Beroofd

Het tweede stapelmuurtje schiet niet zo op. Het lukt niet zo goed. 

Verkeerde stenen, roep ik naar Rick.

Maar dat is nooit de oorzaak. Ik geef mezelf weer eens op de kop. Je kan het niet, het wordt nooit wat en zo nog wat dingen.

Dus sprak ik mezelf toe. Het maakt niet uit hoe het er uitziet. Heb plezier in het proces. Dus gaat het ineens een stuk beter.

Nadat ik gisterochtend stopte met werken legde ik mijn handschoenen bovenop de schep die op de grond lag.

Vanmorgen wilde ik starten en toen lag er een handschoen. Met daarbovenop een keuteltje. 

Gedver. Dus eerst dat keuteltje weggegooid en dan moet ik natuurlijk toch even ruiken. Ja hoor, dezelfde geur die aan de geurstempels op de muur zitten. De genetkat of een bunzing.

Maar het meest vreemde: de andere handschoen is weg. En dan bedoel ik echt weg. 

Meegenomen? Door een roofdier?

Van de schrik ging ik maar wat anders doen. Iets dat ook al een paar weken om aandacht vroeg.

Ik zaaide in het najaar twee soorten Aloës. Beide soorten kwamen goed op en het werd tijd om ze uit te planten

Een Zen werkje. En dat is helemaal lekker in een zonnetje.

Dan iets totaal anders.

Ik koop eigenlijk nooit steeds hetzelfde merk koffie. Alle soorten hebben wel iets wat me aanstaat. Maar dat geeft wel steeds aanpassing in de hoeveelheid koffie die ik in het filter moet scheppen. Sommige soorten zijn nu eenmaal wat sterker of bitterder.

Nu heb ik sinds een week weer een wat bitterder soort dus wil ik wat minder koffie in het filter. Zodoende schep ik het schepje vol en schud er dan wat af. Maar dan lijkt het ineens wel heel weinig en voeg ik alsnog wat toe met als gevolg dat ik het brouwsel gewoon weer te sterk vind. 

De volgende dag. Weer een schepje dat ik wat afschud en alsof mijn hand wordt aangestuurd door een kracht buiten mij, komt er toch weer een minischepje bij.

Ook vanmorgen maar nadat ik het extra beetje had toegevoegd schepte ik het er weer uit. 

Precies goede sterkte.

Wat is dat toch? Dat dwangmatige? Hetzelfde geldt namelijk ook voor tandpasta en afwasmiddel, daar doe ik ook te veel op borstel en in teiltje, alleen kan ik dat niet meer terug in tube en fles krijgen.

Met groeten Ton 

Aan een draadje

Gistermiddag zat ik even rustig te lezen in mijn stoel naast de kachel. Het zonnetje scheen en omdat ze zo laag staat reikte haar stralen tot ver in de woonkamer.

Dat zorgt er trouwens wel voor dat het stof dat op de glimmend zwarte vloertegels ligt, nogal goed te zien is. En dat terwijl we ‘s morgens onze ‘huiswerkdag’ hadden waarbij we ook de vloer dweilden.

Nou ja; schoonmaakwerk is nu eenmaal zinloos.

Anyway.

Al lezend zag ik in de hoek van mijn blikveld iets oplichten maar als ik dan opkeek was er niks te zien.

Dus keek ik maar even langer naar de plek waar het vandaan leek te komen en ja hoor.

Toen ik het ontdekt had kon ik er zelfs foto’s van maken.

Die oplichtende dunne streepjes bewogen ook steeds op en neer.

En wat blijkt: het is een spinragdraad die zachtjes meedeinde in de bewegende lucht. En die afwisselend net wel en net niet in het zonlicht hing.

Je maakt wat mee.

Met groeten Ton

Ik begreep daar geen donder van

​Een van mijn uitspraken is, Het maakt niet uit, als het maar veel is. 

Dat kan gaan over eten. Maar ook, één plasticzakje is niks maar een hele stapel is geweldig. En een gevuld houthok is ook prachtig.

