Hulp

Nadat we gezamenlijk het huis hadden schoongemaakt en de nieuwe gasten hadden ontvangen wilden we genieten van de zon.

Maar al snel liep de lucht vol met bewolking.

Wat is dit voor gedoe, riep Rick enigzins gefrustreerd, boven zee is het helder.

Oei, dat gebeurt vaak in de tweede helft van de zomer. De bewolking ontstaat dan boven land. Slechts een smal randje aan de kust blijft dan helder.

Dus togen we om 17.00 uur naar Egmond aan Zee.

En als altijd creëeren we dan een parkeerplek aan de boulevard.

Daar aangekomen zijn alle plekken bezet. Ik rijd langzaam langs de auto's om te kijken of er iemand bij een auto staat om in te stappen en weg te rijden.

Jaaaa, daar staat een gezin allerlei spullen in hun auto te stoppen maar...... er iets voor staat al een auto te wachten om de vrij te komen plek op te vullen.

Die heeft een mazeltje, zegt Rick.

Ik wacht even op een tegemoetkomende auto en passeer dan de wachtende auto. 

Eenmaal daar voorbij zie ik een mevrouw die naar de auto loopt, naast die van het gezin dat hun auto staat in te laden.

De vrouw stap snel in en rijdt nogal kwiek weg. 

Ik sta een beetje in een dillemma: ga ik in die plaats staan of de reeds wachtende auto?

Er gebeurt niets dus ik besluit achteruit in te parkeren maar direct draait de wachtende auto zijn neus in dezelfde plek.

Wat er toen gebeurde vond ik werkelijk bijzonder.

De vrouw van gezin dat nog steeds bezig was spullen in te laden sprak de inparkerende man aan.

Luister: u wacht op onze plek. U heeft ons daarover aangesproken. Het is niet netjes om dan een plek in te pikken die een ander heeft  gezien. 

De auto gaat achteruit en ik kan rustig inparkeren.

Zeg, vroeg de vrouw, nadat ze Rick had verteld wat ze tegen de andere automobilist had gezegd, heeft u al een parkeer kaart?

Nee.

Dan mag u die van mij hebben. U kunt nog tot 19.00 uur parkeren.

Dus stond onze ouwe trouwe Jimny heerlijk te glanzen in de zon terwijl wij lekker op het strand van een koud pilsje genoten.

De windmolens stonden stil en omdat het zo helder was kon je ook de molens in het verder gelegen park goed zien.

Met groeten Ton

Dan ben je 56 en worstel je nog

Toen de fundering van mijn eerste huis klaar was dacht ik: mijn god, ik heb een kippenhok gekocht. Toch is er een volwaardig eengezinshuis op gebouwd.

Vanmorgen een rondje ramptoerisme gefietst door het park. Wat een ravage. En pas als een boom is omgevallen zie je hoe groot die werkelijk is.

Tijdens het kauwen op een stukje brood met Serranoham brak er een stukje van mijn voortand af. Een miniscuul stukje maar toch voelt het aan alsof ik patat overdwars door het gat naar binnen kan schuiven.

Wonderlijk toch hoe je de werkelijkheid ervaart..

Na één nacht in het huis van onze buren te hebben doorgebracht kon ik het gevoel al herkennen. Niet ik dat ik nu zo'n snelle leerling ben hoor want dit is mij al verschillende overkomen.

Jaren geleden toen ik Spaanse lessen had in Nerja, Spanje, logeerde ik via de school bij een ouder echtpaar. Hele aardige en gastvrije mensen.

Maar wat deed ik? Elke dag lagen er keurig twee handdoeken klaar om te gebruiken waarvan ik er maar één gebruikte en die dan ook nog een dag of drie.

Op de toilet zat geen spoelonderbreking maar door heel voorzichtig de knop in te drukken gebruikte ik toch heel weinig water.

Als ik thuis kwam deed ik geen lampen aan maar gebruikte het licht van mijn telefoon om door de aardedonkere gang te lopen.

