Bijdrage

Vanmiddag een bijeenkomst van de VPTZ.
Met 20 mensen "Het Levensspel" gespeeld. Iedereen trekt een kaart met daarop een woord en drie vragen die betrekking hebben op dat woord. Je vertelt dan, wat dat woord voor jou betekent en beantwoordt de drie vragen. De anderen kunnen je dan bevragen en aanvullen.
Nu is het over het algemeen zo dat we wel allemaal willen helpen maar niet geholpen willen worden.
Ik ben het dan ook eens met wat de NOVIB zegt. We helpen niet, maar leren anderen voor zichzelf te zorgen.
Hulp geef ik dan ook niet meer, het is trouwens ook niet bekrachtigend. Het komt snel over als badinerend en kleinerend alsof men het niet alleen af kan. Iedereen kan het zelf af. Alleen niet op de manier waarvan ik vind dat die ander het moet doen.
Ik zou wel graag een bijdrage willen zijn. En dat is nu wat er vanmiddag gebeurde. Door proberen juist die vraag te stellen waarmee die ander verder kan.

Met groeten Ton

Vraag en er zal gegeven worden.

Vanmorgen werd ik sterk herinnerd aan een misvatting, die ik mijn jeugd te horen kreeg: Kinderen die vragen worden overgeslagen.

Enkele jaren wilde ik een kunstwerk maken van die plastic dingetjes die b.v. een broodzak dichthouden. Zo'n vierkant stukje plastic met aan een kant een inkeping met twee haakjes.

Maar waar haal je een paar duizend van die dingen vandaan? Je moet het 'In de wereld zetten' zoals ik dat noem. Als de wereld niet weet wat je wilt kan ze er ook niet voor zorgen dat je het krijgt.

Links en rechts heb ik gevraagd of mensen die plasticjes voor me wilde sparen. Wel moest hierbij vermeld worden dat ze van de straat moesten komen, want dan zijn ze mooi verweerd. Van alle kanten werden me ze aangeleverd. Ook door mensen die ik helemaal niet ken maar die via, via hadden gehoord dat ik die dingen spaarde. Binnen een jaar had ik er 3 duizend en tot twee jaar later kreeg ik nog steeds van die dingen. Inmiddels heb ik enkele objecten gemaakt.

Bij de Vomar was een spaar actie voor Clickies. Ik spaar dat dan voor de acht kleinkinderen van mijn zus en vertel dit aan iedereen in mijn omgeving. Zo ook aan mijn buurvrouw.

Zij spaarde ze echter voor haar zoon en vroeg of hij dubbele met mij mocht ruilen?

Geen probleem. Hij had nog een voetbal nodig. Die had ik. Joch blij die had zijn hele serie compleet.

Vanmorgen komt de buurvrouw. Ik heb wat voor je, mijn zoon wil dat je ze aan je zus geeft.

Vraag en er zal gegeven worden.

Met groet Ton

Spierpijn

Ik heb vandaag slechts één ding te melden maar dan wel 3 keer. Spierpijn, spierpijn en spierpijn.
Is dit omdat ik oud word, het werk ontwend ben geraakt of te hard van stapel ging gisteren?
Wat voel ik me brak.
Om enigzins te herstellen ben ik vanmorgen naar de sportschool gefietst om in de sauna te gaan.
De rest van de dag lekker gelezen over tuinieren.
Minder vermoeiend en toch heel bevredigend.

Met groeten Ton

Opgeruimd

Wie komt er 28 mei ons bosperceel opruimen?
Dit was de uitnodiging van een vriendin. Nadat uit het bos, de verkochte bomen waren gehaald, bleven er veel takken achter. Het zag er uit alsof er een bom was ontploft. Sporen van de machines, kapotgereden Rhododendrons, open plekken in het bladerdak en vrijstaande 'te hoge bomen met een te kleine kruin'.
Om 10 uur verzamelen, eerst koffie en om 10.30 aan het werk.
De dikste takken werden  in stukken gezaagd voor de open haard. Dit is ongeveer 15 kuub geworden. De rest van de takken werd op rillen gelegd. Dit is best zwaar werk want deze takken liggen dwars door en over elkaar. Ook is de machine er verschillende malen overheen gereden zodat het goed in elkaar zit.
Gelukkig waren we met 15 man om deze klus te klaren dat is veel inspirerender dan dat je dit maar met enkelen zou moeten doen. Het was heerlijk weer, droog en niet te warm.
Voor mij als ex hovenier was het lekker om weer eens een dag  buiten aan het werk te zijn.
We hebben vandaag ongeveer de helft van al het werk gedaan: morgen gaat er een nieuwe ploeg aan de gang.
Al is het niet mijn tuin en heb ik gratis gewerkt, ik vond het heerlijk te zien hoe, beetje bij beetje het bos werd opgeruimd.
Na een verdiende borrel en BBQ waren we 2130 uur thuis.
Rick zit inmiddels te ronken op de bank, direkt een douche en morgen- met spierpijn- weer gezond op.

Met groeten Ton

Bijzonder

Vanmiddag voor de eerste keer ingezet door de Vereniging Palliatieve Terminale Zorg.
De VPTZ geeft ondersteuning aan terminaal zieken en hun naasten.
Wat mij opviel tijdens deze middag is dat je welkom bent in een bijzonder intieme omstandigheid. Ik werd deelgenoot gemaakt. Er was behoefte om te praten maar ook om in stilte, samen te kijken naar de patient. In dat kijken was duidelijk de liefde te zien van de echtgenote en de dochter. Eigenlijk hoefde ik niets te doen behalve aanwezig te zijn. Dit heb ik eerder alleen bij familie ervaren. Mischien nu zelfs duidelijker omdat ik emotioneel afstandelijker kon blijven en toch betrokken genoeg om helder hebben wat er gebeurt.
Een bijzondere ervaring.

