Vakantie

Toen ik in 1990 tijdens mijn wereldreis drie weken Spaanse les had in Antiqua in Guatemala liep ik 's morgens op weg naar school over een plein. Aan het plein waren allemaal restaurantjes waar dan mensen zaten te ontbijten. De eerste dagen zag ik ze gewoon zitten maar op een morgen dacht ik: wat heerlijk moet het zijn om vakantie te hebben. Ik was gewoon jaloers.

Het moet toch niet gekker worden: ik was zelf notabene al meer dan een half jaar op reis.

Maar goed: zo snel komt het gevoel van 'onvrijheid' als je in een routine beland.

Afgelopen donderdag hadden we de laatste repetitie en ook de Spaanse lessen zijn afgelopen en hoe gek het ook klinkt: we hebben het gevoel van vakantie.

Om de Spaanse lerares te bedanken voor de gratis lessen die we kregen, namen we haar en haar partner mee voor een heerlijke lunch in een biologisch restaurant.

Het vakantie gevoel wordt ook verhoogd doordat er niet zoveel in de tuin gedaan kan worden behalve een beetje tutten en kijken. 

Zo zag ik gisteravond deze libelle op een palmblad zitten, 

zien we jonge vogeltjes die gevoerd worden door hun ouders, luisteren we naar de cicaden en staren eindeloos over het blauw van de Middelandse zee.

En in tegenlicht zijn de ribbels in de Rabita de Sayalonga duidelijk te zien.

Met groeten Ton

Rattengeur

Gelukkig is het iets minder warm geworden maar nu staat de windmachine aan op windkracht acht.

Soms merk ik iets op maar negeer ik het gewoon.

We hebben al een paar maanden een rat die rond ons huis loopt. Omdat we er geen last van hebben ondernamen we geen actie om het beest te verjagen. Maar sinds we terug zijn uit Nederland zien we keutels in de buitenkast en het pomphuis.

Misschien moet je hem vangen voordat ze zich voortplanten, zei Rick.

Maar daar zag ik wat tegen op dus liet ik het er bij zitten.

Een voordeel van wonen op een 500 meter hoge berg met vrij uitzicht is dat je roofvogels niet alleen van onder ziet maar ook geregeld van boven.

Zo zagen we maandagmiddag een grote rover die 20 meter boven ons stil hing en zich ineens liet vallen in de tuin, net achter een struik. We hoorden bladeren ritselen en gepiep.

We bleven doodstil zitten maar zagen verder niets. 

Zou hij die rat hebben gepakt?

Hoop het wel want dan hoef ik niets te doen.

Gisterochtend gingen we de taart wandeling doen en pakte Rick een wandelstok uit de buitenkast.

Wat stink er zo in de kast, vroeg hij later.

Ja nu je het zegt rook ik gister ook al een beetje een muffe geur.

Bij thuiskomst eerst maar eens in de kast gekeken. Wel voorzichtig want ik verwachtte ergens een dood dier tegen te komen. Nadat ik de halve kast had uitgeruimd was ik er ff klaar mee.

Stop je al?

Ja ik zie er een beetje tegenop.

Dus ging Rick verder. 

Uiteindelijk was de hele kast leeg en was er niets te vinden.

Dan ook maar de onderste planken er uitgehaald en ja hoor. Een dooie rat.

Och arme. We zijn wel een stelletje watjes maar vinden het vreselijk dat de rat zo aan zijn einde moest komen. Het beestje moet geleden hebben en dat is niet wat we willen. Natuurlijk zouden we actie moeten nemen maar dan gewoon met gif zodat ie snel zou doodgaan. Of gewoon opgevreten worden door een roofvogel maar niet van honger, dorst of hitte. In de kast kan het namelijk gemakkelijk een graad of 50 worden.

Sowieso was het een wonderlijke dag Toen we thuiskwamen van de wandeling was er geen elektriciteit en dus geen internet. Dit duurde tot minstens 17.00 uur. Toen besloten we om naar het Indisch restaurant te gaan voor een lekker dinner.

Wel eerst ff pinnen want we hebben geen contant geld meer, zei ik.

Oei, ik had geld moeten overmaken van de spaarrekening naar je priverekening maar misschien staat er nog genoeg op voor een etentje.

