Bekeken worden

Alweer dat zelfde rondje, zucht ik hartgrondig als Rick voorstelt om het rondje Schagen te wandelen.

Geen twee keer zijn dingen die je doet hetzelfde. Toch ben ik gauw verveeld. Net als met de Nijmeegse: het is elke keer leuk maar ook lijkt het verdacht veel op elkaar.

Dus zag ik twee gelukkige varkens op de biologische boerderij net buiten Schagen. Wel zag ik dat het bedrijf meer in het groen stond, het leek me vorig jaar nog heel nieuw.

Terwijl ik soms denk: is het nu nodig om een stukje land, gelegen tussen weilanden en sloten, om te toveren tot een stukje ‘natuur’ met gras en water, kan ik niet anders zeggen dan: ja. Het wemelde er van de vogels.

Het volgende hoogtepunt van de tocht is het kapelletje van Keins. Eigenlijk gewoon een rustig plekje langs de dijk.

Gewend aan de Spaanse temperaturen vonden we het in Oudesluis gewoon koud. De jassen bleven dan ook een flink deel van de dag aan.

T

Leuk zijn de kronkels in de dijk waar ooit dijkdoorbraken waren en er Wielen ontstonden. Hier is goed te zien hoe de dijk rechtdoorloopt maar  onderbroken wordt door het naar rechts uitstulpende wiel.

In Kolhorn dronken we koffie en thee en kreeg ik van de ober de vraag: waarom zijn het altijd vierdaagse wandelingen en nooit vijf of zes?

Geen idee natuurlijk. Vast historisch gegroeid.

Nee. In vroeger tijden kregen soldaten brood mee op mars maar dat bleef slechts vier dagen eetbaar. Daarna was het zo hard dat je de vijand er een gat mee in het hoofd kon slaan en zouden de soldaten omkomen van honger. Dus nooit langer dan vier marsdagen.

In Winkel is onze vaste pleisterplaats. Daar woont een vriendin en hielden we pauze. Uiteraard met koffie en een Tompouce.

En we zagen behoorlijk wat stormschade aan de bomen. We zitten dan inmiddels in Waarland.

Liepen we nu met bewolking was het vorig jaar heet en zonnig.

 Maar die zon gaat dan wel ten koste van de mooie kleuren van ons ruime Noord Holland.

Peter Wohlleben schrijft in zijn boek Het verborgen leven van bomen, dat bomen kunnen waarnemen. O.a. de lichtintensiteit.

Maar ik voelde me toch ook wat bekeken.

10 April vertrokken we naar Spanje en stonden de bollenvelden in volle bloei maar van die fleur was niet veel meer over.

In Dirkshorn haalden we broodjes en salade bij de Spar en zagen in de supermarkt een koffiehoekje. 

Mogen we hier onze broodjes opeten, vroegen we aan een medewerker.

Natuurlijk meneer en u kunt ook koffie nemen hoor. Zal ik dan uw broodjes even doormidden snijden?

Kijk daar wordt je toch helemaal blij van.

Jarenlang woonden we in Heiloo waar een grote Lindenboom voor ons huis stond. Waarom? Geen idee maar nooit rook ik de heerlijke geur van de bloesem. Wellicht zit er verschil in de bomen maar deze boom rook hemels.

Vorige week kreeg ik een bericht op mijn blog van Petra dat als we een rondje Schagen gingen lopen we dan welkom zouden zijn voor een kopje koffie.

Na wat heen en weer appen stonden we om 3 uur bij een onbekende dame op de stoep waar we hartelijk welkom werden geheten.

Altijd een beetje vreemd: zij weet wel van alles van mij via het blog terwijl ik niet weet wie zij is.

Maar het werd een zeer genoeglijk half uurtje kletsen met een paar plakken vers gebakken kwarkbrood, zelfgemaakte jam en boter. Nou dat bewijst wel dat ze het blog goed leest want snoepers dat zijn we. We konden dan ook niet vertrekken zonder nog eerst nog een bonbon aan te nemen.

Goed gelaafd en met licht gemoed liepen we het laatste stuk.

Met groeten Ton