Maria Sibylla Merian

We waren dit weekend druk in de Hortus.

Nu is het nooit zo druk dat we niet even door tuin of kassen kunnen lopen of en dan vooral ik, even in de boeken struin die overal staan.

Dit seizoen is er speciale aandacht voor insecten. Zo hangen er mooie macro foto’s in de entree ruimte. In de tuin is er info te vinden over insecten en hun afhankelijkheid van specifieke planten. Ook voor kinderen heel interessant. 

Sommige insecten zijn echt afhankelijk van een soort plant. En die kennis is niet van de laatste jaren.

Maria Sibylla Merian, Duitse kunstenares en entomologe. 1647-1717. Zij maakte tijdens haar leven de meest prachtige kunstwerken. Maar niet alleen dat. Naarmate ze meer en meer studie maakte van de planten ontdekte ze ook dat bepaalde insecten en dan vooral vlinders in alle stadia, afhankelijk waren van die planten. Sindsdien schilderde ze de, in die tijd verachte schepselen, tot in de fijnste details.

Haar belangrijkste werk is een boek met planten uit Suriname. Van dat werk staat een kopie in de Hortus en daar heb ik heerlijk in gestruind. En dan is het een klein stapje om in de vlinderkas te zoeken of alle stadia van vlinder, ei, rups en pop te vinden zijn.

En nee: die kon ik niet allemaal vinden.

Maar wel vlinders.

Eitjes. Afgezet op een Passieflora. Als de eitjes uitkomen zullen de rupsen de planten nagenoeg kaal vreten.

Van een ander soort vond ik de rupsen.

Een centimeter of tien lang. Aan de onderkant van de rups zijn twee keutels te zien.

Zij reduceren de bananenbladeren in no time tot nerven en die ongelooflijke hoeveelheid groen die ze verorberen moet er ook weer uit.

In de oksel van dit blad liggen een berg keuteltjes. Ze zijn hier al beschimmeld.

Poppen kon ik nergens vinden. Misschien volgend weekend.

Na bericht.

Een pop. Poppen worden van de planten gehaald en in een kastje opgehangen zodat ze veilig kunnen veranderen in vlinders.

Vandaag waren er minder bezoekers dan gisteren dus dook ik nog even in de Japansetuin.

 Met groeten Ton

Kleine wereld

Onze huishommel. Of eigenlijk: onze balkonhommel.

Trouw bezoeker van de lavendel en Rick wordt er blij van. 

Dat zo’n beestje die lavendel op twee hoog toch weet te vinden. Roept hij.

Ik wil dan weten hoe hij weet dat het dezelfde hommel is.

Hij ziet er steeds hetzelfde uit.

We hadden een uitje naar Texel. 

Met de boot is altijd een feestje. Zeker met het mooie weer van vandaag.

En natuurlijk hadden we een leuk gesprekje met dit echtpaar. Ze komen uit mijn geboortestreek en dat praat altijd makkelijk. De foto is inmiddels doorgemaild.

Om onverklaarbare redenen hadden we geen zin om te wandelen. We gingen dus lekker met de fiets. Hier de lagune die echt elke keer dat we op het eiland zijn, mooier is geworden 

Bij de vriendinnen heerlijk in de tuin uitgebreid geluncht en onderwijl lekker bijgepraat. En ik dronk zelfs een glaasje wijn. Of drie.

Wat is het toch fijn om een leuke groep mensen om ons heen te hebben.

Dank dames voor het aangenaam verpozen.

De terugweg nam, na alle wijn, wel iets langer in beslag dan de heenweg.

Gelukkig was ik nog wel bij machte om een foto van de lagune te maken. Nu bij laagwater. Nog mooier en gevarieerder dan bij vloed.

Bij de boot was het druk maar er was voor iedereen een plaats aan boord.

Zowel op de heen- als de terugweg kwam ik een oud collega tegen. Toch bijzonder en we spraken af dat ik bij haar op visite ga komen. Ze gaf haar adres en dan is het toch wel verrassend dat ze bij Sopraan in de straat woont. Sinds kort. Dat weer wel.

Klein wereldje.

Met groeten Ton 

Rust!

Weer thuis.

