Nat worden, nat zijn

Nee, dit is niet wat je denkt.

We kunnen het niet laten.

Mijn broer houdt niet van auto's schoonmaken.

Na de meer dan voorspoedige verkoop van huis nummer één hadden we het plan om drie maanden een verre reis te gaan maken. 

Maar waar naar toe? Nepal, stelde Rick voor. Maar daar zie ik niet zo veel in.

Australië leek mij wel wat. Rick dook meteen het internet op en ondanks dat het natuurlijk een prachtig land is, mistte er iets. Of misschien is het wel wat te westers.

India leek ons beiden mooi maar bij nadere info wel wat druk, vies en plakkerig in de natte tijd. 

Zuid-Amerika dan? Ook mooi maar toch ging het bloed niet sneller stromen. 

Ik geloof dat ik liever iets doe tijdens zo'n reis. Reizen om te reizen of alleen voor de mooie plaatjes is eigenlijk gewoon vakantie en ik wil meer.

Kijk en dan gaat het snel met de plannen.

Drie keer gingen we op bedevaart naar het graf van de naamgenoot van mijn oudste broer Jacobus. De volgende gaat naar die van mijn één na oudste broer: Petrus. Wordt ook wel meteen de langste tocht, zo'n 2000 km, want we starten dan vanuit onze nieuwe woonplaats en dat is Den Helder.

Als de plannen niet wijzigen is de start juli 2019. Lijkt me leuk als we de Nijmeegse, onderdeel van de tocht maken, zei Rick.

Vanmorgen met mijn broer naar het ziekenhuis. Die moet een paar dagen blijven omdat hij een ICD krijgt. Ik reed zijn auto terug naar zijn woonplaats omdat hij de komende weken niet mag rijden.

Meteen maar gevraagd of we zijn auto dan mogen gebruiken om drie, via Marktplaats gekochte, barkrukken voor ons appartement op te halen.

Geen probleem.

Nu ben ik zelf ook niet zo'n autowasser maar broer heeft er blijkbaar echt een broertje aan dood. Dus haalde ik vanmiddag de auto op en poetste het interieur. Zaterdag krijgt de buitenkant een ferme beurt.

Dan staat ie maandag weer te glimmen bij thuiskomst.

Vanavond nog een rondje wandelen. Mijn Pelleboer interpreteerde de voorspelingen als zijnde: lang genoeg droog om een Dollyroute te doen. Na drie minuten miezerde het. Na een kwartier gingen de hemelsluizen even helemaal open en werden we nat tot op het ondergoed.

Nu is nat zijn niet echt waar ik voor zou kiezen maar het 'nat worden' is erger. Weerstand voel ik dan. Ik wil dit niet. Ik wil droog blijven. Pas als ik me er aan overgeef, omdat er toch niets aan te doen is, geniet ik van de geur van de regen, het gespetter in de plassen, het gesis van banden op het natte asfalt, het stromende water in de goten en van het weghalen van opgehoopte bladeren bij de afvoerputten.

Met groeten Ton

Deksels nog aan toe

Omdat we niet voldoende yoghurt hadden voor ons ontbijt/fruithapje stond ik vanmorgen al om 8 uur in de supermarkt.

Ik loop snel naar achter, open de koeling en pak twee bekers standyoghurt. Vervolgens zie ik dat er maar op één van de bekers zo'n plastic dekseltje zit. 

Snel omruilen, is mijn eerste gedachte, er hoort op elke beker een deksel. Terwijl ik bezig ben de beker weer weg te zetten denk ik: eikel je bent zó beïnvloedt dat zelfs het ontbreken van een deksel je al laat denken dat er iets mis is.

Als ik bij de kassa de bekers op de band zet reageert de cassiere direct. Meneer; wilt u een ander want op deze zit geen deksel?

Nee hoor zeg ik, dank je wel maar ik kan het dekseltje wel twee keer gebruiken.

