Hoe gaat dat, zulke dingen?

Van Goarhausen naar Bingen, 31 kilometer. 42491 Stappen.

We waren al vroeg wakker. De slaapzakken lijken nu al te koud voor de nachten. En dat begin augustus. Maar het was dan ook zo koud dat we we fleece truien aanmoesten bij het starten van de wandeling. En de tent was nat van de dauw.

We waren dan wel vroeg op toch startten we pas om kwart voor acht omdat we net het pontje misten.  

Omdat de tenen zo goed helen probeerde ik voor het eerst weer de schoenen. Ging goed en ik heb er zes km op gelopen. Daarna op de sandalen want ik wilde het noodlot niet tarten.

Ook kan er weer wat van de bucketlist af. Niet dat het er opstond hoor maar toch: de Lorely. Vooruit en achteruit. 

Geen sirene gehoord.

Dan loop je keurig op het voetpad komt er een auto achterop. Zijn het twee werkmannen die beslist uit zijn op een praatje. Het zijn van die klauteraars die op de bergwand werken. En gewerkt werd er. Nee hoor het is niet gevaarlijk, het is een uitdaging zeiden ze. 

Mij niet gezien.

Na een km of tien pauze in Bacharach waar we de tent droogden in een dennenboom.

En wij dat goed in de gaten hielden vanaf deze bank.

Een bankje dat wel door heel toepasselijk genaamde donateurs werd geschonken.

Het stadscentrum van Oberwesen ziet er erg leuk uit.

En we gingen de 50ste breedtegraad over. Doe je ook niet dagelijks.

Wat we wel dagelijks doen is bramenplukken. Handen vol verdwijnen in onze magen. Vandaag stonden er zelfs nog meer dan de dagen ervoor en ging Rick helemaal los.

Pas maar op, waarschuwde ik, zodirect heb je Durchfall. (Diarree) 

En na wat sjokken, wat we bijna elk einde van de dag een beetje doen, komt Bingen in zicht.

De heilige Hildegard van Bingen leek ons in de steek te laten bij het vinden van een slaapplaats bij de kerk.

Donker wolken pakten zich samen leek het wel.

Zullen we het bij de Evangelische gemeente proberen, stelde Rick voor nadat we een bordje zagen van de kerk.

Is goed dus klommen we een paar trappen op en stonden voor een groot statig gebouw. En terwijl we naar de voordeur liepen, die openstond, stak een man zijn hoofd uit het raam.

Rick stelde zich voor en vertelde wat ons verzoek was en of dat mogelijk was.

De man keek wat verbaasd. Uh, dat is misschien wel mogelijk maar dan moet ik jullie in een cel laten gooien.

Staan we bij het gerechtsgebouw.

Uiteraard is het ijs dan al lang gebroken en krijgen we koffie, water en een berg snoepjes aangeboden. (Krijg je ook niet dagelijks van het gerecht.)

De man adviseerde ons om bij de politie langs te gaan, zeg wel dat ik jullie heb gestuurd, en vraag of jullie in de daklozenopvang kunnen slapen.

We zitten inmiddels in de opvang. De eerste keer in onze leven dus beslist geen dagelijks ding.

We hebben net de gezamenlijke maaltijd op waar we welliswaar eerst wat onwennig maar al heel snel gezellig zaten te kletsen.

Na de maaltijd, onze eerste echte schnitzel, brood, kaas en boterhamworst konden we douchen en nu wordt de was gedaan door de beheerder. 

En dan is er morgenochtend ook nog ontbijt.

Dank Hildegard, voor weer een zeer bijzondere dag.

Met groeten Ton