Zwisterse precisie

Een zeer voorspoedige terugreis hadden we en een aardige buurvrouw in  het vliegtuig. Ook waren we mazzel op het station en konden na een minuutje wachten al met de trein mee, die ook nog eens precies op tijd  aankwam op Sloterdijk waardoor we met twee minuten overstap de aansluiting naar Den Helder konden pakken. 

Zwitserse precisie leek het wel.

Om 14.30 stapten we ons appartement binnen.

Natuurlijk valt dan meteen op hoe goed buuf voor de planten zorgt maar als tweede was ik zeer aangenaam verrast door het groen op de binnenplaats.

Dat is wel een verschilletje met vijf jaar geleden.

In maart liet ik het klimrek zo achter. MET beplanting. Niet te zien op de foto maar er staan een stuk of tien planten in het vak. Nou uh, plantjes. Ik houd niet zo van grote planten kopen. Ten eerste zijn ze duur en ten tweede hebben grote planten meer tijd nodig om te acclimatiseren.

Voor mezelf heb ik daar helemaal geen moeite mee maar de buren vonden het er nadat ik alles had geplant toch wat armoedig uitzien. Oei, denk ik dan twijfelend aan mezelf, heb ik er wel goed aan gedaan?

Maar kijk. Na drie maanden is dit het resultaat. Het lijkt er toch echt op dat het werkt.

Ik zag zelfs al bloemen in de vlinderstruik en de roos en wat kleine braampjes.

Met groeten Ton

Gewenning

In de diepe schaduw bij de voordeur werd het niet warmer dan 32 graden. Best goed uit te houden als je rustig op je stoel zit met een boek. Maar zo gauw je opstaat, breekt het zweet je uit. Nog erger wordt het als je het zonlicht instapt en je regelrecht een oven binnengaat.

Niet klagen roepen we dan: daarom zijn we in Spanje. 

In de eerste jaren begonnen we al te puffen als het bijvoorbeeld 23 graden in de woonkamer was. Dan moest de airco aan. Ook ‘s nachts sliepen we met de airco op 20 graden. In Nederland is dat een tropische nacht en dat zegt toch wel wat.

Inmiddels is het geen probleem als het kwik binnen de 26 graden haalt. Voor de slaapkamer is dat wel ongeveer de grens en zetten we de ventilator aan. Je went er dus aan.

Vrienden die 10 jaar in Spanje woonden en sinds twee jaar weer  in Nederland resideren riepen vaak: altijd maar die zon. Wij konden ons dat eigenlijk niet voorstellen. Heerlijk toch al dat licht en die warmte.

Toch…….zoeken wij nu vaker de schaduw op. Hebben we ook meer schaduwplekken gerecreëerd en gaan de rolluiken dicht aan de kant van het huis waar de zon staat en zitten we op het heetst van de dag binnen. Er treedt dus hier ook wel gewenning op of aanpassing.

Als de rolluiken dicht zijn brandt de zon op de aluminium lamellen en dat straalt weer af op het raam. Dat kan beter. Dus haalde Malle Pietje de screens die hij ooit uit de containers viste tevoorschijn en maakte ze op maat voor het grote raam. Als de rolluiken dicht zijn worden die afgeschermd door het screen.

Twee voordelen: het raam voelt inderdaad minder heet aan en gedurende het deel van de dag dat de rolluiken open zijn valt er mooi getemperd licht naar binnen. 



Ook voor de zonminnende planten heb ik toch maar wat schaduw gecreëerd. Ze kunnen goed tegen hitte en zon maar moet je ze er ook altijd aan blootstellen?  

Ik sloeg zes ijzeren pinnen de grond in, maakte van drie stukken oude waterslang bogen en bond er een stukje schaduwgaas aan vast.

Volgens mij zijn ze een stuk blijer.

Afgelopen vrijdag zouden we met de zangeres die tijdelijk in het koor zingt en haar man nog een laatste keer uit eten voordat ze afreizen naar Wijchen.

Zullen wij ze dan trakteren, stelde Rick voor, we hebben het steeds zo leuk met ze gehad.

Das goed.

Zitten we in het Nederlandse restaurant kwamen er twee kadootjes uit de tas samen met lieve woorden op een kaart.