We kregen van hospita Agnes allebei een mooie bos gladiolen. Ze horen erbij en ze staan hier fier in de vaas.

Beiden zijn we meer dan tevreden met het resultaat van de laatste vierdaagse. Rick helemaal blij met de nieuwe afstand en het feit dat het hem zo gemakkelijk afging. Ik met mijn drie blaarloze dagen en de constatering dat ik het fijn vind om ‘alleen’ te wandelen.

Wel ga ik eens informeren bij huisarts, podoloog of amputist of er een oplossing is voor dat vermaledijde kleine teentje dat de laatste wandeldag als vanouds het plezier probeerde te vergallen. 

Vanmorgen met de trein van kwart over negen naar huis. 

Op het station besloot ik een beker koffie te kopen.

Drie mensen voor me in de kiosk waarvan de laatste een jonge vrouw was die duidelijk ook de vierdaagse tot een goed einde had gebracht.

De knappe man achter de balie feliciteerde haar met haar medaille en gaf haar een compliment over haar mooie haar.

Vervolgens stapt ik naar voren en vroeg hij waar hij mee kon helpen.

Ik stelde hem een tegenvraag: zag ik nou dat je met haar stond te flirten?

Ja, antwoordde hij, dat doe ik altijd en ik ga ook met u flirten. Wat heeft u mooie bruine armen en ik neem aan dat u de vierdaagse ook heeft uitgelopen?

Ja, zei ik.

Dat is een knappe prestatie. Chapeau.

Dank je.

Ik zou graag een cappuccino willen.

Ga ik voor u maken

Maar eigenlijk is dit een verkooptruc hoor, zei hij. En het werkt. 

Ik kan hem ook dubbel sterk maken hoor zei hij onderwijl hij de eerste handelingen verrichtte en ik betrapte me inderdaad op de gedachte dat ik dat dan wel wilde.

Ik bedankte hem maar bleef bij mijn eerste keuze omdat ik liever meerdere keren een kopje koffie drink dan dat ik alle cafeïne in een shot naar binnen krijg.

De koffie dronk ik met extra plezier op.

Tegen twaalf uur in Den Helder waar op een terras waar we langs liepen werd geapplaudisseerd. We waren dan ook duidelijk herkenbaar met de bossen gladiolen.

Rick pakte de rugzakken uit en stopte de wandelkleren in de wasmachine. Ik deed boodschappen en maakte een salade. En die salade is wel een paar dagen nodig want we zijn beiden behoorlijk aangekomen. En dat ondanks al dat gewandel. Maar goed: taart, feestje met buffet, ontbijt in Wijchen, meer taart, patat, pizza en dat naast alle aangeboden heerlijkheden langs de route.

We hielden vanmiddag een lange siësta ondanks de vreselijke herrie die van Willemsoord kwam. Zomerfeesten. En dat terwijl onze oren nog tuteren van ‘Zwemuh in bacardi lemuh’.

Met groeten Ton

De glimmers zijn weer binnen

Rick verliet het pand rond half vier. 

De wandeldames ongeveer een half uur later. 

En ik? 

Ik besloot gisteravond om een half uur later te starten dan de eerste dagen en stond pas rond kwart over vijf naast mijn bedje. 30 Kilometer is bijna een rondje met de hond. Dus waarom haasten?

Ik wandelde ‘alleen’ en had twee leuke gesprekken en wat neuzelarijtjes. De tijd vloog om. Zeker in deze mooie groene omgeving.

Hier word ik blij van. Ik ben nu eenmaal meer van bomen dan van beton. Ondanks al de wandelaars kon ik toch best wat vogelgefluit horen.

Gister schreef ik dat ik jammer vond om niet over de pontonbrug van Cuijk te gaan. Rick stuurde deze foto: wat een rust. Jaloersmakend.

In Malden kwamen Rick en Damian weer op de hoofdroute uit. Ik zat daar al een half uur aan de weg te wachten in een comfortabele stoel voordat de mannen aankwamen. Dat wachten werd veraangenaamd met een kop soep en een bakje yoghurt dat ik kreeg van de aardige dame die de stoelen daar had neergezet.

Hoe leuk en lekker kan het worden?

