.....ik moet het nog maar zien.

Als ik je vanavond vraag wat het leukste was van de dag, weet ik het antwoord al.

Egbert, onze eigen Ian Thorpe.

Wat is Texel klein.

Was weer tijd voor een Nijmeegsedag. Van 't Horntje naar De Cocksdorp maar deze keer via de westkant van het eiland.

Een paar weken geleden reden we langs een restaurant dat reclame maakt met eigengemaakte appeltaart. We namen dit restaurant op in de route voor de Nijmeegse. Dan hebben we een goede stop na een kilometer of vijf, zei Rick.

Om negen uur op pad, zonnetje, windje en 10 graden. Heerlijk weer om te wandelen.

Maar negen uur was te vroeg want na vijf km is het dan pas 10 uur en het restaurant gaat pas om 11 uur open. 

Maar wat is het toch leuk om te wandelen op wegen en paden die je niet kent.

Het geurde heerlijk naar dennenbomen, de zon scheen op het frisse zachte groen van de varens en ergens hoog in de bomen, hoog genoeg om het niet te voelen, ruisde een windje. Als je dan ook nog op een terras kunt zitten met appeltaart en koffie kan de dag al niet meer stuk. 

Leuk gesprekje met de uit Brabant komende serveerster waarin ik haar zei dat wij naar de De Cocksdorp wandelden.

Zeg, kunnen we eigenlijk ook niet een stuk over het strand, vroeg ik aan Rick. 

Dan moet ik even kijken hoe het met het tij uitkomt.

Ja hoor geen probleem, dus lopen we naar de Koog om daar het strand op te gaan.

Een stevige bries maar wij nemen even een verdiende pauze met koffie.

We moeten bij de Slufter wel van het strand af hoor.

Nou als het op dat moment laag water is kunnen we misschien wel door het water lopen.

Oei, dat is best nog wel een oversteek. We lopen wat meer het binnenland in en ja hoor, Rick is zonder problemen over. Ik sta nog wat te dralen en besluit mijn spijkerbroek uit te trekken.

Wat is er?

Ik denk dat ik Egbert moet dragen en dan wil ik niet het risico lopen om mijn broek nat te maken.

Toen Egbert een puppy was, washij bang van de natte terrastegels en als er een regenplas op straat lag wilde hij daar niet langs. In een vijver of sloot wilde hij niet, hoe warm het ook was. Met dat laatste gaat hij pas een paar jaar wat makkelijker om en gaat soms zelfs tot zijn buik in het water.

Probeer eerst maar of hij achter je aankomt.

Ik stap in het water. Egbert rent wat heen en weer.

Mede omdat Rick al aan de overkant is moet hij wel. Hij loopt het water in en als het wat dieper wordt springt hij steeds een stukje verder tot het te diep wordt en ja hoor: hij zwemt naast me naar de overkant.

Eenmaal aan de overkant loopt hij naar Rick toe die zijn schoenen al aan het aantrekken is en schudt zich eens lekker uit. 

Ik maak nog een foto van onszelf en dan gaan we verder via de vuurtoren naar Cocksdorp.

Daar wachten we met een softijsje op een bank bij de snackbar op de texelhopper.

Is dat nou die serveerster van vanmorgen, vraag ik Rick.

Ze lijkt er wel op.

Ach, dat is toch ook wat, zei ze nadat ze wat dichterbij was gekomen. Ik dacht al: zijn dat nou die jongens die naar de Cocksdorp wilde lopen?

Ik dacht nog wel bij mezelf: ze zeggen dat dat nou wel maar ik moet het nog maar zien.

Nou, bij deze.

Met groeten Ton

Hoe sterk is de eenzame fietser....

Zong Boudewijn de Groot.

Op de lagere school bij de lessen over sterke en zwakke werkwoorden kon ik een ding maar niet helder krijgen. Is een werkwoord nou sterk omdat het in de verleden tijd dezelfde stam houdt of is het sterk doordat het de verleden tijd doet buigen?

Toen ik nog jong was en we in het buitengebied woonden moesten we minstens drie kilometer fietsen om in het dorp te komen. Voor een boodschap, kerkbezoek, school of spelen met vriendjes. Door weer en wind, altijd op de fiets. Voor de middelbare school moesten we zelfs 10 km op de pedalen.

