Ramptoerisme

De hele nacht werd er gepatrouilleerd door brandweer en politie.

En gelukkig was het vanmorgen vroeg windstil dus zat de Roodborsttapuit weer op zijn favoriete plek hoog in de cipres.

Na ons kopje koffie en thee op naar Velez Malaga waar Rick een tandarts afspraak had. Ondertussen deed ik mijn eigen ding en haalde feromonen om de rodepalmkever te lokken. 

Elke keer is het een ander systeem en altijd is het wat knoeierig. Maar deze keer zat het in een handig hangertje dat je aan de deksel van een emmer kunt hangen en dat opengeschoven kan worden waardoor de feromonen naar buiten kunnen. 

Ik kocht er vier want inmiddels heb ik vrienden die ook in de aanval gaan om hun palm te beschermen.

Ook kocht ik als verrassing drie buitenlampjes op zonne-energie. Vorig jaar haalde ik die in Nederland bij de Action voor Rick’s verjaardag maar na een maand in Spanje waren ze allemaal kaduuk. Te veel zon waarschijnlijk.

Dus nu echte Spaanse. Wel wat duurder en opnieuw voor Rick als verlaat verjaardagscadeau.

Op weg terug naar huis speelden we ramptoerist.

Het zag er vreselijk uit maar zover we konden zien waren er geen huizen verbrand al zagen we wel dat het vuur sommige huizen zeer dicht had benaderd. Ook nu waren er nog steeds hulptroepen in het gebied.

En nog een foto van Los Zuecos vanuit het zuidwesten gezien. Net rechts van het knikje in de berg.

Net uit de oven. Een pastel de nata. Onder het mom ‘ik moet oefenen’. Komend weekend krijgen we gasten voor de lunch en dan wil ik perfecte pastel serveren.

Met groeten Ton

Overweldigend

Tijdens de camino maakte ik een foto van deze bloeiende cactus en schreef als bijschrift: ik was al blij met een bloem. Want deze plant staat ook bij ons op het terras en vorig jaar had ik een bloem. Tja, dat is dan wel wat schraal ten opzichte van dit exemplaar.

Maar bij thuiskomst zag ik twee bloemknoppen en was daar toch ook weer heel blij mee

want zeg nou zelf: is ie niet overweldigend?

Overweldigend werd uiteindelijk ook het brandje dat als klein pluimpje in het dal begon. Wel was het meteen duidelijk dat het groter was dan een gemiddeld brandstapeltje van een olijfboer.

Een kwartier later dikke vette rook en over een grote breedte.

Het duurde ongeveer een kwartier voordat we de eerste sirenes hoorden en een half uur voor de blushelikopter arriveerde, maar toen ging het ook best snel. Het begon tegen 16.00 uur en nu tegen 20.00 uur zijn ze nog bezig met nablussen.

Nu lijkt een kwartier lang voordat de brandweer arriveerde, maar dat is hier gezien het terrein heel snel. Daarbij zijn de brandweerlui zeer goed getraind in Spanje.

Dus hulde aan de mannen en vrouwen.

De brand was behoorlijk dichtbij, zo’n 500 meter hemelsbreed. En ondanks dat de wind, keiharde wind trouwens, van ons afstond waren we toch aangedaan. We beseften dat als het vlak onder ons zou zijn begonnen we echt in de problemen zouden zitten. 

Wonderlijk genoeg droomde ik vannacht van brand en brandjes die vanuit het niets ontstonden. Rick en ik blusten ze met de tuinslang die uiteindelijk geen water gaf. 

Nou ja. Dromen zijn bedrog.


Met groeten Ton

Is er een mogelijkheid……..

Een week voordat we op pelgrimstocht gingen kregen we een verzoek uit Ierland: of we samen met een Iers koor een concert zouden willen geven.

Tja, leuk idee, maar we zijn wel twee maanden op pad.

Maar ook wij zijn vervangbaar en er werd van alles bedacht, overlegd en geregeld voor een optreden op 11 mei. 

Wij hoefden gisteren dan ook eigenlijk alleen maar plezier te hebben en mooi te zijn op het klaarzetten van het keyboard en het verschuiven van een paar kerkbanken na. En Rick moest nog vijf liederen dirigeren.

De Ieren kwamen rond 15.00 uur aan in het dorp om te lunchen op het grote plein. 

