Daar doe je het voor

Het licht kleurde vanmorgen vroeg prachtig oranje en dat was extra prettig na twee dagen met bewolking. Zeker ook omdat de gasten morgen naar huis moeten. Dus extra lekker om nog van het zonnetje te kunnen genieten.

En van oliebollen want dat is traditie in De Klompen: oudejaarsdag worden er alleen oliebollen gegeten. Dus geen fruit bij het ontbijt, geen broodje als lunch en geen piepers en gehaktbal bij het diner.

Om half negen stond het beslag al te rijzen en tegen tienen was ik ‘bakklaar’.

En dat werd vastgelegd.

Wat is dat toch dat ineens iedereen in de keuken staat als de eerste bollen uit het vet komen.

Nou ja, het rook dan ook heerlijk.

Kijk, en daar doe je voor.

En stond ik op onverklaarbare wijze weer alleen bij het fornuis.

Wel belangrijk te melden dat het puinruimen na het bakken, voor me werd gedaan.

Het vuurwerk en de oproep van minister Grapperhaus tot bezinning tijdens de Nederlandse viering van de jaarwisseling gaan aan ons voorbij. Wij blijven op de berg en de enige vuurpijlen zijn die van de Aloë.

Een gelukkig en gezond 2020 wens ik een ieder.

Met groeten Ton

Nieuwe ronde

We zijn d’r. 

Na een rustige dag met wat laatste schoonmaak klusjes, een voorspoedige reis en de vrienden die ons ophaalden uit Málaga kwamen we rond middernacht in De Klompen aan.

Wel even wennen om in een volgeboekt huis aan te komen maar het welkom was warm en de vriend had al een waterlekkage in de tuin verholpen. Wat wil een mens nog meer?

Vanmorgen eerst uitgebreid kletsen en daarna de fameuze ‘lekkerste taart wandeling’.

De zes verschillende taartpunten werden na elke hap doorgegeven en de dochters beaamden dat de naam van de wandeling zijn naam echt eer aandeed.

Waar wij de wandeling normaal gesproken in een uur doen wandelden we er vandaag gezellig kletsend anderhalf uur over.

Op het honk aangekomen was het tijd voor de composthoop. Laten we zeggen dat ie de zesweekse verwaarlozing heeft overleeft maar ook niet meer dan dat. Hij voelde nog steeds wat lauwwarm aan maar de vertering is nog lang niet volledig. Wel rook het heerlijk naar herfstige bosgrond dus echt mislukt is het niet. Maar compost in 30 dagen is niet gelukt.

Wel ga ik zo snel mogelijk een nieuwe hoop opzetten.

Met groeten Ton

Scheerschuim

Het was gisteren zo’n typische donkere dag voor de midwinterfeesten.

Zo zag het er in de zonnigste stad van Nederland uit om half tien.

En zo om half vier. Weinig verschil dus.

Dan ziet het er vandaag toch wel een stuk plezanter uit.

Wij brengen de dag, tot half drie, op bank door. Rick leest en ik spit YouTube door op info omtrent het regenereren van het bodemleven. Oei, overvalt de gedachte me steeds, waarom wist ik dit allemaal niet eerder? Was ik dan zo blind? Of ging mijn interesse daar toen niet naar uit?

Het heeft ook geen zin om daar een antwoord op te krijgen. Nú interesseert het me en nú heb ik tijd en tuin genoeg om me er de rest van mijn leven mee bezig te houden. En wie weet wat ik de komende jaren nog kan bereiken, niet alleen op mijn eigen stukje aarde maar wellicht ook nog in de gedachten en vervolgens in tuinen van anderen.

Na drieën gaat Rick werken en draai ik een dienst in het Hospice. Daarmee wordt het midwinterfeest voor ons waardevol. 

Wel liep ik nog tegen een klein probleempje aan: de bus van het scheerschuim was leeg en..... we zagen eruit als landlopers. Niet Kerstwaardig dus en scheren met shampoo gaf een wat mottig effect op de wangen.

