Bruggetje

Na de onthulling van het herinneringsbankje was er voor de 28 Nederlanders een lunch. Nu ben ik best wel gewend aan de Spaanse 'lunch' maar de Franse vond ik toch wel andere koek.

Heerlijk, heerlijk, heerlijk en veel te veel. Na twee dagen moest ik vanmiddag in de auto, op weg naar Millau, het knoopje van mijn broeksband opendoen om prettig te zitten.

Het weer is werkelijk abominabel, regen, sneeuw en mist. Toch genieten we van de uitzichten, ook al zijn ze vaak door het voorgaande beperkt. De 75 kilometer naar de brug over de Tarn was prachtig. Groene weiden en, afhankelijk van de hoogte waarop we reden, bomen in blad of in bloei en overal narcissen.

 

De vraag die ons tot het einde bezig hield was of we de brug überhaupt zouden kunnen zien. Maar doordat de vallei van de Tarn breed en diep is staat er net iets meer wind zodat mist daar niet kan ontstaan. Eigenlijk pas dat we de brug opreden konden we hem zien.

Zeer indrukwekkend.

Met groeten Ton

Lekker tochie

Een prachtige wandeling op 1100 meter hoogte.  Kleine dorpjes met Romaanse kerken, steenmuurtjes, holle paden, en overal klaterende beekjes en stroompjes, dennenbossen en weilanden met miljoenen narcissen die hun door de vorst hangende kopjes boven de sneeuw staken. 

Het was genieten. Zelfs met de sneeuw die 's middags uitbundig viel.

Ik begeleidde gedurende een paar uur een blinde man. 

We spraken o.a. over de gemakken die computers voor hem hebben en over vooroordelen die er bestaan.

"Ik ben daar heel blij mee want ik realiseer me dat de mogelijkheden voor blinden vroeger beperkt waren, terwijl ik Nederlands heb kunnen studeren. 

Ik herinner me eens dat ik in de trein een Brailleboek zat te lezen. Een medereiziger sprak mij aan en vroeg wat ik las. "De boeken der kleine zielen van Louis Couperus".

O, maar is dat niet te moeilijk voor u?

Nee, hoor. Ik studeer Nederlands.


Met groeten Ton

Regressie

1100 Kilometer rijden voor een 28 kilometer lange wandeling van Aumond Aubrac naar Nasbinals. Een beetje veel misschien maar we doen het graag.

Het is namelijk geen training voor de Nijmeegse, nou ja, het telt wel mee natuurlijk.  We zijn hier voor de onthulling van een herinneringsbankje.

De regiovoorzitster van de de genootschap van St. Jacobus is vorig jaar tijdens een wandeling op de pelgrimsroute naar Santiago gestorven in Nasbinals aan een hartaanval. Het genootschap wilde voor haar en anderen die zijn gestorven tijdens het pelgrimeren dit bankje plaatsen.

 

We reizen met 7 personen in een bus. En ik kan niet anders zeggen dan dat we een voorspoedige rit hebben gehad, heerlijk hebben gegeten, het hier rond het vriespunt is en er een 10 centimeter dikke laag sneeuw ligt.
1100 Kilometer naar het zuiden en we kunnen wintersporten!!!

 

 

 

 

Voor mijn gevoel hebben we reis terug in de tijd gemaakt.

Met groeten Ton

Ambulance

"Welke tijd wil je dat ik morgen bij je ben" vroeg ik aan mijn zus en nog suffig van de narcose antwoordde ze 'half elf".
Dus stond ik vanmorgen op de afgesproken tijd aan haar bed. Ze keek helder en blij "de ambulance komt al om 11 uur".

Woensdag heb ik een reisverslag gelezen van een Engelsman die naar Santiago was gelopen. Geweldig. Wat een herkenning. "Alle pelgrims hebben een ding gemeen en dat is hun ervaring met het goede van de mens".
Daardoor was ik helemaal in de stemming om die goedheid te zien.

Zou ik samen met mijn zus in de ambulance naar Alkmaar kunnen, vroeg ik.
Natuurlijk, er is nog een plaats over.
Maar ik heb net twee dekbedden gekocht, is daar ook ruimte voor?
O, genoeg hoor.

