Met gepaste eer

Natuurlijk heb ik verdriet nu mijn moeder is overleden. Ook al kan ik alles helemaal rationaliseren, ik heb verdriet.
En huilen? De boventoon van mijn emoties was die van opluchting. De aftakeling is gestopt en de eigenlijke doodsstrijd is maar anderhalve week geweest.

Tranen kwamen pas bij het toevoegen van betekenis aan dingen en bij het uitvoeren van rituelen.

Op de voorkant van de rouwcirculaire stond een foto van haar tuin in Noord-Bakkum. Mijn broer heeft die analoge foto digitaal bewerkt en hij zag er prachtig uit.

Gisteren heb ik de auto bestuurd waarmee we het lichaam van mijn moeder naar de kerk brachten. En ik heb meteen deze gelegenheid gebruikt om langs belangrijke plekken in het leven van moeder te rijden. Mijn zus en ik zeiden dan steeds tegen mijn moeder waar we waren. Dat was heerlijk om te doen.

Tijdens de viering in de kerk draaiden we een opname van fanfaremuziek waar mijn overleden broer een solo speelt op bariton. Dat was best emotioneel maar omdat dit muziekstuk drie delen heeft ging de pastor na elk deel staan om met de dienst verder te gaan. Maar mijn broer speelde onverstoorbaar door. En dat maakte het dan weer heel komisch.

Alle rituelen die in de kerk werden uitgevoerd en ik allemaal ken, gaven me steeds de gedachte: altijd was dat voor anderen en nu worden ze voor mijn moeder gedaan. Het luiden van de klokken, het zingen van een requiem, het besprenkelen met wijwater en het bewieroken van de kist, steeds beroerde mij dat.
Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven bewust was van de kracht van herhaalde handelingen. Misschien wel omdat ik als uitgeschrevene uit de katholieke kerk, weet dat ik daar geen gebruik meer van kan en mag maken.
Daar kan ik wel overheenkomen maar het lijkt me wel prettig om, voor mij belangrijke, nieuwe rituelen te maken.
Het uitspreken van een in memoriam zou er één kunnen zijn. Het zelf besturen van een rouw auto een ander.

Na de dienst reed ik de kist naar de begraafplaats. Ik kreeg een paar instructies zoals het stapvoets door het dorp rijden. Toen we aan de rand van het dorp waren ging ik met normale snelheid naar de begraafplaats. Dat is met 80 kilometer per uur. De begrafenis ondernemer stond ongeveer 100 meter voor de begraafplaats op me te wachten. Ik zag hem pas op het laatste moment staan en moest eigenlijk iets te krachtig remmen. Hij keek me heel serieus aan en zei dat het bedoeling was dat ik met 'gepaste snelheid' zou rijden. Toen ik  achter  me keek, zag ik dat de hele rouwstoet uit elkaar was gevallen. Ik moest er hartelijk om lachen. Ach mijn moeder hield tenslotte ook van opschieten.

Samen met mijn broer en kleinzoons hebben we de kist in het graf laten zakken.
Omdat we wisten dat mijn moeder het vreselijk vond al er zand op een kist werd gegooid hebben mijn zus en ik vanmorgen overal uit de tuinen van de buren bloemetjes geplukt (had ik gevraagd)  om op de kist te strooien als afscheid. Eén van de achterkleinkinderen bleef strooien. Mooi he, pappa?

Al deze dingen geven een gevoel van intimiteit en voldoening.

 

 

 

 

 

Met groeten Ton

 



In memoriam

Toen mijn vader was gestorven kon ik zonder moeite een paar gebeurtenissen opsommen die hem typeerden. Bij mijn moeder vind ik dat moeilijker. Ik denk dat dat komt omdat ze heel evenwichtig was. Ik blijf daarom steken in algemeenheden als geduld, rust en tevredenheid, zorgzaamheid, gastvrijheid, hulpvaardigheid.  Maar om deze eigenschappen louter als eigenschappen te benoemen doet geen recht aan haar.

Ik heb laatst een boek gelezen en dat ging over 'de taal der liefde'

We weten allemaal wat liefde is.

Maar hoe uiten we onze liefde?

Je kan liefde namelijk op verschillende manieren uiten.
B.v. In lichamelijkheid, of met woorden, met kado's of aandacht en tijd maar ook in zorgzaamheid. Als mens gebruiken we al deze talen maar meestal is er één of twee die overheersen.

