Alleen Olga Lowina ontbrak

Van Ottobeuren naar Obergünzburg, 20 kilometer. 30336 Stappen.

Ik had gistermiddag het end in de bek. En nadat de dagelijks beslommeringen afgehandeld waren lag ik om 20.00 uur in mijn slaapzakken.

Vanmorgen om 7 uur wakker. Als een blok sliepen we. Op ons gemak ontbijten en de tent inpakken en om negen uur de straat op voor een 25 kilometer korte wandeling.

Er was voor de middag rond drie uur regen voorspeld maar om een uur of tien moesten de poncho’s al aan vanwege licht gespetter en een echte bui. Het bleef wel somber.

De route ging vooral langs teletubbielanderijen.

En een paar gehuchten.

Afleiding kwam van een gesprek met een jarige vriendin en deze straaljagers die wel een half uur rondjes maakten en allerlei kunstjes deden. De foto geeft een impressie zal ik maar zeggen.

Wil je nog een foto maken van de Alpen?

Tuurlijk en terwijl we daarvoor even stilstonden hoorden we accordeon muziek uit een huis komen. Zonder gejodel trouwens.

Nu zijn ze echt goed te zien. Heb je al een foto gemaakt?

Het is totaal anders dan ik me had voorgesteld. Ik dacht dat het land steeds bergachtiger zou worden en dan overgaan in de Alpen. Nee dus. We lopen over glooiende vlakten met de Alpen op de achtergrond die als een muur voor ons opdoemen. En daar moeten we over?

Vandaag hadden we een ontmoeting met Barry en Monique. Zij liepen vorig jaar naar Rome en sindsdien hebben we regelmatig contact. Na hun vakantie in Slovenië zouden ze op de terugweg ongeveer langs komen waar wij liepen. En vandaag spraken we dus af in Obergünzburg en grappig is dat we op een paar minuten van elkaar arriveerden bij de kerk. 

Zullen we wat gaan drinken in een cafe?

Uh, dat zou leuk zijn maar ik denk dat alles dicht is, zei ik, het is Maria Hemelvaart.

We keken wat links en liepen wat naar rechts toen ik een blaaskapel hoorde spelen en daar wil ik dan altijd naartoe.

Ze speelden bij het plaatselijke museum en er leek ook wel wat te eten te zijn want het rook naar barbecue. Wij er naar toe en Rick gaat dan informeren.

Nou leuk, pelgrims, altijd welkom, kom erbij, het is de jaarlijkse dag van de senioren en je mag gewoon mee-eten. Wel tegen een donatie.

Dat is geen probleem.

Dus eerst eten want de BBQ was in volle gang.

En toen het buiten weer ging regenen kwam de blaaskapel naar binnen.

En dit zijn Barry en Monique. Met presentjes: chocolade, kaas en zonnebrillen. Die laatsten wil ik zien als jullie bij het Vaticaan staan hoor.

We werden door verschillende mensen aangesproken, waar gaan jullie naar toe, wat leuk dat jullie hier zijn, neem nog wat te drinken, hebben jullie genoeg gegeten? Kortom hoe welkom kan een mens zicht voelen. 

Hier zit de burgemeester bij ons aan tafel. Ook hij wilde wel van onze reis horen en wat later bij de afsluiting werden alle buitenlandse gasten genoemd.

En dan is er nog taart. Veel taart. Hele lekkere taart. Zeg hebben jullie genoeg taart gegeten?

Ja drie stukken.

En dan zijn er ineens drie uur voorbij en gaan Barry en Monique weer terug naar Nederland en wij?

Wij mogen bij het natuurbad kamperen van de burgemeester waar dat eigenlijk niet is toegestaan. Dat mocht omdat de camping in het volgende dorp waar we zouden kamperen, alleen een zomercamping voor kinderen is.

Met groeten Ton