Terwijl Rick en ik stonden te wachten bij de ingang van de kerk tot de deur open ging en we alles konden installeren, kwam de dirigent van het andere koor vragen of ‘wij van het koor waren’. Meteen was het leuk en gemoedelijk.

Om 16.00 uur een korte repetitie in de kerk waar we ook de twee liederen doornamen die we samen zouden zingen. En wat is dat heerlijk. Ineens sta je te zingen tussen 60 mensen. Een prachtig vol geluid dat je in het hele lijf voelt. Ik was dan ook niet de enige die geëmotioneerd was.

Eigenlijk wil je dan dat een uur 180 minuten heeft.

Daarna ging het hele spul naar onze wekelijkse repetitieruimte waar de gemeente een hapje en drankje verzorgde. Voldoende tijd om even contact te maken wat trouwens heel ontspannen en gemakkelijk ging.

Precies om 18.00 uur begon het concert. Nou uh, na tien minuten toespraakjes in het Gaelic, Engels en Spaans dan hè. 

De foto is van het samengestelde koor vlak na de laatste toegift. We deden er twee vanwege het enthousiaste publiek wat zich ook nog zou uiten in € 800 aan donaties voor Caritas bij het verlaten van de kerk. 

Het Ierse koor met de voor ons onuitspreekbare naam Cór Mhaigh Eo zong prachtig en zeer verzorgd. En wat tijdens de repetitie en de uitvoering duidelijk werd was dat dit het laatste concert was van dirigent Brian. Het repertoire was dan ook samengesteld uit de 20 jaar dat hij het koor leidde. 

Het was wel een wat zwaar repertoire, maar bijvoorbeeld Bogoro van Tsjaikovski vind ik buitengewoon prachtig en ook het pelgrimslied May the road rise to meet you kan ik zeer waarderen.

Leuk was voor Rick dat Brian vertelde dat hij eerst als bas zong in het koor maar dat hij, nadat de vorige dirigent zonder aankondiging wegbleef bij de repetities, maar wat ging invallen. Daarna nam hij muziek- en dirigeerlessen om zich te bekwamen. En ook Rick is er zo ingerold. Hij gaf Rick een compliment dat hij na slechts drie jaar al zo ver is gekomen in zowel zijn eigen ontwikkeling als die van het koor.

Wij zongen dan ook gewoon goed. Vrijuit en met plezier. Misschien wel deels omdat we we niet de verantwoordelijkheid hadden voor een heel concert.

Na het laatste applaus duurde het nog wel een half uur voordat iedereen zich kon lostrekken uit de kerk. Je wilt gewoon zo’n leuke ervaring nog wat langer vasthouden.

Maar de tapas wachtten vanaf 20.00 uur op ons in El Pampano.

Ze waren heerlijk. Foto’s van etende mensen geven eigenlijk altijd het idee dat het niet gezellig is. Maar dat was het wel. Heel gezellig zelfs. En wij zeggen vaak dat Spanjaarden veel en luid praten, maar wij deden er niet voor onder.

Er werden natuurlijk ook nog wat korte speeches gehouden met bedankjes en bijbehorende presentjes.

Zo kreeg Rick deze afdruk van Croagh Patrick. Een belangrijke pelgrimsplaats voor de Ieren en wetende dat wij net een pelgrimage hadden gemaakt kwam de uitnodiging om de pelgrimage naar Sint Patrick ook maar eens te gaan doen.

Na twee uur ongedwongen samen zijn deden zangers wat zangers graag doen: zingen. En dat deden ze met overgave. 

Zo tegen twaalf uur kwam de bus en was het feest afgelopen.

Wij zaten vandaag nog de hele dag als blije eieren thuis na te genieten. En steeds kwamen er nieuwe berichten binnen met complimentjes, filmpjes en foto’s van de optredens.

En wellicht komt er een vervolg. Niet met het Ierse koor, maar volgend jaar logeert er een Deens koor in Canillas de Albaida en die hebben gevraagd of er een mogelijkheid is om ……..

Graag.

Met groeten Ton 

Gekkenwerk

Vanmorgen om 03.15 liep de wekker af.

Oempf.

Trainen voor de Nijmeegse vraagt wat. 

Niet perse voor mij want ik denk dat ik het wel haal. Voor Rick staat er meer op het spel. Hij heeft zich namelijk ingeschreven voor de 50 km en of ik dat ook wilde? Nou, geen haar op mijn hoofd.