Staan we bij ATM krijg ik geen geld omdat het saldo ontoereikend is.

Dus eerst maar ff goed in de rugzak kijken of we echt niets meer in geheime vakjes hadden. Nee dus.

Maar misschien kunnen we met een creditcard betalen.

Normaal kan dat, zei de man van het restaurant, maar vandaag niet. Maar jullie kunnen gewoon eten en dan de volgende keer betalen.

Kijk daar worden we dan weer helemaal blij van. Het zijn van die dingen die we zo vaak tegekomen tijdens pelgrimstochten. Ik noem dat dan maar het wezenlijk goede van de mens. Heerlijk toch als mensen je vertrouwen.

Bij thuiskomst hadden we weer stroom en van dat prachtige licht dat precies op de randjes van de dakpannen viel.

Met groeten Ton

Zijderups

Wonderlijk hoe het toeval werkt.

Toen we een paar weken geleden een trainingsrondje wandelden van De Klompen via Acebuchal naar Torrox zag ik een stapeltje boeken liggen bij de vuilnisbakken. Ik nam er paar mee die ik uitzocht op dikte.

Kom dacht ik gistermorgen: het is te warm en plakkerig om wat te doen, ik ga er maar een hangdag van maken

er vielen zelfs een paar spetters.

Maar niets doen kan ik niet zo heel lang dus struinde ik in de boekenkast, pakte een boek en ging op mijn ligbedje in de schaduw liggen.

Best een leuk boek dacht ik na een half uurtje maar wat betekent Bombyx mori eigenlijk? Want daar gaat het maar steeds over. Dus dat zocht ik even op: zijdevlinder. Bekend van zijde rupsen.

Toen ik nog echt heel jong was hadden mijn oudere zussen een vriendin. Die vriendin had een zus die in het klooster wilde en dat tegen de zin van haar moeder. Er werd daar vaak en veel over gefluisterd in mijn beleving maar uiteindelijk vertrok het meisje naar Frankrijk om in een klooster te gaan. 

Lekker belangrijk zeg. 

Maar wat ik zo bijzonder vond is dat ze naar een klooster ging waar ze zijderupsen teelden voor zijde. En over zijde, rupsen en moerbeibomen, ze eten alleen bladeren van de moerbei hangt al mijn hele leven een waas van mysterie.

Aan het einde van de middag gingen we naar vrienden voor een aangenaam samenzijn met borrel, maaltijd en goed gesprek.

En waar bestond het nagerecht uit? Uit moerbeien, slagroom en cake. 

Moerbeien zijn heel lekker en de boom is makkelijk te houden in Spanje dus dat wordt er een voor het plukbos.

Vanmorgen ging ik verder met het verslinden van het boek maar zag opeens op de cover staan dat de schrijver Robert Galbraith een pseudoniem van JK Rowling is. Ook las ik op NOS nieuwssite dat het vandaag precies 20 jaar geleden is dat het eerste Harry Potterboek uitkwam.

Met groeten Ton

Heerlijk helder heidens

Gisteravond daalden we onze berg af voor een echt Spaans feest.

Het van oorsprong heel heidense maar door de Christelijke kerk overgenomen zonnewende feest.

San Juan oftewel Johannes de doper.

Het heidense zit er trouwens nog behoorlijk in want dit feest is een pannacee voor zeer uiteenlopende zaken. Wil je een partner vinden, rijkdom, geluk, gezondheid en nog wat zaken dan dien je over vuur of een golf te springen of een duik in het water te nemen. 

Maar lekker eten en drinken doen de Spanjaarden ook net als zingen en dansen. Kortom een levendige avond en nacht want als wij om 1 uur naar huis gaan zijn we echt de enigen die met de auto het grote parkeer terrein verlaten.

Trouwens zou het niet beter zijn om wat meer heidense feesten te vieren? Ze lijken mij een grotere gemene deler te hebben dan religieuze festiviteiten. Die laatsten verdelen en de eersten zijn zo universeel dat iedereen ze aanspreekt. Want lijkt dit niet ook heel erg op de Meierblis zoals dat op Texel wordt  gevierd? 

Anyway: het was heerlijk op het strand. Een klein briesje, lagere temperaturen dan rond Los Zuecos, een groepje aardige mensen, eten en drinken.