Met groeten Ton

Verslaafd

In het prille begin van onze relatie wilde Rick naar Spanje op vakantie. Ik? Naar Spanje? Mij niet gezien. Toen al mijn vrienden naar Blanes en Salou gingen, ging ik naar Griekenland en Israël. Nooit zou ik naar Spanje gaan met zijn gezuip en geschreeuw van losbollende jongeren, maar wat doe je met een nieuwe liefde? meegaan naar Spanje.
Voor december een vlucht naar Malaga geboekt, van daaruit zouden we wel zien. En jawel, we komen uiteindelijk terecht in Torremolinos. Geweldig in december, als er hoofdzakelijk overwinteraars zijn. Niet te druk, geen lawaai, geen kots op straat, geen opgefokt toerisme kortom heerlijk. En als je het ergens leuk vindt, zeker na het opgeven van een vooroordeel, wil je er vaker heen. Sinsdien gaan we minimaal twee keer per jaar naar Spanje en Casa Los Zuecos bezoeken we zelfs vaker.
Met zingen gebeurt eigenlijk hetzelfde. We vinden het zo leuk dat we meer willen. Blair repeteert maar eenmaal per week dus daar zitten we aan de limit. Nu is het zo dat bijna de helft van de zangers bij twee koren zingt. Gisteravond tijdens de pauze kwam ter sprake dat er voor een dubbelkwartet nog twee mannen gezocht worden. Dus: dinsdag a.s. proefzingen in dubbel kwartet Nootzaak

Met groeten Ton

Doorzichtig

Mijn moeder heeft sinds vandaag een nieuwe contactpersoon bij het DOCteam. Om haar te ontmoeten ging ik vanmiddag naar mijn moeder toe. Deze vrouw is aardig en rustig en stelt steeds vragen aan mijn moeder om inzicht te krijgen in haar toestand van dementie.
Mijn moeder geeft soms wenselijke  antwoorden. Op de vraag  of ze nog dagelijks kookt antwoordde ze dan ook met een volmondig: ja. Terwijl  mijn zus al een jaar lang haar maaltijden verzorgt en er sinds december zelfs geen fornuis meer is in haar appartement.
Welke dag is het vandaag? Beantwoorde ze prompt met: maandag.
Maar bij vragen met een open einde word het onprettig. Je ziet haar hulpeloosheid. Ze keek me dan ook af en toe vragend aan en ik ging haar helpen met een omleidend verhaaltje zodat ze geen gezichtsverlies hoefde te lijden.
Aan het einde van het gesprek vroeg ik de contactpersoon: Heb je genoeg inzicht in haar gekregen nu ik haar zoveel heb geholpen? Ja hoor, je deed het heel doorzichtig.
Iedereen blij en ik tevreden

Met groeten Ton

Zuinig

Over een ding hebben Rick en ik nooit gedoe en dat is geld. Het enige wat we wel eens tegen elkaar zegen als we iets kopen is: misschien moeten we er iets meer aan besteden.
Nu willen we de voortuin een opknapbeurt geven. De houten planken, om het grind op zijn plaaats te houden zijn vergaan. De buxus heeft last van een soort spint waar niet veel aan te doen is. We willen zitjes hebben om in de laatse zon te zitten. De Hedera wil ik verwijderen van de muur want die groeit te sterk en moet ik om de week knippen. Kortom het begint er armoedig uit zien, er moet wat gebeuren. Ziet je omgeving er armoedig voel je jezelf ook zo.
Nu hebben we dat al een paar weken geleden besproken maar er gebeurt nog niets. Op dit soort dingen spreekt Rick me dan  aan. Wat is er aan de hand dat je nog niets hebt gedaan?
Eerst zeg ik dan dat ik nog niet weet hoe ik het precies wil hebben. Het volgende was dat ik geen zwaar werk kan doen, omdat ik mijn elleboog heb overbelast met het leggen van het terras.Vervolgens heb ik nog een paar van dat soort redenen. Maar Rick vraagt net zolang door, voorbij alle smoezen tot ik eindelijk zeg wat ik niet wil zeggen. Ik wil gewoon geen geld uitgeven. Ik vind het zonde om dingen te vervangen. Ik pot het liever op. En de lastigste: niet ik heb het verdiend maar Rick.
Als eenmaal het hoge woord eruit is, besef ik hoe moeilijk ik het mezelf zit te maken en dat is niet waar het in het leven om gaat.
Morgen eerst maar op pad om te zoeken naar een leuke aanbieding hardhouten planken, want ik blijf wel zuinig natuurlijk.

Met groeten Ton

Uiver

Vandaag stond in het teken van nostalgie. Na de spinning in de sauna een gesprek met twee oudere mannen. Het gesprek ging snel van technisch fietsen naar zangtechniek, van zingen naar uitspraak, van de stem van het polygoonjournaal naar Wim Sonneveld en vandaar weer naar zingen en Het Dorp, een lied dat moeilijk te zingen is.
Vanmiddag had ik een afspraak op een volkstuinencomplex met mijn nicht. Ik ga drie weken haar tuin verzorgen als ze op vakantie is.
De hoge bomen om het complex, het onverharde pad er naar toe, de brug over het water, het had iets verstilds. De orde en netheid van de tuinen, de variatie aan groenten en fruit, de rust die er heerst, niet alleen die van de afwezigheid van lawaai, maar de rust waarmee de mensen aan het werk waren. De aandacht die werd besteed aan de handelingen. Ik betrapte mezelf toen ik zong: .. een kar die ratelt op de keien...
Toen we wat later een broodje met verse aardbeitjes aten gebeurde er iets wat ik nog nooit in Nederland heb gezien. Er cirkelden twee ooievaars over. Kan het nostalgischer?

