Ultiem

Geen gesteggel met de vraag wat we gaan eten. Geen supermarkt gevecht over het laatste onmisbare ingrediënt waar zonder de Kerst een volledig mislukking zou zijn. Geen af te leggen visites, kerkbezoeken of uitnodigingen.

Hoe heerlijk kan kerst zijn. Het vieren van de terugkeer van het licht. Kunstboom met twinkelende lampjes, haard die om 8 uur 'smorgens brandt, geur van hyacinten, een ontbijt van havermoutpap met rozijnen, kaneel en appel ( hoe zonnig kan een ontbijtje zijn?) daarna kopjes koffie met opgeklopte melk en plakjes zuurdesem speltmeel rozijnen brood. 

We doen heerlijk niets. Nou, niets anders dan tevreden zijn. Samen lezen op de bank. Een beetje in de vlammen staren. 

Jullie betekenen dan niets voor de maatschappij, zou mijn vader zeggen. Maar doen we dan echt helemaal niets?

Jawel. Voor het ultieme kerstgevoel zingen we met Nootzaak twee dagen tijdens het buffet in Hotel Den Helder. Zingen zo zacht dat we het geroezemoes van stemmen en geklater van bestek niet overstemmen. Krijgen in de pauzes complimenten terwijl we de heerlijkste gerechten op onze borden mogen laden. Obers vullen onze glazen bij. Zelfs over de vuile vaat hoeven we ons niet te bekommeren. 

Is er dan echt niet één klein zorgje? Wie er op Egbert zou willen passen? Nee zelfs dat niet. We kregen een verzoek of er op onze smurf gepast mocht worden.

Doe voor ons nog maar een paar van die dagen.

Met groeten Ton

Elk jaar het zelfde liedje?

Gisteravond was het voor de vierde maal dat ik in Nootzaak een kerstconcert zong. 

Een beetje een rare zin maar ik kan niet zeggen dat ik 'samen' met Nootzaak zong. Ik zing 'in' Nootzaak

Heerlijk om te zingen voor een kerk die vol zat met familie, vrienden, kennissen, collega's en buren.

We hadden een gevarieerd programma. Niet alleen kerst liederen maar ook wat 'gewoon' repertoire dat dan wel, laten we zeggen in ruime zin, een relatie had met kerst.

Meteen na het zomer reces beginnen we al met het instuderen van de kerstliederen. Altijd een beetje vreemd om Stille nacht te zingen als de merels in de bomen fluiten en de zon om 9 uur 's avonds nog schijnt. Doordat we de meeste liederen inmiddels goed kunnen zingen lijkt het onzin om al zo vroeg te starten. Maarrrrrrrr...... ook nu, laat ik voor mezelf spreken, heb ik opnieuw fouten herkend die ik vorig jaar heb gemist. Heb ik meer techniek tot mijn beschikking om langere zinnen te zingen zonder te moeten ademen en meer ervaring om om te gaan met het zingen voor publiek. Door al deze zaken kan ik meer diepte en gevoel leggen in het te vertolken lied. Zeker als het close harmonie is.

Dit zorgt voor meer persoonlijk zangplezier en daardoor voor meer luisterplezier voor het publiek.

Waar ik mijn eigen groei het duidelijkst herken is dat ik fouten mag maken zonder dat ik mezelf daarvoor op mijn kop geef. 

Ik herinner mij het eerste concert waar ik even helemaal mijn tekst kwijt was. Het kostte me daarna ongeveer vijf minuten om weer tot rust te komen. Vijf minuten waarin ik dacht dat ik het wel nooit zou leren, dat iedereen mijn fouten had gehoord en naar mij zat te kijken. Onzin natuurlijk want zo belangrijk ben ik natuurlijk ook weer niet.

Gisteravond zong ik een tiental maten de verkeerde toon voordat ik de goede melodie te pakken had. Ik hoorde mezelf denken: rustig doorzingen, niemand die het hoort en de andere liederen gingen gewoon goed. En ik kón daarna relaxed verder zingen.

Dan is twee maal 40 minuten zingen zo om. Nog 52 weken en dan hebben we er weer een.

Met groeten Ton

Beloning?

Wat het zwaarst is moet het zwaarst wegen.

Dus bakte ik vanavond pas twee kruidkoeken voor het concert van Nootzaak morgen avond.

Uh met mij, klonk het door de telefoon, zou jij ook morgen kunnen werken?

Ja, uh.... Er schieten duizend en één gedachten door mijn hoofd. Waarom stel je ook alles altijd uit tot het te laat is? Ik moet nog kruidkoek bakken en wil een beetje uitgerust zijn voor het concert, waar ik ook nog voor moet oefenen. Ik ben net drie ochtenden in touw geweest voor de VPTZ en nog wat van die zaken.

