Hiermee gaan we het niet redden

Feest was het gisteren.

Rick vierde zijn tweeënzestigste verjaardag. 

Eigenlijk geven we elkaar al jaren geen kadootjes. We hebben alles wat we nodig hebben. Als we zo rond onze verjaardagen iets aanschaffen roepen we vaak: O das dan alvast voor mijn verjaardag. Op de dag zelf is er dan niks extra’s. Nou uh, als Rick jarig is. 

Hij koopt voor mijn feestdag vaak een toepasselijke kaart en maakt een rijm die ik dan meteen bij het ontwaken krijg. 

Oei dacht ik gisterochtend bestraffend naar mijzelf toe: het is toch een kleine moeite om ook eens een beetje attent te doen.

Maar ja, wat kon ik nog organiseren om 06.30 liggend in bed? Iets schrijven. Maar waarop? Er ligt vast nog wel iets bruikbaars in Malle Pietjes kast.

Dus typte ik eerst onder de dekens op de Ipad een tekst, sloopt daarna zachtjes de slaapkamer uit, zocht een kaart en printte de tekst uit. Beetje freubelen en was vervolgens helemaal tevreden.

Rick was ontroerd en daarmee ik ook. De dag begon dus goed. Het gaat om connectie tenslotte.

Daarna kokkerelde ik me een slag in de rondte om voor 10 personen een warme lunch te maken en versleepte Rick ondertussen de meubelen. 

Zolang als we ons konden herinneren was dit de tweede keer dat een van ons zijn verjaardag binnen moest vieren.

Volgens de weersverwachtingen zou het namelijk de hele dag regenen. Dat deed het uiteindelijk niet maar het was koud en enigszins onstuimig.

Natuurlijk werd hij toegezongen.

De jarige job en het gezelschap aan het dessert.

Schreef ik 2 februari dat vanwege het warme weer er weinig gestookt hoefde te worden en het houthok nog goed gevuld was.

Nou na de natte en veel te koude maand maart zijn er nog maar een stuk of vijftien houtblokken over en daarmee gaan we het niet redden

Zeker niet omdat dezelfde polaire lucht die Nederland een witte deken geeft tot hier doordringt en dat pas vanaf 6 april de temperaturen weer boven de achttien graden komen. Vandaag slechts 12 graden, harde wind en een uurtje regen.

Die regen is fijn en daarmee staat de teller op 142 mm regen. Nog twee van dit soort maanden en dan is de gemiddelde jaarlijkse portie binnen. Dat is hard nodig want met die 142 mm gaan we het niet redden deze zomer.

Met groeten Ton

Gemist

Ik zag een aanplakbiljet dat in de kerk van Cómpeta het requiem van Faure ten gehore gebracht zou worden samen met antiek religieuze liederen. Nu is dat niet mijn favoriete soort muziek dus las ik de poster met een half oog. Gisterochtend dacht ik dat het misschien wel eens goed zou zijn om over de grenzen van mijn smaak te stappen. Dus ff WhatsAppen naar een zangeres van het koor. Meteen kreeg ik antwoord: 13.00 uur.

Snel mijn werkkleding uit, wat stijlvols aan en op weg naar ons dorp.

Wel rustig hier, dacht ik toen ik een keur aan open parkeerplaatsen zag.

Eenmaal bij de kerk hoorde ik iemand mijn naam roepen. 

Sorry, zei degene die mij had geAppt: Toen ik bij de kerk aankwam zag ik dat het concert gisteren was.

Nu had ik ook de gedachte dat het op zondag zou zijn dus had ik het sowieso gemist. Nou ja, het universum heeft me misschien wel behoed.

In ieder geval kletsten we samen gezellig een uurtje op het dorpsplein.

Wat was ik aan het doen voordat ik naar het gemiste concert ging? Ik was een Hügelbed aan het maken.

Daar heb je stukken hout voor nodig en takken en compost en aarde. Nu heb ik dat niet op voorraad liggen en daarom deed ik een vraag uit bij het universum en die werd gehoord.

Het begint met het graven van een sleuf.

Leg daar eerst wat grote stukken hout in.

Vul de gaten op met fijner materiaal en vul de sleuf verder op met takken. Strooi daar wat compost en of aarde over. Daarna weer takken enz. 

Graaf een nieuw stuk sleuf en dek met de aarde die daarbij vrijkomt het geheel af. 

