Autoriteitsprobleem

En we kregen regen, acht millimeter en lagere temperaturen. Die resulteerden in een laagje poedersneeuw op de hoogste berg, La Maroma.

Meestal is dat met een dag weggesmolten maar deze keer duurde het een dag langer.

Altijd bijzonder sneeuw te zien vanuit ons huis maar ook omdat het slechts een paar keer per jaar gebeurt.

Anyway.

Een maand geleden schreef ik dat er een nieuwe bas bij het koor kwam en hij kwam. Maar slechts een repetitie. Dat dan weer wel. Het leek hem toch niet te passen. 

Jammer vonden we want het leek een aardige vent. Toen we hem dan ook een paar dagen op de markt in Cómpeta tegenkwamen, werd er een afspraak gemaakt en bezochten we hem en zijn partner. Dat was een zeer genoeglijk samenzijn en dat werd gisteren dunnetjes overgedaan maar dan in Los Zuecos. Met een warme lunch die ik verzorgde en een heerlijk nagerecht dat werd meegebracht door de gasten.

De laatste dagen zo voor onze start van de Camino is er nog best het een en ander te regelen naast alle etentjes. Zo hadden we afgelopen maandag een vergadering met het Little committee van het koor.

Wij zijn daar ingestapt samen met twee Engelsen nadat de vorige dirigent aangaf te willen stoppen en de man die alles regelde terug ging naar Engeland. Een comité van vier mensen waarvan er een ook nog de dirigent bleef. Het was eigenlijk de bedoeling dat Rick slechts een paar maanden zou invallen als dirigent. 

Maar nu is het toch een beetje lastig om in het bestuur te zitten en dirigent te zijn. Normaal gesproken is een dirigent geen onderdeel van het koor maar een ingehuurde kracht. 

Iets dat ik niet goed hebt ingeschat is dat ik het behoorlijk lastig vind dat mijn partner eigenlijk mijn meerdere is in het koor. Wij proberen in de relatie zo veel mogelijk gelijkwaardig te zijn. Trouwens: ik heb al mijn hele leven in meer of minder mate last van autoriteitsconflicten.

De uitkomst is dat zowel Rick als ik met ingang van het nieuwe seizoen uit het comité stappen. Ik kan dan wat meer afstand nemen en Rick heeft niet langer een dubbele pet op in het koor. 

Kijken of dat beter werkt en ik weer plezier in het zingen krijg.

Vanmorgen vroeg zette ik Rick af op het vliegveld want die is voor een bliksem bezoek in Nederland als penningmeester van de VVE.

Ik richtte me op de laatste voorbereidingen voor de wandeling: waslijntje, knijpers, waspoeder etc.

Ook zette ik de laatste potplanten in de waterbakken, checkte nog wat slangetjes van het watersysteem, lapte een paar ramen waarvan ik nu denk: maar je bent er de komende twee maanden niet eens en deed de afwas die gisteren na de lunch bleef staan.

En ik verwende mezelf door wat bloeiende fresia's te plukken. Wat geuren die toch heerlijk.

Met groeten Ton 

Een standje

Eindelijk heeft iemand daarboven de windmachines een standje lager gezet.

Nou is het nog lang niet windstil maar …….het is net te doen voor me.

Tijd voor een klusje. 

Vorig jaar kwam hij al slecht in het blad en nu gebeurde er helemaal niets terwijl het toch echt ‘de tijd’ is.

Bij nadere inspectie zag ik dat een nieuwe uitloper vlak boven de grond toch een groen blaadje had.

Tijd om de dode vijg maar om te zagen om de nieuwe scheut alle ruimte te geven. En na een half uurtje knippen en zagen heb ik een kratje aanmaakhoutjes en een keurig opgebonden uitloper.

Nu morgen nog wat regen. Daarvoor liggen de slangen al weer in de tuin.


Met groeten Ton 

Bedenkingen

Bij blogvriendin Emie las ik dat het in Gubbio had gestormd.

Nou hier hield blijkbaar hetzelfde lagedruksysteem huis. Dat begon eigenlijk gistermiddag al maar zo tegen een uur of acht ‘s avonds ging het flink te keer. 

Het lijkt meestal erger dan het werkelijk is en dat heeft te maken met de niet al te beste kwaliteit van kozijnen, sponningen en hang-en sluitwerk. De wind giert er doorheen.

Nou ja, gelukkig niet al te vaak.

Vanmorgen vroeg werden we wakker van een flinke dreun en gerinkel nadat de pot van het tafeltje was geblazen.

De plant staat inmiddels in de tuin en de scherven liggen in de container waar ik de pot oorspronkelijk ook uit vandaan haalde. De wind is trouwens flink in kracht afgenomen, maar het is nog steeds niet echt mijn weer.