En was dat erg? Ach, eigenlijk wist je niet beter.

In de 18 jaar die Rick en ik in Heiloo wonen gaan de fietsafstanden een beetje uit het systeem. Ik word wat lui en verwend want ook de wind is in een dorp minder krachtig.

En voor de supermarkt kan ik kiezen tussen AH op 500 meter of de VOMAR op 400. De laatste is niet alleen vanwege de afstand favoriet.

Doordat de winkels zo dichtbij zijn vind ik het niet zo erg als ik iets vergeet en ga even later gewoon nog een keer. Bijkomend voordeel is dat ik altijd wel iemand tegenkom voor een praatje.

Op Texel ligt het allemaal weer anders. De SPAR in den Hoorn is het meest dichtbij maar is mij te duur. Dus fiets ik naar de JUMBO in den Burg. Zes hele winderige kilometers lang over een kale rechte weg, maak natuurlijk wel een boodschappenlijstje want: wil niet nog een keer.

Maar..... steeds met tegenzin. Ik blijf me verzetten. Ik mopper en stel het uit ook al zeg ik elke keer tegen mezelf: stel je niet aan, met een uur is de klus geklaard en wat heb je anders te doen? 

Helpt dat? Niet echt en ik houd dit al twee maanden vol.

Heb zeker een sterk karakter?

Of juist niet?

Vanmorgen: harde wind, geen zonnetje te zien en een flinke boodschappen lijst. Innerlijk mopperend stap ik op de fiets en waarom of waardoor, geen idee maar ineens voel ik een verschuiving en voor het eerst is de weerstand weg. Ik rijd ontspannen naar den Burg en met een zware rugzak en een tas aan het stuur terug. Zelfs de regenbui bracht geen verandering in mijn stemming.

De eenzame fietser zou sterke benen moeten hebben en een zwak karakter.  Of is een sterk karakter dan toch een karakter dat meebeweegt met de omstandigheden?

Hoe lang zal ik erover doen om te wennen aan deze: van 12 graden op de wadden tot 23 in het zuiden?

Geregeld

"Nou, ik ben blij dat de baas het zelf heeft gedaan. Wij krijgen altijd op onze kop als we twee verschillende schoenen meegeven."

Dat is wat de verkoopster met leed vermaak zei toen ik haar gisterochtend de al enigszins ingelopen schoenen overhandigde.

Zonder probleem werd de "verkeerde" schoen omgeruild voor de goede. 

Ha, ha, het is zelfs ook nog een andere maat. Knelde die ene u niet?

Ja, aan de linker voet had ik inderdaad een blaar.

Met die  klus afgehandeld kon ik vanuit Den Helder door naar Alkmaar om wat gedoe met mijn telefoon te regelen.

Goede morgen, begroette ik de verkoper. Ik heb een probleem met mij.. Wat is uw telefoonnummer?

Terwijl ik mijn relaas hervatte, typte hij het nummer in.

Maar uw abonnement is al zo oud, werd ik opnieuw onderbroken. U betaalt echt veel te veel hoor. Dat kan stukken goedkoper.

Kijk dan vervliegt mijn irritatie van 'er wordt niet naar mij geluisterd' naar interesse. Want van goedkoper word ik blij. 

En gelijk had ie. Ik heb de afgelopen jaren mijn abonnement zonder herziening gewoon doorlaten lopen.

"U kunt met deze aanbieding onbeperkt bellen in Nederland en 120 minuten in Europa. Ook krijgt u een Samsung galaxy tablet met onbeperkt internet."

Hoe blij kan een mens zijn en dat met 35 eurocent meer dan met  het ouwe bel-only abonnement. 

Als ik 's middags Rick ophaal van zijn workshop en nog even moet wachten, ga ik met een glaasje port op het terras van het strandpaviljoen zitten. Als de ober ziet dat ik met het tablet bezig ben is ie helemaal enthousiast. 

O, u heeft een Samsung galaxy. Die zou ik ook graag willen hebben.

Nou, ik ben er ook heel blij mee hoor, antwoord ik, maar ik ben er eigenlijk iets te oud voor en begrijp de helft niet.

Maar ik ben 24 en ik begrijp er ook niets van hoor. Mijn broer helpt me altijd als ik het niet weet.

Toen smaakte het portje nog lekkerder.