Vroeguh had ik een tuinvriendin die helemaal lyrisch kon worden van een minuscuul bloemetje in haar tuin.

Ik begreep daar geen donder van want je zag dat dingetje nauwelijks. Ja natuurlijk wel als je er met je snufferd boven ging hangen maar dat is aan mij niet zo besteed. Gewoon een flinke pol met grote kleurige bloemen.

Nou ja. Met terugwerkende kracht moet ik haar toch gelijk gaan geven. Waarschijnlijk heeft het te maken met ouder worden. Iets met rust of zo.

Elke dag geniet ik, en dat al een week of twee, van deze ijle bloemetjes van de Nerine.

Wat ik trouwens ook elke dag doe is de bloemen handmatig bestuiven want hier wil ik er natuurlijk toch meer van. Daar zal ik dan wel geduld voor moeten betrachten want van zaadje naar bloeiende bol duurt vijf a zes jaar.

Met groeten Ton 

De eerste stap

​

Hier sta ik. Met mijn ingevulde aanvraag formulier om inwoner van Cómpeta te worden.

Over twee weken kan ik dan mijn Empadronamiento ophalen waarmee ik samen met een formulier van het CAK mijn overschrijving/inschrijving in het Spaanse ziekenfonds kan regelen.

Eigenlijk best wel spannend. 

Ik kondigende het twee weken geleden al aan: het aanpassen van de borderrand.

Voor…..

Na. 

Ik verzamelde zo’n veel mogelijk grote platte stenen die overal in de tuin lagen. Daarmee wilde ik links een zitrand maken en de opstaande rand een zo’n rustig mogelijke aanblik geven.

Waarom nu die aanpassing? Met mijn verjaardag kreeg ik drie citrusboompjes en toevallig zag ik bij Gardenersworld Australia een item van een citruskweker die al zijn bomen in 250 liter bakken kweekte. 

Dat leek me wel wat maar waar zet je die bakken dan. Nou op dat kleine pleintje. Maar dat was net ff te klein en de ronding te ondiep. 

Met het resultaat ben ik meer dan tevreden. Dus op deze plek komt de Kumquat te staan.

Dat houdt in dat ik nog ergens een rand ga veranderen voor een pot met een sinaasappelboom.

Met groeten Ton 

Afgeblazen

​Gisterochtend begonnen met het aanpassen van een borderrand maar moest stoppen vanwege regen.

En dat terwijl er niet eens regen voorspeld was. Nou ja. Een pittige bui van 17 mm. Voorwaar geen kattenpisje. Het bracht de totaalstand op 81 mm nadat er vannacht nog eens 2 mm viel.

Het is in Cómpeta deze week de week van de ouderen en Rick kreeg een officiële uitnodiging. Hij is in maart 65 geworden en is resident dus hij mag onder andere aanschuiven aan de dorpslunch.

Die ouderenweek wordt sinds drie jaar afgetrapt door het koor. We hebben de eerste keer een klein concertje  gegeven maar de laatste keren studeerden we dan een lied in. En dat gaat dan meer om de lol dan om echt een lied te leren. 

Dit jaar zette Rick Bohemian Rhapsody van Queen op de rol. Ten eerste omdat we vorig jaar een gezamenlijke repetitie hadden met het flamencokoor waarin we dat lied zongen tot groot enthousiasme.

Ten tweede is het lied dit jaar 50 jaar oud dus een leuke reden om het in te studeren.

Wel wetend dat er nog steeds een behoorlijk deel van de ouderen in het dorp analfabeet is en dat er maar  weinig Engelse muziek word beluisterd.

Anyway. Wij pasten onze repetitietijd aan zodat we aan het einde met een uurtje koffiepauze door konden stomen naar de Onderbroekenfabriek.

Onderwijl regende het lekker door en werd er al eens opgemerkt: als het regent komt er geen Spanjaard hoor.

