Kratje bier

Twee boekenweek geschenken kreeg Rick van De Sopraan voor zijn verjaardag gisteren. Je wilde ervaringen als kado, zei ze bij de overhandiging en dus gingen we vanmorgen op pad.

Het was wel even passen en meten want vanmiddag hebben we een vroege dinner afspraak met buren omdat ik vanavond dienst doe in de hospice. Dus: wat is mogelijk binnen de gegeven tijd. 

Nijmegen wordt het. Lang genoeg in de trein om het gevoel te hebben dat we ‘er alles hebben uitgehaald’, voldoende tijd in de stad om naar de Antonius van Padua gemeenschap te lopen en te kijken waar we tijdens de Nijmeegse vierdaagse zullen verblijven.

Er zijn voordelen aan dat Den Helder het beginpunt van de trein is. Altijd plek om te zitten en zo ‘s morgens vroeg de atmosfeer nog slechts gevuld met de belofte van de dag. Voordat we in Alkmaar waren was de trein vol en lagen overal Jassen van Belofte terwijl de jassen aanbleven vanwege de temperatuur die zoals verwacht laag was.

In de Antonius van Paduakerk waren de deuren dicht maar Rick hoorde stemmen binnen. ‘Er is een dienst aan de gang hoor.’

Dan kunnen we evengoed naar binnen hoor, zei ik als voormalig katholiek en draaide de klink naar beneden.

Waar je vroeger dan meteen in de kerk stond was er nu een door glas afgezet deel waardoor we de kerk in keken.

De dienst is afgelopen hoor en de mensen staan al met koffie. En ik zie ook koek.

Dus duwde ik de deur verder open en liepen we naar binnen.

Dat is dan toch altijd even onwennig. Lopen we nou gewoon door of groeten we de mensen of knopen we eerst een geprekje aan om onzelf voor te stellen?

We zagen de koster en besloten om hem maar als eerste aan te spreken met de mededeling dat we tijdens de Nijmeegse als pelgrim in de herberg mogen overnachten.

O, maar dat weet ik. Wat leuk dat jullie er zijn. Vraag maar om koffie en dan kom ik zodirect bij jullie.

Eerst maar even een foto maken van het glas in lood en meteen kwam er een man aan die vertelde van de restauratie van het glas. Tijdens de koffie hadden we een gesprek met een dame die volgend jaar naar Santiago gaat wandelen en met de voormalige pastor die 25 jaar in de pastorie had gewoond.

Terwijl ik stond te kletsen kreeg Rick een rondleiding door het nog te verbouwen toekomstige pelgrimsonderkomen.

Onderstaande foto kreeg ik door Jan vanuit Australië toegestuurd nadat ik op het blog had vermeld dat we hier tijdens de Nijmeegse zouden mogen overnachten.

Dat is de parochie waar ik ben gedoopt, schreef hij. En trouwens, ik ben geboren op de vrijdagmiddag tijdens de vierdaagse.

Anyway. Na anderhalf uur zaten we weer in de trein naar huis en ontstonden er wederom een paar leuke gesprekken.

O, zei een dame met wie we in gesprek raakten, wat leuk. Meestal is de eerste reactie van mensen als je ze aanspreekt alsof je een onzedelijk voorstel doet. Maar daarna ontdooien ze vrij snel.

Die gesprekken hadden niets te maken met dit krat bier. Dit bleef staan nadat een viertal knullen het soldaat had gemaakt. Een beetje indrinken voor de voetbalwedstrijd van PSV. 

Zuinig als ik ben lever ik het morgen maar in bij de supermarkt.

Drie minuten voor drie stonden we weer in de zonnigste stad van Nederland.

Met groeten Ton

Het is niet eerlijk

Vanmiddag bracht ik een bezoek aan een van mijn vrienden. Het werd een bijzonder bezoek want hij weet dat hij gaat sterven omdat verdere behandeling van de hersentumor niet mogelijk is.

Hoe lang dat proces gaat duren is niet bekend en omdat Rick en ik tot half november nog slechts drie weken in Nederland verblijven zou het best nog wel de laatste keer kunnen zijn dat ik hem met een heldere geest heb gesproken.

We komen beiden uit hetzelfde dorp maar vriendschap ontstond er pas nadat hij en zijn vrouw 35 jaar geleden mijn buren werden in Egmond. Van het begin af aan spraken we over de zin van het leven, zelfontplooiing, bewust zijn etcetera. We lazen boeken van Neale Walsh, Eckhart Tolle, Deepack Chopra, Byron Katie, Haemin Sunim, Rinze Terluin, Stine Jenzen. Maar ook de cursussen van Landmark Education zorgden voor een behoorlijke boost van de zelfkennis.