Na twee minuten ben ik thuis waar Rick het fruit al in de kommetjes heeft gedaan en wacht op de yoghurt. 

Hé op een zit geen dekseltje.

Hoezo zijn we geconditioneerd? Wie durft er nog te zeggen dat we vrije keus hebben? 

Wat stond er deze week in de krant? Dat het inzamelen van plastic weinig oplevert voor het milieu. Teveel soorten plastic, niet goed genoeg gescheiden, te weinig toepassingen voor hergebruik en nog wat neuzel dingen, waardoor er uiteindelijk veel plastic alsnog wordt verbrand.

Waarom moeten 7 miljard mensen troep gescheiden inzamelen waar ze eigenlijk niet om gevraagd hebben. Troep die ze duur moeten betalen en bedrijven met de productie ervan de boel vergiftigd, er dik aan verdienen en het probleem bij de consument neerlegt.

Volgens mij kan het een stuk eenvoudiger.

Er zijn maar 196 landen in de wereld. Er hoeven maar 196 verplichingen gemaakt te worden op het terugbrengen van het aantal soorten plastic, en het onnodig gebruik van verpakkingen. 

Nou ja, ik zit weer op mijn linkse stokpaard.

Dit is de opbrengst van twee weken plastic van 7 woningen.

Goed, nu nog wat leuks.

Ik kreeg van vrienden een potje zelfgemaakte jam van Duindoornbessen. 

Het is erg lekker, zei vriendin, maar je moet het goed proeven en er van genieten want het maken is en hels karwei.

Duindoorn bessen zitten aan, de naam zegt het al, een doornige struik die in het duin groeit. De bessen zijn koninklijk oranje en laten zich niet makkelijk van de tak halen vanwege die doornen.

Ze hadden enkele takken afgeknipt en mee naar huis genomen waar ze een hele avond bezig waren met het afknippen van doornen en elke bes afzonderlijk met een klein schaartje van het takje haalden.

Dat leverde twee potjes jam op waarvan ik er een kreeg.

En lekker dat het is.

Omdat ons nieuwe appartement een paar schuine wanden in de woonkamer heeft willen we er eerst een paar maanden wonen voordat we een nieuwe bank aanschaffen. We kunnen dan ervaren hoe we de inrichting willen hebben. 

Zag ik gisteren een bericht van een FB vriendin die gratis een blauw bankje aanbiedt. Konden vanmiddag kijken. Helemaal naar onze zin. Of we ook nog een tafeltje wilden en een lamp?

Ook die vonden we mooi en "mijn man brengt het meteen."

Dus zitten we in een volledig nieuw ingerichte serre te genieten.

Met groeten Ton

Zit je broekje lekker?

Ik schrijf dit blog voor mezelf. Tenminste dat heb ik ooit bedacht. Maarrrrr ik vind het natuurlijk heel egostrelend als het door veel mensen wordt gelezen of als mensen er iets voor zichzelf uithalen.

Tijdens een dinner gisteravond zei iemand dat de Japanse reisblogjes haar door een moeilijke periode hadden gesleept. Dan word ik wel even stil.

Over ons illegale huis kan ik nog wel zeggen dat wij al zeer snel na aankoop van de grond en tijdens de bouw al wisten dat er iets aan de knikker was maar wat? We waren dan ook best blij dat de nieuwe 'gedoog' wet was aangenomen. Wij startten daarom ook vol verwachting de procedure en waren derhalve ook zeer teleurgesteld met de uitkomst. Inmiddels hebben we ons aangemeld bij een grote groep van huiseigenaren die strijden tegen de illegaliteit van woningen in de Axarquia. Goed om te weten dat we niet de enigen zijn. Gedeelde smart is halve smart. En er wordt veel smart gedeeld.

Anyway, Rick wilde vandaag naar Hoorn wandelen en ik ging mee. Zelfs toen ik zag dat het zeer mistig was.