Mijn zus kreeg alle aandacht en nadat ze heerlijk op haar brancard lag vroeg de chauffeur aan mij: Heeft u voldoende gedronken en gegeten want de reis duurt twee uur?
Ja, was mijn wenselijke antwoord.
Tot ik me realiseerde dat ik eigenlijk moest plassen en dorst had.
Uh, ik zou toch graag nog wat drinken en naar het toilet gaan, zei ik alsnog.
Er kwam koffie en een koek. Zou ik uw tassen even aan de brancard hangen" vroeg de chauffeur ( ik had met grote korting twee dekbedden en hoezen voor Los Zuecos gekocht)

Voordat ik in de ambulance zat was ik al helemaal gelukkig.

We hadden een zeer geanimeerd gesprek met de de ambulanceverpleegkundige.

Dat is een tijd geleden dat ik zo'n rustige en opgewekte rit heb gemaakt, zei ze. We waren dan ook zeer snel in Alkmaar. Zus geïnstalleerd en om 2 uur was ik thuis.

Nu snel de tassen inpakken voor Zuid Frankrijk en dan naar het wokrestaurant in IJmuiden.


Met groeten Ton

Glasvezel

De glasvezelkabel, voor razendsnel internet, is gisteren in de tuin gelegd.

Hoor ik ineens gebonk. Eerst maar eens kijken. Daar stond een man in de tuin een gat te graven. Natuurlijk ben ik dan geïrriteerd. Waarom niet even aanbellen?
Ik liep naar buiten en daar stond een buitenlandse man het gronddoek onder mijn grind kapot te trekken.
Wilt u misschien een mes?
Uh.???
Hij sprak geen woord Nederlands. Ik glimlachtte maar even en haalde een mes.
Dat begreep hij wel en knikte dankbaar en sneed een mooi vierkant gat in het doek.
Wilt u koffie, vroeg ik.
Dat begreep ie en vroeg er meteen twee. "For othe man".
Duidelijk. Twee koffie dus.
De hele dag is er vriendelijk naar me geknikt en mijn tuintje ziet er weer keurig uit.

Toepasselijke kleur

 

Kan jij morgen de pomp instaleren, vroeg buurman, dan kan ik de tuin besproeien.( we hebben gezamenlijk een pomp)
Natuurlijk.

Vanmorgen pomp nageken en aangesloten. Pomp aanzetten en wachten dat alle sproeiers goed sproeien.
Niets.
Alles opnieuw nagekeken maar is in orde.
Geen water uit de sproeikoppen. Even bij buurman kijken dan.
Water borrelde op tussen de tegels van zijn pad.

De glasvezelkabel is vanuit een gat in de weg onder de tuin doorgeboord tot aan de gevel.
Bij buurman ook maar wel dwars door de waterpijp.

Klusje voor volgende week want ik ga eerst een nacht naar Eindhoven waar mijn zus een paar dagen in het ziekenhuis ligt. En het weekend ga ik lekker wandelen in Zuid Frankrijk.

Met groeten Ton

Zelfs geen leugentje om bestwil

Gisteravond bij mijn moeder op visite geweest.

De laatste paar keren heb ik Egbert niet meegenomen. Het zegt haar niets meer en ik moet steeds op hem letten. Hij vreet b.v. de papschaaltjes leeg die op de etenskar staan en likt pillen van de grond.

Een mevrouw heeft al een paar keer gevraagd waar mijn hondje is en ik antwoordde steeds dat hij ziek was.
"Waar is je hond" vroeg ze gisteren opnieuw.
Wat ga ik nu zeggen, dacht ik. Als ik zeg dat ie ziek is blijft ze vragen waar ie is. Maar als ik vertel dat ik hem niet meer mee wil nemen vind ik dat eigenlijk niet leuk voor haar.
Dus liep ik op haar af  en om de anderen niet te verontrusten zei ik zacht tegen haar dat hij al een tijdje ziek was en is doodgegaan. Hij was al dertien jaar hoor, maakte ik het af.
Mevrouw vond het erg voor me. (deze dame is niet dement)

Wat ik niet zag was dat er inmiddels twee verzorgsters binnen waren komen lopen en die hadden duidelijk gehoord wat ik had gezegd, waarna er een uitriep: Oh wat erg. Is je hond dood?
Alle bewoners waren ineens alert.
Daar stond ik betrapt en met een mond vol tanden.
Kreeg je een standje, vroeg mijn moeder verrassend gevat.

