Bruut

De Epiphyllum oxypetalum maakte twee bloemen waar ik heel blij mee was. Vorig jaar produceerde de plant maar een bloem.

Dit is de eerste bloem. De tweede is nog net zichtbaar links achter. De bloemen zijn maar twee dagen mooi en vallen dan af.

Vanwege de droogte die nog steeds heerst doe ik weinig aan nieuwe beplanting of het verplanten van planten. Ik concentreer me meer op wat er al in de tuin staat.

En ik zou dan van sommige planten expliciete info willen. Zoals bovengenoemde plant. Door welke insecten worden ze bestoven? Worden ze als uitheemse plant sowieso bestoven door inheemse insecten? Wanneer? Mag het stuifmeel van dezelfde plant komen? En nog zo wat van die dingen.

Maar die info kan ik slecht vinden. 

Nadat de eerste bloem was uitgebloeid en afgevallen bedacht ik dat ik de tweede bloem handmatig zou bestuiven. Dus zat ik twee weken later met een kwastje heel voorzichtig stuifmeel op de stamper te smeren. Maar bestuiving met een kwastje is, hoe voorzichtig ook gehanteerd, een soort van brute verkrachting. En dat deed ik vier keer. Twee keer ‘s morgens vroeg en twee keer laat in de middag want tja; wanneer zijn stuifmeel en stamper rijp? 

Maar het leidde wel tot een vruchtbeginsel. Het lijkt op een Pitayavrucht. 

De Dasilyrion bloeide al twee keer zolang hij in de tuin staat.

Hij of zij maakt een bloemstengel van twee meter hoogte.

Ook van deze plant wil ik meer info. Er zijn namelijk mannelijke en vrouwelijke planten. Dus zocht ik al verschillende keren op het WWW naar de verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke bloemen. Niks te vinden. Dus ik weet ook niet welke gender ik in de tuin heb. Zaden ga ik in ieder geval niet krijgen. Dus zocht ik ook op vegetatieve vermeerdering. Bladstekken bijvoorbeeld of zijscheuten. En ja: daar vond ik wat over. Je kunt bladstekken maken en zijscheuten. Maar hoe en wanneer?

Gistermiddag besloot ik om wat bladeren van de plant te knippen. Ik vind het altijd mooier om meer stam te zien en onder een plant door te kunnen kijken. Als dat mogelijk is tenmimste.

De bladeren van Sotol, de Spaanse naam, zijn grasachtig en en bevatten vishaak naalden. Een voorzichtig en langdurig werkje, dus zat ik op mijn achterwerk tussen de stenen van de arroyo. En als ik dan zo rustig zit, zie ik dingen die ik niet eerder zag.

Een zijscheut.

En bij nadere inspectie: een tweede.

Nu nog aanvullende info om succesvol te stekken. Wel zullen de stekken hetzelfde geslacht hebben als de ouderplant.

Met groeten Ton 

De kast in

De afgelopen weken was het wat onrustig. Onrustig in de zin van ‘veel gedoe’. 

Vrienden die uit elkaar gaan en waar we door gesprekken en dergelijke nogal bij betrokken waren. Het raakte ons meer dan we hadden verwacht. Inmiddels zijn beiden terug naar het thuisland om zaken te regelen en is het hier weer wat rustiger.

Een ander probleem deed zich voor met een van de leden van het koor. Die heeft een mentaal probleem dat regelmatig naar bovenkomt en waar het lastig is om mee te dealen. Vooral Rick krijgt het te verduren. En dan kun je wel zeggen: maar die persoon heeft nu eenmaal een probleem. Rick krijgt de hatemail en hate apps. En voorwaar voorwaar ik zeg u: ze zijn op zijn minst kwetsend.

Hier is er na een gesprek met de betreffende persoon en de coach besloten dat eerst genoemde het koor tijdelijk verlaat en pas weer terug komt als er rust in het brein is.

