Stofdroog

Kreeg ik vandaag bericht met verkooptips van de makelaar die maandag aanstaande ons huis komt bekijken.

Zorg dat het schilderwerk in de woning tiptop in orde is.

Ik was al begonnen. Vandaag dag twee en de eerste vlakken staan in de grondverf.

Rick belde vanmiddag. Schiet het al een beetje op?

Ja, de deuren zijn klaar en ik ben nu met de kast bezig. Dus je moet wel voorzichtig doen als je thuis komt want dan is het nog wel plakkerig.

Tuurlijk.

Maar om 20.00 uur, tijdens een telefoongesprekje hoor ik opeens: oei het plakt nog.

En ja hoor, al kletsend stond hij met zijn kont tegen de kast te leunen.  I was not amused.

Maar na een uur of drie is het toch wel droog? Kwam het er schuld bewust uit.

Ja, verf is na twee uur droog genoeg om vallend stof er af te kunnen vegen, maar niet zo droog dat een achterwerk met stof omkleed niet vastplakt.

Morgen maar wat extra schuren om het relief er uit te krijgen. 

Uit de verf dan hé.

Met groet Ton

Snode plannen

Het is leuk als je een gast voor het eerst meeneemt naar Los Zuecos in Spanje. Prachtig vond hij ons huis en ondanks dat hij geboren is in Oostenrijk was hij helemaal enthousiast van de bergen in combinatie met het blauw van de mediteranee.
Leuk ook om door andere gesprekken nieuwe inzichten te krijgen. En met die nieuwe inzichten zijn we de afgelopen week druk in de weer geweest.

Rick wil eigenlijk minder werken zodat we gedurende langere perioden in Andalusië kunnen verblijven. Maar dat heeft nog wel wat voeten in de aarde.
Daarvoor zullen financiele lasten naar beneden moeten en voor ons Nederlandse huis is een langere periode leegstaan niet erg geschikt.
Huis verkopen dan maar?
Help. Mijn mooie zolder, de nieuwe haard, mijn groentetuin, mijn kippetjes en verhuizen uit het leukste straatje van ons dorp. Maar elk jaar een paar maanden in de zon is toch ook wel heel aanlokkelijk.

Dus ben ik begonnen met schilderen. De oranje deuren doen het wel leuk tijdens de de Olympisch gouden medaille oogst maar niet als er potentiele kopers komen. Daarna ga ik de tuin beplanten, de poort gaat er uit zodat de schuur weer opgewaardeerd kan worden tot garage en de laatste buitenmuur  moet nog "onthechtworelt" worden en daarna geschilderd.
Héu, hé, daarna kan de makelaar langskomen.


En dat  allemaal nog voordat we in April gaan wandelen.


Met groeten Ton

Bewijs geleverd

Eigenlijk ben ik een angsthaas.


Toen ik gisteravond Rick en een vriend ophaalde van Malaga airport zat ik bijna te slapen in de auto. En nadat ik een smsje kreeg van een vertraging van een kwartier ben ik in slaap gevallen gelukkig stond ik inmiddels al wel op het parkeer terrein.

Waarom was ik zo moe? Van het schilderen? Ik werd wel vanmorgen met spierpijn in mijn arm en linkerhand wakker vanwege het harde knijpen bij het vasthouden van de ladder. Dus dat de hoogte me inspanning kostte moge duidelijk zijn.
Maar ik heb de afgelopen nachten slecht geslapen. Ik hoorde elk geluidje. Een blaffende hond, een piepende deur, gebonk, dat van een tak bleek te zijn die tegen de pergola sloeg en nog wat meer van dat soort dingen. Waarschijnlijk was ik nogal op mijn hoede.

Maar met Rick aan mijn zijde heb ik vannacht geslapen als een roos. Hij iets minder goed.
Wat mij betreft is het bewijs geleverd hoor, was het eerst dat ie vanmorgen tegen me zei.
Hoezo?
Mijn god, wat heb jij afschuwelijk liggen snurken. Koop alstublieft ook voor hier een paar van die neksteunkussens van de LIDL.