Dus gebaarde ik naar de dames verzorgsters dat er iets anders aan de hand was.
Tja, sorry hoor maar ik vind het zo'n leuke hond. Ik was echt geschrokken.


Met groeten Ton

Er is maar één ding lekkerder.

Vandaag hebben we het wandelseizoen voor de Nijmeegse vierdaagse geopend met een wandeling van Egmond aan Zee naar Camperduin. Ongeveer 24 kilometer en onder de heersende omstandigheden een makkie.

Om half acht op het strand, nog een beetje fris maar helder zonnig. Heerlijk rustig. We hebben tot een uur of negen ongeveer 6 mensen gezien en dan alleen die van de sportieve soort.

 

Genieten van rust ruimte, stilte en verstilling.

 

 

Een beetje turen over het water en gedachteloos het ene voor het andere been zetten. Soms wat praten  maar meestal een aangenaam zwijgen. Als dat laatste te lang duurt is er altijd wel iemand die zegt  "gezellig hè".

Een paar maanden geleden heeft er tijdje een walvis voor de kust gezwommen en ik heb goed opgelet of ik nog iets zag dat voor zo'n beest zou kunnen doorgaan maar ik heb niets gezien.
Wel een zeehond maar de foto die ik daarvan heb genomen laat ongeveer net zoveel van het dier zien als laatst de foto van de IJsvogel dus die laat ik maar niet zien. Maar ik werd er wel vrolijk van.

De stenen van de strekdammen bij de Hondsboschezeewering leveren een Japans tafereel op.

 

 

Klasiekertje

 

En dan het allerlekkerste: met de benen op een stoel.

 

Met groeten Ton

Het wordt steeds mooier

Soms duurt het een paar dagen om weer met twee benen in Nederland te staan. Daar is niets mis mee en zeker deze keer niet want ik had een goede reden om nog even met Los Zuecos bezig te zijn

Mooi terras hebben jullie in Spanje maar wel heet zeker? Hebben jullie daar parasols of zoiets?

Nee. We hebben dat natuurlijk wel aan gedacht maar die dingen waaien nogal gemakkelijk weg en zijn mij eigenlijk te klein. Je blijft met je stoel schuiven om in de schaduw te blijven.

Na overleg met onze huisbewaarder heb ik op internet gezocht naar schaduw doeken. Maar hoe ziet dat er in onze situatie uit? Eén doekje staat wel wat armetierig in zo'n grote tuin.
Maquette maken dus.
Leuk werk maar een beetje te fijn voor die dikke worstenvingers van mij.
Toch hebben we nu een idee hoe we (ik dus) het gaan aanpakken.

We kopen twee driehoekige doeken van vijf meter en gaan die bevestigen aan draden. Op twee punten maak ik die vast aan de pilaren van Los Zuecos en drie aan ijzeren palen die in de tuin geplaatst worden.

 

 

 

 

 

Meteen even voor Remco: kan het er mee door?


Met groeten Ton

The spell is broken

Wat doet de rem van de auto het slecht. Kan jij dat misschien even regelen bij de garage?

Oeps wat gaat dat nu weer kosten, dacht ik meteen.
Half twaalf mocht ik komen en kon de auto direct de brug op.
Wat lucht uit de leidingen en wat olie erbij en hij remt weer geweldig.
Wat kost het?
Niets.

He, he. The bad spell is broken.

Begin maart een tweedaagse cursus gevolgd die 'waardevolle nabijheid' heet.
Die ging onder andere over het respecteren van grenzen. De patient in zijn/ haar waarde laten.

Mijn valkuil is dat ik direct ingrijp als ik zie als er iets moeilijk gaat voor de patient. Daarmee kan ik over de grens van de onafhankelijkheid van hem of haar gaan. Men wil zo lang mogelijk onafhankelijk blijven. Het is vaak een strijd om de afhankelijkheid te aanvaarden.

Vanmiddag een inzet voor de VPTZ. Een oudere persoon die nogal mopperig en kortaf is. Soms zelfs wat vijandig.
De koffie stond net niet gemakkelijk binnen handbereik. Onder luid gekreun en diepe zuchten werd geprobeerd de beker te pakken.
Ik bleef lezen in mijn boek maar hield het vanuit mijn ooghoeken in de gaten. Het kostte me moeite om de beker niet aan te geven. Opeens werd ik aangekeken.
Zal ik hem aangeven? Vroeg ik.
Graag.

