Vreselijk

Vreselijk, zo snel als deze vier dagen voorbij gingen. Maar is dat niet altijd het geval als het leuk is?

De zondagsroute gaat altijd naar de Puerto de Collado. Dus ook gisteren. Wel via een andere route. Er zijn minstens tien manieren om de top de bereiken. Dus saai wordt het niet gauw. 

Ik schat de we de afgelopen dagen niet meer dan 20 vierkante kilometer van het natuurpark (Parque natural de las Sierras de Tejeda, Almijara y Alhama) hebben doorkruist maar vervelen deed het niet. Het is er werkelijk schitterend mooi. En zeker in de hogere delen en aan de noordkant van bergen heel groen.

En dat is dan ‘onze’ achtertuin. 

Anyway: op de puerto de Collado. Het makkelijkste deel is achter de rug.

Daarna ging het eerst nog even over een breed pad maar toen al snel afslaan om een volgende bergkam over te gaan. En dat gaat dan via die smalle geitenpaadjes die soms toch best dicht bij de afgrond liggen.

Nu kan ik mijn hoogtevrees best redelijk parkeren door niet de afgrond in te kijken en een mantra te herhalen: ik heb slechts 30 centimeter nodig om mijn voeten neer te zetten. Ik heb slechts 30 centimeter nodig om mijn voeten neer te zetten. Ik heb sl…..

Wel gingen mijn dromen gedurende deze dagen vaak over hoogtes. En dan niet in de natuur maar in gebouwen waar de trapleuningen of geheel ontbraken of ze net buiten mijn bereik waren aangebracht en ik steeds minsten tien verdiepingen het trappenhuis in kon kijken.

Maar dat heb ik er wel voor over. Hier kan toch niets tegenop? En het rook zo heerlijk naar dennen.

Over stilte. De groep waarmee ik liep, bestond uit prettig gezelschap. Er was dan ook genoeg gesprek onderweg maar soms vond ik het ook heerlijk om even helemaal achteraan te lopen en zelfs dan nog net wat extra langzaam te gaan zodat iedereen uit zicht was en ik me even helemaal alleen waande. Slechts het ruisen van de wind door de bomen en het geknars van de steentjes onder mijn schoenen. Na een paar minuutjes ben ik dat dan wel weer zat en sluit me me vervolgens weer snel aan.

Deze foto is van zaterdag en kreeg ik gisteren doorgestuurd. 

Alleen van boven gezien is het duidelijk hoeveel wegen er in het park lopen. 

Hier staan we op de kam en zoals altijd torent de Maroma boven alles uit.

Aan de andere kant lopen we door het gebied dat een tiental jaren geleden is verbrand. Inmiddels zijn er weer struikjes te zien, de bomen ontbreken nog. Maar in de blauwe netjes zijn dennen geplant.

Piepklein nog maar er zijn er 2500 geplant. Het begin is er.

En dan als geiten naar beneden.

Rond 15.00 uur terug op het startpunt, Hotel Balcon de Cómpeta. 

De grote paella’s werden net neergezet.

Wij, slim als altijd, gingen aan de tafel het meest dicht bij de paella zitten. Maar staat er niet in het dikke boek van de christenen iets over de eersten die de laatsten zullen zijn? 

We waren als laatste tafel aan de beurt. 

Nou ja, met een drankje erbij is dat wel te doen.

Hier zijn de buikjes inmiddels meer dan gevuld.

Daarna werden de medailles uitgereikt. De buit is weer binnen.

Deze dagen deed ik de middelzware wandeling en eigenlijk ging het me té gemakkelijk af. Dus heb ik even overlegd met de organisator. Volgend jaar ga ik naar de zwaardere groep. Wel in de groep van de rustig lopende gids en mocht het me toch te veel zijn kan ik zelf kiezen om weer een dag met de middelzware groep me te gaan.

Met groeten Ton

De mooiste

Het was zaterdag beslist de mooiste wandeling van de vier. Dat kan ik met zekerheid zeggen want zondag, de laatste dag, gaat altijd naar de Puerto de Collado en die route liep ik dus vorig jaar ook. 