Het bed kraakte als een gek en om zo weinig mogelijk lawaai te maken, draaide ik me weinig keren en zo voorzichtig mogelijk om.

Wat is er, vroeg Rick na een paar dagen.

Niks, antwoordde ik naar waarheid.

Ja wel, je klinkt mat en droevig.

En in het gesprek werd het duidelijk. Ik had het gevoel er 'niet te mogen zijn'. Alsof ik teveel was.

Vanmorgen betrapte ik me er op. Meteen het ontbijtbordje netjes afwassen en in de kast terug zetten. Waarom niet in de afwasmachine?

Waarschijnlijk om dezelfde reden heb ik mijn kleding in de koffer laten zitten en kostte het me moeite om de tv aan te zetten, de badkamer te gebruiken en in de kastjes te kijken om theezakjes te zoeken.

Dus heb ik inmiddels het huis bewust 'in gebruik' genomen.

Met groeten Ton

Waar ben ik?

Met het geluid van tikkende hondenpootjes op het parket schrok ik wakker.

Waar ben ik?

Het duurde even voordat ik het wist.

Een oud grapje over Amerikanen die in een rondreis van een week heel Europa zien.

Zek, in welke lend sein wai?

It is donderdaag so we sain in The Netherlands.

Zo voel ik me ook een beetje.

Zo waren we eind juni in Casa Los Zuecos om te genieten van de prachtige uitzichten die we daar hebben.

Om daarna weer lekker een paar dagen in ons Texelse retreat te zijn waar we als luxe paardjes ongeveer elke avond wel een kopje koffie drinken bij Paal 9.

De tweede week van juli verbleef ik in ons 'eerste' huis om dat eens goed schoon te maken en de tuin onder handen te nemen. Van dat plan kwam niet veel terecht door de plotselinge dood van Egbert.

Vervolgens een lang weekend Texel waar ik in een soort van schoonmaakdwang niet alleen het hele appartement heb gekuist maar uit pure wanhoop ook de werkauto van Thuiszorg organisatie Omring heb gepoetst.

Om maandagochtend af te reizen naar Arnhem waar we logeren als we de Nijmeegse wandelen en we in Nijmegen samen met Henk( van het Italiaanse tuinweekje) op de foto zijn gegaan.

Zonder blaren reizen we met plezier terug naar ons favoriete Waddeneiland waar ik gisterochtend deze koploze, reeds lang geleden overleden zeehond zag liggen.

En vandaag? Waar ben ik? 

Het is dinsdag de 28 ste juli. O dan ben ik in Heiloo en pas ik op deze jongen omdat zijn baasjes in Ierland op vakantie zijn.

Met groeten Ton

Kwal

Wat een storm ineens gisteren en om de oorverdovende stilte die de Nijmeegse achterliet in mijn hoofd weg te werken ben ik maar even naar het strand gegaan.

Ga je wandelen, vroeg Rick.

Ja en fossielen zoeken want het is nu laagwater en je weet maar nooit wat de storm naar de kust voert.

Maar wat een schoon strand.

En wat een regen.

En...... wat een verschil met vanmorgen. Zonnig, windstil en warm.

Want vanmorgen om zeven uur ging ik opnieuw op fossielenjacht. Gisteren stond het water zo hoog dat er van eb nauwelijks sprake was.

Maar ook nu: niets. Ja wat schelpen en stenen.

Een zwin met op de achtergrond Den Helder.

Pootafdrukken van ontelbare meeuwen.

Duizenden aangespoelde kwallen lagen als diepblauwe edelstenen in het zand.

Met hier en daar een, wellicht dood, prisma.

Wat is het hier toch heerlijk en wat waren we mazzel met het Nijmeegse weer.

Met groeten Ton

Het zit er weer op

Denkend aan de Nijmeegse zie ik een lint van mensen, traag over eindeloze dijken gaan.

Vrij naar H Marsman.