En voor het eerst in de 5 keer dat ik daar was ontstond er een gesprek.

Blijkbaar werkt het zo.


Met groeten Ton

Wat is er aan de hand?

Hadden we in Spanje al een paar tegenvallers, gaat het hier gewoon nog even door.

Heb al drie dagen kiespijn en onderga een wortelkanaal behandeling.

Pin ik honderd euro om de spullen voor de elektriciteit op zolder te betalen, maar waar is het gebleven. Ben al twee dagen aan het zoeken.

Wat valt er op de deurmat vanmorgen? Een boete voor te hard rijden.

Kan maar beter een paar dagen in bed blijven.


Met groeten Ton

Beginnetje

Vorig jaar had ik pas eind mei de eerste plantjes in de groentetuin geplant. Ik was zo laat omdat ik nog steeds niet alle sier planten er uit had gehaald. Toch was ik aan het einde van het seizoen tevreden met het behaalde resultaat maar wilde dit jaar wel eerder beginnen.

Als ik terugkom uit Spanje ga ik de eerste zaden in bakken zaaien, zei ik de vorige vakantie optimistisch tegen buurman
Maar het bleef zo koud dat daar niets van is gekomen.
Nu het een paar dagen wat warmer is beginnen de aardbeiplantjes eindelijk nieuwe blaadjes te maken. Ook de bessenstruiken lopen mooi uit. Tijd dus om aan de slag te gaan en bonen te planten.

Drie soorten, een schijntje vergeleken met Diama's mooie moestuin maar een mooi begin.

Met groeten Ton

 

 



Soms zit het mee......

Wat is er met dat water aan de hand?
Geen idee maar ik krijg geen verbinding met internet.
Nou dat begint lekker.

Een armetierig straaltje warm water kwam er uit de douchekop vandaan. Een beetje behelpen maar beiden konden we ons toch 'schoon en fris' verklaren.

Ik ging daarna op onderzoek uit maar kon eigenlijk niets ontdekken. Via kennissen kwam er meteen een monteur langs. Na een half uurtje was het duidelijk: de boiler zat voor bijna een derde vol met kalk en het verwarmingselement was volledig ingebed.

Gebeld voor de internet aansluiting; de monteur komt maandag.
Kan dat niet eerder want ik ga die dag weer naar Nederland?
Nee.
Ja dat heb je met die Spanjaarden, zei een van de buren.
Dit is anders een Engels bedrijf.
O.

Schoot allemaal niet erg op zo.

Het grind werd daarentegen snel geleverd dus die klus kon gewoon doorgaan. Een traptree ertussen en het kleurverschil is zelfs voor mij dragelijk.

 

Op naar de volgende klus. Omdat we het huis voor 6 personen geschikt willen maken moeten er twee bedden met nachtkastjes en een schuifkast bijkomen voor in de derde slaapkamer.
Dat was snel geregeld en omdat die winkel naast de MacDonalds zit hebben we daar wat gegeten om gratis te internetten. Ach en dan neem je meteen wat patat een cola en een kipburger.

s' Middags was het tijd om HET ZWEMBAD te installeren. Fluitje van een cent en ik was er zeer content mee. Wat kan een mens gelukkig zijn met een zak water en een opblaasstoel van de HEMA.

Het gaat om de ervaring

 

Met de Ipad nog even een rondje foto's maken van alle resultaten en dan gaat het mis. Ik glij uit over een paar waterdruppels. IPad op grond met onderstaand resultaat. Zelfs de duivel kwam uit de hel om te kijken wie er zo stond te vloeken.

Geef jezelf niet zo op je kop, zei Rick na een minuut of tien, koop gewoon een nieuwe. Het is maar een ding hoor.

 

Maar na drie dagen ben ik er nog niet echt overheen en ga over een uurtje eerst maar naar de Appelstore.

Met groeten Ton

Eige schuld, dikke bult

Stel niet uit tot morgen.......

Ik hoor het mijn moeder zeggen.

Het heeft me behoorlijk wat tijd gekost om bruin grind te vinden in Spanje. Overal zie je wit of grijs grind en dat vind ik niet passen in de campo en het is te fel aan mijn ogen in de zon. Ik ben een gevoelig type.

In november ben ik begonnen met het leeghalen van een stuk tuin om daar een nieuw terras te maken. 