Toen ik weer thuis was en de foto’s bekeek was ik teleurgesteld. En…..er is niks mis met de foto’s alleen doen ze totaal geen recht aan de pracht en de indrukwekkende schoonheid van Moeder Natuur.

De bus bracht ons zaterdagochtend naar het begin van de wandeling die in de buurgemeente Canillas de Albeida ligt. 

Hier bij de voorde rechtsaf de rivier in.

Prachtige grijsblauwe gladgeschuurde stenen. Hier word ik al meteen blij van. We liepen ongeveer een half uur langs de rivier. Heerlijk koel was het nog en dan af en toe het gemurmel van de beek is onbetaalbaar.

Maar allengs hoger en hoger waar de uitzichten indrukwekkend zijn.

Ineens toch weer langs de rivier ook al stond ie zo hoog in de bergen droog.

Eenmaal uit het dal was het flink steil klimmen. Wel over een breed pad. En ook hier geldt: de diepte komt niet uit de verf op het plaatje. Maar de oh’s en de ah’s waren niet van de lucht.

Ook de steilte is nauwelijks te zien. 

En dan o gruwel: geen koffiestop maar een watermeloenpauze. 

Hier leefde het idee dat we wel ongeveer op het hoogste punt van de wandeling zouden zijn.

Maar nee, je kunt altijd hoger.

Is deze rotspunt dan het hoogste punt? Ook niet.

Hier pas, op 1350 meter is de top.

Tijd voor de lunchpauze. De gids is de dame met het blauw shirt.

Heel in de verte rechts, aan de kust is Torre del Mar te zien. De eindbestemming van onze reguliere wandelingen.

De afdaling was niet minder mooi maar vanwege de concentratie dat dat vroeg heb ik daar geen foto’s van. 

Om 15.00 uur terug in Cómpeta waar de jaarlijkse dag van de buitenlanders werd gehouden. De verschillende nationaliteiten bieden dan voor een euro een specifiek gerecht aan. (De opbrengst is voor een goed doel) Ook wordt de ‘buitenlander van het jaar’ gekozen, is er muziek en een biertent. Het was er druk. Ik kreeg een bon van een vriend om zo’n gerechtje te halen. Omdat we er eigenlijk té laat aankwamen waren de meeste tentjes al uitverkocht. Bij een kraampje was nog wat activiteit en natuurlijk: de Nederlandse. Dus at ik een heerlijk bekertje erwtensoep.

Vervolgens snel naar huis voor een twee uur durende siësta. Want deze wandeldag was niet alleen prachtig maar ook de langste en met de meeste hoogtemeters. Ik kan geen aantallen geven want vanwege de afleiding van het feest op het plein is daar niet meer over gesproken. Alleen mijn stappen kan ik geven: 21962.

O en dan is het morgen alweer de laatste dag.

Met groeten Ton

Altijd maar die zon

13,5 Kilometer gewandeld, 453 meter geklommen, 510 meter gedaald en19782 stappen gezet.

Er werd donderdag veelvuldig verteld dat het vrijdag een stuk aangenamer van temperatuur zou zijn. 22 Graden in plaats van 28.

s’ Morgens was het rond acht inderdaad koeler. 20 Graden en dat zijn er twee minder dan donderdagochtend maar nog steeds lekker warm zo vroeg op de ochtend.

Ik werd trouwens om vier uur s’nachts wakker vanwege freakwind. Ongeveer tien minuten waaide het keihard. Het loeide door de kieren van de ramen.

Weeromslag. Ze hebben het er al dagen over maar het zou nu zomaar kunnen want er hangen lenswolken boven de Maroma en dat betekent koude bovenlucht.

De wandeling van vandaag is in de buurt/aan de voet van de Maroma en die is met 2069 de hoogste berg in de buurt.

Eerst met de bus van Cómpeta naar Sedella voor de start van de tocht. 

