Ik kán het weer.

Als ik weer eens mopperend door de tuin loop en commentaar geef op de dingen die ik niet mooi vind zegt Rick altijd: wees nou eens tevreden met het resultaat.

Nou ja, mijn eigen werk wordt door mezelf zeer kritisch bekeken. 

Nou uh, afgebrand eigenlijk. Er zijn veel zaken die beter hadden gekund. Soms wat verfijnder in het kleurgebruik en de bladvorm combinaties. Soms wat consequenter in het uitvoeren van een idee. En dan ook nog dat planten, bomen en struiken nog wel eens veel te dicht op elkaar zijn geplant. 

Hovenier van niks, denk ik dan.

 

Toch ben ik wel een soort van tevreden over al het werk dat ik heb verzet en dat er een grote tuin is met inmiddels veel planten, struiken en bomen. En dat is gezien dit klimaat dat niet in mijn genen zit een goed resultaat. Dat resultaat groeit nog steeds ook al doe ik bijna geen grote nieuwe aanpassingen of aanplantingen meer. Verhoudingen worden evenwichtiger nu de bomen hoger zijn en er schaduw ontstaat waar kwetsbaarder planten geplant kunnen worden. 

In het begin stonden er nagenoeg alleen maar bomen, struiken en vetplanten. Weinig bloei dus en derhalve minder interessant.

Kregen we in het begin meestal complimenten over het uitzicht en daarnaast nog opmerking over de tuin, is het nu vaak andersom. 

Het lijkt wel een park, kreeg ik laastst te horen. Of: mijn hemel, wat heb jij een berg werk verzet. Prachtig.

Vanmiddag hadden we de Deense buren op de lunch. Zij zijn hier vanwege Covid al langere tijd niet geweest en ik kreeg meteen complimenten over de tuin. 

Altijd leuk. En misschien kan ik wat milder naar mezelf zijn en geloven dat de complimenten gemeend zijn.

Ook gaven ze een opmerking over de heerlijke geur die op het overdekte terras te ruiken was.

Pittosporum tobira. En hij ruikt ook goddelijk. Komt oorspronkelijk uit Azië.

Dat hij zo lekker rook wist ik niet ten tijde van de aankoop. Ik kwam daar pas achter tijdens onze pelgrimstocht op Shikoku in Japan. Daar stonden hele bossen vol met deze struiken en wat was dat een feest. Heerlijke frisse geur met een vleugje citroen.

Hier staat hij pal onder het terras tegen de muur en bloeit pas een jaar of vier en dat doet hij nu.

Een andere geurende plant is de Jasmijn die over de pergola groeit. Die bloeit pas in de zomer en is een echte jasmijn met een zwaarder parfum.

Hij maakt wel dat Rick elke ochtend het terras veegt om de bloemblaadjes te verwijderen.

Met zijn verjaardag vroeg een vriendin of ik nog een kadootje wist voor Rick’s verjaardag.

Tuurlijk wist ik dat: geef maar een Jasminum polyanthum. 

En dat is deze jongen. Hij bloeit hier als eerste geurende plant maar vanwege de recente verplanting is hij daar nu al wel mee gestopt. 

Dan staat er ook nog een Dame de la Noche of Cestrum nocturnum. In een container op het terras.

Deze dame geurt zoals de naam als zegt ‘s avonds en ‘s nachts. Maar is dan ook wel zeer aanwezig.

En wat het extra lekker maakt is dat ik ze allemaal weer kán ruiken.

Met groeten Ton

En dat eind april

Het lijkt erop dat ons sociale netwerk de laatste tijd sterk is gegroeid.

Niet alleen nieuwe kennismakingen dienen zich aan maar ook het contact met mensen die we al langer of zijdelings kennen wordt uitgebreid. En dat vinden we beiden heel prettig. 

Voordat er vanmiddag opnieuw mensen voor lunch zouden aanschuiven ging Rick met de Panda, na het monteren van de nieuwe banden, voor de herkeuring. Dat ging allemaal goed maar liep met een uur wachttijd wel behoorlijk uit en hij was dan ook maar net op tijd om de gasten op te halen van de parkeerplek aan de doorgaande weg.

In de tussentijd bereidde ik de maaltijd voor en zag ik het steeds donkerder worden. Nu was die regen al voorspeld ongeveer zoals de regen van gisteren die niet kwam.

Maar…..

Dit lijkt er toch echt op.

Anyway.

De dame zingt tijdelijk in het koor. Zij en haar man dubben of ze aan hun tijdelijke verblijf hier nog een maand extra zullen toevoegen. 

