Oppassen

Aan het eind van deze heerlijke voorjaarsdag dansen de muggen voor ons balkon.

Voorjaar. Zelfs op Texel. Nauwelijks wind en het briesje dat er stond, kwam ook nog eens uit de goede richting waardoor ik heerlijk op het balkon kon zitten. Hond aan mijn voeten, kopje koffie in de hand, en een goed boek (nummer twee) om in te lezen.

Wat wil ik nog meer?

Ik zou denken dat Pien op d'r gemak is.

Het is leuk om weer een hond in huis te hebben. 

Zou je toch weer een eigen Egbertje willen? Vroeg Rick vanmiddag.

Ja, het is wel gezellig. Het geeft direct structuur. Eten geven, uitlaten, aanhalen en de dagelijkse flinke wandeling. Maar ook binnen een dag een vloer met spetters en modderstrepen, natte neuzen op het raam, en haren, haren, haren en haren. Dingen die ik eigenlijk al was vergeten in tegenstelling tot het gemis van de warmte en levendigheid die een hond brengt.

Maar nee, voorlopig nog geen hond voor ons zelf. Die past niet in de plannen die we hebben.

Maar deze week pas ik op Pien, volgende week op Finkie en ik kreeg ook nog een verzoek om in april op Flip te passen maar dan ben ik in Spanje met mijn zus.

Met groeten Ton

Pien

Vrijdagavond met Zinko zangles.

Wat een energie geeft dat. Na de les nog even lekker geborreld en toen door naar huis nummer 1.

Zaterdagochtend snel door naar Velsen om op Pien te passen en haar vanmiddag mee te nemen naar Texel.

Waarom niet meteen op vrijdag door naar Velsen? Omdat de baasjes van Pien hun laatste nacht graag in eigen bed wilden slapen voordat ze 's morgens vroeg op pad naar de sneeuw zouden gaan.

Pien: als slimme hond heeft ze binnen vijf minuten een door leidingen extra verwarmd stukje vloer in bezit  genomen.

Het geeft een vakantie gevoel om op een andere plek te zijn. Wel even wennen aan de de nieuwe situatie. Waar staat de koffie? Hoe werkt de tv? Want had je vroeger alleen een aan/uit knop, nu lagen er zes afstandsbedieningen voor de bediening van het apparaat. Beetje overdreven natuurlijk. Maar er moest ondanks de aanwijzingen die de eigenaar had gemaakt toch nog wat gewhatsappt worden.

Hetzelfde geldt voor schakelaars, de douche, het espresso apparaat en nog wat van die dingen.

Voor ons eigenlijk wel eens goed om zo na te moeten denken. Je eigen huis is natuurlijk heel begrijpelijk en handig ingericht maar bij een ander......

We kregen laatst van een gast te horen dat de lichtknopjes in ons huis nogal onhandig waren geplaatst.

He, wat een gezever, denk ik dan.

Maar ze hebben wel gelijk, alleen zijn wij gewend aan die rare lichtknoppen en zij niet.

De lichtknop in de badkamer zit achter de deur. Inderdaad een rare plek maar er was nu eenmaal geen  betere plaats te vinden tijdens de verbouwing.

Het licht op zolder kan je alleen aandoen in de overloop. Dat is nog tot daar aan toe maar het moet daar ook weer uitgedaan worden. 

Dus doe ik eerst het zolder licht aan, loop naar boven en doe het bedlampje aan, loop vervolgens naar beneden om het zolderlicht uit te doen. Als Rick nog beneden is roep ik natuurlijk dat hij dat moet doen.

Kortom. Ik zal volgende week eens extra aandacht geven aan de 'handigheid' van ons huis en kijken wat er verbeterd kan worden of dat ik extra aanwijzingen in de infomap moet zetten.

Met groeten Ton

Schapen

Ach, een week is zo voorbij. Een beetje tegenstrijdig met het feit dat ik eigenlijk bijna niets heb ondernomen.

