Windmolens

Twee weken geleden werd het afgelast vanwege te hoge golven maar gisteren over een spiegelgladde zee naar het windmolenpark voor de kust. Prachtig zonnig weer, een beetje fris maar daardoor wel heel helder.

Het zeegat uit bij IJmuiden

 

75 Mensen hadden zich ingeschreven voor de NUON klantendag excursie. Met de ms Koningin Emma in een uur naar de windmolens gevaren terwijl Marijn allerlei informatie verstrekte over grootte, aantal, wijze van verankering, verscheping, onderhoud etc, van de molens.
Ook al ligt het park voor de kust bij Egmond en is het vandaar te zien vanaf IJmuiden leek het wel beter zichtbaar.

Maar op een afstand van 500 meter is het echt een  indrukwekkend gezicht om al die molens keurig in het gelid midden in het water te zien staan.

Het windpark Prinses Amalia lijkt klein maar ligt 10 km verder weg

De combinatie zon, zee, varen is al goed maar een kopje koffie onderweg en een haring aan wal maakte het helemaal af.

 

Op de weg terug leek het net of Zandvoort in het water ligt.

Met groeten Ton

2 minutes of fame

Het is een beetje saai op het moment.

Fietsend door het park met Egbert zag ik een groep grote paddenstoelen. Dat is waarschijnlijk het enig vermeldenswaardige vandaag dacht ik in het voorbij fietsen. Ik keerde om en maakte een paar foto's.

Eenmaal thuis vond ik de afbeeldingen niet bepaald veelzeggend en besloot ze niet te gebruiken.
Wat later, op de bank met mijn middag borrel, luisterde ik naar Radio Nostalgia, gepresenteerd door Tineke de Nooij.
Wie heeft er wel eens een lange wandeling gemaakt en wil daar iets over delen, was de vraag.
Kom, laat ik eens bellen. En ja ik was twee minuten op de nationale radio te horen. Nu geloof ik dat er gemiddeld zo'n honderdduizend mensen per dag naar luisteren, maar voor mij zijn dat er beduidend meer dan op een normale dag.

Ik moest ongeveer twee minuten wachten voordat ik in de uitzending kwam en het enige dat ik in die tijd hoorde was het bonken van mijn hart. Ik was gewoon nerveus. Maar zo gauw het gesprek begon was dat weg want toen had ik 'gewoon' een gesprek.

Klik hier, mijn gesprek zit tussen de 45 en 50 minuten van het eerste uur van de Tineke show.


Met groet Ton

Shit

Mijn moeder vond dat we veel te streng waren voor Egbert. Hij mag ook niet veel van jou he, zei ze dan.

Dat we besloten hadden om een Beagle te nemen werd dat van alle kanten afgeraden." Ze luisteren niet, ze kunnen niet alleen zijn, het zijn slopers en vreten aan aan je meubilair en ze zijn eigenwijs".
Op dat laatste antwoordde ik dan dat ie dan zou lijken op zijn baasjes.

Zelfs aan het begin van de puppytraining kregen we van de trainster te horen dat "een Beagle niet te trainen is". Dat was niet zo heel inspirerend. Toch kreeg ik aan het eind van de tweede cursus, weliswaar een beetje zuinig, het compliment dat "je zo ver met Egbert bent gekomen".

We hebben een hond die luistert, niet wegloopt, gewoon een uur of zes alleen kan blijven, nog niets heeft vernield- behalve zijn speeltjes- en nog nooit een dier heeft doodgebeten. ( dat zou ook zo'n Beagle ding zijn)
Om hem zover te krijgen zijn we wel heel consequent geweest met opvoeden en misschien zijn we juist door al die waarschuwingen wel te streng geweest. En zelfs nu hij al zes jaar is slaapt hij 's nachts nog altijd in de bench met het deurtje op slot

Maar omdat het zo'n goed opgevoede hond is, is het nooit een probleem om Egbert ergens te laten logeren. Er zijn meerdere mensen die op hem willen passen. Zo is hij vaak bij de overburen en daar mag hij 's nachts in zijn mand slapen. Dat gaat helemaal goed. Nadat we we vorige week thuiskwamen vonden we dan ook beiden dat we de bench niet meer op slot zouden doen maar Egbert moest daar blijkbaar nog wel aan wennen.