Doen, riepen we beiden, dan kan je ook meezingen met het zomerconcert.

Het lijkt erop dat dat gaat gebeuren en natuurlijk zongen we tussen hoofd- en nagerecht een paar liederen.

Nu was ik tijdens de maaltijd wel af en toe afgeleid toen het eerst begon onweren en later te regenen waarbij er ook hagelstenen vielen.

Het is me wat.

Hier wordt ik helemaal onrustig van en wil dan het liefst buiten kijken of alle waterwerken naar behoren functioneren. Ik maakte na een uur één rondje en keek meteen hoeveel mm water er in de meter zat: 11 mm. Daarmee was ik al helemaal blij want de voorspelling gaf slechts 1,2 mm.

Uiteindelijk zat er 15 mm in. 

De kachel bewijst nog steeds goede diensten en dat eind april in Zuid-Spanje.

Met groeten Ton

Wat wil een mens nog meer?

Reuzeleuk was het vanmiddag. En druk. Hier zijn koffie met tompouce al soldaat gemaakt. Net als het koningsdagmenu van saté, patat, mayo en rauwkost. Wat later werd de polonaise ingezet en werd er veel gezongen en gedanst.

Maar pas na het zingen van het Wilhelmus.

Ook hier liet het oranjezonnetje het een uur afweten maar de rest van de dag was het heerlijk. En dat terwijl er regen was voorspeld.

Met groeten Ton

De moderne tijd, net wat u zegt.

Uit het Het Dorp van Wim Sonneveld.

Zit ik gisteren rustig een beetje op de IPad te tutten, krijg ik een appie. Van Rick die op twee meter afstand van me op de loungebank zit. Een foto met het onderschrift: denk je niet dat het tijd wordt voor de kapper?

Nu hadden we vanmorgen een afspraak in de garage voor vier nieuwe banden voor de Panda. Daar konden we op wachten en zou anderhalf uur duren en om die tijd te overbruggen liepen we naar de kapper. 

Maar als er meer dan twee mensen zitten gaan we daar niet op wachten en drinken we ergens koffie, spraken we af. Gelukkig was de zaak leeg, de kapper knipt niet op afspraak, en werden we direct geholpen.

Het haar zit in ieder geval minder woest. 

Omdat Rick regelmatig naar Nederland afreist voor zijn opleiding ontmoet hij nieuwe mensen. Ook Saskia die in Torrox woont en waar we sindsdien  contact mee hebben.

Zeg, hebben jullie interesse in Nispero’s? Er staan twee grote bomen in mijn tuin en die zitten afgeladen vol met vruchten en ik eet ze niet.

Nou graag. Ik maak er compote van.

Achtien kilo had ik na een kwartiertje plukken.

Gelukkig zijn Nispero’s zacht oranje en zie je de bende die compote of jam maken geeft niet zo goed. Dat wil niet zeggen dat de keuken niet een flinke poetsbeurt nodig had.

Maar, eind goed al goed.
Dit is de helft van de opbrengst. Er staan al 13 grote potten in de kast.

De zoektocht naar plantaardig materiaal om te mulchen of compost te maken gaat gewoon door.

Een paar dagen geleden had ik een paar zakken met droge afgevallen bladeren van avocadobomen. Dat spul kon ik mooi gebruiken als aanvulling op de borders die ik heb uitgehakt met de Kango breekhamer. 

Zag er keurig uit maar elke ochtend is het een bende.

Het resultaat van de zoektocht naar wormen door de twee merels die bij de buren waarschijnlijk een nestje hebben.

Nu ben ik niet echt een nette tuinier maar het kan me toch ook té rommelig zijn dus veeg ik de bladeren gewoon zonder morren elke dag weer netjes de border in.

Ik leerde van de week iets nieuws: je kunt ook teveel mulchen.

Dit noemen ze vulcanomulching. Dat wil zeggen dat er een te dikke laag mulch, te dicht om de boom ligt. De risico’s die daar aankleven zijn onder andere: rot aan de stam, wortels die in de mulchlaag groeien en de belemmering van een optimale zuurstofopname door de wortels. De bladeren kunnen dan geel worden en er is weinig nieuwe scheurvorming. Laat dat nu net iets zijn wat ik zie bij mijn, dus duidelijk té verwende, sinaasappelboom.

Ik maakte wat voor en na foto’s maar de verschillen zijn daarop nauwelijks zichtbaar. Maar ik schat dat er ongeveer 20 cm mulch lag. Daar heb ik minstens de helft van weggeharkt en vijftig centimeter rond de stam alles. Daar kun je nu de bovenkant van originele potkluit weer zien. 

