Bekeken worden

Alweer dat zelfde rondje, zucht ik hartgrondig als Rick voorstelt om het rondje Schagen te wandelen.

Geen twee keer zijn dingen die je doet hetzelfde. Toch ben ik gauw verveeld. Net als met de Nijmeegse: het is elke keer leuk maar ook lijkt het verdacht veel op elkaar.

Dus zag ik twee gelukkige varkens op de biologische boerderij net buiten Schagen. Wel zag ik dat het bedrijf meer in het groen stond, het leek me vorig jaar nog heel nieuw.

Terwijl ik soms denk: is het nu nodig om een stukje land, gelegen tussen weilanden en sloten, om te toveren tot een stukje ‘natuur’ met gras en water, kan ik niet anders zeggen dan: ja. Het wemelde er van de vogels.

Het volgende hoogtepunt van de tocht is het kapelletje van Keins. Eigenlijk gewoon een rustig plekje langs de dijk.

Gewend aan de Spaanse temperaturen vonden we het in Oudesluis gewoon koud. De jassen bleven dan ook een flink deel van de dag aan.

T

Leuk zijn de kronkels in de dijk waar ooit dijkdoorbraken waren en er Wielen ontstonden. Hier is goed te zien hoe de dijk rechtdoorloopt maar  onderbroken wordt door het naar rechts uitstulpende wiel.

In Kolhorn dronken we koffie en thee en kreeg ik van de ober de vraag: waarom zijn het altijd vierdaagse wandelingen en nooit vijf of zes?

Geen idee natuurlijk. Vast historisch gegroeid.

Nee. In vroeger tijden kregen soldaten brood mee op mars maar dat bleef slechts vier dagen eetbaar. Daarna was het zo hard dat je de vijand er een gat mee in het hoofd kon slaan en zouden de soldaten omkomen van honger. Dus nooit langer dan vier marsdagen.

In Winkel is onze vaste pleisterplaats. Daar woont een vriendin en hielden we pauze. Uiteraard met koffie en een Tompouce.

En we zagen behoorlijk wat stormschade aan de bomen. We zitten dan inmiddels in Waarland.

Liepen we nu met bewolking was het vorig jaar heet en zonnig.

 Maar die zon gaat dan wel ten koste van de mooie kleuren van ons ruime Noord Holland.

Peter Wohlleben schrijft in zijn boek Het verborgen leven van bomen, dat bomen kunnen waarnemen. O.a. de lichtintensiteit.

Maar ik voelde me toch ook wat bekeken.

10 April vertrokken we naar Spanje en stonden de bollenvelden in volle bloei maar van die fleur was niet veel meer over.

In Dirkshorn haalden we broodjes en salade bij de Spar en zagen in de supermarkt een koffiehoekje. 

Mogen we hier onze broodjes opeten, vroegen we aan een medewerker.

Natuurlijk meneer en u kunt ook koffie nemen hoor. Zal ik dan uw broodjes even doormidden snijden?

Kijk daar wordt je toch helemaal blij van.

Jarenlang woonden we in Heiloo waar een grote Lindenboom voor ons huis stond. Waarom? Geen idee maar nooit rook ik de heerlijke geur van de bloesem. Wellicht zit er verschil in de bomen maar deze boom rook hemels.

Vorige week kreeg ik een bericht op mijn blog van Petra dat als we een rondje Schagen gingen lopen we dan welkom zouden zijn voor een kopje koffie.

Na wat heen en weer appen stonden we om 3 uur bij een onbekende dame op de stoep waar we hartelijk welkom werden geheten.

Altijd een beetje vreemd: zij weet wel van alles van mij via het blog terwijl ik niet weet wie zij is.

Maar het werd een zeer genoeglijk half uurtje kletsen met een paar plakken vers gebakken kwarkbrood, zelfgemaakte jam en boter. Nou dat bewijst wel dat ze het blog goed leest want snoepers dat zijn we. We konden dan ook niet vertrekken zonder nog eerst nog een bonbon aan te nemen.

Goed gelaafd en met licht gemoed liepen we het laatste stuk.

Met groeten Ton

Bescheten

Het werd laat gisteravond.

Nadat de repetitie met Zinco was afgelopen en we naar huis reden bleek de Kooibrug afgesloten wegens werkzaamheden. 

Oeps, en er wordt nog weleens gemopperd op de ‘gemakzuchtige’ Spanjaarden maar in Nederland gaat het ook wel eens moeizaam.

