Nog een nagekomen Spaans bericht

Afgelopen maandag was de laatste repetitie van het seizoen. Altijd leuk maar nog eens extra vanwege de gezamenlijke maaltijd daarna.

Ik wil wat anders doen tijdens die repetitie, zei Rick een week of twee geleden.

Waar denk je aan, wilde ik weten want meestal heeft hij dan al iets in gedachten.

In groepjes. Kleine groepjes waarin alle stemmen zijn vertegenwoordigd. Als minikoortjes.

Ik zie dan allemaal problemen opdoemen van mensen die onzeker worden als anderen kunnen horen wat ze zingen. In zulke groepjes kan je jezelf bijna niet verstoppen achter de stem van je collega’s sopraan of bas.

Vorige week donderdag was de bijeenkomst met de muziekcommissie. Naast de gewoonlijke klachten over bepaalde liedjes: ik vind de Beatle-medly vreselijk of ik wil alleen in het Engels zingen, kwam toch de conclusie dat eigenlijk iedereen tevreden was met het repertoire.

Ook een punt dat werd ingebracht was de wens om meer aandacht te besteden aan het verbeteren van de zangtechniek.

Goed idee, zei Rick. Een goede oefening is dat het koor in kleine groepjes zingt tijdens een repetitie. Het dwingt de zangers om beter te luisteren naar zijn of haar collegazangers en dat bevordert de samenklank.

Dus precies dat deed Rick tijdens de laatste repetitie.

Ik zette de stoelen in kringen en Rick legde de naamkaartjes er op. 

Bij binnenkomst is er dan meteen onrust. He? Wat? Waarom?

Mijn verwachtingen kwamen totaal niet uit. Eigenlijk iedereen vond het na de initiële onrust een leerzame en leuke ervaring.

Nu begon Rick ook eerst met een bekend nummer, maar daarna startte hij met een nieuw lied en dat vraagt dan wel wat van de mindere goden en godinnen. Of zangers die minder lef hebben of geen notenschrift lezen.

Ik hoorde voor het eerst wat de sopranen daar zingen, zei een alt bij de nabespreking. Ik wist niet dat Peter zo’n mooie stem heeft werd er gemompeld. Goed om eens uit de comfort zone te komen zei weer een ander.

Geslaagd en voor herhaling vatbaar.

Daarna op naar het restaurant voor het dinner in Cómpeta Bio.

We hadden daar afgelopen december ook het afsluit dinner. Heel geslaagd. Niet alleen qua sfeer en bediening maar vooral ook het eten. Zeer smaakvol en mooi gepresenteerd.

Dus stonden we er maandag rond 19.00 uur, de afgesproken tijd, voor de deur. Die gesloten bleek. Pas na tien minuten kwam er een auto aan met daarin het personeel en de boodschappen.

Oei. Zouden de verhalen die we ook over het restaurant hoorden dan toch waar zijn? Dat het nu niet direct een goed geoliede machine is en dat er met reserveringen wat laconiek zou worden omgesprongen.

Zijn wij dan nu de klos?

Maar de tent werd snel geopend en de tafels subiet gedekt. Dat gaf de burger weer moed. Daarna lieten de eerste drankjes wel wat op zich wachten maar daarna zaten we gezamenlijk zeer genoeglijk kletsend rustig af te wachten wat zou komen. Dat genoeglijke wachten nam wel anderhalf uur in beslag en toen het eerste eten binnenkwam deed het koor zijn koording en begon spontaan de beginmaten van Leonard Cohen’s Halleluja te zingen.

Ook nu was het eten echt heel smaakvol en de borden met aandacht opgemaakt. Toch denk ik dat de volgende seizoensafsluiting niet meer daar gaat plaatsvinden. 

Daar hebben wij geen invloed meer op want met ingang van het nieuwe jaar zitten Rick en ik niet meer in het bestuur van het koor. 

We hebben dat vier jaar met plezier gedaan maar, zeker voor Rick die als dirigent eigenlijk geen lid lid is van het koor, is het goed om wat meer afstand te bewaren.

Met groeten Ton

Zo’n man kan voor mij niet stuk

Wel wat vroeg op, maar dat gaf voldoende tijd om op het terras, met een kopje koffie en thee, nog even te genieten van het uitzicht. 

Dat gaan we de komende maanden wel missen.