Kijken wat dit oplevert.

Met groeten Ton

April sprokkelmaand

Even terug in de tijd.

Dit zijn de sperzieboonzaailingen op 18 februari.

Zo staan ze er vandaag bij. Nou, daar word een mens niet blij van. Dat wordt sprokkelen om een maaltje bonen bij elkaar te krijgen. Als we het al redden voor we 23 juni naar het noorden reizen.

Vanwege het onvoorspelbare en wisselvallige weer is het nog steeds nodig om af en toe de kachel te branden. Nu hebben we al een keer een zak haardhout bijgekocht omdat de grote wintervoorraad op was, maar gisteren moest de kachel opnieuw aan en had ik niet genoeg hout.

Nou is Malle Pietje niet voor een gat te vangen en struinde de helling af om eens naar de afgezaagde takken te kijken die ik daar vorig jaar neer gooide. En ja, die takken waren goed bruikbaar. Na een beetje knippen en zagen had ik twee kratjes gesprokkeld hout. 

Morgen gaan we toch nog maar een paar zakken hout kopen.

Ook sprokkelde ik weer een paar planten bij elkaar.

Een mini banaan, een Ficus benjamina en een Ctenanthe oppenheimiana. Ze zien er niet uit en of het wat wordt? Geen idee maar ik kon ze gewoon niet laten staan. 

Het kraamkadootje viel goed in de smaak.

Vanwege het regenachtige weer konden we bij de vrienden niet BBQen en dat is voor ons niet onoverkomelijk, maar voor de Chileense echtgenote is dit onverteerbaar.

In Chili wordt er altijd een reden gevonden om te BBQen, zei ze en daarom zijn we opnieuw uitgenodigd voor een BBQ. De eerste BBQ die ze voor Hollandeses geven.

 Met groeten Ton

In de smaak vallen

Het is wat wisselvallig weer.

Gisteren was het prachtig weer. Bijna windstil, warm en zonnig. En dat was niet gewoon lekker maar ook leuk zodat we buiten konden eten.

Dat we afgelopen winter in Nederland waren maakten we kennis met vrienden van vrienden. Aardige mensen die in April een weekje maar Spanje zouden gaan. Waarheen is dan natuurlijk de vraag.

Naar Torre del Mar.

Maar dat is vlak bij ons. Dus nodigden we ze uit voor een maaltijd op de berg en staken ze zodoende gisteren de benen onder onze tafel. Dat mocht ook wel weer want de onzen staken afgelopen week alweer drie keer onder die van een ander. 

Het was zeer genoeglijk en dan zijn vijf uren zo om. En het is voor ons altijd bijzonder om weer met de ogen te kijken van degenen die hier voor het eerst zijn.

O wat een mooi uitzicht en dan die tuin en wat een prachtig huis. Natuurlijk komt dan ook de toegangsweg ter sprake want die blijft voor Nederlanders de eerste keer wel een dingetje. 

Aan dat weggetje zijn wij ondertussen helemaal gewend en zien de steilte dan ook niet meer. Dat in tegenstelling tot het uitzicht want dat vinden we nog steeds bijzonder. Het lijkt wel of daar nooit gewenning over zal ontstaan.

Vanmorgen was het koud en mistig en het leek erop dat we opnieuw op het randje zouden zitten.

Maar nee, het werd gewoon zwaar bewolkt en regenachtig. Alvast een voorproefje voor morgen want dan wordt er 10 mm neerslag verwacht. Daarom strooide ik eerst de koemestkorrels in de tuin. Dat wilde ik gisteren of eergisteren niet doen vanwege de geur die de gasten anders zouden ruiken.

Het klusje dat we eergisteren in Nerja moesten doen was het kopen van een kadootje voor een baby. 

Nu zijn er waarschijnlijk best andere winkels waar je babyspul kunt kopen maar deze was de dichtstbijzijnde. Wel een nadeel: dit winkeltje had slechts kleding terwijl wij meer van speelgoed zijn. En die kleding is dan van die echt Spaanse. Tuttig en ouderwets in onze ogen maar de oudere verkoopster verzekerde ons dat het door haar aangeprijsde jurkje beslist in de smaak zou vallen.

Dat gaan we vanavond zien. 

