't Is maar goed dat je kont vast zit.

Zei mijn moeder al geregeld tegen me.


Dan gaan we ff een halve Nijmeegse doen, zei Rick, toen we zaterdag morgen om zes uur ons bed uitstapten.

Prachtig zonnig weer, een zacht briesje en niet te warm, nog niet.

De eerste uren bijna niemand op de weg, zelfs geen wielrenners. En wat is Nederland toch mooi.

Molens, water, wuivend riet en het gebrul van kikkers.

Na een uurtje de pontveer over het Noord-Hollandschkanaal.

Iets kleiner dan de pont naar Texel. Maar hetzelfde vakantie gevoel.

Aan de overkant de Schermerpolder in.

Rhapsody in Bleu

Wat voor leven lijd je als dit de naam van je huis is?

Enkele uitspraken over hoop.

Hoop doet de gek in vreugde leven.

Hoop is uitgestelde teleurstelling.

Hope is de tip of an iceberg called dispair.

Na twintig km de vaste appeltaartstop in Schermerhorn in cafe 's Lands Welvaren.

De wandeling naar Hoorn maken we al minstens een jaar of tien en steeds begin ik te dromen over dit gebouw. Het ligt naast de dijk die Schermer en Beemster schijdt. Midden in polderland dus maar met de voor mij onmisbare bomen tegen de wind. Hier zie ik mezelf wonen maar het is niet te koop. 

Gisteren stond er een prachtig groot bord TE KOOP. Maar wel tegen een prijs waar de Jackpot voor nodig is..

Ook ik zal dus voorlopig in hoop moeten leven.

Inmiddels is het behoorlijk heet geworden maar zijn we wel bij het IJselmeer aangekomen en kunnen we bovenop de dijk lopen om het broodnodige windje te vangen.

Om een uur of vijf in Hoorn waar we overnachten.

Zondagochtend om acht uur op pad. En zoals de traditie het wil regent het. Niet hard en uiteindelijk ook maar een keer of drie. Wel een heerlijke temperatuur om te lopen dus we hebben het tempo er dan ook flink in.

Wel is het ontzettend druk met wielrenners. Naar later bleek: een tour over de Westfriese omringdijk

Zo rond een uur of een, ongeveer een half uur nadat we wederom in 's Lands Welvaren appeltaart hadden gegeten, stopt er een auto voor ons.

Zeg uh, hebben jullie je fototoestel nog?

Ja hoor roep ik.

Oh, er lag een fototoestel in het cafe op tafel dus ze dachten dat dat van jullie zou zijn en ze belden mij of ik langs de dijk in jullie richting wilde rijden.

Ik voelde even aan mijn broekzak. Oeps, zei ik, ik heb hem uit mijn broekzak gehaald toen ik ging zitten. Voor de zekerheid nog maar even in mijn rugzak gekeken maar niets.

Welke route nemen jullie? Dan kom ik hem wel even brengen.

Kijk is dat nou niet ontzettend aardig?

Het maakte de pijn van een blaar, ondanks heerlijke maar lelijke schoenen, draaglijk. En met lichte tred legde ik de laatste 11 kilometer af.

Met groeten Ton