Want: geen andere aanwijzingen dan dat de brug was afgesloten. Geen alternatieve route aangegeven. Dus dat werd eerst een stief half uur zoeken en vervolgens 15 km terugrijden langs het Noord Hollandschkanaal.

Wel sliepen we als rozen vannacht.

Bij aankomst op Schiphol was het ongeveer 35 graden met een luchtvochtigheid van 110%. Zelfs in Den Helder was het warm maar toch een stuk aangenamer en ‘s nachts vonden we het koel en trokken we een dekbed over ons heen. We worden gewoon halve Spanjaarden.

Het is wat wennen. Niet alleen dat er heel veel auto’s met Nederlandse kentekens rondrijden maar toen ik vanmiddag ontwaakte uit een mini siësta hoorde ik op straat iemand Nederlands praten. Mijn eerste gedachte was: he, das toevallig, dat hoor ik hier niet vaak. Om me vervolgens bewust te worden dat ik in Den Helder was.

Over het zoeken van spullen in keuken en kasten heb ik al eens eerder geschreven en ook nu gaan handen automatisch in de richting waar o.a.koffie, thee en mokken in De Klompen staan.

Kortom, het is vertrouwd onvertrouwd.

En wat is vertrouwd voelen.

Zo liepen we met de rugzakken op, van station Den Helder naar ons huis en werd ons in de hitte ‘kanjers’ toegeroepen. Kijk dat is toch gewoon leuk.

En later, terug naar het station voor de zangrepetitie scheet er een meeuw rakelings langs me. 99 % miste me maar een paar witte kloddertjes zaten er toch op mijn shirt en hoofd.

Nou, je bent nu echt thuis, zei Rick.

Er zat trouwens ook meeuwendrek op de ramen en dat haalt Rick altijd weg want dat vind ik met mijn milde hoogtevrees wat onprettig. Zelfs al om te zien hij uit het raam bukt voel ik in mijn maag.

Maar we hebben weer onbelemmerd zicht op de wereld.

Vandaag vulden we de dag verder met het maken van afspraken en het afhandelen van zaken die tijdens onze afwezigheid zijn misgelopen.

Zo lag er een aanmaning op de mat over niet betaalde gemeentelijke heffingen. De oorspronkelijke acht euro was inmiddels opgelopen tot € 118. 

Met een telefoontje werd duidelijk dat er met de automatische afschrijving wat was fout gegaan en, het lijke Spanje wel, werd de boete kwijtgescholden.

Ook is er gedoe met het verlengen van Rick’s rijbewijs. Dat gaat sowieso deze periode niet lukken wat er is nogal een achterstand bij de afhandeling. 

De verzekeringen zijn ook weer eens doorgelopen en nee, het is voor mij als Hemofilie patiënt, die geen inkomen uit arbeid heeft, eigenlijk niet mogelijk om mezelf in het buitenland te verzekeren. Daarmee is het volledig emigreren naar Spanje nu echt een doorkruiste intentie.

Maar met Nederland is gelukkig ook niet mis. Zeker nu er hier ook steeds hetere zomers lijken te komen.

Met groeten Ton

Op de valreep

Vanmorgen waren de eerste bloemen geopend van de Stephanotis. Prachtig en de geur........ hemels.

Rick had er een hard hoofd in of hij de bloemen nog zou zien voordat we zouden vertrekken. En ja dus. Maar dan ook wel echt op de valreep want om 8.00 uur worden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan.

Mijn moeder zou trots op me zijn want ze vond het heel wat als ze haar plant in bloei kreeg. Nu waren de omstandigheden voor haar wel moeizamer. Hier is de plant duidelijk meer op zijn plek dan in een Nederlandse huiskamer met centrale verwarming.

Afgelopen dagen hield ik me bezig met een tip die me wel wat lijkt. 

De zon is hier altijd al behoorlijk krachtig maar hoogzomer wil je die echt niet te lang op je huid voelen. Wij kunnen dan in de schaduw van een boom gaan zitten maar voor planten is er geen ontsnapping mogelijk.

Laatst las ik dat je planten af kunt afdekken met...... afgeknipte takken. Nu zijn die er voldoende bij de containers en daarmee heb ik planten die niet aan het watersysteem staan bedekt, o.a de Aloës. 