Het kan lastig worden als mensen verschillende liefdestalen hebben. Ze begrijpen elkaar niet en dan krijg je het volgende:

Je zegt ook nooit dat je van me houdt.

Waar heb je het over? Ik zet toch altijd de vuilnisbak voor je buiten.

De eerste zin heeft 'woorden' als liefdestaal, de tweede 'zorgzaamheid'.

Als ik nu het leven van mijn moeder bekijk vanuit de uitgangspunten van dit boek, kende ze haar talen.

Door zorgzaam te zijn.
Het heeft ons aan niets ontbroken. Waren we ziek kregen we bouillon. Lagen we in het ziekenhuis kwam ze elke dag op visite. Hadden we een bloeding in enkels of knieën rende ze af en aan met koude kompressen.

Door tijd en aandacht.
Ze naaide onze kleren, breide onze truien sjaal en mutsen, knipte onze haren. Ze kookte niet alleen ons dagelijks voedsel maar verzorgde dat in de groentetuin maakte het schoon en zorgde voor een wintervoorraad. Toen we buitenshuis gingen wonen hielp ze met behangen. Kwam je op visite dan was je welkom en nam ze alle tijd om naar je te luisteren.

Door kado's.
Met kado's zijn we niet overdreven verwend maar nadat onze ouders in Egmond Binnen gingen wonen kregen we het ouderlijk huis om te verdelen.

Lichamelijkheid en woorden.

Toen ik als 8 jarig kind voor vier maanden naar de revalidatie kliniek in Bussum ging werd ik weggebracht door mijn moeder en tante Marie Zomerdijk.

Ik werd in een bed gezet dat buiten onder een hele grote boom stond. En toen het tijd was dat mijn moeder naar huis moest begon ik te huilen en zij troostte me en drukte mijn hoofd tegen haar buik. Opeens merkte ik iets vreemds. Ik keek omhoog en zag haar huilen. Waarom huil je?vroeg ik.  Ik ben toch zielig!

Ja maar ik vind het ook niet leuk om je hier te moeten achterlaten.

Ik weet dat mijn moeder het volgende niet leuk zou vinden.

Koken                      8

Tuinieren.                9

Kappervaardigheid  6 (ze knipte ons altijd te kort en de tondeuze trok aan ons haar)

Handvaardigheid     9,5

Betrouwbaarheid     9,5

Vlijt.                        8,5

Orde.                       8

Hulpvaardigheid.    9

Geduld                    9,5

Met een gemiddelde van 8,6 betekent dat ze bovenaan de lijst staat van meest liefdevolle moeders ter wereld.

Met groeten Ton

Ik was nog net op tijd

Wie is dat? Vroeg mijn moeder toen ze iemand voorbij zag lopen
Dat is een van de verzorgsters.
O.
Wordt je goed verzorgd hier?
Ik heb niets te klagen.

Dat zijn zo ongeveer de laatste (samenhangende) woorden die ze twee weken geleden sprak.

Zoals altijd: tevreden.

Nu kan ik natuurlijk niet voor haar spreken maar tevreden leek ze zelfs op haar sterfbed.
Ze was vaak in een soort sluimertoestand en lag dan in zichzelf te praten. Soms deed ze dan haar ogen open, keek even heel helder en kwam er een glimlach op haar gezicht. Als ik op zo'n moment iets tegen haar zei, kwam er geen reactie en vielen haar ogen weer dicht. Voor mij een teken dat ze al niet meer hier was.

Donderdagnacht hebben mijn zus en ik gewaakt. En omdat je er dan zo dicht bij bent kan je ook heel steeds in de gaten houden wat er gebeurt. Wij  kregen het idee dat ze oncomfortabel was en vroegen of daar iets aan te doen was. Ze kreeg wat slaapmiddel en daarmee heeft ze een paar uur geslapen.
's Ochtends was mijn andere zus er en zij zei dat 'je kon zien dat mam bezig was weg te gaan'.
In de middag was mijn schoonzus er en toen de ademhaling onregelmatig werd, werden we gebeld.

Toen ik aankwam werd de ademhaling steeds oppervlakkiger totdat je niets meer kon zien. De overgang ging dan ook nagenoeg ongemerkt.

We bleven nog een poosje rustig naast haar zitten om haar geest de tijd te geven los te komen. Daarna hebben we de verzorging gewaarschuwd en ging het hele circus draaien.