Gezamenlijk verder de laatste 11 kilometer naar Nijmegen. Hier zijn we op het punt waar de Via Gladiola begint.

De verwachte hitte bleef uit vanwege sluierbewolking waardoor er wel een opgeluchte stemming heerste.

Nog een kilometer en de gekte loopt op.

Op de tribune staan de notabelen die wandelaars begroeten en een hand geven. Als je dat wilt tenminste en eigenlijk vond ik dat best bijzonder.

De finish.

En nog blijer met het eremetaal.

Het was een buitengewone vierdaagse. Sowieso vanwege Rick’s beslissing om de langste afstand te lopen. Daardoor liep ik alleen en dat beviel me bijzonder goed. Eigenlijk zou dit mijn laatste vierdaagse zijn maar omdat ik zo prettig heb gelopen, ondanks dat er vandaag toch een flinke blaar op de grote teen ontstond en mijn immer plagende kleine teen ook weer eens zijn best om het plezier te vergallen.

Maar ook vanwege de verrassing van de vriendin die ineens in Wijchen langs de weg stond. Of eigenlijk ineens opdook bij de vrienden die een heerlijk ontbijt verzorgden.

Beslist ook leuk is de nieuwe wandelmaat van Rick. We liepen elke dag gezamenlijk de laatste tien tot vijftien kilometer. Want natuurlijk wil ik wel weten wat voor man het is. En ….hij is goedgekeurd. De afspraak staat dat zij volgend jaar weer samen lopen. 

En ik kom terug op mijn woord: ondanks de blaren loop ik volgend jaar toch gewoon weer mee. Het is té leuk om op te geven.

Dank voor de reacties. Ze worden zeer gewaardeerd.

Met groeten Ton

Niet zo slim

Opnieuw vanmorgen om 05.30 uur bij de start.

Dat was eigenlijk een klein wonder want ik deed iets doms. Ik stond keurig buiten bij mijn fiets te wachten op de wandeldame. Toen zij naar buiten kwam bedacht ik me toch dat het beter was om toch nog maar een toilet bezoek te doen. Dus snel naar binnen om mijn ding te doen. Vervolgens snel naar beneden waar ik de voordeur netjes achter me dicht trok en me een rotje schrok toen ik me besefte dat mijn rugzakje nog binnenstond. Ehennnn…we beiden geen sleutel hadden. 

Dus gooide ik wat steentjes tegen het raam van de 30 km wandelaars die gelukkig wakker werden en de deur openden 

Pffff. 

Ik voelde me wel wat dommig.

Eenmaal bij de start stonden we 25 minuten om de rij. Er is dus een veranderende groepsdynamiek. Nog meer mensen die vroeg willen/denken te starten.

Er werd gedurende de dag best veel gemopperd dat het nieuwe systeem van starten nadelig werkt op de doorstroming.

Maar het is heerlijk weer en langs de dijk was het geweldig wandelen. Nog vroegig en we hoorden veel vogels fluiten en op de langskomende schepen werd luid en langdurig getoeterd.

Na tien kilometer liet ik de wandelvriendin achter toen zij bij haar verzorgingspost aankwam. Ze is daar lid van en er worden dan twee maaltijden en een snackronde verzorgd.

Daarna had ik nog een paar heel leuke gesprekken om de tijd te doden tot de samenkomst van de 40 en 50 kilometer.

Waar de routes samenkomen konden we even lekker uitrusten bij een aardige oudere dame waar we ook nog een heerlijke plak zelfgebakken cake kregen.

Gesterkt gingen we verder en al snel doemden de ‘hoogste’ toppen op.

Op de top stond een nieuw enigszins ludiek bord. Inmiddels was het wel behoorlijk warm geworden.

Nooit eerder bezochten we de militaire begraafplaats, ook al werd ons dat door de wandelvriendinnen al een aantal keren aangeraden. En samen met de enthousiaste wandelmaat Damian leek het ons wel gepast.

Alle bataljons brengen een militaire groet en wordt de Last Post gespeeld. Tuurlijk was ik als natsok weer geraakt. Toevallig werd de groet gebracht door een Spaanse groep militairen.

En dan hup weer verder.

Het laatste hoogtepunt gaat door twee wijken van Nijmegen waar een waar volksfeest wordt gehouden. Beregezellig.