Maar ‘we are together in this’ dus vandaag een Nijmeegse imitatie en dat houdt in dat er om 04.00 uur werd gestart bij de vuurtoren van Torrox. Want Rick heeft voor de 45 kilometer wel wat tijd nodig.

Dit tijdstip wordt in het Spaans La Madrugada genoemd. Het holst van de nacht.

Rick loopt vanaf hier naar de stad Málaga. Ik naar Torre del Mar en terug.

Het heeft wel wat om ‘s nachts te lopen. Heerlijk stil. Vredig zelfs. Heel af en toe kwamen we iemand tegen. Zoals een bakker die de achterdeur van de bakkerij open zette. En wat ruikt het dan lekker. De geur van vers gebakken brood gemengd met die van gistend deeg.

Pas tegen de tijd dat we in Torre del Mar aankwamen begon het achter ons wat te schemeren.

Hier namen we een korte pauze, aten we een croissantje en dronken wat water. Daarna liep ik terug, de opkomende zon tegemoet.

En Rick liep in de richting van de stad. Nog 32 km te gaan. Ik slechts 13. 

Tegen half negen was ik weer bij de auto en dat paste precies zodat ik om negen uur in de garage stond om een probleem met de verlichting te laten repareren.

Daarna had ik een daggie voor mezelf. Nou, een half daggie want Rick stond om half vier al op de bushalte van Torrox. Hij had geweldig gelopen. Geen probleem en de bus bleek een snelbus te zijn dus duurde de reis slechts een uur.

Bij thuiskomst was er, voor beiden, wel een flinke siesta nodig want voor vanavond staat er een concert van de leerlingen van de muziekschool op het programma. En dan willen we wel een beetje wakker blijven.

Met groeten Ton

Aandoenlijk

Onze zondagochtendwandeling ging naar El Acebuchal. 

Voor de lekkerste taart?

Nee. Ik bakte gisteravond nog een heerlijke goed geslaagde, met een mooie krokante korst van bladerdeeg, Pastel de Nata. En daarvan aten we het laatste stuk voordat we vertrokken.

Als je ergens een tijd niet bent geweest, vallen er altijd wel weer nieuwe dingen op. En…..we keken ook weer anders na de pelgrimage waar we vaak verrast waren bij al het nieuws dat we zagen.

Het was ook het eerste dat we opmerkten: nu we hier zo lopen zien we allerlei dingen die we nu pas kunnen zien omdat we ze in eerder in een andere, nieuwe situatie zagen.

Hoe vaak zagen we geen stroompjes, beken en riviertjes?

En nu? Zagen we dit stukje rivier in het dal voor het eerst. 

Wonderlijk toch hoe het allemaal werkt in en met ons brein.

Na de overvloedig regen rond pasen staan er voor het eerst in een jaar of drie weer veel onkruiden mooi te zijn.

El Acebuchal bestaat uit een stuk of zeven gehuchtjes die in de tijd van Franco op zijn bevel zijn ontruimd omdat het broeinesten van verzet zouden zijn. En hoe mooi om te realiseren dat we vandaag in vrijheid hier van kunnen genieten.

De gehuchtjes stonden tot begin tweeduizend leeg en er ene Antonio was die begon met het restaureren van een huis en er een restaurant in startte. Het lekkerste taart restaurant.

Omdat dat succesvol was werden er meer en meer huizen opgeknapt en bewoond maar ook veel werden er verhuurd voor vakantie doeleinden.

Dit roze huis was tijdens onze laatste wandeling nog wit. Nu is er een romantisch tafereel van gemaakt. Het huis staat langs de weg in een van de gehuchtjes.

Een ander gehuchtje ligt wat dieper in het dal.

En dit is Antonio, de man waarmee het begon. 

Hij heeft ook een winkeltje tegenover het restaurant en altijd vraagt hij of we in dat winkeltje willen kijken. Maar na een keer wat gekocht te hebben weten we het wel. Trouwens: als we gasten hebben ga ik altijd even mee voor eventuele vertaling.

Antonio draagt nog steeds zijn steentje bij. Hier zit hij rustig aardappels te schillen en ineens kwam een van de medewerksters hem even heel lief omhelzen en op zijn hoofd kussen. Heel aandoenlijk.