Dan nog wat compost

En als laatste een laag mulch.

Het is nu de bedoeling dat het hout en de takken langzaam door het aanwezige bodemleven omgezet wordt tot compost. Zo komen de voedingsstoffen langzaam vrij, verbetert de bodemstructuur en het verterende spul werkt als een spons die het regenwater vasthoudt.

Ik heb voldoende grondstoffen om nog twee meter te maken maar dat is waarschijnlijk pas voor donderdag. Het gaat weer regenen met, volgens de weersverwachtingen, opnieuw saharastof. In ieder geval kunnen de Hügelbedden lekker nat worden en dan kan ik er ook planten in zetten.

De regen met het saharastof van vorige week ging gepaard met een storm.

De jonge uitlopers van de sinaasappelboom zijn tot snot gewaaid. Ook is de helft van de bloemen verdwenen. Gelukkig is de natuur krachtig en zal zich wel herstellen maar het ziet er troosteloos uit.

Ook kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat de fotosynthese met die dikke laag stof op een laag pitje staat.

Met groeten Ton

Mineralen

Er komt natuurlijk geen saharastof in Spanje als het niet waait. Stormen deed het vannacht en we werden dan ook meerdere keren wakker van het geloei. Ook vielen er wat spetters.

De modderspetters werden met grote kracht tegen de muren gekwakt en dan is dit het resultaat.

Dit is een muur aan de luwe zijde en daar zit een laagje stof op een richeltje in het stukwerk

Vanmorgen regende het echt en kwam er bruin water van het dak. Daarmee werd de lucht schoon en spoelde een deel van het stof van de terrassen. Niet van de muren want het was inmiddels windstil.

Nu heeft klagen geen zin maar om rustig te blijven helpt het mij wel om te weten dat er ook voordelen aan het stof verbonden zitten. Het bevat waardevolle mineralen zoals fosfor en dat helemaal voor niets. Het blijkt dat het om tonnen aan materiaal gaat dat door de lucht verplaatst wordt. 

De lounge set werd vanmiddag afgeleverd. De mannen waren heel blij met het afdak waaronder ze binnen een kwartier de hele boel in elkaar zetten.

De rest van de middag besteedden we aan de eerste schoonmaak werken. De terrassen zijn weer begaanbaar en de muren zijn voor een deel afgespoten.

Het ziet er nog wat kaal uit maar de kussens leggen we er pas in als we weten of het stof echt uit de lucht is.

Ook komen er nog planten bij maar die droogden nogal streperig op nadat ik ze had afgesproeid. 

Dat wordt morgen blad voor blad afsponzen. Trouwens: alle planten, struiken en bomen zitten onder een grijzige laag maar dat moet de natuur zelf oplossen.

Met groeten Ton

Het gaat lekker zo

Omdat de loungeset morgen wordt geleverd haalde Rick gisteren de laatste resten van het saharastof weg.

Ik verzette alle planten om ruimte te maken.

Na een uurtje was het weer helemaal fris.

Dat frisse duurde niet zo heel lang want vanmorgen lag er een nieuwe laag saharastof. En….veel. Het lag als een stuiflaagje tegen de rand van de mat aan door de keiharde wind.

De hele dag bleef het gelig en was de zon nauwelijks door de stoflaag heen te zien. Het was nog erger dan vorige week.

Doordat het vannacht stormde en regelmatig spetterde werd de modder nu wel tegen de muren gekwakt met dit als gevolg.

Ook de auto moet weer gepoetst worden maar zoals het er naar uitziet is het stof morgen ook nog wel aanwezig. 

We laten het dus maar zoals het is en zetten de loungeset morgen gewoon binnen. We willen er natuurlijk meteen op gaan zitten.

Ik hoor het mijn vader nog zeggen: als het oorlog wordt moet je jezelf kunnen redden. Dan ging het b.v. over het niet afhankelijk zijn van gas, elektriciteit en de supermarkt. Zo vond hij dat elk huis een ouderwets stookkanaal moest hebben zodat er bij calamiteiten altijd nog een hout- of kolenkachel gestookt kon worden. 

Vanmiddag bezochten we een dame die Rick vorige week ontmoette in het vliegtuig en in Torrox woont. Ze vertelde dat ze twee dagen in een koud huis had gezeten omdat de gasfles leeg was en er geen volle te koop was maar dat ze gisteren een mazzeltje had en de laatste van de net geleverde gasflessen kon kopen.

