blijven. Voor mijn planten en zaailingen zorgen, in de zon ontbijten, genieten van de Irissen die in grote getale bloeien, van de zwaluwen en het blauw van de Middelandse zee.

Maar vanmorgen kon het nog en gingen we naar Cómpeta voor de processie en meteen zouden we aansluitend de Art Walk doen.

Vanaf mijn achtste jaar speelde ik in het fanfare orkest van Egmond Binnen en dat resulteert in het volgende: hoor ik een fanfare, drumband, harmonie of trompetterkorps dan schiet ik vol. Dus ook vanmorgen.

Nu stonden we op een goede plaats. Een beetje hoger dus met een mooi overzicht.

Goed te zien hoe de verschillende tronos de kerk uitkomen.

Wel jammer dat we niet eerst naar het verloop van de route hadden gekeken want de processie ging meteen vanuit de kerk rechtsaf.

En kon ik slechts het beeld fotograferen tegen een felwitte muur. Wel leuk is dat Jesus lijkt te wijzen naar de vredesduif. Jammer dat dat idee wat weggezakt lijkt tussen de verschillende religies maar zelfs ook binnen de religies.

De laatste twee keren dat we naar Santiago de Compostella wandelden zat de paasweek daar in en zagen we in zelfs de kleinste dorpjes processies. Het mooiste dat we zagen was dat, na de verrijzenis, de trono van Maria die naar die van Jesus rende om hem te begroeten. Zo begrijpelijk dat een moeder naar haar zoon rent als hij uit de dood is opgestaan.

De Art Walk was leuk om te doen. Zelfs voor een cultuurbarabaar als ik al moet ik zeggen dat ik de route door het dorp het mooiste vond. O ja en het kleine zwembadje op de vierde etage van een eeuwenoud huis.

Want, tja, wat moet ik hier nou van vinden? Coprolieten?

Natuurlijk waren er ook werken die ik wat meer kon waarderen.

Eenmaal thuis was het zover. Eindelijk, na jaren bloeiden er een paar tulpen. Ook al zouden bolgewassen het hier goed moeten doen: ze laten het in mijn tuin afweten. Of het nu komt door de overvloedige regen van de laatste weken of door de mulchlaag. Ik weet het niet.

In ieder geval dankte ik de grote kracht van het universum voor de bloemen.

Met groeten Ton

Vogeltje

Ruim een week FBloos. Het lijkt te wennen want als een universele wet wordt de ruimte die vrijkomt meteen gevuld.

Natuurlijk mis ik ‘s morgens nog steeds het ‘oude’ rondje door wereld van m’n FBvrienden. Maar na enkele tips van bloglezers en wat speurwerk begint er een nieuwe routine te ontstaan. 

Het vraagt wat meer werk dan FB want daar komen de berichten gewoon voorbij. Nu werk ik een bescheiden lijst met bookmarks af die ik heb aangelegd van blogs en sites die ik lezenswaardig vind.

Een zeer informatieve site voor natuurlijk tuinieren is blog.natuurlijkemoestuin.be 

Helemaal blij word ik ervan om te lezen over mulchen en wat dat doet voor de aarde in je tuin maar ook voor Moeder Aarde in haar algemeenheid. Het verschil dat het maakt voor insecten, voor klein kruipend spul in de grond, voor wormen, vogels en nog veel meer. En alles wat ik lees zie ik in real time in de tuin gebeuren.

Dus lees ik alle blogs vanaf 2012 en inmiddels zit ik in mei 2013 want ik wil niets missen. Heb nog behoorlijk wat te gaan maar aan FB besteedde ik toch ook gauw een uur per dag dus het gaat wel snel denk ik.

Toen het huis in Spanje in 2006 opgeleverd werd stond het op een kaalgeslagen plat afgegraven berg. Eigenlijk stond het er heel erg triest te zijn in mijn ogen. Op geen enkele wijze was er sprake dat het geaard was, geen enkele binding met de omgeving, gewoon een stapel stenen zonder leven. Meteen ging ik aan de slag in de tuin maar dat viel best tegen. Veel aanplant ging de eerste jaren dood door onbekend zijn met het harde Andalusische klimaat. Maar uiteindelijk krijg je advies en leer je wat sterke planten zijn en langzamerhand sloegen er bomen planten aan. Meteen veranderde dat de omstandigheden, de wind werd gebroken, er onstond schaduw en de afgevallen bladeren en naalden van de bomen zorgden voor grondbedekking. Toch hadden teerder planten het nog steeds heel moeilijk. 

