Dachten we......

Het kan ook wel een kwartiertje later worden, we zijn in Spanje tenslotte, schreef ik gisteren, maar de toekomstige Jimny eigenaar stond al keurig op de afgesproken plek en dat terwijl wij vijf minuten te vroeg waren.

Heerlijk. De overschrijving was met 10 minuutjes geregeld en de betaling verliep soepel in briefjes van 50 euro. Om dat laatste hadden we specifiek gevraagd want anders krijg je biljetten van 500 euro en dat is voor de Spanjaarden gewoon, maar wij als Nederlanders zijn er allergisch voor.

Daar gaat ze, zong Clouseau zachtjes toen alles geregeld was.

Het zal nog wel een tijdje duren voor in onze gedachten het groen van de Jimny van de witte panda verdwijnt. Dachten we.

Vanmorgen hadden we een ritje naar Nerja. Naar het dierenasiel. 

Op de website stonden twee hondjes die misschien wel bij ons pasten. Eén dan hé! Maar die twee bleken al geadopteerd. 

Das jammer, maar er is nog een hondje dat bij een familie logeert en die kunnen we komende dagen gaan zien. Leo, zo heet ie, werd uitgerekend vandaag gecastreerd.

Terwijl we over het stukje onverharde weg bij ons huis reden vond Rick dat de auto veel comfortabeler was dan de Jimny.

Wat heerlijk hè dat de motor zo weinig geluid maakt, zei ik op de snelweg.

Al bochten rijdend op de weg terug naar Cómpeta vond Rick dat de Panda veel stabieler op de weg lag. We begonnen beiden te lachen en riepen dat we Jimny al wel heel snel lijken te vergeten.

Al kwam bij de containers het oude vertrouwde groene monster weer even boven, want er stond een zak netjes tegen de container aangezet. Meestal betekent dat dat er iets van waarde in zit.

Thuis maakte ik een foto van de inmiddels leeghaalde zak, maar geeft het universum hier een teken? 

 In de zak zaten vijf planten die zo uit de pot getrokken en in de zak waren gestopt. Mankeerde helemaal niets aan.

Ze staan al weer in de borders. Hopelijk net zo blij als ik. 

Met groeten Ton

Weemoed

Na uitgebreid WhatsApp verkeer is afgesproken dat we vanavond rond halfzeven, kan een kwartiertje later zijn want in Spanje, naar de Gestoria gaan om de auto over te schrijven. 

Wat wel duidelijk is is dat de jongeman die Suzie koopt er nogal op gebrand is en er haast achter zet. Niks mañana, wat trouwens niet alleen ‘morgen’ betekent maar ook ‘ooit’.

En dat we helemaal tevreden waren met de Jimny en er altijd met plezier in reden en het een leuk klein en toch stoer autootje vonden uitte zich in gevoelens van weemoed. Onze ouders zijn er nog in meegereden, we reden er twee keer mee naar Spanje met Egbert achterin en uiteindelijk importeerden we haar in ons tweede vaderland. 17 Jaar is een lange tijd en ook al zeggen we dat we niet hechten aan spullen zijn we er wel zuinig op en behandelen we ze respectvol en als waardevol voorwerp. Het zal dus wennen zijn om in de Panda te gaan rijden want om eerlijk te zijn: sinds we de nieuwe auto ophaalden hebben we er niet meer in gereden. 

Dus werd het vanmorgen schoonmaak en overzet ochtend. 

Rick nam de binnenkant onderhanden 

inclusief het wassen van de wollen deken. We kregen die twaalf jaar geleden van de inmiddels overleden buurvrouw Els. 

‘Het is het kleed van onze Bor en misschien  willen jullie hem wel voor Egbertje?’

Ja want Egbertje was toen nog een pup.

Nu vergeet je je hond nooit maar je hond verlaat jou ook niet.

Ahhhhh. 

Vijf jaar na het verscheiden van Egbert en na verschillende keren te zijn gewassen zitten er nog steeds Beagle haren op de deken, en ik hoefde echt niet lang te zoeken om deze zes haren bij elkaar te leggen.

Ook al doet het Rick wel pijn om de ongeschonden Panda door mij te laten gebruiken als vrachtwagen ruimde hij de auto er wel voor in.

Kijk is dat nu geen liefde?

Natuurlijk zal ik er voorzichtig mee omgaan.

O ja, ik waste de buitenkant van Suzie maar daar is geen foto van.