Dus was ik blij dat de supermarkt open was.

Zullen we de kerstboom opzetten voor de familie K, stelde Rick op een regenachtige dag in november voor.

Leek me een goed idee en samen brachten we De Klompen in kerstsfeer. 

De vrienden komen vanmiddag aan op de Spaanse berg en blijven een week.

Wij wensen hen en een ieder die mijn blog leest, nou uh eigenlijk iedereen dus, fijne feestdagen.

Met groeten Ton

Ledigheid is....

Oei. Een week met Nederlands weer gaat rimpelloos snel voorbij als je je opsluit in een appartement in Den Helder, slurpend aan hete koffie (zonder koek) lezend over composteren, permacultuur, droogte resistente bomen en struiken en wat al niet meer.

Nu was die opsluiting ongeveer net als die in een gemiddelde TBSkliniek dus ontvingen we enkele vrienden, hadden we een eetafspraak in Heemskerk met Rick’s broer en schoonzus, was er het jaarlijkse feest voor de vrijwilligers van het hospice en draaide zowel Rick als ik een paar avonddiensten.

Wat doe je hier, vroeg mijn vrijwillige collega nadat ik gisteravond druipnat de hospice binnenstapte. Ik zou met dit weer lekker in Spanje zitten hoor.

Uiteraard tellen we de resterende dagen hier toch wel een beetje af. Niet alleen het wat zonniger karakter rond De Klompen maar ook de tuin doen ons verlangen naar het zuiden.

Een klusje deed ik ook want ledigheid is des dui....ja, ja.

De technische man van ons wooncomplex is een paar dagen op vakantie en vroeg of ik de schuifdeur van de garage van een nieuwe treksnaar wilde voorzien. Die snaar zou woensdag per post binnenkomen maar zat vanmorgen pas in de bus.

En het is me gelukt. 

Met groeten Ton

Plotsklaps

Ook al ben ik geen echte zoetekauw, banaanschuimpjes, pepermunt, suikerspinnen, gevulde muizen e.d. vind ik té zoet, ben ik wel een rassnoeperd. Katjesdrop, zwart-wit ballen, gevuld speculaas, banket, caramelijs, chocolade, monchoutaart etc. vind ik heerlijk en ligt dit spul in onze keukenlades roeptoetert het de hele dag: eat me, eat me.

En iedereen weet het dus krijg ik met verjaardagen of als ‘gewoon’ presentje: zoetigheden.

Maar sinds dinsdag is de inname abrupt gestopt. Hellup mijn bloedsuiker is verhoogt en dit was al de tweede keer op rij.

Tijd voor draconische maatregelen want zo kan ik het stoppen met het eten van zoetigheden wel noemen. Wat is nu mijn versnaperingetje bij een beker koffie? Of het toetje na de maaltijd? 

En dat terwijl de hele wereld snoeperij ademt. Zo is de hospice een sodom en gomorra waar het de zoete verleiding betreft. Gasten eten zonder schroom koek en snoep dus er is een overvloed waar ik steeds langsloop.

Ik ben als een wesp in september, zei een gast nadat we het uitgebreid over gezond eten hadden gehad, en verlustig me aan zoetigheid. Want waarom niet?

Oei, zover ben ik nog niet. Ik ga er graag vanuit dat ik nog in de eerste week van augustus leef.

Vanwege de harde wind en de grote hoeveelheden regen was ik wat veel binnenshuis.

Wel bestelden we een nieuwe douchewand met douchebak. Dat was niet helemaal het plan maar technisch en financieel-economisch gezien is dit wel de beste oplossing.

De nieuwe douchehoek gaat daarmee wel heel erg lijken op de oude situatie alleen is de opstap maar een paar centimeter hoog en is ie niet kwart rond maar vijfhoekig. Nou en uh, de kitranden worden weer strak en schoon en de de douchwanden glashelder.