En of het nu van die port komt of van de woorden van de ober maar ik heb de Samsung in ieder geval voor een deel geïnstalleerd.

En als afsluiting nog even een foto die ik kreeg toegestuurd van de buurman in Spanje. 

Geen paard in de gang maar een hert in onze tuin.

Met groeten Ton

Heb ik dat?

Make that the cat wise.

Kijken is toch echt iets anders dan zien.

Afgelopen zaterdag hebben we gewinkeld. Rick wilde wat nieuwe kleding voor zijn werk en ik een nieuw shirt en schoenen. 

Goed geslaagd. Zeker Rick want die kocht alles in een winkel. Dat is niet zo raar want hij houdt helemaal niet van winkelen dus gaat hij maar een winkel in als het enigszins mogelijk is.

Als laatste waren de schoenen aan de beurt. We lopen een keurige winkel in en zien beiden schoenen die we mooi vinden. Dezelfde dus he!  Dat is dan een probleem want we lijken al een twee-eiige eenling (!) en hoeven dat niet te benadrukken. Dus wie gaat ze kopen? 

Ik dus want Rick vond ze niet zo lekker zitten.

De verkoper was een zeer enthousiaste man en haalde alles uit de kast om de het de klanten naar de zin te maken. Op een geven moment zat ik naast Engelse man die een paar schoenen aan had die hem wat te krap zaten. Hij meldde dat aan de verkoper die vervolgens antwoordde: new shoes you always have to walk out.

Het kostte me enige moeite om niet te lachen.

Na een half uurtje liepen we, helemaal blij, met drie paar schoenen de deur uit. 

Zondag met het burenuitje kreeg ik verschillende complimentjes over mijn nieuwe muilen.

Vanavond gingen we lekker uit eten omdat Rick's bedrijf Caminoconsult 12,5 jaar bestaat. Eenmaal thuis trek ik mijn schoenen uit. 

Wat is dat toch dat ik die linker steeds lastiger aan en uit doe dan de rechter? Mopper ik tegen Rick. Opeens zie ik dat de linker schoen vijf gaatjes boven elkaar heeft en de rechter vier. En dan zie ik ook dat de rechter ongeveer twee centimeter hoger is dan de rechter en dat ook de stiksels anders zijn. Kortom: twee verschillende schoenen.

Morgen eerst maar even terug. 

Met groeten Ton

Jaaaaaaaa

Fossielen zoeken op Texel valt best wel tegen.

Ik kijk met mijn achterwerk.

Leuke burendag gehad gisteren.

Wat moet die zak met stenen in de kamer?

Tja, als je met iets nieuws begint kom je van alles over dat onderwerp tegen.

Ik hoor de klok nog wel eens luiden maar weet dan niet altijd waar de klepel hangt. Dus toen het duidelijk werd we op Texel gingen verblijven kwam ergens uit het onbewuste naar boven dat je daar fossielen zou kunnen vinden. (Een keer gehoord bij Vroege Vogels, denk ik) Nu houd ik toch al van struinen en strand en omdat ik dan tegelijkertijd Egbert uit laat, zoek ik regelmatig naar? Ja, hoe zien fossielen er eigenlijk uit? 

Als botten en als stukken steen met de afbeelding van een schelp of slak. 

Op het strand pak ik elk stukje zwartachtig steen op, bekijk het en als de vorm dan niets weg heeft van een bot gooi ik het weer weg. 

Toch heb ik al ongeveer een kilo of drie brokken thuis in de kast. Dit tot ongenoegen van Rick want die wil het huis Zen houden.

Omdat ik nog niets interresants heb gevonden ben ik maar eens op internet gaan kijken. Botten, speerpunten, bijlen, schelpen, brokken steen met een varenblad oid. Meestal heel erg zwart. Vervolgens maar weer naar het strand maar ik kon niets vinden.

Gisteren het burenuitje. Leuke dag met o.a. een excursie naar Het huis van Hilde in Castricum. Een archeologisch informatie centrum van de provincie. Een aanrader. De eerste vitrines bevatten natuurlijk? 

Brokken steen. Interesse meteen gewekt. Volgens mij heb ik van diezelfde brokken gevonden, fluisterde ik naar Rick. Foto's gemaakt en nadat we vanmiddag thuis waren meteen de zak met stenen uit de kast gehaald om eens goed naar mijn buit te kijken.