Wat was het een geweldige Nijmeegse. Geen blaren, heerlijk wandelweer, leuke gesprekken gevoerd met andere wandelaars. Lekker geklooid met het waterpistool.

Genoten van heerlijke relaxte pauzes o.a onder deze parachute met lekkere koffie, cake en leuke live muziek.

Inspiratie opgedaan voor de tuin. Prachtige combinatie van grassen met Crocosmia.

Met als hoogtepunt de pontonbrug bij Cuijk.

En de laatste drukke loodjes.

Maar dan heb je wel wat.

En een meer dan gastvrij verblijf bij vrienden in Arnhem waar o.a. elke dag onze kleren werden gewassen, een service die bij sommige wandelaars duidelijk niet aanwezig was.

Waar we 's morgens succes briefjes op het aanrecht vonden en bij thuiskomst pamfletten op de schuurdeur. Waar bakken met koud water werden gevuld voor onze overbelaste voeten terwijl er bier en nootjes werden geserveerd.

Nu weer lekker in ons Texelse huissie waar de Gladiolen op het plekje staan van Egberts mandje.

Met groeten Ton

Kijk uit boere...

Dag drie en nog steeds blaarloos. Wel vermoeider.

Rick wil Gouden kruisdrager worden dwz 10 keer de Nijmeegse uitwandelen in de voorgeschreven afstand.

Hij zit, met deze meegerekend, op zes. 

Ik zeg steeds dat vijf keer voor mij voldoende is. Ik ben snel verveeld en hoe leuk het ook allemaal is het is meer van hetzelfde. 

Ook heb ik de afgelopen drie keer steeds best veel blaren gehad en dat werkt niet mee aan het idee om dit met plezier 10 keer te doen.

Maar ik heb niet één blaar deze keer. Het is eigenlijk een makkie. Vanmorgen kwam zelfs de Calvinistische gedachte op dat 'het zonder lijden eigenlijk geen echte prestatie is.' Ik heb mezelf maar even terecht gewezen en vervolgens een dikke pluim gegeven dat ik deze uitdaging toch maar weer heb aangenomen.

Maar als je zonder blaren loopt kan je toch ook wel naar de tien keer, zei Rick.

Nou uh, ik sluit het niet uit.

Een broodje gehaktbal en een bekertje goulashsoep in Plasmolen. Hoe ver moet je van de muziek afzitten om enigzins tot rust te komen? 

Wat mij betreft een kilometer.

Je hoort tijdens het wandelen eigenlijk geen onvertogen woord. 

We keken dan ook verbaasd op dat uit de mond van een van de leden van de koninklijke marechaussee 'kijk uit boerel.l te horen was.

Het voordeel van wandelen met een volledige bepakking is dat je je hangmatje zo lekker tussen de bomen kan hangen.

En om mijn mening even te geven over de campers op de Zeven heuvelenweg: heerlijk dat die grote dingen die er niet stonden. Onbelemmerd uitzicht en een heerlijke wind.

Met groeten Ton

Roze woensdag

Als je zo doorgaat noem ik je Tonnie blaarloos.

En de kleur is..... roze.

Een roze lint in het landschap.

Hamburgerstop.

Omdat de route is verlegd ivm herbestrating kwamen we door een 'nieuw' dorp met deze bijzondere voortuin.

Zo rond een uur of elf zag ik de eerste jongens aan de kant van de weg met een waterpistool. Tijd om mijn eigen wapen te vullen. Nu richt ik alleen op mensen die zelf met water klooien en ik kan niet anders zeggen dat ze eigenlijk altijd sportief reageren. 

De wandelaars vinden het prachtig en geven applaus als ik iemand vol raak.

Als we in Nijmegen zijn aangekomen staat er een een gespierde, tamelijk blote man in een kooi een beetje verleidelijk te zijn. 

Ik ga een foto maken, zeg ik tegen Rick. Wil jij even mijn geweer dragen?