Met groeten Ton

Dynamiek

Het opstarten van mijn weblog was- afgezien wat digibeet dingen-redelijk overzichtelijk. Ik schrijf wat ik leuk vind en mensen lezen dit of niet. Het is vrijblijvend en ook anoniem. Tenslotte heb ik geen relatie met de mensen die het lezen, tenzij ze gaan reageren. Ook het aantal bezoekers houdt het rustig voor me. Met 10 bezoekers heb ik een topdag.
Met Facebook is het totaal anders. Wat een dynamiek. Als ik zie hoeveel mensen er inmiddels hebben gereageerd word ik een beetje overweldigd. Ik weet nog niet wat ik er mee aan moet. Met een half miljard gebruikers is er onvoorstelbare kracht en rijkwijdte. Het lijkt wel een beetje op de onvoorstelbare grootte van het heelal. Het is in ieder geval niet meer anoniem en de vrijblijvendheid staat onder druk. Als ik in het vervolg mijn blogjes op Facebook publiceer worden ze ook door bekenden gelezen. Dit geeft me meer druk.
Maar zoals met alles: het is hoe ik er naar wil kijken: druk bestaat niet tenzij je met je vinger in mijn zij prikt. Het heelal is groot en dat doet mij ook niets aan. Anoniem wil ik eigenlijk al lang niet meer zijn en wat is eigenlijk vrijblijvend? Ik ben uit vrije wil aan Facebook begonnen en de mensen mogen ervan vinden wat ze vinden. Wat ze vinden kunnen ze altijd nog bij de politie brengen.

Met groeten Ton

Facebook

Er is weer een ei (tje) gelegd: ik zit op Facebook.
Eerst de voorwaarden gelezen en rondgevraagd wat de valkuilen zijn, naast die van verslaving. Vanmiddag aangemeld. Gezocht naar vrienden. Twee gevonden en vervolgens aanmeldingen van mensen die vrienden met mij willen worden. Nu ben ik een beetje sceptisch aan het worden: ben ik nu zo populair of is er een soort algehele uitholling van wat vrienden zijn? Aan de andere kant: ik spreek ook met al mijn buren en die reken ik niet tot mijn vrienden en... ze zijn wel allemaal aardig. Gisteren in het ziekenhuis als vrijwilliger van de Regenboogboom heb ik onderwerpen besproken met mensen die ik niet ken en die ik anders alleen met vrienden zou bespreken. Dus ook voor mij: wat is vriendschap?
Met iedereen die ik spreek kan ik verbondenheid voelen. Afhankelijk of ik me openstel om te laten raken door wat de ander verteld.
Misschien moet ik een beetje wennen aan hoe het allemaal werkt, mijn weg vinden en ervaren hoe het virtuele netwerk in mijn leven gaat passen.

Met groeten Ton

Alles kan een mens gelukkig maken

Er wordt gezegd dat zingen goed is voor de gezondheid. Dat het ervoor zorgt dat je je gelukiger voelt. Nu ik drie weken bij Blair zing kan ik dit alleen maar beamen. Er zitten minstens drie dagen met een naijl effect aan een zangavond. 's Morgens zing ik in de douche, tijdens het spinnen zing ik  zelfs mee met reggeamuziek en als ik wandel ben ik aan het oefenen. 
Vanmorgen was ik actief als vrijwilliger van de Regenboogboom in het ziekenhuis van Alkmaar. Bij een bezoek aan heel jonge kinderen zingen we altijd veel liedjes. We gebruikken dan een MP3 speler als begeleiding. Ik vindt het prettig om mezelf daar een beetje achter te kunnen verschuilen.
Vanmorgen, een totaal nieuwe ervaring: ik had geen MP3tje nodig. Voluit zingen, zonder gene, zonder angst voor foutjes of het idee dat ik het niet goed doe. Heerlijk om er oprecht tegen aan te gaan en... dat hebben die kleintjes echt in de gaten. Ik hoef alleen maar het van plezier stralende gezicht van Sem voor de geest te halen om te weten dat het werkt.