Daarna het huis afsluiten en om half acht naar Malaga rijden, waar we de auto afleverden op een langparkeerplek en vervolgens op het vliegveld werden afgezet.

Vlekkeloos verloop.

Omdat we veel wandelspullen mee zouden nemen had Rick extra ruimbagage geboekt. Om die in te leveren stonden we ouderwets een half uur in de rij.

Daarna tijd voor koffie en een brownie.

Tenminste: dat dacht ik. Het werd koffie met pastelles. We zijn werkelijk verslingerd aan die dingen en zien ze dan ook overal in de vitrines liggen waar we ze ons eerder nooit zijn opgevallen. Ze waren heel lekker.

We vertrokken uiteindelijk met drie kwartier vertraging met een spiksplinternieuwe airbus. Die maakte nogal wat verontrustende krakende geluiden onder onze stoelen en het echtpaar naast mij sloeg dan ook geregeld een kruis.

Dat heeft blijkbaar geholpen want we zitten inmiddels op het Helderse balkon in zeer aangename temperaturen.

Je hoort eigenlijk niets meer van lange wachttijden bij bagagebanden toch duurde het een uur voordat de koffers van onze vlucht voorbijkwamen. Er werd dan ook veel en hartgrondig gemopperd.

Ook de treinen hadden last van vertraging, maar daar liepen wij eigenlijk heel goed doorheen.

Op station Sloterdijk kwamen er twee werklui de trein in. Een beetje sjofel zagen ze eruit en samen maakten ze nogal veel rumoer.

De man die niet in beeld is maakte steeds grapjes over de man met de plant. 

Jij denkt zeker dat je Jesus bent en die dooie plant weer tot leven wekt of zo.

Kijk, en als het over planten gaat ben ik alert. En helemaal om iemand te helpen die afgedankte planten meeneemt om ze een tweede leven te geven.

Dus sprong ik bij en vertelde de man dat ik elke afgedankte plant die ik in een container zie, mee naar huis neem en oppot. 

Zijn hele gezicht klaarde op en vertelde dat er best veel van deze planten doodgaan, maar dat hij er veel plezier aan beleeft.

Heerlijk om een gelijkgestemde tegen te komen.

Eenmaal in Den Helder eerst een softijsje. Voor het thuisgevoel, zei Rick. 

Maar het geschreeuw van de meeuwen en de zilte lucht gingen het ijs voor.

Met groeten Ton

Altijd maar die zon

Roept een vriendin van ons te pas en te onpas.

Nu zijn we het daar niet echt mee eens want de zon is heerlijk. Toch zien we na de jaren die we hier vertoeven ook in onszelf een andere houding ontstaan tegenover die zon.

Ja, ze is wel heel nadrukkelijk aanwezig. Niet dat ze ooit niet schijnt trouwens maar ze wordt wat weinig aan het oog onttrokken door wolken. Dus zitten we inmiddels toch ook wat vaker binnen of bivakkeren we in de schaduw.

Tja, dan die arme planten. Die kunnen niet ff de koelte opzoeken of wat water halen.

De acacia verliest aan het begin van de zomer een deel van zijn bladeren en die hark ik dan netjes van het grind op om ze de laatste dagen voor ons vertrek over verschillende planten uit te spreiden.

Ik gebruik ook de grote bladeren van de olifantsoor. 

Als die Olifantsoren nog groen en sappig zijn kan ik ze goed strak over de planten leggen. Maar inmiddels zijn ze kurk- en knisperend droog waardoor er makkelijk gaten ontstaan. Misschien door de wind, insecten of doordat de afgedekte plant toch nog wat met zijn blad beweegt.

We gaan eind augustus zien of het heeft gewerkt.

Deze waterbak staat bijna de hele dag in de zon (de foto maakte ik om 18.30) en heeft, net als vorig jaar, een zonnescherm gekregen.

Het houdt wat om mijn treasures goed de zomer door te laten komen. 

Morgenochtend richting het noorden.

Met groeten Ton

Voyeur

Bijna was ik weer te laat. Zoals elk jaar.

Maar op deze plek gaat de zon op 21 juni om half tien onder.

 Altijd blij met een flinke portie fruit. Gekregen van vrienden uit het dal.

Pruimen, stukje gember, wat citroen en stoven maar.

Lekker voor in de yoghurt.

Minder lekker maar vooral leuk zijn de gekko’s..