Na een uurtje de koffiestop.

En nog een uur later bijna op het hoogste punt met zicht op zee.

De paden waar we over gingen waren lekker breed zodat er makkelijk naast elkaar gelopen kon worden. Fijn om te kletsen en zorgeloos om je heen te kijken.

Het uitzichtpunt El Pozuelo met op de achtergrond de Maroma. De grote kale grijze steenklomp ziet er ongenaakbaar uit. Toch is de beklimming, wij deden die jaren geleden, niet zwaar. 

Anyway: het is inmiddels gewoon weer 28 graden. Wel met een lekker briesje maar toch. 

Achter het hek een diep ravijn. Daar maakte ik een foto van maar waarschijnlijk ietwat gehaast. Dus wazig en niet voor het blog.

Voor een deel dezelfde weg terug maar met een klein ommetje naar het begin van Rio de Puente waar we pauze hadden voor de lunch. Ik had een banaan, een gekookt ei en een stuk kaas, wetend dat er thuis een heerlijke moussaka wachtte.

Wat een rijkdom en genot.

Op de heenweg wilde ik dit straatje op de foto zetten maar de zon stond recht voor me dus dat moest op de terugweg.

Eenmaal in Cómpeta met een paar medewandelaars wat drinken maar kort want ik wilde nog een klusje doen.

Het is weer mangotijd en net als vorig jaar zoek ik naar valfruit.

Opbrengst. Wat kan een mens tevreden zijn.

Een vriendin die tien jaar in Spanje woonde maar inmiddels weer naar Nederland is verhuisd zei vaak: altijd maar die zon.

Tja, dacht ik dan: dat vinden we als noordelingen toch zo fijn aan Spanje?

Maar nu we hier zelf al weer behoorlijk wat jaren bivakkeren verandert dat, zeker voor mij.

Zo liet ik bij thuiskomst de rolluiken zakken omdat ik wel voldoende Lux had gehad. Ik zat tot de zon onderging lekker in het schemerduister.


Met groeten Ton

Een gehaakt kleedje

Dag een van de vierdaagse van Cómpeta.

Negen kilometer wandelen. 480 Meter klimmen en 340 meter dalen. 18170 Stappen. En dat bij 30 graden.

Vanuit het dorp wandelden we eerst naar de doorgaande weg waar een bus klaarstond om ons naar de rand van het natuurpark Tejeda te brengen.

Daar was al wel meteen de koffiestop. Wat vroeg vond ik want we hadden nog nauwelijks gelopen maar waarom dat was werd snel duidelijk. Er was na dit punt eigenlijk geen geschikte/bereikbare plek meer voor de kraampjes. Koffie was heerlijk trouwens en een goed moment om kennis te maken met andere wandelaars.

Nu ligt het dorp Cómpeta al op zo’n 600 meter hoogte dus na een kilometer lopen leek het al of we in de Alpen zaten. Ik blijf het natuurpark prachtig vinden.

We liepen steeds over smalle paadjes en ik had dan ook best vaak last van hoogtevrees. Niet waar struiken stonden maar op de kale stukken vond ik de ravijnen angstig diep.

De micro pauzetjes deden we natuurlijk in de schaduw.

Door dit dal loopt de rivier waaruit ons water wordt gewonnen. Op de horizon is nog net een stukje Middellandsezee te zien.

Tot zover was het redelijk te doen met klimmen en dalen maar we moeten naar het randje. Volgens de gids zouden we over 500 meter 180 meter stijgen.

En dat viel sommigen zwaar. Gelukkig was het pad hier breed genoeg voor me om niet al te erg in het dal te hoeven koekeloeren.

En hier hebben we de langere pauze op de Puerto de Collado.

Dit is het zicht op de andere kant. We konden hier kiezen om via de weg te gaan of via een steil geitenpad. Het werd de weg.

In het dorp zag ik wat nieuws. Gehaakte doeken tegen de zon. Daar werd ik blij van. Net als van de welverdiende Clara, bier met 7 Up, op het plein.