Toen ik de volgende morgen de woonkamer binnenkwam rook het namelijk verdacht veel naar poep. Ja, hoor een grote hoop midden in de kamer. Boos worden heeft dan geen zin meer maar de lol was er wel een beetje vanaf. Misschien is ie bang omdat hij nu het hele huis moet bewaken, kwam Rick hem te hulp.
Hij kreeg het voordeel van de twijfel en de bench ging  ook de volgende nacht niet op slot met ....... hetzelfde  resultaat. Omdat het nu een beetje een slappe hoop was dacht Rick dat Egbert zich misschien niet helemaal lekker had gevoeld.
Hij krijgt nog één kans maar als er morgen weer een keutel ligt gaat het hok weer op slot, riep ik ferm.
Dus toen ik de derde morgen beneden kwam was ik heel opgelucht dat er niets op de vloer lag en alle volgende nachten zijn probleemloos verlopen.


Met groeten Ton

Sirene

Het klonk wat bevreemdend om zeven uur in de ochtend in het park maar ik kreeg er rillingen van, zo mooi.

Toen ik gisterochtend Egbert uitliet hoorde ik een prachtige vrouwenstem. ,Maar omdat in het dorp ook een psychiatrisch centrum staat was mijn eerste gedachte: die is gek of heeft volledig vrije expressie.

Vanmiddag opnieuw gezang. Een hoge stem die heel helder klonk af en toe wat weg ijlde tussen de bomen. Ik sleurde Egbert mee, die eindeloos stond te snuffen aan een bepist struikje en zag een jonge vrouw lopen waar het gezang uit vandaan kwam.
Ik sprak haar aan en kwam al heel snel tot de conclusie dat ze tot de tweede categorie hoorde. We hebben wel een half uur staan praten over zingen in het algemeen en over vrij zingen in het bijzonder. En ik blijf het verbazend vinden hoe dingen op mijn pad komen. Want niet alleen de nieuwe zangjuf leert me de emotie van een lied over te brengen, ook de workshop podium presentatie  ging over hetzelfde onderwerp.

En met al mijn openheid moet ik zeggen dat het nog helemaal niet zo eenvoudig is om dat te doen. Bij de zangjuf ben ik al een paar weken bezig om The winner takes it all, van ABBA te zingen. En dan bedoel ik de tekst zo te zingen dat een ander geboeid blijft luisteren en begrijpt waar het lied over gaat.
Begin maar, zei ze woensdag. Ik begin te zingen, ze begeleidt me op de piano en na een paar maten moest ik stoppen.
Lees de tekst eerst eens.
Dus begin ik hardop te lezen.
Is dat hoe je dat zou zeggen?
Nou eh.
Ik begin opnieuw en als ik het eerste couplet heb gelezen mag ik het zingen.
Ze zingt nu zachtjes mee en opeens kijkt ze om en zegt'je moet wel door zingen' maar ik zit met een dichte keel en natte ogen.
Goed zo, dat is wat ik bedoel. Nu alleen nog leren doseren.

Met groeten Ton

Een kijkje in de psyche van de hond

Oei, zei ik gisteren tegen de buren toen ik Egbert ophaalde, ik ben vergeten te vertellen dat hij geen kip eet.

De vorige vakantie logeerde Egbert bij Bea en toen ik hem ophaalde zei ze dat ze hem had willen vertroetelen met een portie kipvlees. 'Maar hij at er niets van, zelfs niet nadat ik het had gemengd met ander vlees' en ik heb nog twee pakjes ervan in de vriezer'.
Nee klopt. Onze hond is kieskeurig. We hebben hem een paar jaar geleden allerlei soorten vlees te eten gegeven maar paard, eend en kip at hij niet. Zelfs niet na drie dagen hongeren. In die zin lijkt hij helemaal niet op een Beagle want die staan bekend om hun vraatzucht.

