Gelukkig hebben we de kaas nog

Wat is het stil nu de gasten weer in Nederland zijn.

Zondag werd er nog genoten van de de poedersneeuw in de Siera Nevada. Helemaal te gek vonden ze het: Zo zit je in de zon en is het gewoon zomer en even later sta je in de sneeuw.

Ik bleef in de Klompen en las Judas, het boek over W Holleeder geschreven door zijn zus Astrid. Een tijd geleden dat ik zo diep een boek ben ingezogen. De laatste keer dat dat gebeurde was bij de Millennium triologie van Stig Larsson.

Maandag deden we een ochtendje markt in Torrox costa. Rick helemaal blij want die hoefde niet mee. De markt viel trouwens wat tegen dus was de tijd die we op een terras doorbrachten aanmerkelijk langer dan die tussen de kramen.

Gisteravond brachten we de gasten naar het vliegveld. 

Hebben jullie alles mee, vroeg ik nog voordat we vertrokken.

Ja.

Dus zagen we bij thuiskomst nog een vest over de stoelleuning hangen

Wat heb jij nou op je rug, vroeg Rick toen ik vanmorgen uit bed stapte.

Zat er een een bedankbriefje op mijn rug. Hebben de gasten onder mijn kussen gelegd en daar heb ik de hele nacht op gelegen. Vandaar de zoete dromen zeker.

Na het opkuisen van het huis over tot de orde van de dag.

Verschillende zaden zijn opgekomen dus die kon ik al in potjes zetten. 

De laatste dozen met spullen uit Nederland zijn gebracht en opgeruimd.

De Olijfbomen gesnoeid, de takken versnipperd en de snippers over de tuin verspreid. Wat een rijkdom zo'n dikke laag snippers die het onkruid verstikt, de grond vochtig houdt en op termijn luchtig en vruchtbaar maakt.

Inmiddels is het al weer oppassen geblazen: de zon schijnt met grote kracht en het lijkt me toch raadzaam om het huidje in te gaan smeren met een beschermende creme. 

Voordat je er erg in hebt heb je een gerimpelde ouwe kop.

Met groeten Ton

Gasten

Dagen lang al, probeer ik deze vogeltjes op de foto te zetten maar ze zijn nogal schuw. Totdat ze de olijven ontdekten die ik vorige week had geplukt en in de tuin had gegooid, nadat duidelijk werd dat ik er echt zelf geen olie van kon maken. Ze waren blijkbaar zo lekker dat ze het gevaar van mij op de koop toe namen.

En we hebben gasten. Een bord ter verwelkoming is gauw gemaakt.

Het is altijd leuk als er gasten komen die ons huis voor de eerste keer zien. Op dat moment kijken ook wij weer met nieuwe ogen naar ons bezit. Wat zijn we toch bevoorrecht om op deze prachtige plek te mogen wonen.

En extra leuk wordt het als er gevraagd wordt om een klus te doen. Dus stonden gast en ik een nieuw stukje  droge stapelmuur te maken. 

Twee weken geleden ben ik voor het eerst naar een Spaanse kapster geweest. Helemaal blij was ik met het kniploon: € 7.00 met het resultaat was ik wat minder tevreden trouwens.

Wat is er met je haar gebeurd, wilde de vrouwelijke helft van de gasten weten. Het ziet er niet uit. Ik zal het wel in model knippen als je wilt.

Dus zat ik de volgende morgen met het dekentje van Egbert om mijn nek in de keuken bij de kapster.

Het was wel een beetje behelpen met een huishoudschaar en een bot mes in de tondeuse maar voor een volleerd vakvrouw is dat geen probleem en ben ik helemaal blij met het resultaat.

Pas daarna naar de kust voor een heerlijke lunch.

En wat is het heerlijk om eind januari nog lekker in de zon op de boulevard te lopen

Een beetje gekheid te maken

En in Nerja vamos a tappear.

Omdat er morgen een dagje skiën op het programma staat werd er vandaag gewandeld naar Acebuchal voor de lekkerste taart.

Nu begrijp ik waarom jullie hier elke week naar toegaan. Die taarten zijn hier echt lekker.