Donderdag had ik een trainingsdag van de hospice. Tja en ook daar kon ik de impact van onze pelgrimstocht naar Rome herkennen. 

Eerdere trainingen was ik al te graag aan het woord en nu? Kon ik rustig luisteren en me soms beter inleven in wat er door anderen gezegd werd. Ook al was ik een keer behoorlijk geïrriteerd wat ik dan weer slecht kon verbergen.

Anyway: het was een inspirerende dag. Zonder koekjes bij de koffie en tijdens de lunch geen witbroodje met hagelslag.

Vandaag moest ik dus echt even de dijk op ook al woei het hard en was het onaangenaam koud. Zo koud dat ik vergat om het puntje van de dijk op de foto te krijgen.

Maar weer lekker warm bij de kachel scheen er even een waterig zonnetje door de broodnodig te lappen ramen.

Met groeten Ton

Wij vonden het prachtig

Komen jullie nasi eten, vroegen de vriendinnen op Texel

Nou graag.

Dus namen we gisteren bootje drie naar Texel en liepen van Het Horntje naar Oudeschild.

En ja, we zagen de borden, die de aanleg van de Prins Hendrikzanddijk aankondigden, jaren geleden al staan toen we tijdelijk op het eiland woonden. Ook zag ik, sinds we in Den Helder wonen, de nieuwe duinen aan de oostkant van Texel oplichten.

Maar dat het zo mooi en indrukwekkend was had ik niet bedacht. Het leek de ook al zo schitterend ingepakte Hondsboschezeewering wel.

Foto van gisteren

Foto genomen op 2 mei 2015 op nagenoeg dezelfde plaats. Best een behoorlijk verschil en niet alleen in hoogte.

Het waaide nogal hard en het was ook behoorlijk koud zo hoog boven zeeniveau.

Zo konden we met gemak bovenop de schapen op de oude dijk kijken.

Het nieuwe gebied is ook heel breed.

En terugkijkend.

Ik begreep alleen niet zo goed waarom er een aantal jaren geleden zo’n mooi uitzichtpunt werd gebouwd terwijl het zicht nu beperkt is tot een meter of tien. Je zou denken dat de plannen voor deze dijkverzwaring toen toch ook al wel bekend waren. Of mis ik iets?

De lagune. 

Van de vriendinnen hoorden we dat er op Texel niet alleen positief op de nieuwe natuur wordt gereageerd. Maar zo gaat dat.

Wij werden er blij van en zien er naar uit om aankomend voorjaar dit stuk op te nemen in de training voor de Nijmeegse.

Na een heerlijke maaltijd en leuke gesprekken namen we bootje negen terug naar het vaste land.

Vanmiddag hadden we bezoek van een trouwe bloglezeres en het blijft een wonderlijk fenomeen dat mensen die je niet kent jou, min of meer, wel kennen. Het was een zeer gezellig en ja, ze leest het blog nauwgezet: we kregen als snoeperds, chocolade, zelfgemaakte jam en chutney 

Met groeten Ton

Confrontatie

Als jullie zondag naar Amersfoort komen kan je bij de NS een dagkaart kopen. Dat scheelt behoorlijk in de prijs.

Dus regelde Rick twee kaartjes.

Zaterdagavond dronken we een kopje koffie bij de buren.

Hebben jullie nog plannen voor morgen, vroegen we aan buurvrouw, ja we gaan naar Amersfoort.

Das toevallig, wij ook, riepen we zo ongeveer in koor.

Natuurlijk konden we met de buren meerijden maar geld krijgen we niet terug van de NS.

Wel brachten ze ons gisterochtend met de auto naar het station want de regen kwam met bakken uit de lucht.

Heerlijk zulke buren.

Wij kwamen rond het middag uur in de Keistad aan en na een uitgebreide lunch maakten we een wandeling door het oude stadscentrum.

Leuke en mooie stad. 

Nu kijkt deze Malle Piet altijd als Sammie naar de grond. Spiedend naar zaken van waarde.