Met groeten Ton

Laag bij de grond

En dan zijn alle laag bij de grondse activiteiten klaar. 

Geplamuurd, geschuurd, geplamuurd en geschuurd. Alle optrekkende vocht beschadigingen van voorjaar 2010 zijn volledig onzichtbaar gweorden. 

Vanmorgen de ladder ophalen bij La Perla de Frigiliana zodat ik de scheurtjes in de hoeken kan dichtsmeren die wat hoger zitten.  Natuurlijk was het te gezellig dus wat is dan een uur of twee kletsen? Snel naar huis en beginnen. Ik zoek de spullen bij elkaar die ik nodig heb en bedenk dat ik beter eerst een broodje kan eten.

Oeps, ik heb afgesproken met de mannen van Los Dos om een bakkie koffie te drinken. Dan kan ik beter beginnen als ik terug ben.

Om zes uur ben ik weer thuis en tja, dan is het etenstijd. 

Kortom: IK DURF NIET. HET IS ME TE HOOG?

Eerst maar even met Rick bellen. 

"Probeer maar en als het echt niet lukt dan doe ik dat hoge deel wel."

Nou ja, dat vind ik ok zo wat. Hij werkt de hele week en moet ie die drie dagen dat hij hier is, ook nog de butklusjes doen.

Ik verman me en zowaar: de scheurtjes zijn dicht. Waarschijnlijk stond ik errug tuttig op die ladder maar er was gelukkig niemand die me zag. 

Morgen schilderen.

Met groeten Ton

Zelfportret met dode kever

Rick bracht me om vijf uur naar Schiphol. 

We vertrokken keurig op tijd van de Kaagbaan.

We hadden de wind in de rug.

Ik heb twee uur geslapen in het toestel en een halfuur gekletst over biologischtuinieren met een alleraardigste dame uit Amsterdam.

Het was heerlijk zonnig bij aankomst in Malaga.

Hoe voorspoedig kan het gaan?

Emie Le Noble blogt een hele maand kleurrijke foto's op haar blog: Wonen in Caldese. Inspirerend want toen ik een rondje door de tuin van los Zuecos maakte zag ik direct wat wat de foto voor mijn blog zou worden. En natuurlijk ook omdat de picudo rojo val werkt.

Wat je ziet is de binnenkant van een ronde rode emmer met een laag water. Op het water de weerspiegeling van mijn Ipad, de lucht, een blad van de palmboom en mijzelf. De zwarte vlek op het water is een dode kever.

Met groeten Ton

De week van de jaren zestig

Een paar jaar gelden had ik een gesprek met mijn oudste neefje.
Het ging over het gevoel van onveiligheid dat hij had ervaren tijdens de protestacties tegen de atoomwapens: Ban de bom. Hij was toen ongeveer een jaar of acht. "Elk moment kon de wereldoorlog uitbreken en dan zouden die bommen gebruikt worden en misschien ons huis vernietigd worden."

Het zou toch niet moeten dat kinderen zo'n gevoel hebben op die leeftijd.

Deze week is het 'de week van de jaren zestig' op radio Nostalgia, en er worden mensen aan het woord gelaten over hun ervaringen tijdens die woelige jaren. Tijd dus om ook zelf eens te kijken wat er in mijn koppie omging.

Nu ben ik geboren in oktober '58  en was eigenlijk nog te jong om ze bewust mee te maken.  Toch is er wel een overheersend gevoel dat hoofdzakelijk via mijn ouders en wat later ook de krant en de tv kwam namelijk het beeld van onruststokers die tegen alles waren wat goed was. In mijn beleving was er niets mis met mijn/onze wereld: opgegroeid in een klein dorp binnen een veilige familie. Misschien ook omdat ik ben opgevoed met het idee dat je je aan de regels houdt.
Als ik dan ook de afgelopen dagen de verhalen hoorde moest ik steeds even schakelen. Het oude gevoel bewust naast me neerleggen zodat ik echt kon luisteren, zonder dat oordeel, naar wat gezegd werd.