Jammer, geen overeenkomst maar....... nadat ik alles nog eens een keer goed had bekeken zag ik tot mijn verbazing dat ik toch een stuk fossiel heb gevonden. Soms vraag ik mezelf echt af hoe ons brein werkt. Ik denk dat ik al mijn vondsten al wel tien keer heb bekeken en heb dit niet gezien.

Nou, ja, hier zit een tevreden mens en morgen kunt mij op het strand vinden bij paal 6.

Met groeten Ton

Naar Nederland?

Dat kan morgen mee terug naar Nederland, zei Rick vanmorgen toen ie een stapeltje papieren op tafel legde.

Naar Nederland?

Nu kan dit natuurlijk ook komen omdat als we in een ander huis zijn, dat in Spanje is en daar is 'thuis' ons Nederlandse huis.

Anyway: het is goed om weer eens aan den lijve te ondervinden hoe het is om van al het vertrouwde afstand te doen. Totaal anders trouwens dan tijdens de camino. Daar heb je helemaal geen vaste plek meer en is iedere dag alles en iedereen totaal anders.

Hier zijn we op een totaal andere plek maar hebben we wel een vaste plaats die we als huis bestempelen maar zonder de ons vertrouwde mensen, omgeving, spullen en zeker voor mij, routine.

Eigenlijk is het enige wat ik mis het vertrouwde menselijk contact. Ik merk dat ik tijdens het boodschappen doen in de JUMBO heel snel vraag waar bepaalde producten staan. Oei, dacht ik van de week: ik wil gewoon een praatje maken. Dus op de fiets groet ik iedereen, luister ik gesprekken af op een terras of haak ik gewoon aan bij een gesprek. Dat laatste doe ik dan wel als het, in mijn ogen dan, gepast is. 

Mijn moeder zou zeggen: je bent gewoon sels.( waar dat woord vandaan komt: geen idee maar het betekent dat je niet alleen wilt/kan zijn)

Texel zelf is eigenlijk op mijn lijf geschreven ook al is er wel veel wind zoals te zien is aan de Dividiviboom.

Ik ben opgegroeid aan de kust en mijn ouders namen ons vaak mee naar het strand en later dat we wat groter waren ook voor wandelingen door het duin. Ook als het stormde nam mijn vader ons mee naar Egmond aan Zee om naar de woeste zee te kijken.

Hier is ons appartement 200 meter van het duin en is de zee altijd dichtbij. Zo dichtbij dat ik hem kan ruiken en horen. 

Na een paar weken herken ik ook de geluiden van de haven en als ik het sonore geluid hoor van de veerboot die tegen de beschoeiing schuurt gaat Egbert snel aan de lijn en rennen we er op af. Heerlijk om de drukte te zien van de mensen die de veerboot afkomen. En net met als treinstations, ruiken havens over de hele wereld hetzelfde: dat ziltige gemengd met olie.

Iets anders wat ons opvalt is dat het zo stil is. Vliegtuigen? Wat zijn dat? Geluid van de snelweg? Snelweg? Het is bijna nog stiller dan ons huis op de Spaans berg. Daar horen we nog wel eens een hond blaffen of een motor die op de weg voorbijscheurt. Hier? Niets van dat alles.

De nachtrust is hier slecht een keer onderbroken en dat had te maken met Egbert die begon te piepen omdat hij heel erg nodig moest plassen.

Morgen gaan we terug voor een wisseldag. Maken we het huis schoon, verwelkomen we de nieuwe gasten voor ons eigen huis en voor het huis dat ik beheer, gaat Rick naar zijn favoriete kapster en bezoek ik de huisarts. 

Kortom: voldoende gesprekjes en dan is zondag het burenuitje.

Met groeten Ton

Wordt ie oud?

Kijk, die fiets heeft mijn actieradius nogal vergroot. Te groot voor Egbert want die wil niet meer mee.

Gisteren om de Mokbaai gefietst en een uur op het strand gezocht naar fossielen. Egbert liep zo langzaam dat ik stapvoets moest fietsen. Niets voor hem want normaal gesproken vind hij het heerlijk om te rennen.

Op het strand ging hij daarentegen helemaal los en rende van meeuw naar plastikzak en van drijfhout naar dooie vis. Maar zo gauw hij op de terugweg naast de fiets liep was het voor mij trekken aan een dood paard/hond.