Toen de buurvrouw vertelde dat hij met smaak het kippenvlees had gegeten en dat ze voor morgen opnieuw kip had ontdooid, was ik een beetje verbaasd. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat hij het had opgegeten omdat wellicht één ding voor Egbert nog onverteerbaarder is en dat is als een andere hond het wel eet.

Vanmiddag moment surpreme: ik trek de koelkast open. Egbert is volledig alert. Ik haal het vlees uit de verpakking en loop naar buiten. Ik roep: hier en zit. Als Egbert dan keurig zit zeg ik zachtjes: ja. Hij vliegt op het vlees af en als hij vlakbij is lijkt hij terug te deinzen. Snuft er toch een keer aan, neemt een likje maar loopt dan weg. Ik begin hard te lachten, pak mijn fototoestel en film nog een eetpoging. Dan loop ik naar de buren, laat het filmpje zien en vraag of ik hun hond even mag lenen in de veronderstelling dat als er een andere hond in de buurt is Egbert het voedsel wel zal verdedigen en opeten.

Maar toen ik na een minuut of twee weer thuis was, was het eten toch verzwolgen.


Met groeten Ton

Overdracht

Geen van ons drieën wilde naar huis. Het was heerlijk.

Toch was de vertrek dag bijzonder omdat we Los Zuecos konden overdragen aan de nieuwe gasten. Die mogelijkheid hebben we eigenlijk nooit maar omdat er maandag avond een "spoed" boeking werd gedaan voor dinsdagochtend konden we zelf de gasten welkom heten.
Normaal gesproken maken we het huis schoon, sluiten we het af en vertrekken. En altijd is er een gevoel van 'jammer dat het leeg staat'.
Nu maakte het schoonmaken voor- en overdragen aan gasten het voor ons makkelijker om te vertrekken.

Maar goed, het was dus heerlijk. De eerste dagen met zus waren rustig gevuld met het maken van poezenfoto's van de zonsopgang:

 
lezen, badderen een paar shopsessies en eindeloze braintraining met de app BrainHQ. Toen Rick na een paar dagen aankwam werd ie enigszins gestoord van het gebliep van de Ipads.

Voordat we vorig jaar het stuk land naast ons huis kochten ging de meeste tijd van het tuinieren op aan de berghelling aan de westzijde. Ik heb daar veel yucca stekken, cactussen, rozemarijn, en coniferen geplant. Maar nieuw trekt meer dan het oude dus het nieuw aangekochte grondstuk slokte alle aandacht op. Toen ik deze week weer eens op de westzijde ging kijken was ik zeer aangenaam verrast: wat was het allemaal goed gegroeid. Het plan van een Yuccapaadje werd al goed zichtbaar.

Ook de twee 'slingers' van coniferen beginnen al vorm te krijgen ook al is dat op de foto nog niet te zien.



Wij huren onze auto altijd bij Marbesol en omdat we vaste klant zijn krijgen we altijd een auto die minimaal een klasse groter is dan waarvoor we betalen. Deze keer kregen we een Citroen Berlingo. Lekker groot en hoog op de wielen, daarom durfde ik het wel aan om met de auto de rivier de Torrox over te steken. Zelfs aan het eind van de zomer stroomt hier altijd nog behoorlijk wat water in.

Een vast onderdeel van ons verblijf in Spanje is niet alleen het eten bij de Chinees maar ook in een geweldig restaurant in Acebuchal. Elke keer trappen we er weer in: we bestellen te veel. Op de kaart leest het toch gewoon als twee gerechten maar eenmaal op tafel verschenen ziet het er uit als vier. Alleen de salade is al een volledige maaltijd, zeker met het huisgebakken walnootbrood met heerlijk gekruide olijfolie waarmee het wordt geserveerd.



En nu? Nu zijn we weer lekker thuis, hebben we Egbert uitgebreid geknuffeld, heb ik de zonnebloemen geoogst en zit de was in de droger.