In december zou ik het grind er in storten maar toen kwam het er niet van. Met andere woorden: geen zin. In februari dan maar.

In februari waren er toch teveel andere dingen die de aandacht opeisten dus bleef het terras nog akelig veel op een armetierig vervuild stukje grond lijken.

Deze week komt er een fotograaf nieuwe foto's van het huis maken. Dus moet het terras echt gedaan worden. Vanmorgen direct naar de grindboer om van dat mooie bruine grind te bestellen.

"Sorry maar dat wordt niet meer geleverd. De fabriek die dat maakt is failliet. Maar we hebben nog wel grijs of wit grind".

Gronddoek genoeg

Eigenschuld dikke bult maar samen met een niet werkend internet en een boiler die geen heet water meer geeft kostte het me moeite om niet uiterst sacherijnig te worden. Gelukkig was er niemand om tegen aan te mopperen en scheen de zon.

Inmiddels ligt er anderhalf kuub grind op de goede plek.

Met groeten Ton

En ineens gaat het dan snel

Een voordeel van het koude weer is dat je heel lang kunt genieten van de voorjaarsbollen. Weken lang stonden de sneeuwklokjes en krokussen mooi te zijn. Maar nu zijn die echt op hun retour.

Na een paar dagen zon en hoge -ahum- temperaturen, het was een graad of 10,
staat de natuur op springen.

 

Vorige week al wel een bloemetje van het speenkruid gezien maar nu zijn de wegbermen helemaal geel.

Tijdens mijn wandeling door het park zijn de bosanemonen, narcissen en het daslook er ineens.

 

 

 

 

Zelfs de eerste blaadjes aan de vlier gezien en het riet zag er in het zonnetje prachtig uit.

 

 

 

En omdat het zo vredig was kwam de tekst van Het Dorp naar boven.

 

Langs het tuinpad......

 

 

Maar de bloem die mij al jaren doet verblijden is mijn hyacint. Enkele jaren geleden achteloos in de hoek gegooid. Hij krijgt zon noch mest en toch staat hij alweer in bloei.

 

 

 

 



Ben benieuwd hoe het er voorstaat als ik over vijf dagen terug ben uit Spanje.

 

 

Met groeten Ton

 







Wie in een glazen huisje woont

Ook wij hebben onze ideeën over inburgering. Niet alleen van buitenlanders die in Nederland zijn maar ook de buitenlanders in Spanje.

Wat het interessant en grappig maakt is dat wij in Spanje bij de buitenlanders horen.

We vinden dat je je in ieder geval iets van de taal moet spreken. Dat je je houdt aan de in het land geldende gewoontes en gebruiken.
Maar moet je perse integreren? Op die vraag hebben we geen duidelijk antwoord.

Dat we voorzichtig zijn met oordelen over anderen heeft niet alleen te maken met ons Spaanse avontuur maar ook met het feit dat we homoseksueel zijn. Wij zijn er ons van bewust dat veel mensen daar nog steeds ongemakkelijk mee zijn.

Vorig jaar had ik een gesprek met een Engelsman die bij ons een klus deed. (zwart natuurlijk) Hij was geëmigreerd naar Spanje omdat 'die verdomde buitenlanders' zijn land naar de verdommenis hielpen. Ze passen zich niet aan en klitten maar bij elkaar. 

Ik word dan altijd een beetje boos en heel recht voor zijn raap. Ja onredelijk ook.

'Maar je spreekt zelf geen woord Spaans en kijk je alleen Engelse zenders. Zelfs je gereedschap heeft nog Engelse stekkers. Je doet zwarte klussen en je enige kennissen hier zijn buitenlanders. Je klaagt alleen maar over de luiheid van de Spanjaard en zijn eindeloze hoeveelheid vrije dagen. Je verheerlijkt de Engelse stiptheid. Je lijkt wel zo'n Indiër die je net staat te verketteren.'

Het moge duidelijk zijn dat hij de klus niet heeft afgemaakt.

In het NRC staat dagelijks een 'ikje'. Bij het lezen ervan moest ik even heel hard lachen.

 

Spanje

TESSY PLATTEEL

Sinds enige tijd volg ik Spaanse les aan de Volksuniversiteit.

Wij hadden het over televisiekijken. Een man, die ook een huisje heeft in Spanje, zei op een gegeven moment: „Als ik de Spaanse krant maar kan lezen, dat is voor mij genoeg. Wij kijken als we daar zijn, toch alleen naar Nederland 1, 2 en 3.”