Juist in de tijden waarin hij zich nu bevindt zegt hij mooie dingen. “ Omdat het lijkt alsof al dat geleerde nu op zijn plaats valt, of ik het nu pas echt begrijp.”

Zo spraken we over kanker waarvan veel mensen zeggen dat het een K ziekte is. Maar is sterven aan Cystic fibrosis dan minder erg? Of is het een pretje om hartfalen te hebben? 

Nee, zei hij. Hetzelfde geldt voor mijn leeftijd. Het is eerlijk noch oneerlijk om te sterven nu ik 57 ben. Of zelfs dat ík ziek ben. Wie zou er anders in mijn plaats moeten gaan? Of op welke leeftijd? Laat al die toegevoegde waarden weg. Ze maken je alleen maar boos en gefrustreerd. Ze voeden het gevoel dat het leven oneerlijk is waardoor er geen ruimte is om verdriet te gaan voelen. Verdriet zorgt ervoor dat ik duidelijk ervaar wat me gelukkig maakte, wat waardevol in mijn leven was, waar ik dankbaar voor was en wat ik zal missen. Het zorgt voor rust en vrede in mijn hart.

De toegevoegde waarden verhinderen dat je kunt genieten van al het moois dat de wereld biedt. De overweldigende liefde en steun die je juist in deze periode van je leven van je medemensen krijgt. Ik durf zelfs te zeggen dat mijn ziekte de mooiste ervaring is die me in mijn leven is overkomen. 

En met zo’n gesprek zijn drie uren zo voorbij en heb ik een berg inspiratie en energie gekregen.

Hij bracht me naar het station om met de trein terug te gaan naar Den Helder en als hij wegrijdt is zwaaien toch net even anders.

Eerst maar even de OV-kaart aanvullen. Breekt mijn bankpas in twee stukken. 

En nu? Even vragen in de stationskiosk.

Nou, dat weet ik niet hoor meneer. Heeft u cashgeld? 

Nee. 

Dan zou ik al ik u was gewoon zwart rijden.

Oeps, en dan helemaal naar Den Helder en door de poortjes sluipen.

Om het probleem op te knippen en wat uit te stellen nam ik de sprinter om één halte verder te reizen en om meteen aan de conducteur te vragen wat ik zou kunnen doen.

Als u in de sneltrein naar Den Helder stapt waarschuwt u de conducteur en legt u uit wat het probleem is. Hij kan dan een kaartje uitschrijven met een machtiging om het reisbedrag van uw rekening te halen.

Dat deed ik. 

Wacht u maar even hier dan sluit ik de deuren, zei hij.

Dat deed ik ook en dacht aan de keer dat we in Japan de weg kwijt waren en de politie ons met een dienstauto naar de goede plek brachten.

Weet u, zei hij, gaat u maar zitten en houd u mij in de gaten dan zal ik u in Den Helder door de poortjes laten.

En dat deed hij.

Met groeten Ton

Homo haat

Vanmorgen trok ik bergen onkruid tussen het mos in de Japanse tuin vandaan. Eerst alleen maar na de koffiepauze samen met een jonge man. Nu hebben veel mensen die in de Hortus werken een ‘afstand tot de arbeidsmarkt’ dus begon ik een voorzichtig gesprek. 

Na een paar woorden werd duidelijk dat hij nauwelijks Nederlands sprak. Het is een Armeen die hier asiel heeft gekregen.

Als Nederlander die alles vraagt en wil weten, soms tot horror van de wat meer gereserveerde buitenlander, vroeg ik natuurlijk wat de oorzaak was van zijn vertrek uit zijn vaderland.

Het werd een omslachtig verhaal en het bleek om oriëntatie te gaan.

Daar begreep ik dan weer niets van. 

Wat bedoel je met oriëntatie?

En toen werd het heel ongemakkelijk. Hij begon schichtig om zich heen te kijken, er werd wat gestotterd en toen viel bij mij het kwartje.

Oei, misschien is hij wel homo.

Bedoel je seksuele orientatie?

Een veel te directe en confronterende vraag want hij werd bijna groen maar knikte toch ja.

Ik ook, zei ik, ik woon met een man en ben getrouwd.

Hoe opgelucht kan iemand kijken.