Ongeveer een half uur voordat het gebeuren zou beginnen kreeg de voorzitter een bericht van de burgemeester: het regent. Er komt waarschijnlijk niemand dus als jullie willen mag je het afblazen.

We zaten met 21 koorleden in de bar en besloten gezamenlijk dan maar te annuleren en namen daar vervolgens een drankje op. 

Het werd heel gezellig.

Met groeten Ton

Bijna de helft

​Er viel regen. Wel veel minder dan de aangekondige 120 mm. En met Saharastof. Dat gaf gelukkig niet al te veel gedoe. De kleur was trouwens niet het bekende okergeel maar meer donkerbruin. 

Vrijdagochtend zag het er echt regenachtig uit. Toch bleven de donkere wolken de hele dag plagerig net ten westen van ons hangen.

Dat zorgde dan weer wel voor mooie vlekken op zee.

Maar ‘s avonds en ‘s nachts viel er dan toch 14 milimeter. Daar waren we al blij mee maar bij het stuwmeer van Viñuela viel het dubbele en bleek het al de hele dag regenachtig te zijn geweest.

Zaterdag zou een echt natte dag worden met wel 40 mm. Dat werden er 22.

Maar leidde tot lekkage in de serre. Waarschijnlijk vanwege de wind. Gelukkig viel er vannacht ook nog 19.

In totaal dus 55 milimeter en dat is mooi. 

Vandaag prachtig weer en dat is dan ook weer heerlijk. Zeker ook omdat we samen met de oudere dame van het koor gingen lunchen vanwege haar verjaardag. 86 Is ze geworden en ze zou nog graag minstens 14 jaar doorgaan. 

Met de aarde lekker nat kan ik morgen verder met een aanpassing van een stukje border. Die gaat een stukje kleiner worden zodat op de vrijgekomen plaats een boom in pot kan komen te staan.

Met groeten Ton

Claudia

​Het is warm. En dat is te verklaren. Storm Claudia die nu boven Spanje rondtolt, voert warme lucht aan vanuit Afrika en naar verluidt een berg regen en harde wind.

In de loop van de ochtend werd de bewolking dikker en…….begon de lucht bruinig te kleuren.

Oei, als het maar geen Saharastof is want dat is met regen en storm geen fijn vooruitzicht en laat dat nou net de gevreesde combinatie zijn volgens de Spaanse weerdienst. 

Nou ja, het is nog droog. Morgen zien we wel hoe terrassen en muren eruitzien.

Met groeten Ton 

Het liep weer goed af

​Sommige dingen zijn toch echt overal hetzelfde.

Ook hier zijn de katten krols. En niet zo’n beetje ook. Waarschijnlijk is onze tuin een belangrijke plek voor de territoria.

Vorige week, we zitten rustig wat te lezen, ik, en tv te kijken, Rick, toen we gestommel hoorden op het terras boven de keuken.

Hé, wat is dat?

Maar voordat dat we dat hadden gezegd hoorden we geblaas en gekrijs: katten, was onze conclusie. Het lawaai werd vervolgd door gestommel op de ijzeren wenteltrap. Blijkbaar ontvluchtte een van de beesten het slagveld.

Eergisteren hetzelfde geluid. Maar omdat we wisten wat er ongeveer gebeurde liep ik voorzichtig de serre in en deed Rick onderwijl het licht op het boventerras aan. En ja, daar vlogen de twee katten de wenteltrap af. De rode kater voorop en de Genetkat er achteraan. We denken dat die laatste de kat is die hier vaak langs het raam sluipt.

Vanmiddag hoorden we de sirene van de brandweer. Ik loop dan een rondje om het huis om te zien waar de brand is: op de bergrand aan de overkant van het dal. We konden de vlammen zien. Gelukkig stond er geen wind.

Ondanks dat de brandweer hier goed georganiseerd duurt het echt wel een half uur voordat de eerste wagens en of blusvliegtuigen ter plekke zijn.

Met een half uur was de klus geklaard.