De laatste dagen zit dit kleine beestje ‘s avonds heerlijk op de warme tegels en ik kijk er met plezier en interesse naar.

Volgens mij is het nog een jong exemplaar want niet langer dan een centimeter of vijf.

Hij of zij ligt dan rustig te wachten tot er een lekker hapje voorbijkomt. Niet dat ik zag dat er een prooi gepakt werd.

Wel dat er mieren heel dichtbij kwamen en dat de gekko een pootje optilde en er mee schudde alsof ie gestoken zou zijn.

Gisteravond opnieuw. Ik zit dan ff rustig op de stoel naar het beestje te kijken. Hij ligt rustig. Dan tilt hij heel voorzichtig een pootje op. Houdt dat een paar seconden stil en dan krult ok de staart omhoog. 

Wat zal er nu gebeuren. dacht ik en mezelf een beetje een voyeur voelde want je zit zo’n dier toch te begluren.

En dan wordt het duidelijk: hij poept een keuteltje uit.

Een soort muizenkeuteltje met een klein wit puntje.

Dan moet ik lachen en roep naar Rick dat dit beslist het leukste is van de dag.

Met groeten Ton

Ook weer klaar

Het is altijd druk in de laatste week voor vertrek.

Vandaag de installatie van de nieuwe glazen voorzetdeur met hor en de elektrificatie van de toegangspoort.

Om acht uur kwamen de mannen. Zes stuks zelfs.

Drie bemoeiden zich met de poort en een met de elektriciteit. Die laatste was met een half uurtje klaar en ging naar de volgende klus. 

Natuurlijk moest er een sleuf geslepen worden om de kabels ook naar de rechter motor te brengen.

Na vier uurtjes is het werk gedaan. Voor het maken van de foto hebben we wel eerst het stof weggespoten.

Dat de elektricien al met een half uurtje klaar was een mazzeltje. Het kwam doordat er vanuit de meterkast rechtstreeks een kabel getrokken kon worden naar een put die in het terras zit. Van daaruit verder door het perk naar de poort.

De mannen wilden recht door het perk maar dat vond ik dan weer geen goed idee want volgend jaar ben ik beslist vergeten waar die kabel precies ligt en de kans reëel is dat ik er gewoon doorheen hak als er weer eens wat geplant moet worden.

Dus vroeg ik of ze de kabel langs het beton van het oprijpad wilde leggen. 

Geen probleem. Ik zou dan zelf de kabel wegwerken.

Nadat iedereen weg was groef ik wat aarde weg zodat ik de kabel onder het beton kon duwen. Daarna zette ik de rand met stenen er weer langs. 

Trouwens, dat gedoe met die stenen kan ik tenslotte het best. 

De voorzetdeur was sneller klaar. Twee man maal twee uur.

Eerst meten.

Hier wordt de hor geplaatst.

En zo ziet het er nu uit. Het geeft een berg extra licht in huis en frisse lucht. Zonder muggen en dat is wel fijn. Zeker omdat er best veel tijgermuggen zijn en die steken de hele dag. Dat is tot daar aan toe maar ze kunnen een aantal nare ziekten overbrengen.

Ik deed nog wel een verzoek aan de mannen. Of ze de kabel van het rolluik in de slaapkamer wilden verwisselen. Die was bijna doorgesleten.

Geen probleem. Was gelukkig maar tien minuten werk. Ik heb goed opgelet en denk dat ik het in het vervolg zelf wel kan doen.

Dan de serre.

Daar wordt nog aan gerekend en staat dus ff op een laag pitje tot september.

Met groeten Ton

Culturele week

Het laagdrempelige concert was laagdrempelig.

Er zit echt wel een groot verschil in cultuur tussen de Andalusiers en de Noorderlingen.

Er traden drie koren op. 

Een Barbershopkoor dat enkel uit buitenlanders bestond. 

Wij, ook buitenlanders op twee na. 

En het Spaanse koor uit Cómpeta met slechts een buitenlander.

Waar de buitenlanders vooral heel errug serieus bezig zijn om zo goed mogelijk te zingen en vergeten om plezier te hebben is het met de Spanjaarden precies andersom. Zij zongen eenstemmig maar met zichtbaar plezier.

Eigenlijk ben ik daar best wel een beetje jaloers op.

Rick had na het concert nog even een gesprekje met de dame die het Spaanse koor leidt.