Een medecursiste reageerde prompt met de opmerking: „Jij bent net als al die Marokkanen!”

„Ja”, antwoordde hij toen, „en daarom veroordeel ik ze ook niet.”

© 2013, NRC Handelsblad

Met groeten Ton

This website is something that 's needed on the web.

Veel bloggers klagen over spam die ze ontvangen. Ook ik.

Om je te beschermen tegen spam is de woordverificatie uitgevonden. Die zorgt ervoor dat door computers gestuurde spam, niet ontvangen wordt. Maar omdat de computers steeds knapper worden om de woordverificatie te omzeilen wordt die steeds moeilijker gemaakt. Het gevolg is dat het voor mensen te veel gedoe geeft om een reactie op een blog te zetten.

Na enkele klachten over de woordverificatie heb ik die uitgeschakeld maar ben nu wel vrij toegankelijk voor spam die door computers gestuurd wordt.

Als ik een bovengemiddeld aantal hits heb word ik nu een beetje achterdochtig. Meestal zitten er dan veel hits bij uit Rusland en een behoorlijk aantal spamreacties.

Het is dat ik weet dat mijn blog niet wordt gelezen door die computers want anders zou ik nog kapsones krijgen.

"You are so awesome! I don't think I've read something like this before. So wonderful to discover another person with some original thoughts on this subject. Really.. thank you for starting this up. This website is something that's needed on the web, someone with a little originality!"


Maar deze is toch wel leuk.

Met groeten Ton

Onderling geregeld

Eén van onze buurmannen bereikte gisteren zijn 80ste verjaardag en dat werd gevierd met een etentje.

Ik heb al eerder gemeld dat we een leuke buurt hebben. Niemand gaat bij elkaar op de koffie maar als er hulp geboden moet worden gebeurt dat. Ook als er gevierd wordt nodigen we elkaar uit.

Dat is niet alleen heel gezellig maar er worden ook allerei zaken geregeld en geruild.
Zo krijgt een buurvrouw onze hardhouten tuintafel. "Maar niet voor niks hoor".
We kunnen hem ook bij het grofvuilzetten als je dat liever hebt, zei Rick.
Nou als jullie het dan zo zeker weten, dank je wel hoor.

Wat zijn jullie met de zolder van plan? vroeg de man van de tuintafelbuurvrouw.
Daar maken we een gebruiksruimte van. Ton heeft hem helemaal geschilderd en nu is het wachten op de elektricien. Die moet wat stopcontacten bijplaatsen.
Als ik dat nu eens voor jullie doe in ruil voor die tafel? zei buurman, duidelijk geïnstrueerd door zijn vrouw.
Nou dat slaan we niet af, antwoordde Rick gretig.

Vandaag nog een dag geschilderd bij een vriendin.
Waar is Egbert? vroeg ze vanmorgen.
Die is bij de overburen.
Tjee, wat aardig.

Ja, we zijn heel blij met onze buren.


Met groeten Ton

Aardig

Vanmiddag is mijn zus opgenomen in het ziekenhuis met hoge koorts vanwege een infectie.
Om 10 uur was ik met haar op de eerste hulp en om half twee lag ze op de afdeling.

Natuurlijk duurde het allemaal eindeloos maar van onnodig wachten was totaal geen sprake. Er werd van alles gedaan: bloedprikken, urine nagekeken, foto's gemaakt enzovoort.

Verplegers, artsen in opleiding, prikksters van het laboratorium, ik denk dat ik wel 10 verschillende mensen heb gezien.

Nu zijn mijn eigen ervaringen met ziekenhuizen over het algemeen positief en ook vandaag, als toeschouwer, kan ik niet anders zeggen dat het allemaal heel goed liep. Iedereen aardig en attent.
Maar toen de arts in opleiding aan het eind van het gesprek vroeg "kan ik nog iets doen om het voor u prettiger te maken?" keken we elkaar wel even aan.

Met groeten Ton

Lekker bezig

Volgende week ga ik naar Spanje.