Nat en koud was het. Om tien uur een kopje koffie om door te warmen, in Cafe de Vriendschap in Driehuizen waar de serveerster zei dat het om 11 uur zonnig zou worden. Tien kilometer verder en twee uur later was het in Schermerhorn nog steeds mistig en koud maar daar zorgde de vers gebakken appeltaart voor broodnodige brandstof.

Brandstof gaven deze paddenstoelen waarschijnlijk aan muizen die er naar hartelust van hadden geknaagd.

Het was een drukte van belang met wielrenners. Horen we ineens achter ons met een nogal bekakte Gooise R: Zeg, zit je nieuwe broekje lekker?

Wat zeg je?

Zit je broekje lekker?

Nog een keer?

Dan rijden ze inmiddel naast ons en roep ik: Of je lekker in je broekje zit?

De vragensteller kon er hartelijk om lachen, de ander keek wat beteuterd.

Wij hadden in ieder geval de grootste lol.

Bij Oudendijk, werd een woning prachtig gerestaureerd. Werkmannen waren druk bezig. Ik besloot ze een compliment te maken en riep dat ze mooi werk verrichtten.

Ze keken me aan alsof ik van een andere planeet kwam. Vervolgens zag ik dat er allemaal Poolse busjes geparkeerd stonden.

Tegen deze zwarte muur vielen de rode bessen van de Cotoneaster niet alleen op vanwege de kleur maar meer vanwege de grafische vormgeving. 

Zo tegen twee uur werd het zonnig.

Heerlijk daggie.

Met groeten Ton

Mission impossible

Al lees je honderd boeken, doe je duizend bewustzijns trainingen en mediteer je jezelf een plat achterwerk: bij sommige gebeurtenissen vloek en tier je de frustratie uit je lijf.

Niks opkroppen, niks Zen, niks: het is hoe jij naar de dingen kijkt. Gewoon ordinair even schelden op Spanje, de Spanjaarden en hun niet te begrijpen regelgeving.

Onze Klompen zijn niet legaal. Weliswaar heeft de burgemeester indertijd keurig alle vergunningen verstrekt. Heeft onze advocaat alles nagekeken, zijn de bouwtekeningen goedgekeurd door het College van achitecten, enz. enz. De hogere overheden hebben de gemeentes indertijd teruggefloten met als gevolg dat veel huizen op het platteland illegaal zijn. Maar omdat het om tot wel 100 duizend huizen zou kunnen gaan is een paar jaar geleden een speciale wet gemaakt om deze huizen toch een min of meer legale status te geven. Mooi, zo zijn in Marbella in een keer 13 duizend huizen gelegaliseerd.

Wij zijn in maart een procedure gestart om De Klompen te legaliseren. Advocaten kantoor dat daar in is gespecialiseerd verzorgt dat. Een architect van onze gemeente maakte een inventarisatie van het huis. 

En volgens beiden waren er geen belemeringen om te kunnen legaliseren. Zo staat ons huis b.v.niet in een natuurpark en niet op een Cañada (is een oude veetrekkerroute).

Krijgen we gisteren bericht: huis kan niet legaal worden want staat op een Hito Paisajístico. Een schilderachtig orientatiepunt volgens Google translate. Nu staat ons huis ook op een mooi punt maar dat is de hele streek. En niet alleen deze streek; bijna heel Spanje is mooi.

Dit leidde mijnerzijds tot ernstig gemopper maar in de de loop van de dag kwam mijn gewone zonnige humeur  weer boven. Maar het gevoel van 'niet gewenst zijn' wat ik van tijd tot tijd heb is nog niet weggetrokken.

Anyway: eergisteren zagen we een mooie zonsondergang. 

En om de gedachten weer op orde te krijgen kwam een klusje bij de overbuurvrouw meer dan gelegen.

Heerlijk om niet alleen weer even lekker in de tuin te werken maar om weer eens lekker te rauzen.