Toen ik vorig jaar begon te lezen over permacultuur kwam mulchen meteen naar voren als de oplossing van de problemen die ik had in de tuin. Maar hoe kom je aan mulch materiaal als er nog nauwelijks tuinafval uit je tuin komt? Dat afval haal ik uit de containers die langs de wegen staan. Zo gauw ik iets van bladeren of takken uit zo’n bak zie steken ga ik er opaf. En net zoals de tuin veranderde toen de bomen gingen groeien, verandert die opnieuw nu er een dikke laag snippers ligt.

De eerste jaren zagen we geen of nauwelijks vogels in de tuin. Natuurlijk vlogen de zwaluwen over, hingen er roofvogels en Leeuweriken in de lucht en hoorden we s’nachts uilen roepen maar in de tuin zelf hielden ze zich niet op. Nu zitten er in de mulchlaag beslist een berg insecten want de merels schrapen tussen de snippers dat het een lieve lust is. En ze nestelen zelfs in de de struiken waarmee mijn intensieve gehaksel van vorig jaar wordt beloond. Want de merel zingt wat mij betreft wel het allermooist. Nou ja, eigenlijk zingen alle vogels mooi of anders gezegd: ik word er altijd blij van.

En.... er zitten veel meer vogels.

Ik weet het: dit is geen merel maar hij zingt leuk en zit regelmatig lekker fier in het hoogste topje van de Pijnboom. Het witte puntje in zijn oogjes is het wit van ons huis.

We leven in de natuur lijkt het wel.

Toen ik gistermiddag naar de kust wandelde zag ik deze bloeiende boom. De puntige berg op de achtergrond is de Lucero. Hoe mooi wil je het hebben?

De hele dag al het idee dat het zondag is. Nu kan dat kloppen want vandaag is het een feestdag hier en morgen, Goede Vrijdag, is er nog een. Tijd om verse mint-thee te drinken en te proeven of de cake die ik gisteren bakte wel goed genoeg is voor de gasten die morgen komen.

Al enkele keren kocht ik een mintplantje maar steeds gingen die dood. De plant waarvan ik de thee zette is een stek die ik bij de containers vandaan haalde. Het is me al meerdere keren opgevallen dat stekken die je krijgt of zelf maakt een betere overlevingskans hebben dan degenen die soms te lang in de pot hebben gestaan. 

In ieder geval kunnen we zo veel thee maken als we willen want een woekeraar is het wel.

Met groeten Ton

Belofte

Waar rook is, is vuur.

Ik kon het alleen niet zien. wel de lange sliert zwartige lucht die achter de Maroma vandaan leek te komen.

Nu is het toch al de tijd van fikkie steken. Overal kan je rookpluimpjes zien waar de boeren hun snoeiafval verbranden.

Zeker als het nog vroeg in de morgen is en ik brandlucht ruik ben ik weer helemaal een klein kind. Als zoon van een bollenboer ben ik opgegroeid met het verbanden van het afgestorven loof van de bollen. We kregen daar ook les in van mijn vader. Hij begreep dat ie het ons beter kon leren want met vuur knoeien zouden we toch wel doen en dan kan je maar beter weten wat je doet.

Anyway, ik vind het heerlijk ruiken.

In de lucht werden weer spelletjes gespeeld.

Rick is een dag skiën in de Siërra Nevada, een kadootje voor zijn verjaardag a.s. vrijdag, dus heb ik het rijk alleen. Ook de buren zijn er niet dus schalt de opera over het perceel.

Alles doe ik voor het opkweken van zaden. En niet altijd met een geweldig resultaat. Zo heb ik van de vijftig pijnboomzaden maar 5, zegge vijf, zaailingen overgehouden. 

Weliswaar blij maar ook een beetje geïrriteerd zie ik dat er een pijnboom zaailing in het grind staat. ZONDER AANDACHT gewoon opgekomen.

Voorzichtig met een schepje uitgegraven en opgepot. Dus staat de stand nu op 6.

Vorig jaar hakselde ik een mulchlaag van tenminste 10 centimeter dikte aan houtsnippers. Maar op één plaats in de tuin stond teveel onkruid om weg te halen en dus legde ik daar eerst antiworteldoek voordat ik de snippers strooide.