Kocht ik twee weken geleden van die leuke tuinlampjes op zonne-energie blijken ze veelkleurig te zijn. Oei, ook al houd ik van kleur, is het wel wat onrustig want die kleuren wisselen per drie seconden.

Foto gemaakt door het grote raam. De twee lichtjesbolletjes zijn van de lampjes. Links staan twee flessen met kleine led-lampjes. Die kregen we van vrienden en passen dan weer helemaal bij de andere sfeerverlichting.

Volgende week krijgen we de zang- en pianogasten over uit Nederland. Tijd om wat extra sfeer aan te brengen.

Het kastje haalde ik natuurlijk uit een container om in stukken te zagen en in de kachel te verbranden. Maar eenmaal thuis gekomen vond Rick dat zonde en staat het sindsdien naast de voordeur. 

Vorige week keek ik steeds naar de wereldbekende tuinshow op de BBC: the Chelsea flowershow. En daar werd naast tuinen ook veel aandacht besteed aan binnenplanten. Veel ideeën waren er te zien en ideeën die je naar hartelust mocht gebruiken. Graag zelfs want groen is goed voor lichaam en geest.

Zo zag ik een kastje waar in de lades planten stonden. 

Eerst maar ff proberen. Ziet er leuk uit en komende dagen wat planten kopen. Het is de donkere kant dus vlijtige liesjes en een varen kunnen zo de kast in.

Al klooiend met die lades zag ik dit papieren bolletje.

Vast van een solitaire wesp of bij. Een kunstwerk gelijk.


Met groeten Ton 

Je kan wel dansen

Na een paar dagen door huis en tuin strompelen vanwege een pijnlijke knie vandaag weer eens op pad.

Op naar het buurdorp Canillas de Albaida waar een camperplaats is. Daar campeert de alt die de afgelopen twee jaren als tijdelijk resident van Cómpeta meezong in het koor. In die tijd is er een mooie vriendschap ontstaan die vandaag weer eens bezegeld werd.

Samen met haar man maakt ze een reis over het Iberisch schiereiland. Eigenlijk was het de bedoeling dat ze ons zouden ontmoeten in Portugal tijdens de camino Portugues maar door omstandigheden kwamen ze daar gewoon net te laat aan. Het werd dus vandaag. Het voelde bijna aan als een thuiswedstrijd.

Eerst genoeglijk bij de camper aan koffie met……..het kan niet anders: eigengemaakte pastel de nata. Ze worden steeds beter.

Deze foto werd gemaakt door de ober en uitbater van restaurant bar Almijarra waar we heerlijk aten. 

Dank Karin en Mat voor de gezellige dag.

En morgen zingt Karin mee tijdens de repetitie. 

Na jaren wachten bloeien de Metrosidero’s  eindelijk weer eens.

Dit zijn de eerste bloemen die open zijn maar er komen er nog veel meer. De afgelopen maanden zagen we ze heel vaak in bloei staan. Niet alleen in Portugal maar ook in Spanje aan de kust. En nu dus ook in mijn eigen tuin.

We kregen ook nog een schok te verwerken. Over de eventuele serre die we aan het huis willen laten zetten.

We zijn begin mei naar een gespecialiseerd bedrijf geweest dat serres en hobbykassen bouwt en levert. Nadat we al onze wensen hadden geuit en de haalbaarheid ervan hadden besproken kregen we na een week de offerte. 14.000 euro zonder betonvloer. Dat laatste kan het bedrijf ook regelen maar het is goedkoper om dat door een plaatselijke aannemer te laten doen.

We nodigden ook de plaatselijke aannemer uit om een offerte uit brengen voor een serre inclusief betonvloer. Die riep meteen dat hij het goedkoper kon doen want eenvoudig zelf te maken. En dat terwijl wij geen prijs hadden genoemd.

De offerte kwam binnen: 32.000 euro. Nou, dat is ruim twee keer zoveel en laten we dat bedrag nou net niet op de plank hebben liggen. Tijd dus om nog eens langs de bouwe constrictor uh constructor te gaan.