Voor het eerst in lange tijd lees ik een leuk boek ( Pogingen iets van het leven te maken) en het lijkt erop dat ik het ook ga uitlezen, in tegenstelling met Stoner waar ik ontzettend gedeprimeerd van raakte.

Tuurlijk jut ik, maak foto's, doe werk in het hospice en hang ik op zijn tijd even lekker in de zitzak in de zon op het balkon.

Het mooie van deze tijd van het jaar zijn de intens blauwe luchten met prachtige wolken die later vernoemd werden naar Ruisdael. Het zijn natuurlijk gewoon wolken.

Het zonlicht streek precies langs de dijk zodat de schapenpaadjes goed zichtbaar waren.

En omdat het alweer zo lekker lang licht is, is de avondwandeling in ere hersteld. 

Een buitje boven de mokbaai.

Vanmiddag, op weg maar de kapper, zag ik een schaap dat met zijn kop vast zat in het hek. Het beest blaatte klagelijk dus ik dacht dat het dat niet prettig vond. Ik stapte van minn fiets af en bedacht me even. Tje, maar dan moet ik wel eerst even door deze drek. Toch gedaan en toen ik vlakbij was trok ze haar kop terug en was los.  Vreemde ogen dwingen zullen we maar zeggen. 

Zij rende meteen naar d'r vriendinnen.

Nee dames, ik heb niets te eten voor jullie.

Met groeten Ton

GVD, dit is toch niet normaal

Als goed ex katholiek vloek ik als de beste.

Ongeveer 15 jaar geleden heb ik een one-manshow gedaan in Provadya in Alkmaar. The best orangepicker of the year. Naar aanleiding van mijn periode in de Kibbutz in Israel. Samen met een regiseuse heb ik de onderwerpen uitgezocht en heeft zij de teksten gemaakt daarvoor. 

Maar je moet eindigen met een lied en Rick begeleidt je dan op de piano en ..... wel uit het hoofd dan he, maakte ze haar zin af.

Bij dat laatste had ik wel mijn bedenkingen. 

Maar als ik de tekst kwijt ben?

Nou dan weet je je tekst niet en mensen vinden dat dan waarschijnlijk het mooiste stukje van de voorstelling.

Hoezo?

Nou, op het moment dat jij de tekst kwijt bent, zien mensen even wie je echt bent. Zonder masker. En dat is bijzonder omdat we eigenlijk altijd een masker ophebben.

Vanmorgen kon ik mijn fototoestel weer ophalen. Ik was al een beetje op mijn hoede want had al bedacht wat ik zou gaan zeggen als ik de rekening te hoog zou vinden.

Aardige verkoper haalde het toestel uit het magazijn. Maakte het pakketje open en keek even in de bijgevoegde papieren. 

Uw toestel is gerepareerd en schoongemaakt, zei hij terwijl hij de papieren voor mij neerlegde.

Ik zag een heel vet gedrukt te betalen bedrag: €481.

Waarop ik direct de titel van dit blog uitblaatte en riep dat het toestel nieuw minder had gekost.

Dat bleef even in de lucht hangen en na een seconde zei de verkoper: maar meneer het is gratis.

Ik kon het niet geloven en riep: maar dat bedrag dan, terwijl ik op de vel papier wees.

Maar uh, dat is uw aankoopnota.

Toen kreeg ik wel even rode oren en verontschuldige me meteen. Maar ik was ook echt geschrokken zei ik.

Dat was wel te zien hoor, meneer. Ik denk trouwens dat ik dat ook zou zijn met zo'n bedrag.

Nou ja, hij heeft me ook even gezien zonder masker en het leven gaat gewoon door net zoals mijn leven doorging nadat ik, natuurlijk, de tekst van het tweede couplet was vergeten.

De leukste reactie daarop was: je stond zo ontwapenend bedremmeld te kijken.

Met groeten Ton

P.s. Lens vervangen, camera schoongemaakt en afgeregeld, camera getest, werkt naar behoren.