Na een kopje koffie en thee; naar huis. Teruglopend zie ik altijd weer wat anders. Van deze Verbascum zou ik wel zaden willen hebben. Een wandeling in september staat daarmee op het programma.

Het lijkt allemaal heel ver weg maar het park waar we in wandelen ligt bijna in onze achtertuin. Op de berg links wonen we. Wel net aan de achterkant van de top.

De Iberische iris bloeit. Er stonden er behoorlijk veel. 

Jammer genoeg bloeien ze dit jaar niet in de tuin van De Klompen. Uiteraard even gecheckt: er staan wel bollen maar daar komt alleen maar klein blad uit. Dat zijn dus nog jonge exemplaren. Ik zal moeten wachten totdat ze volgroeid zijn en gaan bloeien.

Met groeten Ton 

Kan bruin het trekken?

Er waren meer leuke dingen afgelopen week dan in mijn blog verscheen.

Tijdens de wandeling spraken we een intentie uit voor vrienden die een huis willen kopen en steeds achter het net vissen. En nee, het huis waarvoor we de intentie uitspraken is het niet geworden. Wel het volgende huis en daarvoor: taart. 

Ook leuk maar anders: hagel. Dat komt niet vaak voor hier. Het regende drie dagen de afgelopen week en dat leverde in totaal 14 mm regen op. Altijd fijn.

We konden de regen in de richting van de stad Málaga duidelijk zien. Waarschijnlijk zaten er twee gaten in de bewolking waardoor die regen wit oplichtte.

Tijdens een pelgrimage komt er eigenlijk altijd wel een onverwacht punt naar boven. Deze keer was dat ‘ons geld’. Hoe gaan we daarmee om en dan vooral: komen we met onze spaarpot uit tot onze pensionering?

Beiden zijn we zuinig, maar ik kan zelfs gierig zijn. We hebben dan ook nooit gedoe over geld. Wel zeggen we soms dat we misschien best wel eens wat royaler mogen doen. Maar de uitkomst is  dat we dat nooit doen. Aard van het beest.

Maar dan tijdens de wandeling. 

We hadden het idee dat we samen met € 50 per dag wel zouden uitkomen. Dat bleek al na een paar dagen niet te gaan lukken. Menu’s del dia bleken duurder en ook het slapen was eerder 20 euro per persoon dan 10. 

Rick had er last van en dat had ook te maken met dat Ík er geen last van had. Ik zou alles aanvaarden zou als het kwam (het is meestal zo dat een van de twee boos wordt of bijvoorbeeld geïrriteerd raakt van rode stoplichten. De ander blijft dan rustig en kan dan wat relativerends inbrengen. En soms ben ik dat en soms Rick maar zeer zelden tegelijkertijd).

Er moest dan ook even gepraat worden om ‘lucht in te brengen’. 

Hebben we het geld niet? Zijn we té knieperig? Mogen we niet genieten? Maar ook: hoe lang leven we? Zien we niet mensen om ons heen ziek worden en zelfs overlijden? 

Het budget werd daarna eerst verhoogd naar 60 euro en in Portugal zelfs naar 70.

Rust in de tent en hoe fijn is dat?

En dan in de ontstane ruimte komt de vraag wat we ons eigenlijk ontzeggen vanwege die zuinigheid? En wat zouden die ontzegde dingen toevoegen aan ons levensgeluk.

Klinkt allemaal heel zwaar en diepgravend, maar het komt er op neer dat we een glazen voorzetdeur willen bij de voordeur. Inclusief een hor.

Dat we de poort automatisch willen laten openen en sluiten.

En……tadadadaaaaaaa we een serre aan het huis willen.

Of bruin dat laatste kan trekken is nog even rekenen of afwachten wat de kosten daarvan zijn.

Gisteren hadden we een lunch met een 65 jarige vriend in Cómpeta. Gezellig en lekker. Op weg naar huis reden we langs onze vaste constructieman. Zullen we meteen maar een afspraak met Carlos maken? 

Yep. Vanwege de siësta moesten we daar een kwartiertje wachten.

Tja, laat die constructieman nu tegenover de vuilnisbelt te zitten.

Ach en dan is Malle Pietje meteen alert. Resultaat: twee plastic bakken en een vetplant om stekken van te maken. Beide bakken zijn inmiddels gevuld.