Vanmorgen was het tijd om dat doek weg te halen en er wat te gaan planten. En wat ruiken die half verteerde snippers goddelijk naar bos, naar vocht en schimmels en naar leven. Helemaal heerlijk.

De aarde eronder was lekker zacht en het was een genot om de irissen, die ik een paar weken geleden overhield uit de border bij de entree, te planten.

O en dan de belofte hoe het er volgend jaar bij staat.

De beesten zijn ook met een belofte bezig. Alleen ben ik dan niet zo blij met die belofte want ik zie veel opgepeuzelde sinaasappelboomblaadjes voor me.

Met groeten Ton

Vrijheidsberoving

Eigenlijk is het al een paar weken te koud. 

Is dat erg? Nee, voor een paar half Spanjaarden als wij is dat niet zo erg. Het weer is sowieso beter dan in Nederland. En de regen was hier meer dan nodig. Dus het is geen klagen, wel vinden we het heerlijk dat het gisteren ineens heerlijk zonnig was. Ook al was er een beetje veel wind voor een kust jongen als ik.

Vandaag is het nog een stapje warmer en zonniger en waarschijnlijk scoren we ook veel hoger op de UV index aan mijn velletje te voelen.

Heerlijk om al de mooie bloemkleuren te zien.

Irissen. Dit zijn de eerste bloemen maar er komen er een hele berg. Nu heb ik ook veel Irissen geplant omdat het hele taaie planten zijn, ze goed tegen droogte kunnen en omdat ze eenvoudig zijn te vermeerderen. 

Aloe

In de Aeonium arboreum kwam slechts een gele bloem. Die is al lang uitgebloeid maar hij maakt nu prachtige lichtgroene bladrozetten.

Heerlijk die lente. Dacht ik gisteren een zwaluw te hebben gezien. Vandaag zag ik er meerdere. In al de jaren dat we De Klompen hebben heeft er nog niet een zwaluw genesteld. En dat terwijl we een paar goede plekken hebben om een nestje tegen en onder te plakken. 

De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ík graag zwaluwnesten wil, Rick is daar niet zo enthousiast over en zegt dan ook dat hij ‘een tegen intentie’ heeft.

Die zwaluwen vangen insecten en daar zijn er inmiddels ook al weer genoeg van. De natuur zit toch goed in elkaar zou ik zeggen.

In bovenstaande witte Iris zaten drie van deze zwarte zilvergespikkelde kevers. Twee waren bezig om nog meer van deze soort te verwekken en vielen uit de bloem toen ik een foto wilde maken. De achterblijver lijkt met zijn snuit klem te zitten tussen de bloembladen. Ik vraag me af wat voor soort het is en of ze ernstige schade veroorzaken. Zo ja dan komt de spiritus met groene zeep uit de kast.

Waar ik wel ineens van schrok is de schade die eigenlijk meteen is ontstaat nu de zon feller schijnt en de temperaturen oplopen. De zaailingen van de Johannesbroodboom hebben bruine verdroogde randjes. Meteen alle bakken in de halfschaduw gezet.

Ook de Aloë stekken die ik vorige week met goed ontwikkelde wortels in de tuin plantte zien er in twee dagen zon verschrûnstst uit. 

De kleur is vebleekt, het blad krult zich op en voelt aan alsof het is gaar gekookt. Ze zijn nu bedekt met stukken schutblad van palmbomen om ze te beschermen.

Het sinaasappelboompje dat ik vorig jaar kocht en de zomer goed heeft doorstaan ziet er inmiddels zeer triest uit. De bladeren zien geel, de helft is er afgevallen en de meeste dunne takjes zijn verdord. Toch verbaasde het me te zien dat de takken vol zitten met bloemknopjes.

Op de begane grond van het huis hebben alle ramen stalen tralies. Dat is hier gewoon. We moesten daar in het begin wel aan wennen want het idee aan vrijheidsberoving dringt zich op. Voordeeltje is dat de verzekeringspremie iets lager ligt. 

Op de verdieping vonden we het niet nodig en hebben we daar dus twee kleinere ramen zonder rejas, want zo heten die dingen. Klinkt wel beter dan tralies.

Rick zit lekker buiten in de zon als ie ineens een harde knal tegen een bovenraam hoort en ziet dat er vogel naar beneden valt. Hij of zij moet op slag dood zijn geweest maar dat is dan ook het enige voordeel. We zien nooit dat er een vogel tegen een raam vliegt. Ook niet tegen de grote schuifdeuren naar het terras. Misschien hebben die tralies dus een afschrikkende werking oid.