De inmiddels veel te zware klimop voor de in slechte staat zijnde pergola moest verwijderd worden maar wel met het verzoek om de zijkanten te sparen en een toefje aan de voorkant te laten staan.

Deze missie is in ieder geval geslaagd.

Met groeten Ton

Kapsones

Sinds we in Nederland zijn is het nog geen dag droog geweest. 

Vanmorgen las ik op FB dat het in Spanje ook wel herfstig begon te worden omdat er bij de ochtend wandeling een vestje nodig was. 

Nou, ik zou blij zijn met een vestje. Hier hul ik me in fleecetruien, regenjacks en paraplu's.

Anyway. Het leek Rick een leuk idee om vandaag naar onze nieuwe woonplaats te gaan.

In Heiloo scheen waarachtig een zonnetje en dus togen we met licht gemoed naar de zonnigste gemeente van Nederland om daar met regen de trein uit te stappen.

Gelukkig spetterde het maar voor we bij het appartement aankwamen regende het echt.

Meteen met de trein terug? vroeg Rick.

Ja.

Maar onderweg vond ik toch dat we dan wel wat snel opgaven. 

Laten we hier lunchen en daarna zien wat we doen. 

Gelukkig duurde het meer dan een half uur voordat we onze broodjes met croquet kregen en nadat we die ophadden en de gratis drankjes die we kregen omdat we zo lang hadden moeten wachten, was het droog.

Op de dijk hadden we meteen een leuk gesprek met een dame met hond. Ze kwam uit Amersfoort en woonde al meer dan 12 jaar tot volle tevredenheid in Den Helder. 

"Wat mij opvalt is dat de Heldernaren negatief zijn over hun stad. Als ik ze dan vraag of ze wel eens in het park van Zuid zijn geweest of in het maritiem museum of in fort Kijkduin zeggen ze meestal nee."

Nadat we hadden gezegd dat we hier een appartement hadden gekocht zei ze dat het een mooi complex was op een mooie plek.

Kijk dat is leuk om te horen.

De laatste dagen zoekt Rick op internet naar nieuws, info en wetenswaardigheden van Den Helder.

Zeg, weet je dat we niet alleen in het stadshart wonen maar zelfs binnen de grachtengordel?

Als we nu maar geen kapsones krijgen.

In ieder geval bleef het droog ook al kregen we de zon niet te zien. Nu vind ik dat niet altijd erg omdat de kleuren dan zo mooi zijn.

Achter Texel hing nog wel wat water in de lucht.

En dit is wel een van de markantste gebouwen.

Op de dijk in Huisduinen genoten we van een heerlijke monchoutaart en gluhwein. Daarna liepen we door de stad naar het station en zag ik dit schilderijtje in een raam staan.

En ik ben het er helemaal mee eens.

Met groeten Ton

Leuk

Soms moet je naar de grond kijken

Al jaren lopen we elke dag een rondje door het park. Eerst jaren zonder hond daarna acht jaar met Egbert en nu weer samen met Rick.

Het park is in de 70-er jaren aangelegd als groene zoom rond de nieuwe uitbreidingen waarbij het idee was dat het dorp weer 'sluimert in het groen.' En wij vinden het een geslaagd park en genieten eigenlijk altijd van de rust, de doorkijkjes, de blik op de duinen in de verte, de waterpartijen en de verschillende soorten groen.

En al die jaren zie ik de seizoenen komen en gaan. Katjes komen aan de bomen, bloesem komt en transformeert tot vruchten, ik zie de knoppen zwellen en veranderen in bladeren. Ik pluk bramen, vlierbessen, rozenbottels. Ik knip takken voor kerstukjes en paasboeketten en heb er zelfs een keer gepicknickt met de kinderen van mijn broer. Maar dat is wel 30 jaar geleden. Kortom: ik ben me behoorlijk bewust van de schoonheid en mogelijkheden die het park biedt.