Geweldig gelopen en we waren om half drie bij het eindpunt waar we te horen kregen dat morgen vanwege de verwachte hitte alle afstanden met tien kilometer worden ingekort. En dat vind ik echt jammer want voor mij is het absolute hoogtepunt van de Nijmeegse het via de pontonbrug oversteken van de Maas en daar komen we nu dus niet langs.

Nahja. Het is niet anders en had ik vanmiddag al niet mijn natte moment? Het moet zo zijn.

Dan over de verschillende kleuren van de dagen.

Blauwe dinsdag heeft een link naar het blauw van de rivieren.

Rose woensdag is voor saamhorigheid.

Groene donderdag is groen vanwege de groene omgeving.

Oranje spreekt voor zich. De kleur van sportief Nederland.

En dan nog de blaren: een kleintje.

Met groeten Ton

Dag twee

Vandaag opnieuw om 05.30 gestart. 

Gisteravond aten de zes wandelende gasten van Agnes gezamenlijk in ons appartement. Ik had maandagmiddag chorizoschotel gemaakt dus die hoefde ik alleen op te warmen en nog rijst te koken. 

De ander twee wandelgasten zijn voor ons nieuw maar het klikte heel goed. Dus ook vandaag gezamenlijk eten maar dat wordt door een ander verzorgd.

De nieuwe manier van starten heeft beslist een voordeel qua snelheid. En……ook een nadeel qua snelheid ook al doet dat zich wat later op de dag gelden.

Donkere wolken boven de stad maar het bleef droog. En eigenlijk vind ik het licht zoveel mooier met een beslagen lucht.

Op een van de viaducten weer een echt Nijmeegse moment. Er werd lang en luid getoeterd na wat zwaaien.

Vandaag wel wat minder gesprekken. Dat werd trouwens volledig gecompenseerd door het ontbijt dat we in Wijchen van Karin en Mat kregen voorgeschoteld. Ik was er al een kwartier voordat Rick en Damian aankwamen.

Maar nog leuker en verrassender was dat een vriendin ons kwam aanmoedigen. Ze kon niet bij ons feestje zijn en vond dit een een leuk alternatief. En dat was het. 

De ontmoeting was in samenspraak met Karin voorbereid.

We zouden eigenlijk langer hebben willen blijven maar tja, die wandeldrang. 

Na Wijchen is het nog ongeveer ongeveer 17 kilometer en die liepen we samen. En dan bedoel ik samen met Rick en Damian.

Echt heel gezellig.

Niet alleen vanwege de lange pauze een uur later aan de finish. Ook door de snelle start, waar iedereen zo vroeg mogelijk aanwezig is, zitten de wandelaars heel dicht op elkaar. Vanaf een uur of tien stroopt het in de verschillende dorpen op en kan er slechts stapvoets gelopen worden.

Ik vraag me af of volgend jaar dezelfde startprocedure gevolgd gaat worden want er wordt nogal gemopperd.

Op het aankomstplein speelde een orkestje wat de feestvreugde verhoogde.

Inmiddels lekker gedoucht en gerelaxed op de bank gaan we zo aan tafel.

Een dan zit dag twee er ook alweer op.

Met groeten Ton

Het zou toch niet?

De eerste dag zit er al weer op. En hoe.

Voor het eerst dit jaar start de hele groep van de 40 kilometer op dezelfde tijd. Tenminste: er is maar een starttijd in tegenstelling tot voorgaande jaren dat er om vijf uur en zes uur gestart moest worden. Dat was om té grote toeloop tegen te gaan. Maar in oneindige wijsheid nu dus toch één starttijd. 

Wij verwachtten dat het om vijf uur stervensdruk zou zijn, veel mensen willen zo vroeg mogelijk starten, dus besloten de wandeldames en ik om pas om half zes bij de start te zijn. En dat waren we. 

Er stond een flinke rij en we schatten in dat het ongeveer 20 minuten zou duren voordat we door de start zouden zijn. Iedereen wordt gescanned en dat neemt nu eenmaal tijd. Maar tot onze grote verbazing waren we er om 5.34 door.

Sneller kan niet.