Het ziet er niet uit maar we zijn er toch niet. En..... voor een zoon van een bollenkweker is het afdekken van planten, lees bollen, eigenlijk heel normaal.



Ik hoop dat het werkt en de planten de hitte, droogte en het felle zonlicht goed doorstaan.

En nu: loslaten die hap.

Op naar het hoge noorden waar het minstens net zo warm is als hier.

Met groeten Ton

May peace prevail

Time flies.

Ten minste: If you have fun.

Zo wandelden we donderdag naar Torre del Mar om daar Thomas te ontmoeten. Het was niet alleen leuk om elkaar weer eens te zien en te spreken maar ook heerlijk om van een super lange pauze te genieten. Zo namen we niet alleen een verlaat ontbijt maar ook nog een uitgebreide lunch. Daarna vroeg de ober of we bleven voor supper. Maar dat was wat te gek want dat is in Spanje gauw een uur of negen ‘s avonds.

Vrijdag was het concert van Coro de Cómpeta.

Onderstaande is de enige redelijk gelukte foto. 

Hier zingen we als kwartet ‘Elegance’ uit Hello Dolly.

Het was een prachtig concert.

Het koor bestaat in deze samenstelling pas een jaar en ik vind het dan ook bijzonder om te horen dat de samenklank zo goed is. Meestal duurt het een aantal jaren om dat te bereiken. Mijn verklaring is dat dat komt doordat er in het Verenigd Koninkrijk een grotere zangtraditie is dan in Nederland. Meer dan een keer was ik geraakt door de harmonie. 

Het publiek vond het geweldig. Dat was duidelijk te merken aan het enthousiasme en de donaties die werden gegeven bij het verlaten van de zaal.

Uiteraard zongen we als heel koor maar ook solo’s, duetten en kwartetten. De dirigent speelde twee korte nummers op de klarinet begeleid door Rick op het keyboard en Petit Fleur met begeleiding van het koor. Al met al een heel afwisselend programma.

Wonderlijk genoeg was ik nauwelijks nerveus terwijl ik samen met Rick Perhaps love van John Denver zong en twee kwartetten. Normaal gesproken genoeg voor klam zweet in de handen en ernstige twijfel aan mijn kunnen. Maar niets van dat alles. En voor mij staat het vast dat dat komt dat er iets in mijn ‘zijn’ is verschoven. 

Het heeft te maken met de boosheid die ik maar steeds voelde en waarvan ik inmiddels weet waar die vandaan kwam en steeds beheersbaarder is.

Waar ik me een aantal jaren geleden bewust was dat ik geen volledig expressie had omdat er altijd iets van faalangst was om voluit te gaan gaat het nu een stuk plezieriger en relaxter.

Met als gevolg dag mijn volume enorm verbeterd is en het overbrengen van de intentie van het lied een stuk beter gaat. Wel sta ik er nog steeds bij als Houten Klaas dus dat wordt volgend aandachtspunt want daar zal ook wel iets zitten. 

Mooi onderwerp om tijdens de wandeling naar Rome eens in onderzoek te gaan.

Zaterdag was de afsluiting van het zangseizoen. Dat werd gehouden bij de voorzitter thuis waarbij eenieder een gerecht meenam. En ja, met Engelsen kan je wel aangenaam verpozen. En natuurlijk ‘did we linger’ in het succes van het concert. 

Tja, dan is vandaag wel weer een beetje gewoon. Maar ook weer ongewoon want het was koud en mistig tot een uur of drie. 

Tijd om te beginnen het huis te kuisen en de rugzakken in te pakken. Ook deed ik een laatste poging om mijn pet aan te passen zodat de oorkleppen niet steeds opwaaien waardoor de oorrandjes aan het meedogenloze zonlicht overgeleverd zijn.

Ook borduurde ik er May Peace Prevail op. 

Lijkt me wel toepasselijk, niet alleen voor de wandeling maar ook in deze tijd, trouwens al-tijd.

Met groeten Ton

Oneigenlijk gebruik

We wilden graag steunbeertjes tegen de muur om die te stutten en die intergreren in een houthok of iets van dien aard.

Als we dat willen moeten we niet wachten tot we bijna weer naar Nederland gaan om gedoe als dat met de installatie van kachel en schoorsteen te voorkomen.

Dus namen we ruim voordat we de vorige keer naar Nederland gingen al contact op met een ‘mannetje’.  Denk eens na hoe we dat kunnen doen en bekijk eens wat dat ons zou gaan kosten.