Met groeten Ton

Pinus Pinea

Ik heb een tuinbijbel. Nu zijn er, net als die andere heilige boeken, meerdere van en waarschijnlijk heeft niemand de waarheid maar ik heb gekozen voor die van Heidi Gildemeister: Mediterranean Gardening, A waterwise Approach. Zij schrijft over tuinieren in het Mediterane gebied en de focus is om "met het klimaat" te tuinieren i.p.v er tegen. Maak gebruik van planten die er van nature groeien en genoeg hebben aan het water dat in de winter valt. Zeker ook met de gedachte dat in de toekomst eerder minder dan meer water beschikbaar zal zijn.
Nu staat Los Zuecos op ongeveer 2500 vierkante meter grond. Het grootste deel is berghelling en onbeplant. Ook kan ik beschikken over 2000 meter van de buren. In de visioenen die ik daarvoor heb zie ik een bos van parasoldennen. Vorig jaar heb ik bij een van de Spaanse buren een paar honderd pijnboom pitten - jawel die van de Carpaccio- mogen zoeken. Een deel daarvan heb ik gezaaid in Spanje en daar zijn een paar miniscule boompjes uitgekomen. Niet echt een spectaculair resultaat.
Nu heb ik het anders aangepakt.
Vorige week  heb ik van de pagina's uit een maandblad van goede kwaliteit- het papier niet de inhoud- kokers gemaakt. Deze vervolgens gevuld met aarde en rechtop in een krat gezet. In elke koker twee pijnboomzaden gestopt, nat gemaakt en afgedekt met plastic. Na een enkele dagen begonnen de eerste zaden open te barsten. Nu is zichtbaar dat de eerste wortels zich in de aarde drukken. Het is interessanter dan tv kijken ook al gaat het langzamer.
En al zal ik net zo oud moeten worden als Methusalem om deze bomen volwassen te zien. In gedachten zit ik, samen met Rick, in de koelte van de schaduw die de dennen op het terras laten vallen.

Met groeten Ton

Reakties

Vorige week iemand gesproken die software heeft ontwikkeld zodat leerlingen via een soort  intern netwerk huiswerk, afspraken e.d. kunnen maken. Inmiddels werken hier 10000 leerlingen mee. De kracht van internet heeft ook de macht van het getal.
Ik vroeg gister in mijn blog of b.v. Facebook of Twitter de verhuur van onze Spaanse woning zouden kunnen opkrikken. Vandaag reakties gehad met adviezen waar ik mee aan de slag ga. Al zijn ze voor mij nogal overweldigend qua omvang en complexiteit. Ik zal dus hulp moeten inroepen.
In ieder geval zijn de bezoekcijfers van mijn blog omhooggeschoten en alleen dat is al leuk.

Met groeten Ton

Ongeduldig

We willen ons huis vaker verhuren en dat gaat alleen maar gebeuren als we er meer energie insteken. We zijn nu slechts aangemeld bij Micazu en dat levert, naar ons idee te weinig resultaat op. We hadden vorige week dan ook een gesprek om te kijken of de nieuwe media Facebook, Twitter, Skype en Linkedin eventueel de bekendheid van ons huis zouden kunnen vergroten en het aantal boekingen verhogen. Mijn standpunt is dat dat niets oplevert. Wie gaat mijn getwitter of mijn Facebook lezen?
Nu ben ik ook niet echt heel handig met het fenomeen nieuwe techniek. Een van mijn eerste blogs heette: digibeter. De verhouding tot de computer en alles wat daarbij hoort wordt wel beter, maar ik blijf ongeduldig als het niet lukt. Ik ben er ook niet van overtuigd of Twitteren of Facebook iets opleveren. Het kan ook zijn dat ik net zo verslingerd raak aan Twitteren en Facebook als aan deze blog. Ik ben geneigd om ongeveer elk uur te checken hoeveel hits ik heb en of er een reactie is geplaatst.
Maar als mijn tegenzin alleen maar komt omdat ik tegen de de techniek opzie, is dit een drogreden om het niet te proberen. Hebben jullie als lezers van mijn blog een idee of de nieuwe media iets kunnen betekenen voor de verhuur? En zouden jullie dit willen laten weten?

Vanmorgen had ik al wel een ander initiatief; "Rick zullen we ons huis aanmelden bij Dos Cortados?" Dit is een nieuw bedrijf voor het huren van B&Bs en huizen in Spanje en we zijn enthousiast over de kwaliteit van de site. Na contact te hebben gelegd besloten we om met hen in zee te gaan en de benodigde informatie te verstrekken.

Met groeten Ton

Certificaat

Het was een beetje saaie dag. Volgens mij komt dit omdat het gisteravond zo gezellig was. Daarmee vergeleken was het vandaag eigenlijk gewoon, gewoon maandag. Niets mis mee want er gebeurde toch van alles.
Ik wilde vanmorgen mijn spullen pakken om naar de spinningles te gaan toen er ergens in het achterhoofd iets broeide: had ik geen cursus ochtend? Ja dus. De laatste van 6 trainingsdagen voor de Vereniging Paliatieve Terminale Zorg. Snel op mijn fiets door de regen naar Alkmaar, waar ik nog ruim op tijd arriveerde.
De dood en het proces dat daaraan voorafgaat, zijn niet iets waar we vrij mee omgaan. Ook over b.v. een euthanasie of niet reanimeerverklaring denk je niet zo een, twee, drie. Vorige week kwam de reanimeerverklaring tersprake. Ook ik heb die niet. Nooit over nagedacht eigenlijk.
Tijdens de bespreking daarvan riep ik uit: als er nu iets gebeurt, niet reanimeren!
Vanmorgen kwam hetzelfde thema nogmaals tersprake. Nu had ik er wel meer over nagedacht.
Is het werkelijk nodig om alles te regelen, te beschrijven en doordacht te hebben als het gaat om zoiets natuurlijks als sterven. We mogen  geen pijn hebben, we willen geen gedoe, geen strijd. Het hele proces willen we het liefst zo geruisloos mogelijk voorbij laten gaan.
Natuurlijk kan het van belang zijn om duidelijk te hebben wat voor jezelf de grenzen zijn maar of die grenzen ook duidelijk zichtbaar zijn als je ze tegenkomt? Of dat je ze verlegd? Ik weet het niet. Als ik midden op de weg een hartaanval zou krijgen zou ik dan boos op je zijn als je hartmasage hebt toegepast omdat je niet eerst al mijn zakken hebt nagezocht of er een niet reanimeerverklaring in zit? Kan ik uberhaubt van je verwachten dat je mij daar laat liggen om te sterven?
Ik heb geen zin in ondraaglijke pijn, en zou op een geven moment aangeven geen behandeling meer te willen of aangeven dat als ik nu een hartaanval zou krijgen, dat dan maar moet gebeuren. Een beetje met de stroom van het afsterven meegaan in plaats van er tegenin zwemmen.
Zo denk ik er nu over.
Na 6 lessen- met een behaald certificaat- kan ik als vrijwilliger in de Paliatievezorg ingezet worden. Misschien heb ik dan volgend jaar wel heel andere gedachten.