Morgen ben ik een dagje alleen als de rest in de sneeuw staat.

Met groeten Ton

Ons bunt zuunig

23 Januari: de geboortedag van mijn vader. 98 Jaar zou hij zijn geworden.

Een dag om even stil te staan.

Zuinigheid. Een van de thema's in mijn leven. Ik ben te zuinig. 'Verkeerde zuinigheid' zei mijn vader, is als de zuinigheid tenkoste gaat van iets zoals plezier. Samen met mijn overleden zus ben ik de enige twee uit ons gezin die deze 'verkeerde' zuinigheid heeft.

En van die verkeerde zuinigheid heb ik best wel een last. Ik koop soms dingen die ik eigenlijk niet zo mooi vind alleen omdat ze goedkoper zijn dan iets wat ik wel mooi vind. Zonde van het geld, want echt blij ben ik er dan niet mee.

Maar er is ook een soort van zuinigheid waar ik wel blij van word.

Net in Spanje heeft Malle pietje nog niet zoveel spullen in zijn rommelschuurtje en dat mist ie. Gelukkig zijn er wel veel vuilstortplaatsen waar hij die kan halen. 

Vanmorgen ging ik naar de kust om wat planten en een stuk anti-worteldoek te kopen en kom dan langs drie vuilstort plekken. Bij één lagen een paar plastickratten. Handig als bak om in te zaaien: stuk plastic er in en klaar is Kees.

Bij de volgende zag ik een paar flinke stukken plastic pijp voor het irrigeren van de tuin.

Die haal ik wel op als terug kom, dacht ik. Maar op weg naar huis waren alle bruikbare spullen inmiddels weg. Nee niet opgehaald door de vuilniswagen maar door andere Malle Pieten.

Gelukkig was er wel een grote plasticbak bij gekomen die ik als regenwaterbak ga gebruiken.

Kijk ik word dan niet alleen blij van de spullen die ik kan gebruiken maar in het algemeen dat er veel wordt gerecycled. 

An passant nam ik ook nog wat Cycaszaden mee.

Er wordt wel gezegd dat je je droomhuis twee keer moet bouwen om het een keer volledig naar wens te krijgen. Met de tuin is dat niet anders.

Snoeide ik een paar weken geleden de Metrosideros in Japanse stijl voor meer doorkijk. Vandaag moesten ze uitgegraven worden omdat met de aanleg van de nieuwe stapelmuur ze ineens heel 'verkeerd' stonden.

Dat vereist wel veel energie omdat ze behoorlijk diep wortelen. Ik ben dan ook nog niet klaar.

Daarnaast blijft  het de vraag of ze de verplanting overleven.

Maak het jezelf gemakkelijk en koop gewoon een paar nieuwe, zei Rick.

Maar dat krijg ik niet over mijn hart: iets wat leeft doe je niet zomaar weg.

Of is het toch zuinigheid?

Met groeten Ton

Lijkwade

Het moet toch niet erger worden: pas een maand hier en als het weer even minder is kan ik niet buiten werken "vanwege de kou".

Dus was het gisteren wederom binnenklusdag. De schilderijen moesten nog worden opgehangen. Daar zag ik nogal tegen op omdat ik er hier geen pijl op kan trekken waar de leidingen in de muur lopen. In Nederland is het de gewoonte dat ze recht naar boven lopen dus zie je ergens en stopcontact weet je waar je beter geen gaten kan boren.

Hier worden de leidingen zo economisch mogelijk in de muur gehakt. Nu had ik tijdens de bouwfoto's  gemaakt van de ingefreesde leidingen maar waar zijn die foto's?

Omdat ons huis gebouwd is van Ytong blokken is het gemakkelijk boren. Niets beton waar dan stenen inzitten waar je met nog met geen klopboor doorheen komt. Nee zelfs met een potlood kan je een gat maken voor een plug met schroef.

Maar ik pakte de accuschroefmachine, zette die in de lichtste stand zodat ik bij de minste verandering in weerstand gewaarschuwd zou worden en betrad het strijdperk.

En de kunst moest hoog in de kamer komen. Zonder ladder maar met een trap en een tafel kom je een heel eind.