Met groeten Ton

Op het randje

Ons huis staat in de gemeente Cómpeta maar het grootste deel van de tuin ligt in de gemeente Torrox. Het dorp Cómpeta ligt ongeveer 10 km landinwaarts terwijl Torrox bijna aan de kust ligt. Tussen deze twee plaatsen is een groot verschil in het weer vanwege de invloeden van zee en bergen.

Hangt er mist aan de kust dan kijken wij er vanuit onze hoge positie zonnig op neer. Het zelfde kan gebeuren als er regen vanuit het zuiden komt: het komt niet ver genoeg het land op waardoor wij het droog houden. Dat wil niet altijd zeggen zonnig. Ook zien we soms schuimkoppen op zee terwijl wij slechts een briesje ervaren.

Maar ook: wind uit het noorden waarbij wij in de storm zitten en de zee spiegelglad is. Of dat de wolken zich boven ons opbollen en we een in het zonlicht blakerende kust zien. Hetzelfde geldt ook voor verwachte regen: die wil dan niet tot de kust komen maar blijft er dan een paar km voor hangen. We hebben dan soms wel wolken maar net geen regen.

Kortom: we zitten er precies tussen in.

Vanmorgen. Koud en dan niet een paar graden minder. Nee: het was slechts zes graden met harde wind en grijze dikke bewolking.

We hadden nog wat klusjes te doen en deden die dan ook maar in de ochtend. Wie weet wordt het later beter.

Net nadat we wegreden zagen we deze regenboog. We zitten dus vandaag precies op de grens tussen bewolking en zon.

Nerja, waar we de klusjes hadden te doen, ligt aan de kust en daar was het weliswaar winderig maar strakblauw.

Eenmaal weer terug in Los Zuecos bleek dat die nog steeds precies op de scheiding lagen.

Keiharde wind maar zonnig.

Rick ligt heerlijk op een bedje in de zon maar in de luwte van het huis en de bomen.

Ook de kust is overwegend zonnig.

Maar zo ziet het vlak boven ons landinwaarts uit. De wolken hangen zo vlakbij dat de spetters die eruit vallen in de tuin waaien.

Het blijft bij spetters en echte regen wordt nu pas over een paar dagen verwacht.

Met groeten Ton

Voor de zorgelijken onder ons

De mist gaf me vanmorgen een idee van een zeewaterspiegelstijging van ongeveer driehonderd meter. Die zal ik nooit gaan meemaken dus van een reële dreiging in mijn leven is geen sprake.

Wellicht heel mooi om zo dicht bij zee te wonen maar zo’n stijging is niet echt wenselijk.

Wel zorgelijk op dit moment is het aantal vogels en dan met name zwaluwen.

Zowel op bovenstaande foto’s is er niet een te zien en ook op onderstaande foto van vanmiddag half zes is de lucht leeg. En dat is raar. Volgens mij neemt het aantal zwaluwen al jaren af maar een paar jaar geleden hoorden we het geskrieuw hoog in de lucht nog wel. Nu is het stil.

Het gebrek aan zwaluwen is ook te zien bij de de naaste buren maar ook bij buren wat verder weg.

De restanten van de nesten van vorig jaar zijn er nog maar dit jaar is er geen bouwactiviteit te zien.

Trouwens ik heb in de hele tuin niet een enkel nestje van welk soort vogel dan ook ontdekt (ik hoor en zie wel vogeltjes). En dat vind ik echt zorgelijk. 

Maar er is dan ook nauwelijks een insect te zien. Ja wat bijen en die kevers die de rozen kaalvreten en ook de picudos rojos die het op de palmen hebben voorzien zijn aanwezig. Maar luizen, muggen, knutjes, vliegen? Nauwelijks. Nu is dat dan best wel lekker dat die laatsten er niet zijn maar het geeft wel te denken. Insecten staan aan de basis van de voedselketen en die basis lijkt mij bijna volledig verdwenen.

Te zorgelijk hoeft nu ook weer niet.

Ik vond weer een mooie Agave en een waterslang bij de containers. Ook kocht ik een paar zaken gedroogde mest. En…..er komt weer wat regen aan dus de Agave kan ik dan planten, de slang goed gebruiken en de koemest lekker strooien.

Alles in de hoop dat in mijn tuin plaats komt voor meer insecten.

Met groeten Ton

En de lasagne dan?

Zullen we morgen toch nog naar Nerja gaan voor de verrijzenisprocessie, vroeg ik aan Rick.

Uh ja, maar hoe doen we dat dan met de lasagne?

Die had ik aangekondigd voor zondag want daar hadden we beiden al een paar dagen trek in.

Zou je die kunnen maken en meenemen zodat we die na de processie kunnen opeten op het strand?