En terwijl ik een foto maak, hoor ik een ontzettend kabaal. Blijkt dat Rick de jonge man op de korrel te hebben genomen en hem vol te hebben geraakt.

Kortom: we hadden weer een leuke dag en niet alleen omdat we geen blaren hebben.

Met groeten Ton

Dag 1

Wat is er aan de hand? Waarom zit je aan mijn arm?

Je moet wandelen vandaag.

Sjesus, mijn ogen zitten nog dicht.

Wat was het nog vroeg.  De zon scheen nog niet eens. Erger nog: de regen kleterde op het dak. Gelukkig duurde dit maar een paar minuten en daarna miezerde het slechts een beetje.

We kwamen dus ook nagenoeg droog op het station aan.

Drukte op de Waalbrug.

De lucht trekt open.

Veertig kilometer wandelen lijkt ook wel een lint van 40 kilometer wandelaars.

Omdat ik vorige week in Heiloo was heb ik onze fietsen uitgeleend aan mensen die een weekje in een appartement naast ons op Texel bivakeerde. Als dank kreeg ik massage adviezen, ontspannings oefeningen en een potje schapenwolvet om mijn voetjes te ondersteunen om de favalstoffen af te voeren.

En wat is het lekkerst vanwandelen? Rusten. Hier met een mueslibol en daarna een ontspanningsoefening. Heerlijk even terugtrekken in onszelf.

Het leukste van de dag? Dat deze jonge muzikanten een stuk met ons meeliepen.

Omdat het weer vanmorgen nogal tegenviel heb ik mijn waterpistool thuisgelaten maar morgen ga ik los.

Met groeten Ton

Bot

Volgens mij ben je in een vorig leven een hond geweest, zei mijn chef in de kleur- en smaakstoffen fabriek als ik weer eens overhoop lag met de man van het laboratorium. Je kwispelt als je iemand mag maar gromt als je iemand niet moet.

En snedig als ik in die tijd nog was antwoordde ik: ja en ik schrok mijn eten zonder kauwen op.

Nadat ik in 1984 mijn eerste huis had gekocht was dat niet compleet zonder huisdier en omdat ik de hele dag van huis was viel mijn keuze op een kat. 

Helemaal fout. Het werd niets tussen het beestje en mij. Het deed niet wat ik wilde en ging zijn gezelligheid en voedsel halen bij een ouder echtpaar dat drie huizen verderop woonde. Na een jaar hebben zij hem geadopteerd. Iedereen blij.

Een paar jaar later kwam ik er achter dat ik volgens de Chinese dierenriem geboren ben, ja ja, in het jaar van de hond.

Dus toen we acht jaar geleden Egbert in ons leven opnamen ging dat helemaal goed.

Zullen we naar het strand gaan voor een wandeling, vroeg Rick, het wordt vanaf een uur of een zonnig.

Nu vaar ik blind op mijn eigen weerman en de buienradar dus vertrokken we naar het strand.

Wel raar zonder hond.

En er moest duidelijk nog wat bewolking overtrekken ook al zag het er bovenzee een stuk aantrekkelijker uit.

Met een half uurtje zag het er zo uit.

Dit is het uiterste puntje van Texel helemaal tegen Den Helder aan.

Weken lang zoek ik al naar fossielen en wat vind ik op mijn eerste tripje zonder Egbert? Een joekel van een fossiel bot.

Zou het een teken zijn? 

Rick plaatste in ieder geval de volgende opmerking toen we even op het zand lagen: je ligt zeker wel heel lekker naast je bot hé?

Met groeten Ton

Soms vind je in September nog naalden van de kerstboom.

Ik verklaarde eergisteren tot rouwdag en heb de hele dag niets, nou ja, bijna niets anders gedaan.

De Vier Letzte Lieder van Richard Strauss meebléren met Jessye Norman (stond op repeat),  alle blogs terug gelezen die over Egbert gaan en 's avonds laat de Dolly route gelopen, de route die we altijd wandelden en allerlei herinneringen opgehaald.