Dit seizoen waren er opvallend weinig brandjes. Dat er nu toch nog eentje ontstond, heeft misschien te maken dat er vanaf begin oktober weer snoeiafval verbrand mag worden.

Met groeten Ton

Wat doen we elkaar toch aan

Een bliksem bezoek was het. Dondermiddag in Den Helder. Rick had ‘s avonds de vergadering van de VVE. Vrijdag wat regelklusjes in verband met mijn residentie naar Spanje en doktersbezoek.

Het was vrijdag afwisselend zeer mistig en

heel zonnig. Daar had de ramenwasser een mazzeltje aan. Wel gezellig om even een buurman te hebben.

Weer helder zicht op de stad.

Zaterdag vroeg richting Alkmaar voor een zangdag. Ook al zijn we er nog niet: het wordt al wel heel mooi. En dat met een tweede repetitie. Heerlijk om zo samen te werken met enthousiaste mensen.

We repeteerden bijna vier uur maar wel tussendoor ruimte voor koffie met cake en kruidkoek en een heerlijke lunch. Dank daarvoor.

Ook kreeg ik nog een paar verlate verjaardagskadootjes. Een mooie sleutelhanger uit Zuid-Afrika en een eurobriefje voor een kopje koffie tijdens het André Rieuconcert. Nu kunnen we met dat briefje hier normaal gesproken wel 8 kopjes koffie betalen maar wie weet is het in het stadion van het concert wel iets duurder.

Na de zangdag reisden we direct door naar Schiphol om weer naar Spanje te gaan.

Een zeer voorspoedige vlucht die ook nog eens 15 minuten korter duurde dan werd aan gekondigd. En tja, wat zijn nou 15 minuutjes? Toch lekker na best wel een intensieve dag.

We lagen vanmorgen om 02.00 uur in onze bedjes. En ja: daar zit ook een voordeel aan. Ik sliep in een ruk door tot vanmorgen acht uur.

Vandaag toch een beetje verreisd. Ik gaf wat plantenbakken water en knipte wat dorre blaadjes af. Las wat in een boek van Eckhart Tolle waarmee ik het zware gevoel van een artikel over de massamoord in Soedan weer een beetje kwijtraakte.

Wat doen we elkaar toch aan?

Vanmiddag op een feestje van twee jarige mannen die beiden 70 jaar werden. Dat was zeer genoeglijk ook omdat er veel gezongen werd.

We zongen met acht gasten een lied voor de jarigen en op de foto hieronder zong een van jarigen zelf een lied en afgesloten werd er met een lied van het koortje van dezelfde jarige. Al met al heerlijk ongedwongen met een wat flauw zonnetje, bijzondere en smakelijke tappas en een glaasje wijn.

Wat wil een mens nog meer?

Uh, de kachel stoken. De eerste keer dit seizoen.

Met groeten Ton

Zou je net zien

Van epiphytische cactussen heb ik vijf soorten. Twee soorten bloeiden de afgelopen jaren met die mooie grote paars/cyclaamkleurige bloemen. Die staan buiten in potten.

Drie soorten die wat gevoeliger zijn, staan nu in de serre waarvan een die me laatst met een grote witte bloem verraste.

Zie ik een week geleden dat een andere soort zes bloemknoppen had gemaakt.

Oei, zei ik tegen Rick, zou je net zien dat die precies uitkomen als we in Nederland zijn.

Kom, dacht ik heel slim: ik zet die plant op de koelste plek van het huis, de badkamer. Daarmee hoopte ik het proces wat te vertragen zodat de bloemen pas zouden opengaan als we weer terug zouden zijn.

Gisteravond pakte ik mijn rugzakje in en moest toen wat uit het badkamerkastje pakken. O, meteen even kijken hoe de cactus het doet.

Nou, heel goed. Zes bloemen die allemaal volledig geopend waren.

Ook al was het nog maar voor een uurtje, ik zette de plant in de keuken neer om er volledig zicht op te hebben.