Nou ja, al weer een dag om.

Met groeten Ton

De wandelschoenen aan

Bij het afsluiten van het B&Boppasweekje maakten we kennis met deze gaste. En wederom op de valreep voor ze terug vliegt naar Nederland kwam ze lunchen.

Een ondernemend type: ze kwam op de fiets vanuit Canillas. Slechts een keer belde ze of ze bij goede afslag stond. En dat voor een vakantieganger die hier nog nooit is geweest. 

We hadden niet alleen een genoeglijke middag maar ook nog een met humor. Kortom: ze mag vaker komen.

s ‘Avonds had ik mijn eerste toneelles. Net als de introductie een paar weken geleden voldeed het meer dan ik verwacht had. Gezellig was het, onderhoudend, ontspannen en met veel lol. 

Wat is nu eigenlijk de bedoeling van die lessen? Om volledige vrijheid te hebben als je op het toneel staat. Met of zonder tekst. 

Er kwam een vraag op het blog of die toneellessen in het Spaans zijn.

Nee. Er is geen toneelgroep in het dorp. 

‘Mijn’ groep is opgezet door een Vlaamse dame. Er worden lessen in het Nederlands en het Engels gegeven.

Misschien kan ik wat uitgebreider vertellen over integratie of eigenlijk het gebrek eraan.

Voor 2008 sprak ik beter Spaans dan nu. Ik zat op Spaanse les en kon tijdens de bouw van ons huis redelijk overleggen met de bouwers. Maar nadien? Het enige Spaans dat ik spreek is met een ober, de persoon achter de kassa, of als ik iets wil vragen of kopen of een klus gedaan wil hebben.

We hebben ook geen Spaanse kennissen. In de campo, het platteland, is dat ook best lastig om Spanjaarden te ontmoeten want Spanjaarden willen niet echt in de campo wonen. In een dorp heb je wat meer kans dat je met buren contact hebt.

Ik heb wel eens geschreven dat de Spanjaarden en de buitenlanders gesegregeerd leven. Wij gaan meer om met Engelsen, Nederlanders, Denen en Vlamingen.

Na vier jaar samenwerking met het koor en de Spaanse muziekschool in het dorp wordt een deel duidelijk: de culturele verschillen tussen de Andalusische muziek en de Noord Europese stijl zijn groot. Net zo lastig als wij de Flamenco kunnen horen is dat omgekeerd met dat ingetogen zware Noordse.

Tijdens de gezamenlijke evenementen zien we dat de Spanjaarden eigenlijk direct de zaal verlaten als het Spaanse deel van het programma klaar is. En dat is ook andersom. En natuurlijk geldt dit in wat algemene termen. 

Er is een nieuwe tenor in het koor. Een Spanjaard en die komt speciaal van drie dorpen verder naar Cómpeta omdat hij zo van klassiekere muziek houdt

Met groeten Ton

En ik ga nu op pad voor de eerste dag van de wandelvierdaagse.

Wat zijn ze druk

De afgelopen twee dagen was de lucht blauwgrijs beslagen. Zeker vanwege de weeromslag die er aan zit te komen, dachten we, maar nee. Rook van de bosbranden in Portugal.

Wij hebben rustige dagen in tegenstelling tot de mieren. Zij zijn bezig met de wintervoorraden.

In het grind van het terras zag ik ineens een concentratie van acaciazaadjes. En die vallen toch echt niet geclusterd uit de boom. Dus even goed opletten.

Zie ik van alle kanten mieren aankomen met een zaadje.

Wat ik nogal opmerkelijk vind is dat de zaadjes eerst op de hoop worden gegooid en pas van daaruit verder worden gebracht. Langs de stapelmuur naar beneden en daar de grond in.

Vanmorgen was het hoopje zaden weggewerkt maar nog steeds slepen de mieren onvermoeid door. Ze zijn nog wel een paar dagen bezig denk ik want er liggen duizenden zaadjes.

Met groeten Ton