Wonderlijk toch hoe het allemaal werkt.

Ik dacht ik wel een beetje wist wat verdriet is. Maar dit is totaal anders dan het rouwen om ouders, broers en zus. Het lijkt eigenlijk nog het meest op het verdriet dat ik voelde toen mijn eerste vriendinnetje overleed.

Mijn psychologische verklaring van de koude grond is dat het rouwen om Egbert eigenlijk heel zuivere rouw is. Het verdriet van familie wordt gemengd met 'de dingen des levens'. De dingen die de relatie, in welke vorm dan ook, hebben geschaad en dan vooral de zaken die niet volledig uitgesproken of vergeven zijn.

Een andere verklaring voor mij is dat het verdriet dieper is bij relaties waar je zelf voor hebt gekozen.

Dat mijn zus overleed heb ik besloten om niet direct vanuit Spanje naar huis te gaan maar om pas de dag voor de crematie thuis te komen. 

Ik heb daar zonder te worden afgeleid kunnen rouwen. Me daar even helemaal in kunnen onderdompelen en ik denk dat dat voor mij heel goed is geweest. Hetzelfde heb ik nu gedaan met Egbert. 

En nu? Heb ik mand en bench opgeruimd, de kleedjes weggegooid, zijn eten weggegeven aan de buurvrouw (voor haar hond dan he), de laatste restjes kwijl van de ramen gehaald. De kluiven hadden we vorige week per ongeluk bij vrienden achtergelaten.

Ik denk dat we Egbert pas vergeten zullen zijn als we geen haren meer in huis vinden en het zal mij niet verbazen als dat nooit gebeurt.

En dan gaat de blik weer vooruit.

Dank aan Emie. Door haar FB bericht er aan herinnert te worden om een beter/groter waterpistool te kopen om tijdens de Nijmeegse4daagse extra fun te hebben.

Met groeten Ton

Och arme arme Snoebadoeb

Als er al een hemel is, is er vandaag een lief, gehoorzaam hondje aangekomen.

Na de onderzoeken werd duidelijk dat Egbert een grote tumor in de milt had en gezien de slechte bloedwaarden zou die al zijn uitgezaaid naar de lever.

Daar sta je dan. Vorige week nog niets aan de hand en nu?

Uiteraard bepaalt u zelf wat u wilt maar in het belang van Egbert zou ik adviseren om van verdere behandeling af te zien.

Vanmiddag konden Rick en ik eerst nog even knuffelen en onze Smurf kwispelde naar hartelust met zijn staartje. 

Zouden ze zich niet vergissen dacht ik nog, er lijkt niets mis met hem.

Een kwartier later kwam de arts. Ze bracht Egbert eerst in slaap. Daar konden we vervolgens eerst even aan wennen. Toen ze na een paar minuten terugkwam, vroeg ze of ze door kon gaan met het definitieve middel.

Even een golf van paniek: hellup, daar gaat ons hondje.

En nu? Nu zitten we thuis een beetje verslagen te zijn.

Met verdrietige groeten Ton

Och arme Snoebadoeb

Vanmiddag met Egbert naar de dokter.

De inspectie begint aan de voorkant

Geen ontstoken tandvlees. Het stukje afgebroken kies is te klein voor problemen. Oren zijn schoon. De lymfeklieren zijn wel wat opgezet.

Is ie de laatste tijd misselijk geweest?

Nee, niet dat hij zijn eten eruit gooide of zo.

Misselijkheid is vaak de oorzaak van kwijlen.

De arts voelt inmiddels aan de buik.

Wanneer heeft ie voor het laatst gegeten?

Gisteren. Niet een echte maaltijd maar wel een stuk of wat hondenkoekjes. Vanmorgen heb ik wat rijst gekookt maar dat wilde hij niet. 

Zijn milt is opgezet. Als u wilt mag u het ook voelen.