Hoe leuk kan het worden?

Nou het was vrijdag Noche de San Juan. Dat vieren de Spanjaarden op het strand. Een hele nacht met tentjes en koelboxen met eten en drinken. Er is vuurwerk, kampvuren en veel muziek.

Een zeer gezellige drukte was het.

Dat was het gistermiddag ook tijdens de laatste koorrepetitie.

Die begon pas om 17.00 uur zodat we na de repetitie meteen door konden schuiven naar het restaurant voor een drankje en een hapje.

Eerst was er nog taart omdat een van de sopranen 80 is geworden. 

Daarna begon Rick met het instuderen van een Filipijns lied. Na de pauze was het tijd voor verzoeken. Dat betekent ook dat we die liederen gewoon doorzingen, ook al gaat het fout. Eigenlijk gewoon lekker lol maken. Natuurlijk wordt er dan steeds harder gezongen, wordt het soms wat jolig als het gaat om welk lied er vervolgens aan beurt komt.

Wat dan weer opvalt is dat de liederen waar bij het begin van het instuderen op werd gemopperd, te moeilijk, te hoog, of wat dan ook nu als eerste werden aangevraagd.

Aan het einde van de repetitie vroeg een van de sopranen om aandacht.

Rick kreeg niet alleen een mooie toespraak waarin hij werd bedankt voor inzet, humor, het aanleren van zangtechniek en het op een hoger plan brengen van het koor maar ook nog een tegoedbon van de Decathlon. Daar kan hij voor de aankomende camino naar Santiago een goede rugzak van kopen.

Daarna zaten we met nagenoeg het hele koor nog genoeglijk een aantal uren op het terras.

Met groeten Ton

De link naar het evenement Fiësta de la Canción.

Voor de degenen die graag iets willen horen van onze muzikale inspanningen.

https://www.youtube.com/watch?v=_XQxxR_Gz4s_XQxxR_Gz4s

Met groeten Ton 

De afronding

Gisteren wandelden we de laatste Spaanse trainingsdag. Meteen een mooie dagbesteding zodat ik nauwelijks last had van de stilte nadat de gasten waren vertrokken.

Het begint in rap tempo op te warmen en dat maakte de wandeling wel wat zwaar. Ik had zelfs een blaar en dat had niets met de nieuwe wandelsokken te maken. Die zaten heerlijk.

Het weerhield me in ieder geval niet om wat zaden te verzamelen op deze helling.

Terwijl Rick verschillende wassen draaide, hield ik me vanmorgen bezig met het verplaatsen van de potplanten. Die gaan weer in waterbakken om de hete zomer door te komen. Het is behoorlijk wat sjouwwerk en ik moest ook nog een extra bak maken, nu vier in totaal want ik denk niet dat ik ooit al zoveel potten had staan.

Het oogt wel meteen wat troosteloos. Zeker met de modderige afdrukken op de tegels en de lege onderzetters.

De cactussen die her en der staan kunnen twee maanden zonder water zeker als ik ze bij de voordeur op een wat beschutte plaats zet met slechts een uur of vier ochtendzon.

Hier staan de jongens en meisjes die van schaduw houden. Naast de wormenhotels.

Dit zijn de droogteminners die in tegenstelling tot de cactussen wel wat water willen. Hier heb ik een laagje zand in de bak zodat het er wel vochtig is maar er geen laag water in staat.

Hier zijn de gematigden plus een zonaanbiddende Spaanse margriet maar daar had ik geen betere plaats voor.

En nu op naar Colibri waar we met de tijdelijke sopraan van het koor en haar man voor een laatste sateh gaan.

Met groeten Ton

Waarom wachten

Het is volbracht en wat was het een succes.

In de onderbroeken fabriek. Eerst nog wat inzingen maar dat was al wel nadat we de zaal wat hadden aangekleed.

Het was weer een hele belevenis. 

Er zitten echt wel wat verschillen in de Spaanse of Nederlandse manier van voorbereiden. Terwijl het spektakel om vijf uur zou beginnen stonden wij om half drie nog voor een gesloten deur terwijl die op die tijd zou worden geopend door Cristobal.

