Het schiet al weer op

Alsof er geen dagen waren waar ik in ledigheid op de bank lag en toch het idee had geen tijd te hebben om een blog te schrijven.

Goed. Een week voorbij met hortus en hospice. 

Zo wilde ik gistermiddag iets eerder naar het hospice fietsen omdat er wat later een bui zou kunnen vallen. Met net toen ik de voordeur achter me dichttrok kletterde de regen zwaar op het dak van het atrium. Dus maar even wachten.

Vanmiddag draaiden we een dienst in de hortus. 

Nu spreken we altijd uit hoeveel bezoekers we willen ontvangen. En met het weer van vandaag dachten we dat 30 bezoekers haalbaar zou zijn.

En dat leek te gaan lukken want in de eerste 20 minuten hadden we al negen bezoekers. 

Ha, dat gaat goed.

En toen bleef het angstig stil. Een uur lang niemand.

En ineens hoorden we praten. Kwam er een group van acht personen aan. Dat tikt lekker aan.

“We komen de verjaardag van oma hier vieren.” En naast het betalen van de entree wilden ze allemaal eerst koffie en thee.

Toen werd er een beetje gesmoesd met elkaar en kwam een van de mensen vragen of ze de zelfgemaakte taart mochten aansnijden en opeten.

Natuurlijk. Ze hadden alles zelf meegenomen, bordjes, bestek, slagroom en taart.

Maar of wij een foto wilden maken. 

Geen probleem. 

Willen jullie dan ook een stuk taart.

Ja graag.

Het werd heel genoeglijk.

Zeker nadat de tuin was bezichtigd en er nog tijd was voor een wijntje.

Uiteindelijk waren er 23 bezoekers maar die zorgden wel voor een goede verkoop van plantjes en horeca.

Ook was er nog een mevrouw die heel enthousiast kwam melden dat er een wilde orchidee in de Japanse tuin stond. 

Kortom: een leuke middag.

Ook zongen we twee donderdagen mee in het koor van Sopraan en Bas. Altijd leuk en inspirerend want het levert onder andere ideeën op voor nieuwe muziek. We combineerden het met een bezoek aan hun nieuwe huis.


Tussendoor lunchten we met schoonzus en barbecueden we met onze oud overburen uit het ooit ‘leukste straatje’ van Heiloo.

Met het naderen van onze terugreis, ook al duurt dat nog drie weken, ben ik begonnen met het verzamelen van zaden en stekjes uit de hortus. Nu we een serre hebben in Spanje komen er een paar soorten planten in zicht die ik daar goed zou kunnen houden.

Twee soorten Drimiopsis, twee soorten Ledebouria en de zaden van Encephalartos. De laatste zijn zaden van een palm en het getuigd van groot geduld en optimisme om deze zaden te laten kiemen. Als het al lukt zal ik de palm nooit groter zien dan enkelhoogte. En dan moet ik ook nog eens honderd jaar worden.

Met groeten Ton 

De Reis

Of we ‘De Reis’ nog eens wilden doen.

Gevraagd door een van de leden van de Vereniging van Sint Jacobus. Die vereniging bestaat volgend jaar 40 jaar en daar wordt extra aandacht aan besteed. Het staat in het teken van Muziek op de Camino.

Ongeveer 10 jaar geleden zongen we met het dubbelkwartet Nootzaak 12 liederen die allemaal een link hadden met het wandelen van een pelgrimstocht. 

Bijvoorbeeld dat er best veel pelgrims zijn die bang zijn dat ze geen slaapplaats kunnen vinden. Of dat er al rond vier uur in de morgen begonnen wordt met het inpakken van rugzakken waarbij het ritselen van plastic zakken een bron van ergernis is voor degenen die de dag wat later willen starten.

Maar ook de ongemakken van blaren, te zware rugzakken en regen. En dat allemaal naast de bijzondere ontmoetingen, de prachtige natuur, de stilte en de inzichten die je krijgt.

Kortom: onderwerpen genoeg om over te zingen. En genoeg liederen die die thema’s behandelen.

En dus of we dat nog eens willen doen?

Maar het dubbelkwartet bestaat niet meer en ons vaste groepje nu, bestaat uit vier personen en een pianiste. Dus zochten we eerst naar vier zangers.

Die waren snel gevonden en afgelopen woensdag was de eerste bijeenkomst.

Met taart. Die ging er in als koek.