Tja, gehard dubbelgas met coating tegen de zonnestralen en alle wanden gemaakt uit schuifpanelen van gehard glas. Die coating werkt trouwens echt. We konden dat ondervinden via een test opstelling. Het zag er allemaal heel gelikt uit en we zagen natuurlijk echt wel het kwaliteitsverschil tussen de twee types serres. 

Maar wat zou mijn moeder hierover zeggen? Je kan wel dansen al is het niet met de bruid. Iets minder luxe kan ook wel.

Goed, in het gesprek kwam hij met een eenvoudiger constructie (aangepaste dakhelling) en wellicht een dicht dak (geen glas) en aan de noordzijde vast glas. Eventueel de maat aanpassen. In plaats van 18 naar 12 vierkante meter. 

Maar of dat allemaal tot een halvering van de prijs gaat leiden?

Met groeten Ton 

Ze waren het net niet

Wat doe je?

Ik loop wel met je mee.

Zodoende vertrokken we opnieuw om  03.30 naar de kust om gezamenlijk naar Malaga te lopen. Ook voor mij kan het geen kwaad om de 45 km te overbruggen als training voor de Nijmeegse.

Om 04.00 uur aan de kust waar de bijna volle maan mooie vlekken op het water liet vallen.

Het was trouwens warm en de truitjes konden al snel weer uit.

Nee, we hoeven niet naar de meest linker lichtjes want dat is Fuengirola en Malaga is niet te zien omdat het achter de landpunt ligt waar Torre del Mar op is gebouwd. Kortom: leuke foto maar je hebt er niet veel aan om duidelijkheid te krijgen. Wel is het gewoon ver weg.

Hier nam ik de vorige wandeling afscheid van Rick. Ik liep toen terug naar Torrox en hij wandelde verder naar de stad.

Na 2,5 uur wandelen werd het langzaam aan licht en aten we, o wat heerlijk toch dat gewandel, een stuk appeltaart op. Die kregen we van vrienden die zondag kwamen lunchen en was heerlijk. 

Zo vroeg in de ochtend wordt er door de mensen vriendelijk gegroet en dat neemt af naarmate de zon hoger komt te staan.

Van pastel de nata had ik nog nooit gehoord totdat we in Portugal waren. En wat blijkt: in de filialen van de Mercadona zitten ze in het assortiment.

Lekker waren ze. Maar meer als verrassing. Ik kan welgemeend zeggen dat mijn eigen pastelles smakelijker zijn. Want waar was het vleugje kaneel? De vanille of het frisse van een citroenschilletje?

Hier namen we onze lunchpauze. En kijk toch eens wat heerlijk rustig het nog op het strand is. Natuurlijk werd het op de stadsstranden wel drukker maar nergens werd het echt druk. Eigenlijk is het alleen in juli en augustus druk aan deze kant van Málaga. Houwen zo zou ik zeggen.

Om half vier namen we de bus terug naar het beginpunt. En wat is dat bevredigend om lui zittend te genieten van de afstand die we hebben afgelegd.

Met groeten Ton

Belaagd

Eerst een paar reacties op reacties op het blog.

Nee, ik ben geen echte West Fries. Ik heb er wel een beetje tegenaan gelegen. Mijn vader kwam uit Egmond Binnen waar de invloed van de Westfriese taal goed te horen was. We gingen dan ook naar skoal in Eggebinnuh. Deden boaskippuh in het dorrep. En het verschil tussen skepuh en skaepuh was niet zo groot. Wel dat de eerste op zee voeren en de tweede in het land graasden.

Maar omdat mijn moeders ouders uit Voorhout kwamen werd er door mijn moeder ABN gesproken en daar kregen we het meeste van mee.

En de link, waarvoor dank, voor Pastel de Nata is een paar keer bekeken en gaat morgen uitgeprobeerd worden.