Goed, weinig activiteit en bij het ingaan van de zaal stonden er honderdtien plasticstoelen in stapels tegen de achtermuur.  Terwijl we er om 160 hadden gevraagd en ze zouden zijn klaargezet. Ook zou de zaal zijn aangekleed. Uh, niets daarvan.

Maar ineens komt er  dan vanuit verschillende hoeken hulp aan en is het varkentje met een half uur volledig gewassen. Inclusief een bar voor de drankjes en hapjes.

Zeer on Spaans begonnen we keurig op tijd en werd het spektakel geopend door de wethouder van Cultuur.

Het koor met dirigent tijdens het openingslied Halleluja van L Cohen. En meteen daarna was het duidelijk: het publiek was gul met applaus en geschreeuwde aanmoedigingen. Dat betekent ook meteen dat er behoorlijk wat Spanjaarden waren.

Er waren 16 individuele optredens los van het Coro de Cómpeta en het kinderkoor van Mus Harmonia.

Een gevarieerd programma van Rolling stones tot zelf gecomponeerde liederen. 

Wat mij vaak verbaasd is het behoorlijk hoge niveau van amateurs die ‘tussen de schuifdeuren’ optreden. En omdat het hier toch wat relaxter gaat was het ook geen probleem om na een valse start gewoon zonder gedoe opnieuw te beginnen zoals bij The long day closes waar ik na een verkeerde begintoon de melodie niet te pakken kreeg. 

Stop maar, riep ik tegen Rick. 

Niks aan de hand. Opnieuw de begintonen aangeven en zonder gedoe het lied feilloos zingen. Dat zou me trouwens een aantal jaren geleden niet zijn gelukt omdat ik me dan een enorme sukkel zou hebben gevonden.

Een van de solozangeressen van het kinderkoor was er ook even uit. Zij begon te huilen maar werd meteen opgevangen en gerustgesteld door de dirigente van het koor en door haar vijfjarige broertje die met een flesje water kwam aanzetten. Ook zij zong daarna zonder probleem haar lied uit. Een ovatie viel haar ten deel.

"

Twee van onze gasten: pianiste Ati en Sopraan M. Sopraan hier in de rol als pageturnster.

Sopraan en partner zongen All I ask of You, begeleid door Ati. Rick en ik zongen later het duet uit de parelvissers. Ook begeleid door Ati.

Daarnaast zongen we met zijn vieren a capella het lied The long day closes.

Rond half acht was het afgelopen. Eigenlijk gewoon jammer maar het was met al het geregel eromheen ook best intensief dus het drankje na afloop was dan ook zeer welkom en kon de spanning er ff lekker afgekletst worden.

Ook later thuis werd er in de zwoele avond veel nagepraat want dat is leuk met gelijkgestemden. 

Pas tegen middernacht lagen we in onze bedjes. Van nachtrust kwam niet veel want wat een onweer. Met regen. Nou zou ik graag gezien hebben dat de hoeveelheid regen gelijk opliep met het aantal bliksemflitsen maar de volgende morgen zat er toch vier mm regen in de meter.

Dinsdagochtend eerst een rondrit door de bergen boven Cómpeta en daarna een Menu del Dia bij El Pampano. Ook daar was het gespreksonderwerp het concert want de dochter van de restauranteigenaar zingt in het kinderkoor. En daar is pappa natuurlijk trots op.

Heerlijk gegeten. 

Spreekt voor zich.

De pleisterplaats.

Vorig jaar was het concerten rond dezelfde datum maar was het meer 35 graden. Nu vanwege het instabiele weer was het rond de 25 en dat is een stuk aangenamer. Maar wat is het weer van slag. 

Zoveel depressieweer met regen. Ongehoord in deze tijd van het jaar.

Ook vannacht wederom onweer en regen. En niet zo’n beetje ook. 

Vanmorgen kwam het ook nog even lekker los met als resultaat vijf mm.

Om elf uur zetten we de gasten af op het vliegveld waarna wij een tweede stoeltje uit de Blauwe Doos haalden.

Goed, dan zit de week met de gasten er weer op. 

Het was meer dan leuk. 

O, wat zou ik dit graag opnieuw willen meemaken als ik 90 ben, zei Ati.

Maar waarom dan drie jaar wachten, antwoordde ik. 

Dus komen ze, als het universum het wil, volgend jaar opnieuw.