Het lijkt een zwartkopje en nu maar hopen dat het beestje niet bij het nest hoort dat in de cipres wordt bebroed.

Met groeten Ton

Licht

Hup, naar binnen met die fresia. Buiten waaide ze tot snot en omdat we steeds binnen zitten met het winderige en koude weer ruik ik er ook nog eens niets van.

Inmiddels geurt het heerlijk in de woonkamer. Niet van dat zware van lelies of hyacinten maar het heldere van citrus. En het brengt me altijd direct weer terug naar het ziekenhuis waar ik als acht-jarig kind lag met een gebroken arm en heerlijk werd verwend.

Omdat het vanmorgen ook regende was het mooi tijd om de lampen die we uit Heiloo meenamen naar De Klompen, op te hangen.

Er was eerst nog wel overleg nodig of we ze überhaupt mee zouden nemen maar ze zijn van Spaanse makelij en ze zouden de goedkope Kwantum lampjes toch wel heel goed vervangen.

Dit soort klussen stel ik graag wat uit. Ik zie dan allerlei problemen, zoals door een leiding boren. In Nederland weet je toch redelijk zeker waar leidingen in de muur zitten en hoe ze lopen. Hier is het verloop van daarvan wat grilliger en bij het laatste gaatje ging het alsnog bijna mis. Ik boorde wel door de leiding heen maar raakte niet de draden. Hoop ik, in ieder geval branden ze.

Anyway. Ze zitten keurig op de muur maar toen was het al een uurtje lekker zonnig.

Met groeten Ton

In de schoot geworpen

Ik weet het: voor een goed resultaat is liefde en aandacht nodig.

Maar soms krijg je het gewoon in de schoot geworpen.

Om zoete aardappels te verkrijgen is het beter om eerst ‘slips’ te kweken. Daarvoor zet je zoete aardappels voor een deel in het water zodat ze wortels gaan maken en uitlopers. Als die uitlopers groot genoeg zijn snijd je die los van de aardappel en zet die in water zodat ze wortels gaan maken. Als dat eenmaal is gebeurd kan je ze oppotten en later in de tuin zetten.

Voorwaar nogal een proces.

Een langdurig proces en na weken wachten en verzorgen zijn de eerste kleine uitlopertjes aan één aardappel verschenen. Een aardappel is verrot en twee anderen doen niets.

Tijdens mijn rondje struinen in de containers vond ik......... zoete aardappels en wat voor aardappels. Sommigen wogen bijna een kilo en de helft had al uitlopers. 

Ik plantte ze in de tuin om ze verder te laten uitlopen en wil dan de uitlopers zoals de bedoeling is in het water zetten.

Het stormde vandaag dat het een lieve lust was, niet helemaal mijn weer dus dus zat ik lekker binnen te lezen. Dat kan ik best wel lang volhouden, zeker met een leuk boek maar aan het einde van de middag word ik dan onrustig. Eigenlijk meer ontevreden.

Tijd om wat calorieën te verbranden en een rondje te gaan wandelen.

De Lavandula stuchas bloeit elk jaar maar dit jaar staan ze er werkelijk fenomenaal bij.

En dit is onze kronkelige toegangsweg.

De druivenstruiken worden op het ogenblik gesnoeid. De foto is niet scherp maar te zien is dat er een druppel in het midden aan het takje hangt.

In Nederland mag je na januari geen druiven meer snoeien omdat de wonden dan gaan bloeden omdat de sapstroom al te krachtig op gang is gekomen. 

Het verbaasde me dan ook om te zien dat aan alle gesnoeide takken druppeltjes sap hingen.

En bijna weer thuis kregen we een grandioze blik op de altijd veranderende kleuren van de Mediterranee.

Met groeten Ton

Alleen op de wereld

Deze spin, zal ik hem Remie noemen? huist al zeker zes weken in de nabijheid van het kunstwerk. Soms is ie even uit beeld en zit hij er achter.

Maar dit is zijn favoriete plekje. 

Het is in ieder geval geen spin in een web.

En zo voel ik eigenlijk ook een beetje: als een spin zonder web. 