 

 

 

Met groeten Ton



Sparta

Heerlijk. In de tuin valt niets- nou, bijna niets- te doen dus alle tijd om te mijmeren.

Jaren geleden las ik het boek Mijn Spartaanse vader van Irini Spanidoe. De titel kwam in mijn gedachte vanwege de aangeschafte broodrooster.
Leef ik Spartaans met twee huizen, waarvan één in Spanje dat we elke zes weken bezoeken? Volgens mij niet. Of toch wel?

Ligbedjes op het strand worden door mij niet gehuurd, het zand ligt toch ook lekker. Een afwasmachine vind ik onzin want met de hand is het in vijf minuten gedaan. Tijdens de bouw van Los Zuecos was ik het die een zwembad totaal overbodig vond, de blauwe Middelandsezee is tenslotte valkbij. Badhanddoeken kunnen mij niet klein genoeg zijn en mijn strandlakens hebben het formaat van een postzegel. Dit is slechts een kleine greep uit mijn lijst van 'Iets minder kan ook wel'.

De klacht van een gast over het ontbreken van een broodrooster vind ik dan ook 'raar'. Er zit een geweldige oven in de keuken en ik maak daar de heerlijkste broodje in met kaas en chorizo. Waarom dan nog een broodrooster?

Maar sinds we een zwembad hebben ben ik degene die er in ligt. Ligbedjes hoeven niet gehuurd te worden want ik lig nu op die van onszelf. De badhanddoeken zijn in Zuecos twee keer zo groot als thuis, waar ik helemaal van geniet. Er wordt geen kopje door mij handmatig afgewassen. 

En wie wil er elke dag geroosterd brood eten?


Met groeten Ton

Het paradijs

Vanmorgen kreeg ik het volgende artikel via FB. Helemaal naar mijn hart
Klik hier voor artikel.

Mijn blog heeft pas zin als het hele Volkskrant artikel is gelezen.

Ik herinner me de bouw van ons huis. Gezwoegd hebben de bouwers, in de hitte, met weinig apparatuur zonder geklaag.
Daar stonden ze op het, naar Andalusische normen, zeer schuine dak de dakpannen vast te metselen. Alle specie werd met de hand gedraaid en vervolgens met een emmer aan een touw opgehesen. Inderdaad niet heel erg economisch maar we konden niet/nooit zeggen dat ze niet doorwerkten. We hadden zeer beslist bewondering voor hun arbeidsethos.

Nadat ons huis afgebouwd was kregen we berichten dat de vuilstortplaats van de gemeente Torrox zou worden gesloten en er op die plaats een betonrecycling fabriek zou komen. Dat zou ongeveer in een straal van drie kilometer veel stof geven. Laat niet alleen een deel van het natuurpark binnen die cirkel liggen, ook ons huis. Ongeveer 100 omwonenden zijn toen een rechtszaak gestart om die plannen tegen te gaan. (Daar hebben we trouwens niet veel van gehoord) Vanmorgen reden we langs de bewuste plek en zag ik dat er flink veel graafwerk was verricht. Overal waren terrassen gemaakt die vervolgens zijn beplant met mangobomen.

Dat zijn dan weer de voordelen die een crisis kan hebben. Want het paradijs dat Spanje heet, mag niet verkwanseld worden door er een tweede Nederland of Duitsland van te maken.

Met groeten Ton

Het zal aan niets ontbreken

Prijskwaliteitsverhouding: onvoldoende.

De laatste gasten waren zeer te spreken over casa Los Zuecos.  Een vriendelijke ontvangst, prachtig huis, fenomenaal uitzicht, jacuzzi en plunchpool, bleken niet op te wegen tegen het ontbreken van een........ broodrooster.
Zodoende kregen we een onvoldoende voor de prijskwaliteitsverhouding.

Als je er nu samen met je zus bent, kan je dan meteen even zo'n ding kopen, stelde Rick voor.
Natuurlijk. Dus samen met zus geshopt.
Als we dan toch aan de kwaliteit van jullie huis werken. Is het misschien een idee om meteen een föhn aan te schaffen?
Hoe zo?
Nou, eh, omdat ik alleen handbagage mee mocht nemen moest ik mijn föhn thuis laten en eh, nou eh, die mis ik wel.