Eerst maar eens aan elkaar snuffelen. Dat ging goed net als het eerste lied zingen. Dat hadden we thuis allemaal ingestudeerd en dat klonk ook goed.

Dan samen kijken welke liederen we zouden kunnen zingen en dan is het leuke dat alle zangers kunnen putten uit jarenlange ervaring van zingen in koren en koortjes.

Vrij snel overeenstemming over de liederen met een aantal extra mocht blijken dat er ergens nog wat aangepast dient te worden.

En vervolgens werden de agenda’s getrokken om repeteerdata af te spreken. De eerste nog in augustus en er komt ook nog een repetitieweek in Spanje aan. Dat vraagt nog wat afstemming maar lijkt wel te gaan lukken. De wil is er.

Kortom: een gezellige en leuke dag waarin toch echt blijkt dat muziek verbindt.

Tussendoor had de pianiste een heerlijke lunch geserveerd en besloten we de dag met een toast op een fijne en productieve samenwerking.

Daarna namen we afscheid en waaierde iedereen weer uit over Nederland.


Met groeten Ton

Lik us aan mijn lolli

Er was feest in de stad gisteren dus ‘genoten’ we hier nog ff lekker door met ‘Heb je even voor mij, Grote wasjes kleine wasjes en Lik us aan mijn lollie’.

Ook lekker om weer thuis te zijn waar we eerst een vette siësta hielden. Daarna werkte Rick de vuile was weg en maakte ik werk van onze enige maaltijd. Want na zo’n snoepweek doen we eerst weer een paar dagen matig.

Van een van de keuken deurtjes barstte het folie.

Je kunt ze laten wrappen zei een van de buren.

Rick vroeg verschillende offertes aan om de keukendeurtjes te laten wrappen. Op het www stond dat dat ongeveer 1000 euro zou zijn maar de offertes die we binnen kregen gingen tot 2800 euro.

Tja. Wat nu?

Ik kan misschien het deurtje zelf wel schilderen. Net als ik dat deed in Heiloo.

Maar welke kleur dan en alle kastjes of alleen dat ene deurtje?

Dat is niet een vraag die zomaar beantwoord is. En toen Rick na de vergadering van de VVE het onderwerp ter sprake bracht bood een andere buurman even te komen kijken voor ideeën.

Schilderen, was zijn korte advies en haalde het deurtje er subiet uit. 

Koop maar verf en dan zal ik dat doen.

En gistermiddag kwam buurman met een perfect geschilderd deurtje.

Hij zei wel dat dit een bijzonde kleur rood was.

En daar had hij gelijk in want we hadden aanvankelijk gezegd dat we zouden kiezen voor een rode kleur. Maar een warm rode kleur kon ik niet vinden dus werd het advocaatgeel en ik denk dat het een heel goede keuze was.

Dank buurman.

Nu weer het gewone leven. Vanmorgen water geven in de hortus en vanmiddag doet Rick daar ook nog een kassa dienst. Terwijl ik hopelijk voordat de buien losbarsten naar het Hospice ga.

Met groeten Ton

Ik kon het niet opbrengen

Ik kon het niet opbrengen om gisteravond nog een blog te schrijven. We zaten niet alleen zeer genoeglijk maar ook smakelijk te schranzen aan pizza’s. En…..met een lekker glas wijn die subiet de benen inzakte. 

Dus vandaag alsnog: dag vier.

Echt geweldig wandelweer weer. En hier op de Maasdijk liep ik al een uur met dezelfde wandelaar te kletsen. En dan vliegt de tijd. Zeker op een wat eentonig vijf kilometer lang traject.

Nadat we de rivier zijn overgestoken kwamen we in Linden aan waar altijd versierd is in een bepaald thema. Dit keer de USA. Niet alleen over Good Old Times, maar ook een paar hints naar de huidige grote leider en staat van het land. 

Het tunneltje vlak voordat we Cuijk inlopen. En altijd wordt er even luid geschreeuwd omdat dat zo lekker klinkt.

Omdat ik, alleen lopend, de tijd aan mezelf heb ging ik even de stroom wandelaars uit om even te kijken naar de pontonbrug over de Maas. Voor mij het hoogtepunt van de vierdaagse.

Eenmaal over de brug nog even teruggekeken.

De tijdsafstemming met Rick kwam op de laatste dag niet echt uit. Mijn dag had 42,5 kilometer en Rick zijn gewone 50. Ik stond ‘s morgens 10 minuten eerder in de rij maar het duurde een half uur voordat ik door de start was. Daardoor was Rick een uur eerder op het punt van samenkomst dan ik. 