Hij vertelde dat hij door zijn familie is verstoten en dat homo’s hun leven niet zeker zijn. Dat hij was gevlucht naar Rusland, waar het niet veel beter was en hij asiel had aangevraagd voor een EU land. 

In Nederland is alles vrij, zei hij maar volgens mij kon hij het zelf eigenlijk nog niet geloven. 

Misschien duurt dat wel jaaaaaren en waarschijnlijk blijft hij zijn hele leven toch op zijn hoede.

Dan ben ik toch wel weer heel dankbaar dat mijn wiegje in de lage landen heeft gestaan en dat we met plezier wonen in het hoge Spaanse land waar ze er ook niet zo moeilijk over doen.

Zo’n verhaal hangt de hele dag als een wolk boven mijn hoofd.

Misschien moet je hem volgende week uitnodigen voor een bakkie koffie, zei Rick.

Met groeten Ton

Oorwurm

Ik ben niet echt een fan van smartlappen.

Vorig jaar zijn we gestopt met het zingen bij Coral Internacional de Axarquia en met ingang van het nieuwe seizoen zijn we naar Coro de Cómpeta gegaan. We zingen er heerlijk want zowel het zangniveau is er behoorlijk als de inzet om tijdens de repetities en thuis te oefenen.

Maar........ Spanjaarden zitten er niet bij. Eigenlijk alleen Engelsen, Nederlanders en een paar Duitsers en Engelsen staan nu niet bekend om andere talen dan Engels te spreken, laat staan te zingen. Het repertoire bestaat dan ook louter uit echt Brits materiaal.

Tot nu dan.

Tot onze verbazing zette de dirigent Op de Purperen Hei op de lessenaar met de mededeling dat we een Nederlands lied gingen zingen en of ‘You Dutchies’ dat dan even wilden voorzingen. 

De purperen hei, riepen we als Nederlanders verbaasd, wat een smartlap, een ouwe draak en hoe oubollig kan een lied zijn? En het is geen Nederlands lied, eigenlijk is het Vlaams en kennen we het helemaal niet. Op de grote stille heide, die kennen we wel.

Wij als Nederlanders hebben dus een behoorlijk vooringenomen standpunt over De Purperen Hei terwijl een Engelsman gewoon een mooie melodie hoort en waarschijnlijk iets oorspronkelijks of typisch Vlaams.

De dirigent had het lied ooit gehoord en begreep dan weliswaar niets van de tekst maar de melodie had hem ontroerd.

Het komt uit Vlaanderen en Andre Rieu eindigt al zijn concerten met dit lied dat met een aangepaste tekst Maastricht bezingt.

Inmiddels zit het lied er goed in en zelfs de tekst wordt door de Engelsen redelijk uitgesproken. Nou ja dat is dan uitgezonderd de G in schone. 

Bij Rick en mij zit het refrein zo ongeveer de hele week in het hoofd want het is een geweldige melodie. Ook al lijkt het eenvoudig, het zit zeer geraffineerd in elkaar.

Vanavond hebben we een nieuwe alt op proef bij Zinco en wat staat er op de rol?

Met groeten Ton

Gratis

Elke avond voordat we gaan slapen vragen we elkaar waar we de afgelopen dag dankbaar voor waren. Maar als je dat lang doet begint het toch ook wel wat sleets te raken en komen we niet verder dan: dank voor het lekker eten, dank ik ik zo’n lieve partner heb of dank voor het heerlijke weer.

Nu is daar niets mis mee maar het wordt dan een beetje routinematig.

Rick leest op het ogenblik een boek van Haemin Sunim.  Daarin staat dat het heel krachtig is om dankbaar te zijn als je iets voor een ander hebt betekend. Mooie nieuwe insteek voor onze avondlijke dankbaarheidsvraag.

O wat jammer dat ik dit soort advertenties niet in Spanje zie want wat zou ik daar dankbaar voor kunnen zijn.

Met het mooie weer van gisteren lokte de minicruise naar Texel.

Een rondje langs de Mokbaai.

Grappig om de paadjes te zien die de schapen maken.

En dit was ons paadje.



Wat zijn die lichten nou aan de overkant?

Zonlicht reflecteert op de auto’s van vogelaars. Het waren er best veel. Allemaal voor die drie vogels?

Wij hadden een heerlijke middag en op de boot kwam ik een ex collega vrijwilligster van hospice Texel tegen die vertelde dat haar dochter de permacultuuur principes is gaan toepassen n.a.v mijn blog. 

Waar was ik dus dankbaar voor gisteravond?

En voor het heerlijke weer, de leuke partner en dat de uitslag van de verkiezingen niet het einde van de wereld betekent.