De mieren hebben de Picudo Rojo volledig ontmanteld en naar hun nest gesleept. Alleen deze stukjes schild bleven achter op de oprit. Dat ze hem zo compleet hebben kunnen wegslepen heeft denk ik ook te maken met het feit dat ik de kever met een tennisracket keihard uit de lucht sloeg en derhalve ook het schild in stukjes moet hebben gebroken.

Iets vrolijkers dan.

De Cyclaampjes zijn beginnen te bloeien. Ik nam tijdens de pelgrimstocht van vorig jaar wat knolletjes mee uit Italië.

En omdat we het wandelverslag teruglezen weet ik dat we vorig jaar deze dag aankwamen in Los Zuecos.

Met groeten Ton

Niets gaat verloren

Natuurlijk is het een deel opvoeding, maar ik heb ook een hekel aan verspilling en ben op het ziekelijke af zuinig.

Vorig jaar was ik helemaal in mijn nopjes met de zaden van een Aloë soort die ik oogstte aan de boulevard in Velez Málaga. Ik gaf in oktober een deel van deze zaden aan leden van  de tuinclub in Cómpeta. De rest van het zaad zou ik als we in April weer in Spanje zouden zijn zelf zaaien. Maar dat feest ging niet door.

Dus vanmorgen eerst op zoek naar een bak. Niet te diep, een beetje groot en mooi zou zijn als er een passende glasplaat op zou kunnen liggen.

Het bakje kreeg ik bij aanschaf van plantjes op de gardenclub plantenmiddag en is gemaakt van een plastic kratje met een stuk plasticfolie.

De glazenplaat komt uit een koelkast en nam Malle Pietje ooit mee uit een container.

En op de hoeken is het kratje iets hoger zodat er tussen de glasplaat en het kratje nog net een spleetje open blijft voor verse lucht zodat het niet gaat schimmelen en de temperaturen niet te hoog oplopen.

Klaar, kost niks anders dan de potaarde.

Hetzelfde geldt voor de Aloë waarvan de moederplant doodging, maar nog wel zorgde voor jonge scheuten,

Daarvoor gebruikte ik een eigen mandje en bekleedde dat met een plastic zak. Scheurde de zijscheuten van de plant voorzichtig los en zette die in de aarde. Die aarde maakte ik dan weer met de helft potgrond en de helft zand. 

Zand is hier niet eenvoudig te verkrijgen want het is nogal kleiige aarde. Als het hard regent ontstaat er wat verder naar boven op de weg in een kuil een plas water waar zand blijft liggen en de kleine kleideeltjes wegspoelen. Dat haal ik dan af en toe op als ik een luchtige waterdoorlatende mix voor Aloës wil hebben want die houden niet van langdurig vochtige aarde.

Al vier jaar weet de mango nog steeds niet wat ie wil: ga ik dood, blijf ik leven of blijf ik de rest van mijn leven klein.

Uiteindelijk ben ik het soms ook gewoon zat met onwillige bomen en spite hem uit de aarde om hem de composthoop op te slingeren. Maar nee, ik kreeg het niet over mijn hart en nu staat ie dus gewoon toch weer in een pot om hem aan te laten sterken.

Uiteraard ga ik weer een stuk muur opnieuw stapelen en daarvoor deed ik vandaag wat voorbereidingen. Ik haalde een dode stronk van een struik weg omdat ik daar anders steeds over zou struikelen. En dat was eigenlijk een flink stuk hout. Zou dat niet in de kachel kunnen? Veel van het olijfhaardhout dat hier te koop is bestaat uit wortels en stronken.

Dus ligt de stronk lekker op de stoel te drogen.

Na de klussen reden we naar de kust voor een kopje koffie. Als we heremieterig op de berg zitten, zouden we in elk willekeurig land kunnen zijn dus is het meer dan nodig voor het bewustzijn om ons in het Spaanse leven te mengen. 

We zaten heerlijk, bestelden ook nog een portie croquetas en namen zoals altijd het suikerzakje mee naar huis.

Voordat we naar de kust reden maakte Rick twee aanplakbiljetten om in de auto te plakken om de verkoop van de Jimny duidelijk kenbaar te maken.

Terug de berg op werden we ingehaald door een auto en de bestuurder duidde ons dat hij wel geïnteresseerd was in Suzie. Dus stopten we bij de eerste de beste parkeerplek en .....na wat onderhandelen is de koop mondeling gedaan. Morgen de afhandeling. 

Eenmaal thuis mepte ik een Picudo rojo uit de lucht en na een paar minuten zag ik alleen nog een zwart vlekje op het beton.

Niets gaat verloren.

En nog even een ondergaand zonnetje.