Met groeten Ton

Leven in het nu

Toen ik Rick ontmoette vond ik het heel moeilijk om te zeggen dat ik van hem hield. Hij vroeg waarom ik dat nu zo moeilijk vond. Ik antwoordde dat ik nu wel van hem hield, maar niet wist hoe dat over een jaar zou zijn.
Na al die jaren hou ik trouwens steeds nog van hem, maar dat is niet wat ik wil zeggen met dit stukje. Wat ik wil zeggen is dat ik toen niet echt kon genieten van het moment, omdat ik de ervaring van het verleden meenam naar het heden. Er waren eerdere liefdes geweest die overgingen. Rick zei dat het ging over hoe ik het op dat moment voelde. Ik begreep dat niet want ik had toch echt die gedachten met gevoelens uit het verleden.
Hier moest ik aan terugdenken toen ik vanavond afscheid nam van de mannen die we op visite hadden. We hadden ze eenmaal gesproken in Spanje en vervolgens uitgenodigd om te komen eten. Ik kijk altijd eerst de kat uit de boom voor dat ik zeg of ik iets leuk vind of niet. Je weet tenslotte nooit hoe het zich ontwikkelt en ook vriendschappen die zeer solide leken zijn verwaterd.
Maar toen Rick - nadat de mannen waren vertrokken - vroeg hoe ik het had gevonden kon ik zonder reserve zeggen: wat een aardige mannen. Zonder gedachten uit het verleden of getob over de toekomst.

Met groeten Ton

Toeval

Ik lees verschillende weblogs die te maken hebben met Spanje. Spanjewensen van Anne en Alexander is er een van. Anne schreef donderdag over het programma zoek je droomhuis. Daarin zag je twee koppels die in Spanje zoeken naar een Bed en Breakfast. Een toeval was dat Anne en Alexander een van de getoonde B&Bs enkele jaren geleden wilden kopen, maar daar vanaf zagen daar hij wel heel afgelegen was. Omdat wij geen tv kijken gaan deze programma's aan ons voorbij, maar de door Anne geplaatste foto van de betreffende B&B met paarse muur gaf een indruk van het gebouw.
Donderdagavond gingen we naar het koor Blair en ontmoetten daar voor de eerste maal de vaste dirigent. We merkten aan de grapjes die er gemaakt werden dat hij op tv te zien was geweest en dat het  met Spanje had te maken. Onze interesse was gewekt. Maar toen er werd gesproken over een B&B met een soort roze, aubergine kleur viel voor mij het kwartje. Dit moest de B&B zijn waar Anne over vertelde in haar blog en ja hoor wat bleek: toevallig was de dirigent een van de mensen in het programma.

Met groeten Ton

Pioenrozen

Vrijdag 13 mei 2011

Ik weet het. Het zou beter zijn om slechts waar te nemen en niet te oordelen. Het is wat ik telkens opnieuw probeer, soms lukt het maar veel vaker niet. Zo ook vanavond.
Een paar weken geleden hebben Rick en ik uitgesproken om homo's te leren kennen. Wij zijn het, maar hebben er geen een in onze kennissenkring.
Het leuke is dat op het moment dat we dit uitspraken er ook van alles gebeurt om dit te vervullen.
Zo kreeg ik van een kennis een mailtje om contact op te nemen met een man die hulp wilde bij het onderhoudsvriendelijk maken van zijn tuin. Contact gemaakt en blijkt deze man ook van 'de club' te zijn. Hij nodigde Rick en mij uit om tijdens een borrel de tuin te bespreken en daarna te eten.
Hij was bijzonder gastvrij, schonk een goede wijn, verzorgde daar toastjes met heerlijke kaas bij en ook de maaltijd was goed verzorgd en zeer smakelijk. Aan de hele entourage was veel aandacht besteed er stond een bloemstuk op tafel, mooi kristal om uit te drinken etcetera.
Eigenlijk niets om aan te merken zou je denken maar...... de conversatie ging niet dieper dan de kleur van de servetten die zo goed samen ging met die van de rode wijn, over allerlei bekende Nederlanders die hij kende en over al zijn merk en desingspullen. Aaaaaargh Aaaaargh.
Niet ons kopje thee dus.
En...ik heb me wel laten inspireren door hem want waar ik mijn voedsel slechts als voedsel
serveer - nog net niet in een trog- kan daar wel wat meer aandacht aan gegeven worden om het geheel wat sfeervoller te maken.
Zondag krijgen we twee mannen op bezoek die we kennen uit Spanje. Zij komen voor een borrel en blijven eten. Ik heb mooie servetten gekocht en een bos pioenrozen voor op tafel. Het ijs zal ik niet gewoon op een bordje kwakken, maar keurig opmaken met slagroom, een koekje en wat cacao poeder en een mintblaadje.
Gaat dat in ieder geval goedkomen.
Nu hopen dat we het niet alleen over die servetten gaan hebben.