De Pseudorhipsalis ramulosa die ik vorig jaar kreeg van de hortus bloeit. 

Het zijn niet de bloemen waar de plant het van moet hebben hoor, het is de bladkleur, vertelde de cactusman erbij. En dat klopt wel een beetje. Andere soorten bladcactussen hebben spectaculaire bloemen. Dit soort houdt het bij kleine witte bloempjes maar wel veel en fijn.

Ik zag geen insecten op de bloemen dus heb ik geprobeerd om ze zelf te bestuiven door er met een zacht kwastje over heen te vegen.

Waar ik in januari in Den Helder al narcissen in bloei zag komen, is hier pas net de eerste geopend en ik ben bang dat er niet heel veel bloemen bijkomen. Het wordt elk jaar minder. 

Ik kreeg een tip om de bollen in Spanje elk jaar uit te graven en een paar weken in de koeling te bewaren om ze een kunstmatige winter te laten ondergaan waardoor ze beter in bloei komen. 

Of ik dat ga doen?

Als het klimaat hier niet geschikt is denk ik dat ik de narcissen ga opgeven.

Maar als zoon van een bollenkweker ga ik ze wel missen.

Verwachte regen staat altijd in de laatste dagen van de 14 daagse verwachting. Ook nu. Onze eerste wandeldag op weg naar Santiago, vijf maart, geeft 41,2 mm. Daar zou ik normaal gesproken heel blij mee zijn. 

Nu heb ik er wel wat bedenkingen over.


Met groeten Ton

Eigenlijk te gek

Hij heeft wel eens beter in bloei gestaan. Maar ik ben er heel blij mee.

In de zomer van 2022 had hij namelijk bijna de geest gegeven vanwege de extreme droogte. 

De amandelboom doet het goed en staat prachtig in bloei en omdat het heel warm is zijn er veel insecten dus denk ik dat er best wel eens een goede oogst kan aankomen.

Het is de afgelopen dagen zo warm dat zelfs de palmkevers die normaal gesproken in de winter maanden niet vliegen ook heel actief zijn. Er zitten een stuk of twintig kevers in de feromonenval en dat zijn zomerse aantallen.

Vanwege de warmte hoeft zelfs de kachel niet aan. Das goed voor de houtvoorraad maar gaat wel ten koste van gezelligheid in de avonduren dus gaat ie toch een uurtje aan. Wel wordt het dan 23 graden in huis. Eigenlijk te gek.

Na de regen van vorige week is alles lekker sappig en dat laat deze groen/wit gestreepte jongen niet aan zich voorbijgaan. Hij zit hier op ooghoogte dus kon ik hem bijna niet missen ook al is ie goed gecamoufleerd.

Wij lieten de afgelopen week ook niets aan ons voorbijgaan: drie keer waren we uitgenodigd voor een lunch en een dag hadden we zelf gasten. Vandaag deden we het maar eens rustig aan met de calorieën.

Met groeten Ton

Ervaring

Miguel, de pianist van ons koor gaf gisteravond een concert in de plaatselijke muziekschool.

Om de kaartverkoop te stimuleren speelde hij afgelopen week tijdens de repetitie een van de stukken die op het repertoire stonden.

Oei, dacht ik, wil ik daar wel heen? Het was nogal een indrukwekkend, bijna oorverdovend geweld dat hij ten gehore bracht. Nou kan ik wel wat bombastiek aan maar met flamenco invloed en Spaanse Duende was het voor mij toch wat oor-onwennig.

Je moet het gewoon ondergaan, zei Rick nadat hij vroeg of we kaartjes wilden kopen. 

Soms worden dingen dan ook duidelijk. 

Het concert werd niet alleen gegeven door de pianist maar er was ook een percussionist, een danseres en als toegift nog een zangeres. Daarmee werden alle zintuigen wel geprikkeld. Soms voor mij wat te veel en daarom deed ik af en toe mijn ogen dicht om te concentreren op de muziek.

Bij het koor heb ik wel eens het idee dat Miguel niet perse virtuoos is als ik hem hoor worstelen met sommige stukken. Maar gisteravond bedacht ik me dat het repertoire van het koor gewoon niet zijn hart heeft. Te romantisch en te lieflijk.

Voor wat hij gisteravond speelde moet je een goede pianist zijn. Hij speelde beslist zeer goed maar ook hard, qua aanslag en interpretatie, luid en ontoegankelijk.

Toen ik het gisteravond na het concert vroeg zei hij dat hij inderdaad houdt van harde overdonderende muziek. Om achter zijn diepere gedachte te komen was echter geen tijd. Wellicht komt dat nog.

Het was in ieder geval een bijzondere ervaring die ik niet zou hebben willen missen.

Vanmorgen een prachtige kleurrijke zonsopgang.