Daar kwam niet zoveel van terecht en we namen opnieuw contact op toen we hier in April aankwamen. Plannen gemaakt en de prijsopgave gehad. En dan beginnen. Dat duurde toch nog wel even want mannetjes hebben het altijd druk maar de beertjes stonden er dan toch vorige week. 

Nu nog een dakje. Gaat dat nog lukken voordat we naar Den Helder afreizen?

Afgelopen vrijdag naar de ijzerman geweest met onze plannen en de spullen werden gisteren keurig en passend afgeleverd inclusief schroeven. We zijn na verschillende klussen nog steeds zeer tevreden met Tejeiro in Cómpeta.

Vanmorgen kwam het mannetje voor de installatie en we zijn helemaal tevreden.

Wel behoefde de dakrand een aanpassing want mijn hemel wat zijn ijzeren golfplaten gevaarlijk scherp. Om over de uitstekende punt bij de deur van het pomphuisje maar niet te spreken. Een oog ben je daar zo kwijt.

Maar, zegt Rick dan, mijn eigen Malle Piet heeft vast wel een oplossing. En ja. Een stuk slang van het watersysteem, natuurlijk uit de containers, over de volle lengte doorgeknipt met de snoeischaar en over de rand geduwd. Werkt geweldig en je zou nu bijna voor je plezier tegen de dakrand aanlopen.

En dan het hout er in stapelen. Uh, maar het is beter om het oude hout aan een kant op te stapelen en het nieuwe hout aan de andere kant. Maar dan moet er iets tussen. Heb ik nog iets?

Een van die groene stoeltjes kreeg een nieuwe bestemming.

Jij bent toch ook wat, zei Rick toen hij mijn alternatieve stoelgebruik opmerkte.

Dat brengt meteen een herinnering in gedachte.

Ongeveer honderd jaar geleden, plaatste ik in de tuin van mijn eerste huis een oude fiets waar ik een klimplant tegenaan zette. Daar kreeg ik commentaar op. Niet zozeer dat het lelijk was maar ‘dat is oneigenlijk gebruik en dat irriteert me’. 

Ach zei ik toen ‘ jij maakt van varkensblazen lampenkappen ( in de jaren tachtig dus en hij had een verlichtingszaak), is dat geen oneigenlijk gebruik?

Het is nooit meer leuk geworden tussen ons.

Anyway.

De potplanten staan inmiddels in vier waterbakken. Het worden er eerder meer dan minder.

Zo kreeg ik afgelopen zondag van de tuinclub meneer drie gestekte planten en die staan natuurlijk ook in zo’n bak. Wel nam hij de zaailingen van de Aloës mee naar huis en toen ik hem maandag bij het koor sprak en hem vroeg hoe het met de teerlingen ging zei hij: The are doing very well. I brestfed them. Echt Engelse humor. In ieder geval zijn ze in goede handen.

Vier plekken met eigen omstandigheden. Dit zijn de vetplanten. Ze staan de hele dag in de volle zon en krijgen een beetje water.

 De boomzaailingen staan wat meer beschut tegen de zon en krijgen ook niet te veel water.

De wat teerder exemplaren staan op een windbeschutte plek en krijgen een paar uur late middagzon. Wel veel water.

En in de laatste bak staan de donkere dames en heren. In de schaduw met een behoorlijke slok water.

In ieder geval ben ik wel gerust dat ze het vier maanden zonder mij gaan redden.

En we kregen vanmiddag een heerlijke lunch aangeboden omdat we een paar dagen op katten en kippen pasten en als we morgen naar Torre del Mar wandelen hebben we een afspraak met een Oostenrijkse Nederlander die we voor het laatst 5 jaar terug spraken en nu een weekje in Spanje is. 

Genoeg leuke dingen dus.

Met groeten Ton

Het kan ook te gek

Zaterdag was er weer eens een onvervalste mooie zonsondergang.

Maar er was ook een vogeltje dat tegen het raam vloog. Geen roodborstje want hij tikte niet. In ieder geval niet zacht.

Hij lag wat beduusd op de tegels en we konden het rustig oppakken want laten liggen dan zou het speelgoed voor de langsstruinende katten zijn. 

Ja, maar wat dan te doen?