En wat kan een mens dan tevreden zijn.

De constructieman komt volgende week op gesprek.

Vandaag is het prachtig weer en dat is voor mij vooral omdat het niet waait. De hele dag een beetje studderen, dat mag als West-Fries. Zo snoeide ik links en rechts wat en ruimde twee borders op. 

Rond 18.00 uur werd ik geroepen voor een glas Cava met nootjes om de officiële feestelijke opening van het terras te vieren.

Met groeten Ton 

Puttertjes

Twee reacties over het ‘nieuwe’ gras in de tuin. Of het niet gaat woekeren?

Met de droogte die hier heerst en waarschijnlijk met de jaren alleen maar heftiger gaat worden ben ik de tuin aan het aanpassen. Al een paar jaar. Zo focus ik me meer en meer op succulenten zoals cactussen, aloes, agaves, etcetera. Ook let ik meer op of planten en struiken die ik aanschaf of krijg wel aangepast zijn aan een droog klimaat. Zoals planten met grijze bladeren, haartjes op bladeren, kleine blaadjes, leerachtige bladeren enzovoort.  Trouwens; de tuin past zichzelf ook aan. Zo zijn er al verschillende tropische planten die de geest hebben gegeven. Dat is niet perse aan gebrek aan water in de grond maar ook aan de lucht die te droog is.

Maar ook onkruiden/wilde planten krijgen meer ruimte.

De tuin bestaat eigenlijk uit drie zones. De zone met grijs grind ligt tegen het huis aan en daar wil ik het best netjes houden. Ook omdat Rick dat fijn vind. Het deel met het bruine grind, wat verder van het huis af, mag wat wilder. Wat losser. En het deel waar geen grind ligt. Dat is mijn rommeltuin. Daar mag wat mij betreft alles.

Sommige delen van de tuin zijn na al die jaren dat we hier zijn nog steeds leeg. Er groeit eigenlijk niet veel. Ook nauwelijks onkruiden. Hier mogen van mij best meer wilde planten komen. Maar waarschijnlijk zijn de groeiomstandigheden wat te karig. Ik laat hier alles staan wat er als vrijwilliger opkomt. 

Dit is dan een stukje tuin, aan de rand onder de bomen, waar planten staan waar ik minder blij ben zoals een haagwinde en kweekgras. Maar vanwege de rotsachtige droge grond kunnen ze gelukkig niet zo heel snel woekeren. Deze planten trek ik wel regelmatig uit de grond. 

Ook een woekeraar is het kleedkruid. Dat trek ik ook altijd weg als ik het zie.

Dit is langs het hek. Een zeer lastig te beplanten strook omdat het bijna puur rots is. Hier ben ik gewoon blij met een pol gras, een pot met zaailingen en wat onkruiden. Aan de achterkant van het hek ligt het bruine grinddeel en aan deze  kant het wilde deel van de tuin.

Sommige wilde planten/ onkruiden zijn prachtig en laat ik overal waar ze opkomen staan. Maar dat is pas van de laatste jaren. Ik ben opgegroeid in een van huis uit ‘weg met onkruid’ gezin.

Dit is ook een mooi en ‘beschaafd’ groeiende plant. Pallenis spinosa. Ongeveer een meter hoog en is eenjarig. Af en toe staat er een in de tuin.

Tragopogon  porrifolius. Ook een plant die zich van mij vrij mag uitzaaien.

Hieronder komt het wildste deel van de tuin.

Soms staan de wilde planten dicht op elkaar in een stukje tuin en dan ziet het er zo uit. Helemaal gratis van moeder natuur en ik hoef er niets aan te doen.

Nou ja, de rode geranium is door mij aangeplant.

En dit is mijn paadje. Het wordt in het voorjaar steeds smaller maar ook mooier.

En dan nu het nieuwe gras. Dat is een eenjarig gras en sterft dus aan het begin van de zomer af. De zaden kunnen volgend jaar wel ontkiemen als de omstandigheden goed zijn. En dat zijn ze de laatste jaren steeds minder vanwege de droogte.

Het gras past wat mij betreft in de nieuwe manier van tuinieren en ik hoop dat de vogels van de zaden komen eten.

We zaten vanmiddag in de tuin toen we ontdekten dat er een vogelsnest in de boom zit. We denken aan puttertjes.

Met groeten Ton