Met het lezen over en aanleggen van het plukbos in Spanje kijk ik de laatste dagen met nieuwe ogen en zie ik meer voedsel dan ooit tevoren. Dus trok ik er vandaag, na de zondvloed van gisteren en waarschijnlijk die van morgen, op uit om bessen te plukken maar daarover later meer.

De blik was dus steeds omhoog gericht. Ook bij de ontelbare hazelnootstruiken maar daar zaten helemaal geen noten in. Nou uh op een paar na dan. Eigenlijk best wel raar want je zou een berg verwachten. Totdat ik uitgleed op een modderig stukje pad en me maar met moeite staande wist te houden waarna ik naar beneden keek om mijn schoenen te bekijken en zag dat de grond bezaaid was met hazelnoten.

Wel alleen onder deze ene boom dan.

Met groeten Ton

Creedence Clearwater Revival

Who'll stop the rain

Gelukkig zitten we in een land waar men gewend is om met grote hoeveelheden regen om te gaan. Op de Spaanse berg zou ik het al benauwd krijgen bij de helft van wat er vandaag is gevallen. Zelfs al zou het verspreid in een week vallen.

In ieder geval ben ik blij met de stapel boeken die ik uit de bibliotheek van buurvrouw mocht halen. 

Want wat kan je anders doen met dit honden weer. Natuurlijk is het heerlijk om weer eens een lekker regenbuitje op je kop te krijgen tijdens de Dollyroute maar verzuipen tijdens de wandeling is dan weer minder. Zeker als het ook nog behoorlijk onweert.

Dus zaten we het grootste deel van de dag in de serre bij de haard. Eigenlijk iets te warm maar o zo knus. Zeker als de regen keihard op het raam klettert.

Je wordt zeker al onrustig he, zei Rick toen het een minuut of tien wel een wolkbreuk leek en ik naar de erker liep om even op de weg te kijken.

Ja, maar ik heb nog nooit gezien dat de straat hier onder water staat.

Dat komt op onze zandgrond eigenlijk nooit voor. Ja op klei willen er wel plassen komen maar niet op het grove zand van de oude strandwal waar ons huis staat.

Dus zo gauw de bui minderde trok ik laarzen aan om de waterroosters eventueel van bladeren te ontdoen. Maar er waren geen bladeren, ze zaten gewoon verstopt met zand dus vandaar dat de weg blank stond. 

Vervolgens met een schoffel in de putten geroerd en ja, overal begon het water weg te lopen.

Je hebt je beroep gemist, zei Rick nadat ik weer binnen kwam.

Ja, ik vind het heerlijk om zo wat aan te klooien.

Mijn dag kan niet meer stuk.

Nu eerst nog een stukje van Herman Finkers lezen.

Met groeten Ton 

Overvloedig

Je wilt slapen maar staat in een leeg huis.

Wel even wennen. Om half twaalf 's nachts staken we de sleutel in het slot van wat ik eerder 'huis nummer een' noemde. Je komt dus in je eigen huis waar je drie jaar al bijna niet meer hebt gewoond. Het ruikt naar andere bewoners, je ziet andere meubels maar hebt wel de herinnering van 'thuis'.

De huurders hadden het keurig schoon en opgeruimd achtergelaten. Wel stonden hun meubels, zoals afgesproken, nog in de woonkamer maar voor de rest was het zo leeg als wat. Eerst op zoek in de garage naar beddengoed, handdoeken en "neem ook wat bekers mee want ik wil nog een bakkie thee" en dus ook de waterkoker. ( Natuurlijk weet Rick dat ik altijd het tweede theezakje dat je bij Starbucks krijgt, meeneem.)

We sliepen vertrouwd op onze heerlijke zolder maar waren ons wel bewust van de geluiden van treinen, vliegtuigen, verkeer, mensen en wat al niet meer. Tjee, wat is het op de Spaanse berg toch stil. Nou uh afgezien van een multitude aan blaffende honden dan.

Rick ging de volgende morgen aan het werk voor de voorbereidingen van de workshops die hij gaat geven en ik probeerde met de spullen uit de garage weer een thuis te maken.