Van te voren hadden we bedacht hoe, wat en waar welke schilderijen het mooist zouden uitkomen. De werkelijheid pakt altijd anders uit. Dit schilderij is precies een vierkante meter groot. Voorwaar best de moeite dus maar op vier meter hoogte lijkt het wel een postzegel.

En precies in het middenpunt van de driehoek, zou hij mooier hangen.

Maar dit is de plek.

Ook de lijkwade uit Italie heeft haar plaats gevonden. Rick vind het eigenlijk niks dat ding en had het dan ook stiekum ergens achter in een kast uit het zicht gelegd in de hoop dat ik het zou vergeten.

Waar is de lijkwade, vroeg ik.

Gewoon in de kast, kreeg ik als antwoord en schoorvoetend werd ie gehaald.

Na wat passen en meten is dit het resultaat.

Nu hangt alleen dat grijze schilderij er te dichtbij, zei Rick, die haalt de aandacht er te veel vanaf. Want ik moet het eerlijk zeggen: ik had niet gedacht dat het hier zo mooi zou uitkomen.

Vandaag was het weer gelukkig een stuk beter dus tuinieren. Of eigenlijk is tuinieren niet het goede woord maar is het Meer infrastructureren.

Het pad vind ik te recht. En met de aanleg van de nieuwe weg wil ik de trap, die aansluit op het grindpad, beter laten aansluiten op het hekje. Kortom: werk aan de winkel.

Meteen een paar traptreden er in, een stukje naar links en wat smaller.

Omdat ik een stuk antiworteldoek te kort kom verder met een andere klus.

Om dit stuk van de tuin wat egaler te maken moet ik de stapelmuur ophogen.

Nog een halve meter te gaan en dan de aarde aanvullen.

Het is allemaal best wel zwaar werk. Heerlijk om te weten dat het niet allemaal klaar hoeft tijdens deze vakantie.

Morgen weer een dag.

Met groeten Ton

Je wilt er niet dood in gevonden worden

Hoe huiselijk kan het worden?

Bij de LIDL zag ik deze instappers staan. Echte Zuecos.

In Japan werden we soms lichtelijk paranoia van al die verschillende slippers. Slippers voor buiten, slippers voor in huis, slippers speciaal voor het toilet en slippers voor ik weet niet wat allemaal.

Toch heeft het ook wel wat: je houdt je huis wel een stuk schoner als je binnen en buitenschoeisel strikt gescheiden houdt.

In Spanje stoft het nogal en wij lopen steeds met schoenen van buiten naar binnen en zeker met een glimmend zwarte tegelvloer is dat goed te zien.

Dus zie hier de oplossing: makkelijk aan en uit te schoppen slippers voor buiten. Binnen lopen we alleen nog op sokken of sloffen.

Wel is er een heel harde afspraak: ze mogen het erf nooit verlaten want je wilt er niet dood in gevonden worden. En, o horror, Rick loopt al regelmatig in joggingbroek over straat.

Vanmorgen zijn we naar een repetitie van het Coral International Axarquía geweest en hebben ons na afloop aangemeld als lid. Leek ons wel wat.

Wel even wennen. Ondanks dat er veel buitenlanders lid zijn, zijn er ook een aantal Spanjaarden.

Gisteren hadden we al contact gemaakt via mail. Of we dan eventueel vandaag zo rond elf uur aanwezig konden zijn? Natuurlijk konden we dat maar waren er toch al kwart voor elf want je wilt op tijd zijn.

Zo rond elven druppelden de zangers en zangeressen binnen. We werden door de laatsten hartelijk gezoend en om kwart over elf begonnen we.

Het gaat nogal gemoedelijk, zeg maar. Voor ons de uitdaging om het streberige los te laten en gewoon te genieten van het zingen.

En hoe wonderlijk werkt de menselijke geest. 

Met deze stap lijkt de vakantie voorbij: we wonen hier.

Met groeten Ton

Heimwee

Het was koud vanmorgen. Zes graden gaf de thermometer aan.

Ga je vandaag nog wel in de tuin werken, vroeg Rick. 

Nee, dat denk ik niet.