Natuurlijk ben ik op latere leeftijd gaan zien welke goede dingen eruit zijn voortgekomen.

Wat muziek betreft herinner ik me de arbeidsvitaminen, die had mijn moeder altijd aan staan. In mijn beleving  werden er veel Duitse schlagers gedraaid en dat vond ik dan altijd raar want er werd nog veel gemopperd over De Moffen maar hun muziek werd wel mooi gevonden.( ik was toen al rechtlijnig)
Ook het programma Moeders wil is wet is me goed bijgebleven -gepresenteerd door Mia smelt- dat mijn vader altijd Moeders bil in bed noemde met daarin het onderdeel De groenteman. Tjsa, tsja, tsja.

Met groeten Ton

Tippelen

Elk jaar zijn ze er weer: groepen bij elkaar geplakte lieveheersbeestjes.

Op de meest vreemde plekken zitten ze. Tussen de deur en het kozijn van de tuindeuren en als ik die gebruik worden er meteen een stuk of drie geplet.
Ook een lekkere plek zijn de hoeken van ramen. Gelukkig lap ik die niet zo vaak maar als ik dat doe ga ik met een boog om de kolonie heen.
Vorig jaar had ik een groepje in de plooien van het gordijn. Die ontdekte ik toen ik een vieze vlek zag ontstaan. Tja, want ondanks de overwintering gaat de defaecatie gewoon door.
Volgens mij zijn het wel schone dieren want als de pleisterplaats te smerig wordt smeren ze 'm. Tenminste dat is mijn verklaring als ze verhuizen. De vieze plek achterlatend.

Maar het meest favoriete plekje is de hoek van een architraaf  in de walk in closet.

De laatste dagen zien we ook zwervers in huis. Dat betekent dat ze het voorjaar in de kop krijgen en naar buiten willen. Ik heb het raam op een kiertje gezet.

Trouwens, ze overleven niet allemaal de overwintering. Soms vinden we er eentje die dood op de grond ligt.

Nu zijn de lieveheer beestjes niet de enigen die aan de tippel gaan. Wij zijn weer ingeschreven voor de Nijmeegsevierdaagse. We hopen dat dat een makkie wordt want als het goed is zijn we meer dan voldoende getraind door de 1300 kilometer van de Camino de Levante.

Met groeten Ton

Kussen

Nee, we gaan het niet hebben over deze kro kussen ook al staan ze in bloei.

Maandagochtend heb ik een baantje: het uitlaten van twee Beagles.

Maandagochtend kijk ik altijd even bij de Lidl of ze sportspullen in de aanbieding hebben.

Mijn heerlijke warme softshell die ik zondag aan Rick afstond komt ook daar vandaan. Natuurlijk kan ik op internet zien wat de aanbiedingen zijn maar het hondenadres ligt vlakbij het winkelcentrum waar de Duitsediscounter is dus dat is goed te combineren en als er iets is kan ik het direct aanschaffen.

Tja en omdat er met die € 18 softshell niets mis is wil ik daar ook een fleece kopen. Waar ik eerst nog dacht dat ik i.v.m. (kinder)slavernij sportkleding beter van gerenommeerde merken zou moeten kopen is de afgelopen weken opnieuw gebleken dat dat niets uitmaakt. Bijna al die troep wordt gemaakt door slaven voor een paar euro per week.

Dus stond ik gisteren te graaien tussen twintig andere zeer kooplustigen. Niet in sportspullen maar tussen dekbedden, lakens, overtrekken en kussens. De laatsten zijn: microvezelneksteunkussens.
Nu moeten we nog twee kussens hebben voor de verhuur van ons huis in Nederland. Twee gekocht en vannacht uitgeprobeerd. Even wennen want er valt weinig aan de vorm te veranderen.

