Gewenning

In de diepe schaduw bij de voordeur werd het niet warmer dan 32 graden. Best goed uit te houden als je rustig op je stoel zit met een boek. Maar zo gauw je opstaat, breekt het zweet je uit. Nog erger wordt het als je het zonlicht instapt en je regelrecht een oven binnengaat.

Niet klagen roepen we dan: daarom zijn we in Spanje. 

In de eerste jaren begonnen we al te puffen als het bijvoorbeeld 23 graden in de woonkamer was. Dan moest de airco aan. Ook ‘s nachts sliepen we met de airco op 20 graden. In Nederland is dat een tropische nacht en dat zegt toch wel wat.

Inmiddels is het geen probleem als het kwik binnen de 26 graden haalt. Voor de slaapkamer is dat wel ongeveer de grens en zetten we de ventilator aan. Je went er dus aan.

Vrienden die 10 jaar in Spanje woonden en sinds twee jaar weer  in Nederland resideren riepen vaak: altijd maar die zon. Wij konden ons dat eigenlijk niet voorstellen. Heerlijk toch al dat licht en die warmte.

Toch…….zoeken wij nu vaker de schaduw op. Hebben we ook meer schaduwplekken gerecreëerd en gaan de rolluiken dicht aan de kant van het huis waar de zon staat en zitten we op het heetst van de dag binnen. Er treedt dus hier ook wel gewenning op of aanpassing.

Als de rolluiken dicht zijn brandt de zon op de aluminium lamellen en dat straalt weer af op het raam. Dat kan beter. Dus haalde Malle Pietje de screens die hij ooit uit de containers viste tevoorschijn en maakte ze op maat voor het grote raam. Als de rolluiken dicht zijn worden die afgeschermd door het screen.

Twee voordelen: het raam voelt inderdaad minder heet aan en gedurende het deel van de dag dat de rolluiken open zijn valt er mooi getemperd licht naar binnen. 



Ook voor de zonminnende planten heb ik toch maar wat schaduw gecreëerd. Ze kunnen goed tegen hitte en zon maar moet je ze er ook altijd aan blootstellen?  

Ik sloeg zes ijzeren pinnen de grond in, maakte van drie stukken oude waterslang bogen en bond er een stukje schaduwgaas aan vast.

Volgens mij zijn ze een stuk blijer.

Afgelopen vrijdag zouden we met de zangeres die tijdelijk in het koor zingt en haar man nog een laatste keer uit eten voordat ze afreizen naar Wijchen.

Zullen wij ze dan trakteren, stelde Rick voor, we hebben het steeds zo leuk met ze gehad.

Das goed.

Zitten we in het Nederlandse restaurant kwamen er twee kadootjes uit de tas samen met lieve woorden op een kaart.

Hoe leuk kan het worden?

Nou het was vrijdag Noche de San Juan. Dat vieren de Spanjaarden op het strand. Een hele nacht met tentjes en koelboxen met eten en drinken. Er is vuurwerk, kampvuren en veel muziek.

Een zeer gezellige drukte was het.

Dat was het gistermiddag ook tijdens de laatste koorrepetitie.

Die begon pas om 17.00 uur zodat we na de repetitie meteen door konden schuiven naar het restaurant voor een drankje en een hapje.

Eerst was er nog taart omdat een van de sopranen 80 is geworden. 

Daarna begon Rick met het instuderen van een Filipijns lied. Na de pauze was het tijd voor verzoeken. Dat betekent ook dat we die liederen gewoon doorzingen, ook al gaat het fout. Eigenlijk gewoon lekker lol maken. Natuurlijk wordt er dan steeds harder gezongen, wordt het soms wat jolig als het gaat om welk lied er vervolgens aan beurt komt.

Wat dan weer opvalt is dat de liederen waar bij het begin van het instuderen op werd gemopperd, te moeilijk, te hoog, of wat dan ook nu als eerste werden aangevraagd.

Aan het einde van de repetitie vroeg een van de sopranen om aandacht.

Rick kreeg niet alleen een mooie toespraak waarin hij werd bedankt voor inzet, humor, het aanleren van zangtechniek en het op een hoger plan brengen van het koor maar ook nog een tegoedbon van de Decathlon. Daar kan hij voor de aankomende camino naar Santiago een goede rugzak van kopen.

Daarna zaten we met nagenoeg het hele koor nog genoeglijk een aantal uren op het terras.

Met groeten Ton