Vanmorgen was het lekker zonnig en heb ik een heerlijk plekje gevonden om uit de wind te genieten van het zonnetje. 

Kijk, dan is hij niet alleen de hond in zijn nopjes maar ook de baas. Zeker met die prachtige wolken die overdreven.

's Middags dan maar zonder hond op pad. Eerst zes kilometer fietsen om op het strand te komen, daarna nog eens drie wandelen om bij de beste fossielenplek te komen. En wat een strand bij laag water, bijna een kilometer breed. Heerlijk dwalen en een beetje Syl spelen maar fossielen? Ho maar.

En net toen ik op het uiterste puntje van het eiland stond, dichtbij de Razende bol kwam deze bui aanzetten.

En we houwen het niet droog meer als je voelt wat ik bedoel, zong Wim Sonneveld ooit.

Nadat ik een half uur in de regen had gelopen had ik wel een stuk appeltaart en een cappuccino verdiend.

Met groeten Ton

Je zou het niet zeggen

Maar het is al eind mei.

Was het gisteren een heerlijke dag om weer eens te trainen voor de Nijmeegsevierdaagse.

Vandaag waande ik me opnieuw op de Faeröereilanden. Wat een kou. Het lijkt wel februari.
En die wind, niet normaal. Zeker niet voor iemand die sowieso geen aanhanger van Aeolus is.

Maar goed: toch mijn nieuwe hobby beoefend: fossielen zoeken. Niks gevonden maar wel heerlijk gebanjerd in de Mokbaai die half leeg was vanwege het lage tij.

Eigenlijk Wadlopen maar dan op Texel.

Nee, dan was het wandelen gisteren van Den Helder naar Groote Keten toch een stuk aangenamer. Een stevige wind, dat wel en lage temperaturen maar dat is heerlijk als je traint.

Vanaf de dijk een prachtig zicht op de Razende Bol.

De eerste koffiestop was bij Huisduinen en daar dronk ik koffie met een razende bol: mokkaschuim met chocolade. Wat wil een mens nog meer?

Wat verderop zag ik dit: is het een VINEXlocatie of een Amtrack trein die op het strand gestrand was? Lelijk? Ik weet het niet. Wellicht wat grootschalig.

De afzonderlijke huisjes vind ik leuk modern.

Wat verderop werd er gewerkt: zandsuppletie. Ook hier meteen maar gezocht naar fossiele resten. Omdat ik te weinig verstand heb van wat ik vind moet ik binnenkort maar eens naar een echte Texelsejutter voor een spoedcursus.

Na dertig kilometer, zonder blaren, weer terug met de boot naar de Potvis.

Met groeten Ton

Openbaar toilet

Een mooi concert, het vrijheidsvuur dat door fietsers uit Wageningen was gehaald, gratis koek en koffie, de hele dag zon en een traantje weggepinkt bij het Wilhelmus. Wat wil een mens nog meer?

Wel lekker relaxed zo'n eiland. Alles gaat nog gemoedelijk. Ik vond het leuk om een goed concert te horen, keurig op een podium en dan zo'n bordje met openbaar toilet erboven.

Wij stonden bij een dranghek met een soort van terrasverwarmer er achter, te luisteren naar de fanfare. Ineens ontstond er geroezemoes en werd er geroepen dat de fietsers er waren met het vrijheidsvuur. En ja hoor daar kwamen een paar wielrenners met een fakkel. De burgemeester stapte het podium op en hield een toespraak tot het publiek en de fietsers. Daarna pakte ze de fakkel over en liep naar de brander. Daar stond inmiddels een wat nerveuze man. En wat wij ervan begrepen was dat de brander op slot zat en er geen sleutel was. Dus kwam de burgemeester met de fakkel maar de vlam kon niet worden onstoken. Dan eerst nog maar een keer het Wilhelmus. In de tussentijd was de sleutel er en kon de vlam worden ontstoken.

Gewoon, in alle vrijheid.

Met groeten Ton

Ps, deze foto stond een paar dagen later in de Texelse courant. Wij staan rechtsachter het jongetje met de blauwe jas en staan te juichen.

Zeehond

Jaren geleden toen ik toneelspeelde bij toneelvereniging Spiegel stond er als aanwijzing bij de tekst: 'staart uit raam'.