Loop maar gewoon door zei ik: het is te lang om op mij te wachten.

Wel ongezellig om alleen over de finish te komen maar tja, zo gaat dat soms.

Maar uiteindelijk kwamen we toch samen net voordat we stad in liepen voor de laatste 4 km, omdat Rick steeds een stukje liep en dan 10 minuutjes pauze nam. Hij kwam dan ook hoentjesfris over de eindstreep.

Nou uh, eigenlijk net niet samen over de streep want de punten waar we starten en uitschrijven ligt op verschillende punten. Dus Rick sorteert al voor op links terwijl ik rechts blijf.

Maar de medailletjes zijn weer binnen.

Het was een geslaagde vierdaagse. Slechts een blaar. Dus riep ik niet dat dit de laatste keer was.

Gewoon volgend jaar weer.

En de gladiolen staan ons te herinneren aan de prestatie.

Met groeten Ton

Skechers

En dan zit dag drie er alweer op.

Veel prettiger gelopen dan gisteren. Het liep allemaal wat sneller door. Dus geen gesjok.

Vandaag liep ik niet op mijn wandelschoenen maar op mijn afgetrapte Skechers. Mijn scheenbenen begonnen ernstige verschijnselen van Shinsplint te vertonen. En dat heeft volgens mij te maken met dat de zolen van de nieuwe wandelschoenen nogal stijf zijn en mijn voorvoeten met een smakje op de grond neerkomen. Maar wie ben ik? 

In ieder geval liep ik zonder verergering van de klachten en kwamen er geen nieuwe blaren bij. Dus tevreden met de dag.

Het weer werkte ook mee want zonnig maar niet te warm.

In Milsbeek had ik een pauze in de Langestraat. Daar stond de Spaanse vriendin met koffie. Altijd fijn.

Daarna moest ik wel ff vaart maken om Rick te ontmoeten op de plaats waar de twee routes weer samenkomen. 

Maar hij zat al te appen waar ik liep. Nou op twee meter van je af.

Van dit soort bandjes wordt ik tien keer vrolijker dan van de gemiddelde volkszang.

Hele slierten wandelaars in het landschap.

Hier is het inmiddels warm genoeg voor het waterpistool. Het is echt een leuke afleiding. Het houdt me alert en de tijd vliegt. 

Vandaag waren we half drie binnen en na het traditionele ijsje snel naar huis voor persoonlijke verzorging en een dikke siesta.

De hospita verzorgde een heerlijke maaltijd en na het typen van het blog snel mijn nestje in.

Morgen alweer de laatste dag.

Met groeten Ton

Het was niet stoffig

Rick was al een uur weg toen ik wakker van de regen. Harde regen die op het dakraam kletterde. Op de buienradar zag ik een dikke rode vlek die zo lekker vet boven Nijmegen hing.

Nou, dacht ik, ik blijf nog ff liggen.

I

Kwart over zes was ik door de controle en was het droog. En dat Appte ik naar Rick. Die was jaloers want was eerder compleet doorweekt geregend. 

Maar na drie minuten was mijn geluk gewoon op. Vette regen.

En dat heeft ook voordelen want dit is niet alleen een van de mooiste stukjes van de route maar ook een van de stoffigste. Zo niet vandaag.

In Wijchen verzorgden Karin en Mat weer een heerlijk ontbijt en maakten deze foto van Rick zonder dat hij er erg in had.

Ik maakte een grande entree.

Het lekkerste van wandelen is zitten en dan ook nog soep en broodjes te krijgen is natuurlijk helemaal top. Een half uur is dan ook zo om.

Gelukkig was het toen droog.

Vanf elke mogelijke plek worden de wandelaars toegeroepen.

Wat later vielen er toch weer een paar korte maar flinke buien.

Het maakte het wandelen wel zwaarder vandaag en ik heb ook een blaar. 

Toch ben ik tevreden over de schoenen. Zeker ook omdat ze waterdicht zijn.

Ik had weer diverse leuke ontmoetingen waardoor de tijd lekker snel ging. Morgen wordt het warm en dan gaat het waterpistool mee om de tijd te doden.

Met groeten Ton

Opgesloten

Om 06.00 uur liet ik mijn bandje scannen en begon ik aan de twaalfde Nijmeegse4daagse.

De Waalbrug is een van de hoogtepunten. Op de brug was het fris. Zeker ook vanwege de wind.