Hij legde uit waar ik op moest letten en ja er zat een grote wat harde bobbel.

Oeps, is dan mijn standaard reactie. En nu?

We gaan bloed afnemen en foto's maken. 

Als u wilt kunt u hem morgenochtend brengen maar hij mag ook hier blijven dan geven we hem wat rustgevendst en starten we meteen met de onderzoeken.

Maar maak u niet té ongerust, het kan van alles zijn. Het kan van álles zijn.

Ach dacht ik nog even naïef: ik ga niet huilen. Zeker na het overlijden van mijn zus ga ik niet huilen om een ziek hondje.

Dus zaten Rick en ik een kwartie later samen te snotteren aan de telefoon en dan weten we nog niet eens wat er echt aan de hand is.

Met groeten Ton

't Is maar goed dat je kont vast zit.

Zei mijn moeder al geregeld tegen me.


Dan gaan we ff een halve Nijmeegse doen, zei Rick, toen we zaterdag morgen om zes uur ons bed uitstapten.

Prachtig zonnig weer, een zacht briesje en niet te warm, nog niet.

De eerste uren bijna niemand op de weg, zelfs geen wielrenners. En wat is Nederland toch mooi.

Molens, water, wuivend riet en het gebrul van kikkers.

Na een uurtje de pontveer over het Noord-Hollandschkanaal.

Iets kleiner dan de pont naar Texel. Maar hetzelfde vakantie gevoel.

Aan de overkant de Schermerpolder in.

Rhapsody in Bleu

Wat voor leven lijd je als dit de naam van je huis is?

Enkele uitspraken over hoop.

Hoop doet de gek in vreugde leven.

Hoop is uitgestelde teleurstelling.

Hope is de tip of an iceberg called dispair.

Na twintig km de vaste appeltaartstop in Schermerhorn in cafe 's Lands Welvaren.

De wandeling naar Hoorn maken we al minstens een jaar of tien en steeds begin ik te dromen over dit gebouw. Het ligt naast de dijk die Schermer en Beemster schijdt. Midden in polderland dus maar met de voor mij onmisbare bomen tegen de wind. Hier zie ik mezelf wonen maar het is niet te koop. 

Gisteren stond er een prachtig groot bord TE KOOP. Maar wel tegen een prijs waar de Jackpot voor nodig is..

Ook ik zal dus voorlopig in hoop moeten leven.

Inmiddels is het behoorlijk heet geworden maar zijn we wel bij het IJselmeer aangekomen en kunnen we bovenop de dijk lopen om het broodnodige windje te vangen.

Om een uur of vijf in Hoorn waar we overnachten.

Zondagochtend om acht uur op pad. En zoals de traditie het wil regent het. Niet hard en uiteindelijk ook maar een keer of drie. Wel een heerlijke temperatuur om te lopen dus we hebben het tempo er dan ook flink in.

Wel is het ontzettend druk met wielrenners. Naar later bleek: een tour over de Westfriese omringdijk

Zo rond een uur of een, ongeveer een half uur nadat we wederom in 's Lands Welvaren appeltaart hadden gegeten, stopt er een auto voor ons.

Zeg uh, hebben jullie je fototoestel nog?

Ja hoor roep ik.

Oh, er lag een fototoestel in het cafe op tafel dus ze dachten dat dat van jullie zou zijn en ze belden mij of ik langs de dijk in jullie richting wilde rijden.

Ik voelde even aan mijn broekzak. Oeps, zei ik, ik heb hem uit mijn broekzak gehaald toen ik ging zitten. Voor de zekerheid nog maar even in mijn rugzak gekeken maar niets.

Welke route nemen jullie? Dan kom ik hem wel even brengen.

Kijk is dat nou niet ontzettend aardig?

Het maakte de pijn van een blaar, ondanks heerlijke maar lelijke schoenen, draaglijk. En met lichte tred legde ik de laatste 11 kilometer af.

Met groeten Ton