Gisteravond heb ik mijn FB account gedeactiveerd. Geen probleem maar vannochtend was ik via mijn Ipad wel heel snel klaar met mijn rondje door de wereld. In de loop van de dag voelde het aan alsof ik afstand had gedaan van iedereen die me dierbaar is. Bijna alsof Rick en ik de enige overlevenden zijn van een atoomaanval. (Klinkt wel heel dramatisch)

Ik miste het kopje koffie van Patricia, de leuke dagspreuk van Yvonne, de reacties op mijn blog, de groententuin info van Valentin, de tekeningen van Beatrijs op Texel, foto’s van de terugreis naar Spanje van Monique en Albert, de verhalen van Anne, de ochtend foto van Edwin (ook al kwamen die de laatste tijd wel wat minder frequent voorbij, en zo nog een heel scala aan gewone dingetjes die leuk genoeg zijn om te weten.

In ieder geval moest ik mezelf bezighouden en dat viel nog niet mee. Normaal gesproken tutter ik zonder problemen een dag vol in de tuin maar het was vandaag koud en winderig. Kijk, en dat mis ik dan ook want op FB zou beslist iemand iets over het tegenvallende weer of de prachtige lenswolken hebben geschreven. Dus dat doe ik dan zelf maar.

Ik vind ze in ieder geval prachtig buitenaards zelfs ook al zitten ze de zonnestralen danig in de weg. 

Die mooie lange gladde golvende wolkenranden doen me denken aan de vlekken op Jupiter.

Nou ja. Om de tijd te doden las ik Gebr. van Ted van Lieshout en ging meteen daarna door met De Japanse minnaar van Isabel Allende. Tussendoor reed ik speciaal naar de kust om een plak chocolade te kopen en een pak koekjes. Verdriet dient ver-etend vergeten te worden tenslotte.

Een ander zaak die ons bezighield. 

Toen we gistermiddag thuiskwamen zag ik water glinsteren op het terras van de buren. He, dat is niet normaal dus gingen we op onderzoek uit. En ik denk dat het wel een van je ergste nachtmerries is: lekkage. We hoorden in het huis water kletteren en zagen dat het onder de voordeur naar buiten kwam. En dan heb ik het niet over een druppeltje. Snel de buren gebeld en zo konden we de hoofdtoevoer afsluiten. 

Zij zijn direct vanuit Nederland hier gekomen om de schade in ogenschouw te nemen en te herstellen. Ik kan niet anders zeggen dat het er vreselijk uitzag. Waarschijnlijk heeft het al een paar dagen gelekt en de schade is groot. Niet alleen de buren maar ook wij waren geschokt. Je wenst dat echt niemand toe.

Natuurlijk zijn er ook leuke dingen: zo bloeit de eerste Fresia die zo onbeschrijfelijk heerlijk geurt, vond Rick tijdens de lekkerstetaartwandeling een passende wandelstok, probeerde ik toch nog maar een keer of de vaatwasser het weer wilde gaan doen (vorige maand vertikte hij het ineens) en ja, dat deed ie en hadden we na het koor een leuke lunchafspraak. Ook zijn de eerste afspraken gemaakt voor de maand april als we in Den Helder zijn.

Met groeten Ton

Face it

Vandaag ook gestemd tegen de sleepwet? 

Dat is goed want we hebben al een sleepnet. Eén waar we vrijwillig en en masse inzitten.

Ik ben nogal open waar het mijn gevoelsleven betreft. Geen moeite mee. Ik herinner me dat ik als klein jochie keek naar een aflevering van een tv serie waar iemand werd afgeperst. De afgeperste persoon was zo bang dat zijn geheim aan het licht kwam dat hij de afperser probeerde te vermoorden en werd opgepakt door de politie.

Ik begreep dat niet als kind. Dat je angst zo groot was dat je iemand wilde vermoorden om zo je geheim veilig te stellen en daarmee nog een geheim op je schouders  laadde.

Ik zei tegen mijn ouders dat als ik ooit iets gedaan zou hebben waar ik mee afgeperst zou worden ik direct naar de politie zou gaan. Nu was dat natuurlijk wel een ietwat kinderlijke gedachte maar ik huldig nog steeds het idee dat alles wat in de openbaarheid is, vrijheid geeft.

Wel ga ik er van uit dat een ieder die mij kent deze persoonlijke kennis niet misbruikt ook al gaat het daar wel eens mis. Ik ben dan ‘not amused’ en het kan gebeuren dat ik de vriendschap opzeg.