De Waaldijk richting Oosterhout. En yep: we zitten in het rivierengebied en in de uiterwaarden lopen paardjes. 

Twee mannen op klompen zag ik. 

In de dorpen is het een kakofonie van volkszangers. Wel even een verschilletje met de afgelopen muziekweek, die ik trouwens wel prefereer qua muziek.

Zover ik er actieve herinneringen aan heb ik is het de eerste keer dat ik bij Valburg op de trein moest wachten.

Heel duidelijk is dat de wandelaars gewoonweg niet willen wachten. Zo gauw de spoorbomen omhoog gingen of eigenlijk nog voordat ze omhoog waren snelden de eerste ongeduldigen naar voren. Alsof ze maanden opgesloten hadden gezeten.

Het was een geweldige dag om te lopen: niet te warm. Soms zelfs net wat aan de frisse kant. Zeker toen er ook nog even een klein buitje viel.

De laatste20 kilometer liep ik samen met Rick. Daarvoor moest ik, nou ja hoe erg is dat, een minuut of 20 wachten op het punt waar de twee routes weer samenkomen.

Zowel Rick als ik hebben geen problemen ervaren met het wandelen.

Mijn wandelschoenen zaten deze eerste dag gewoon perfect.

In ons logement verblijven zes wandelaars en we koken om de beurt. Vandaag ovenschotel met sperziebonen en kip. Heerlijk. Morgen maak ik spaghetti. En dat is speciaal voor de jongste onder ons want die is niet zo gek op groenten. Wel op pasta en pizza.

Morgen wordt er regen voorspeld dus kochten we bij Nijmeegse Jopie nog snel een paar poncho’s. 

We zijn d’r klaar voor.

Met groeten Ton

Ja

Of we wilden helpen met het weghalen van de stoelen en het opbouwen van het podium.

Tuurlijk. Zolang je niet beroemd bent en onredelijke eisen kan stellen zal je toch echt zelf de boel moeten regelen.

En het was gewoon leuk en met een uurtje was het klaar.

Grote kerk en wat een galm/akoestiek.

Vrijdag de laatste lesdag met een voor mij interessante workshop: Russisch orthodoxe kerkmuziek.

En dat was niet alleen interessant maar ook bijzonder omdat we aan het einde van het lesuur ‘gewoon’ een prachtig lied konden zingen. Inclusief bassen die nog ff zonder probleem een octaaf lager zongen.

Nadat we de laatste repetitie in de kerk hadden afgesloten hadden we anderhalf uur over voor een restaurant bezoek. 

Het was allemaal keurig op tijd georganiseerd. Precies tijd genoeg om met de pianiste die speciaal voor het concert met een taxi uit Alkmaar zou komen, uit eten te gaan.

Maar……de taxi kreeg een lekke band en zodoende kwam de pianiste pas kwart voor acht aan in Utrecht. Dat was wel een beetje een bummer.

 

Wij besloten derhalve om dan maar gewoon een snackie te halen en dat aan de gracht op te peuzelen.

Een rustpuntje in een best drukke dag.

En dan om acht uur aanvang.

Twee liederen die door alle zangers en dirigenten die aan deze week deelnamen werden gezongen.

Spektakel. Wat een volume tijdens Het Kyrie uit de Petit messe Solemnelle van Rossini en het Libera me van Duruflé. Wat vond ik dat laatste stuk in het begin toch vreselijk maar al repeterend vond ik het steeds beter te verdragen en tijdens het concert kon ik zelfs even niet meezingen vanwege een golfje emotie. Nou uh: golf.

Dit is atelier een. Voor gevorderde dirigenten die met koor en orkest willen leren werken. Hier zing ik samen met o.a. bevriende Sopraan en Bas.

Een stuk uit The messiah van Händel. En een lied van Libby Larsen een modern stuk: Alaska Spring.

En dit is Rick’s atelier. Alles a capella gezongen.

Prachtige koralen uit: Aus Tiefer Not van Mendelssohn.

Alle vier ateliers zongen vier of vijf liederen en de afsluiting was met het grootkoor.

Een Phillipijns rijst dors lied; Chua-ay. Dat klinkt in onze oren niet alleen vreemd en vrolijk maar is een feestje om te zingen. Het slotlied was Va Pensiero van Verdi.

Tijdens het wegsterven van de klanken van Va Pensiero klonk de eerste slag van het tiende uur precies in het ritme van de muziek.