Met groeten Ton

Eigen bijdrage

Dit bedrag wordt binnenkort in rekening gebracht, stond er fijntjes bij.

Fraude in de zorg. Veel wordt er over gezegd dus toen ik bericht kreeg dat er €204 van mijn rekening zou worden afgeboekt rinkelde ergens een belletje. Niet luid genoeg trouwens om het na te kijken maar het bleef te horen.

Vanmorgen opnieuw berichten in het journaal. Toch de rekening eens opgezocht om de data te checken. Datum rekening: 18 februari 2013. Datum van de behandeling: 15 augustus 2012.
Agenda gaf geen duidelijkheid, dan maar even bellen naar de Van Creveldkliniek.
Klopt, u bent die dag bij uw specialist geweest.
Het is de eerste keer dat ik hier een rekening voor krijg.
U bent niet de enige die hierover belt, zei de secretaresse. Het is sinds vorig jaar dat de jaarlijkse controle wordt verrekend met uw eigen bijdrage.

Ja en waar wordt Jan de Hollander oplettend? Als het hem geld gaat kosten.

Elk jaar ga ik keurig voor de jaarlijkse controle naar het ziekenhuis.
Hoe gaat het met u? Goed.
Heeft u nog bloedingen gehad in de knie? Nee sinds de operatie niet meer?
Is uw gewicht nog steeds 74 kilo?  Ja.
Dan bloeddruk meten, daarvan wat afstaan en naar huis.
Daar wordt dan €425 bij de verzekering gedeclareerd.
Dat zal wel reëel zijn maar ik ga eens bewust nadenken of dat jaarlijkse ritueel wel echt nodig is want dat kan geen kwaad.


Met groeten Ton

Een plek onder de....hanebalken

Eindelijk kan ik 'voor- en na foto's laten zien en ook voor mezelf is het goed te realiseren wat een berg werk er is verzet.
Te beginnen met het sorteren, weggooien en weggeven van alle meuk die ik in de loop der jaren had verzameld. Dat was nog wel het moeilijkst.

Zo zag het eruit.

Het resultaat van de eerste opruimronde

Na het plaatsen van de dakramen.



Zeer tevreden met het resultaat, besloten om de hele zolder maar te gaan gebruiken.

 

Nog twee ramen erbij en schilderen maar weer.

Vloerbedekking erin.

 



Een bed een lamp, een stoel en een paar foto´s en klaar is mijn plekkie.

 

Met groeten Ton

We wouldn't mind.....

En het leven gaat gewoon door.

 

Deze spreuk staat op een monument op de dijk. En ik vind hem al jaren prachtig maar nu mijn moeder op sterven ligt krijgt ie nog meer diepgang. 

 

 

Zondag ging de training voor de Nijmeegse dus over de Westfriesche omringdijk van Enkhuizen naar Hoorn. Een afstand van 25 kilometer en met de heersende temperatuur een makkie. Blijkbaar heeft een koud voorjaar ook voordelen.

 

 

De dijk is de afgelopen jaar behoorlijk versterkt. Soms door aan de landzijde extra zand te gooien soms door verharding aan te brengen en soms door voor de dijk rotsblokken te storten. Vanwege de werkzaamheden waren  grote stukken van de dijk verboden voor verkeer en dat was voor Egbert heerlijk want die kon dan lekker loslopen. Nu is het werk op een klein stukje na klaar en daarom moest hij het grootste deel aan de lijn blijven.



Vandaag werd de vloerbedekking op de zolder gelegd.

Ik had van tevoren wat bedenkingen over het krappe trapgat, de leidingen die nogal dicht over de grond lopen, het schuine dak dat ervoor zorgt dat er weinig ruimte aan de randen is en dat niets haaks is.

 

Maar het was een fluitje van een cent voor de mannen. De klus was met een uurtje geklaard en het ligt er keurig in.


Met groeten Ton

Moeder

En dan lijkt het ineens heel snel te gaan.

Op de vraag of ze pijn had gaf mijn moeder 'nee' als antwoord. Uiteraard nam de verzorging hiermee geen genoegen en deden een onderzoekje waarbij ze tot de conclusie kwam dat ze toch pijn had. Men besloot paracetamol te geven maar ze bleef pijn aangeven.
Omdat zwaardere pijnstilling veel bijwerking geeft is besloten haar morfinepleisters te geven.
Dat had tot resultaat dat ze gisteren in een diepe slaap viel, niet at of dronk en 's avonds een heel onregelmatige ademhaling had.
En ondanks dat je weet dat het er aankomt slaat de schrik toch om het hart "Ze gaat dood".