Met groeten Ton

Waarom?

Sommige struiken kan je moeilijk verplanten en sommige groeien gewoon door.
Kijk, die struik heb ik in het voorjaar verplant, doceerde ik mijn zus.
Hij ziet er prachtig uit, antwoordde ze.
Nou heb ik hem wel wat extra water leidinkjes gegeven en je kunt wel zien waar ik die vandaan heb gehaald.
Hoe bedoel je?
Zie je niet dat er verschil is tussen die Transparantes? (Spaanse struiken die heel snel groeien)
Huh. Ja, nu je het zegt.

Ik raak dan eigenlijk een beetje geïrriteerd. Waarom ziet ze dat duidelijke verschil niet tussen de transparantes die aangesloten zijn op het watersysteem en die ik er heb afgehaald? De droge planten hebben bruinige en slaphangende blaadjes. Die aangesloten zijn zien er prachtig groen uit.

Bij mijn eerste zangleraar heb ik veel geleerd over de techniek van het zingen. Logisch, denk ik nu. Ik wist daar ook niets vanaf.
Op het moment heb ik les van een zanglerares en die zegt " zingen kan je, je hebt goede techniek. Ik ga je leren om de emotie van het lied tot uidrukking te brengen. Daarvoor moet je de tekst leren en begrijpen.
Wat een open deur, dacht ik. (valt trouwens nog vies tegen omdat te leren)

Gisteren de workshop Podiumpresentatie gevolgd van Walter Roozendaal. Geweldig. Veel geleerd. Maar eh, eigenlijk is alles wat ik geleerd heb heel logisch.
Waarom ben ik daar zelf niet op gekomen? Waarom heb ik daar zelf niet over nagedacht? Waarom heb ik dat zelf niet gezien?

Leuk om de komende tijd eens mee aan de slag te gaan.


Met groeten Ton

Overleven

De laatste weken zaten een beetje vol. Gewerkt, veel inzetten voor de VPTZ, huis geschilderd, daggie Efteling, gister een workshop podiumpresentatie met mannenkoor Blair en aansluitend naar Spanje gevlogen. Alles bij elkaar een vol programma voor iemand die normaal gesproken weinig doet. Maar wat heb ik toch een bevoorrecht leven.

Nog tot 2 uur buiten gezeten met een glaasje wijn en een cracker, een beetje kletsen met zus. Wel schrokken we af en toe door enorme knallen van Spaans vuurwerk.
Vanmorgen vroeg op want dan móét ik een rondje door de tuin. En altijd is er dan even een gevoel van teleurstelling. Ik verwacht als Nederlander nog steeds dat in de zomer de tuin op zijn mooist is en dat is tie gewoon niet hier. Veel planten staan in de overlevingsstand om de droge hete zomer door te komen. De regen van vorige week heeft trouwens gezorgd voor de eerste nieuwe groei en over het algemeen doen de planten het goed.


Zo, En nu ga ik eerst even een duik in ons pierebadje nemen.

Met groeten Ton

Wie gaat er mee?

Tja, wat doe je met de Python als je enigszins last hebt van hoogtevrees? Laat staan met de pagode.

Toen ik de houten achtbaan van Joris en de Draak zag staan dacht ik 'beslist niet' om vervolgens te realiseren dat ik met die gedachte wel eens een heel saaie dag zou kunnen gaan beleven.
Dus op de vraag wie gaat er mee? Zei ik ja.
Was het vreselijk? Ja en was het leuk? Ja.
Alle zintuigen zijn weer eens flink op de proef gesteld. Want ook al moest ik regelmatig mijn gedachten tot de orde roepen en zeggen ' Dit is gewoon veilig' of ' Wanneer hoor je nou van een ongeluk in de Efteling?' het angst gevoel bleef terugkomen. Het lichaam bleef  'gevaar' schreeuwen, niet zo gek als dat volledig door elkaar wordt geschud, ondersteboven hangt of in een gat valt.
Maar wat heb ik genoten. Ik voelde me soms net een klein kind en heb alle attracties gedaan.