Ziet Sammie € 40 op de straat liggen en die raapte dat, onopgemerkt voor Rick en de vrienden, op en stopte het in zijn zak. Daar brandde het.

Ik vind het moeilijk. Het geld is niet van mij maar ben hebberig genoeg om het graag te houden.

Zou ik de helft aan de vrienden geven, dacht ik, of is dat alleen maar om mijn gemoed tot bedaren te brengen?

Ik zei tegen Rick dat ik dat geld had gevonden.

Een minuutje verder lopen stond er een container in de straat en dan weet je het wel, daar kan ik niet langs zonder er in te kijken.

Allemaal sportartikelen zag ik liggen en delen van een winkelinterieur.

Dat is van een sportzaak die er mee is gestopt, zei de vriend.

Ik klom op de rand en trok aan wat ski’s, sportschoenen en kleding, heb ik ineens een prachtig rode jas in mijn maat vast.

Tja maar niet alleen zat het kaartje nog aan de jas maar ook nog de beveiligingstag.

Oei.

Zou jij die er op jouw werk kunnen afhalen, vroeg ik aan de vriendin. Dat bleek niet te lukken vanwege de verschillen in de tags. Toch nam ik het kledingstuk gewoon mee.

Wel vraag ik me af waarom de laatst overgebleven spullen uit de winkel niet aan een kringloopwinkel zijn gedoneerd.

We liepen vervolgens een secondhand shop in waar de vrienden zochten naar een piek voor de kerstboom.

Zullen wij die piek betalen, fluisterde Rick. Wat ik deed nadat Rick wel eerst pingelde over de prijs.

Iedereen blij en nadat de piek in de boom was gezet, we heerlijk dineerden, keken we als zangadepten gezamenlijk naar Maestro voordat we de reis naar huis aanvaarden.

Vanmorgen was het eerste dat M Pietje deed, kijken of die tag van verwijderd kon worden en ja, dat kon.

De tweede klus was het verplaatsen van ons bed.

De VVE heeft in haar eindeloze wijsheid besloten dat de ramen van de slaapkamers die aan de galerij liggen, openslaand mogen worden. En anticiperend op de nieuwe situatie is een andere indeling van de slaapkamer handiger. (Ook al moet het nog wel goedgekeurd worden door de brandweer. Niet dat van die indeling maar dat van die openslaande ramen)

Dekbed en lakens eraf, matrassen op de gang gezet, de spiralen eruit en oei........ 

Ook al weet je dat als je je huis verhuurt, dat gebruikt wordt met alles wat daarbij hoort maar: JE WILT ER NIET MEE GECONFRONTEERD WORDEN.

Met groeten Ton

Na de Sint andere dak toeristen.

Het levert altijd wat op.

Tijdens de wandeling naar Rome waren we onder de indruk van de gastvrijheid die we ontvingen. Het dwong ons tot nadenken over onze eigen gastvrijheid. Natuurlijk nodigen we mensen uit om in ons huis te zijn maar dat is slechts een aspect van gastvrijheid. Zijn ze oprecht welkom? Mogen de gasten zich vrij in ons huis bewegen? Maken we het hen naar de zin en houden we rekening met hun wensen? 

Het heeft in ieder geval al geleid dat we de rommelkamer hebben opgeruimd en er een logeerbed is gekocht. Maar waar ik onverwacht een andere of diepere kijk op gastvrijheid heb gekregen is in het Hospice.

En natuurlijk was ik daar al gastvrij maar gedráág ik me dan meer of minder gastvrij of vóél ik die gastvrijheid als deel van mijn ‘zelf’? Juist in de richting van dat laatste ben ik gegroeid en dat maakt een groot verschil. 

Ik kan meer ontspannen met de gasten zijn en me beter inleven met hun soms, naar mijn idee, wonderlijke wensen. Ook de zeer gedetailleerde opdrachten “Die deken moet in de lengte in vieren gevouwen worden en dan alleen over mijn voeten gelegd worden , nee tot de enkels”, kan ik met liefde uitvoeren.