Anyway. Al een paar jaar zit ik op FB. Via mijn blog laat ik veel van mijzelf zien. Ik like sites, ben lid van FB pagina's over tuinieren en het spotten van vogels. Onschuldig toch? Niks te verbergen.

Maar FB maakt ernstig misbruik van mijn openheid. Verkoopt die zelfs aan de hoogste bieder. Dat zou nog tot daar aan toe zijn als het een bedrijf was dat zich zou inzetten ‘tot nut van het algemene’. Maar nee dus. We worden ernstig gemanipuleerd en tegen elkaar uitgespeeld op een wijze die we niet doorhebben. En tegen een ieder die zegt dat ze daar niet gevoelig voor zijn, zeg ik al jaren dat ze/we/ik niet eens weten hoe en wanneer we gemanipuleerd worden.

Een paar jaar geleden zat ik in het vliegtuig naast een jonge knul die toegepaste psychologie studeerde. 

Dan ben je zeker geïnteresseerd in mensen, vroeg ik hem.

Nee, was het eerlijk botte antwoord. Ik bestudeer o.a. hoe mensen via media beïnvloed kunnen worden. 

Dit gaat beslist veel verder dan het in de supermarkt laten kopen van een merkproduct. En dat blijkt inmiddels ook wel nu we weten over trollen en Cambridge Analytica. Ach en dan is een grote business als FB met drie miljard vrienden wel een geweldig middel.

Vandaag ook gestemd tegen de sleepwet? Wonderlijk om dan wel lid te blijven van het grootste sleepnet van de wereld.

Dit is mijn laatse blog die ik de wereld instuur via FB. 

Ik zocht gisteravond info op om mijn account te verwijderen. Duurt ongeveer drie maanden dus ik blijf waarschijnlijk nog wel even te zien.

Net als het ooit de bedoeling van de TV was om mensen kennis te laten maken van verre werelden, is het oorspronkelijke idee van FB van ‘verbinden van mensen’ zijn doel volledig voorbij geschoten. 

En dat vind ik oprecht jammer want het is een middel dat heel goed had kunnen werken.

Met groeten Ton

Eten uit de vuilnisbakken

Nee, het alarm ging niet af vannacht maar toch werd ik even wakker. Mijn enige gedachte voor ik weer in slaap viel was: wat heerlijk dat de auto is goed gekeurd.

Een dankbaar mens slaapt voor twee.

Rick plakte vanmorgen met gepaste zorgvuldigheid de sticker achter het raam.

Vanmiddag maakte ik een extra rondje langs de containers. De laatste dagen kwam het er niet van of er lag niets van mijn gading.

De twee eerste vuilplaatsen leverden niets op pas op de derde plek lag er wat groen. Duidelijk van iemand die zijn perceel had ontdaan van onkruiden. Nu zijn onkruiden slechts planten die staan op een plaats waar jij ze niet hebben wil. 

Dus had ik een mazzeltje want er zaten een paar onkruiden tussen die ik wel op mijn berg wil hebben. Volgens mij is het een vuurwerkplant of lijkt hij erop. Kon het niet in de plantfinder vinden. In ieder geval staan die op de helling.

Op de terugweg zag ik dat er bij plek twee intussen een paar zakken naast de container waren gezet. Dit betekent meestal dat er groenafval inzit en ja: dat was ook zo. Een zak met groenafval en twee met grapefruits. Alles in de auto want groenafval dat ik niet geschikt vind voorin de tuin, gooi ik in een oude stroomgeul om die op te vullen. 

Thuis gekomen alles uitladen om in de geul te gooien. Eerst liet ik de grapefruits in de geul rollen waarbij ik per ongeluk op een vrucht ging staan. Is het rode grapefruit. Die vind ik wel heel lekker maar ja: ga je nou vruchten eten die uit een vuilcontainer komen?

Dub, dub dub. 

Ik raapte toch maar een paar vruchten op en ja dus..... ze zijn heerlijk.

Nog meer mazzel: de derde zak bevatte allemaal Aloë stekken. 

Zo kwamen ze uit de zak. De onderste bladeren verdrogen na verloop van tijd en om zo’n plant mooi te houden is het eigenlijk nodig om die er af te halen. Lastig zijn dan wel de stekels op de bladeren dus is het verleidelijk om ze gewoon te laten zitten maar als ze uitgegraven zijn, is het een fluitje van een cent.

Zo zien ze eruit na de metamorfose. Wortels intact, dus die gaan goed aanslaan.