Of ik iets meer wilde vertellen over de palmkevers. Hier onder een link naar Wiki want daar staat veel info in.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_palmkever

Maar over mijn inspanningen ter bestrijding van de kevers kan ik nog wel wat kwijt.

Deze emmer is een val voor de kevers. In de emmer hangt een dingetje met feromonen die de kevers onweerstaanbaar aantrekt. Ik zeg dingetje omdat die feromonen elke keer anders verpakt zijn.

In het begin was het een rubberen strip, later een zakje met piepkleine perforaties. Nu zitten ze in het ronde witte busje en daarvoor in de doorzichtige plastic flaconnetjes. Maar altijd werkt het geweldig en ik schat dat er per jaar zo’n 100 tot 150 kevers in de val gelokt worden.

Vandaag zaten er drie in de emmer.

Ook al zijn het plaaginsecten vind ik niet dat ze hoeven te lijden. Eenmaal in de emmer kunnen ze er niet uit en komen dan om van honger of dorst of uitputting. Daarom kijk ik bijna elke dag of er beesten in de emmer zitten om ze vervolgens snel uit hun misere te verlossen. Meestal door er hard met mijn voet op te stampen. Niet fijn om te doen want de kevers zijn toch gauw een centimeter of drie en dat is best veel ‘leven’ om dood te trappen.

Er zit sowieso veel leven op en rond het huis.

Door het keukenraam zag ik dat een metselbij een cocon maakte om eitjes in af te zetten. Aan de bovenkant is de modder donkerder want nog nat. Ik maakte later ook nog een foto met een metselende bij maar die is mislukt.

Ook de rolluiken worden gebruikt door insecten. Hier zijn de eitjes al uitgekomen. Te zien aan het gaatje in het metselwerk.

Al die bouwwerkjes zijn anders van vorm maar ook hier zijn de eitjes uitgekomen.

Er zitten slangen in de tuin. Dat weten we, maar dat er hier waarschijnlijk ook een nest met eieren was, wisten we niet. Vanmorgen lag dit piepkleine slangetje op het terras. 15 centimeter ongeveer.


Met groeten Ton 

Ramptoerisme

De hele nacht werd er gepatrouilleerd door brandweer en politie.

En gelukkig was het vanmorgen vroeg windstil dus zat de Roodborsttapuit weer op zijn favoriete plek hoog in de cipres.

Na ons kopje koffie en thee op naar Velez Malaga waar Rick een tandarts afspraak had. Ondertussen deed ik mijn eigen ding en haalde feromonen om de rodepalmkever te lokken. 

Elke keer is het een ander systeem en altijd is het wat knoeierig. Maar deze keer zat het in een handig hangertje dat je aan de deksel van een emmer kunt hangen en dat opengeschoven kan worden waardoor de feromonen naar buiten kunnen. 

Ik kocht er vier want inmiddels heb ik vrienden die ook in de aanval gaan om hun palm te beschermen.

Ook kocht ik als verrassing drie buitenlampjes op zonne-energie. Vorig jaar haalde ik die in Nederland bij de Action voor Rick’s verjaardag maar na een maand in Spanje waren ze allemaal kaduuk. Te veel zon waarschijnlijk.

Dus nu echte Spaanse. Wel wat duurder en opnieuw voor Rick als verlaat verjaardagscadeau.

Op weg terug naar huis speelden we ramptoerist.

Het zag er vreselijk uit maar zover we konden zien waren er geen huizen verbrand al zagen we wel dat het vuur sommige huizen zeer dicht had benaderd. Ook nu waren er nog steeds hulptroepen in het gebied.

En nog een foto van Los Zuecos vanuit het zuidwesten gezien. Net rechts van het knikje in de berg.

Net uit de oven. Een pastel de nata. Onder het mom ‘ik moet oefenen’. Komend weekend krijgen we gasten voor de lunch en dan wil ik perfecte pastel serveren.