De meesten op het strand maar er ligt ook een aardig bootje.

Om 12 uur worden lichtjes opgelaten

Vuurwerk afgestoken 

De brandstapels in de hens gezet

En gaat men het water in

En met wie zaten we dan op het strand? Met een groepje Nederlanders want ook die zoeken elkaar op in het buitenland. Net als b.v. de Engelsen dat doen en de Denen ongeveer als de Turken dat doen in Nederland en de Marokanen, de Engelsen etc.

Met groeten Ton

Verbrand

Na een heerlijk goedkope vlucht die ook nog eens keurig op tijd vertrok zijn we veilig thuis op onze warme berg.

Een paar dagen Nederland en dan terugkomen in Spanje met een verbrand voorhoofd en neus. Een beetje te gemakkelijk gedacht dat het hoger in de breedtegraad niet zo'n vaart zou lopen. Nou wel dus.

Tis hier al wel lekker warm aan het worden en ik pas mijn werktempo en werkzaamheden aan, aan de temperatuur. En uiteraard of die werkzaamheden in de schaduw kunnen plaatsvinden. Ook houden we middagrust en sluiten we de luiken aan de kant van het huis waar de zon staat. Een beetje als de Spanjaarden.

Geen spit of sjouwwerk dus vandaag maar nieuwe draden spannen aan de pergola zodat de jasmijn over een wat breder stuk kan uitwaaieren om meer schaduw te creëren. 

Dat ging wel tenkoste van behoorlijk wat takken en bloemen maar ik ben tevreden met het resultaat, daarbij komt: de jasmidum is een snelle groeier.

Toen we een jaar of 15 geleden de serre in Heiloo lieten aanbouwen kon ik wasmachine en droger niet gebruiken en deed schoonzus de was.

Nu is schoonzus nogal netjes en ik kreeg dan ook voorzichtig te horen dat 'je witte was niet echt heel helder is'.

Dat was een onderstatement want ik was wit en bont meestal samen.

Na vier weken wassen door schoonzus had ik de beschikking over hagewitte lakens en shirts.

Kom, dacht ik vanmorgen, zet die t-shirts nou us lekker in de Vanish daar knappen ze beslist van op.

De bak met water en shirts zette ik in de medogenloze Andalusische zon en daardoor stond ie bijna te koken als een echte ouderwetse kookwas op maandagochtend zoals ik me herinner vanuit mijn jeugd.

Het resultaat mag er zijn maar sommige t-shirts zijn echt alleen nog maar voor werk op de berg.

Tussendoor koelen we af in onze waterzak. Ook al is het water 28 graden.

Een andere klus is naai en verstelwerk maar dat is voor de avonduren.

Kortom: het lijkt wel of we hier wonen.

Met groeten Ton

Een nieuw soort koeien

Een voordeel: na een inspannende dag slaap je als een marmot.

Om zes uur ging de wekker.

Ja, had Rick gezegd, als we dan toch in Nederland zijn wil ik graag van Heiloo naar Hoorn wandelen.

Geen probleem maar of dat zou lukken na die 50 km fietsen moest ik nog maar zien.

Maar de conditie is waarschijnlijk zo goed dat we zonder problemen als jonge goden het bed uit stapten.

Met een lunchpakket van buurvrouw gingen we om zeven uur op pad. De schaduwen nog lang en de temperatuur meer dan aangenaam.

Zijn er nu veel dingen veranderd in de bijna drie jaar dat we deze wandeling voor het laatst maakten?

De weg naar het kanaal is volledig op de schop gegaan. Prachtig nieuw asfalt en een bijna perfect egaal betonnen fietspad. En door de werkzaamheden zijn bermen omgewoeld die daardoor volstonden met bloeiende pioniersplanten.

Dat er ganzen in overvloed zijn, ze zaten zelfs in de knotwilgen te snateren.

Met het pontje van Akersloot het Noordhollandsch kanaal over de Schermerpolder in.

Het duurde een tijdje voordat ik er erg in had.

Zeg Rick?

Ja.

Zou dit een nieuw ras koeien zijn? 

Hoezo?

Zie jij er niets anders aan?

Jaaaa, ze hebben horens, net als vroeger 

We zijn er inmiddels gewoon aan gewend dat koeien geen horens hebben terwijl dat natuurlijk wel zo is. Ongeveer als kinderen die denken dat melk uit een pak komt in plaats van een koe.