Die slechte bevoorrading heeft te maken met de staking in het vervoer en de gevolgen beginnen steeds zichtbaarder te worden.

Vanmiddag deden we boodschappen in Torrox. Nu was het vorige week al merkbaar maar vandaag was het duidelijk: door de staking zijn veel producten inmiddels niet of nauwelijks verkrijgbaar. Melkproducten, vlees, groenten, olie etcetera. 

Ik scoorde de laatste twee preitjes, een zak diepvriesspinazie en een emmertje Griekse-yoghurt. We redden het dus weer een paar dagen maar de noodzaak van en het gemis aan eigen geteelde groenten wordt duidelijker. 

Gelukkig hebben we een eigen kachel, een stookkanaal en hout. Schreef ik vorige maand nog dat vanwege het warme weer ik nog ongeveer tweederde van het haardhout in het hok had liggen. is dit met het natte en koude maartse weer bijna helemaal op. Ik schat dat er nog voldoende is voor een dag of vijf.

Met groeten Ton

Het is nog even inkomen

Op de dag dat bekend werd gemaakt dat er minder animo is voor de Nijmeegse 4daagse liepen wij onze eerste trainingsdag. 20 Kilometer. Van Torrox naar Torre del Mar.

En oef, ja zo voelt dat. Zere tenen en spierpijn.

De eerste keer in twee jaar tijd dat we deze wandeling deden. Eenmaal in de auto naar de kust stelde Rick voor om eventueel in Caleta bij een meubelzaak te shoppen voor een lounge bank voor onder het nieuwe afdak. 

Goed idee maar hebben we eigenlijk wel mondmaskers mee?  

Nee dus. Dus was onze eerste stop het tankstation voor mascarillas.

Heb jij eigenlijk je pet mee?

Nee maar het is toch bewolkt.

We parkeerden de auto aan de rand van Torrox, pakten onze spullen bij elkaar en gingen op pad.

Vraagt Rick na twee kilometer wandelen of ik de auto eigenlijk wel op slot heb gedaan.

Nu denk ik bijna nooit aan dit soort zaken maar zo gauw iemand me er naar vraagt word ik wel onzeker. Omdat ik altijd de auto bestuur is het afsluiten daarvan ook mijn pakkie an.

Dus bleef Rick op een bankje zitten en liep ik weer terug. Gelukkig was de auto niet op slot en liep ik niet voor Jan met de korte achternaam terug.

Het is weer even inkomen zullen we maar zeggen

Zagen we nog nieuwe dingen onderweg?

Ja.

Een nieuw kasteel.

Het kasteel van de uil. Gebouwd op een wat uitstekend stuk rots. Eerst dachten we dat het een religieus kapelletje was zoals er meerdere zijn langs de kust. Maar nee. Een ludiek bouwseltje van ongeveer een meter bij een meter. Gemaakt van kiezelsteentjes. Ik kan dat wel waarderen.

Na een uurtje wandelen gingen de eerste laagjes kleding al uit want het was zonnig geworden.

O, ja. In Spanje gewoon altijd een pet meenemen want in maart kan de zon elk moment door de bewolking breken en is ze al krachtig genoeg voor een knalrode kop en verbrande oorranden.

In het binnenland was en bleef het de hele dag zwaar bewolkt.

Zagen we nog meer dingen?

Ja. Een loungeset die we beiden mooi vonden, afgeprijsd was en vrijdag geleverd gaat worden. Een succesvolle actie dus. Zeker voor Rick want die heeft een broertje dood aan winkelen. 

Het is een beproefde wandeling en zodoende weten we precies waar we lekker kunnen zitten en eten, maar ook waar een restaurant is waar het zowel binnen als buiten altijd werkelijk afgeladen vol zit met Spanjaarden. Maar het is er ook een van de heetste plekken om te zitten. Vanaf Juni staan er altijd grote ventilatoren voor een beetje verkoeling. Wij lopen er altijd snel voorbij. Maar vandaag, nog lekker vroeg in het voorjaar met nog een paar plekjes vrij in de schaduw wilden we dit gewilde restaurant wel eens uitproberen. 

Aan mijn snuitje en het schaaltje is te zien dat ik de olijven heerlijk vind. Olijven heb ik altijd voor mezelf omdat Rick er niet van houdt.