Ja hoor roep ik. Geen probleem.

O wat ben ik daar blij mee, zegt de belster. Mijn vriend heeft een hartaanval gehad dus ik wil morgen vrij zijn en dan is dat in iedergeval geregeld. Dan ga ik nu mijn vriendin bellen of ze mij direct naar Nieuwe Tonge wil brengen want jij hebt morgen mijn auto nodig.

Het klonk nogal gejaagd.

Rick zit inmiddels druk te gebaren. Wat is er? 

Ik leg hem in het kort uit wat er is. Nou dan brengen wij haar toch weg.

Dus stapten we gisteravond om kwart over negen in de auto om rond de klok van enen weer thuis te zijn.

En vandaag loop ik als een zonnetje. Lekker gewerkt, een boeking voor ons Nederlandse huis, bijna € 500 euro terug van de Nuon, een zonnige middag en ook nog die twee heerlijke kruidkoeken.

Deze foto is gemaakt in Juli. Het graspolletje wordt als enige beschenen door de zon die net door de bomen piept. 

Met groeten Ton

Met de vriend gaat het naar omstandigheden goed.

Ik drijf graag mijn eigen zin door

Op mijn best ben ik zeer kleurgevoelig. Op mijn slechtst kan het me geen donder schelen.

Omdat we ook dit jaar met de kerst twee dagen zingen in Hotel Den Helder hoef ik van de kerst versiering niet al teveel werk te maken. Zeker nu we zo'n super eenvoudig op te zetten namaak kerstboom hebben waar zowel lichtjes als ballen inzitten. Een paar zelfgemaakte doeken en klaar is Kees

Uh, ga je verder nog wat aan de versiering doen, vroeg Rick.

Was ik niet van plan. Of vind je het niet voldoende?

Er mag wat mij betreft wel wat meer kleur in.

Dan weet ik het al. Of ik nog wat hyacinten ga kopen.

"Koop dan een leuke schaal met hyacinten of zoiets"

Maar dat vind ik echt zonde van mijn geld. Ik duik de garage in om te zoeken naar een passende schaal maar sinds de grote opruimwoede van afgelopen jaren staat er niets meer.

Ik heb geen schaal, zeg ik inmiddels ontstemd.

Nou je hebt toch twee van die mooie witte schalen?

Ja maar wit is geen kerstkleur. Rood en groen vind ik mooi.

Mijn zuinigheid drijft me naar DEKAtuin voor een paar potten hyacinten en onderweg zie ik in mijn gedachten de ovenschaal voor me die donkerrood is. Helemaal blij kom ik thuis en vul de schaal met bollen.

Rick is al een dag of vier helemaal tevreden.

Vanmorgen.

Zeg, waar ga jij de koek voor het kerstconcert eigenlijk in bakken?

In die rooie ovenscha.....shit daar staan die bollen in.

Na twintig jaar heb ik het nog steeds niet door: luister nou meteen naar die man.

Met groeten Ton

Wat zit je nou te kloten?

Mijn gedrag roept best wel eens wat irritatie op.

Ik heb geen geduld roep ik altijd van mezelf. Nee, zegt Rick je hebt een berg geduld alleen niet als het niet lukt.

Al weken leef ik toe naar het behalen van 100000 hits. Maar omdat ik de laatste maanden zeer onregelmatig blog duurde het wel een beetje lang. Maar vandaag was het zover. 

99987 Hits stonden er op de teller toen ik uit bed kwam. Na 10 minuten was er maar één bijgekomen. Een haf uur later: 99993.

Tja wat te doen? De kans dat ik 100001 hits zou hebben als ik de eerst volgende keer zou kijken was wel heel groot. Dus elke vier seconden drukte ik op refresh. Wel is duidelijk dat Dekselsedingen zondagochtend niet heel veel wordt bekeken want na een half uur vroeg Rick, wat zit je nou te kloten op dat ding? Pas na driekwartier zeer geduldig wachten en refreshen was daar eindelijk 999999 en de volgende refresh...........

Nou ja, eigenlijk ziet dit getal er prachtig symetrisch uit.

Maandenlang zit ie er al. Zelfs al voordat we naar Spanje gingen om te wandelen. Hij is zelfs aan de schoonmaak woede van onze werkster ontsnapt. Het kleine spinnetje dat leeft onder de deurstijl van het toilet.

Hij of zij komt alleen 's avonds uit zijn schuilplaats maar zo gauw ik het licht aan doe schiet ie direct terug. Heel soms blijft ie evenzitten. Kom, denk ik dan, snel mijn foto toestel pakken. Maar als ik dan terug ben is ie meestal weg of schiet ie zijn holletje in als ik op grond ga liggen voor een foto. Toch is ook hier mijn geduld beloont.

