Hemelsblauw

Van Ried naar Reschen, 31 kilometer. 46903 Stappen.

Volgens de boeddhistische pelgrimage zouden we nu van ascetische training over kunnen gaan naar verlichting. Het derde stadium. Eigenlijk hadden we beiden dat na de helse klim, nou ja in onze ogen dan he, een Oostenrijker lacht zich suf om zo’n molshoop, de ascetische training wel klaar was. Letterlijk omdat we eigenlijk zonder conditieprobleem de wandeling volbrachten. De Duitse buurvrouw op de camping zei ons toen nog: maar het is niet aan jullie te zien dat jullie zo hebben geklommen.

Figuurlijk ook omdat we eigenlijk niet van slag waren van de onvoorziene klim en ook niet in paniek raakten vanwege de hoogte en niet of nauwelijks mopperden. Of te wel: aanvaarden wat er op je bordje ligt. 

Het andere is dat nadat het initiële enthousiasme er vanaf is we werden geconfronteerd met de dagelijkse, soms saaie maar ook mooie routine. Zelfs het ‘overdreven’ dankbare over wat ons te beurt valt wordt als het ware ‘gewone’ dankbaarheid. Dat is niet negatief maar meer dat het eigenlijk geen verschil maakt wat ons te beurt valt. Je kan dankbaar zijn met voorspoed maar ook met tegenslag. Alleen vraagt dat laatste wat meer van de geest. Beiden komen op ons pad en het is aan ons om daar mee te dealen. En hoe prettig is het om juist ook met tegenslag er het beste van te maken.

Dus nu de verlichting. Het wil overigens niet zegen dat de overgangen tussen de verschillende stadia ‘hard’ zijn. We blijven mensen.

Vanmorgen al om half zes wakker en opgestaan. Het was een warme nacht dus bleef de tent lekker droog. Om zeven uur op pad, zonder fleece.

We konden het pad langs de rivier nemen, maar kozen voor de iets hoger gelegen weg die staat aangegeven bij Maps.me als fietsweg. Rick vind asfalt prettig lopen en zolang het asfalt door mooi gebied gaat heb ik er geen probleem mee.

We lopen nog steeds langs de Inn.

Soms valt mijn oog op andere zaken dan alleen de overweldigende bergen. Behoorlijk vrouwonvriendelijk in de categorie Wein, Weib und Gesang. 

Het was veel Heidi-land maar mij hoor je niet klagen. Inmiddels is de zon er bij en ruikt het heerlijk naar dennen.

Even terugkijken: we kwamen uit het dal in de verte.

De vlinder hield de vleugels opengeslagen maar liep al nectar drinkend, steeds verder met haar kopje naar beneden.

Of het was de wind of, volgens een Oostenrijkse dame, de grote hoeveelheid sneeuw van het afgelopen jaar maar deze bomen zijn duidelijk omgevallen.

Er is altijd een ‘mooiste’ foto van de dag. Vandaag een blauw vlindertje dat heel mooi dood lag te zijn in een plasje water. Ik was er al langs gelopen maar iets weerhield me verder te gaan en ik keerde om. Was het de intens blauwe kleur, de teerheid of dat het zo gaaf was? Nee, ik vond dat ik het prachtige diertje geen recht deed er zo nonchalant langs te gaan.

Soms is het dal zo smal dat we echt langs de rivier lopen. Ik vind het heerlijk. Het geruis van de rivier overstemt het gruwelijke alles doordringende geraas van het verkeer. Wat ook meespeelde is dat de weg boven ons ligt. In ieder geval genoten we beiden van de ‘dappled shade’ en de koelte van het dal.

Ik heb geen verdere info dan dat er een burcht was en een brug waar tol werd geheven en dat het ongeveer ‘de kloof’ is waardoor de Inn stroomt.

Het is inderdaad nogal smal en rotsachtig.

Een kwartier later een overzicht. Niks mis mee. Maar de klim richting Nauders en de Reschenpas is nu zo ongeveer wel begonnen.

En voor het eerst Italië op de bordjes.

De klim omhoog door het bos was welliswaar pittig want steeg zo’n 300 meter, maar waar het pad de weg raakte stond een groot hek: verboden toegang. Levensgevaarlijk.

Oei, ik ben dan eerder dan Rick geneigd om dan ook niet verder te gaan. 

Nee hoor, we gaan niet terug en kijk: daar is toch gewoon een paadje? Dat betekent dat er nog steeds gelopen wordt. We zijn echt de enigen niet die hier het hek overgaan hoor.

Dus rugzakken over het hek getild en verder.

Zien we overal op de weg puin liggen van een steenlawine en de oude tunnel waar we vervolgens doorgaan lekt als een gek maar er is echt een klein maar zichtbaar belopen paadje. En ja: dan is naast de nieuwe tunnel een paar honder meter verder, toch weer een echt aangelegd pad met hekwerk er langs. Dat gaf de burger moed.

Na het dal met zijn indrukwekkende rotswanden lag Nauders weer in tussen zachtglooiende velden. Een totaal andere wereld ineens. Een zeer toeristische ook. Anyway, mijn oog viel op dit rijtje ingegooide ruitjes.

Het weer begon wat te verarmen en er waaide een straffe wind uit Italië door het dal richting de Reschenpas waar we op een camping wilden gaan staan.

Oei, als het maar niet gaat regen... ik voel de eerste spetters al.

Inmiddels zitten we in een kamer van een gebouw waar o.a. de sanitaire voorzieningen zijn.

Omdat het regende vroeg Rick aan de beheerder of er ook een plaats was om overdekt te slapen.

Nee zei de man maar als jullie alle spullen bij je hebt kan je wel in het gebouw slapen.

Wat kost het?

Ik maak een mooie prijs voor de pelgrims.

Inmiddels zijn we geïnstalleerd en gedouched. Genieten we van stoelen en elektriciteit. Hebben we een pakje chocolade koekjes opgegeten waar ik al dagen zin in had en regent het gestaag door.

Hoever is de Reschenpas nou eigenlijk nog, wilde Rick weten.

Nou, jullie zitten er al en de grens is over driehonderd meter.

Eigenlijk zijn we nu ook door Oostenrijk gewandeld en ligt alleen Italië nog voor ons.

Tijd om Oostenrijk en de Oostenrijkers te bedanken voor de hulp, ontmoetingen, (ook met Nederlanders) vriendelijkheid, warm onthaal, onderdak, pelgrimskortingen en hemelse muziek. 

De arm gaat goed.

Met groeten Ton