Ja wat werd hier nu mee bedoeld? Dat je uit het raam staart of dat je je staart uit het raam moest hangen?

Meestal schiet dit in mij gedachten als ik iemand zie staren. 

Vanmiddag scheen het zonnetje heerlijk en met Egbert liep ik naar het schelpenstrandje drie minuten van de potvis vandaan. Ik ging even liggen en de hond scharrelde wat rond. 

Dat is wel weer een voordeeltje op Texel want volgens een van de buren mogen honden bijna overal loslopen. 

Na eentijdje  dacht ik "waar is Smurf?" Ik kijk om heen: zit ie op drie meter afstand van me lekker over de zee uit te staren. Hij lijkt wel op de baas.

Met groeten Ton

Aotearoa

Texel: het leek Nieuw Zeeland wel vandaag. Over het hele eiland hing een grote langgerekte hardnekkige, weliswaar geen witte maar toch, wolk.




Prettig voor de wandelaar want te warm werd het niet. En omdat we de eerste officiële Nijmeegse training wilden doen hebben we niet gemopperd. Velen deden dat wel want een ijsje op een bewolkt terras is eigenlijk best wel oncomfortabel. Zeker met een buiten temperatuur van een graad of dertien en een matig windje.


Maar wij hebben een heerlijke dag gehad. Eerst langs de dijk. Nou ja, eigenlijk de hele dag langs de dijk gelopen maar het eerste stuk aan de Waddenkant. Zon boven zee en ik raakte maar niet uitgekeken op die prachtig blauwe kleuren. Ooit heb ik een serie aquarellen gezien van de Wadden. Ik herinner me dat ik ze toen een beetje flets van kleur vond. Maar nu begreep ik ze met terugwerkende kracht.












Wat is toch die schittering aan de horizon?









Vanachter de dijk gemaakt.









Bijzonder om te zien hoe de bruine kleur van het zand terugkomt als bruine vlekjes in het water. En dan die stokken die in het water staan. Ze lijken wel in de lucht te zweven. Nu pas wordt duidelijk waar de horizon zich bevindt.









We hebben ook een paar stukken aan de binnenkant van de dijk gelopen. Daar heb ik maar een foto van want dat lijkt wel heel erg op de polders en bloemenvelden rond onze normale woonplaats. Wel kwamen we de soms nog smeulende resten van de Mijerblis tegen die afgelopen donderdag heeft plaatsgevonden.












De kwade geesten zijn verjaagd.







En schapen. Wat een berg schapen en lammeren. Wat is dat voor en raar schaap? vroeg Rick.


Ik dacht aan myxomatose maar volgens Rick komt dat alleen bij konijnen voor.


Volgens mij is het familie. Zeker als je de hoeveel lammetjes te ziet.









De wandelschoenen dan? Ze zijn niet alleen heel lelijk maar ik heb ook een blaar.




Met groeten Ton

Heen en weer

Vanmorgen spotte ik tussen het schoonmaken door, de eerste uitlopers van de aspergeplanten die ik vorig jaar van de buren kreeg.

Echt te klein om te oogsten. De groentetuin zal ook dit jaar weer wat te weinig aandacht gaan krijgen.

Nu is het ons Texels verblijf dat roet in het moestuineten strooit. 

Toch heb ik de eerste oogst net binnen gebracht: rabarber.

Nu maar hopen dat de gasten die komende week in ons huis bivakkeren niet zelf gaan oogsten.

En omdat ik voor een groot deel de bloei en de geur van de blauwe regen zal mislopen heb ik daar een paar takken vanaf geknipt. Kleurt mooi met de blauwtinten van ons Potvisappartement.

Rick heeft vandaag een fiets geregeld dus kan ik donderdag het eiland over. Alleen donderdag want vrijdagochtend moet ik weer in Heiloo zijn om de gasten uit te wuiven en de boel weer spic en span te krijgen. Niet alleen voor ons eigen huis maar ook een huis van kennissen waar ik de verhuur voor regel. Ik ga warempel nog op Dora lijken met al dat gesop.

Wie niet zo te spreken is, is Egbert. Hij moest een groot deel van de dag buiten blijven zodat het huis vrij van hondenharen bleef. Ik heb het wel een beetje afgekocht met een paar kluiven.

Met groeten Ton