Geplant en bewaterd.

Inmiddels staan er 9 soorten Aloë's in de tuin. Dat is maar een klein deel van een familie die uit 500 soorten bestaat.

Allemaal aangepast aan een droog klimaat en gratis. 

Dat wordt vannacht weer heerlijk slapen.

Met groeten Ton

Hopend op een goede nachtrust

Het is wat onrustig op de berg.

Er zit een storing in de inbraakbeveiliging bij de buren. Voorwaar geen pretje. Niet alleen voor hen maar ook voor ons want al een paar nachten wordt de rust bruut verstoord door een gillende sirene. En dat wil je niet in ‘the wee hours of the morning’ of zoals de Spanjaarden zeggen ‘en la madrugada’.

Dus belden we vannacht om drie uur de buren, die gewoon in Nederland zijn, met verzoek het alarm te resetten. 

Vanmorgen ging het met hetzelfde gemak om 7 uur weer. Ik draaide mijn goede oor geïrriteerd op het kussen maar dat maakte weinig verschil dus ging ik er maar uit om een prachtige roze zonsopgang te fotograferen. Elluk nadeel heeft tenslotte ook een voordeel.

En we sliepen al wat onrustig maar dat had een andere oorzaak.

Soms lees je in de krant iets wat je inspireert.

Mijn eerste reactie is gewoonlijk ook heftige verontwaardiging. Heerlijk want dan voel ik me heeeeel erg goed en is die ander heel erg fout. Is het gevoel van verontwaardiging heel sterk hoop ik ook nog dat die ander hard aangepakt gaat worden.

Ach, ik lijk net een mens.

Al weken hangt het boven ons hoofd: DE KEURING VAN SUSIE. Vorig jaar kwam ze met moeite door de (her) keuring en dat had te maken met de uitstoot die nog maar net binnen de marge lag, zei de man die ons door de keuring hielp. En na de keuring hadden we ook nog wel wat reparaties. Kortom: we hadden ernstige bedenkingen of de invoering van de auto nou wel zo’n goed idee was geweest.

Nu moet je in Spanje voor de keuring zelf de auto over een aantal meetstations rijden en omdat we dat dit jaar helemaal zelluf doen, zijn we daar wat onzeker over. Ook al roepen we tegen elkaar dat het over niets gaat. Ze wordt goedgekeurd of niet.

Nu kregen we het afgelopen jaar, niet alleen bij de garage maar ook van kennissen en vrienden allerlei foefjes om de auto door de keuring te krijgen. Die foefjes zijn er natuurlijk om de boel te flessen. Tijdens de uitlaattest de airco op vol vermogen aan, vlak van te voren een paar keer flink gas geven, zorgen dat de auto goed heet is door ongeveer 100 km te rijden en flesjes schoonmaak middel in de benzine gooien. 

Gaan wij dat ook doen?

Ja, riep ik meteen. Die ene auto van ons weegt echt niet op tegen het dieselschandaal van Volkswagen en nog wat andere grote producenten. Die worden niet of nauwelijks aangepakt en Jan met de Pet is de l.l.

Na het lezen van de column van Ben Tichelaar begon ik er anders naar te kijken. Tja, als we allemaal gaan frauderen wordt het een zooitje en glijden we af. Dus reden we vanmorgen gewoon naar de ITV voor de keuring. Wel deden we vorige week, op aanraden van onze oude garage in Nederland een flesje olie in de benzine omdat die niet zozeer de boel zou flessen maar zorgt voor een schonere verbranding en een zuiniger gebruik van benzine. Ook een puntje want we zagen duidelijk dat we het afgelopen jaar minder km uit een tank halen.

Bij de ITV ging het gewoon keurig. Wel wat wachttijd maar dat hoort er hier bij. De keuring zelf duurt misschien maar tien minuten en door de zenuwen drukte ik een keer per ongeluk keihard op het gaspedaal terwijl ik had moet remmen. Vertaal en keurings stress zullen we maar zeggen want we waren er niet gerust op dat onze Suus er door heen zou komen. En wat als ze werd afgekeurd? Laten we haar maken of gaan we toch kijken voor een nieuwe?

Oei, daar kwam de man met het keuringsrapport op ons aflopen maar hij wuifde olijk met de raamsticker. Het bewijs van goedkeuring.

En zeg nou zelf: wat zou hier nou aan kunnen mankeren?

Met groeten Ton