Met groeten Ton

Vader des Vaderlands

Hoe laat wil je gaan lopen, vroeg Rick gisterochtend.

Rick wil meestal iets eerder op pad maar omdat er eerst nog gestemd zou worden moest er wel wat extra extra tijd ingeruimd worden.

Nou, ik denk niet dat we in de rij moeten dus vijf minuten. Meer niet. Zeker als je al weet dat je niet gaat stemmen op de zelfverklaarde nieuwe vader des vaderlands, salvador van het volk, hoeder van het blanke ras, verdediger der nederlandse identiteit en actief strijder voor de joods christelijke cultuur.

En van rijen wachtenden was beslist geen sprake. De dame en heren van het stembureau zaten duidelijk te wachten op stemwillenden.

Alle tijd dus voor een praatje. We maakten nog een rondje door de bibliotheek.

Zelfs toen waren we nog een kwartier te vroeg op het station.

Gelukkig kunnen we in de trein wachten, zei ik, want die staan hier altijd al een half uur voor het vertrek klaar om in te stappen.

Tja, maar gisteren niet.

Dus namen we wat te eten en te drinken in de stationshuiskamer.

Daarmee werd het programma wel met een half uur vertraagd.

De eerste stop was bij de pianiste van Zinco. Ze zou een paar weken geleden in Spanje komen maar moest verstek laten gaan vanwege een ziekenhuis opname. Dus eerst bijpraten met een stuk amandeltaart die ik de avond daarvoor bakte, niet te lang want ze wilde dolgraag ‘weer iets doen’. Dus werd er een half uur druk geoefend op een aria van Rossini. 

Daarna een heerlijke lunch en vervolgens op pad voor afspraak nummer twee.

Bij de overbuurvrouw in Heiloo. Dat werd kletsen met slechts een kopje thee want ook de buurvrouw had ergens uitgebreid geluncht.

Op naar visite drie. Ook in Heiloo op slechts een kwartiertje lopen van buurvrouw.

Tenminste, dat zou het normaal gesproken zijn. Maar vanwege de aanleg van een spoorwegtunnel moest er in totaal vier km worden omgelopen. Nu is dat voor ons geen probleem maar wel voor de tijdsplanning.

Daarmee werd het een echt bliksem bezoek met een snelle borrel bij de ‘bijna huurders’ van ons voormalige huis in Heiloo. 

In hun tijdelijke woning scheen een felle zon op de narcissen.

En op het vakantiepark waar ze verblijven staat deze ouwe groene telefooncel.

De drie km die we terug moesten lopen nam drie minuten teveel tijd in beslag waardoor we 27 minuten doorbrachten in het laatste zonnetje van de dag.

Daardoor kwamen we vijf kwartier later aan bij afspraak nummer vier in Velsen Noord bij de baasjes van Pien. Dat hadden we uiteraard wel steeds tussendoor gemeld maar toch.

We konden meteen aanschuiven en aten heerlijke Soto Ajam terwijl er druk werd gepraat. Zo tegen een uur of half negen werd de koffie op de lounchebanken geserveerd waar we wel een beetje inkakten. Maar dat doe ik sowieso rond een uur of negen op een bank. 

We hadden een heerlijke dag maar vier afspraken was misschien wel wat teveel voor de planning. 

Nu ben ik daags na een leuke dag wel vaker een beetje uit mijn doen.Vind het dan wat saai en suf. Vandaag had ik meer last van uitslag van de uitslag, had er zelfs slecht van geslapen en ook al werd het wel beter na een ochtendje Japans tuinwerk, het is nog niet weg.

Precies een jaar geleden ging ik naar aanleiding van Cambridge Analytica van facebook af. 

De eerste weken had ik gewoon last van rouw. Miste het dagelijkse, twintig of zo, rondje langs mijn vrienden. Maar dat is al lang verleden tijd. 

Wel denk ik bijvoorbeeld regelmatig, hoe gaat het met koepoes? Zou F een goede baan hebben gevonden of, zal V weer net zoveel plezier beleven aan zijn groentetuin als vorig jaar? 

Maar ik merk duidelijk dat ik rustiger ben geworden in het gebruik van het tablet. Hoef niet steeds te denken: zou er nog nieuws zijn. 

Sommige van de FBvrienden nemen de moeite om dekselsedingen actief op te zoeken en dat waardeer ik. Toch is het aantal bezoekers per dag met tweederde afgenomen. Dat vind ik wel jammer want een groot aantal bezoekers streelt het ego maar niet genoeg om terug naar FB te gaan.