Met groeten Ton

Big, big, bamboo, bamboo 2

Donderdag 12 mei 2011

Had ik gedacht dat ik de klus zou klaren met het plakken van 1 gaatje onder de waterspiegel, kom ik bedrogen uit. Na het plakken van het gaatje, een dag gewacht zodat het goed kon drogen. De volgende morgen de rand gerestaureerd en de vijver gevuld. Prachtig gezicht. Het oude waterniveau sloot nog precies aan op de beplanting. Ik was helemaal tevreden tot ik na een uur zag dat het waterpeil toch weer iets gezakt was. Er is dus duidelijk meer aan de hand. Ik heb de boel weer eens nagekeken maar heb niets gevonden. De moed geef ik nog niet op en er komt vast een oplossing maar niet vandaag.
De afgelopen twee dagen heb ik het terras opnieuw bestraat. ( inspirerende omgeving zeker) Het terras was wat verzakt en ik had indertijd de voegen gevuld met grind met de bedoeling dat er mos in zou gaan groeien. Dat laatste is ook gebeurd maar de mieren vonden het zo wel heel makkelijk om hun nesten onder de tegels te maken. Nu heb ik de voegen ingewassen met een mengsel van zand en cement. Het ligt er weer strak in maar ik heb wel een pijnlijke elleboog. Een tennisarm volgens de fysiotherapeut.
Morgen maar weer eens wat lezen.

Met groeten Ton

Cafe Doodgewoon

woensdag 11 mei 2011

Elke  maand organiseert Humanitas een lezing die gerelateerd is aan de palliatieve zorg. Dit trekt een hele zaal vol met mensen die in de zorg werken, zowel vrijwillig als professioneel.
Gisteravond was de directeur van Evean- thuiszorg organisatie Noord-Holland- de spreker. Leuk om te horen hoe de samenwerking tussen deze organisatie en de vrijwilligers werkt. Maar het interressantse  was echter de tijd die was gereserveerd voor vragen. Wat bleek: ondanks dat iedere aanwezige zich met hart en ziel inzet voor de patiënt doet iedereen dit op zijn manier. Een manier die dan wel weer de 'enig' goede blijkt te zijn. Naar aanleiding van de vragen kwam dit steeds sterker naar voren. Er ontstonden discussies die onderling leidden tot irritaties, er werd beschermd en aangevallen.
Ik merkte dat ik dit zat te veroordelen tot ik besefte dat ik op dat moment hetzelfde zat te doen. Ook ik had mijn ideeën over hoe het eigenlijk 'moet'. Vanaf dat moment kon ik luisteren naar wat er gezegd werd en dat we met de dingen die werden gezegd ons voordeel kunnen doen.
Zoals Sandra Timmermans  antwoordde op de vraag: Gaan jullie nu Buurtzorg imiteren? "Ik zou en slechte directeur zijn als ik niet zou kijken naar wat de concurrent succesvol maakt en om dat vervolgens niet ook in mijn organisatie in te brengen. Als ik dit slechts zou doen om te imiteren gaat het niet werken. Hiervoor is ook een aanpassing van onze filosofie nodig. We zijn er om de cliënt zo goed mogelijk te helpen. Als ik zie dat een andere organisatie dat beter doet, doe ik de cliënt te kort als ik mijn organisatie niet zou aanpassen op die punten".
Laten we van elkaar leren maar dit vraagt wel dat we eerst ons bekrompen idee over hoe het moet loslaten.

Met groeten Ton

The big, big bamboo, bamboo

O la, la, la ,la ,la ,la, la , laaaaaaa

Het waterniveau van de vijver zakt al een jaar sneller dan je van de verdamping mag verwachten.
Nu zijn er verschillende oorzaken o.a heveling door waterplanten die over de rand groeien, steentjes of glas dat door de folie prikt. Van muizen wordt wel eens gezegd dat zij gaatjes knagen en van Bamboe wordt verteld dat de groeipunten door de folie kunnen prikken maar ik heb nog nooit iemand gesproken die dat had meegemaakt dus dat schaarde ik onder de Broodje Aap verhalen.
Ik heb al een paar keer gekeken of ik iets zag wat de waterspiegeldaling kon verklaren maar heb nooit iets kunnen ontdekken.
Vanmiddag zat ik gelukkig te wezen in de laatste zonnestralen met een glaasje Port en ineens zag ik een groeipunt van de Bamboe door de folie heen prikken.
Niet alleen de folie was geprikkeld, ik ook en zag op nog 3 plaatsen zo'n punt.
3 Punten boven het waterniveau maar één ongeveer 10 cm eronder. Deze zorgde voor de, inmiddels verklaarbare daling.
Waarom ik dit niet eerder zag was omdat de groei punt onder water zat en er eigenlijk uitzag als een stukje waterplant. Ook sloot de scheut het gaatje af zodat er niet teveel water uit kon lopen.
Ik heb direkt als een bezetene alle uitlopers van de Bamboe weggehaald want die gingen uiteraard niet alleen richting vijver maar ook naar buren. In totaal heb ik 20 meter scheuten uitgespit. Het blijft een wonderlijke plant. Jaren staat hij in de tuin zonder ook maar een spoortje van woekeren te vertonen en nu ineens een soort explosie.
Morgen ga ik de folie plakken en de vijverrand herstellen. Zodat ik aan het eind van de middag weer gelukkig kan wezen met een Portje in het laatste zonnetje.