Ik ben blij dat ik ze heb zien bloeien. En gelukkig heb ik de foto’s nog want als we thuis komen is dat feest echt wel gevierd.

Vanmorgen om 05.00 uur op en toen waren de bloemen nog prachtig. Ze zijn zo 5 a 6 centimeter groot waarmee ze ongeveer een derde zijn van de eerdere bloem.

Dat beloofd wat voor volgend jaar want de plant groeit als kool.

We hadden een voorspoedige reis, ondanks behoorlijke turbulentie, en genoten inmiddels al van kruidnootjes en rookworst. Wel is het koud. En vooral donker. Ook vanmiddag om 13.00 uur toen we het vliegtuig uitstapten. En toen scheen de zon zelfs.

Maar ook weer fijn om even hier te zijn. Wel drie volgepropte dagen voor de boeg voordat we zaterdagavond weer richting het zuiden gaan.

Met groeten Ton

Avondroodshow

Zondagmiddag gingen we naar een meditatie concert. Altijd leuk een concert. Toch?

Iets met klankschalen.

Allemaal keurig georganiseerd, vriendelijke ontvangst en relaxte sfeer. Niks mis mee.

Alleen denk ik niet dat het voor ons is. Op de grond hangen en ohhhhmmmm zingen. En dat minstens tien minuten per lied. Dan te weten dat ik nogal snel verveeld raak. Bij een gewoon lied vind ik al vaak bij een derde couplet: volgens mij is het wel genoeg.

Iedereen mocht doen wat hij of zij wilde doen. Of dat nu wel of niet meezingen was of dansen of liggen, met ogen open of dicht. Natuurlijk zonder elkaar overlast te bezorgen. En dat was ook helemaal geen probleem.

Ik was het probleem want mijn hemel: ik vond het niks. Dat gezang niet en dat sommigen helemaal in een soort van trance raakten ook niet. Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg hoorde ik wijlen mijn moeder steeds zeggen.

Deed ik in het begin soms mijn ogen nog wel eens open, hield ik ze later steeds gesloten. Dat was om niet geïrriteerd te raken of om mijn brein nog meer voedsel te geven om oordelen aan te maken.

Dan zijn vijf kwartieren best heel lang.

Maar werd je er rustig van, wilde Rick nog weten nadat we in de auto terug de berg opreden.

Een soort van, maar stel dat ik vannacht heerlijk aan een stuk doorslaap ga ik beslist elke week naar zo’n sessie.

Ik was gewoon om 04.15 wakker.

De dag na mijn verjaardag wilde ik Pastelles de Nata trakteren op het koor.

Dus al vroeg met het proces begonnen want natuurlijk willen we er dan zelf eerst wel een proeven bij de koffie.

Bakken vraagt precisie en ik weet niet wat ik nou anders deed dan vorige keren maar het werd een drama. Ik kreeg de gebakjes niet uit de vormpjes omdat de vulling over de deegranden was gelopen.

Tja, er werden geen Pastelles uitgedeeld.

Volgens de Engelsen was King Alfred langs geweest want die liet de cake aanbakken.

Rick bestelde originele Pastelles bakjes en ik verwachtte daar veel van. Dus gisterochtend nieuwe kans.

Foei, het zelfde probleem als in de oude vormpjes. En dat gaat ten koste van mijn immer zonnige humeur. Wel bleef ik rustig genoeg om na te denken.

Als ik nu de vulling in een pannetje tegen de kook aanbreng wordt het wat dikker waardoor het dan in het begin van het bakproces niet zo makkelijk over het deegrandje loopt. En ja, dat werkte goed.

Wel is te zien dat het deeg nog steeds niet zo hoog is al het vormpje en dat is wel de bedoeling. Daarom ga ik de volgende keer eens zelf bladerdeeg maken.

Anyway, ik bakte er veertig en die vonden gretig aftrek.

We konden gisteravond weer eens genieten van een prachtige avondroodshow.

Met groeten Ton