Ook de golvende wolken vond ik spectaculair.

Maar na dit kwartier durende schouwspel werd het bewolkt en later mistig grijs met soms nog een millimeter regen.

Tijd voor een leuke binnenklus. Eigenlijk een klusje dat we al eerder hadden willen doen want het gaat tenslotte ook om voorpret, maar met de gasten van vorige week waren de bedden niet beschikbaar voor de uitstalling.

We zochten alle spullen bij elkaar die we meenemen op weg naar Santiago. 

En we hebben eigenlijk alles. Alleen zou ik toch nog graag een paar teenslippers willen en een trainingsbroek. 

Met groeten Ton 

Mieke

Het heeft blijkbaar toch geholpen.

Mijn ouders namen ons, de drie jongsten uit het gezin, een dagje mee uit. Met de auto naar Hoorn en van daaruit met de stoomtram naar Enkhuizen en vervolgens met de boot naar Stavoren. Allemaal prachtig en de ijsjes en het eten in een restaurant een ware traktatie.

De volgende dag was het warm en zonnig en gingen we met onze moeder en een paar vriendjes naar Heiloo om bij de grote vijver te spelen. We vermaakten ons prima en zo tegen het einde vroeg mijn moeder wat we leuker vonden: het dagje naar Stavoren of het spelen met water en zand bij de vijver.

Daarop antwoordde ik: gisteren was mooier maar vandaag is leuker. En eigenlijk is er voor mij niet veel veranderd.

Regen. Een hele dag en leuker kan het niet worden. 46 Millimeter en ik deed niets anders dan klooien met water en zand. 

Als het even heel hard regende stond het hoogste deel van de tuin onder water en zorgde ik er voor dat dat water voor een deel werd afgevoerd naar de inmiddels heilig verklaarde en super verwende sinaasappelboom. Geultjes graven, grond los woelen, slangen verleggen, kuiltjes maken en dat alles steeds opnieuw.

Eigenlijk zie je pas bij regen hoe ontzettend droog de grond is. En hoe slecht droge grond water opneemt. Pas aan het einde van de middag toen het wat opklaarde en ik nogmaals wat zat te wroeten rond de sinaasappelboom zag ik pas dat de grond grotendeels nat was. En dat wellicht niet dieper dan 30 cm.

Zo rond zessen zagen we wat blauwe lucht.

Maar 19.24 begon het opnieuw te regenen. 

Laat maar komen. Ik ben het nog lang niet zat.


Met groeten Ton

Doktertje spelen

Als kind werd dat ons verboden.

Zo rond de feestdagen als we in Nederland zijn is het ook tijd voor de jaarlijkse bloeddrukcontrole.

Oei, laat die bloeddruk nu na een een jaar of acht toch echt weer te hoog zijn ondanks de medicatie. Dus werd de medicijndosis aangepast met de opdracht om in Spanje na een week of zes de bloeddruk te laten controleren.

Tuurlijk.

Kunnen we voor het gemak niet beter zef zo’n meter aanschaffen, stelde Rick voor. Dan kunnen we het zelf regelen.

Sindsdien checken we elke week de bloeddruk. Wel steeds op verschillende tijden van de dag en vanmorgen kwam Rick met het apparaat aan terwijl ik nog onder het dekbed lag te soezelen.

Ik kom even doktertje spelen.

O, das fijn. Kan ik dan ook meteen een bedwassing krijgen?

Maar dat zat er niet in dus dook ik direct na de meting onder de koude douche.

Nadat ik vorige week de houtwal in de fik zette is het inmiddels duidelijk dat de dennen en de yucca’s behoorlijk geroosterd zijn.

Er was een vraag op een vorig blog: of de Oost-Indischkers planten overblijven of dat ze elk jaar vanuit zaad opkomen.

Het laatste.

Meestal zijn het kleine plantjes vanwege droogte en de schrale aarde.

Maar deze overdadige groene berg Oost-Indischekers is opgekomen in de voormalige vijver die ik volgestort heb met compost en aarde. Een goede mix blijkbaar.

Nu zijn we in verwachting van regen. De waterwerken liggen klaar en de planten die normaal gesproken onder het afdak staan, staan nu op het oprijpad zodat het stof er kan afspoelen.

Met groeten Ton 

UFO

Foto september 2022

Ze hebben het huis als sinds 2009 maar waren vandaag voor het eerst op visite: de buren die het huis iets boven ons in bezit hebben.

Ze zijn nogal op zichzelf en vaak genoeg schieten ze het huis in als wij met de auto aankomen rijden. Of, als we langsrijden wordt er wel een hand opgestoken maar wordt het gezicht afgewend.