Het bijzonder mooie weer, het geringe aantal bezoekers en de bijzondere gebouwen zorgden voor een sprookjesachtige sfeer en hadden een bevreemdend effect op mij waardoor ik het gevoel had in het buitenland te zijn, in een andere tijd.

Dat effect werd nog eens extra versterkt doordat we steeds in zingen uitbarstten; It's gona look a lot like Christmas.


Met groeten Ton

Waneer was dat ook alweer?

Een vraag die we heel we vaak stellen. Waar het was, weten we meestal nog heel goed: Spanje.
Als je steeds hetzelfe doet wordt het in je herinnering één gebeurtenis. Dus al onze vakanties in Spanje zullen in de loop der jaren teruggebracht worden tot één herinnering.

Met mijn bezoeken aan de Efteling zal dat niet gebeuren.
Als kind ben ik daar geweest met mijn ouders, broers, zussen en een oom en tante en hun kinderen. Ik kan me er eigenlijk niet zo heel veel van herinneren en wat ik me er van herinner is meer van de gemaakte foto's
Een jaar of twintig terug ben ik er opnieuw geweest met mijn vrienden en hun dochter. Een leuke dag waarin we hoofdzakelijk het sprookjebos hebben gezien.
Maar morgen? Morgen gaan we met Nootzaak richting Kaatsheuvel. Zingen in de auto en later: gillen in de attracties.

De vraag 'Wanneer waren we ook alweer zo ziek in die achtbaan? kunnen we later gewoon beantwoorden met: Toen we met Nootzaak in de Efteling waren. Volgens mij ergens in 2013.


Met groeten Ton

Kippendokter

Nadat een van de kippen al een dag of twee lusteloos was, besloot ik haar een paar dagen geleden op te pakken. Even onder haar veren gekeken of er luizen aanwezig zijn. Niets te zien. De krop voelde normaal aan en was goed gevuld.
Ook controleerde ik het hok op bloedluizen. Een luis is niet erg maar als het er veel zijn kunnen kippen bloedarmoede krijgen. Ik vond dat er teveel waren en boende het hok uit met spiritus en groene zeep. Dat schoonmaken herhaal ik al een paar dagen.

Vanmiddag observeerde ik de dames en alles is OK. Eén kip zat echter in het nachthok. Ik open het hok en zie dat de kip heel zielig in het legnest staat. Terwijl ik zachtjes tegen haar praat, pak ik haar op, strijk door haar veren en kijk of ze toch luizen heeft. Ineens schrik ik want er valt iets op de grond. Een ei.  Direct vanuit de kip.
Deze mankeert in ieder geval niets. Ze stond gewoon stilletjes op het legnest een ei uit te poepen toen ze werd gestoord.


Met groeten Ton

Moeders mat

Twee weken geleden stonden de tuindeuren open vanwege schilderwerkzaamheden. Dat gaf niet alleen veel stof in de woonkamer maar er werd ook veel vuil naar binnengelopen.
Rick, netjes als ie is, haalde een oude mat uit de schuur en legde die in de deuropening.

In eerste instantie viel het me niet zo op - Egbert ligt wel vaker midden in het looppad - maar langzamerhand werd het duidelijk: hij ligt steeds op díe mat. Niet op de zwarte mat, niet in de mand, niet in de bench en nagenoeg niet meer op de grond. Dat laatste is heerlijk want ik hoef nu niet elke dag te dweilen.

 

 

 

 

 

 

Het bijzondere is dat het de oude mat van mijn moeder is. Nadat ze uit haar appartement moest nam ik die mee naar huis en als ik bij haar op visite ging in het verpleeghuis nam ik hem mee zodat Egbert, daarop liggend, zijn bot kon kluiven. Na haar overlijden gebruikte ik hem niet meer en lag ie een beetje verloren in de schuur.
En nu?
Nu word ik blij van het feit dat Egbert er zo mee in zijn nopjes is.

Met groeten Ton