Wellicht wat vol

Gisterochend met de boot van acht uur naar de overkant. Nagenoeg windstil weer, een bijzonderheid, en een bijna wolkenloze hemel. Wat een verschil met vandaag.

De rook uit de schoorstenen van de Dr Wagemaker gaat recht omhoog.

De gasten wissel in huis nummer 1 ging helemaal perfect. Aardige gasten lieten het huis keurig schoon en opgeruimd achter. 

"Maar het is eigenlijk helemaal geen vakantie huis, het is gewoon een prachtige woning. Waarom verhuren jullie dit?"

En de nieuwe gasten? Tijdens de rondleiding door het huis en de uitleg van de houtkachel, waarbij ik altijd even de werking uitleg en vertel van de aanmaakblokjes, lucifers en haardhout, riep de gast verbaasd: Maar dat heb ik ook allemaal zelf mee. Ik had dit echt niet verwacht. 

Kijk dan kan mijn dag niet meer stuk.

Maar ja, dan moet ik wel zo rond drie uur het huis uit en pas om half zeven word ik verwacht bij ons nieuwe zanggroepje. Wat te doen? Eerst maar even een wandeling door het park en genieten van het stralende weer. 

De helft van de vijver nog bedekt met ijs.

Het voordeel van de kust: wolken die in het binnenland ontstaan.

De Meidoorn heeft al blaadjes die doorzichtig geel/ groen oplichten in het zonlicht.

En mijn favo-riet.

In tegenlicht: riet voor brug met fietser.

Na de wandeling nog een uurtje overhemden gestreken in de wassalon om de tijd te doden. 

Dan naar Zinko voor een wat moeizame repetitie omdat drie van de vier herstellend waren van de griep. Maar ach, dat hebben we dan weer gehad. Die griep dan he.

Met de boot van half tien naar Texel.

Kijk, dit zijn dagen naar mijn zin.

Met groeten Ton

Mineola

Eigenlijk zolang er al mineola's op de markt zijn moet ik eraan denken.

In 1980/1981 werkte ik vier maanden in kibbutz Shiller in de buurt van Tel Aviv en plukte hoofdzakelijk sinaasappels. Ook al had ik een geweldige ervaring om als 22 jarige jongen uit mijn kleine beschermde wereldje te zijn, ik voelde me er een buitenstaander. Een beetje als allochtoon zou ik nu zeggen. De Israëli's waren niet onaardig maar....... ik was het duidelijk niet.

De eerste dag werd ik met twee engelse mannen in een plukgroepje gezet en we moesten gezamenlijk drie kuubskisten vol plukken. We waren als eerste klaar. 

Wat nu? Vroeg ik aan de mannen. 

Nou we gaan in de zon zitten.

Niets voor mij en ik ging helpen in een ander groepje waar ik iemand van kende. Uiteindelijk waren alle kisten vol en gingen we naar de kibbutz voor de maaltijd.

Na een week of drie werd ik aangesproken door de voorman. Je mag op een hoogwerker de toppen van de sinaasappelbomen plukken. (daar kon je met een gewone ladder niet bij komen)

Maar dat wil ik helemaal niet, zei ik.

Ja maar je plukt zo goed dat we je willen belonen met het leukere werk.

Dus stond ik de volgende dag in de uitlaatgassen en het lawaai van de machine in het hoog boven het werkvolk verheven bakje, zielsalleen sinaasappels te plukken. Vreselijk vond ik het en pas na drie weken mocht ik weer gewoon met de ladder en een schaartje de boom in. 

Wel mocht ik daarna regelmatig mee met de mannen om bijzondere soorten te plukken. Onder andere een kruising tusen een mandarijn en sinaasappel. Een heel nieuw soort met de naam: Tempel.

We mochten zoveel vruchten eten als we wilden dus ook van het nieuwe soort en ik herinner me ze als heel lekker. 

Toen ik voor het eerst mineola's proefde wist ik het meteen: tempels. Eindelijk na twintig jaar liggen ze in de winkels.