Met groeten Ton

Overweldigend

Tijdens de camino maakte ik een foto van deze bloeiende cactus en schreef als bijschrift: ik was al blij met een bloem. Want deze plant staat ook bij ons op het terras en vorig jaar had ik een bloem. Tja, dat is dan wel wat schraal ten opzichte van dit exemplaar.

Maar bij thuiskomst zag ik twee bloemknoppen en was daar toch ook weer heel blij mee

want zeg nou zelf: is ie niet overweldigend?

Overweldigend werd uiteindelijk ook het brandje dat als klein pluimpje in het dal begon. Wel was het meteen duidelijk dat het groter was dan een gemiddeld brandstapeltje van een olijfboer.

Een kwartier later dikke vette rook en over een grote breedte.

Het duurde ongeveer een kwartier voordat we de eerste sirenes hoorden en een half uur voor de blushelikopter arriveerde, maar toen ging het ook best snel. Het begon tegen 16.00 uur en nu tegen 20.00 uur zijn ze nog bezig met nablussen.

Nu lijkt een kwartier lang voordat de brandweer arriveerde, maar dat is hier gezien het terrein heel snel. Daarbij zijn de brandweerlui zeer goed getraind in Spanje.

Dus hulde aan de mannen en vrouwen.

De brand was behoorlijk dichtbij, zo’n 500 meter hemelsbreed. En ondanks dat de wind, keiharde wind trouwens, van ons afstond waren we toch aangedaan. We beseften dat als het vlak onder ons zou zijn begonnen we echt in de problemen zouden zitten. 

Wonderlijk genoeg droomde ik vannacht van brand en brandjes die vanuit het niets ontstonden. Rick en ik blusten ze met de tuinslang die uiteindelijk geen water gaf. 

Nou ja. Dromen zijn bedrog.


Met groeten Ton

Is er een mogelijkheid……..

Een week voordat we op pelgrimstocht gingen kregen we een verzoek uit Ierland: of we samen met een Iers koor een concert zouden willen geven.

Tja, leuk idee, maar we zijn wel twee maanden op pad.

Maar ook wij zijn vervangbaar en er werd van alles bedacht, overlegd en geregeld voor een optreden op 11 mei. 

Wij hoefden gisteren dan ook eigenlijk alleen maar plezier te hebben en mooi te zijn op het klaarzetten van het keyboard en het verschuiven van een paar kerkbanken na. En Rick moest nog vijf liederen dirigeren.

De Ieren kwamen rond 15.00 uur aan in het dorp om te lunchen op het grote plein. 

Terwijl Rick en ik stonden te wachten bij de ingang van de kerk tot de deur open ging en we alles konden installeren, kwam de dirigent van het andere koor vragen of ‘wij van het koor waren’. Meteen was het leuk en gemoedelijk.

Om 16.00 uur een korte repetitie in de kerk waar we ook de twee liederen doornamen die we samen zouden zingen. En wat is dat heerlijk. Ineens sta je te zingen tussen 60 mensen. Een prachtig vol geluid dat je in het hele lijf voelt. Ik was dan ook niet de enige die geëmotioneerd was.

Eigenlijk wil je dan dat een uur 180 minuten heeft.

Daarna ging het hele spul naar onze wekelijkse repetitieruimte waar de gemeente een hapje en drankje verzorgde. Voldoende tijd om even contact te maken wat trouwens heel ontspannen en gemakkelijk ging.

Precies om 18.00 uur begon het concert. Nou uh, na tien minuten toespraakjes in het Gaelic, Engels en Spaans dan hè. 

De foto is van het samengestelde koor vlak na de laatste toegift. We deden er twee vanwege het enthousiaste publiek wat zich ook nog zou uiten in € 800 aan donaties voor Caritas bij het verlaten van de kerk. 

Het Ierse koor met de voor ons onuitspreekbare naam Cór Mhaigh Eo zong prachtig en zeer verzorgd. En wat tijdens de repetitie en de uitvoering duidelijk werd was dat dit het laatste concert was van dirigent Brian. Het repertoire was dan ook samengesteld uit de 20 jaar dat hij het koor leidde. 