Geweldig wandelweer was het. Niks te warm. Het eerste uur werden er zelfs fleecies gedragen. Nu is het boven het water natuurlijk altijd extra fris.

Sinds een paar jaar lopen we de eerste dag tegen de klok in. Dat is gedaan om het stuk dijk in de koelte te lopen in plaats van aan het einde van de dag wanneer iedereen vermoeid is en het een stuk heter is.

Daarna eigenlijk geen foto’s gemaakt. Ik had veel leuke gesprekjes onderweg en…….ook al hebben Rick en ik altijd prettig samen gelopen is het eigenlijk heel fijn om alleen te lopen.

Eigen tempo, inhalen wanneer ik dat wil, niet hoeven opletten waar Rick is tijdens een gesprekje met een mede wandelaar.

En dan ineens het bord met 5,7 kilometer. Dat gaat goed maar het zou toch niet dat ik deze keer echt geen blaren loop?

Natuurlijk gebruikte ik wandelwol en had mijn teentjes afgeplakt. En het is niet zo dat ik dat morgen niet doe om zodoende blaren te krijgen om onder mijn belofte uit te komen.

Alleen de brug nog over en de stad door.

We kregen wel een miniregenbuitje maar te weinig om nat te worden.

Inkloktijd. 7 uur en 50 minuten. Zo snel heb ik nog nooit gelopen. Wel te vermelden dat ik slechts een pauze van zeven minuutjes heb gehouden. Meer was niet nodig en zelfs nu, na een paar uur op de bank ben ik niet verzuurd en heb geen spierpijn. 

En het meest wonderlijke: geen blaar.

Wil het universum iets zeggen?

Rick jubelt van wel.

Ook Rick heeft geweldig gelopen. Hij vond de extra stukken route helemaal niet saai, dat wordt namelijk gezegd. En een groot voordeel is dat het minder druk is omdat ze een groot deel van de dag voor de meute uitlopen.

Hij heeft onze wandeldames al gepord om volgend jaar ook de 50 te lopen. Dat zouden ze trouwens zonder problemen kunnen want zijn na de 40 kilometer altijd nog zeer energiek en blaren? Wat zijn dat?

Dit is Damien. Rick’s wandelmaatje van vandaag.

Met groeten Ton

Een man, een man,

Ja ja. 

Gisterochtend met de trein naar Nijmegen waar we tegen de middag incheckten bij hospita Agnes.

Zoals altijd werden we enthousiast welkom geheten en na een uitgebreide koffiesessie met citroencake op naar Wijchen.

Daar vierden we zeer genoeglijk de 65ste verjaardag van Karin. Ik had er nog een klusje en maakte me als voormalig kok verdienstelijk met het verwarmen van de Griekse heerlijkheden. Wel onder het genot van een wit wijntje en zoals vaak: uiteindelijk staat iedereen in de keuken. Daar is het niet alleen het leukst maar er is ook wat te halen.

Kortom: ik vermaakte me uitstekend.

Vanmorgen werden we uitgenodigd voor het ontbijt. 

Ik beslis dat altijd in het moment, zei Agnes, toen ze zag dat wij al met koffie en thee op de bank zaten in ons mini appartement.

Dus zaten we rond negen uur aan de verse broodjes en croissants.

Hoe leuk kan het worden?

Vanmiddag naar de stad. Wat een berg volk was er op de been.

Hier staat de rij voor de inschrijving van de 50 km. 

Altijd bijzonder om dan een gesprekje te hebben met de mensen achter je in de rij die……uit Den Helder komen

Het wachten gaat in ieder geval sneller voorbij als je wat staat te kletsen.

Anyway. Rick is geregistreerd.

Daarna naar de 40 km balies. Daar stonden zoveel mensen dat ik besloot om morgen een nieuwe poging te doen.

Dan maar op naar bakker Strik waar nog een leeg tafeltje was.

Zeheg?

Jahaa.

Hingen die schoenen vorig jaar ook hier?

Met alle hectiek raakte ik toch ook weer geïnspireerd.

Zie je wel, zei Rick, je gaat volgend jaar gewoon weer.

Nou uh, dat zou kunnen. Maar….. alleen als ik deze keer geen enkele blaar heb.

Met groeten Ton