Met groeten Ton

Winterkostmoeheid

Ik ben die winterkost nou wel zat, zei mijn collega vrijwilligster gisteravond.

Wij niet. Dat komt niet alleen omdat we in De Klompen ‘gewoon’ eten aten, soms zelfs sla ook al is dat niet mijn favoriete voedsel, maar ook omdat de winter door ons in twee werd geknipt. 

Met de kou, ja ik vind het koud hier, leek een flinke pan snert ons een goed idee. Maar in de supermarkt zag ik dat ook daar de winterkostmoeheid had toegeslagen.

Er lag nog een ietwat verschrûnste knolselderij en ‘Sorry meneer maar de erwtensoepgroenten zijn uit het assortiment.’ Gelukkig was er nog wel een rookworst en spliterwten waren er voldoende.

Gisteren maakte we een rondje dijk en zelfs ik wilde niet aan de zeekant lopen, waar de wind ons bijna uit de jassen trok. Vandaag sloegen we dan ook over en vermaken we ons lekker binnen. Nou uh, ik dan want Rick benutte de sunny spells om toch even op het balkon te gaan zitten.

Tijd om de legpuzzel, die we een paar maanden geleden kregen, te gaan maken.

Was wel meteen even bij mijn moeder. Die puzzelde de laatste demente jaren van haar leven tot ook dat niet meer ging. Als ik op visite kwam puzzelde ik met haar mee en probeerde dan ongemerkt de door haar verkeerd geplaatste stukjes weg te halen. Meestal merkte ze dat.

Anyway. Het is verslavend en de afbeelding van Jan van Haasteren is best een lastige. Overal zitten losse handjes, oogjes, strikjes, pleisters en de kleuren zijn geraffineerd gebruikt zodat ze weinig houvast geven. 

Morgen verder dus.

Met groetenTon

Onattente lummel

Wat ben je toch een onattente lummel, dacht ik gisterochtend in bed.

Hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands?

Zet mij in een zaaltje met gelijkgestemden en ik ben gelukkig.

Gisteren was de Bloggersdag waar een aantal blogschrijvers samenkomen in een bar op Utrechtcentraal. Zoals gewoonlijk ben ik voor zo’n bijeenkomst al minstens een uur voordat de wekker gaat wakker. In dit soort uurtjes denk ik nog wel eens wat en uiteraard ging het deze keer over de bloggerbijeenkomst.

Zou het niet een leuk idee zijn om voor de dames een attentie mee te nemen? Ja natuurlijk maar hoe regel ik dat nog ff gauw? O ik heb nog van die heerlijke stukken Spaanse zeep waarvan we er altijd voldoende mee naar Nederland nemen om zodoende de Spaanse sfeer levend te houden. Dus sloop ik uit bed om er achter te komen dat er maar drie stukken zeep lagen.

Waarom denk je hier dan nou ook niet eerder aan onattente lummel.

Na aankomst en begroeting vroeg de ober wat ik wilde drinken. Uh, oh, cafe con oh nee, koffie met melk, ee dat klonk ook niet. O ja, koffie verkeerd.

Duidelijk dat ik eigenlijk nog niet ben geland in het noorden. Nou kan dat wel kloppen want donderdag had ik met uitzondering van de kassiere van de DEKA-markt nauwelijks een Nederlands geprek anders dan met Rick.

Dat werd snel anders want wat heerlijk om in een groep mensen met een gezamenlijke interesse samen te zijn. Al snel was het alsof ik iedereen al jaren kende en werd de balans hersteld van ‘het gemis’ aan sociale contacten op Spaanse berg. En heerlijk om weer uitgebreid van gedachten te wisselen, zonder eerst te moeten vertalen.

Het gemis aan mijn attentie leek helemaal goed te komen wat niemand had iets mee tot er na een uur of twee een tas boven tafel kwam met de mededeling ‘Ik heb iets mee gebracht’. Wat vervolgens in vijfvoud werd herhaald.

Oeps. En een groot deel nog zelf gemaakt ook.

Voor de oplettende lezer: de zesde attentie werd gezamenlijk verorberd met koffie en thee.

Dan zijn vijf uur zo voorbij waarin niet alleen heerlijk werd geluncht maar waar werd uitgevraagd naar waar eerder over werd geschreven, het wat en waarom van bloggen werd gedeeld en werd gesproken over wat je wel of niet van jezelf laat zien. 