Niet alleen de pianiste uit Alkmaar kwam luisteren. Ook vrienden uit Amersfoort namen de moeite om te komen. En het was de moeite meer dan waard, zeiden ze.

En daarmee sloten we een mooie leuke, interessante en intensieve week af.

Vanmorgen bespraken we de afgelopen week nog eens door.

Zou jij het volgend jaar weer willen deelnemen, vroeg ik aan Rick.

Het antwoord kwam niet meteen. Het is niet alleen intensief maar je moet echt wel uit de comfort-zone komen. En dan zijn er ook altijd nog wel een paar dingetjes waar ‘je wat van vindt’.

Vervolgens kwam er gewoon een ja.

Daarna het logeerhuis schoonmaken en met de trein richting Den Helder. Dat duurde sowieso een half uur langer vanwege werkzaamheden maar daar kwam nog een half uurtje extra bij vanwege een gemiste aansluiting in Hoorn.

Inmiddels thuis zijn de wassen gedraaid en beginnen er op het logeerbed al stapeltjes te ontstaan voor volgende week.

Met groeten Ton

Snelle jongens

De derde dag zit er al weer op. Jammer; want wat gaat het snel.

We vinden het echt geweldig zo’n onderdompelweek. En dan dat samen zingen met bovengemiddeld goede zangers. Heldere sopranen en diepe bassen. Standvastige alten en zuivere tenoren. Kippenvel krijg ik en soms even een dichtgeknepen keel van ontroering.

Want wat wordt het mooi.

En met het elkaar beter leren kennen wordt het ook nog eens steeds ongedwongener en gezelliger.

Na de les lopen we naar het Cetraalstation waar we dan nog een paar minuten moeten wachten voordat we met korting kunnen reizen.

Gisteren, slenterend door Hoog Catarijne om tijd te rekken, zag ik een winkel van Bart Smit en bedacht me dat ik voor komende vierdaagse toch weer een waterpistool wilde hebben.

Voor de snelle jongens. 

In het Hilversumse verblijven we in het huis van een vriendin. We hebben het huis volledig tot onze beschikking want de vriendin is op vakantie.

En dat is best wel fijn want nadat de aantekeningen zijn uitgewerkt liggen we voor pampus op de bank en vertrekken om 22.00 uur naar boven, slapen als  ossen en worden ‘s morgens wakker met een of ander lied in gedachten.

Anyway: het koken schiet er bij in. Maandag een maaltijdsalade, dinsdag een vette hap in de snackbar en vanavond een Dönner. Morgen zal het niet gezonder worden en vrijdag wordt het sowieso eten in de stad.

Het is gewoon een feestweek.

Met groeten Ton

The day off the living death

De dag stond in het teken van muziek en dan vooral van zingen.

Wel kreeg ik eerst een rolberoerte.

Een foto van Iggy Pop in het NRC bezorgde me bijna een hartverzakking.

Wij begonnen aan onze zang/dirigeer week in Utrecht. En wat was de eerste dag leuk, inspirerend, afwisselend en…..vermoeidend.

Van gregoriaanse inzingoefeningen, tot een Filipijns dorslied. Van hypermoderne vogelimitatie tot dodenlied. Tussendoor een les basis zangtechniek en aan het einde van de dag een samenzang met alle 75 deelnemers. En wat is het heerlijk om met zo’n grote groep mensen die muziek lezen, muzikaal zijn en voor het grootste deel hun partij kennen, samen te zingen. 

Geweldig: en er komen nog vier van deze dagen.

Alvast een reminder voor geïnteresseerden: vrijdagavond is er een afsluitend concert in de Nicolaikerk in Utrecht. Het begint om 20.00 uur. Gratis. 

Wat wil een mens nog meer? 

Met groeten Ton 

Daar trapt niemand meer in.

De laatste trainingsdag.

Je gaat zeker op het blog zetten dat het echt je allerlaatste trainingsdag ooit is?

Daar trapt niemand meer in hoor maar het wandelen wordt er niet makkelijker op.

Vanmorgen om zes uur op de dijk om richting Huisduinen te lopen. 

Het waaide stevig en de temperatuur was zo laag dat de fleecies aanmoesten.

Eenmaal op het strand hadden we de wind in de rug. Toch duurde het nog minstens een uur voordat het wat aangenamer begon te worden.