De eerste voorstellen voor te zingen liederen zijn er al.

Met groeten Ton.

Blikseminslag

Het was een bijzonder ochtendje.

Dat ochtendje begon gisteravond al toen het na de hitte van de dag zo rond negen uur begon te regenen. Het moet niet gekker worden. We moesten verhuizen van het acaciaterras naar het overdekte terras waar we tot twaalf uur bleven praten.

Vanmorgen vroeg op om deze lucht met regensluiers te zien. En dat in Juni.

Wel was het heerlijk afgekoeld.

Het werd binnenzitten want het waaide en onweerde nogal maar zo tegen lunchtijd konden we toch buitenzitten. In ieder geval tot het eten op tafel werd gezet want toen begon het te hozen en scholen we met borden en al onder het afdak.

Het duurde slechts een paar minuutjes maar 

wel met hevige windvlagen.

Drie mm vergaarde de regenmeter.

Na de maaltijd terwijl een ieder zich terugtrok voor een siësta was er een scherpe lichtflits met direct een luide knal. Ik gaf gewoon een gil. De zekering sloeg uit de meterkast en de koelkast stopte.

Oei, dat is ergens ingeslagen, riep ik.

We liepen meteen naar buiten en bij de voordeur schrok ik opnieuw.

Zit er een dikke pad op de stoep tegen de voordeur aan waar ik bijna op trapte.

Eenmaal buiten zien we een grote en hoog opsteigende rookwolk in het dal.

Is de bliksem ingeslagen in een cipres.

Gelukkig was het nat geregend en was er op die ene boom na geen schade. Na tien minuten konden we slechts een zwart geblakerde boom zien.

Na het spektakel gingen we op excursie naar Almuñecar.

Leuke stad met mooi groen.

Maar met nog leuker restaurantjes aan het strand.

Ik offerde me op om de auto op te halen en toen moest er nog gedold worden.

Tijdens dat ik het blog begin te schrijven is de avondzang begonnen dus ik moet NU stoppen.

Met groeten Ton

Wat willen jullie als ontbijt?

Ik denk dat mijn moeder wel een tikkie jaloers zou zijn maar misschien ook wel een beetje trots.

Nu heeft het klimaat en het feit dat de plant hier buiten staat, beslist een groot aandeel in de bloei maar toch? En er komt nog een derde bloem aan.

Gisteravond konden we rond 20.00 uur de gasten van het vliegveld ophalen. 

Na een rondje oohhs en aaahs over huis, tuin en uitzicht maar meteen aan de bubbels. En terwijl zij het heerlijk zwoel vonden vond ik het eigenlijk wat frisjes worden.

Uit de verschillende koffers en tassen kwamen allerlei kadootjes: wandel sokken, kaas, drop, een cake, gemberkoekjes en een kruidkoek. 

Hoe leuk en lekker kan het worden.

Vanmorgen.

Wat willen jullie als ontbijt? 

Nou uh, een kopje thee met een plakje cake.

Dus werd het een heus Spaans of Italiaans ontbijt dat echt niet uit meer bestaat dan dat.

Vervolgens op naar Nerja voordat het te heet zou worden.

Daar moesten we eigenlijk stil staan voor een foto maar besloten we tegelijkertijd om ‘slowmotion’ te doen.

Daarna al snel op een terras voor een drankje en een hapje.

Zo tegen 14.00 uur weer terug op de berg. Eerst een siësta. We zijn tenslotte in Andalusië.

Na de rust aangenaam verpozen in de schaduw van de onvolprezen acacia.

En ja. Zo tegen vijven werd er gezongen want onder andere daarom zijn ze hier.

De eerste oefeningen zitten er dus op. Wellicht vanavond nog een rondje en morgen ook natuurlijk zodat we goed voorbereid het Fiesta de la Cancion in gaan.

Met groeten Ton.

Als een speer

Nee, het is niet zo dat bij het nieuwe tafeltje een nieuwe stoel gezocht moest worden. Die stoel wilden we al veel langer om de inmiddels aftandse stoelen uit de erfenis van zus te vervangen maar we konden niets vinden. Nou is dat niet helemaal de waarheid. We zagen prachtige stoelen maar met bijbehorende prijzen. 