En voor Bernadette: de berg rechts van de zon is de Rabita de Sayalonga. Aan de achterkant ligt aan de voet ervan het dorp.

Met groeten Ton

Geschrokken

We zeggen het vaak als we anderen beoordelen op de hoeveelheid spullen die ze hebben: je kan maar een broek gelijk aan je kont en je kan maar in een stoel zitten.

Maarrrrrr we hebben wel twee huizen en sinds gisteren twee auto’s. Onze ouwe trouwe Jimny en de nieuwe witte Panda.

De Jimny staat te koop ook al hoopt Rick stiekem dat ze niet verkocht wordt en ik Suzie kan blijven gebruiken als Malle Pietje auto. Zuinige Tonnie heeft inmiddels het universum aangeroepen voor een snelle koper ‘want anders is die compost die ik maak alsnog duur’.

Trouwens die compostmakerij ligt op zijn gat wegens gebrek aan groenafval.

Goed; de auto is er nou het hondje nog.

Donderdag hadden we een afspraak met een ouder echtpaar. We vertelden van de auto die we vrijdag konden ophalen en dat we op zoek zijn naar een hond,

Misschien kunnen jullie onze hond wel overnemen.

Ze hebben sinds drie maanden een Spaanse waterhondpup. Maar binnen een paar weken verandert hun hele leven en gaan ze onverwachts terug naar een appartement in Nederland. En is dat nou wel zo fijn voor een jonge hond die het vrije Spaanse leven is gewend?

Ze schrok zelf van haar aanbod want ze krabbelde meteen terug. ‘Nee dat kan natuurlijk niet want ik houd al te veel van het beestje.’

Maar niet alleen zij schrok, ook wij. Zijn wij eigenlijk wel toe aan een hondje? Daar moeten we toch maar eerst nog eens goed over nadenken.

Gisteren betrapte ik een Picudo rojo, de palmkever, die de val in wilde gaan.

Dat de val werkt weet ik want er zitten altijd kevers in. Maar nu ik zo’n beest bezig zag naar binnen te komen heb ik twijfels. Hoeveel van die krengen vliegen er uiteindelijk ook weer weg. Het duurde eindeloos. Beetje tutten bij ingang, weer een stappie terug, nog een keer wat lager proberen, een beetje achteruit, dan toch ook maar kijken of ie via de deksel naar binnen kon, ik was er niet gerust op en om het zekere voor het onzekere ten nemen plette ik hem met een hamer. Met deze kevers neem ik geen risico.

Heb vervolgens het gaas aan de buitenkant van de emmer wat strakker vast gemaakt in de hoop dat ze dan makkelijker naar binnen vallen.

Waar houd ik mezelf nog meer mee bezig? Met het zoeken en planten van eikels. Het is waarschijnlijk een goed jaar voor eikels want de eik die langs de weg staat, zit barstensvol mooie grote eikels en ze lijken ook nauwelijks besmet met de larven van de eikelboorder. Elke dag raap ik een stuk of twintig ballotas en plant ze nogal brutaal op elke plek waarvan ik denk dat er wel een boompje kan groeien en dat is best ook vaak op het land van anderen. Wel als het land niet gebruikt wordt. Natuurlijk plant ik er ook veel op het eigen perceel want daar lopen ze in ieder geval niet het risico dat ze alsnog worden uitgetrokken.

Ben benieuwd hoeveel jonge boompjes ik ga zien de komende jaren.

Met groeten Ton

Het kan altijd beter

Hoe vaak is het niet dat een ander je werk goed vindt, maar dat jij zelf ontevreden daarover bent. 

Dus riep Rick vertwijfeld uit: ga je die muur nou alweer opnieuw stapelen?

Ja, want ik zie allerlei dingen die ik er niet mooi aan vind.

Voortschrijdend inzicht noem ik het. Waar ik eerst al blij was dat een stapelmuur überhaupt bleef staan, zag ik later dat er soms wel erg grote gaten tussen de stenen zaten. Dus stapelde ik opnieuw. Nog weer later vond ik de aanblik onrustig, maar wist niet waaraan dat lag. Dus ontdekte ik dat de stenen in dezelfde richting moesten liggen, maar onrust ontstaat ook als er te grote verschillen zijn in de soort stenen en stapelde ik nog maar eens.

Stenen bestaande uit dunne laagjes hebben vaak een bollere vorm.

Hardere stenen hebben vaak rechte kanten. Dit type stenen sluit slecht aan.

Allemaal inzichten die langzaam aan naar een beter resultaat leidden en die er voor zorgden dat sommige muurtjes driedubbel gestapeld werden.