Tot ik gisteren eens wilde weten hoe dat nu zat met die dingen.

Mineola's zijn geen kruising tussen mandarijn en sinaasappel maar een kruising tussen een mandarijn en een grapefruit en is een tempel dus geen mineola.

Ze waren in de aanbieding bij de Jumbo.

Met groeten Ton

Wordt wel weer eens tijd

Een week is zo om.

Er gebeurt niet zoveel. 

Maar is dat wel zo?

Ik heb niet alleen gejut en niets gevonden. Ik heb ook gefotografeerd met het oude toestel en veel mislukte foto's gemaakt. Naar Den Burg gefietst door wind en regen. Bijna alles gedaan zonder gefrustreerd, boos of teleurgesteld te zijn. En wellicht nog mooier: mezelf niet op mijn kop gegeven als ik het wel was.

Het afgelopen weekend werden we tweemaal getrakteerd op een etentje en derhalve bleven we op het vaste land slapen bij een vriendin. Leuke  gezellige en ontspannen dagen.

Toen we zondagmiddag thuis kwamen schoot ik in de negatieve gedachten. Is dit het nu? Wat moet ik nog doen in mijn leven? Heeft dat weekend in Londen echt iets opgeleverd? Texel is wel leuk maar wat doe ik hier? Moet ik een hond nemen om wat om handen te hebben? 

Veel gepieker en geen enkel antwoord. Zelfs op de vraag die we elkaar elke avond voor het slapen gaan stellen: waar ben jij dankbaar voor vandaag? kon ik geen enkel gemeend antwoord geven.

De volgende ochtend toen ik wakker werd en er nog flarden van dromen en gedachten door mijn hoofd raasden, bemerkte ik de negatieve tendens daarvan. En nog voordat ik eigenlijk echt wakker was donderde het volgende door mijn hoofd: jij bent de baas over wat je denkt. 

Die woorden kwamen duidelijk vanuit iets dat dieper in mij was dan het negatieve geneuzel van mijn ego.

Dus zie ik overal weer schoonheid zoals het ochtendgloren toen ik vanmorgen om half zeven naar het hospice fietste, de liefde die de vrouw van de hospice gast uitstraalt voor haar man, de jongen die mij bij de JUMBO attendeerde op mijn lekkende pak yoghurt en die omruilde voor een ander. Maar ook dat het zadel van mijn fiets lekker warm was van het zonlicht en de schaduwen die mijn collectie tweedehands glas op de muur  werpt. 

En de geopende bloemen van de krokussen die in het duintje staan te baden in glorieus zonlicht.

Voor mij is het voorjaar in ieder geval begonnen. 

Met groeten Ton

Op rolletjes

Een week of twee geleden heb ik de wieltjes vervangen die onder de stoelen zitten die ik van mijn zus heb geërfd.

Die rolden heel slecht en maakten krassen op het laminaat. Ik kocht wieltjes die wat groter waren met als bijkomend voordeel dat de zittingen iets hoger kwamen en nu beter afgestemd zijn op mijn lengte.

Vanmorgen gingen de Duitse gasten uit het huis.

Ik heb wel een glas gebroken zei de dame.

En uh, zei haar man, ik heb in uw garage naar gereedschap gezocht want ik ben door de stoel gezakt omdat een van de wieltjes losliet.

Die wieltjes lijken nu professioneel vast gemaakt te zijn en het huis zag er blinkend schoon uit. 

Met Duitse gasten kan je heel blij zijn. 

Net als met bloeiende narcisjes.

Zo blij dat ik niet eens uit mijn humeur raakte van een kapot fototoestel. De reparatie gaat ongeveer vier weken duren.

Met groeten Ton

Geef mijn hond een trap

Afgelopen weekend hadden we twee vriendinnen op visite en dat hield wel in dat we zijn gaan winkelen in Den Burg. Leuk idee opgedaan dat ik kan toepassen op mijn gatenstenen.