Gisteren ben ik met een flink project gestart om het pad aan te sluiten op het poortje bij de nieuwe weg. Nu is dat wel zwaar werk met graven en aarde omhoog de tuin in kruien dus beslist een klus om warm bij te blijven.

Maar het is heerlijk om met deze temperaturen gewoon binnen te zitten. Niks schuldgevoel om buiten te moeten zijn omdat het mooi weer is. Want dat is toch hoe ik dat hier ervaar: je gaat toch niet binnen zitten als het mooi weer is. Maar het is hier bijna altijd voldoende mooi weer om buiten te zijn.

Vandaag was het dus binnendag. Hangen op de bank met een kopje koffie en een boek met droogte bestendige tuinplanten.

Het lijkt wel oudejaarsdag in Nederland zei Rick.

Zal ik alsnog de kerstboom ff opzetten? Dan hebben we toch een beetje Kerstgevoel.

Maar dat hoefde niet.

Ineens bedacht ik me dat alle bakken en potten met zaden, stekjes en binnenplanten toch maar beter in huis konden staan.

Duidelijk wordt ook dat Algarobbo er niet van houdt als er met de wortels wordt gerommeld. De blaadjs zien er kreukelig droog uit. 

Gelukkig is Los Zuecos gezegend, of eigenlijk zijn wij gezegend, met vloerverwarming. Daar hebben we indertijd voor moeten strijden want volgens de bouwers is het nooit koud in Andalusie.

Wij zeggen elk jaar tegen elkaar: lekker he, die vloerverwarming en jammer dat we toen toch niet voet bij stuk hebben gehouden om het ook in de slaapkamers te laten installeren. 

Het is dus zeer aangenaam.

Maar kou zit ook tussen de oren.

Heb jij ook zin in iets warms?

Dus maakte ik lekker pompoensoep met kokos voor bij de lunch.

En nadat zo rond drie uur de eerste hagelkorrels op het terras vielen en het 'echt' winter werd kwam er een verlangen naar pannekoeken.

Pannekoeken horen er voor Rick bij als het slecht weer is en dan ben ik blij dat ik weer wat kan doen.

De hele dag was de lucht grijs en toch zagen we van die onwaarschijnlijk helder verlichte vlekken op zee waar de zon door een gaatje in het wolkendek het oppervlak kon beschijnen.

Sommige momenten zag het even wit van de sneeuw maar het bleef niet liggen.

In Nederland zijn we al opgewonden van sneeuw en hier is dat nog meer ook al stelt het allemaal niet zoveel voor.

De temperatuur daalde naar vier graden en ik haalde mijn wollen vest uit de kast want een fleece is best lekker maar niets is zo lekker als een echte wollen. Ook was het tijd voor een beker chocolademelk want wat moet je anders doen?

Wij zitten op 500 meter hoogte waar de sneeuw niet bleef liggen maar zo rond zes uur kwam de hoogste berg de Maroma, 2060 meter, even uit de wolken om haar witte kruin te laten zien.

Vannacht zou hier de meeste neeslag gaan vallen. Ben benieuwd hoe het er morgen uitziet.

Met groeten Ton

PS. Mijn zus stuurde me een foto van de Dollyroute in Heiloo. Heimwee? Dat nog net niet.

Discussie

De discussie over het wel of niet behouden van DE DEN was terug.

Eigenlijk willen beiden niet dat de met moeite en langzaam opgegroeide bomen gerooid moeten worden maar dé den en de Algarobbo gaan, zeker op termijn niet samen.

Gelukkig zijn we op trip in Japan geweest en zie: daar ligt de oplossing want daar doen ze bijna van alles met bomen. Snoeien, leiden, beknotten, bladeren afknippen, naalden verwijderen. Nou ja, eigenlijk doen ze alles om de boom maar in een bepaalde vorm te krijgen.

Dus groef ik een groot deel van de kluit uit en knipte een paar grote wortels door zodat we de dennenboom scheef konden trekken.

Nu nog een beetje snoeien. Alleen weet ik nog niet precies hoe en wat.

Maar hij wordt de richting van het bruine grind geleid en zo ontstaat er voldoende ruimte voor de Algarobbo.