Het was wel een wat zwaar repertoire, maar bijvoorbeeld Bogoro van Tsjaikovski vind ik buitengewoon prachtig en ook het pelgrimslied May the road rise to meet you kan ik zeer waarderen.

Leuk was voor Rick dat Brian vertelde dat hij eerst als bas zong in het koor maar dat hij, nadat de vorige dirigent zonder aankondiging wegbleef bij de repetities, maar wat ging invallen. Daarna nam hij muziek- en dirigeerlessen om zich te bekwamen. En ook Rick is er zo ingerold. Hij gaf Rick een compliment dat hij na slechts drie jaar al zo ver is gekomen in zowel zijn eigen ontwikkeling als die van het koor.

Wij zongen dan ook gewoon goed. Vrijuit en met plezier. Misschien wel deels omdat we we niet de verantwoordelijkheid hadden voor een heel concert.

Na het laatste applaus duurde het nog wel een half uur voordat iedereen zich kon lostrekken uit de kerk. Je wilt gewoon zo’n leuke ervaring nog wat langer vasthouden.

Maar de tapas wachtten vanaf 20.00 uur op ons in El Pampano.

Ze waren heerlijk. Foto’s van etende mensen geven eigenlijk altijd het idee dat het niet gezellig is. Maar dat was het wel. Heel gezellig zelfs. En wij zeggen vaak dat Spanjaarden veel en luid praten, maar wij deden er niet voor onder.

Er werden natuurlijk ook nog wat korte speeches gehouden met bedankjes en bijbehorende presentjes.

Zo kreeg Rick deze afdruk van Croagh Patrick. Een belangrijke pelgrimsplaats voor de Ieren en wetende dat wij net een pelgrimage hadden gemaakt kwam de uitnodiging om de pelgrimage naar Sint Patrick ook maar eens te gaan doen.

Na twee uur ongedwongen samen zijn deden zangers wat zangers graag doen: zingen. En dat deden ze met overgave. 

Zo tegen twaalf uur kwam de bus en was het feest afgelopen.

Wij zaten vandaag nog de hele dag als blije eieren thuis na te genieten. En steeds kwamen er nieuwe berichten binnen met complimentjes, filmpjes en foto’s van de optredens.

En wellicht komt er een vervolg. Niet met het Ierse koor, maar volgend jaar logeert er een Deens koor in Canillas de Albaida en die hebben gevraagd of er een mogelijkheid is om ……..

Graag.

Met groeten Ton 

Gekkenwerk

Vanmorgen om 03.15 liep de wekker af.

Oempf.

Trainen voor de Nijmeegse vraagt wat. 

Niet perse voor mij want ik denk dat ik het wel haal. Voor Rick staat er meer op het spel. Hij heeft zich namelijk ingeschreven voor de 50 km en of ik dat ook wilde? Nou, geen haar op mijn hoofd.

Maar ‘we are together in this’ dus vandaag een Nijmeegse imitatie en dat houdt in dat er om 04.00 uur werd gestart bij de vuurtoren van Torrox. Want Rick heeft voor de 45 kilometer wel wat tijd nodig.

Dit tijdstip wordt in het Spaans La Madrugada genoemd. Het holst van de nacht.

Rick loopt vanaf hier naar de stad Málaga. Ik naar Torre del Mar en terug.

Het heeft wel wat om ‘s nachts te lopen. Heerlijk stil. Vredig zelfs. Heel af en toe kwamen we iemand tegen. Zoals een bakker die de achterdeur van de bakkerij open zette. En wat ruikt het dan lekker. De geur van vers gebakken brood gemengd met die van gistend deeg.

Pas tegen de tijd dat we in Torre del Mar aankwamen begon het achter ons wat te schemeren.

Hier namen we een korte pauze, aten we een croissantje en dronken wat water. Daarna liep ik terug, de opkomende zon tegemoet.

En Rick liep in de richting van de stad. Nog 32 km te gaan. Ik slechts 13. 

