Ik verklaarde eergisteren tot rouwdag en heb de hele dag niets, nou ja, bijna niets anders gedaan.
De Vier Letzte Lieder van Richard Strauss meebléren met Jessye Norman (stond op repeat), alle blogs terug gelezen die over Egbert gaan en 's avonds laat de Dolly route gelopen, de route die we altijd wandelden en allerlei herinneringen opgehaald.
Wonderlijk toch hoe het allemaal werkt.
Ik dacht ik wel een beetje wist wat verdriet is. Maar dit is totaal anders dan het rouwen om ouders, broers en zus. Het lijkt eigenlijk nog het meest op het verdriet dat ik voelde toen mijn eerste vriendinnetje overleed.
Mijn psychologische verklaring van de koude grond is dat het rouwen om Egbert eigenlijk heel zuivere rouw is. Het verdriet van familie wordt gemengd met 'de dingen des levens'. De dingen die de relatie, in welke vorm dan ook, hebben geschaad en dan vooral de zaken die niet volledig uitgesproken of vergeven zijn.
Een andere verklaring voor mij is dat het verdriet dieper is bij relaties waar je zelf voor hebt gekozen.
Dat mijn zus overleed heb ik besloten om niet direct vanuit Spanje naar huis te gaan maar om pas de dag voor de crematie thuis te komen.
Ik heb daar zonder te worden afgeleid kunnen rouwen. Me daar even helemaal in kunnen onderdompelen en ik denk dat dat voor mij heel goed is geweest. Hetzelfde heb ik nu gedaan met Egbert.
En nu? Heb ik mand en bench opgeruimd, de kleedjes weggegooid, zijn eten weggegeven aan de buurvrouw (voor haar hond dan he), de laatste restjes kwijl van de ramen gehaald. De kluiven hadden we vorige week per ongeluk bij vrienden achtergelaten.
Ik denk dat we Egbert pas vergeten zullen zijn als we geen haren meer in huis vinden en het zal mij niet verbazen als dat nooit gebeurt.
En dan gaat de blik weer vooruit.
Dank aan Emie. Door haar FB bericht er aan herinnert te worden om een beter/groter waterpistool te kopen om tijdens de Nijmeegse4daagse extra fun te hebben.
Met groeten Ton
3 opmerkingen:
Een hond is onvoorwaardelijke liefde : gewoon simpel en liefdevol.
Als je hem/haar moet missen is dat gewoon klote...
Het is zo waar Ton. Het verlies van onze dieren deed mij veel meer pijn dan het verliezen van een familielid. Echter na lange tijd is toch de herinnering aan mijn ouders dieper gebleken.
Sterkte met de zoete pijn.
Hoi Aart,
Ik denk dat je daar gelijk in hebt. Egbert heeft 'maar' 8 jaar deel van ons leven uitgemaakt, terwijl ouders dat je hele leven hebben gedaan. Je kan dit soort zaken ook eigenlijk niet vergelijken. Het is als appels en peren. Maar ik wil het graag begrijpen en dan zet je het een tegen het ander af. Ik probeer dit wel zonder oordelen te doen.
Met groeten Ton
Een reactie posten