Van verre zag ik dat een meeuw druk bezig was met iets wat op een stuk plastic leek. Kom, dacht ik: ik zal dat plastic oprapen en verder het strand opgooien. Dichterbij gekomen vloog de meeuw weg en zag ik dat het geen plastic was maar een stuk huid. Het zou van een zeehond kunnen zijn.

Het lag in een zeer dun laagje water en je kunt duidelijk zien dat de meeuw, al pikkend in de vetlaag, het lekkers over het zand heeft getrokken.

Niets gaat verloren.

Rick liep naar Alkmaar, 50 kilometer en ik naar Schagen, 28 kilometer.

Vanwege de lagere temperaturen was het zoveel prettiger dan afgelopen maandag op Texel. Mede daardoor geen extra blaren denk ik en de oude deden geen pijn. De nieuwe schoenen bleven aan tot ik weer thuis was.

We hadden een welkome tussenstop bij Sopraan en Bas. Verwend met koffie, thee en koek en…..nog een verlaat verjaardagscadeautje voor Rick. 

De treinreis van Schagen naar Den Helder duurde bijna net zolang als de wandeling. Dat had te maken met een ongeluk op het spoor en het nog op gang moeten komen van inval bussen maar gelukkig ontstaat in dit soort omstandigheden ruimte voor leuke ontmoetingen. Het wachten werd daardoor een fluitje van een cent.

Kortom: een leuke dag.

Mededeling. Aanstaande zondag 6 juli is de Japandag in de Hortus van Den Helder. Het begint om 12.00 uur en eindigt om 17.00 uur. Er zijn allerlei kraampjes met Japanse producten, presentaties en gerechten. 

Met groeten Ton

Niet wat ik wou

Het was dus niet droog vorig week donderdag en het werd dan ook geen rondje Texel.

Vanmorgen dan maar. Hup met de boot van half acht het Marsdiep over.

Het eerste stuk gaat dan over/langs de oude zeedijk die een aantal jaren geleden helemaal ingepakt is met zand.

Eigenlijk nog niet helemaal wakker of alert zag ik een groepje scholeksters komen aanvliegen. Luid schetterend bleven ze een beetje tegen de wind in boven de dijk stil hangen.

O    dacht   ik, ik    kan    wel    een    foto    maken    voor    het    blog.

Hiermee ging al tien seconden verloren maar ze hingen er nog steeds. Telefoon gepakt, weer vijf seconden weggetikt. Telefoon openen en richten. Opnieuw een paar seconden maar nog steeds vladderden ze boven onze hoofden en inmiddels in een strakke formatie van drie vooraan en twee er achter.

Tja, en dit is op het moment van afdrukken. Ook leuk maar niet wat ik wou.

Zo vroeg op het eiland is het nog weldadig rustig. Slechts wat eilanders die richting de boot fietsten en ons allemaal groetten.

Als de Hoge Berg in zicht komt glooit het landschap een beetje.

Die ingepakte dijk wordt echt elk jaar mooier. De Lagune bij laag water.

Het was heerlijk wandelweer. Zonnig, warm en met een kleine bries om het lekker koel te houden.

Schapen graven gewoon een kuil waar ze in gaan liggen om de temperatuur te regelen.

Dan is het inmiddels twaalf uur en zijn we in De Koog. En daarmee ook meteen in de touristengekte. 

Ook al is het afgelopen jaar hard gewerkt aan prachtige brede fietspaden van betonplaten: ze zijn nog steeds niet berekend op de drukte. Maar ja, dan zouden die paden drie keer zo breed moeten zijn en dat is nu ook niet wat je wilt. 

Er werd nog wel eens gemopperd als het fietsverkeer wat vastliep door onhandig gemanoeuvreer.

Eenmaal De Koog voorbij werd het al weer snel rustig en in het bos lopend konden we genieten van prachtig vogelgefluit.

Die nieuwe paden zijn van beton en in het bos zagen we dat er blaadjes in het natte beton waren gedrukt. En als je er een hebt gezien, zie je er meer.

Dan de nieuwe schoenen. Ik startte er op en de eerste 18 km gingen ok maar daarna leek het me beter om de oudjes uit de rugzak te halen. En tijdens het wisselen zag ik dat ik al twee blaren had.

Nu staat er donderdag nog een trainingsdag op het programma maar ik kijk eerst maar even hoe die blaren zich herstellen. Sowieso gaan er twee paar schoenen mee naar Nijmegen. Daarbij is wellicht het steunzooltje op tijd klaar en ga ik voor een probleemloze vierdaagse.

Anders worden het paracetamolletjes.

Met groeten Ton