Geen probleem dus stond ik nog wel gisteravond de saus te maken.

Om half twaalf waren we bij de kerk waar de dienst nog gaande was maar het al wel een drukte van belang was: op de terrasjes. Maar mazzel als altijd konden we nog een tafel voor twee scoren.

De kerkdeuren gingen ging klokslag twaalf open.

En begon de formatie.

Vuurtje stoken is altijd leuk.

Losjes op de schouders.

De doornenkroon werd met zichtbare concentratie gedragen.

Elke keer als er een trono naar buitenkwam werd er geapplaudisseerd. Hier de verrezen Christus.

Er liepen twee orkesten mee.

De formatie duurde ongeveer een half uur en dit meisje bleef steeds stokstijf staan.

Even over de schouder kijken.

De blijdschap van Maria is niet alleen te zien maar ook te begrijpen.

Na drie kwartier hoorden we de muziek zich van ons verwijderen en liepen wij terug naar de auto om vervolgens naar Torrox te rijden waar we als halve Spanjolen, we aten natuurlijk veel te vroeg, onze lasagne nuttigden op een bank in het parkje. Dat deden we dan weer wel in de schaduw.

Morgen is het hier weer gewoon maandag.

Met groeten Ton

Het werd zelfs nog beter

We verklaarden gisteravond tegen een uur of acht de dag als een goede. En het werd zelfs nog beter.

Er kwam een appie binnen met de vraag of we meegingen naar Cómpeta voor de processie. Nu hadden we eigenlijk bedacht om de processie van zondagochtend in Nerja te zien maar een uitnodiging nodigt uit en dus gingen we mee.

Toen we zo tegen 21.00 uur in het dorp kwamen was het er al best druk terwijl de processie om 22.00 uur zou starten en…….dat wordt meestal echt wel een uurtje later. We dronken dus wat op het plein en hielden de voorbereidingen goed in de gaten.

Zo tegen elven gingen de kerkdeuren open en kwamen de tronos een voor een naar buiten. Een beetje lastig te fotograferen in het donker dus is dit meer een sfeer impressie. 

Het blijft wonderlijk en indrukwekkend en ik ben dan ook meerdere keren geraakt. Wellicht ook door de band die prachtig muziek maakte.

Zo tegen twee uur vannacht waren we thuis en derhalve vandaag wat landerig. Tja, zo laat naar bed is ons niet gewoon. Of worden we gewoon te oud voor dit soort fratsen?

De zonnekracht is in een paar dagen fors gestegen en we zitten dus alweer in schaduw van acacia en het nieuwe afdak. Het is al bijna weer te heet om wat te doen. Klinkt wel heel dramatisch. Wel dramatisch is het voor de sappig groene planten zoals de Oost- Indische kers.

Die begint al te verwelken waar ze in de zon staat en dat heeft nog niets te maken met droogte want de aarde is na de regens nog voldoende vochtig. Het is meer dat de wortels niet in staat zijn om de verdamping bij te houden waardoor de plant uitdroogt.

Op een plaats wat meer in de schaduw is er geen vuiltje aan de lucht.

De gele plantjes die ik gisteren plantte hebben het zwaar en voor hen heb ik instant schaduw gecreëerd.

Een plastic krat eroverheen gezet en er bovenop nog wat dennennaalden gestrooid. Mocht het onvoldoende zijn dan in het najaar een nieuwe poging doen.

Deze jongens zijn daarentegen helemaal in hun element.

Carpobrotus of Hottentotvijg. 

Maar ook dit kleine kruipertje ligt heerlijk te bakken in de zon.

Wat doet die witteblauweregen het mooi hè, zei Rick vanmorgen. En hij doet het ook goed. Nadat hij vorig jaar voor het eerst weer eens een flinke groeispurt maakte, bloeit hij nu prachtig.

Trrrrromgerrrroffelllllll. Tadaaaaaaaaaa.

Ik durf het nog bijna niet te geloven maar het lijkt erop dat er zich toch echt mini sinaasappeltjes aan het ontwikkelen zijn. We hebben het universum gevraagd voor 15 vruchten.

Nu is het lastig te zien of een bloem is bestoven of niet. Er ontstaat altijd een verdikking. Pas na een tijdje is te zien dat dat vruchtbeginsel dikker wordt maar ook dat het donkergroen kleurt.

En dat is nu net wat er op de foto te zien is. De meeste vruchtbeginseltjes zijn gelig en klein op één na want die is donkergroen en groter. 

Met groeten Ton