We repeteren twee uur maar meestal maar een en gaan daarna wat drinken, zei ze en we zingen eenstemmig anders wordt het te moeilijk en dan lopen de mensen weg.

Anyway. De culturele week van Cómpeta is geopend.

Vanmorgen de laatste keer trainen in Spanje. Rick liep naar Malaga en ik heen en terug naar Torre del Mar

03.45 Uur op de boulevard. Op het strand werd gewerkt. Ze zijn bezig met zandsuppletie omdat de kusten hier ernstig eroderen.

Over de wandeling geen nieuws op een blaar na voor mij maar dat is eigenlijk geen nieuws.

Terwijl het nog donker was zagen we de maan ondergaan. Nou, eigenlijk verdween ze subiet achter een wolk. En toen het later wat lichter werd was die wolk goed te zien. Een hele brede band.

Deze foto nam ik toen ik bijna terug was bij de auto. Nog nooit zo’n scherp afgetekende wolkenband gezien.

Op de satelliet zag het er zo uit.

En zo vanuit de tuin rond Los Zuecos.

Er hangt een depressie in de buurt en die geeft regen maar dat valt jammer genoeg alleen in het noord-westen van het land.

Wel was het koud voor de tijd van het jaar: 19,5 graden om tien uur vanmorgen maar dat maakte wel dat het geweldig wandelweer was.


Met groeten Ton

Hij doet het

Het was een beetje flauw van me om het vragen aan de huis en tuinoppasser of hij op huis-en tuin wilde passen, een klus te noemen. (Zie vorig blog)

Je stuurt een Apje en krijgt antwoord terug. Thats all.

Maar er zat een eis aan vast voordat ik hem mocht vragen. Namelijk: de weg moest vrij zijn van overhangende onkruiden. 

Hij is nogal gehecht aan zijn auto ook al is het een oude vierwiel campo auto.

Die planten maken krassen op de lak.

Ja, ja.

Nu is onze totale aanrijroute vanaf de openbare weg 1600 meter en daarvan ga ik toch echt niet alle zijkanten maaien.

Maar zoals zo vaak kwam er ongevraagd onverwachte hulp. 

Twee weken geleden werd dit stuk met de bosmaaier behandeld en was daarna weer over de gehele breedte te gebruiken.

Dat was wel fijn. 

Kom dacht ik toen, dan zaag ik ook de overhangende tak van een amandelboom weg want die schraapt nog wel eens tegen de auto.

En toen we afgelopen week naar de kust reden ging de zoon van een buurman op een lager deel van de weg het onkruid te lijf.

Tja, toen hoefde ik alleen nog ons eigen stukje aan te pakken.

Die gele bollen zijn hartstikke leuk en groeien zonder enige vorm van zorg. En snel. Heel snel. 

Ik schat dat deze bollen een jaar of drie vier oud zijn en groeien al bijna een meter over de weg.

Na een half uurtje is de klus geklaard en kon ik een douchebeurt wel gebruiken want het is warm als je wat doet.

Nu is er nog een klein stukje dat wat aandacht kan gebruiken ook al is dat eigenlijk meer voor het ‘net’.

Gistermiddag waren we uitgenodigd door onze naaste buren. Nederlanders. Het leek me een uitgelezen moment om te overleggen of ik wat meer permanente aanpassingen aan de weg mag doen voor ‘de waterwerken’. 

En ja, dat mag.

Inmiddels heeft, nadat ik wat foto’s van de schoongemaakte weg had gestuurd, de huisopasser ge-Apt dat hij gedurende ons verblijf in Den Helder weer op het huis past.

Wat natuurlijk heel fijn is. 

Met groeten Ton 

Onvoorzien

Na het concert en het vertrek van de gasten staat de blik op Nederland.

En dan zijn er altijd van ‘die dingen’ die in de laatste dagen gebeuren. Afgezien van de dingen die normaal moeten gebeuren zoals planten in de waterbakken zetten, slangetjes van het watersysteem checken, tuinstoelen opbergen, nog wat vrienden zien, de oppas voor het huis regelen en

de waterwerken opruimen. Weg zijn de slangen.

Hoor ik nou de pomp, vroeg ik aan Rick om half vijf in de ochtend.

Ja.

Wat nou weer, reageerde ik verstoord.

Elke tien minuten sloeg de pomp aan en na twee seconden weer uit en dan slaap ik niet meer. 