En naar het strand natuurlijk. Mooi weer zondag, zonnetje, af en toe een donkere lucht voor het contrast en een stevig briesje.

Hele kuddes meeuwen zaten op het strand en die lieten zich goed fotograferen.

Het strand ziet er echt elke keer anders uit.

Een van de dames heeft een hondje dat de meeuwen steeds opjoeg. Een beestje van 13 jaar oud, helemaal in zijn element op het strand en enthousiast met andere honden.

Toen we weer bij paal negen (ik heb hier mijn paal 9 muts op die ik kreeg bij de nieuwjaarsduik) aankwamen werd het hondje Finkie aangevallen door een grote hond. Die greep hem in zijn nek en begon hem door elkaar te schudden. Het beestje jankte als een gek. Ik rende erheen om te helpen. 

De eigenaar van de grote hond riep tegen me: trek de achterpoten van mijn hond omhoog dan moet hij loslaten. Dat deed ik maar de hond bleef vasthouden en schudden. De eigenaar hield zijn hond bij zijn kop vast en probeerde de bek open te krijgen. Daarbij werd hij lelijk in zijn duim gebeten. 

Er kwam ook nog een andere man helpen en ik vroeg hem om mij te helpen de hond zijn achtelijf hoger op te tillen. 

Geef mijn hond een trap, riep de eigenaar ons toe. 

Tjeetje wat doe je dan?

Dus gaf ik de hond een trap, niet te hard, tegen zijn ribben. Hij liet niet los. Dan maar iets harder. Niets.

De man die mij hielp zei: misschien moet je hem in zijn ballen trappen. Ja, jeetje.

Maar omdat Finkie nog steeds krijste gaf ik de hond toch maar een trap tegen zijn ballen, wel voorzichtig  en toen deed ie uiteindelijk zijn bek open. 

Bazinnetje van Finkie natuurlijk helemaal van slag. Man helemaal van slag, wij van slag maar Finky mankeerde niets. Geen gaatje in zijn vel te zien. Hij schudde zich even uit en liep vrolijk verder.

Eigenaar van de andere hond vertelde dat zijn hond uit het asiel kwam en dat hij een keer eerder een hondje had aangevallen. Maar dat was al een paar jaar geleden en sindsdien had hij hem altijd aan de lijn. Nu ook trouwens, wel een van een meter of tien. Nu ging hij een muilkorf kopen. Bood zijn excuses wel gemeend aan en gaf zijn persoonsgegevens voor als er iets met Finkie aan de hand was.

Finkie is vandaag bij de dierenarts geweest en mankeerde niets.

Met groeten Ton

Ander perspectief

Nu ik weer terug ben in het land der levendige mensen zie ik wat er allemaal is blijven liggen tijdens mijn afwezigheid.

Vorig jaar kreeg ik dubbelbloemige sneeuwklokjes en de eerste bloeien.

Toen ik vorige week uit de achterdeur stapte zag ik het maar deed of het er niet was: een stuk van 15 cm vijverfolie dat boven de waterrand uitstak. Grrrrrr  SH&@/€T. Vervolgens liep ik wel met de pest in mijn lijf verder. 

Wat ben je toch een gemakzuchtig mens. Je weet toch dat je regelmatig de bamboe in de gaten moeten houden zodat de uitlopers niet door het folie prikken!

Na het weekend kom ik erachter hoe gemakzuchtig ik ben geworden. Ongeïnteresseerd zelfs. Geen integriteit met de dingen die ik beloofd heb te zullen doen. Zowel naar mezelf toe als naar Rick als naar de gasten die steeds in ons huis verblijven. 

Een van de eerste dingen die ik vanmorgen deed was om naar de vijver te kijken. Dat was een mazzeltje want het was niet de bamboe die door het folie prikte maar een steen die van het randje af was gegleden en het folie mee naar beneden had getrokken zodat er vijftien cm water uit kon lopen. Dat is nu weer hersteld.

Nu hopen op een paar flinke regenbuien.