De middag stond in het teken van de af te leveren piano. 

Het was nog wel even zoeken waar we de mannen met de bus konden vinden. Ze waren in ieder geval niet op de afgsproken plek en het duurde een stief kwartierje voordat we ze hadden gevonden.

Het afleveren was voor de rest een fluitje van een cent. De piano werd na binnen rijden nog even keurig afgestofd en de kruk in elkaar gezet maar na tien minuten waren de mannen weer weg en

kon er meteen gespeeld worden.

Maar het serieuze spelen is na het diner begonnen.

Helemaal ouderwets lekker.

Met groeten Ton

Het moest er van komen

Na twee weken in Spanje was het tijd voor een piano. Een huis zonder muziek is een beetje leeg zullen we maar zeggen.

Nu hoeft zo'n aanschaf niet lang te duren, zeker niet als je als Rick totaal niet van winkelen houdt en dus eerst uitgebreid op internet zoekt naar instrumenten die aan vooraf gestelde eisen voldoen. We kwamen uit bij Royal Piano's in Benalmadena. 

Eerst hadden we een leuk gesprek met de verkoper over het leven in het algemeen, het hebben van kinderen of eigenlijk het krijgen ervan in het bijzonder maar bovenal over piano's, pianospelen, pianoklanken, pianomuziek, aanslag, techniek, inovatie etc. Pas daarna werden we losgelaten in de showroom en speelde Rick op verschillende piano's. Na een kwartier koos Rick een instrument uit op aanslag en klank en ik slechts op klank. Beiden kozen we dezelfde.

En dit is hem geworden.

En misschien wordt ie morgen al gebracht als ie nog mee kan met een transport naar Granada.

Vandaag was het weer 'wandelen met taart in Acebuchal dag.'

Het was bijzonder koud vanmorgen dus bleven de fleecetruien aan. Wel was het zeer helder een zonnig.

De amandelbomen die beschut staan, staan volledig in bloei en gonzen van de insecten.

Boven de Middelandsezee hing een wolkenband. Waarschijnlijk tegen de bergen van Afrika aan.

Maar hier doen we allemaal voor: tres chocolates en manzana. We deelden ze want zeker die met de chocolade is nogal zwaar. Maar wat zijn ze lekker.

s' Middags tijd voor klusjes. De palm die al een paar jaar in de plantenbak staat wil ik in de volle grond zetten. Tien minuutjes werk denk ik dan. 

Nee dus. De palm gaf zich niet makkelijk gewonnen en zat met zijn wortels stevig in de poriën van het beton. Niks ff eruit trekken. Nu is droge grond sowieso keihard hier dus na een paar minuten hakken eerst maar een emmer water in de bak gegooid. Dat werkte wel maar was niet voldoende. 

Na een half uur, meer of minder voorzichtig, met een stalen pin de wortels los wrikken van de wand van de plantenbak kwam de kluit los.

Voor een gevoel van euforie hoef je beslist geen leeuw te schieten.

Door het heldere weer konden we bij het ondergaan van de zon Afrika zeer goed zien. En dat blijft altijd bijzonder. En ik denk dat we het in al de jaren dat we Los Zuecos bezitten, nog nooit zo duidelijk hebben kunnen zien.

Met groetenTon

En dan kijk je dwars door haar heen

Het lijkt maanden geleden dat we uit Nederland vertrokken en dat we terugkwamen uit Japan lijkt helemaal wel oertijd.

Inmiddels twee weken in Spanje en het wordt rustiger. Ik stort niet om half tien op de bank in slaap en wordt niet pas om half negen de volgende morgen wakker. De laatste dagen ga ik pas om tien uur naar bed en ben ik weer normaal om half zeven klaarwakker. 

Het voornemen om elke dag minstens een uur te wandelen zijn we aan het waarmaken. Het 'rondje rond de kerk' wordt een wandelingetje van een uur rond de top van de Rabita, de berg waarop we wonen.

Maar gisteren wandelden van Los Zuecos naar Torrox pueblo en weer terug. Wel een wandeling met als  beloning een kopje koffie en een bocadillo. 14 Kilometer en 500 meter dalen en klimmen want Torrox ligt op zeeniveau en de Klompen ongeveer op 500 meter hoogte. 