We hebben het beestje maar in een doos gedaan met wat aarde, bladeren en takjes in de hoop dat ie zou blijven leven en dat hij, van de schrik bekomen, de volgende morgen gewoon zou wegvliegen. En dat deed ie maar ik vrees het ergste want als ik het pootje op de foto zie, staat dat niet in een natuurlijke stand.

En het was insecten tijd. Bijzondere exemplaren. Geen idee wat het is.

Net als deze bulldozer. Ik schat het monster toch gauw een centimeter of vier lang.

Met het afsluiten van huis en tuin komen er nog wel wat klusjes naar boven. Zo spande ik draden aan de pergola om de druif beter aan te kunnen binden.

Ik gebruik daarvoor ijzerdraad dat ik in oude slangetjes duw van het water systeem. Dat ziet er een stuk zachter uit en beschermd het ijzer van de pergola. Maar tja, slangetjes zat maar ijzerdraad tekort.

Dus riep ik het universum aan.

En ja, dat leverde vanmiddag.

Een hele berg aan ijzerdraad lag er bij de containers. Helemaal blij kwam Malle P thuis en die ging direct aan het werk. Draad afrollen en uit elkaar draaien want er zitten steeds twee draden in elkaar. Allemaal geen probleem. Slangetje er omheen geduwd en de draad afknippen.

Oei, tang is zeker bot want het lukte niet. Andere tang. Ook toen lukte het niet. Zaag erbij. Mijn hemel wat een hard ijzer. 

Dan eerst maar even kijken of ik het draad wel met de hand kan buigen. Nee ook dat niet. De kwaliteit is te goed. Het is gewoon te dik en daardoor te stug voor de gereedschappen en de kracht die ik heb.

De volgende keer maar vragen om spullen van iets mindere kwaliteit en morgen het ijzer maar naar Driss brengen.

Met groeten Ton

Het houdt wat

Gekker moet het niet worden.

Gepensioneerd: een beetje freewheelen op een Spaanse berg, soms een gast ontvangen, wat zingen, tuinieren en af toe een wandelingetje naar Rome of zo. Tja dat kan je allemaal wel eens wat te veel worden.

Vandaag stond de wandeling naar Malaga op de rol maar het werd een daggie thuis. We vonden het wat te veel. Daar waren we het heel snel over eens gisteravond.

Dat krijg je d’r van. Doe je minder, wordt de grens van wat je kan en wilt sneller bereikt en zo beperk je zelf je eigen leven. Tenminste dat was de conclusie die we na een onderzoekend gesprekje bereikten.

Dus niet steeds toegeven aan ‘het is te veel, ik kan het niet aan, ik word er nerveus van, dat kan ik niet, waarom zou ik en nog een stuk of 200 smoezen die ik kan bedenken om gewoon thuis te blijven.

Anyway. 

De gaste  is op tijd weg want dit was vrijdagochtend het uitzicht.

Prachtig natuurlijk maar even later zag het er zo uit.

In ieder geval kregen de planten een ochtendje rust.

En ik schilderde de steunbeertjes en werkte de de bestaande muren bij. Maar toen scheen de zon alweer.

‘s Middags hadden we een repetitie met het kwartet, snoeide ik nog een uurtje de Blauwe regen van de sopraan van het kwartet waarna ik weer een pot met Clivia’s mee naar huis mocht nemen.

Die heb ik vandaag in drie gedeeld en in potten gezet.

Na de repetitie regelden we een ijzeren constructie die tussen het pomphuisje en het steunbeertje moet komen om het haardhout onder te kunnen opslaan. Dat overleggen in het Spaans als het gaat over technische zaken is hilarisch. Er was veel bodytalk en gebaren nodig om duidelijk te maken dat je een dakje wilt hebben dat niet alleen afloopt maar ook nog eens soort parallellogram is. We gaan zien wat er wordt afgeleverd volgende week.

Tijd zat vandaag om de muur te schilderen.

En de boel te decoreren.

Vorige week werd er gelobbyd. Rick samen met de buurvrouw.

Zou het niet mooi staan als er een paar planken tussen die steunberen komen om leuke spulletjes op te zetten? 

En dat terwijl ik al lang had bedacht om van een stapelmuurtje, waar anders van?, een plantenbak te maken.

Met de gaste naar huis is dit het compromis geworden. Volgende week is het trouwens allemaal weer weg want dan staan de planten in een waterbak en de stoelen op een windvrije plek.