Tussendoor sprak ik wat buren en kennissen en haalde ik boodschappen voor het avondeten.

's Middags wandelden we de Dollyroute en toen we bijna weer thuis kwamen, zagen we een vriendin die ons op de fiets voorbijging. Even snel bijkletsen maar na een minuut zei ze 'Ik haal pizza. Eten jullie mee? Kees is thuis, zie jullie daar'. 

Dus zaten we wat later gezellig te kletsen en keerden pas vier uur later terug naar huis om na een half uurtje volledig in te kakken. Half tien lagen we in bed om pas vanmorgen om half negen wakker te worden.

Zo, dat hadden we wel nodig.

Vandaag twee feestjes. 

Vriendin zit vandaag 40 jaar in het arbeidsproces en heeft van elke periode,  baan of werkgever wel een vriend of vriendin over gehouden. Ik ken haar van zorgcentrum Agnes in Egmond aan Zee en heb al meer dan 25 jaar vriendschap met haar.

Het leek haar leuk om die mensen uit te nodigen voor een kopje koffie, een lunch en een wandeling op De Woude, een eilandje in het Alkmaarder meer.

Het was meer dan gezellig.

Wel werd vanwege het regenachtige weer de wandeling wat ingekort.

Toch zagen we deze leuke boomhut.

Het zonnetje zagen we niet maar ook al hebben we die de afgelopen tijd genoeg gezien: we missen haar.

Zo meteen gaan we naar de alt zangeres van Zinco. Zij wordt vandaag zestig en viert dit met familie en vrienden. Er is een Chinees buffet zei ze bij de uitnodiging. 

Kortom: het is hier ook heerlijk.

Met groeten Ton

Koud

Voorlopig de laatste zonnige zonsondergang.

De komende maanden zijn we weer zwervers en verblijven we afwisselend alleen of samen in Andalusie of Nederland. Er wordt niet alleen gewerkt (Rick) maar ook worden huizen en appartementen ontruimd, overgeschreven, schoongemaakt, ingericht.

Dus is hier het huis gekuisd, de koelkast leeg, het watersysteem voor de tuin extra gecontroleerd, gaan de zaailingen en de auto naar vrienden die ons dan naar het vliegveld brengen.

De vraag wat we allemaal in de koffer zouden doen hield ons nog wel even bezig. Eigenlijk hebben we alle kleding mee naar Spanje genomen maar er moet dus ook weer wat mee terug. Nu we toch besloten hebben om half/ half te emigreren kopen we in Nederland dan maar weer wat meer op de lagere temperaturen aangepaste kleding.

De laatste dagen deden we min of meer een grand tour en aten we met verschillende vrienden en kennissen uit en thuis.

Stak ik nog behoorlijk wat tijd in de tuin want je kind laat je niet makkelijk achter. Toch zag Rick dat de Agave zijn bladeren liet hangen. Behoorlijk ongewoon. Te droog kan de oorzaak volgens mij niet zijn. Nu schijnt er wel een kever te zijn die in deze planten haar eitjes legt waar na de plant het loodje legt. 

Ik heb de slappe bladeren afgeknipt om te ontdekken of ik iets kon vinden van een aantasting maar zag niets.

De agave op onderste foto ziet er wel gezond uit.

Gisteravond bijna volle maan.

Daar zullen we komende maanden wellicht minder zicht op hebben.

Vanmorgen las ik een stukje over de temperaturen van juli en augustus in de provincie Malaga: die zijn in de afgelopen jaren niet zo laag geweest. Er zou sprake zijn van de koelste juli en augustus van de eeuw. Nu is die eeuw pas 17 jaar oud maar toch. En wij maar denken dat we ons goed door de zomer hebben geslagen. Bleek het gewoon koud te zijn.

In ieder geval is de overgang naar Nederland dan niet zo groot.

Met groeten Ton