Vanmiddag ben ik met mijn zus, die van haar arts een vrije middag kreeg, op bezoek geweest.
Mijn moeder was iets minder diep in slaap maar duidelijk in een ander bewustzijn. Ze leek blij ons te zien en pakte ons vast. Dat is ongewoon want hoewel we liefdevol zijn opgevoed, echt knuffelen deed ze niet. Ze murmelde onverstaanbare woorden en keek heel tevreden. Gelukkig bijna.
Na een half uur was zo moe dat ze weer in slaap viel en zijn we weggegaan.

Met groeten Ton

Belinda

Zou jij misschien een pakje sigaretten willen halen, vroeg de vrouw die ik als vrijwilliger van de VPTZ gezelschap houd zodat haar man even zijn eigen gang kan gaan.
Natuurlijk, maar u zit dan wel een paar minuten alleen.

Toen ik terug kwam met een pakje Belinda vroeg ze meteen om een sigaret.
Waar heeft u een aansteker?
Op het aanrecht.
Niet dus. Ook niet in haar handtas, niet in de keukenla, niet naast haar bed.
Steek hem maar aan met het gasfornuis
Dus daar stond ik dan met een sigaret tussen mijn lippen. Acht je doet wat als de client het vraagt.

Ik heb niet veel nodig, zei ze. Ik heb aan één sigaret genoeg per dag.
Toen ze hem met veel smaak had opgerookt vroeg ze bijna direct om een ander.
Rookt u veel, vroeg ik toen.
Vroeger wel maar nu niet meer.

Aangezien mevrouw aan één kant verlamd is heeft ze wel wat hulp nodig.
Geef de asbak even aan?
Ik houdt de asbak voor haar en ze tikt de as van haar sigaret.
Dat gaat een beetje vreemd en het duurde even voordat ik doorhad wat ze deed.
Ze tikte niet alleen de as van haar sigaret maar pakte de peuk, die er al lag, meteen uit.
Toen ik de asbak weer wilde wegzetten en ze nog steeds met die peuk tussen haar vingers zat vroeg ik haar om die los te laten.
Ze keek me aan en zei: wil je die even in de vuilnisbak gooien? Hij (haar man) mag het niet zien.

Met groeten Ton

Isoleercel

D'r zijn van die dingen die voel je gewoon aankomen zonder helderziend te hoeven zijn.

Gisterochtend is de nieuwe zoldertrap geplaatst. Helemaal prachtig.

Zo gauw Rick thuis was zijn we op de zolder gaan zitten om al het werk eens goed te bekijken. Eerst enthousiast pratend maar al gauw werd het stil.
Ik word helemaal rustig, zei Rick.
Ja, lekker weinig prikkels hé, met al dat wit.
Misschien moeten we dat ook zo houden. Een beetje minimalistisch.
Je bedoelt als in een isoleercel?

Vandaag heb ik de trap geschilderd in de kleur die ik op zolder heb gebruikt. En..... nu valt die witte trap een beetje uit de toon. Je voelt het al aankomen. De schilderwerken zullen verder gaan op de overloop en in de slaapkamers.


Wat ik echter niet zag aankomen is dat deze keer het idee van mezelf komt.

Met groeten Ton

We kunnen d'r niet meer in.

"De één houdt van de macht. De ander is een liefhebber van het spél om de macht. Uw columnist rekent zicht tot die tweede groep."
Dat is wat Hans Wiegel vandaag in zijn column in het NRC schreef.

Vandaag heb ik het gaas over de kippenren gespannen. Het kostte wat moeite en ik heb behoorlijk wat krassen op mijn huid want het is eigenlijk niet een klus die je alleen zou moeten doen.

Vervolgens lekker op de bank kijken naar het resultaat. Na drie minuten kwamen de eerst kraaien al kijken. Ze maakten veel kabaal maar vlogen na een minuutje weg.
Een minuut of tien later kwam er een paar kauwtjes, gingen op het randje van de ren zitten en nam de situatie rustig in zich op. Er werd van links naar rechts gehopt en zagen dat ze er niet in konden. Één vloog naar de grond en liep een paar keer langs de ren. En ja hoor hij had wat gezien. Kippen krabbelen eindeloos in de grond, het liefst langs een randje. Langs het gaas hebben ze zoveel aarde weg geschraapt dat er een openingetje is van een een centimeter of vijf. *#G$%E> Precies genoeg om onderdoor te kunnen en dat deed de hij.
Dat euvel heb ik meteen verholpen door er een extra plank neer te zetten.