De geitensalade die ik bestelde was rijk gevuld en met een heerlijke dressing overgoten. Rick wilde kipkroketjes en een pizza die eveneens heerlijk waren en waar ik ook van mocht nemen. Op wonderlijke wijze wilde hij niets van mijn salade. Het kan ook té gezond, zei hij.

Kortom: voor de gasten die wellicht dit jaar de weg naar Los Zuecos weer durven te nemen hebben we een goed restaurant gevonden.

Met groeten Ton

Beloning

Vanmorgen ging ik naar de markt in Cómpeta en kocht er spruitjes. Mooie stevige spruitjes en die zie ik hier nooit. Eigenlijk was het marktbezoek een excuus om een paar uur met een vriendin op het terras zitten.

Thuisgekomen ging ik verder met mijn glasmozaïek project.

De afgelopen dagen beplakte ik een vaas (container) en wasmachineraam (container) met stukjes strandglas.

Vanmiddag smeerde ik de voegen dicht met voegspecie. Komt het ooit nog goed met die witte smurrie?

Gelukkig kwam het goed en staat er een gestileerde paddenstoel in de tuin. 

De laatste maanden was het zo droog dat ik de borders af en toe nat moest sproeien en wat me daarbij opviel was dat er geen paddenstoelen opkwamen in de vochtige aarde. Vandaar ook het idee om er dan zelf maar een te maken.

Maar nu na de regen schieten ze dus echt als paddenstoelen uit de grond. Er zit dus blijkbaar iets in regen dat de schimmels in beweging zet. En de aarde ruikt zo heerlijk naar bos en bosgrond. Ik pak af en toe een handje aarde om er eens extra van te genieten.

Één sinaasappelboom heb ik in leven weten te houden van de drie die ik er ooit kocht. Bijna 10 jaar staat zij er nu en de eerste jaren groeide ze achteruit. Pas de laatste vijf jaar begint er langzaam aan verbetering in te komen maar ze wordt dan ook tot in het absurde verwend. Dikke lagen mulch, een eigen regenwater toevoer en sinds begin maart om de paar dagen wat as uit de kachel. Drie jaar geleden kwamen dan eindelijk de eerste bloemen tevoorschijn. Vorig jaar resulteerde dat zelfs in vruchtbeginsels maar die vielen er allemaal af en de as zou dat moeten helpen voorkomen.

Dit jaar zitten er honderden bloemen in de boom en ruikt het werkelijk heerlijk naar sinaasappelbloesem. Nu is dat al geweldig maar een sinaasappel uit eigen tuin zou toch wel een beloning zijn.

Met groeten Ton

De oude Clara zou trots zijn

Ook al zou ze er waarschijnlijk wel bij vermelden dat het de volgende keer best wat netter zou kunnen. Maar daar was ze ook mijn moeder voor.

Ik hield me vandaag bezig en dat is ook een beetje om de stilte te ontlopen. Rick zit voor zijn opleiding wederom in het hoge noorden en dan is het zonder Leo wel heel erg allenig op de berg.

Vanmorgen een koffie afspraak in Torrox Costa waar we eerst nog een uurtje langs de boulevard wandelden om de koffie te verdienen.

Eenmaal thuis een graaf- en hak klus. 

Om het water uit de overlopende vijver netjes af te voeren richting  sinaasappelboom groef ik de oude regenpijp in.

Het begin is bij de omgekeerde bloempot.

En hier is de uitlaat. Lekker een uurtje actief bezig geweest.

Vervolgens een klusje gedaan dat me al weken een doorn in het oog is.

De dweilen mankeert niets maar de envelopjes waar die plastic vleugels in vallen waren vergaan en dan kan je er niet meer mee werken. Tja, en zuinige Antonio vindt het zonde om het geheel dan zomaar weg te gooien. Dus maakte ik van een oud laken, natuurlijk uit een container gevist, vier nieuwe envelopjes want ik heb twee van die dweilen.

Dan heb ik nog een oude paraplu, een erfstuk van mijn moeder, die ik gebruik om de waterwerken te controleren bij hevige regenval.

Daar is een van de baleinen los geraakt. Tja, en om het ding dan maar af te voeren……..

Klus geklaard. Nee, ik had zwart garen genoeg maar vond paars leuker. Kan ik ook goed zien welke ik gerepareerd heb.

Het was vanmorgen bewolkt en koud maar zo tegen een uur of elf werd het zonnig en warmer. 