En nog, nog bleef er van alles knagen. Ik wil er meer lijn inbrengen. Maar wat is dat?

Dus bekeek ik op YouTube filmpjes van dry stone walling en begon eergisteren met nieuw elan.

De eerst rij stenen staat naar het zin. Toen Rick de foto maakte was ik bezig om een laag platliggende stenen te leggen maar die werd een uur later toch weer weggehaald vanwege lelijkheid.

In de filmpjes werd ergens gezegd dat bij het leggen van een laag stenen je al moet bedenken hoe de volgende laag gaat aansluiten. Dus zorgde ik voor een doorlopende lijn. Die kon ik zo mooi maken door sommige stenen van de eerst rij wat dieper in de aarde te zetten.

Maar bij de tweede laag is er aan de onderkant niets om te smokkelen en ontstonden er haaientanden die ik moest zien op te vullen zodat die bovenkant weer één lijn zouden vormen.

Soms gebruikte ik dan twee stenen op elkaar of stenen op hun kant waarbij de lijnen in de steen ook dwars kwamen te liggen.

Er ontstond wel weer een doorlopende lijn maar de aanblik werd dus wel al wat rommeliger.

Normaal gesproken wil ik een klus zo snel mogelijk geklaard hebben, maar dat ging deze keer niet lukken. Twee hele dagen deed ik erover. Ook omdat het hier nog gewoon dertig graden is, maar daarover klaag ik niet. Na tien minuten van stenen oppakken, neerleggen, verschuiven, kantelen, wegleggen en met een andere steen in de herhaling gaan, ging ik gewoon even in de stoel zitten om het werk van een afstandje te bezien. Dat resulteerde dan weer regelmatig in het weghalen van de laatst neergelegde keien.

De klus is klaar en zoals altijd na het uit elkaar halen en in elkaar zetten van een object blijven er wat onderdelen over.

Nadat de rommel is opgeruimd kan ik niet anders zeggen dat ik nog nooit zo’n goed resultaat heb behaald en.......met een verder voortschrijdend inzicht sluit ik niet uit dat er in de toekomst......

Met groeten Ton

Fantoomreuk

Vanaf gisteren is onze noordelijke residentie bewoond. Een vriendin zal er drie maanden verblijven.

Het was wat onrustig. De vriendin polste een aantal maanden geleden of ze tijdelijk in ons appartement kon verblijven als we in Spanje zouden zijn. Dat vonden we geen probleem. Eigenlijk is het prettig als er iemand in de woning is als we er zo lang niet zijn, zeker nu er meer planten staan. Kortom: iedereen blij.

En ja, ook hier kwam de grote C er tussen: Spanje werd oranje dus oei, geen verblijf in Los Zuecos en moesten we de vriendin teleurstellen. Maar nadat we beiden het virus overleefden behoorde Spanje toch weer tot de mogelijkheden en kon vriendin alsnog in Den Helder bivakkeren.

Het is wel heel erg stil, appte ze vanmorgen, geen verkeer, geen treinen en geen vliegtuigen.

Net zo stil als hier dus.

Wij kochten gisteren een andere auto en worden Pandista’s. Vorig jaar, wandelend  door Italië zagen we zoveel Fiat Panda’s rijden dat we er van overtuigd raakten dat het wel een betrouwbaar en goedkoop autootje moest zijn. Weliswaar klein maar we zijn met zijn tweeën en wellicht comfortabeler dan onze ouwe trouwe Suzie. 

Aan het einde van de week kunnen we hem ophalen, mits al het papierwerk goed is geregeld.

Als Rick zich over iets heeft ontfermd krijgt het veel aandacht of wordt er gevraagd of ik er extra aandacht aan wil geven.

Het betreffende boompje hoort bij de snelle groeiers en is daardoor nogal wat slap in het jonge stadium. Omdat het scheef naar het huis dreigde te groeien moest het worden aangebonden en dat deed ik niet snel genoeg en dus deed hij het zelf. En..... helemaal goed. Draad gespannen tussen de palm en de yucca en vervolgens het boompje aan de draad vastgeknoopt. Staat als een huis.

En we hebben een nieuw, boeiend tv-kanaal ontdekt. Geheel ellende vrij. Geen Trump, geen Corona, geen complotten en geen gezeur.

Zou er ook zoiets zijn als fantoomreuk? Mijn geurvermogen is nog steeds helemaal weg en ook proef ik nog steeds niets, behalve zoet, zout, zuur en bitter. Maar soms is er tijdens de maaltijd ineens een vleugje chocolade of kaneel. En vanavond leek ik de smaak van champignons en roomboter te herkennen. Het zijn slechts micro seconden en als ik vervolgens bewust ga proeven is er echt helemaal niets om waar te nemen.