Het zijn wel dieren van een boer die op biologische wijze zijn bedrijf voert.

Ik word hier wel weer blij van.

Er zijn duizend en een dingen die me opvallen nu ik weer even terug ben.

Wat is Nederland vlak, dat de lucht soms wit ziet van de vliegtuigstrepen, dat er wel heel veel grasland is, hoe sappig groen hier alles is, hoe makkelijk het is om gewoon ff iets te roepen naar een voorbijganger zonder dat ik verstrikt raak in de taal.

Met groeten Ton

Seks is net als neuspeuteren.....

Tja, als je huis is verkocht ga je naar Nederland om het voorlopig koopcontract te tekenen. 

Toch?

Dus vlogen we gistermiddag naar Amsterdam. Het laatste stukje doen we altijd met de trein en dan is er een flinke overstaptijd op Sloterdijk waar gelukkig een FEBO zit en we ons de patat mét goed lieten smaken.

Nadat ik de lege bakjs in de vuilnisbak had gegooid, haalden de kouwtjes ze er met dezelfde vaart weer uit.

Kom jongens, dat gaat zomaar niet, sprak ik ze vermanend toe en stopte de bakjes opnieuw in de bak.

De slimmerds waren niet onder de indruk en zo gauw ik me had omgedraaid hadden ze er al weer een uit dat ik pas terug deed nadat echt alle vettigheid was opgepeuzeld waarmee de interesse was verdwenen.

Uh, ik heb slecht nieuws, meldde de makelaar afgelopen dinsdag: de kopers hebben zich teruggetrokken.

Ja, dat kan dus ook nog. En eigenlijk wisten we ook wel dat we niet meteen zouden moetden zeggen dat het huis al verkocht was. Er zijn bedenkdagen, ontbindende clausules en sowieso voordat het contract getekend is, is er slechts een mondelinge afspraak.

Maar omdat de vluchten al geboekt waren en er 7 afspraken stonden voor het bezichtigen van appartementen gingen we toch met plezier naar Hollanda.

Zodoende namen we vanmorgen met fiets en al de trein naar, jawel, Den Helder waar we een uitgebreide stadstoer maakten en twee appartementen zagen.

Een van de makelaars prees nog een ander appartement aan dat we eventueel maandag kunnen gaan zien en we besloten om daar alvast even een kijkje in de buurt te nemen.

Gebouw zag er netjes uit, de wijk leek keurig en het appartement had een balkon op het westen met zicht op Kijkduin. 

Nou, dat ziet er best goed uit was onze conclusie terwijl we naar de achterkant van het gebouw liepen.

Omdat het mooi weer was stonden overal ramen en deuren open en dan denk je eerst dat je het niet goed hoort maar het was onmiskenbaar het gekreun van een welliswaar gezonde portie seks.

Maar seks is net als neuspeuteren: als je het zelf doet is het lekker maar van een ander wil je het niet zien of horen.

En ook al wordt er overal gepeuterd en gesekst de sjeu was er wel vanaf.

Tijd voor de terugtocht.

50 Kilometer terug fietsen. Dat deden we met behoorlijk wat tussenstops niet omdat we nou zo hongerig of dorstig waren maar omdat we ontzettende zadelpijn kregen. Hoe dat kan? Omdat Rick al bijna drie jaar niet heeft gefietst en ik al een maand of negen.

Dus net nadat we Den Helder uitwaren namen we al koffie met een Parijsesoes en na een kwartier was het tijd voor een lekker broodje Hollandse kaas met roomboter.

Zaten we nog even in de berm.

Zagen we liggend deze schapen liggen.

Lagen we een uurtje te slapen op het nieuwe strand van de Hondsbossche zeewering.

Wat is het daar mooi geworden. En elk jaar wordt het mooier.

Vervolgens hadden we nog koffie in Petten en ijs in Schoorl.

En uiteindelijk ben ja dan zes uur later op je logeer adres waar we een lekker wijntje dronken en we van een heerlijke Chinese maaltijd genoten.

Dat wordt goed slapen.

Met groeten Ton

Sommige dingen vergeet je nooit

Toen ik op de NOS nieuwssite het bericht zag staan over die ongelooflijke brand in Londen was ik meteen weer terug in Singapore.