En nu?

 

Klaar dacht ik. Toen ik een paar minuten later weer even ging kijken zat er ^$*^3
toch weer een kraai in de ren. Ik liep er heen en zonder in paniek te raken vloog hij gewoon door een klein kiertje naar buiten. Omdat de ren tegen de garage aanstaat is er een kiertje waar het raam zit. Dus dat moet ik morgen maar even dichtmaken. Kijken of het dan voldoende is.

Om het voor mezelf even helder te hebben: ik lijk NIET op Hans Wiegel.

Met groeten Ton

Bijzondere bloem

Heb je last van je ondergebit? Vroeg ik aan mijn moeder, die zonder ondergebit aan tafel zat.
Ze voelde met haar wijsvinger in haar mond en keek me leeg aan.

Ik liep naar de verzorgster en vroeg of die daar iets van wist. Nee, maar ik vraag het zo direct aan mijn collega die heeft geholpen bij het eten.

Toen ik weer naast mijn moeder zat pakte ik haar arm vast. Ze schrok en vroeg wat ik deed.
Ik pak je arm, dan hebben we even contact. (En zo voelt het ook)
O.

Omdat ze haar hele leven groene vingers heeft gehad, verwees ik naar de boeketten die op tafel stonden.
Mooie bloemen heb je staan.
Ja.
Weet je nog welke bloemen erin zitten?
Een dooie, zei ze. Wat klopte want de hyacint was al behoorlijk uitgebloeid.
Ze pakte het vaasje vast en draaide het rond en tot mijn verbazing lag het kunstgebit netjes in het boeketje.
Ik begon te lachen en wees op de bijzondere bloem. Ik zag geen herkenning in haar ogen.
De verzorgster kwam meteen aangelopen en pakte het gebit op, maakte het schoon zodat mijn moeder het weer in kon doen. Die pakte het aan en stopte het in haar mond.
Past ie, vroeg ik.
Ze knikte en keek triomfantelijk in het rond.


Met groetenTon

Belagers

De voedsel- en gezondheidsproblemen met de kippen zijn achter de rug. Het is een levendige boel in het hok. 

Is het de gezelligheid die andere vogels zo aantrekt? Zag ik de afgelopen maanden maar af en toe een andere vogel die een graantje meepikte. Deze week hebben kauwtjes, kraaien en eksters de vleeschpotten ontdekt. Vanmiddag telde ik 9 mee-eters in de ren. Ik werd er helemaal onrustig van want wat is de volgende stap? Het roven van eieren uit het nachthok? 

Vorig week had ik de eieren uit het legnest gepakt en even in het mandje buiten het hok gezet. Toen ik na een paar minuten terug kwam met schoon water waren er twee eieren kapot gepikt. 

Ook in de groentetuin is het roven wat de klok slaat. De bonen die ik een paar dagen geleden had geplant waren er daags daarna voor meer dan de helft uitgegraven en opgegeten. Duiven vreten aan het groen van de peultjes.  En vorig jaar kon ik niets oogsten van uien en wortelen vanwege aantasting door de wortel- en uien vlieg.

Kom, dacht ik gisteren, als ik Okkie eens loslaat in de tuin dan jaagt die de belagers wel weg. Dat werkte goed alleen vindt ie het fijn om te graven en dat wil ik ook niet hebben.

Dus ga ik de kippenren afdekken met gaas, gaat er vliesdoek over de uien en een net over de peultjes tot die wat groter zijn.

Met groeten Ton

Kriebels

Ieder blogger kent het wel denk ik: waar moet ik in godsnaam over schrijven?
Maar vandaag begon het weer te kriebelen.


Ik heb de afgelopen dagen van alles gedaan maar niets 'meegemaakt'.
Druk genoeg gehad. De laatste dingen geschilderd op zolder want de trap komt volgende week. Twee kippen met een verstopte krop behandeld. Dat houdt in: veel masseren. Op drie honden gepast, mijn nieuwe Ipad, joepieeeeeeeeeeee, opgehaald en geïnstalleerd. (wel met wat hulp)
Flink wat  zaden voor de groentetuin gezaaid en sommige, inmiddels al groot genoeg, in de tuin gezet.