Met groeten Ton

Spinning

Nu ik ongeveer twee maanden aan spinning doe zijn de verbeteringen goed voelbaar. De knie is sterker geworden. Dit merk ik met traplopen maar ook met wandelen. Afgelopen vrijdag heb ik 25 kilometer gewandeld en had geen last.
Bij het spinnen zit je niet alleen op het zadel maar sta je ook geregeld op de trappers. Dit is voor mij zwaar maar sinds een week of twee kan ook ik dit behoorlijk meedoen.
Hier is het mij natuurlijk om te doen maar het is inmiddels ook een sociale bezigheid. Na het spinnen gaan er altijd wel enkele mannen de sauna in en er wordt dan nog wat nagekletst. En het volgende is voor de dames onder u: mannen roddelen ook.
De mannen hebben blijkbaar allemaal tijd genoeg. Was ik in het begin om 11.30 thuis, vanmorgen was het bijna 12 uur.

Met groeten Ton

Vergelijken

Ik weet het. Vergelijken heeft geen zin maar toch...
Vandaag, Spaanse temperatuur. Buiten, de stoel in de schaduw een beetje mijmeren. De geur van Azalea's en Wisteria die met een briesje aandevoerd wordt. Een weldadige stilte (de buren allemaal naar moeder?) slechts doorbroken door het gefluit van een vogel.
Maar het sappige groen van bomen en struiken, zo overvloedig als dat alleen in een gematigd klimaat kan zijn.
Nee, daar kan Andalusie niet aan tippen.

Met groeten Ton

Branden

Eigenlijk wilde ik dit blogje pyromanen noemen. Met Pyromanen als werkwoord: ik pyromaan, jij pyromaant enz. Maar gezien de recente branden die in de duinen woedden leek het me beter er toch maar branden van te maken.
Vandaag heb ik mij de hele dag verheugd om vanavond lekker te pyromanen door de terras haard te gaan stoken. Het is heerlijk warm weer, nagenoeg geen wind en de brandlucht zal zich moeiteloos vermengen met die van de BBQ die overal te ruiken is.
Rick wil met dit weer altijd lang buiten zitten en ik ga me na een half uurtje vervelen. Maar ik pyromaan zonder probleem tot elf uur.

Met groeten Ton

Enkhuizen-Hoorn

Vanmorgen met de trein naar Enhuizen om de 25 kilometer naar Hoorn te wandelen.
Heerlijk wandelweer met een zonnetje, niet te warm en met een zachte bries.
Bovenop de dijk heb je aan de linkerkant een wijds uitzicht over het IJsselmeer waar allerlei bootjes varen. Rechts de polders met duizenden vogels die nestelen en fourageren. Hollandser kan het bijna niet. (Het kabinet heeft Nederland blijkbaar al teruggeven?)
Maar het allerlekkerst was wel dat grote stukken van de dijk verboden zijn voor auto's vanwege werkzaamheden om de dijk te versterken. Heerlijk rustig. Egbert hoefde niet aan de lijn en heeft ongeveer anderhalf keer de afstand afgelegd.
Wat ons steeds opvalt als je in de kop van Noord - Holland bent is de gemoedelijkheid van de mensen. Men maakt een praatje, groet en zwaait.
In Schellinkhout hebben we wat gegeten, tomatensoep met zelfgemaakte balletjes en gedronken bij het plaatselijke etablissement. Ook hier een alleraardigste ober en zelfs nog vriendelijker prijzen.
Kortom een heerlijke dag.

Met groeten Ton

Straatkolken

De bestrating in onze straat krijgt een nieuw profiel. Lag de bestrating eerst bol met de waterkolken aan de zijkanten, het nieuwe profiel loopt naar het midden af waar dus ook de putten komen.
Nu vind ik de roosters die bovenop zo'n kolk zitten altijd mooi. Van dat lekkere, stevige, solide, donkere gietijzer en ze hebben allemaal andere vormen. In elke plaats waar ik kom let ik op deze roosters. Soms hebben steden zelfs een eigen ontwerp met b.v. het stadswapen. In Santiago de Compostela  staat er een schelp op. In Nederland worden ze o.a..gemaakt  door Globe en Thyssen uit Tegelen en CJ vd Broek uit Haarlem.
Nu kreeg ik vanmorgen het idee om een paar van deze oude kolken te vragen zodat ik ze kan gebruiken als tuinkrukje. Ik graaf ze dan voor de helft in, geef het beton een likje van dezelfde verf als het huis en klaar is Kees. Kunnen we lekker in de voortuin genieten van het allerlaatste zonnetje.
Nu wordt echter alles wat uit de straat komt en niet meer gebruikt wordt op een hoop gegooid, maar de oude kolken worden keurig afgevoerd.
Dus heb ik gevraagd of ik er drie van kan krijgen.
Morgen gaan ze een nieuw stuk straat opbreken en dan krijg ik 3 kolken.