Het was wel een beetje zweten want het is hier bijzonder aangenaam en geheel in stijl mopperden we dan ook over de klim.

Waarom moeten die tempels toch altijd op een bergtop? Riepen we in Japan dan steeds uit.

Omdat mensen altijd op een topje willen zijn. Net als die lui in Los Zuecos dus.

Het leek nevelig in Andalusië maar het is de rook van alle vuurtjes waarmee de boeren de gesnoeide Olijftakjes verbranden.

Wat ik hier zo heerlijk vind is dat je aarde in werking ziet. Vanmorgen zag ik de zon opkomen en tegelijkertijd de maan ondergaan.

Tien over half negen.

Vijf voor negen. Ze leek wel van kant en keek ik bijna door haar heen.

Kijk hier geniet ik van.

En daar niet alleen van. De boekingen stromen binnen. Vier logeerpartijen staan er op de rol de komende maanden. De baasjes van Pien, de zus, de buurvrouw en de zangeres. 

Tussendoor zijn we helemaal uitgepakt, zijn de kasten ingeruimd, is het toilet vernieuwd

is de auto gewassen, is een deel van de tuin onkruidvrij, lekt de gootsteen en ben ik nog niet helemaal tevreden met de plaats van de bank, zijn de meeste zaden gezaaid, ligt er weer een hele berg takken klaar voor de snipperaar en gaan we morgen naar Benalmadena.

Met groeten Ton

Zonder vingertoppen

Je weet dat het eigenlijk niet kan en toch doe je het.

Het handdoekenrekje hebben we gisteren de douche uit gegooid. Ruimte willen we maar vanmorgen riep Rick: Kan je ff mijn handdoeken aangeven?

Tja we missen nu een plekje waar we handdoeken kunnen opleggen zonder dat ze nat worden.

Nu hebben we al een paar keer van die plak haakjes geprobeerd maar die vallen er steeds af en zuinig als ik ben liggen die nog steeds in de kast.

Ik probeer ze wel met van die seconde lijm op te plakken, stelde ik in mijn zuinigheid voor.

Pompiedompiedom. Ik ontdeed ze keurig van oude lijmresten en pakte een lekker nieuw tubbetje met van die snelle lijm.

En natuurlijk zeurde er iets in mijn achterhoofd: doe handschoenen aan. Maar die stem kan ik heel goed negeren dus opende ik de tube, pakte een haakje en deed er wat druppels lijm op. Ik draaide het dopje op de tube en wilde het neerlegen. Nee dus want het zat vast aan mijn wijsvinger.

Ik riep Rick om hulp en samen trokken we de tube los om er achter te komen dat de tube nu aan duim en wijvinger van mijn linkerhand vast zat. En echt vast.

Nu was het velletje van de rechter wijsvinger al wat gekwetst met lostrekken dus ontdeed ik me van de tube door met een scheermes heel voorzichtig een uiterst dun randje vingertop af te snijden. Dat ging wonderbaarlijk goed: maar drie sneetjes. 

Ik kan nu zonder probleem zonder handschoenen een inbraak plegen want een vingerafdruk heb ik nu, eventjes, toch niet.

De rest van de dag bleef het wat gevoelig.

Nu we alle spullen zo ongeveer hebben uitgepakt en geïnstalleerd kon ik eens lekker zoeken naar foto's van hoe het er rond Los Zuecos in de afgelopen tien jaar uitzag.

Juli 2007. Vlak na de inbraak. Je zou zeggen: als je zo'n kaal huis ziet is er niets te halen. Nou er was ook bijna niets te halen: de tv, een stereo torentje van € 99 en het koffiezetapparaat.

Het oprijpad bestaat nog uit grind.

Mei 2009. We zijn hier net terug van de tweede keer naar Santiago wandelen. Het blauw gele tegeltje getuigt daarvan. Een mooi betonnen pad hebben we hier.

Augustus 2010

Januari 2017 met pergola boven de oprit, een nieuwe toeganspoort en een weg voor het huis.

Met groeten Ton