Vandaag heb ik geregeld dat de Ipad van mijn zus, die nog steeds in het ziekenhuis ligt, goed is geconfigureerd. Het was steeds maar niet mogelijk om mail te ontvangen en verzenden. Met dank aan de overbuurman is dat nu mogelijk, alleen laat de verbinding met het internet in het ziekenhuis nog wat te wensen over. Maar dat is niet de enige zorg van mijn zus.

Net terug uit het verpleeghuis van mijn moeder waar ik de volgende foto met mijn Ipad heb gemaakt.

Wilt u wat drinken mevrouw Van der Molen?
Nou dat weet ik niet.
Neem lekker een appelsappie, stelde ik voor.
En wilt u een blokje kaas of een plakje worst, vroeg de verzorgster.
Mijn moeder kijkt me aan en zegt: wat moeilijk toch al die vragen.
Ik pakte een blokje kaas en gaf het haar. Ze probeerde er een stukje vanaf te bijten maar ik zie dat dat haar niet lukt. Bozig legt ze stukje op tafel. Die harde troep, zegt ze.
Ik kijk naar het stukje kaas en zie dat het een korstje heeft, pak een nieuw stuk en leg het voor haar neer.
Nou dat ziet er net zo hard uit als die.

Toen heb ik het maar opgegeten.

Met groeten Ton

Hongersnood

Je bouwt een hok, zet er kippen in, koopt voer en eieren komen eruit.

Ook al heb ik inmiddels veel gelezen over kippen houden ik schijn nog veel niet te weten.

Ik ben begonnen met legkorrels. Ze aten dat goed maar na een paar weken lag er 's avonds nog best veel in de voederbak. Dus gaf ik ze wat minder.
Op het handje graan dat ik elke dag als snoep gaf vielen ze aan alsof ze waren uitgehongerd. Toen de zak legkorrels leeg was kocht ik daarom een zak met gemengd graan. Ze vonden het heerlijk tot dat ik merkte dat de gerst overbleef. Dan kan ik wel wat minder voeren, dacht ik. Als ze honger hebben beginnen ze daar ook wel aan.
Blijkbaar niet want de het aantal eieren per dag liep schrikbarend terug. Uiteindelijk had ik gemiddeld één ei per dag.
Contact gezocht met de kippenleverancier.
"Tja, kippen zijn kieskeurig. Als ze de keuze hebben vreten ze alleen wat ze lekker vinden. Dat is het nadeel van gemengd graan. Ik geef ze altijd legmeel, dat is zo fijn dat ze de onderlinge ingrediënten niet meer kunnen onderscheiden".
N dit advies kocht ik er meteen nog twee kippetjes bij en een zak legmeel.

Thuis gekomen eerst de twee kippen in het hok gezet. Ik schrok met rot, wat een verschil. De nieuwe waren ongeveer de anderhalf keer zo zwaar als de anderen.
Vanaf dat moment geef ik twee keer zo veel voer en aan het einde van de dag is alles nagenoeg op. En na twee weken is de eierproductie maximaal. Elke dag acht stuks.

Met groeten Ton

Wat een verschil

Zou je de temperaturen van onze dagen in Zuid Frankrijk bij elkaar optellen en vermenigvuldigen met 4 kwam je ongeveer aan de temperatuur van vandaag.

Toch hebben we het heel leuk gehad. Bijzonder zelfs om onder deze omstandigheden een dagwandeling van de Via Podiensis te wandelen. Deze etappe gaat over de hoogvlakte met tientallen darssige plekken, stroompjes en beekjes die je natuurlijk regelmatig moet oversteken.



 



 

 

Uiteraard heb ik vandaag genoten van het mooie weer. Van de beuken die in vier dagen tijd hun eerste blaadjes in de meest tere tinten groen lieten zien.

 

 

Ik herinner dat mijn vader meerder malen heeft verteld dat er in Heiloo een plaats was waar de zeldzame Hondstand groeide. Als genietend kwam ik ze tegen en dat op ongeveer tweehonderd meter van mijn huis. Ach hoe blind kan een mens zijn.

 

 

 

 

En dan ook nog maar het ezelsveulen op de foto. Ongeveer twee weken geleden geboren met hulp van de overbuurvrouw.

Het beestje heet Kim en is uiteraard vernoemd.



Met groeten Ton