Zelfs na 27 jaar is de eerste gedachte bij brand in een flatgebouw: jezus wat heb ik toch altijd een mazzel in mijn leven.

Tijdens de wereldreis die ik in 1990 maakte, sliepen mijn vriend en ik in Singapore in wat een illegaal backpackershotel bleek te zijn. Het was gevestigd op de 12 de verdieping van onderstaand gebouw.

Midden in de nacht werd iedereen wakker geschreeuwd dat er brand was en dat we zo snel mogelijk naar buiten moesten.  

Achteraf viel de brand wel mee maar daar denk je op zo'n moment niet aan. 

Het enige dat ik dacht was dat ik niet op mijn teenslippers naar buiten wilde en besteedde kostbare tijd aan het doorspitten van mijn rugzak terwijl mijn vriend stond te schreeuwen dat we moesten vluchten.

Nou en daar zitten we dan midden in de nacht te wachten op de stoep wanneer en of we onze spullen terug zouden krijgen. 

In ieder geval heb ik wel mijn dichte schoenen aan.

Wel van een andere orde maar ook vandaag had ik mazzeltjes.

Zitten we vanmorgen aan het fruithapje zie ik iets uit de boom vallen. Was dat nou zo'n hagedis, dacht ik. Dat kan toch niet?

Nadat ik wat meer ging opletten zag ik inderdaad hagedissen de boom inklimmen dus dat ik er een zag uitvallen zou dus zomaar kunnen. Nooit geweten dat die beestjes zo goed konden klimmen want deze ging bijna tot het uiterste topje.

Tijdens mijn rondje watergeven zag ik toch nóg twee rijpe vijgen in de boom. Maar als ik ze wil drogen wat dan te doen tegen mieren?

Grote pan, laagje water erin, bloempot er in en een bord met de stukjes vijg erop. Het werkt.

Kortom: hier zit een dankbaar mens.

Met groeten Ton

Concurrentie

Wat kan een mens blij zijn met de eerste rijpe vijgen uit eigen tuin.

Nu ben ik eigenlijk niet zo heel erg onder de indruk van verse vijgen dus wilde ik ze drogen. Zodoende sneed ik ze in dunne plakjes en legde ze op een bord dat ik in de verzengende zon zette. Je zag de plakjes bijna verschrompelen.

Zo rond een uur of acht wilde ik het bord binnenzetten en van een afstand zag ik het al: mieren.

Maar dat moet je nu toch onderhand wel weten, zei Rick, die krengen komen overal op af.

Tja, het was niet echt slim van me maar ik denk er soms wat te makkelijk over. Leek ik in dat opzicht maar wat meer op mijn ouders.

Ook al verklaarde ik ze niet meer geschikt voor consumptie, toch pakte ik een plakje van het bord, blies alle mieren weg en at het op. Het smaakte goed en dus ga ik in ieder geval in de toekomst opnieuw vijgen drogen. Wel iets bedenken om de mieren weg te houden natuurlijk.

In ieder geval kleurden de druivenbladeren prachtig in het licht van de ondergaande zon. En de druiventrossen laat ik in september drogen tot rozijnen bedacht ik me.

Vanmorgen was er de wekelijkse wandeling naar Acebuchal.

Onderweg kwamen we een hele roedel keurig in klederdracht gestoken dames op paarden tegen.

Geen Spaanse schonen zoals wij dachten maar Engelse damsels.

In 2005 werd bar restaurant El Acebuchal geopend in het dorpje. Het is er altijd druk maar dat komt niet alleen omdat je er heel lekker kunt eten. Er is maar één restaurant.

Tot januari van dit jaar want toen opende een tweede: restaurante Venta La Montes. Maar wij zijn trouw aan onze Antonio.

Tot vanmorgen want toen bleek Antonio een dagje vacaciones te hebben. En hoe trouw we dan ook zijn: nood breekt wet en dus liepen we tien meter verder naar het nieuwe restaurant. 

Tien meter? Hoe weten we dat?

We begrepen al wel dat de concurrentie niet helemaal werd gewaardeerd en uit gefluister maakten we op dat er in korte tijd al best wel irritaties onderling zijn.