Nog steeds tijd zat vandaag en om niet toe te geven aan de conclusie die we vanmorgen trokken maakte ik van de laatste ingevroren Nispero’s jam en bakte ik een torta de Santiago van het restje amandelen van vorig jaar.

Morgen krijgen we tuingasten en die blijven lunchen en dan is het altijd leuk om eigengemaakte spulletjes voor te schotelen. En als alles meezit zijn er zelfs verse aardbeien uit eigen tuin. Twee aardbeien wel te verstaan dus het wordt delen. Ieder een halve dus.

Maar wellicht schotel ik ze ook nog een paar Aloës voor. Daar vond ik er stuk of 20 van in de containers.

En zo werd een ingelaste lummeldag een productieve.

De wandeling gaan we alsnog komende week doen. Dat is dan de laatste onder de Spaanse zon en daarna komt er nog eentje in Nederland. Een rondje van 40 km rond Schagen en dat is dan de laatste voordat we op pad naar Rome gaan.

Eigenlijk hebben we het gewoon druk als pensionado’s.

Met groeten Ton

Onflatteus

Wat schreef ik nou vorige week over Antonius? Dat het waarschijnlijk de meest gebruikte naam van Spanje is.

Vanmorgen was het bewolkt en besloten we om vandaag, de laatste dag van de gaste hier, naar Acebuchal te lopen voor de lekkerste taart. 

En gasten maken normaal gesproken foto’s van zaken waar ik al lang aan voorbij ga.

Dus maakte ze een foto van het piepkleine kapelletje van Antonius.

Waarom die pot met ingetekende bloemen? Nou omdat ik mijn dunne benen, gestoken in wandelschoenen en iets te hoog opgetrokken sokken niet direct heel flatteus vond staan.

Vanaf hier is het nog slechts vijftig meter naar het restaurant.

Oei, gesloten. Wat is dat nu voor flauwekul. Ze zijn altijd open. Is er dan een feestdag of zo? Niet dat ik weet.

Wel zaten we een halfuurtje een beetje mistroostig aan een leeg tafeltje voordat we terug gingen.

Thuis eerst maar eens gezocht op het web en ja, er was een feestdag.

Weet je van wie, vroeg Rick.

Nou, dan kan dat alleen maar die van Antonius zijn.

Ja.

En wat blijkt is dat Antonius onder andere de beschermheilige is van reizigers. Nou die Antonius is wel aanwezig. Zo slapen we tijdens de Nijmeegse in het pelgrimshuis van de Antonius parochie en wandelen op weg naar Rome via Padua.

In ieder geval is de gast weer in het vliegtuig gestapt en stapten wij vanavond een leeg huis binnen. 

Het boek van Peter Wohlleben geeft nog steeds stof tot nadenken en laat me dingen zien waar ik eerst aan voorbijging.

Een boom kan wel tot miljoenen zaden produceren in haar leven. Maar gemiddeld zal slechts een van die zaden uitgroeien tot een volwassen boom.

Tja, en ik maar denken dat het aan mij ligt dat van de ongeveer 80 opgekomen pijnboom zaden er slechts vier Pijnbomen op het perceel staan die ik zelf heb opgekweekt.

Veel zaden zijn niet levensvatbaar, andere vallen op plekken met ongunstige omstandigheden of worden opgegeten door dieren. De gelukkigen ontkiemen maar kunnen als jonge plant worden opgegeten door dieren of verdrogen of bevriezen bij extreme omstandigheden. Kortom dan zijn mijn vier bomen eigenlijk een goede score.

Ook het aantal Cycas dat daadwerkelijk in mijn tuin staan is, vergeleken met de hoeveelheid zaden die ik ooit na lang vertroetelen in een verwarmd kasje in Heiloo tot plantje wist te brengen, opvallend laag. Niet meer dan 3, zegge drie, waarvan er sinds gisteren weer een in de babykamer is gezet wegens slechte groei. En van de tientallen Algarobbozaden is er een die inmiddels een meter hoog is en op een van de hellingen het Andalusische klimaat glansrijk weet te trotseren en een stuk of vijf die nog staan te twijfelen of ze gaan groeien of de handdoek in de ring gooien.

En dan de Aloëzaden. Mijn meest recente project.

Die doen het goed.

Ongeveer 45 zag ik er vanmorgen. Het lijken wel haaienvinnetjes die boven de grond uitkomen. Tijd dus om weer eens wat over Aloe zaailingen te lezen.