Anyway. We togen gisteren naar IKEA en kochten dit exemplaar. 

Hij zit heerlijk en we hebben besloten om eenzelfde model met een lagere rugleuning en okergele bekleding bij te kopen.

Nu ziet het er wel wat grijs/zwart en kaal uit maar dat komt vanwege de gasten die in aantocht zijn. 

Alles wordt gekuist en opgeruimd. Zeker dat opruimen want langzaam aan slibt het toch wat dicht met snuisterijen en gevonden spullen.

Trouwens Rick neemt op de foto de keukenlades onder handen.

Het winkelen liep sowieso als een speer. Ten eerste geen onderling gedoe over keuze of wat dan ook en Rick, als notoire antishopper, ging zelfs akkoord om meteen langs de Decathlon te gaan om te zien of er nog een bruikbaar koopje was. Ja, een paar wandelschoenen voor mij.

Nadat we vorige week de badkamer schilderden en de boel naderhand weer schoonmaakten viel er een van de zes plakspiegeltjes van de muur.

Meteen tijd om Rick’s droomspiegel te kopen: met ingebouwd licht en verwarming. Ook daarvoor werd op de website van de blauwe doos gezocht.

Tja, een exemplaar met afgeronde hoeken. Die is aan mij niet besteed. Dus daarvoor gingen we meteen door naar Leroy Merlin. Die zit naast de Decathlon. Binnen tien minuten stonden we buiten met een zeer gewenst exemplaar. Een makkie dus.

Oei, een makkie? Ik maak me druk of we wel mooie gaten in de glazenblokkenmuur kunnen boren. Is het muurtje wel stevig genoeg? En hoe gaat dat met die elektriciteit? 

Nou ja, ik blijf een piekerraar.

Eerst vanmorgen maar aan de klus begonnen. En dat ging van een leien dakje.

Met een half uur klaar.

Zeer tevreden.

Dan meteen maar een volgende klus.

Met de gasten in aantocht kunnen we kussens van de loungeset niet in de logeerkamer kwijt en de wilde dieren schuifelen nog steeds rond huis en tuin.

Zeheg?

Jaha.

Kan je niet een hoes maken of zoiets?

Ik kan alles.

Naaimachine naar buiten, dekzeil op maat geknipt en hop met de geit.

Laat het wild en de gasten maar komen.

Met groeten Ton

Grafisch

Het instabiele weer zorgt/zorgde niet alleen voor regen maar ook voor mooie zonsondergangen.

Nadat de zon vrijdag achter de bergen verdween en wij door de schuifdeur naar binnen wilden gaan zagen we dit vogeltje in de hoek zitten.

Dat is toch geen veilige plek om te overnachten. We zien wel vaak dat vogeltjes onder het afdak op de metalen balken zitten. Dat is een goede plek: de katten kunnen er niet bij. 

Hij is vast ziek, zei ik nog. Maar toen we wat dichterbij kwamen vloog hij gewoon weg de boom in.

Nu de relatief instabiele en koele periode voorbij is, wordt het ineens heet. Dat is niet zo erg maar vanwege de regen is het nu wel behoorlijk klam. Ik ben  nog steeds bezig met het beplakken van wasmachineramen. En om het mezelf wat aangenamer te maken heb ik een doek aan de jasmijnstruik gebonden voor de broodnodige schaduw.

Gisteravond waren we in het dorp. Rick deed daar een repetitie voor twee dames die tijdens De middag van het Lied, het duet uit Lakmé gaan zingen. Hij begeleidt het op de piano. 

Ik gooide in de tussentijd het verzamelde en gesorteerde vuil weg bij de containers. En wat stond er naast?

Een bijzettafeltje. Van Wiersma. Nooit van gehoord. Het komt uit Rotterdam vond ik op internet.

Dat ging subiet mee naar huis want wat wist Malle Pietje bijna zeker? Thuis staat er een gehard vierkant stuk glas van 40*40 cm dat precies op het onderstel past.

En dat deed het.

Want ik denk dat het spaanplaat beyond repair is.

Na demonteren en oppoetsen staat het nu in huis. En de vloertegels zijn ook 40*40.

Ziet er wel heel grafisch uit.

Met groeten Ton