Met groeten Ton

Piemeltje

Onze straat wordt op het moment herbestraat en daardoor lijkt het wel één grote zandbak. De kinderen zijn daar helemaal blij mee, zeker gedurende deze week nu ze vakantie hebben. Er wordt druk geraced op fietsjes en skelters door het mulle zand
Na de Koninginnedagmarkt vond Egbert een stukje stof wat bij nadere inspectie een vlinderdasje bleek. Ik heb dat passend gemaakt en hij loopt nu zeer parmantig met een vlinderdasje rond.
Toen ik vanmiddag met Egbert ging wandelen zei een jongetje: Dat is een een mannetje he?
Ik antwoorde ja en vroeg: Waaraan zie je dat?
Nou hij heeft een piemeltje. zei hij.
Dit had ik niet direkt vewacht dus was even stil, waarop een meisje zei: Dat is geen net woord hoor.
Wat is dan een net woord? vroeg ik.
Kruis of zo. Antwoorde ze.
Waarop het jochie verontwaardigd uitriep: Nou zo heet ik.
Je kon het trauma bijna zien ontstaan.
Ik heb getracht de schade te beperken door te zeggen dat piemeltje of plasser best wel een net woord is, zeker voor een hondje.

Met groeten Ton

Wat bij mij niet werkt

Vandaag las ik enkele van mijn vorige blogjes terug en zag dat de laatste 4 in de categorie: dingen die niet werken, staan ingedeeld. Wat zegt dit over mij? Dat ik de laatste dagen niet echt lekker in mijn vel zit. Niet dat er echt iets fout is maar toch. Ik kijk kritisch naar een half leeg glas. Ik ben geïrriteerd en zie gemakkelijk negatieve dingen. Dus wat is er aan de hand?
Ik wil in dit blog elke dag over iets schrijven wat mij raakt, inspireert, of wat ik heb geleerd. Eigenlijk van alles als het maar niet 'leeg' is en wat leeg is, is natuurlijk wat ik zelf als leeg definieer.
Op donderdag toen ik schreef over Blair en daar ook iets van mezelf in kon vermelden was ik tevreden. Maar op vrijdag en zaterdag heb ik nadat ik een paar uur heb zitten zweten achter het scherm uiteindelijk niets op het blog gezet want alles wat ik schreef bleef 'leeg'. Ik heb er dan ontzettend de pest over in dat het me niet lukt en ga mezelf op mijn kop geven met gedachten als: zie je wel, het gaat je uiteindelijk toch niet lukken, het is te hoog gegrepen om elke dag wat zinnigs te schrijven en je maakt niet elke dag iets leuks mee. Kortom geen gedachten waar ik vrolijk van word. Natuurlijk weet ik wel dat er dan iets dwars zit maar.... het duurt soms een paar dagen om helder te hebben wát het is. Nu ik de blogjes terug las wist ik het ineens. Om mijn gevoel van falen te maskeren ben ik over negatieve dingen gaan schrijven zodat ik mezelf als een 'beter' mens kan beschouwen.
Dit kost me echter mijn plezier, enthousiasme, inspiratie. En de contacten met de mensen om me heen zijn ook niet echt hartelijk, eerder afstandelijk. Ook voel ik mij verveeld.
Dus stop ik ermee om mezelf 'beter' dan anderen te voelen en mezelf niet langer op mijn kop te geven.
Ik creer mezelf als iemand die liefdevol en kwetsbaar is. Vandaaruit kan ik met een zachte blik naar de wereld en mezelf kijken en mag ik soms eens een 'leeg' stukje schrijven.

Met groeten Ton

Beschaafd?

Wat mij bij de aanslagen op het World Trade Centre in New York het meest heeft geschokt waren de beelden van enkele, uitzinnig blije mensen in de Islamtische wereld. Terwijl de beelden uit New York toch ook werkelijk zeer schokkend waren.
Op dat moment heb ook ik gedacht "Het klopt, er is geen medemenselijkheid in die cultuur. Het is barbaars. Hoe kan je als mens toch blij zijn met de dood van duizenden mensen?"
Vandaag ben ik dan ook diep geschokt door de blijheid die in 'onze beschaafde wereld' heerst bij de dood van Bin Laden. Begrijp me goed, we leven in een wereld waar we misdaden bestraffen en het is dan ook terecht dat deze man is bestraft want wat hij op zijn geweten heeft is vreselijk.
Maar met de wereldwijde blijheid van de dood van Bin Laden plaatsen we ons op hetzelfde niveau van de door ons verachte 'barbaarse' Islamitische cultuur.
Zolang de Westerse wereld er prat op gaat de 'beschaafde wereld' te zijn en zelfs zegt daar de standaard voor te zijn maar daar niet naar handelt is zij een leugenachtige en per definitie onbeschaafde. Zolang we niet handelen als onze beschaving ons leert kan er van vrede of iets dergelijks geen sprake zijn.

Met groeten Ton

Harmonie

zondag 1 Mei 2011

Mijn schoonzuster vierde vanmiddag haar 60ste verjaardag op het strand van Bakkum (Castricum aan zee). Aanwezig waren ook enkele leden van Harmonie Excelsior uit Limmen waar mijn broer jaren dirigent is geweest en ik een paar jaar trompet heb gespeeld. Wat leuk om deze mensen na 30 jaar weer eens te spreken en herinneringen op te halen. En wat mij daarbij opviel is dat een goede relatie / verstandhouding 30 jaar moeiteloos kan overbruggen. Weliswaar heeft de buitenkant zich aangepast aan de tijd en ook de binnenkant heeft veranderingen ondergaan maar de onderlinge harmonie is gebleven.
Het was een gezellige, leuke middag en het leek dan ook of de donkere rookwolken van de, waarschijnlijk aangestoken duinbranden, die overtrokken in een andere wereld thuishoorden. Ik wens de persoon/ personen die dit doen harmonie in het hart toe zodat zij dit soort daden niet langer hoeven te doen, wat de reden ook was.

Met groeten Ton