Minder liefde voelde ik toch voor de dieven die koperen afdekplaten van het appartementencomplex stalen en loodranden bij twee buren. Schade tweeduizend euro, opbrengst drie tientjes. Dat van die tientjes werd duidelijk toen de politie naar de technische man van ons complex belde of hij bij de schroothandelaar het gestolene wilde komen identificeren. Als je metaal wilt verkopen aan een schroothandelaar moet je tegenwoordig je legitimatiebewijs tonen dus lijkt het erop dat er namen bekend zijn maar daar zegt de Hermandad niets over.

Dan een klus waar we al twee jaar over dubben.

In onze badkamer staat een grote kwartronde douchecabine met een 20 centimeter hoge opstap. Eigenlijk kan ie nog jaren mee maarrrrrrr de vloer vind ik  instabiel en glad, de randen en naden zouden opnieuw gekit moeten worden en er zitten vlekken op de wanden die ik er met geen mogelijkheid afkrijg.

Aan de andere kant zijn we zuinig en proberen we niet onnodig dingen te vervangen. Zo willen we de bestaande tegels laten zitten maar als we de douchebak weghalen, zitten er dan tegels onder en achter?

Dus haalde ik vanmiddag de opstaande rand los en ja, alles is doorgetegeld dus dat is een mazzeltje.

Nu is het wachten op een lucratieve aanbieding. 

Intussen wel even de kitresten van de vloer halen.

Met groeten Ton

Ouwe venten

Wat ga ik nu schrijven over een dag als gisteren?

Het leek wel op een ‘gewone’ wandeldag tijdens onze pelgrimstocht naar Rome.

Wie reist kan veel vertellen.

Ik was op tournee maandag en nam de trein van negen uur uit Den Helder. Omdat ik bij verschillende mensen op bezoek zou gaan nam ik mijn eigen fiets mee.

In de trein zat ik dus in een tussencompartiment bij die fiets. Op het volgende station kwamen er drie jongeren naast me zitten en ja dan luister ik graag naar wat er wordt gezegd.

Ik begrijp er niks van, zei het meisje naast me, Dennis heeft een mooi lichaam. Hij gaat natuurlijk ook naar de sportschool. Maar dat ie dan rookt en zo. Dat begrijp ik niet.

Nou, zei de jongen tegenover haar, ik rook ook en daar merk ik niks van. 

Kom, dacht ik, roep eens wat stichtelijks. Dus zei ik dat dat juist zo vern..keratief is van dat roken. De schade wordt nu veroorzaakt maar openbaart zich pas later.

Er ontstond een kort gesprek en ik hoop dan oprecht dat er wat verandert in de gedachten van de jongen.

In Schagen hoorde ik een gesprek tussen twee jongens dat er zaterdag avond ‘drie venten dronken over het plein liepen’. 

Oei, taalpuristen zouden er direct ernstige jeuk van krijgen en het werd ook nog eens verschillende keren gezegd.

Eigenlijk was het mijn plan om met de trein naar Heiloo te gaan maar in Alkmaar bedacht ik me plotseling en stapte uit.

Toen ik lekker in het zonnetje door de stad fietste dacht ik: ik ga nog een keer langs N haar huis. Dat deed ik de afgelopen jaren al enkele keren maar nooit was er iemand thuis en ik herkende ook niet direct de meubels in huis.

Ik leerde N kennen op de avondmavo. De allereerste lesavond had ik Natuurkunde en bij het binnenlopen van het lokaal spiedde ik dat af om te zien waar of naast wie ik zou gaan zitten. Overal zaten tweetallen achter een lessenaar met wasbakje en bunsenbrander. Er was maar een tafel met een persoon, een wat kakkerig uitziende dame gekleed in een spijkerjasje met de kraag opstaand. Nee daar wilde ik niet naast zitten. 