Dat de pomp aanslaat kan alleen maar als de druk wegvalt en dat is gewoonlijk als je de kraan opendraait. Of…..door een lekkage. Heb ik daar nou zin in? Nee.

Wat later in de ochtend controleerde ik de kranen maar niet een lekte. Dan kan er ook nog een lek in een leiding zitten maar ik zag nergens natte plekken.

Zouden die watertimers niet kunnen lekken, vroeg Rick.

Geen idee. Lijkt me stug. Toch zette ik handmatig de watersystemen even aan om daarna te wachten of dat het probleem zou zijn en ja. De pomp sloeg niet meer aan.

Nou verwissel ik voor de zekerheid altijd de batterijen van de waterklokken vlak voordat we naar Nederland gaan. 

In de ferreteria waar ik zowel de waterklokken kocht als wel de batterijen koop vertelde ik van het probleem met de klokken. 

Dat kan, zei de verkoper. Als de batterijen leeg raken is er onvoldoende power om de kleppen in de waterklokken goed te sluiten.

Dat liep gelukkig met een sisser af. Zag mezelf al weer hannessen met slangen, koppelingen en klokken.

Voordat de gasten kwamen stond er ineens regen in de verwachtingen. Precies op dagen dat zij hier zouden zijn. 

Nu zou dat voor de gasten niet zo leuk zijn maar voor ons gaat regen boven het geluk van gasten. 

Ik zorgde er voor dat de waterwerken er goed bij lagen voor het geval dat…… Maar alles wat er kwam: geen regen. Gasten blij.

Gisterochtend vlogen de mistslierten over de berg. Heerlijk koel was het toen nog want inmiddels lopen de temperaturen snel op.

Maandag hebben we nog een laagdrempelig concert in het kader van de culturele week. Wat blijkt: ‘s morgens heeft onze pianist zijn laatste examen aan het conservatorium en krijgt dan meteen te horen of hij is geslaagd.

Dus houden we een collecte waarvoor ik een inzameldoos maakte. Beplakt met muziek van Bach.

Met groeten Ton

Gedachtenloos overgegeven en aangenomen

Wat krijg je een energie van inspannende dagen.

Afgelopen zondag hadden we het concert voor familie en vrienden in de kapel van het uitvaartcentrum.

Oei, denk je dan, is dat nou een leuke plek?

Ja hoor. Een prachtige ronde kapel met geweldige akoestiek. En met een bijna nog groter voordeel: er zijn geen restricties aan de liederen die we willen zingen. Dat in tegenstelling tot zingen in de dorpskerk waar de lijst van te zingen liederen eerst voorgelegd moet worden aan het bisdom.

Dat het een besloten concert werd had dan weer te maken met het beperkte aantal zitplaatsen. Ieder koorlid kreeg de beschikking over drie gratis weg te geven kaartjes. 

Wij nodigden onze drie zang/piano vrienden uit Nederland uit en die kwamen met plezier. Net als twee vrienden uit de omgeving.

De Noordelijke gasten arriveerden vrijdagavond en daarmee begon de feestweek. Want dat werd het.

Het weer werkte mee met milde temperaturen zodat de gasten niet in shock raakten na de wat lange en natte winter.

We bivakkeerden zaterdag rond huis en tuin. Hadden meer dan leuke en interessante gesprekken en genoten van het uitzicht en heerlijke maaltijden.

De avond/en werd/en uiteraard ingeruimd voor zingen.

Ook zondag, de dag van het concert, lunchten we thuis. En terwijl ik dan nerveus ben voor het concert is Rick helemaal rustig en relaxed.

Jullie moeten het doen. Ik hoef slechts met mijn armen te zwaaien.

‘s Avonds het concert. Dit is trouwens een foto van de laatste repetitie. 

Wat zingt het heerlijk licht in een ruimte met goede akoestiek. Of je met honderd man staat te zingen. Een feest.

En het publiek genoot.

Nagekomen foto van het concert.

Zolang je niet wereldberoemd bent moet je als zanger en dirigent je eigen spullen opruimen en meeslepen, de ruimte netjes achterlaten, en de boel weer op slot doen. 

In Spanje gaan zaken wel wat minder gestructureerd.. 

Je mag de ruimte best gebruiken hoor, het staat bijna altijd leeg. 

Dus gingen we dat regelen. Blijkt bij de eerste repetitie dat er geen toiletten zijn in de kapel en de elektriciteit het niet doet. Ook zagen we niets van een geluidsinstallatie.