Er wordt nog wel eens gezegd dat bloggers zichzelf beter voordoen dan dat ze in werkelijkheid zijn. Ik vond het mooi om te zien dat een flink deel van de persoonlijkheid terug te vinden is in de manier van schrijven, de onderwerpen en de layout van het blog.

Ik had een meer dan genoeglijke dag en licht aangedane stembanden want ben graag en duidelijk aan het woord.

Dank dames.

Marthy van https://heenenterugnaardeardeche.blogspot.com/

Jeanne van https://sjannesblog.com/

Bertie van https://bertiebo.blogspot.com/

Els van http://www.knutzels.nl/

Inge van https://schrijfselsvanmij.com

Emie van https://wonenincaldese.wordpress.com/

Met groeten Ton

We gaan het zien

Oye, wel weer even wennen hier. Het verschil is dan ook niet mals. Twee maanden Spanje en 1, zegge één, buitje en vorige week zondag een drissel van anderhalve milimeter. Nee, voor de tuin en het land is het te weinig maar als het weer hier in Nederland komende dagen wat verbeterd geven de voorspellingen in Andalusie behoorlijk wat neerslag.

Vanmorgen meteen naar de Hortus ook al lokte het niet echt met de wind en regen. Gelukkig was ik met een half uur uit en thuis: nee met dit weer gaan we niet aan het werk.

Dat vond ik niet erg want ik roep dan wel makkelijk dat het Nederlandse weer in mijn genen zit maar het heerlijke klimaat in Spanje is wel heel erg lekker en went snel.

Dus vandaag in de regen in ons appartement droomde ik nog maar wat weg bij de foto’s.

De Oost- Indische kers die zo uitbundig bloeit en met wat hulp van de tuinman in de Metrosidero is geklommen.

Carpobrotus edulis of te wel de Hottentotvijg.  De eerste bloemen openden zich een paar dagen geleden. De vruchten zijn eetbaar en misschien ga ik ze volgende maand eens proeven.

Een aangewaaide zaailing van de Spaanse margriet.

De ijzersterke Irissen.

De tulpen die ik van mijn schoonzus kreeg met mijn verjaardag maken mooie bloemen op heel korte stelen.

Of ik nog geopende bloemen van de orchidee zal zien over een maand mag ik alleen maar hopen.

De laatste dagen in De Klompen was er toch nog van alles te doen.

Na het verkrijgen van een officiële aansluiting op het elektriciteitsnet is er een volgende stap gezet. Nu op weg naar een correcte inschrijving in het kadaster.

Dat kadaster kampt met nogal wat achterstallig inschrijfwerk. Dat schijnt te maken te hebben met dat grond die wordt geërfd niet wordt ingeschreven in het kadaster. Ook weten de Spanjaarden echt wel waar hun grondstuk begint of eindigt. Bij die dikke eik, of bij de arroyo. Ook liggen er heel veel witgekalkte stenen als markering. Het voldeed eeuwen maar nu wordt er toch de voorkeur aangegeven dat land dat wordt verkocht, wordt opgemeten door landmeters en correct in het kadaster wordt opgenomen.

Dat probeerden we een jaar of vijf geleden dan ook te doen. Tekeningen, aktes en wat al niet meer werden aangeleverd bij het kadaster door onze gestor en na een jaar kregen we bericht dat ons huis keurig was bijgeschreven: op het landstuk van onze buren. Dat dan weer wel.

We were not amused. 

Wel een voordeel was dat de buren onze onroerendgoed belasting zouden moeten betalen. Dat deden ze niet omdat ook hun perceel niet is ingeschreven. 

Maar in Spanje gaan ze tegenwoordig zelf initiatief te nemen waar het het innen van belasting betrefd en worden er drones ingezet om te inventariseren waar huizen in de campo staan en niets wordt betaald. Oei laat de buurman nu twee huizen hebben en daarmee tegen de lamp te lopen.

Tijd voor actie en samen hebben we een officiele landmeter ingehuurd om een correcte tekening van land en huizen te laten maken. 

Dat gebeurde eergisteren.

Vamos a ver, we gaan het zien.

Wat ik ook nog moet gaan zien is hoe de nieuwe uitlopers van de sinaasappelboom er uit zien als ik terug kom.

Voor het eerst in jaren ben ik tevreden met de groei van nieuwe takken. Ook dit schrijf ik op het conto van de mulch maar wellicht begin ik een ietwat door te slaan.