Omdat we de verhuur wilden boosten hebben we vorig jaar en Jacuzzi gekocht. Dit leidde inderdaad tot meer boekingen. Gesterkt door dit succes hebben we besloten om ook een opblaasbaar zwembad aan te schaffen.
Een 'gewoon' zwembad stond voor ons indertijd niet op het wensen lijstje. Nu zouden we er anders over denken maar de gemeente geeft geen vergunningen meer uit. Niet voor zwembaden, niet voor huizen en zelfs het verharden van de weg mag niet meer. Het gebied moet zo natuurlijk mogelijk blijven. Jammer dat ze dat niet eerder hebben bedacht.

Dus een opblaasbaar zwembad.
Omdat ik maar een paar dagen blijf en best wel veel klussen heb, heb ik het bad in Nederland aangeschaft. Dat scheelt tijd die ik kan besteden aan andere zaken.

Denk je nog aan het grind? zei Rick gisteren.
O, jee. Voor het nieuwe terras is er drie kuub grind nodig en gronddoek om het onkruid tegen te gaan.

 

Eén van de dingen waar ik me aan stoor is dat de randen van het gronddoek na een paar maanden langzaam onder het grind vandaan komen. Dat geeft zo'n  armetierige indruk. Zelfs  bij tuinen die door goede hoveniers bedrijven zijn aangelegd kun je dit soms zien.
Dus ben ik de stroken doek met nylondraad aan elkaar aan het maken.

 

Ach, het is maar negen meter en het hoeft niet zo heel netjes te gebeuren maar een paar uur ben ik wel bezig.

 

 

Morgen eerst maar eens wegen hoeveel al die spullen wegen..


Met groeten Ton

Op het verkeerde been

Natuurlijk stap ik wel eens met het verkeerde been uit bed, is mij een poot uit gedraaid en heb ik ooit op mijn laatste benen gelopen. Maar deze week stond ik op het verkeerde been.

Vorige week heb ik een digitaal abonnement op het NRC afgesloten en de App gedownload, "Want dan kunt u alvast de krant van gisteren lezen".
Maar het bleef bij de krant van gisteren. Ook vanaf 1april

Wanneer kan ik nu eindelijk de krant van vandaag op mijn IPad lezen? Vroeg Rick vanmorgen.
Ga ik direct regelen.

Eerst maar eens via de website geprobeerd."Dit account bestaat al" was de melding die ik kreeg. Genoeg om te gaan bellen.

Een zeer behulpzame man nam met mij het proces door en kwam tot de conclusie dat ik alles goed had geïnstalleerd. Maar toch ik alleen maar de krant van gisteren downloaden, mompelde ik.
 "Als het goed is kunt u nu de krant downloaden, nou ja, vanaf drie uur".

Donk. Het kwartje viel. Het NRC is een middag krant. Het heeft dus geen zin om 's morgens om 8 met Ipad op schoot te zitten.

Hij bleef netjes, maar bracht lachend uit dat: "ik dit nog nooit heb mee gemaakt".

Met groeten Ton

Nooit meer

Wie doet er mee met de Paasworkout? Tweede paasdag om 9.30 en koffie met cake toe.

Wat doe je dan? Inschrijven.
Het eerste uur Spinning en daarna een half uurtje CX. Had ik maar gevraagd wat dat inhield.

Spinning is lekker fietsen dus dat ging geweldig. Alle fietsen bezet, aangepaste muziek dus helemaal leuk.

Daarna naar de andere zaal. Matjes op de rond, gewichten en een soort elastisch springtouw. Na een korte uitleg voor de beginners, alleen ik, aan de slag. 

Wat een marteling. De oefeningen lijken puur en alleen uitgedacht te zijn om zo oncomfortabel mogelijk te zijn. Niemand keek blij. Maar ik wel het minst. 

Ik liep steeds achter want het tempo lag heel hoog. Als de juf haar armen hoog had, hingen die van mij langs mijn lijf en omgekeerd. Juf 10 keer opdrukken, ik 6 keer.

Wel werd duidelijk dat knie en heup dat soort oefeningen niet meer aankunnen.

Wat vond u van de les? Nou, eh, om eerlijk te zijn vond ik het vreselijk.

Ach als u een paar keer geweest bent went het wel en voor u heup en knie verzin ik wel een alternatief.

Dat is heel aardig van u maar dit was een eenmalige aanbieding.

Koffie en cake smaakten daarna wel heeeeel lekker. En dat is toch ook wat waard.

Morgen een dagje behang afsteken, niet met een steker maar met spierpijn.

Met groeten Ton