Meet my pet spider 

Geduld dat niet werd beloont: het fotograferen van de ezel familie in het dierenparkje. Nu is dat niet helemaal waar. Het is eenvoudig om die te fotograferen maar ik wil dat ze alle drie in mijn richting kijken.

Vandaag lukte dat maar...... het ezelsveulen is weggehaald en ik denk dat pa en ma ezel last hadden van een leeg nest syndroom en hebben de bok geadopteerd. Ze keken wel allemaal mijn kant uit.

Wat doe je, vroeg Rick vanmorgen om 5 uur toen ik het dakraam opendeed om het te lappen.

Ik wil vallende sterren zien.

Natuurlijk.

Dus lag ik anderhalf uur onder het raam en na vier vallende sterren had ik het wel weer gezien en kroop tevreden onder het dekbed.

Eigenlijk ben ik heel geduldig als het lukt.

Met groeten Ton

Nee, niet als een kip zonder kop

Ik ben op mijn best als ik dingen doe zonder er van tevoren teveel over na te denken.

Nu weet ik dat ik dit ook kan.

Het mooist aan het werk binnen de Vrijwillige paliatieve zorg is dat ja daar alleen maar (mooi) hoef te zijn.

Waar verpleegkundigen en verzorging het steeds drukker krijgen is de meest gehoorde klacht dat er geen tijd is voor sociaal contact met de cliënt. Wij als vrijwilligers hebben daar juist alle tijd voor en het is ook precies waar ik goed in ben. 

Zou jij naar Mw, X willen, vraagt de coördinatrice, eigenlijk wil ze geen man maar ik heb gezegd dat er op het ogenblik geen keus is omdat er zoveel cliënten in zorg zijn.

Natuurlijk wil ik dat.

Dus stond ik om 9 uur 's morgens naast het bed van een 94 jarige oude dame. 

Ze keek me zeer helder aan en en nadat ik me had voorgesteld vroeg ze: in welke hoedanigheid bent u hier?

Ik kon een glimlach niet onderdrukken en zei dat ik voor de VPTZ bij haar in huis zou komen zodat in geval van nood ik zou kunnen helpen.

O, goed.

Nadat de de verpleegster weg was vroeg ze om een beetje water. Ik gaf haar dat aan en ze antwoordde: thank you.

Your wish is mij command, antwooordde ik.

Ze begon te lachen en vertelde dat haar man dat ook altijd zei. Het ijs was daarmee gebroken en ik vroeg haar of ze een leuke man had gehad.

Ja, met mij had hij meer problemen hoor en ze toverde een brede grijns op haar gezicht.

Na een half uurtje.

Zou jij mijn blauwe ochtendjas willen geven?

Daar schrok ik een beetje van omdat gezegd werd dat mevrouw niet meer uit bed kon komen. Maar wie ben ik dus reik ik haar de jas aan. 

Ik moet naar het toilet.

Kunt u dat nog? 

Nee ik wil op de postoel.

Help denk ik. Maar eh, uh, dat doe ik niet hoor ik ben hovenier. Ik kan wel de zorg bellen.

Dat doe ik maar het zou even duren voordat die zouden komen.

Maar ik moet nu kwam er na een paar minuten uit.

Ik haal de postoel, help mevrouw uit bed en wil haar op de po zetten. Maar.......... dan moet wel haar pyamabroek naar beneden. Schaamrood schiet me naar de wangen, zeker omdat ik weet dat ze eigenlijk geen man aan haar bed wil.

Zonder na te denken zeg ik: sla uw armen maar om mijn nek waarna ik doe wat er nodig is.

Na vijf minuten inclusief de door mij gehanteerde washand met warm water ligt ze weer in bed.

Dat is goed gedaan, zei ze.

Mevrouw viel in slaap en ik zat nog een half uurtje te hyperventileren.

Toen ik om twaalf uur werd afgeslost nam ik afscheid.

Ik vind u een bijzondere vrouw.

Ze wuifde mijn woorden weg en zei dat ze niet bijzonder was.

Het is ook geen deugd om bijzonder te zijn. Maar het is wel bijzonder dat een 94 jarige dame op haar sterfbed nog helder van geest is, grapjes maakt en na een slaapje van een uur mijn naam roept terwijl zij me slechts een keer heeft gezien.

Ik kreeg een vette glimlach.

En...u bent nog niet van mij af. Ik ben net Heintje Davids en kom overmorgen terug.