Tegen half negen was ik weer bij de auto en dat paste precies zodat ik om negen uur in de garage stond om een probleem met de verlichting te laten repareren.

Daarna had ik een daggie voor mezelf. Nou, een half daggie want Rick stond om half vier al op de bushalte van Torrox. Hij had geweldig gelopen. Geen probleem en de bus bleek een snelbus te zijn dus duurde de reis slechts een uur.

Bij thuiskomst was er, voor beiden, wel een flinke siesta nodig want voor vanavond staat er een concert van de leerlingen van de muziekschool op het programma. En dan willen we wel een beetje wakker blijven.

Met groeten Ton

Aandoenlijk

Onze zondagochtendwandeling ging naar El Acebuchal. 

Voor de lekkerste taart?

Nee. Ik bakte gisteravond nog een heerlijke goed geslaagde, met een mooie krokante korst van bladerdeeg, Pastel de Nata. En daarvan aten we het laatste stuk voordat we vertrokken.

Als je ergens een tijd niet bent geweest, vallen er altijd wel weer nieuwe dingen op. En…..we keken ook weer anders na de pelgrimage waar we vaak verrast waren bij al het nieuws dat we zagen.

Het was ook het eerste dat we opmerkten: nu we hier zo lopen zien we allerlei dingen die we nu pas kunnen zien omdat we ze in eerder in een andere, nieuwe situatie zagen.

Hoe vaak zagen we geen stroompjes, beken en riviertjes?

En nu? Zagen we dit stukje rivier in het dal voor het eerst. 

Wonderlijk toch hoe het allemaal werkt in en met ons brein.

Na de overvloedig regen rond pasen staan er voor het eerst in een jaar of drie weer veel onkruiden mooi te zijn.

El Acebuchal bestaat uit een stuk of zeven gehuchtjes die in de tijd van Franco op zijn bevel zijn ontruimd omdat het broeinesten van verzet zouden zijn. En hoe mooi om te realiseren dat we vandaag in vrijheid hier van kunnen genieten.

De gehuchtjes stonden tot begin tweeduizend leeg en er ene Antonio was die begon met het restaureren van een huis en er een restaurant in startte. Het lekkerste taart restaurant.

Omdat dat succesvol was werden er meer en meer huizen opgeknapt en bewoond maar ook veel werden er verhuurd voor vakantie doeleinden.

Dit roze huis was tijdens onze laatste wandeling nog wit. Nu is er een romantisch tafereel van gemaakt. Het huis staat langs de weg in een van de gehuchtjes.

Een ander gehuchtje ligt wat dieper in het dal.

En dit is Antonio, de man waarmee het begon. 

Hij heeft ook een winkeltje tegenover het restaurant en altijd vraagt hij of we in dat winkeltje willen kijken. Maar na een keer wat gekocht te hebben weten we het wel. Trouwens: als we gasten hebben ga ik altijd even mee voor eventuele vertaling.

Antonio draagt nog steeds zijn steentje bij. Hier zit hij rustig aardappels te schillen en ineens kwam een van de medewerksters hem even heel lief omhelzen en op zijn hoofd kussen. Heel aandoenlijk.

Na een kopje koffie en thee; naar huis. Teruglopend zie ik altijd weer wat anders. Van deze Verbascum zou ik wel zaden willen hebben. Een wandeling in september staat daarmee op het programma.

Het lijkt allemaal heel ver weg maar het park waar we in wandelen ligt bijna in onze achtertuin. Op de berg links wonen we. Wel net aan de achterkant van de top.

De Iberische iris bloeit. Er stonden er behoorlijk veel. 

Jammer genoeg bloeien ze dit jaar niet in de tuin van De Klompen. Uiteraard even gecheckt: er staan wel bollen maar daar komt alleen maar klein blad uit. Dat zijn dus nog jonge exemplaren. Ik zal moeten wachten totdat ze volgroeid zijn en gaan bloeien.

Met groeten Ton