Oei de voortuin ziet er nu niet direct uit alsof er een hovenier woont. Dus onkruid eruit, grond een beetje los vorken en de klimop, die bij de buren vandaan komt, lostrekken en verwijderen. Het houthok kan ook wel een beetje orde gebruiken dus alles weer netjes opgestapeld.  Huisnummer op de vuilcontainer gezet want de gasten hebben regelmatig de verkeerde container opgehaald. Buurmam heeft een paar weken geleden gevraagd om een lijst zodat hij weet wanneer er gasten zijn. Lijst gemaakt, aan buurman gegeven en hem bedankt voor alles wat hij voor ons doet.

En diverse gesprekken gedaan, want juist daar zie ik waar ik mezelf en anderen heb tekort gedaan.

O, zei een vriendin die ik belde, nu je weer levend bent, kan je dan een profielfoto op je whatsapp zetten? 

Gedaan.

Met groeten Ton

Een eikel was ik.

Vond het een leuk toepasselijk bord. Zeker na het weekend. Ik geloof niet in het paradijs na de dood. Het paradijs is hier op aarde. Als je tenminste wilt kijken naar je eigen gedrag.

Gefileerd ben ik. Ongeveer 36 uur intensief gekeken naar de "nasty things in my behaviour." En ik kwam nog wel wat tegen.

Iedereen mag weten hoe ik in elkaar steek. Heb geen moeite om daarin open te zijn. Toch zijn er zaken die ik niet uit mijn strot krijg. Niet op een normale wijze in ieder geval. Die komen er pas uit als ik zo gefrustreerd ben dat ik je doodzwijg, ga schelden of wegloop.

Als er iets is dat niet goed loopt in een relatie met iemand houd ik mijn mond dicht en slik het in. Dat gaat natuurlijk maar een klein tijdje goed. Vervolgens komt er een nieuw incidentje en ontstaat er een sneeuwbal effect en op een gegeven moment haak ik af.
Maar blijf steeds heeeeeel aardig in het zicht van de ander. Ben ik eenmaal uit zicht scheld ik de duivel uit de hel. Rick is trouwens meestal degene die de toorn over zich heen krijgt. Hij wordt dan natuurlijk ook boos waarna ik zeg " maar ik ben niet boos op jouw. Ik wil alleen maar spuien."
Ja maar ik moet wel dealen met je boosheid.

Zo zei mijn zus vorig jaar iets heel vervelends. Ik hield mijn mond dicht, ging de confrontatie met haar uit de weg en uitte mijn frustraties tegen Rick. Begon afstand te nemen om de spanning te ontwijken. In dat proces sloot ik mijn hart niet alleen voor haar maar eigenlijk voor iedereen in mijn omgeving. En maar blijven lachen.

Kijk en daar is zo'n weekend nou voor: kijken in mijn eigen gedrag en niet altijd maar die eeuwige vinger van verwijt in de richting van de ander te wijzen maar verantwoordelijk te zijn voor mijn gedrag.

Ik ben zelf een eikel in dit soort zaken. Daarmee heb ik niet alleen mijn eigen leven een jaar lang verkl..t maar ook het laatste jaar van het leven van mijn zus.
Nu kan ik dat met mijn zus niet meer ongedaan maken maar wel verantwoordelijk zijn voor de relatie met mijn jongste zus, Rick en eigenlijk met allen die mij dierbaar zijn.

Kijk, en op het moment dat dit duidelijk wordt opent het hart zich bijna vanzelf. Heb dan ook een heerlijk blij en opgelucht gevoel.
Levendig, zo kan ik het ook beschrijven.

Met groeten Ton

Queens

En dan bedoel ik natuurlijk Elizabeth en Vicoria die te zien zijn op de achtergrond.

Na drie dagen van dertien uur, zittend op een stoel, kijkend naar de eigen- en aardigheden van mijn gedrag vandaag London in.

Pas woensdag of donderdag meer.

Met groeten Ton