De Eleagnus bloeit. Niet dat ik dat rook, maar dat hoorde ik aan het gedroon van de bijen die met honderden gelijk in en om de struiken vlogen. Het was vandaag de eerste dag en het houdt wel een week of zes aan. Dus wie weet snuif ik er nog wat van mee.

Voor de rest is het hier natuurlijk heerlijk. De bijeneters, zwaluwen en roofvogels vliegen af en aan, de temperaturen zijn zeer aangenaam, de tuin ontwaakt uit zijn zomerslaap en voor begin oktober is er weer wat regen voorspeld.

Met groeten Ton

Verstopt

Vanmorgen, nadat de Rick me riep voor het ontbijt dat geserveerd werd op het Acacia terras, liep ik langs de Chamaeropspalm en zag ik iets wat ik nog niet eerder had gezien.

Vervolgens viel ook nog een kwartje.

Deze periode in Los Zuecos passeerde ik de Palm tientallen keren en zag niets.

Het is ook wat verstopt. En ik denk dat het er in Augustus ook al wel zat en toen liep ik er misschien wel honderd keer langs.

Hier kan je het wellicht ontdekken.

Nu is het herkenbaar.

Een vogelnestje. Zes centimeter is het nestkuiltje in doorsnede. Keurig verstop tussen twee, bijna horizontaal boven elkaar geplaatste bladeren.

En wat is nu dat gevallen kwartje?

Ik ben een fervent lezer van het blog Moeskersmoestuin (staat ook in mijn blogrol). Heel vaak laat Clarien een serie foto’s zien van een onderwerp  waarbij ze de steeds verder inzoomed. Ik vind dat plezierig maar waarom ik dat vind? Geen idee. Ik heb het me eigenlijk nooit afgevraagd, laat staan dat ik het haar heb gevraagd.

Maar vanmorgen toen ik dat vogelnestje zag, schoot er meteen zo’n Clarienserie in gedachte en begreep ik waarom ik haar series zo waardeer.

Zo’n serie geeft voor mij ‘aandacht’ weer. Ik had van deze serie ook alleen het nestje kunnen laten zien maar dat zou voorbijgaan aan het vernuftige van het vogeltje. Ook geeft het weer dat er ‘goed’ gekeken dient te worden omdat er anders veel schoonheid aan mij voorbij gaat.

Het project.

In augustus vond Malle Pietje een aquarium bij de containers. 

Zou ik er een mini ecotuintje van maken, dacht ik toen. 

Ja maar moet er wel deksel op.

Daar had Malle Piet nog wel een stuk plexiglas voor in de kast staan. En tijdens het zoeken in de kast en trekken aan de plexiglas plaat viel er een stuk hout op mijn teen.

Klaar was ik er toen mee.

Maar nu we hier lekker lang willen blijven kwam het project weer in zicht.

Zo kocht ik eerst zaagjes voor de decoupeerzaag want die zijn altijd op. Zaagde vervolgens een keurig passende deksel.

Vanmorgen moest eerst de plaats bepaald worden. Niet teveel in de zon, op zit- ooghoogte en op een plekje waar ik dan ook nog graag zou zitten.

Ook de ramen werden onder handen genomen maar dat werd een farce. Hoe ik ook boende met schoonmaakmiddelen, azijn en antikalk: het glas bleef vlekkerig. Ongeveer als de glazen deuren van de oude douchehoek in Den Helder.

Nou ja, je kunt niet alles hebben en tenslotte had ik het universum niet gevraagd om een aquarium met kristalhelder glas. Dus doen we het hier mee.

Eerst een laagje actieve koolstof daarna potgrond waarna ik met stenen een hoogte verschilletje maakte.

Toen het leukste. Als een gek naar het plantencentrum voor plantjes en de bak inrichten.

Rick vond dat er wat kleur in moest en kwam met een paar gele stenen aan.

De eerste twee weken de bak voor een deel open laten zodat ie kan zetten. Daarna de deksel dicht en als het systeem in balans is heb je er tijden geen onderhoud aan.

Kijk, helemaal tevreden.

Tijdens hetzelfde ritje waarin ik het aquarium vond lagen er ook wortelstokken van Canna’s.

 

Die staan er inmiddels zo bij.

Omdat we hier wat langer blijven, als Corona het wil dan hé, en we de planten in Den Helder als weldadig ervoeren, kochten we ook nog een Kentiapalm.


Met groeten Ton