De gaste begon me trouwens na een paar dagen al een beetje uit te lachen. 

Ga je nu alweer tellen?

Ja, ik moet weten hoe ze het doen en meten is weten tenslotte.  En ja misschien is twee keer per dag ook wel een beetje ziekelijk.

Aloë zaden komen goed en talrijk op zegt het web, daar ligt het probleem niet. Het begint pas tricky te worden als ze verplant moeten worden van het zaaibed naar een potje. Dan vallen de meeste plantjes weg. De worteltjes zijn dan nog steeds heel klein en kwetsbaar. Aan te raden is om ze minimaal 6 maanden in het zaadbed te laten staan tot ze meer body hebben.

Nou komt dat goed uit want we zijn minstens vier maanden niet hier maar wie gaat er voor zorgen? Zoveel als ik kwam te weten over Antonius is hij in ieder geval niet de beschermer van Aloë zaailingen.

Zondag komt een echtpaar dat ik ken van de tuinclub hier lunchen........... 

Het moet toch raar gaan willen ze niet op een bakkie zaailingen passen.

Met groeten Ton

Oren voor een jaar

Pannen voor je leven maar oren voor een jaar. Woorden die mijn moeder uitsprak om haar ongenoegen kenbaar te maken over de kwaliteit van de oren van de nieuwe pannenset die ze had gekocht. De pannen waren van roestvrijstaal, volgens mij de eerste stalen pannenset na het aluminium tijdperk. De pannen vond ze geweldig maar die bakelieten oren zaten steeds los en knapten in de hitte van de gasvlam.

De gemiddelde kwaliteit van huishoudelijke apparaten en gereedschappen is er niet beter op geworden de laatste jaren. Zo zijn wij al aan de zesde stofzuiger bezig. En het aantal aangeschafte tuinhandschoenen en tuinschepjes gaat de vingers van mijn twee handen te boven.

Troep is het. Nou ja, het kost ook niet veel maar ik zou liever wat meer kwaliteit zien in het kader van wegwerpmaatschappij.

Uit de nalatenschap mijn zus kreeg ik een tuinschepje. Mooi stevig metalen schepje met een stoer uitziend plastic greep. Komt goed van pas in de Spaanse tuin.

Tja, pannen voor je leven maar oren voor een jaar hoorde ik mezelf brommen toen het plastic handvat afbrak. Ik smeet het, enigszins eufemistisch gezegd, ergens een border in.

Daar kwam ik het vorig jaar tegen en legde het in de kast met het idee dat het toch wel zonde was van dat mooi stalen schepje .

Een paar weken geleden zag ik bij de vuil container tafelpoten liggen. Van die Biedermeier dingen. Ik nam ze mee met de gedachte ze in de haard te verbranden.

Vorige week ruimde ik in het kader van onze wat langer afwezigheid de werkkast op en kwam dat schepje weer tegen. En dan is Malle Piet op zijn scherpst .

Beetje zagen, wat schaven een paar gaatjes boren en klaar is Piet.

Nou uh, nog niet helemaal want een reminder aan zus was op zijn plaats. Die was tenslotte ook van hergebruik.

Hergebruik is mij ook niet vreemd. Ben wel benieuwd hoe lang het handvat meegaat. Maar ach een nieuwe is dan ook weer zo gemaakt en dan misschien

wel met een Louis 16 tafelpoot.

In de jaren dat we op Texel woonden struinde ik steevast een dag of vier per week op De Hors naar fossielen en stenen met gaten.

Die stenen reeg ik aan gevonden stukken touw en draad tot een ketting.

Met de verhuizing naar Spanje gaf ik die slingers weg aan vrienden en kennissen maar een stuk of 20 verhuisden mee.

Ze hangen in verschillende bomen.

Nu staat er alleen jaar of tien een Ficus bejamina in de tuin. Uiteraard gevonden bij de containers en pas de laatste vier a vijf jaar begint ie te groeien. Een beetje te stijf naar mijn zin. Als ik nu eens wat van die stenenslingers aan de takken hang zakken ze misschien wat uit.

Niet voldoende naar het zin. Of beter gezegd: niet snel genoeg.

Dus hergebruikte ik wat hergebruikte plasticpotten om de takken wat naar buiten te forceren.

En natuurlijk vergat ik een ‘voor’ foto te maken maar met de lossere ‘na’ ben ik heel tevreden.

Met groeten Ton