Met groeten Ton

Het houdt wat

Als die kippen geen eieren meer leggen kunnen ze wat mij betreft de soep in hoor, riep Rick gefrustreerd na weer een dag zonder vers eitje. Het zijn gewoon uitvreters.

Vorig jaar waren de dames ook een tijdje van de leg zo rond de de donkere dagen voor de kerst maar kwam er toch af en toe een eitje voorbij. Dit jaar ligt de productie volledig stil. Nou ja, stil? Ze kakelen wat af.

Gisterochtend loop ik naar de ren en zie ik maar een hen, die anderen zitten zeker in het nachthok, dacht ik. 

Hok open; niets.

Onder het nachthok.... ook niets.

Er is toch niemand die twee kippen uit het hok heeft gehaald?

Ik geloof mijn eigen ogen niet en stap de ren in om echt alle hoeken en gaatjes te bekijken. Til de slierten van de klimop omhoog, niets. Achter het schot dat tegen het gaas staat? Nee dat is te smal, daar kunnen ze niet achter. Ik kijk achter de rietmat, niets. Tussen de stengels van de bamboe ook niets.

Toch achter dat schot dan? Ik trek het schot van de kant af en ja hoor: twee dikke kippen zitten gezamenlijk op 11 eieren.

Waarom ze nou deze krappe plek zonder stro nemen in plaats van een lekker legnest in het nachthok is mij een raadsel.

Voor het zekere heb ik de eieren maar weggedaan omdat ik niet wist hoe lang ze daar hebben gelegen en mijn ervaring met oude eieren is voldoende om daar heel voorzichtig mee te zijn.

Jaren geleden maakten we een autorit door de Pyreneeën. We stopten ergens bij een rivier en aten een broodje in een bergweide waar we Julie Andrews bijna konden horen zingen. Omdat ik niet zo heel veel rust in me heb liep ik na een minuut of tien een rondje. 

Kijk wat ik hier vind, riep ik naar Rick.

Laten liggen Malle Pietje.

Maar het gebod van Rick kwam te laat en ik houd het ei al in mijn hand.

Je weet niet hoe oud het is en misschien ploft het wel omdat ie bedorven is.

Tja, daar zit wat in en ik slinger het ei met kracht weg. Niet voldoende ver en het spat uit elkaar op een meter afstand van mij waarbij de spetters bedorven ei me vol raken. 

Het beetje wind dat er staat, blaast de geur direct naar Rick die kokhalzend overeind springt. Ik had eigenijk nog niets door maar wat was ik blij dat ik me kon wassen in de rivier en dat we al onze spullen in de auto hadden zodat ik ook schone kleren kon aandoen.

Any way, de dames mogen blijven.

Met groeten Ton

Ik ben het zat

riep ik vorige week tegen Rick.

Toen onze hond nog een hondje was, was hij aardig om te zien maar er zat wel steeds een beetje viezigheid aan zijn piemeltje. 

Rick stuurde een bericht naar Martin Gaus met de vraag: Martin, onze hond heeft een druiper. Kan daar iets aan gedaan worden? Nooit antwoord op gekregen.

Gelukkig hadden we een buurman die dierenarts is en die vertelde dat het een ontstoken voorhuid is. Daarvoor kan je hem laten castreren maar het is niet altijd gezegd dat dat dé oplossing is. Je kan zijn piemel wel insmeren met een antibioticum maar het nadeel is wel dat het steeds terug komt.

Niets voor mij. Je wilt tenslotte toch niet betrapt worden door binnenlopende visite als je net met het pietje van je hond zit te voezelen.

De afgelopen vakantie mocht Egbert bij een van de zangeressen van Nootzaak logeren. "Wat een leuke hond en zo enthousiast." Toch hoorden we een grote maar aankomen. "Maar hij is wel lek."

Toen onze leksmurf dan ook vorige week thuis een spoor van druppels op de vloer achterliet was ik het zat. Die ballen gaan d'r af.

Toen we hem gistermiddag weer konden ophalen hoorden we hoog gepiep uit de kennel komen. Verschrikt vroegen we of dat Egbert was die zo zat te piepen. 

Nee, zei de secretaresse, dat is een puppie. Een hele opluchting. En wat was ie blij en levendig toen hij op ons afrende maar in de auto sufde hij eigenlijk al meteen weer weg. Ook thuis keek hij nog wat sloom uit zijn oogjes.

Gelukkig kreeg hij nog wel een steun van de buurhond.

Ik weet niet of hij zich al minder reu voelt maar ik denk dat hij ook in de toekomst gewoon ongegeneerd op zijn rug zijn halve klokkenspel laat zien. 

Met groeten Ton.

Ps. Het druppelen kan nog wel een maand aanhouden.