Waarschijnlijk niet warm genoeg om de houthakkersbijen heel actief te laten zijn. Dat is dan een voordeel want deze wat slome bij bleef lang genoeg zitten om mijn fototoestel van binnen te halen en een stuk of wat foto’s te maken.

Met groeten Ton

Bloedregen

Gelukkig was er gisteren en vandaag voldoende afleiding: regen en een berg Saharastof.

Nu viel er de afgelopen week al meerdere keren een flinke hoeveelheid regen dus kon ik meteen een proefopstelling maken voor een aanpassing aan de weg.

Zo maakte ik van cement een trechter waar ik de oude dakgoot in verwerkte. Die trechter werkt niet echt goed maar door er een zak met zand bij te leggen werkte het perfect.

Via die goot loopt het water in de zwarte bak.

Onderin de bak monteerde ik drie slangen die het water vervolgens in de tuin leiden.

Zo rond 13.00 uur trad de voormalige vijver buiten zijn oevers

en maakt ik wat geultjes om het water

naar de sinaasappelboom te laten lopen.

Deze opstelling werkt goed. Doordat ie wat hoger begint staat er meer druk op het water waardoor ik de uiteinden van de slangen ook op de hoger liggende borders kan leggen. 

Nu alleen nog bedenken om de dakgoot overbodig te krijgen want die ligt nu natuurlijk gewoon dwars op de weg.

Sinds gistermiddag viel er 50 mm en in maart totaal 107 mm. Kijk, dat lijkt ergens op.

Bloedregen wordt het hier genoemd. Het zou een bijbelse plaag kunnen zijn maar het is voornamelijk een vieze plakkerige zooi en…..het zit overal.

De komende dagen dus met de hogedrukspuit aan de gang.

Er is wat verderop de berg een Belgisch echtpaar komen wonen waar we contact mee hebben. De man was onder de indruk van mijn waterwerken en gaat ook proberen het regenwater in zijn tuin te krijgen. Daar heeft hij minder problemen mee want zijn huis ligt lager dan het voorbij stromende water. Wel wilde hij weten hoe ik aan al die slangen kom. 

Uit de containers, zei ik.

En, inmiddels heb ik een geducht concurrent want niet alleen slangen maar ook planten maakte hij al buit.

Met groeten Ton

Gefaald

Zo voelt het in ieder geval.

Anderhalf jaar hebben we ons leven aangepast aan Leo en ík wil dit niet langer. Daarom hebben we enkele weken geleden de knoop doorgehakt en contact gezocht met de animalsociety of Leo daar weer naar terug kon. Afgelopen week kregen we bericht dat dat kon en dat we hem vandaag konden brengen. Ze gaan opnieuw een huis voor hem zoeken.

De afgelopen weken waren dan ook niet echt heel leuk want dit besluit was niet gemakkelijk. Aan de ene kant houden we veel van een lieve en aanhankelijke Leo die in de huiselijke omgeving een voorbeeldig hondje is. Aan de andere kant is het een ontembaar beest als we hem meenemen voor een wandeling, terras bezoek, het koor of wat dan ook. En meenemen moeten we hem want hij kan niet alleen zijn. En omdat die uitjes een uitdaging zijn ondernamen we steeds minder van die uitjes en daar heb ik als sociaal mens last van.

Maar het voelt aan als slap en gefaald naast opluchting en verdriet.

Dan doet het weer er ook nog eens een schepje bovenop. Alsof we bestraft worden. Het lijkt het einde der tijden wel.

Wat een wonderlijke dag met dat saharastof. Natuurlijk zagen we dat wel eerder maar nooit in deze mate.

Dit is vanmorgen  zo tegen een uur of negen.

En zo zag het terras er uit.

Ook de auto zag helemaal oranje en voordat we naar Nerja vertrokken maakte ik die schoon.

 Maar tegen vieren zag die er al weer zo uit. Een paar regendruppels maakte het er niet beter op. En er dwarrelt nog steeds stof neer en ik riep Rick erbij omdat ik mijn eigen neus nog steeds niet kan vertrouwen of het stof te ruiken was. Conclusie: ja. Het ruikt een beetje naar beton.

Deze foto is van 17.00 uur dus de hele dag bijna dezelfde geelbruine lichtintensiteit. Zo rond het middaguur was het trouwens wel wat lichter.