Dus zat ik alleen wat onwennig achter mijn lessenaar. Na een uitleg werd duidelijk dat het toch de bedoeling was dat we in tweetallen zouden werken. Dus....kwam ze naast me zitten. En vanaf dat moment waren we vrienden, soms tot ergernis van de docenten want we hadden altijd de grootste lol. 

Dit was ongeveer in 1986 en duurde tot 11 jaar geleden. De fut leek er wel uit, kregen andere interesses, zagen elkaar minder en uiteindelijk niet meer.

Dat was goed zo. Maar ik dacht nog wel vaak aan haar en ongeveer vijf jaar geleden ging ik toch weer eens langs haar huis maar trof haar nooit.

Gisterochtend......raak. Het was even ongelovig kijken maar daarna omhelsden we elkaar en waren beiden ontroerd.

Ik ben de laatste jaren in Heiloo ook steeds langs jullie huis gereden maar zag dat de piano weg was en ook op FB kon ik je niet meer vinden. Omdat ik wist dat er al broers van je waren overleden vreesde ik het ergste.

In een half uur probeerden we elf jaar in te halen, wat natuurlijk niet lukte. We maakten de afspraak dat ik na de geplande bezoekjes opnieuw bij haar zou langs komen.

Op naar Egmond om de dochter van mijn overleden vriend te bezoeken. 

Dat was bijzonder. Bijzonder om te horen hoe de laatste weken van zijn leven waren verlopen en hoe mooi ‘het zetje’ was. 

Je gunt ieder persoon zo’n overgang. Zonder lijden, zei ze.

Het gesprek leverde zowel voor haar als voor mij veel duidelijkheid op. Want wanneer heb je nu zo’n open gesprek met de dochter van je vriend? Niets of niemand hoefde ontzien te worden en niets of niemand verdedigd. Niks geen generatieverschil want de dochter is een wijze dame.

Verder naar de oude vriend van mijn ouders. 84 Jaar is die inmiddels en ik schrok me dan ook een hoedje dat ik zag dat zijn huis ontruimd was.

Hij zou toch niet......

Aanbellen bij de buren en nee, hij is naar een verpleeghuis in Egmond aan Zee verhuist. Daar had ik geen tijd meer voor vandaag dus dat bezoek gaat naar maart.

Daarna naar een vriendin in Heiloo. Zij deed vorig jaar een survival tocht om er achter te komen wat haar dwars zat om vrijuit te leven. Ook dit werd een gesprek met diepgang waarin ik, naar aanleiding van haar ervaringen, ook even met mezelf werd geconfronteerd.

Toen op naar de herontdekte N.

We spraken o.a. hoe het toch mogelijk was dat we elkaar ‘loslieten’ terwijl, dat zeiden we beiden, bijna dagelijks aan elkaar dachten. Het bleek voor een deel gedachten te zijn: het is goed zo, er is blijkbaar geen behoefte meer aan, hij/zij heeft andere interesses etc.

Anyway, we zijn beiden blij met de hernieuwde kennismaking.

Ik ben een natsok en derhalve snel geëmotioneerd. Tegen de tijd dat ik bij mijn zus kwam, waar Rick rechtstreeks vanuit Den Helder naar toe was gekomen was ik als een nat vloeitje.

Ik omarmde mijn zus. Dat is niet gewoon want ik ben naar mijn broers en zussen niet direct heel toegankelijk. Ik houd hen daarvoor aansprakelijk omdat zij niet onvoorwaardelijk liefdevol naar mij zijn.

Al pratend kreeg ik het vandaag helder voor de geest dat dat een in mij gevormd oordeel is en dat alleen ik dat kan veranderen. Door hen veroordelend tegemoet te treden ontneem ik hen alle mogelijkheden om liefdevol tegen míj́ te doen.

(De eerste aanzet tot deze helderheid werd vorige week gegeven door de baasjes van Pien) 

Mijn hemel, wat een gezegende dag.

En een ondergaand zonnetje.

Met groeten Ton