"Hoe heb jij geslapen?" vroeg ik vanmorgen.
Tja, wat moet ik zeggen? Eigenlijk wel goed maar ik was wel vaak wakker.
En jij?
Heerlijk, wel een beetje onwennig. Ik kon namelijk niet op mijn buik liggen.
Ik denk dat er een bijkomend voordeel is.
Wat dan?
Je hebt niet één keer gesnurkt.

Met groeten Ton

Niet voor Jan met de korte achternaam

Ook al roep ik vaak over mezelf dat ik lui ben, ik verzet veel werk. Eigenlijk ben ik altijd wel met iets bezig. Natuurlijk heb ik wel eens een zetje nodig, zeker als ik het idee heb dat ik iets dubbel moet doen of dat iets teruggedraaid moet worden. Dat laatste is nogal eens het geval.

Tijdens onze komende wandeling in Spanje willen we ons Nederlandse huis verhuren.

Vorig jaar heeft de zolder een volledige metamorfose ondergaan en sindsdien slapen we daar, wat tot gevolg heeft dat de bovenverdieping anders wordt gebruikt. Ook Rick's kantoor is niet langer uitgerust met een logeerbed maar volledig kantoor geworden. En omdat we slechts met ons tweeën zijn,wordt de deur van die kamer nooit dichtgedaan.

Zeg, kan die deur er niet uit, vroeg Rick een half jaar geleden.
Natuurlijk, maar waar moet ie naar toe? We hebben geen zolder meer waar ie op kan.
Naar de schuur.
Je weet wat voor bende het daar altijd is.

Dus ruimde ik de schuur op en zette de deur netjes tegen de muur zodat ie niet zou beschadigen. Plaatste er spullen voor die ik waarschijnlijk vaker zou gebruiken dan die vermaledijde deur.

Waar brengen we onze privé spullen naar toe als we het huis verhuren?
"Ik vraag wel aan mijn zus of ze daar op zolder mogen" gaf ik als antwoord. Maar in mijn geest zag ik mezelf al weer dwalen met zware dozen trap op en af. En stel dat we het huis niet verhuren, is het ook nog voor Jan met de korte achternaam.
Als we nu de deur weer in mijn kamertje zetten dan kunnen we daar onze spullen in doen.
Zucht. Een goed idee maar in mijn beleving heb ik hem er net uitgehaald.

Dus prepareerde ik vandaag de deur weer vrij en hangt ie inmiddels op zijn vertrouwde plekkie. En passant is de schuur ook opgeruimd.


Met groeten Ton

Wat lach je nou?

We willen toch wat aan training doen voor onze wandel uitdaging in april/ mei.

Het gebeurt niet vaak dat Rick op me moet wachten maar ik vond toch dat ik een extra laagje kleding aan moest. Ik ren snel naar boven om mijn softshell jas aan te trekken. Halverwege de trap naar beneden zie ik een grijns op het gezicht van Rick.
Wat is er? Je lacht me gewoon uit.
Ja, wel een beetje. Jij ook altijd met die dikke jassen.

Daar heeft ie gelijk in want ik trek er ook nog mijn gewone winterjas over aan.
Als een Michelinmannetje stap ik naar buiten.

We zijn zo vroeg op het strand dat de zon net boven de duinen uitkomt en er staat een stevige windkracht 5.

Ik doe mijn capuchon op want krijg kouwe oren en steek mijn handen in mijn zakken.
We wandelen lekker door en praten weinig maar als stiltes te lang duren is er altijd wel iemand die zegt: gezellig he?
Als ik dat na een half uurtje vraag blijft het een beetje stil.
Wat is er?
Het is eigenlijk net te doen met dit jasje.
Hoe bedoel je?
Nou, eh.
Je hebt het koud.
Ja..

Dus ging de softshell uit en richting Rick.
Wat lach je nou?
Hou het op diepe liefde.

Met groeten Ton