Er zijn een berg aan kleine uitlopers te zien en in het midden een beetje een afgeplat groen steeltje zonder blaadjes. Juist, van dat kale steeltje zijn alle blaadjes afgevreten door zo’n  grote bruine vijf centimeter lange sprinkhaan. En toen ik beest had ontdekt was het bezig aan een volgend takje.

Groaarrrr. Ook al weet ik dat in een permacultuurtuin er een evenwicht zou moeten komen tussen plaagdieren en opbrengst kon ik het niet laten om met een, flink, zetje de sprinkhaan uit de boom te duwen.

Doordat ik spuit met knoflookwater zitten er geen luizen op de boom maar de knoflookgeur houdt sprinkhanen dus niet weg.

Met groeten Ton

Singing is a miracle

En niet alleen zingen.

Er zijn er genoeg.

Zoals deze tulp. Al een jaar of tien staat hij aan de voet van de yucca en bloeide alleen het eerste jaar en tot mijn grote vreugde vorig jaar en gelukkig nu ook.

Door de mulchlaag?

En dan ook nog in de kleurcombinatie die door veel tuinsnobs wordt verafschuwd. Ik zou zeggen: niks mis mee en....... het kan jouw smaak niet zijn. 

Gisteravond zag ik dat een van de pulletjes op de rand van het nest zat. Vanmorgen was een pulletje weg en de ander zat op de rand. De ouders kwamen hem nog wel steeds voeren.

Eigenlijk nog nooit gezien dat een jonge vogel nog zo lang in de nestboom bleef rondhangen. Nou uh misschien vorig jaar op de site van de vogelbescherming: Beleef de lente, want daar zag ik dat het leven van broedende vogelouders ook niet van problemen verschoond is. Misschien zitten ze hier wel met een heel bang kuikentje.

Hij kijkt wel heel parmantig.

Regelmatig werd er aan zijn donsjes geplukt.



En werd er gepiept: honger.

Met veel onervaren gefladder werd er regelmatig van tak gewisseld. Zo rond 11 uur was de boom toch leeg.

De keren dat Rick het koorrepetitie in Competa leidde deed hij zangoefeningen van Voice lessons to the world en daar horen ook mentale oefeningen bij. De a-viertjes die hij daarvoor gebruikte, konden wat mij betreft wat overtuigender.

Dus maakte ik een spandoek.

Nu heb ik nog nooit meegelopen in een demonstratie en derhalve ook nooit een spandoek gemaakt. Het werd dus veel passen en meten en proefdrukken maken om tot een redelijk strak, dat wil Rick graag, resultaat te komen.

En ja het is wat mij betreft gelukt.

Oei, wat is dat bij de F van feel? 

Al schilderend sprak ik steeds in gedachte het woord uit. En dan is het net als bij zingen: je zingt de klinkers en blijft niet hangen op de medeklinkers. Dus al FEEL schilderend was ik al in gedachten bij de IE terwijl ik nog bezig was met de F. Dat werd dus ook een E. Later verdoezelde ik het onderste pootje met witte verf.

En dit is echt een miracle: ik vind het helemaal goed en hang het doek vanmiddag met plezier op.

Met groeten Ton

Momentum

Het is elk jaar toch weer een mijlpaal: de inschrijving voor de Nijmeegse vierdaagse. 

Dit jaar hoefde ik niet na te denken of ik wel of niet zou meedoen. Ten eerste had ik het afgelopen jaar geen blaren en ten tweede nemen we de Nijmeegse op in onze route naar Rome.

O, zei iemand vorige week, alsof naar Rome lopen niet lang genoeg is, doen jullie gewoon nog vier rondjes van 40 km rond Nijmegen!

Ja, ongeveer net als sommige ruimtesondes die eerst een paar rondjes rond een planeet draaien om voldoende momentum te verkrijgen om naar de rand van ons sterrenstelsel te kunnen vliegen.

Nou dan gaan jullie Rome wel halen.

De laatste dagen voordat ons reizend circus gaat verkassen, verlopen meestal in hetzelfde stramien. We zijn wat sneller op onze tenen getrapt want willen eigenlijk niet weg, dan ontstaat er onrust of alles wel gedaan is wat gedaan had moeten worden. Vervolgens gaat de blik vooruit en worden de eerste afspraken voor de nieuwe plek gemaakt, dan is het goed opletten of de voorraden op zijn als we vertrekken en zo bouwen we de boel hier geestelijk een beetje af. Vervolgens zien we er weer naar uit om vrienden en kennissen te zien, het vrijwilligers werk op te pakken en te genieten van natte koude wandelingen op de dijk. Want kou en nattigheid zit toch ook bij ons in het DNA.