Toen we na de koffie, met ook een lekker gebakje, de deur uitgingen konden we echt niet om het imponerende mozaïek op de muur heen.

Dit gifgroene spinnetje zag ik ook niet over het hoofd maar dat kwam omdat ie vanuit de boom eerst op mijn bord met lasagne viel.

Met groeten Ton

Het is wel even slikken

Het zijn misschien niet altijd spectaculaire zonsondergangen maar we hebben er wel een onbelemmerd zicht op.

De volgende morgen hadden we ook onbelemmerd zicht op dit brandje dat trouwens ook onbelemmerd zijn gang kon gaan maar gelukkig geen grote schade aanrichtte. Wonderlijk want meestal wordt een brandje zeer serieus aangepakt hier.

En dan ander nieuws: ons Nederlandse huis is verkocht. We kregen een zeer goed bod waar we echt tevreden mee kunnen zijn. Toch kon ik er niet van genieten. Zolang het te koop staat is het allemaal nog wat abstract en kan ik makkelijk roepen dat het me niets doet omdat het gewoon de volgende stap is in een proces. 

Maar het is beslist een mijlpaal: ons heerlijke huis met tuin waar we zo tevreden hebben gewoond in het leukste straatje van het mooiste dorp. Ik was gewoon in de rouw. Weg alle zekerheid. Niets meer om op terug te vallen. 

Nou ja, zo leek het want inmiddels ben ik wel weer gewend aan het idee en zijn we intensief aan het zoeken naar een leuk klein appartement.

De horren die ik hier in de deuropening en ramen maakte lijken toch niet al het zoem en steek gespuis buiten te houden dus deed ik er een tweede laag gaas voor. Of het helpt? Geen idee maar de patronen die zichtbaar worden zijn prachtig en veranderen door de beweging die de wind veroorzaakt.

En dan hadden we gisteravond ons eerste echt Spaanse concert. Het gaat allemaal wat gemoedelijker dan in Nederland maar ook hier zijn er zenuwen en de wil om goed te presteren.

Een leuk klein kerkje en behoorlijk wat, zeer aandachtig publiek, zorgden voor een goede sfeer en wij zongen de sterren van de hemel onder leiding van onze 23 jarige dirigente Alba.

Vandaag genieten we nog na en schallen er regelmatig stukjes lied door de huis en tuin.

Met groeten Ton

Almuñecar

Natuurlijk gaan we ook zonder gasten weleens op pad in ons semi nieuwe vaderland maar met gasten zien we net meer. Zo gingen we eergisteren naar Almuñecar aan de Costa Tropical.

De tweede keer dat Rick en ik Spanje bezochten, ongeveer 20 jaar geleden, kwamen we bij toeval hier  terecht en we vonden het een leuk stadje. Het ligt prachtig aan een baai met een paar mooie rotsen en..... het is nog steeds leuk. 

Altijd leuk met gasten is dat er 'samen' foto's van ons worden genomen. En dan wordt het wel duidelijk dat je na 23 jaar samen zijn op elkaar gaat lijken.

Vanavond brachten we buurvrouw naar het vliegveld en is ze inmiddels weer in Nederland. Ook deze keer is het ineens weer heel stil in huis.

Tijd dus voor achterstallig tuinnieuws. 

19 Mei zaaide ik een bed met gemengde zaden. "Met polycultuur kunt u na drie weken beginnen met oogsten."

De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen.

Vandaag zag het er zo uit. 

Ik schat dat er 50 zaadjes zijn opgekomen. Honger dus in De Klompen.

Wel is er na twee maanden een zoete aardappel opgekomen. Dit is een wat triest resultaat want ik heb er een stuk of tien geplant.

Twee jaar geleden kocht ik vijf 'spaansevlag' plantjes. Groeien deden ze niet of nauwelijks. Dan is zeker de plaats waar ik ze had geplant niet de goede, dacht ik en zette ik ze ergens anders. En jaaaaaa de eerste bloemetjes zijn er.

De vuilnis bakken leveren nog steeds een keur aan planten.

Zo had ik een paar dagen geleden twee hibiscusstruikjes, twee soorten vetplanten, een mintplant en een een pot met gladiolen. 

O ja, en een lekke emmer maar die was alleen om de losse planten in mee te nemen.

Met groeten Ton