Wel krijgen we altijd een bericht als ze vanuit Engeland hier aankomen. Ook als ze weggaan maar dan meestal met dezelfde zin: we have to catch up next time. En de volgende keer gebeurt er niets.

Gistermiddag zaten ze lekker op hun terras in het zonnetje toen we langsreden op weg naar het koor.

Stop ff, riep Rick en dat deed ik. Hij stapte uit en riep naar de buren: when are we catching up? Tomorrow?

Waarschijnlijk wel wat te direct voor de Engelse cultuur maar er werd agreed. 

Dus zaten ze vanmiddag in de luwte van de tuin aan koffie, thee en water. En het was zeer genoeglijk terwijl er 14 jaar werd bijgepraat. Ook gaan Rick en buurman samen naar het waterbedrijf om een administratief foutje te herstellen. Ze willen ook meedoen met het betonneren van de weg.

De komende dagen wordt het hier qua weer wat onstuimig. Storm Karlotta komt eraan en vrijdag gaat er 52,3 mm regen vallen. De temperaturen gaan zakken en dat is maar goed ook want het werd vandaag 23 graden. Wel met veel wind.

Maar dat het weer gaat veranderen was al te zien aan de lenswolken die duiden op koude bovenlucht.

Ach en is dit niet prachtig. De zon precies achter een lenswolk. 

Het deed me denken aan een zonsverduistering met die prachtige witte ring om de wolk.

En hier een ring met diamant. Wat wil een mens nog meer?

Met groeten Ton 

Goed vooruitzicht

Je knippert met je ogen en de gasten zijn alweer vertrokken. Nou is dat alleen zo als je leuke gasten hebt en dat waren ze.

Gisteren deden we een kleine excursie naar Cómpeta en Canillas de Albaida.

Trouwens, alle excursies de afgelopen dagen waren kort want de ochtenden werden grotendeels gevuld met rustig op gang komen terwijl er kopjes koffie, thee en broodjes werden verorberd.

Dus ook gisteren arriveerden we zo tegen de middag in Cómpeta waar we later op het Plaza de Almijarra tegenover de kerk, tapas wilden eten.

Maar eerst via het wandelpad tussen de olijfgaarden naar Canillas de Albaida voor een drankje.

Canillas is een zelfstandig mini dorpje van 800 inwoners met een eigen burgemeester en minstens drie restaurants waar je goed kunt eten. De doorgaande weg in het midden van de foto is afgelopen jaar verbreed, om het zware verkeer dat vanuit de steengroeve boven het dorp komt,  meer ruimte te geven.

Eenmaal weer in Cómpeta liepen we nog even over de markt waar op mezelf na, niemand in geïnteresseerd was. 

Ja, toen ik twee koorleden zag staan en een praatje aanknoopte kwam Rick toch ook nog even naar de kraam. De vriendinnen maakten de foto.

De tapas smaakten heerlijk en tegen 17.00 uur zaten we met goed gevulde buiken nog wat na te genieten in het zonnetje op berg.

Vanmorgen waren we om negen uur op het vliegveld en zwaaiden we de gasten uit. En zoals altijd is het dan heel stil in en rond De Klompen. Gelukkig had Rick een afspraak met Isabel die het koor gaat leiden als wij naar Santiago wandelen en ik? Ik draaide drie wassen en maakte een grote pan erwtensoep (goedkope stroom in het weekend hè) waaruit een flinke portie naar een van de koorleden en haar man gaat.

Het volgende waar we nu naar kunnen uitkijken is aanstaande vrijdag als het gaat regenen. 

Met groeten Ton

Gasten

Ze zijn er.

De dames van Texel. En dat is heel gezellig. Dat hun eerste dag een zonloze was drukte de pret niet want voor leuke gesprekken heb je geen zon nodig. Die schijnt dan van binnen.

Toch was het heerlijk dat vanmorgen na een dag of zes de hardnekkige mist was opgelost. De dauwdruppels op het blad van de Oost-Indische kers fonkelden in het licht. Een feest voor het oog.

Vandaag stond in het teken van het lekkerste taartrestaurant in het inmiddels bijna geheel gerestaureerde dorpje El Acebuchal.

De dames maakten na het verorberen van de taart een wandeling door het dorpje 

en waren onder de indruk van de sfeer. 

Na het zien van de foto’s kwamen wij tot de conclusie om er binnenkort ook maar weer eens een rondje te maken. Dat is al een jaar of tien geleden.

Op weg naar het chineesrestaurant in Torrox Costa. Daarna nog even heerlijk op het strand gezeten.

Zo tegen vieren weer thuis waar de vriendin een foto maakte voor de achterblijvers. 

Wat mij verraste is dat door het raam de bergen te zien zijn. In mijn foto’s is me dat nog nooit gelukt. 

Het lijkt wel een schilderij.

Met groeten Ton