Dus bellen met het gemeentehuis. 

Maar je hebt toch twee sleutels aan je bosje? 

Ja. Nou, die andere is van het hoofdgebouw en daar is de schakelkast, maar de toiletten mag je niet gebruiken. Maurice brengt morgen een speaker en microfoon.

Uiteindelijk is het allemaal geregeld.

Meteen na het concert moest een van de tachtigjarigen van het koor nodig naar het toilet. Dus vroeg ik aan Rick om de sleutel van het hoofdgebouw en begeleidde de dame naar het toilet. 

Daar deed zij haar ding en we liepen samen terug naar de kapel om nog wat na te kletsten. In het voorbijgaan gaf ik Rick de sleutel terug.

En wat is er op deze foto te zien? Waar is die sleutel nou?

De tas is hier al drie keer binnenstebuiten gekeerd. Heeft Rick in zijn broekzakken gevoeld en mij beschuldigd van het ‘verliezen’ van de sleutel wat duidelijk te zien is aan mijn snuitje.

Totdat Rick nog een keertje het bosje met huissleutels uit zijn zakken en haalde en zag dat er twee extra sleutels bij zaten.

Ook weer opgelost.

En dan is het fijn om met kritische zangers en pianiste het concert nog even door te nemen. 

Een dikke acht kreeg Rick voor het behaalde resultaat. 

Vanwege de adrenaline sliepen we pas laat in en waren maandagochtend weer vroeg wakker.

Zijn er voordelen of nadelen als mensen je blog lezen?

In ieder geval aten we als echte Iberiërs een zoetig ontbijt. Koffie of thee met……pastel. Want die wilden ze nou toch echt wel zelf proeven na al die positieve berichten. 

Het werd een nieuwe traditie.

Maandag lunchten we in Cómpeta voor de repetitie uit.

De gasten zongen mee tijdens de repetitie. Er was ook nog een moeder van een van de Engelse koorleden waarmee het een groot koor werd ineens.

Gisteren was het tijd voor het lekkerste taart restaurant, een mooie rondrit door het natuurpark en uiteraard ‘s avonds weer een samenzang.

En dan vanmorgen is het feest over. Te snel want van ons hadden ze nog wel een paar dagen langer mogen blijven. De uitnodiging voor volgend jaar is met graagte aangenomen. Dat wordt dan waarschijnlijk in mei als er een koor uit Denemarken komt.

Inmiddels is de rust weergekeerd maar is het ook weer heel stil.

Met groeten Ton

De ontmaskering van het vermomde-eiken mysterie

De oplettende lezers zagen in het jong opgekomen eikje een hulst.

En dat klopt. Het lijkt ook op een hulst maar is het niet.

In het mediterrane gebied zijn twee soorten eiken dominant. De kurkeik, in het Spaans Alcornoques terwijl de steeneik hier Encina heet.

De kurkeik heeft de Latijnse naam: Quercus suber en groeit hoofdzakelijk in het westelijke deel van het Iberisch-schiereiland.

De steeneik heet: Quercus ilex en groeit meer in het zuid-oostelijke deel. Het deel waar wij zitten. De steeneiken worden voornamelijk gebruikt voor de eikels. Die worden gevoerd aan de varkens die gehouden worden voor de Iberico- en Serrano-ham. 

Het tweede deel van de Latijnse naam heeft vaak een wat meer beschrijvende betekenis. 

In het geval van de Quercus ilex zegt het tweede deel iets over de verschijningsvorm van deze eik. Namelijk: lijkend op Ilex. En Ilex is de Latijnse naam voor hulst. Dus eigenlijk is de steeneik een eik met blaadjes die op een hulst lijken.

En dat doen ze.

De hele jonge blaadjes zijn witviltig aan de onderkant. Het rechterblaadje is een jaar oud en gewoon groen. Ze prikken nog wel en dat is om begrazing tegen te gaan. 

Anyway. Dit boompje is dus een maand of drie oud.

Dit exemplaar staat er al een jaar of zeven en is 90 centimeter hoog. Het is ook eigen kweek. Opgegroeid in een pot en daarna in de volle grond gezet. En dat verplanten geeft vaak problemen. De groei staat dan meestal een paar jaar stil. Er gaan er ook veel dood omdat dan b.v. blijkt dat het wortelgestel niet optimaal is uitgegroeid in een pot. 