Maar vandaag brachten we een tegenbezoek aan de mannen die mij herkenden via het blog. We togen daarvoor naar Almuñecar waar we werden opgewacht aan de boulevard en een parkeerplekje voor ons was gereserveerd.

Als excursie gingen we naar Viveros, kwekerij, Emilio Diaz.

Inderdaad een mooie kwekerij maar wel een van grotere maten.

Terwijl ik houd van klein spul wat niet alleen goedkoper is maar na verplanten sneller aanslaat en soms de groter gekochte planten qua grootte na een paar jaar inhaalt.

Maar ook ook van deze Agave soorten kocht ik er niet een. Er staan nog steeds meer dan genoeg planten in de wachtkamer van De Klompen.

Ben wilde graag een Bismarckia nobilis.



Hier werd onderhandeld over de prijs. 

Emilio leek me een goede onderhandelaar maar wellicht wat theatraal.

Daarna hadden we een menu del dia in Almuñecar.

Al met al een genoeglijke dag.

Thuis gekomen was er bericht van de Antonius van Paduagemeenschap in Nijmegen dat we daar tijdens de Nijmeegse vierdaagse als pelgrims kunnen verblijven. Nu is dat op zich al geweldig en dat wordt nog leuker als je weet dat we op 600 meter van de start en finishplaats zullen overnachten. Een eitje vergeleken met voorgaande jaren waar we eerst nog 2,5 km moesten wandelen voordat we bij de startplaats waren.

Kortom: genoeg om weer dankbaar voor te zijn.

Ik woon hier ook hoor

  

Het was gisteren een bewolkte dag. 

Is dat erg? 

Nee, niet wat mij betreft als het dan maar wel gaat regenen en regen van betekenis viel er niet. Anderhalve millimeter volgens de website van het meer van Viñuela.

Jammer.

Wel lekker dat het vanmorgen weer gewoon Andalusisch weer was. 

Mooi zonlicht voor een foto van de ontloken knoppen van de vijgenboom.

11 Februari zag ik twee ieniemini eitjes in het nestje.



Vanmorgen twee half beveerde jongen.

Tijdens het het werk dat ik deed aan het vergroten van het Balcon de Torrox bleven de ouders gewoon op het nest broeden. Nu de eitjes zijn uitgekomen blijven pa en moe op veilige afstand in een struik luid kwetteren tot ik of rustig zit of wat verder van het nest ben.

Ik woon hier ook hoor, roep ik als ik te sterk het gevoel krijg dat ik wordt uitgefloten.

Vanavond wilde ik een foto maken van de muur waar ik nu aan werk. Ik loop langs het nestje en dan gluur ik altijd of ik iets van de vogeltjes kan zien.

Tot mijn verbazing zit op de rand van het nestje een vogeltje.

Zou dat een pulletje zijn dat op het punt staat uit te vliegen?

Ik blijf stil staan en het vogeltje kijkt naar mij.

Dit stuurt wel een paar seconden en dan vliegt ze rustig weg. Geen pulletje maar een volwassen vogeltje.

Ik dacht dat het Zwartkopjes waren maar duidelijk niet. Het volwassen vogeltje was geel/groen van kleur.

Al in Den Helder had ik het idee opgevat om de stapelmuur onder de eerste bancale, terras, te verhogen. Door de muur te verhogen komt er op de bancale ongeveer een meter in de breedte bij. En omdat op deze bancale mijn fruitbomen staan leek mee een metertje extra wel lekker.

Maar het vergroten van het Balcon had toch net even iets meer aantrekkingskracht.

Links vooraan nog net een blaadje van de vijgenboom in beeld. Rechts nog wat groen van de sinaasappelboom. De mango, kaki en nispero zijn te klein om te zien.

Links is de bovenste rand stenen van de muur te zien die inmiddels al behoorlijk is verhoogd.

Zo zag de muur er op 27 februari uit. Wat verder naar achter is de trap zichtbaar en helemaal boven de amandelboom.

De drie stenen links vooraan zijn in beide foto’s dezelfde.



Omdat de muur wel zo’n twee meter hoog wordt, ik stenen moet halen langs de openbare weg, aarde wegschep langs onze toegangsweg en dat voor een groot deel handmatig naar beneden gedragen moet worden doe ik heel rustig aan.

Ongeveer twee uur per dag en dat is goed te doen. Maar ik merk dat ik toch wat wil gaan haasten. Het zou mooi zijn als het klaar is voordat we woensdag naar Nederland gaan.

Met groeten Ton