Donderdag 7 maart, tussen Málaga en Almogia, zagen we deze minstens honderd jaar oude steeneiken. Zo zie ik ze graag maar weet dat ik ze zo groot nooit in onze tuin zal zien worden. Boompje groot, plantertje dood.

Vandaag werd wel heel heet.

Ineens eigenlijk want tot nu toe waren de temperaturen heel aangenaam tussen de 20 en 25 graden. Morgen wordt het ook heet en komt er Saharastof. Zaterdag wordt het weer een stuk prettiger. Wel met kans op regen en dat geeft met het stof modder. 

We gaan het zien. Dat het koeler wordt is wel fijn want we krijgen gasten.

Dus morgen wordt het poetsen geblazen.

Met groeten Ton

Judeledu

Nee, niet toedeledoe.

Vandaag wederom een Nijmeegse training. Daarover niet veel te melden. Wel iets fijns. Ik had geen last van mijn knie. Dat in tegenstelling tot de laatste training.

Dat de mist nog steeds vlakbij is, is duidelijk te zien.

En zo ziet dat er op het satelietplaatje uit.

Wij zitten in de buurt van het gele stipje.

Zag ik van de week in de auto vanuit een ooghoek iets geels door een boom schieten. Een kanarie dacht ik. Maar het brein kwam ook nog met: Golden oriole. 

Huh?

Geen idee wat dat is of hoe ik daar aan kwam. Wonderlijk hoe die bovenkamer werkt.

Vanmiddag zitten we binnen uit te rusten op de bank. De ramen staan open en dan hoor ik een rasperig kraaiachtig geluid.

Natuurlijk moet ik dan opstaan om bij het raam te luisteren. 

Ik hoor het geluid opnieuw en zie een geel-zwarte vogel in de boom. Vervolgens klinkt er ook mooi gefluit waarna de vogel wegvliegt.

Ik pak mijn vogelboek en zoek op Golden oriole. 

De wielewaal.

Nooit eerder bewust gezien. Wel veelvuldig bezongen als echte wandelaar.

En….ik word heel blij van dit soort dingen.

Trouwens net zo blij word ik van eiken.

Voordat we aan de Camino Mozárabe begonnen, plantte ik een behoorlijk aantal eikels in de tuin. De natuur moest het verder zelluf regelen.

Eenmaal terug van de wandeling ging ik op zoek naar zaailingen. 

Niks. 

Maar ja: waar had ik ze ook alweer geplant?

Ik ben net als de Vlaamse gaai die vergeet waar die zijn wintervoorraad heeft aangelegd.

Ben ik vorige week in de tuin bezig zie ik een mini eikje. Eergisteren stapte ik met mijn grote voeten op een ander exemplaar. Gister wilde ik een plant aan het watersysteem zetten toen ik een derde zaailing ontdekte. 

Inmiddels hebben ze allemaal een eigen waterslangetje want met de afgelopen twee regenloze maanden en waarschijnlijk ook nog de komende drie, neem ik geen enkel risico.

Hoi Christine,

Hierbij de link van de pastel de nata.

Natuurlijk heb ik wat aangepast. Zo gebruik ik 50 gram minder suiker.

https://www.instagram.com/reel/C5WaXeTsH72/?igsh=a2h0cWV2b2E0YW9w

Met groeten Ton 

Houtpulp

In een vorige blogpost liet ik dit papieren nestje zien. Waarschijnlijk van een of andere soort wesp.

In de palm wordt ook dit jaar een wespennest gemaakt. Ook van papier. Maar waar halen ze dat spul vandaan?

Nou, onder andere van de buitentafel.

Zat ik daar vanmorgen even rustig mijn kopje koffie te drinken kwam er een wesp aanvliegen en landde op het hout. Vervolgens schraapte hij met zijn bekje een laagje van het hout af.

Er bleef een lichte plek achter en pas toen zag ik dat er een hele berg met van die plekjes op tafel zaten. En je kunt ze ook voelen want er is een kuiltje ontstaan.

En water om van het houtpulp te maken is er ook. 

We blijven nog even bij de insecten. Bijen deze keer. De Metrosidero staat in volle bloei en de bijen hebben een feestje. De struiken gonzen ervan. Ze voorzien duidelijk in een stuifmeel behoefte

Een bij is te zien net boven de struik.

Met groeten Ton